wm
m
M
VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE&MIDDELBURGSCHE COURANT&COESCHE COURANT
preclicatle
SCHAKEN
i
ÜS
1
ZATERDAG
2 Maart 1940
mi miiiiiin""
Ikorte I
KRUISWOORDEN IV.
Het beste wat over het vierde kruis
woord gezegd is, staat in het oude
Nederlandsche Avondmaalsformuiier
„....En heeft zich vernederd tot in
de allerdiepste versmaadheid en angst
der helle, met lichaam en ziele, aan
het hout des kruises, toen Hij riep met
luider stemme: Mijn God, mijn God,
waarom hebt Gij mij verlaten? opdat
wij tot God zouden genomen en nim
mermeer van Hem verlaten worden".
Deze woorden zeggen het precies
en men zou verder kunnen zwijgen.
Voor dit ergste op aarde verborg
zich de zon. ,.En van de zesde ure aan
werd er duisternis over de geheele
aarde, tot de negende ure toe". Wilt
ge weten wat de hel is? Dit is de hel.
Van 12 uur tot 3 uur in den afgrond
der Godverlatenheid, in leeg zwart, in
buitenste duisternis. En tegen 3 uur
een schreeuw, een schier waanzinnig
zingen van Psalm 22 uit het zwart.
Hoe kan het, dat Paschen in discre-
diet raakte? dat het niet is hèt feest,
het groote, juichende, dreunende,
snikkende feest der Kerke Christi?
Want als Jezus van Nazareth zoo was
gestorven en daarna niets, dan- is de
hemel leeg en wij hebben God ver
zonnen. Dan is Christus een bitter-
schoone vergissing en alle leven zin
neloos. Door de opstanding weet ik,
duizelingwekkend weten, dat het van
12 uur tot 3 uur was, niet barste tra
giek, maar: God van God verlaten.
God in de hel gestort, pijlsnel vallend
in het ledige zwart en van daar uit
schreeuwend tot God. Plaatsvervan
gend vallen en plaatsvervangend
schreeuwen. Opdat het diepe zwart
voor ons voortaan gevuld zou zijn met
engelenhanden die dragen en vleugel-
geruisch en de stem van den Goeden
Herder en een zeer heerlijk zingen.
ZEEUWSCHE KRONIEK
STRAFFEN. IN VROEGERE DAGEN.
o
DE STRAF EN DE MAND.
Als men den misdadiger of de misdadig
ster niet wilde pijnigen, doch enkel groote
schande wilde aandoen, dan wei'den de
straffen de kaak en de steenen der wet he'
meest toegepast. Doordat het strafgericht
in het openbaar werd gehouden en het pu
bliek het met groot leedvermaak aan
schouwde, werd de straf zwaarder aange
voeld. Er waren nog een paar ander»;
schandestraffen, b.v. De straf in de mand
De veroordeelde werd in een mand gezet
Deze werd aan het eind van een kraan ge
hangen. Nu werd hy of zij door de kraar:
eenige malen geheel onder water gedom
peld. Zeer begrijpehjk vond het publiek dat
zeer vermakelpk.
Zoo werd in 1481 te Middelburf
iemand wegens rebellie of oproer verwek
ken veroordeeld tot de straf in dé mand.
Meestal werd echter de straf toegepast
op vrouwen, die van tooverjj of hekserij be
schuldigd werden.
DE HOUTEN HUIK.
Een andere straf was het dragen van d<
houten huik. Deze was een soort ton o'
klok zonder bodem, waarin de veroordeeld»
het hoofd moest steken. Aan de huik waf
van onder een yzeren plaat, die zoodanig
was omgebogen, dat zij op de schouders
paste. Onnoodig te zeggen, dat de huik van
voren een opening had, waardoor het gelaat
zichtbaar was.
Tot het dragen van de houten huik w
den voornamelijk vrouwen veroordeeld, die
zich aan overspel hadden schuldig gemaakt
of een ander ergebjk leven leidden. Zij
werden dan door de stad rondgeleid door
den beul en zyn knecht of een paar stads-
dienders. Opdat maar veel publiek van dien
omgang getuige zou zijn, ging soms de
stadstrompetter vooruit.
Te Westlcapelle was de straf
met de houten huik zoowel voor mannen
als voor vrouwen, als zy iemand geschol
den of gekwetst hadden.
Voor zoover wy weten, wordt alleen te
Zierikzee een houten huik bewaard.
In alle andere Zeeuwsche steden zijn zy
opgeruimd.
DE KEIZER SSTOEL.
Vroeger werd er geen gevangenisstraf op
gelegd en thans is het zoo goed als regel.
Er stond te Middelburg wel een gevangenis,
n.l. 's Gravensteen op de Burgt, doch deze
diende voornamelijk tot voorloopige
sluiting van misdadigers, die een min of
meer pynlylce lijfstraf moesten ondergaan.
Toch moet er een vertrek op den „Steen'
geweest zyn, dat enkel diende voor tydelyke
opsluiting. In dat vertrek stonden een of
meer stoelen, waarin de veroordeelde
SCHETSEN VAN D'OEVE
Pietje d'r êeste zin.
Van dat misje, van Pietje, daer Keetje
toch zövee' gemak van. Ze was noe on-
derd'and ok een jaer of vêertiene 'eworre
en, zukke guus der van jongst of-an én
'ezet worre, je kun' nie' g'löove 'oevee
ze dan op die leeftied kunne doe-e. Eige-
luk oalles, of 't mö' noe wat vveze, daer
ze de krachten nog nie' voe'
Ze was noe ok een 'êelen tied van scho-
le en ze leefden net liek a dat vroeger oal
zukke misjes dee-e. 's Ochens prombeere
om stilletjes nog een bitje te bluve liggen.
Voemirregs tegaere mee d'r moeder 't werk
doe-e. Nae den eten de vurkens schure en
de petateketel twint a d'r moeder de bor
den ofwasten. En dan d'r eigen schöone
wasse, 's ochens gaf ze in de regel mae'
gauw een flaer mie' de wasdoek over d'r
wezen en d'r 'anden gienge wè schöone
ze de stoepe dee', dan netjes d'r 'aer
uut-rêe-e, een möoien blis 'eleid en verzich-
tjes d'r tupmusse öp-'ekapt. En zö vadder
d'r eigen netjes öp-'ekelfd. As zie de
wasteste dan nie' mi nöodeg begust d'r
moeder. En sint tegaere gezelleg prate
over van oalles en nog wat. En mekare 's
doek rechte zette en een spelle an de
sluppe steke. In dien tied droege ze nog
'êele daegen een bovenmusse. Dat is ter
mae' of-'egae' in den voregen oorlog mee
h ter toen gin zêepe was en gin stiesel. Die
dan noe nog op d'r boers bin, löope noe
oltied in 't tupmusje, ze zouwe voe, gin geld
mi' 'êelen dag dat gewaai rond d'r öoren
willen
In den regel waere ze dan toch net glieke
klaer, 'oewel dó' Pietje vroeger begonne
was. Mae' die stieng vee' langer voe' de
spiegel te plumöoten an de plöoitjes van d'r
doek en den band van d'r schorte. Eer a
dat oal persies nae' d'r zin was, d'r moe
der de wasdoek uut-'ewasse in ulder was-
waeter, en op de zêepescheutel 'eleid en de
wasteste uut-'ebrocht en mie' de scheu-
teldoek de spetters op-'edae' op 't taefel-
zeil. En dan gienge ze ieder an een kant
van de taefel zitte op d'r stoel voe' 't raem
mee dr naaisel of wat a ter anders te doen
waer van stoppen of verstellen. Dat was
t leventje, weet je. Toet 'ollef viere kuste
ze lekker mee d'r voeten op d'r stove blu
ve zitte'. Eêst een baksje thee mie suker
en dan één mie' een babbelaer. Die pleziere-
ge achemirregen Kee feitelik an dat mis
je te danken, wan' vóórdien most ze 'êele
daegen löope; je weet ok: één man 's werk
is gauw overkeke. En wat was 't, dat het
dan vroeger nog is gebeurden, da' ze is een
achemirreg zitte kust, dan was ze toch
maer allêene, en dat bè' je ok gauwer beu
as gewend. Nêe-e, zó as 't noe was, kust
ze niks beters wense, b'alven dan oltied-
èp die onëenegheid mee Merien,
Mae, Pietje was jonk, in 't êeste, ze
pas van schole waer, dan voelden ze d'r
eigen zovee' gröot, om dae' ok opgekelfd
voe' 't raem te zitte naaien, maer in êeneg-
te jaeren tieds was 't nieuwtje dae' ok glad
öf-'egae'.
Dat kon gebeure, dó' ze d'r eigen anêens
achterover göoiden, mie' d'r 'anden in d'r
schöot en een groote zucht gaf: „a-gui! noe
wou 'k, dat er is wat gebéurden!" „Dae' mö'
je mae' nie' om verlange", zei d'r moeder
dan, ter wat gebeurt, is 't in de regel
nie' vee' göeds". „Nou, mae' dae' kon toch
wer is een urgel verbie komme of een paer
liedjeszangers; van mien part de doedelzak
ken". En toen begust ze te lachen, wan'
toen ze nog kleine waer, was ze dae' van
op d'r döod. As ze mae' zei-e: „pas op 'óor!
Wan' de doedelzakken komme, dan zeg
ik, dat 'n je in dat verreke steekt en dan
mö' je mee nae' Italië", dan was Pietje den
'êelen dag zöete. Dae' wazze der wè', die
zei-e: „toe, mö' jie dat g'löove, da' dat
Italjaanders bin; dat bin mae' Amsterdamse
Joden, die a ter eigen een bitje areg an-
'eklêed Mae' wete dee' gin méns dat,
wan' ze spraklce nooit een woord. Die mee
dat verreke onder z'n erm, dat was een
dikken en den anderen, een langen, mae-
geren, mee een schrêep gezicht, die speel
den op een fluite; ik mêene dat die
Schalmei 'êet, zó 'n fluite. Die kust je zö-
varre 'öore.
In de zummer, a de guus op 't groentje
speelden, dan gebeurden 't soms, dat er an
êens één zei: „stille is!" En dan, 'êel
fien, klonk der uut de varte, deur de
stille, 'êete locht, dat fluitje; dat wiesje,
dat 'ier gin méns ooit speelden. „De doe
delzakken!" En de kleine guus möord an 't
brullen. De grottere die an d' 'and naer
'uus 'esleurd en dan, mee een kooie, nae'
den 'oek van 't zandpadje de doedelzakken
tegen en over 't durp der achteran bluve
löope .Schoennen die nie an, een soort
zeildoeke lappen rond d'r voeten 'ewonne
en overkruus rond d'r beenen. Ze liepe ol
tied achter mekare. Dae' bin der noe nog
genoegt, die nie' zegge: „achter melcare
loope, net as de ganzen", mae, „net as de
doedelzakken".
Toen de zummer varre genoegd was,
kreeg Pietje d'r zin: toen kwaeme de doe
delzakken wee' en most zie van d'r stoel
oprieze om nae' de deure te gaen en die
mee de fluite een cent te geven. Dien doe
delzak bleef sint deurbromme van: Si-i la
so-o-ol, si-i la so-o-ol, si-i do ré-é ei la-a-a,
la-a si la-a-aEn toen schoot ze zö röod
as bloed, wan' dat was dien ouwen nie' mi',
maer een jonge kaerel, van zeker nog gin
twinteg jaer. Mie schoeren zö brêed, en
een rik! En een nikke as een stier en zö
röod as bloed. Ie keek vlak in Pie d'r wezen
mee van die koolzwarte schitterende öogen
en ie lachten op d'r; ie een mond vol
sneeuwwitte tanden. Pie was zo veral-
terêerd, d'r 'arte klopten in d'r kele. Ie
knikten nog is vriendelik voe' de cent, toen
stak 'n de fluite wee' tussen z'n luppen en
gieng 'n an 't spelende wee' vrom nae' de
wegt.
Ke zat e'n ok achteran te kieken voe' 't
raem: „wat een schöone vent", zei ze,
„kiek noe toch is nae' die nikke". Nou,
dwongen was steeds in eenzelfde houding
!e moeten zitten. Zoo'n stoel werd genoemd
de keizersstoel.
In het jaar 1558 was er te Middel
burg onder de havenarbeiders een sta
king uitgebroken. Niettegenstaande het
loon van te voren was vastgesteld, weiger
den zy ineens allen arbeid. Zy eischten
hooger loon. De kooplieden waren hiervoor
niet te vinden en beklaagden zich by Wet
en Raad.
Deze veroordeelden de stakers om drie
dagen en drie nachten te zitten in 's kei
zersstoel op 's Gravensteen en bovendien op
water en brood. Een pijnlijke straf moet
het niet geweest zyn.
Wilden zy nog niet werken voor het oude
loon, dan moesten zij een bedevaart doen
naar Onze Lieve Vrouwe te Aardenburg.
En dan mochten zy eerst in de stad terug
komen, als zy samen 25 carolus gulden be
taalden. Hiervan zou de helft zijn voor den
heer of baljuw en de helft voor de stad.
De geschiedenis meldt niet of zy na de
bevrijding uit 's keizersstoel dadelijk gene
gen waren het werk te hervatten.
DE GALEIEN.
Een galei was een lang, smal oorlogsvaar
tuig met weinig diepgang, bemand met een
200 tal slaven of veroordeelden, 4 of 5
aan elke riem, die uren aaneen moesten
roeien. Vele Nederlandsche zeelieden, die
tijdens den oorlog met Spanje in vijande
lijke handen waren gevallen, werden naar
de galeien verwezen. Hun lijden was ver
schrikkelijk.
In ons land waren er ook galeien, al wa
ren zij niet zoo berucht als de Spaansche en
de Fransche. Zij waren niet bemand met
krijgsgevangenen maar met personen uit
eigen land, die daartoe veroordeeld waren.
Als het verblijf in een tuchthuis den mis
dadiger niet gedwee kon maken, dan werd
hy naar de galeien gezonden.
Zoo was er een galei, die geregeld tus-
schen Zeeland en Holland voer ten dienste
van het land. Geregeld werden ook uit Zee
land personen naar dien galei verbannen.
In het midden der 18de eeuwen zyn ove
al de galeien afgeschaft.
OP HET HOUTEN PAARD ZITTEN.
Tot slot zullen wy nog een paar militaire
straffen beschrijven. Het houten paard was
een driehoekige balk mét. den scherpe:
hoek naar boven gekeerd. Dc pooten onder
de balk waren zoo hoog, dat de beenen van
den gestrafte geen steun op den grond
hadden. De zwaarste van zjjn geheele li
chaam drukte dus op den scherpen boven
rand. Het zitten op het houten paard was
een gruwelijke marteling. Deze werd soms
nog vergroot door aan de voeten zware ge
wichten te hangen. Voor welk bedreven
kwaad iemand op een houten paard werd
gezet, zegt ons het reglement voor het gar
nizoen van Sluis en de onderhoorige forten.
Wy lezen n.l. „Geen vrouluyden (vrouwen)
zullen in de wagthuyzen geleeden (geduld)
worden op poene (straf) voor sulke vrouw
mens van op het houten paard gezet en de
stad uitgelegd te worden".
DOOR DE SPITSROEDEN LOOPEN.
Vóór de 19de eeuw bestond het leger uit
huurtroepen. Wie in het gewone leven niet
oppaste, was nog goed voor soldaat. Stren
ge tucht was dan ook in het leger noodza
kelijk. Een der bekendste lijfstraffen was
het loopen door de spitsroeden.
Volgens het genoemde reglement van 't
garnizoen van Sluis in de 18de eeuw moest
de schildwacht, die soldaten zonder permis
sie naar buiten liet gaan, door de spitsroe
den gejaagd worden. De schuldige moest
eerst zijn bovenlijf geheel bloot maken. Dan
moest hy gaan tusschen twee rijen solda
ten. Deze hadden in de hand dunne stokjes,
waarmede zy den overtreder van 't regle
ment over den rug striemenden. Om zoo
weinig mogelijk slagen te krijgen, wilde de
gestrafte soldaat spoedig doorloopen. Dit
werd echter belet door een voor hem uit-
gaanden onderofficier, die hierbij achter
uitliep en hem- den punt van een hellebaard
voor de borst hield. Deze straf was zeer
vvreed, gezien de geringe overtreding, waar
voor zy werd toegepast. Niet zonder leed
vermaak werd er op los geslagen.
In plaats van buigzame stokjes of Spaan
sche rietjes werden ook wel cordons ge-
weerriemen gebruikt.
In mijn jongensjaren te Oostburg moest
de verliezer van een spel twee of meer ma
len door de „cadonse" gaan, zooals wy zei
den. Met het vest over 't hoofd getrokken
liep hy zoo vlug hy kon tusschen twee ryen
jongens, die hem met de vuisten sloegen.
Deze straf, wier naam ik nooit heb kun
nen begrijpen, was een navolging van door
de spitsroeden of de cordons (riemen) gaan
die zwol op as een padde, van 't blaezen,
en die blonk in de zunne: van 't vet en
van 't zwêet. Voe' de êeste kêer was dat
een vaesje, dat ze ok kenden, vanKeetje
van den slager.
't Is schande om te zeggen, en Pie zou
dat toen, voe' gin geld van de waereld be
kend mae' laeter ze grottemoeder
was, ei ze 't is verteld. Dien jongen doedel
zak gieng mae' nie' uut d'r gedachten. Dan
zag ze in d'r gedachten die nikke, daer ze
zö graag is eventjes d'r 'and op 'eleid en
'oe a ten dat fluitje tussen z'n luppen
nam
Ze zeiden laeter: „die meneer van de
Goesse krante ei toen ok nie' 'ewete 'oe een
gröot plezier ten mien toen 'edaen eit.
Wan' die ei toen in Stad de doedelzakken
in d'r kost-'uus op-'ezocht en in de krante
'ezet, dat ten der van teweten 'ekommen
is. Het waere echte Italjaanders, Ferry 'êet-
ten ze en 't was voader en zeune. Dien mae-
geren was een broer van dien ouwen dik
ken, mae' die kust noe zövarre nie' mi'
löope. Ollans kuste ze nie', niks as een bitje
Frans, dus ik dienke dat dien 'êer van de
krante ok Frans kust", 't Is toch ietewat
Waer a zukke misjes toch soms over
dienke.
V. v. d. O.
De nalatenschap van den winter 1940. De Arnhemsche gemeente-reiniging had
deze week druk werk met het ijsvrij maken van de Rijnkade. De schollen waren
meters groot en dikwijls een meter dik. Ze werden gedeponeerd op de plaats,
vanwaar ze kwamen, n.l. in de rivier.
bij de soldaten. De lyfstraffen onder de mi
litairen zyn eerst in Franlcrijk afgeschaft,
n.l. in 1789. In ons land werden zij wel ver
zacht. Toch werd in de vorige eeuw nog
geslagen met een stok, een rietje of een
kling.
De laatste was een platte houten sabel.
Het duurde nog tot 1879 voor de lichame
lijke straffen in ons leger werden opgehe
ven.
R. B. J. d. M.
(Nadruk verboden).
REDACTEUR: J. M. MULLIé,
Middelburg.
We publiceerden vorige week een partij
tusschen twee Rotterdamsche schakers,
beiden tegenstanders uit den wedstrijd te
Roosendaal, verleden jaar. Thans geven we
een partij tusschen Clfr. Vlagsma (Rotter
dam) en A. J. Wjjnans (Den Haag), uit den
wedstrijd om den Keusbeker. De heer
Vlagsma speelde vorig jaar Juli tegen den
heer H. Strooband, aan bord drie.
Wit: CHR. VLAGSMA.
Zwart: A. J. WIJNANS.
ciliaansch.
1. e2e4 c7—c5
3. d2d4 c5xd4
5. Pblc3 g7g6
7. g2g4 Pb8c6
9. Lflg2 Pf6d7
11. Le3xd4 Lg7xd4
13. Taldl De5xd4
15. Pc3b5 0—0
17. Pb5—a3 a7a5
19. f2—f4 Pb6d7
21. f4—f5 KgSg7
23. Pc2e3 Tf8—e8
25. Tdld2 b7b5
27. Pe3d5 Pc5—d7
29. Kf2 X f 1 Pd7e5
31. Td2dl Tel—c6
33. Pd5e3 TeS—e6?
35. Tdl X d6 Pe5—c6
37. Ke2d2 Te6xd6f
39. Pd6c4 Ke7d7
41. a2—a3 Ke7e6
43. a3xb4 Pc6—a7
45. Kd4c5 Pb5c3
b4b5 Pc3xb5
2. Pgl—f3 d7d6
4. Pf3 X d4 PgS—f6
6. h2h3 LfSg7
8. Lel—e3 Dd8a5
10. 0—0 Pc6 x d4
12. Ddl X d4 Da5e5
14. Tdl X d4 Pd7b6
16. b2b3 LcS—d7
18. c2c4 Ld7c6
20. Tfl—dl Pd7c5
22. Pa3c2 g6g5
24. Kgl—f2 Ta8—cS
26. c4xb5 Lc6xb5
28. Lg2fl LbSxfl
30. KC1e2 TcS— cl
32. f5—f61 e7xf6
34. Td4 X d6 Tc6xd6
36. Pe3f5t Kg7f8
35. Pf5xd6 Kf8e7
40. Kd2c3 Kd7e7
42. b3b4 a5xb4
44. Kc3—d4 Pa7b5t
46. Pc4—d6 Ke6e5
Pd6xb5 Ke5xe4
GraafP. M. de Kleyn zonder verder spe
len tot remise besloten.
Groep H:
C. de QuartelI. S. BJokpoel 01
Joh. Sinke—R. v. d. Harst. 0—1
Club wedstrijd en Z.S.B.
.Het volgende programma voor clubwed-
st rij den werd opgesteld: Vrijdag 15 Maart
Middelburg (spelers uit groep 2)A.S.V.
(tientallen)Maandag 18 Maart Vlissingen
Middelburg (twaalftallen); Woensdag 27
Maart A.S.V.Koudekerke (aantal nog on
bepaald); Woensdag 3 April Middelburg
(spelers uit groep 1)Goes (twaalftallen);
Vrijdag 19 April Middelburg (spelers uit
groep 2)Koudekerke laant. onbepaald).
De wedstrijden worden gespeeld in de
plaatsen welke in bovenstaand rooster het
eerst genoemd zijn.
Op Zaterdagavond 9 Maart, zal te Middel
burg een buitengewone algemeene vergade
ring plaats vinden van bestuur en gedele
geerden van den Zeeuwschen Schaakclub.
De agenda vermeldt o.a. verkiezing van
een penningmeester (wegens overlijden van
den heer Barth). Verder vaststelling regle
ment voor den wedstrijd om het persoonlijk
kampioenschap van den Z.S.B.
Stelling na 48Ke5 X e4
Zwart: mr. A. J. WIJNANS.
a b c d e i a h
Wit: CHR. VLAGSMA.
49. Pb5d6f Ke4—f4 50. Kc5—d5Kf4—g3
51. Pd6 x f7 Kg3xh3 52. Pf7—h6 z wart
geeft op.
Schaaknieuws
Uitslagen winterwedstrijd, schaakclub
Middelburg, partijen gespeeld Vrijdag 23 Fe
bruari
Groep I:
J. de BaareW. de Graaf 01
Dr. A. SnethlageJ. F. Heemskerk 01
P. M. de KleynJ. C. Lavooy 10
J. F. HeemskerkJ. Schellens afgebr.
Verder werd in de afgbroken party W. de
WETENSWAARDIGHEDEN.
In den zomer van 1S77 stond Edwin
Booth, de beroemde tooneelspeler, op het
perron van een spoorwegstation op zyn trein
te wachten. Hy zag een heer dicht bij zich
staan, klaarblijkelijk met dezelfde bedoe
ling. Deze heer scheen in gedachten ver
diept en plotseling zag Booth hem op de
rails stappen en daar rondloopen, totaal
ongevoelig voor zijn omgeving. Juist op dat
opgenblik kwam een machine, die water
had ingenomen, achteruit aanstoomen.
Booth stapte vlug op de rails en wist den
heer nog juist weg te trekken.
De geredde heer was zoo verbijsterd, toen
hy den omvang zag van het gevaar, .waar
aan hij was ontkomen, dat hij zijn dank niet
anders wist te uiten dan door zijn redder
de hand te drukken.
Toevall'g was mr. Ford, de directeur van
den schouwburg, waar president Lincoln
den 14den April 1865 door den broeder van
Edwin Booth vermoord was, getuige van
het boven geschreven voorval. Hij trad op
Booth toe en zeide:
Mr. Booth, weet gij, wie die heer was?
Neen, luidde het antwoord.
Het was, zeide mr. Ford „Robert Lin
coln de zoon van den president".
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR 50 JAAR.
9e u-eek 1890.
De heer P S. Hamel, laatstelijk consul-
generaal te Bangkok, is benoemd tot con
sul te Amoy.
Naar aanleiding van den uitslag der
verkiezingen is Bismarck voornemens af te
treden als rijkskanselier,
Benoemd tot ontvanger der registra
tie te Middelburg de beer .1 G. Meinesz,
thans te Ysselstéin.
Ingevolge machtiging des konïngs is
de heer J van Boven, erkend en toege
laten als vice-consul van Portugal te
Vlissingen.
Tot bode bij het polderbestuur van
Walcheren is benoemd de heer M Noorder
broek, kantoorbediende alhier.
Bevorderd tot luitenant ter zee der
2e klasse o a. de adelborst der le klasse
J. P. F. van der Mieden van Opmeer.
In een heden te Amsterdam gehou
den vergadering van afgevaardigden der
doopsgezinde sociëteit in Nederland is tot
professor aan het semenarie beroepen de
heer dr S. Cramer, predikant te Zwolle.
