HET LOT No. 128713.
F euiSieton.
door Victor van Dijke.
-o-o-o-o-o-
Vervolg.
Juffrouw Mertens was verlegen geworden. Uit blijdschap over het geld
had zij de onvoorzichtigheid gehad, iets los te laten, wat moest zij nu
doen Met bevende hand streek zij over haar hagelwitte schort en ant
woordde toen„Ach, meneer Visser, dat kan ik U niet vertellen 1"
„Toch wel, dat zie ik aan het puntje van Uw neus, U weet er alles
van. U behoeft niet bang te zijn, wij zullen U slechts dankbaar wezen
als U ons klare wijn schenkt en ons wilt helpen. Ik zelf zal mijn best
doen, mijn vriend in alles behulpzaam te zijn, maar dat kan ik niet al
leen, ik weet te weinig, wat er hier allemaal is voorgevallen
Juffrouw Mertens dacht even na. Wat moest ze doen Als de rent
meester zou merken, dat zij gekletst had, dan vloog zij er natuurlijk uit.
„Nogmaals, U behoeft geen angst te hebben. Guus, weet je wat jij
doet, ga jij naar den pachter en laat mij met juffrouw Mertens alleen,
ik geloof, dat wij dan meer zullen bereiken!"
Het gelukte Theo ook werkelijk om juffrouw Mertens aan het spreken
te krijgen. Zij vertelde hem alles, wat zij op het hart had en Theo voel
de, dat zijn argwaan tegen den rentmeester niet ongegrond was.
Maar hetgeen hij hoorde, was erger dan zijn zwaarste vermoedens.
Het zou niet gemakkelijk zijn, afdoende veranderingen aan te brengen,
maar hij zou zich niet ontzien, om de zaak ineens goed aan te pakken.
Hij bedankte de goede vrouw voor haar mededelingen en ging op staan
de voet naar het kantoor van den rentmeester.
HOOFDSTUK IV.
„Hallo, waarde vriend, is meneer Simons soms bij U
Van Steenen, de oude pachter, draaide een beetje nijdig zijn grijze
hoofd om naar den indringer, keek over de balustrade van zijn waran
da naar den jongeman, die hem doordringend aankeek.
„Wat zegt U?" vroeg hij.
„U bent toch van Steenen, de pachter?"
„Om U te dienen, meneer 1"
„Kunt U mij ook zeggen, of Dr. Simons bij U is, hij had toch met U
afgesproken, dat hij komen zou
„Meneer Simons is ongeveer twintig minuten geleden weer vertrok
ken 1"
„Dat is jammer. Ik ben hierheen gerend in de hoop hem nog te tref
fen, maar misschien kan ik wel even met U praten, meneer van Stee
nen. Ik weet van juffrouw Mertens, dat U hier al jarenlang pachter bent
en het goed en eerlijk met meneer Simons meent, maar ik vraag mij
toch af, waarom U de ogen van mijn vriend niet geopend hebt voorde
rentmeester, die een oplichter en bedrieger is gebleken te zijn. Ik heb
daar fraaie dingen ontdekt. Zo'n boekhouding heb ik nog nooit onder
de ogen gehad. Het zijn onbegrijpelijke toestanden
Van Steenen onderbrak hem met de vraag: „Zoudt U mij willen ver
tellen wie U bent?"
„Theo Visser, de beste vriend van meneer Simons. Hij heeft mij vol
macht gegeven hier een beetje orde op de zaken te stellen. Begrijpt U
„Zo, bent U een nieuwe pachter? Is Hehner er uitgegooid?"
„Zegt U liever „er uit gevlogenEn wel op staande voet. Bedriegers
en dronkelappen kunnen wij hier niet gebruiken. Trouwens hij is nog
niet van mij af, want ik ben van plan een rechtelijke vervolging tegen hem
te laten instellen, wegens verduistering en valsheid in geschriften. Het
is hoofdzakelijk aan dezen boef te wijten, dat mijn vriend zo in de zor
gen is gekomen."
„Ja, ja, wij hebben het allemaal moeten aanzien en waren niet in
staat er iets aan te veranderen."
„Neem me niet kwalijk, maar een woord aan den vader van meneer
Guus Simons en al deze knoeierijen waren toch onmiddellijk de kop in
gedrukt
„U schijnt er geen idee van te hebben, hoe de rechter was. Hij werd
als was in de handen van den rentmeesterhij geloofde alles, wat de
ze man tegen hem zei. Er was werkelijk niets tegen hem uit te richten.
En meneer Guus liet zich helemaal niet zien. U begrijpt, dat men ook
schriftelijk niets gedaan kreeg. Maar ik ben blij, dat ik nu eindelijk eens
vrijuit kan spreken, ik heb al lang genoeg op een gelegenheid gewacht."
Theo Visser had op een uitnodiging van den pachter op de waranda
plaats genomenhij was nieuwsgierig, wat hij allemaal te horen zou
krijgen. De man daar voor hem zag er goed en vertrouwenwekkend uit.
„U kunt mij gerust vertrouwen, meneer van Steenen, want ik ben hier
speciaal om mijn vriend te helpen."
„Dus dan bent U niet de nieuwe rentmeester?" vroeg de man ver
wonderd, terwijl hij Theo scherp aankeek.
„Neen, die ben ik niet. Maar desondanks verzoek ik U mij alles te
vertellen, wat U weet. Anders kan ik hem niet helpen."
Van Steenen keek in het jonge gezicht, dat een ernstige indruk maak
te. „Welnu, meneer Visser, ik zei U daar straks al, dat er met den ou
den heer niets te beginnen was. Die geloofde strijk en zet alles wat
Helmer vertelde. Hij zou een ieder gewantrouwd hebben, die probeer
de hem de ogen te openen. Neen, de oude heer wilde bedrogen zijn.
Hij wilde ook niets met het besturen van het landgoed te doen hebben.
Feesten vieren, grote jachten organiseren, dat was zijn lust en zijn le
ven. Gelooft U mij gerust, meneer Simons was tenslotte zelf de schuld
van het verval van het landgoed. Van ons pachters wilde hij niets we
ten. Hij wilde met arme mensen liefst in het geheel niets te doen heb
ben, hij hield zich liever op met die voorname windbuilen en leeglopers
uit de stad, die zich aan zijn dis de buik vol aten. Dat ging zo lang
goed, tot het einde kwam. Toen liet niemand van het edele gezelschap
zich meer zien. Daarbij kwam nog, dat de oude heer meneer Guus ver
weg stuurde. Hij leek zo sprekend op zijn moeder en de oude heer wil
de niet steeds aan de geliefde dode herinnerd worden. Zo zat hij van
's morgens tot 's avonds alleen en bekommerde zich om niets meer. Het
zou allemaal heel anders verlopen zijn, als meneer zich wat meer aan
het landgoed gelegen had laten liggen, dan zou de rentmeester toezicht
gehad hebben. En de jonge meneer kwam pas, toen het natuurlijk te laat
was.
Maar ik wil U nog wat vertellen, meneer Visser, misschien is het
iets dat redding kan brengen. Ik heb er al eens met den ouden heer
ook over gesproken. Er doet zich namelijk een gelegenheid vooromeen
groot stuk van het bos te verkopen. Er wordt een flink bedrag voor ge
boden, voldoende om de schulden, die op het landgoed drukken, te be
talen en nog zoveel over te houden, dat er opnieuw met de exploitatie
van het landgoed kan worden begonnen"
„Zo, en wie zijn de mensen, die het bos willen kopen
„Drie heren uit Londen".
„Hebt U er enig idiee van waarom zij het bos willen kopen?"
„Neen 1 Ik vermoed, dat zij plannen hebben om er een sanatorium te
laten bouwen, omdat de lucht van de dennen zo geschikt is voor long
lijders. De heren haalden ook steeds de neus vol lucht en wezen elkaar
de verschillende mooie plekjes in het bos aan. Ik heb er met meneer
Guus ook reeds over gesproken en ik raad U aan, dat ook te doen. Er
zal zich nooit een betere gelegenheid voordoen. En, als hier een groot
sanatorium komt, profiteren de bewoners van het dorp er ook allemaal
van".
„Misschien hebt U gelijk, ik zal op de terugweg ernstig over de zaak
nadenken. Maar nu moet ik gaan, ik hoop, dat ik mijn vriend spoedig
tref, dan kunnen wij de zaak samen ook bespreken. Wel bedankt voor
Uw mededelingen"
(Wordt vervolgd.)
229. Na een korte worsteling werd Rob ont
wapend en stevig gebonden. Hij was volko
men in de macht van zijn vijanden. Reeds
maakten zij aanstalten hun slachtoffer weg te
leiden, toen de gebiedende stem van een meis
je hen halt deed houden.
beslopen.
228. Rob stond stil om aan de schemerachtige
duisternis te wennen, toen hij [geritsel achter
zich hoorde. Een inlander, met pijl en boog
gewapend, kwam geruisloos naar hem toe, en
uit alle hoeken kwamen donkere gedaanten na
der.
227. Plotseling verdween de zwarte en Rob
bevond zich alleen, in het schemerige licht
van een grote zaal, die kunstig met prachtig
beeldhouwwerk was versierd Maar overal be
spiedden hem de woedende ogen van een ben
de gewapende negers, die hun prooi zwijgend
