VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE&MIDDELBURGSCHE COURANT&GOESCHE COURANT
j predScatie i
SCHAKEN
ZATERDAG
30 Maart 1940
MwwiiwiniiiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiwwiiMiiiiiiiiMiiiwiiiiiiiiiiiiiiiin^
SC O R I
miiniiyMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
PAASCHAVOND.
Men leze Johannes 20 19 en 20.
Het eerste is een bittere opmerking
van Johannes, omdat het zoo is en
gezegd moet worden. Ja het is mij
zeer bitter: Om en na het kruis wordt
openbaar, dat wij niet in staat zijn tot
groote schoone liefde en groote schoo-
ne smart. Zie de discipelen. Men zou
verwachten een groepje mannen, ra
deloos meegenomen door de smart
omdat Jezus weg was. Smart? Zeker,
zeker! Maar, toch niet zooveel of zij
vergeten eigen eer en hachje niet.
Sluit de deuren, de Joden mochten
eens komen om te troosten, te bela-
chen of gevangen te nemen. Om de
vreeze der Joden.
Als wij bij de sterren konden, zou
den wij ze afrukken en elkander be
twisten. Ach, de sterren! Maar wat
baten sterren, als je--hart wee is van
pijn om een benauwde wereld zonder
uitzicht, waar ons verlangen naar
schoon en groot geen plaats vindt om
te rusten? Kleine, leelijke menschen.
Plotseling staat de Herder in het
midden en zegt: Vrede. En zegt: kijk,
mijn wonden. Vrede en vijf teeken
tjes, waarin al Zijn liefde is samen
geperst, Even plotseling is die kamer,
onze kleine gevangenis, groot en
schoon en open geworden. Want met
het toonen van die wonden komt een
verre stoet aangewiekt beeld na
'beeld Daar is Golgotha met ha
merslagen en schreeuwen daarach
ter de godverlatenheid van Jezus'
eenzame krijten daarachter alles
wat mensch en duivel Hem aandeden,
een lange stoet van martelingen, kren
kingen, vermoeienissen des geestes,
onheilen, smarten. Nu is die kamer
vol van de groote, schoone, meeslee-
pende liefde Gods welke is in Chris
tus Jezus. Wereld, godverlaten,
kleine, leelijke wereld, roepen die vijf
wonden, 't is al voor u geschied! Al-
zoo lief heeft God de wereld gehad!
En ziet, soms geeft God in kleine
leelijke menschen een stem om te ant
woorden, om groot en schoon en mee
slepend te antwoorden.
F.
ZEEUWSCHE KRONIEK
RETRANCHEMENT
I.
De plaatsen in Westelijk Zeeuwsch-
Vlaanderen, ook wel die van het Oostelijk
deel, zouden wij naar haar ouderdom in
drie groepen kunnen yeröeelen. Tot de eer
ste groep behooren de zeer oude steden
Aardenburg, Oostburg, Biervliet en Sluis.
Dan volgen de oude dorpen, zooals Cadzand,
Groede en St. Kruis. De jongste dorpen
zijn: Waterlandkerkje, Retranchement,
Schoondijke en Hoofdplaat. Van deze laat
ste dorpen is met vrij nauwkeurige zekerheid
te zeggen wanneer en waarom zij ontstaan
zijn.
In de Zeeuwsche Kroniek hebben wij
reeds melding gemaakt van de geschiedenis
van Waterlandkerkje, Schoondijke en
Hoofdplaat. Thans willen wij het een en
ander mededeelen over Retranche
ment, in den volksmond '1 R e c h e-
m e n t genoemd. De geschiedenis van
Zeeuwsch-Vlaanderen is door alle eeuwen
heen zeer belangrijk. In het bijzonder is
dit het geval in den Spaanschen tijd, dus ge
durende den tachtigjarigen oorlog.
Op alle scholen in Westelijk Zeeuwsch-
Vlaanderen behoort zeker het jaartal 1604
geleerd te worden, omdat in dit jaar Prins
Maurits de geheele streek veroverde. Alleen
Biervliet, op een eiland gelegen, was sinds
1572 reeds Staatsch.
Hoe uitstekend het onderwijs ook was,
dat ik te Oostburg heb genoten, toch ben ik
onkundig gelaten van de voornaamste histo
rische feiten der geheele streek. Dat kan nu
beter. Dat de Spanjaarden spoedig pogin
gen zouden aanwenden om dit belangrijke
deel van Vlaanderen, gelegen aan de mon
dingen van de Schelde en van het Zwin, te
rug te nemen is te begrijpen.
De steden Sluis, Aardenburg, Oostburg.
IJzendijke en ook Biervliet werden daarom
in een beteren staat van verdediging ge
bracht. Dit was echter nog niet voldoende.
Door het destijds brecde Vaarwater het
Zwin met zijn zijarmen kon men gemakke
lijk het land ver binnen dringen. De vijf pas
genoemde steden waren met schepen te be
reiken.
Vóór 1604 hadden de Spanjaarden zelf
aan den linker Zwinoever een kanaal laten
graven voor transportschepen.
Prins Maurits achtte het daarom nood
zakelijk, dat ongeveer tegenover Sluis aan
de andere zijde van het Zwin op het eiland
van Cadzand eenige schansen tot verdedi
ging werden opgeworpen.
De Staten-Generaal, verheugd over de
verovering dezer streek, vooral van het
sterke Sluis, waren dadelijk bereid den raad
van Prins Maurits op te volgen, zoodat
spoedig aan het opwerpen van een retran
chement of verschansing op het eiland Cad
zand begonnen werd.
Een zeer belangrijke uitbreiding kreeg
het retranchement na 1621, toen het twaalf
jarig bestand tusschen ons land en Spanje
was geëindigd en men terecht vreesde, dat
de vijand met nieuwe krachten een inval
zou doen.
De verschansing werd gedekt door twee
sterke gebastionneerde vierhoeken. De
noordelijk gelegen vierhoek heette Oran
je en de zuidelijke Nassau. Aan den
kant van het Zwin waren deze schansen
verbonden door een zoogen. courtier of
rechte middelwal van een kwartier lang en
aan de landzijde door een aarden wal met
drie bastions. Al deze aarden werken wa
ren voorzien van diepe grachten.
Er waren twee uitgangen. De zuidelijke
heette de Zandpoort en de noorde
lijke de S 1 ij k p o o r t.
Volgens het tractaat van den vrede van
Munster, welke laatste in 1648 een einde
maakte aan den tachtigjarigen oorlog met
Spanje, moest het retranchement gesloopt
worden. De vrij talrijke bezetting werd dus
opgeheven, doch de verschansingen liet men
ongerept liggen.
Om den mond van het Zwin niet geheel
onbewaakt te laten, werd hier een oorlogs
vaartuig als wachtschip geankerd tot 1794.
Daar aan de wallen en de grachten niets
gedaan werd, kwamen zij in verval. .Nog
meer vervielen zij door den grooten vloed
van 27 Januari 1682, welke het eiland van
Cadzand en vele andere plaatsen in Zet
land teisterde. De schans Oranje werd groo-
tendeels door de zee vernield, zoodat de
uitgang door de Zandpoort kwam te verval
len. In de plaats hiervan is de Boerendam
gelegd op de punt van het middelbastion.
Zeventig jaar later 1750 is ook de uit
gang de Slijkpoort verlegd, omdat toen de
uitwatering van Cadzand van de oude Kil
naar de nieuwe Kil is gegraven. Tegen de
schans Nassau werd een dam met een sluis
gelegd.
Toen de twee schansen nog met krijgs
volk bezet waren, werden op de groote
ruimte tusschen beide, met een oppervlakte
van 55 ha woningen gebouwd voor de mili
tairen. Velen van deze hadden vrouw en
kinderen bjj zich. Die woningen waren het
begin van een dorp. De verschansing werd
op oude kaarten genoemd het re
tranchement van Cadsand
of wel Cadssandria.
De overheid zorgde ook voor de godsdien
stige belangen van het talrijke krijgsvolk.
Er werd een houten kerkje gebouwd, waar
in de predikanten van de naburige plaatsen
Sluis, St. Anna ter Muiden en Cadzand ge
regeld kwamen prediken. Zij kregen hier
voor gezamenlijk 100 's jaars.
De kerkeraad werd gevormd door de of
ficieren van de bezetting.
Daar er een vrij groot garnizoen was en
ook de bewoners van het naburige gehucht
Ter Hofstede en van de aangrenzende pol
ders op het retranchement van Candzand
ter kerke gingen, was het aantal kerkbe
zoekers vrij groot. Omstreeks het jaar 1630
waren er bij eiken kerkdienst geregeld 300
tot 400 toehoorders.
De drie dienstdoende predikanten wilden
daarom en ook om andere redenen, zooals
moeilijke overtocht over het Zwin, vooral
's winters, gaarne van hun ai-beid ontsla
gen worden en verzochten daarom aan den
Raad van State, dat er een vaste predikant
mocht beroepen worden. Het groote be
zwaar van den Raad van State was, dat
jaarlijks 500 gulden zouden moeten worden
uitgetrokken voor het salaris van een pre
dikant.
Nadat de Raad de noodzakelijkheid van
SCHETSEN VAN D'OEVE
KRINA VERTELDEN
„Ik kwaem der dag en ure", zei Krina,
„bie je grottemoeder. Die misjes waere van
-mien oudte: Leunt je en Koeba. 't Is zonde:
't méns ei ze nie magge kwèeke. Leuntje
is dan nog zeventiene 'eworre 'oor, mae'
toen k ze Koeba most misse, was die nog
maer een jaer of zesse. Ja, een méns mö'
wat overkomme op de waereld; a' je dae'
eigeluk góed over dienkt, dan lcu' je voe
een kind soms nie beter wènse as om mae'
jonk wig-'enome te worren. Maer alla; zó
mag een méns toch ok awee' nie prate. Me
bin in de waereld en me motte der deur;
op een fersoenlikke meniere.
Mie Leu 'k joeren kammeraad 'ewist.
Ons kwaeme góed bie mekare. Zie was nae'
stille en ik m'n mond oltied góed bie me
'ehad. Dus dat kwam goed uut: ikke prate
en zie luustere. Ja: je mö' nie eender weze
om bie mekare te passen; tvvi zwiegers, dat
is niks en twi retteltesten, dat gae' nog vee'
minder.
Zo op 't óoge waere me ok glad verschil
lend: ikke licht van opslag en róód in m'n
wezen, mie babbelaer-'aer en kaeteröogen,
ja„ daer 'oef je nie' om te lachen, 'öor;
ik weet góed genoegt da' 'k nie knap bin,
en zie, mie 'aer en öogen: as kolen zö
zwart. Mae', ze ei oal d'r leven têer 'ewist
'öor; o, ze was zö têer. Bie 't minste zuchtje
lag ze 't onderste boven En oltied 'öeste.
Nêe-e: 't was maer een min persoontje,
maer anders knap van wezen 'öor, dat wé.
Ze was zö blank as zuiver, en op iedere
kaeke een fel röod blosje. De ménsen wer
is "ezeid, da' ze d'r eigen blanketten, mae'
dat was gin waer, 'öor. Dat was d'r ziekte
toen ok a'; dat blosje en dat kuchen. Ze
was ok oltied zö gauw moe-e, Ze 'aelden
oltied kerremelk op die 'oeve, die a bie 't
Ambacht 'óorden. Dat was een klein 'olf
uurtje, om en vrom. Mae' dan zou ze nie'
graag anders 'enomen, as de naeste pad
deur 't plesoen van 't Kestêei, en a' ik zö
,s VOe' gezelschap, dan droog ik
oltied den êemmer voe' d'r. Voe' fesoen
vroog ze dan zö noe en dan wé'; ,,wi' ik
'n noe is een endje draege?" maer a ik dan
zei: ,,be' je nie wiesder?" dan liet ze 'I vnd-
der mae' zö, 'öor.
Dat ei ze toch is 'ehad, in 't naejaer,
'k zé' 't nóóit vergete, dat was in Sep
tember, m den tied van de petriezejacht
Dae was verziete bie den Eêr, een 'êel ge
zelschap jonk volk, om te komme jaegen
Dat was oltied een 'êele drukte; die jonge
eeren, die kuste der soms wal an strieke
rwTJÏ f V! '0zie' dan lieP cr één »iie
twi gröote stuten, uut 't midden van zö 'n
rond boerebróod, op mekare 'eplakt, en mie
.oïlebei zn anden vast-'ouwe, en zö te eten;
gröote happen neme, man, iesselik en ielke
keer k z'n mond leeg was, zei 'n tegen z'n
eigen: „lekker", en dan: hap'; wee' mae.
En dan was 't gewoon uut de krop van de
zak, 'öor.
En nog is êens, dan was 't 'olf de nacht,
om een ure of elleve, dae' was maer een
ienkeld méns mi' op, die 't 'ehooren eit,
mae' dan trokke ze mie d'r oallen, die
jonge kaerels in een optocht deur dat
plesoen en dan mieke ze meziek op ulder
meniere.
Den êenen 't vloerblik en de tange, den
aren twi deksels van een panne en den der
den de poker en de pitketel en zö ieder wat.
Een leven as een oordeel, mieke ze en oal
mie een effen gezicht en zonder een woord
te spreken.
Mae', dat a 'k dan noe eigeluk vertelle
wou: op zö 'n dag in September, 't was
prachteg wêer: een möoi zunnetje en een
frissche wind; de blaeren begonne te kleu
ren, maer aars zou je 'ezeid 't is zummer,
toen stapten der een paer van die jonge
gasten mie d'r geweer op én; ieder z'n 'ond
achter z'n 'ielen en daer anêens, op een
draai, stae' Leu voe d'r neuze, mie d'r êem-
mertje kerremelk in d'r 'and.
In dat plesoen ze kuste mekare nie
zie komme van de 'aegen. Nou: Leu ver
schrok gin bitje, mae' ze zei fersoenllk:
„goeiemorge saemen" en miek, dé' ze zö
gauw meugelik uut 't zicht kwam. Mae'
die 'êeren dae' wat over 'edae, dé' 's gauw
genoegt op 't durp 'ekomme deur de mei
den. 's Mirregs an den taefel afijnLeu
was een beeldje en een prinsesje op klom
pen en nogé' vee' mêer. Noe was dat eige
luk mêer aevend as mirreg, öor, wan' die
ménsen atte 's aevens om zeven uren mae'
petaten. En dat duurden gemêenlienge een
paer uren êer a dat of-'elöope was, en de
glasjes wien, die dae' bie 'edronke wiere,
die zou ik liefst nie in m'n maege op 't
öogenblik, wan' dan kon 'k wé' nie' mi'
stae'. Mae' die ménsen bin dat gewend,
Toch worre ze op den duur ok wer een
bitje lucht van 'öod. Temissen, ze 't wee'
over Leu en dien êenen kreeg 't in z'n
'öod, dat 'n nie wou gae slaepe of ie most
Leu goeiennacht 'ekost en ie stier'
werachteg de knecht mie' de boo'-schap,, dé'
ze daarlik is komme most. Nou, je be-
griept: dat was wat. Leu stieng net d'r goed
uut te doen, d'r voader lag der al op en de
boel was 'eslote. Dae' wier der op de
veinsters 'ekïopt en dat was die knecht mee
de boo'-schap: „Leu mo' daarlik is op 't Uus
komme". Mêer wist die man ok nie. Pietje
vroog „mae', wat mö' ze dan komme
doe? Kan dat nie toet merrege wachte?"
En eindelienge zei ze: „doe dan je góed wee'
maer an, dan zu' me in 's 'êeren naem
mae' meegae'." Onderwegt zei ze: „me-
schien zou één van die mevrouwen je
mee wille neme voe kaemermeid, maer ik za
zegge, dat dae' niks van komme kan. Dat
'ouw je tóch nóóit vol". Zö wiere ze dan
deur de knecht in die eetkaemer 'ebrocht.
Mevrouwen waere dae' nie in, niks as
een stik of zes van die jonge 'êeren en die
d'r eigen nie tekort 'edae 'öor; ze zagge
temissen nogé röod. 't Was een geroeze
moes van stemmen ofdé' ze oal glieke an 't
woord waere, toen de knecht de deure
opendee'. Pietje stapten êest nae' binnen.
Dat zé' wer een areg zicht 'ewist in die
mooie kaemer, dat kromme, ouwe wuufje,
mie d'r stokkege erremen, op d'r dikke ge
stopte kousen. Leu bleef vlak achter d'r moe
der en de knecht trok de deure wee' toe,
mae' die bleef in de gank. Een öogenblik
wier 't doodstille, mae' toen anêens beguste
ze te roepen: „bravo" en te lachen en dien
éénen geluk te wénsen. Wan' noe ze,
mö' je toch is begriepe daer over 'ewed.
Den êenen zei: „ze zé' nie komme" en den
aren zei van: „wé". Nou, dien operateur van
'êel dat zaaksje, die reden om te lachen,
die een göed daggeld verdiend, mie dat
wedden. Ie rees op van z'n stoel en ie gieng
nae' die vrouw-lien toe. Pietje zei: „most
Leuntje bie joe komme, meneer?" „Ja",
zei ten, „kom maar eens te voorschijn, klei
ne meid". En die are zatte te genieten
wan' die dochte: „noe zie me 't Leu
kwam in 't voorste 't was mae' net een
kind, zö têer en zö smal, mie dat
zuvere, blanke gezichtje en die gröote
öogen. Ze rook nae' de butenlucht. Ze zei
niks, mae' ze vroog om zö le zeggen mee
d'r oogen: „wat wil je van me". Mee ze
d'r eigen nogé' motte weeren om die
knecht bie te 'ouwen, jaegden ze een bitje
en omdat die kaemer vol röok stieng, vol
sigareröok, sloeg dat op d'r keele en kust
ze dat kuchen nie in-'ouwe.
Dien 'êer stieng anêens as een beeld. Die
'oorden dat dröoge kuchje, die zag 'oe röod
ze wier en 't schitteren van d'r öogen;
dat smalle liefje en die maege re ermpjes,
zonder kleure. Ie boog een bitje voorover,
nae' d'r toe en ie zei: „lief kind, ik vrees
dat we je hebben laten schrikken, van
morgen, in 't plantsoen, toen we zoo onver
wacht voor je stonden. Om dat weer goed
te maken wil ik je iets geven, om wat
moois te koopen voor jezelf". Ie stak z'n
'and uut en in d'r veralterasie Leu ok.
Toen dee' 'n zelft de deure open. Die knecht
stieng nog in de gank te wachten. En eer
a ze goed wiste wat ter noe eigeluk ge
beurd was, stienge Pietje en Leu tegaere
op de Dreve. En leu een gouw tientje in
d'r 'and.
Dat is nog goed genoegd van pas 'ekom
me, voe Pietje, wan' Leu is die winter nie
mi' deur-'ekomme.".
V. v. d. O.
Die hun huizen moesten verlaten voor de komst der Russen, Een s:
tijdens de ontruiming van Hangö, De Finsche bevolking was slechts i
het hoog noodig e mee te nemen.
een vasten predikant had onderzocht, werd
in 1631 hiertoe besloten. Van 's lands wege
zou jaarlijks 300 worden gegeven. Het
college van het Vrije van Sluis moest de
overige 200 bijleggen.
Als eerste predikant werd beroepen J o-
achim Ruetinger, die in 1632 zijn
ambt aanvaardde. Hij vertrok in Januari
1635.
Behalve een predikant kreeg de gemeen
te ook een schoolmeester, die, naar de ge
woonte dier tijden, naast zijn schoolarbeid
ook de kerkelijke betrekkingen vervulde
van koster en voorzanger.
Volgens den pas verschenen catalogus
van den historisch-topografischen atlas van
het Zeeuwsch Genootschap der Wetenschap
pen, tweede deel, beschreven door dr. W.
S. Unger, bezit het genoemd genootschap
twee teekeningen van het retranchement
van Cadzand, beide uit de 17de eeuw, vóór
de overstrooming van 1682. De eene tee-
kening is een gezicht van de zeezijde, de
andere van de landzijde.
(Slot volgt.)
R. B. J. d. M.
(Nadruk verboden).
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR 50 JAAR,
13e week 1890.
Op 1 Januari 1S90 bedroeg het aantal in
woners van Middelburg 17.109, Vlissingen
13.588, Zierikzee 7061, Goes 6570 en Ter-
neuzen 6278.
Naar men ons meldt zijn Zondagavond in
het gebouw van het Leger des Heils alhier
ruiten stuk gegooid.
In de laatste dagen hadden 's avonds in
en nabij het gebouw wanordelijkheden
plaats.
De heer J. H. Gerlach zal op 1 April e.k.
zijn betrekking van predikant tot de Waal-
sche gemeente eindigen door het hem op
dien datum verleende emeritaat.
Beroepen bij de herv. gem. te Oost- en
West Souburg de heer D. W. Teljer predi
kant te Hellevoetssluis.
Het is heden, 25 Maart, juist een halve
eeuw geleden, dat het licht op den vuur
toren van Westen-Schouwen voor het eerst
brandde.
In den schuttersraad le Middelburg is
door burgemeester en wethouders benoemd
tot lid de schutter A. van Dorst, thans
plaatsvervangend lid.
De National zeitung deelt mede, dat Bis
marck voor zijne verheffing tol hertog van
Lauernburg bedankte.
UIT EEN OUD KOOKBOEK.
TAART VAN BAARS.
Laat uw baérs eens schielijk opkooken
zonder zout, zo, dat de vis van de graat
los wil laaten; doet 'er de graaten schoon
uit, en het vel 'er ter degen af; kapt het
fyn, en doet 'er zout, peper, notemuscaat,
kruidnagelen, champignons morilles, booter
en zo het in den tyd is, oesters by; legt dit
te samen op de onderlcorst, en dekt het toe
met de bovenkorst en zet het te bakken;
en als het gaar is zo drukt 'er een citroen
over uit, is zeer goed.
REDACTEUR: ,T. M. MTJLLIé,
Middelburg.
Volgende partijen kwamen Vrijdag 22
Maart in den winterwedstrijd van de Mid-
delb. schaakclub tot een beslissing:
Groep I:
J. Schellensdr. A. Snethlage 10
I. v. NoppenJ. de Baare 10
De heer v. Noppen is uitgespeeld, aantal
punten 6.
J. de BaareJ. C. Lavooy
Groep H:
R. v. d. HarstI. Blokpoel 10
Jac. SinkeP. Sanderse 10
L. v. FlierenburgW. Flissebaalje 0—1
D. de VosI. Blokpoel 01
Onderstaand huzarenpartjjtje werd ge
speeld in groep II van de Middelb. schaak
club. Het demonstreert duidelijk, dat men
zijn party moet opbouwen volgens gezonde
principes. Zondigt men hiertegen, dan roept
men geesten op, die tenslotte niet meer te
bezweren zijn.
Wit: R. v. d. HARST.
Zwart: I. S. BLOKPOEL.
1. e2e4 g7—g6 2. Pgl—f3 Lf8—g7
3. d2d4 d7d6 4. Pbl—c3 Pg8—f6
5. Lel—d2 0—0 6. Lflc4 c7—c6
7. Ddle2 T8—e8 8. 0—O—0 Pb8—d7
9. e4e5 Pf6d5? 10. e5e6 Pd7—f6
II. e6xf7t Kg8 x f7 12. Pf3—g5t Kf7—g8
13. De2—f3 Lc8g4? 14. Pc3 X d5Lg4 x f3
15. Pd5xf6tt en mat op den volgenden zet.
Zwart: J. SCHELTENS.
Wit: J. F. HEEMSKERK.
Bovenstaande stelling ontstond na den 51en
zet van zwart. Hoewel wit niet minder dan
3 pionnen achter is, heeft hij goede remise-
kansen. Er volgde nu:
52. Tf6—g6t Kg4li4 53. Tg6—h6ï Kh4-g4
54. Th6g6t Kg4lio 55. Tg6h6t Kli3-g2
56. Th6g6t Kg2h2 (niet 56
Kfl? wegens 57. Pd2t)
57. Tg6—h6t Kli2gl 58. Th6—li7. Te
probeeren was ook 5S. Tg6t Tg2 59. Tg2:t
Kg2: 60. Pc5 a5 61. ICe4 Pf3 62. Pa4 enz.
58a7—a5 59. Th7—g7t Ta2—g2
60. Tg7a7 vergelijk opmerking 58e zet.
60Tg2a2 61.Ta7—g7f Ta2—g2
62. Tg7—a7 Pd4—b3 63. Re3—d3 c6—c5
64. Kd3c3 c5c4 65. Kc3xc4 Pb3d2t
66. Pe4 X d2 Tg2xd2
GS. Kc4d3 Kgl—f2
70. Ta4—a8 e5e4f
Kd4c3 e4e3
Ta7xa5 Td2—e2
69. Ta5a4 Kf2—f3
fl. Kd3d4 Te2d2t
73. Ta8—eS? beter
was hier TfSt en na Ke2 74. ThS!
73Kf3—f2 74. TeS—e7 Td2—dl
75. Te7f7t Kf2—el 76. Tf7—fS e3—e'2
77. Kc3c2 Tdld7
Wit geeft op.
