VAN DE PROVINCIALE ZÈEUWSCHE&MIDDELBURGSCHE COURANT&.GOESCHE COURANT
predicate
SCHAKEN
ZATERDAG
6 Jan. 1940
UlllUlllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllll
K O R T E
uiiillHIIIIIIIII
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiii
DIEPTEN EN HOOGTEN.
Er is een zinnetje, van twee woor
den, sterker dan leven en sterker dan
de dood: God regeert. Men kan het
geslagen, berustend, met doffe stem
zeggen. Dan zegt men iets anders.
Men kan het zeggen met de tanden
op elkaar, een kreet uit den strijd.
Dan zegt men het bijna. Maar men
moet het zeggen met een lach, ont
heven, opgetild. Dan zegt men het
goed. God regeert.
Men vindt vier aspecten van dit zin
netje in Psalm 95. Wij noemen er he
den twee van: „In Wiens hand de
diepste plaatsen der aarde zijn, en de
hoogten der bergen zijn Zijne."
Velen zijn thans tot de diepste
plaatsen der aarde gedaald. Zij zijn
de vertwijfeling ten einde gegaan. De
diepste plaatsen der aarde liggen
daar: na de vertwijfeling en vóór de
krankzinnigheid. God regeert. Die
plaatsen zijn in Zijne hand. Een koude
hand? Een wreede hand? Het schijnt
zoo. Echter draagt die hand het tee-
ken der nagelen, het teeken van de
plek, dieper dan de diepste der aar
de, waarin God is afgedaald om onze
diepste plaatsen te kunnen torsen. Hij
houdt ze vast, met handen, die zich
in een kribbe zeer klein van groote
liefde maakten, om daarna vastgena
gelde vleermuizen te worden. Hoe
diep wij dalen, wij worden altijd op
gevangen.
„En de hoogten der bergen zijn
Zijne." Vlak naast een serie ontstel
lende nieuwsberichten over rampen
en slechtheden ligt in de radio een
schoone symphonie. Vlak naast ons
doodelijk lijden en medelijden ligt
een kleine berg van stil geluk of een
hooge berg van opperste vreugde.
Soms denken wij: het is thans vluch
ten op zulk een berg. Het moge zoo
zijn, maar dit vluchten is ons geboden.
God stelt die bergen voor ons. Het
zijn Zijne bergen. Wij hebben ze te
bestijgen in dit besef. Zoo alleen kan
men zonder egoïsme adem scheppen.
Waarlijk, wij hebben die hooge ber
gen wel noodig. Want de diepe plaat
sen zijn nu zeer diep en veel bezocht.
ZEEUWSCHE KRONIEK
DB SEKSTE TELEGRAAF IN ZEELAND.
By het lezen van bovenstaand opschrift
ligt het voor de hand, dat de lezer dade
lijk denkt aan de telegraaf, zooals wij die
thans kennen. Nu, daar zullen wij het
straks over hebben, doch met het schrijven
van dit artikel hebben wü voornamelijk een
andere telegraaf op het oog, die büna een
halve eeuw vroeger bestond enzij was
bovendien draadloos.
Reeds bij de oude volken deed zich de be
hoefte gevoelen om berichten snel van de
eene plaats over te brengen naar de andere.
Natuurvolken deden het met het maken
van geluiden, die door gegeven werden. De
Grieken maakten gebruik van seinarmen,
die op zoodanige afstanden waren opgesteld,
dat bij normale weergesteldheid telkens op
een volgenden afstand zichtbaar was, zoo
dat de geseinde teekens doorgegeven kon
den worden.
Het was echter een Fransch ingenieur
Claude Chappe (17631806), die
een practisch bruikbaar systeem ontwik
kelde. Zijn telegraaf op een mast of een to
ren geplaatst, bestond uit een seinarm of
semaphore, lang 4 meter, welke om zijn T
midden draaibaar was en aan welles uit
einden twee armen van bijna 2 meter draai
baar bevestigd waren. Door middel van tou
wen, die in een lager gelegen kamer uitkwa
men, konden die armen bewogen worden.
Ofschoon er 196 teekens mogelijk waren,
die echter te weinig van elkaar verschil
den, werden, in de praktijk maar 92 ge
bruikt.
Op een verder gelegen station werden
met verrekijkers de verschillende standen
waargenomen en daar dan dadelijk diezelf
de standen gevormd. Deze konden weer
door een volgend station worden waarge
nomen. Zoo ging het verder tot aan de
plaats .van bestemming.
In 1794 werd aldus de eerste telegraaf
lijn aangelegd tussehen Parijs en Rijssel met
niet minder dan 23 tusschenstations. Toch
ging de overbrenging nog vrij snel. Alle
voorname steden van Frankrijk werden
met de hoofdstad verbonden. De afstand
ParijsStraatsburg, lang 423 km werd in
zes minuten overbrugd.
Deze telegraaf werd de optische
(zichtbare) telegraaf genoemd, omdat men
de teekens van verre zag.
Vertakkingen werden later aangelegd
naar Brussel, Antwerpen en Amsterdam.
Ook Zeeland werd in den Fran-
schen tijd door de optische telegraaf met
Parijs verbonden.
Daar het bovendien oorlogstijd was, wil
de men in Parijs spoedig van alles op de
hoogte zijn, ook wat in Zeeland gebeurde.
Op den hoogsten duintop te D o m -
burg stond in 1808 een telegraaf, zoo
als wü hier boven beschreven hebben.
Ook op den Abdijtoren te Middel
burg stond een paal met beweegbare
armen. De teekens hiervan werden overge
nomen door een seinpaal op den toren van
Heinkenszand. Het volgende station
was Baarland. Van hier werd ge
seind naar Ter neuzen, verder naar
Axel, Hulst en vel-volgens in de
richting van Ant w e r p e n. Te Hein
kenszand en te Axel werden de spitsen van
de kerktorens door de Fransehen afgebro
ken, teneinde een semaphore er op te plaat
sen. Te Hulst moest de toren van het stad
huis zijn bovendeel verliezen. Zoo kon men
in nog minder dan een half uur van uit
Middelburg naar Antwerpen berichten over
seinen, maar natuurlijk alleen overdag en
bü helder weer.
De zwaaiende armen gaven in die onrusti
ge dagen niet altijd iets goeds te kennen.
Een Fransch vers uil dien tijd zei van den
telegraaf
Lorsque ses .bras eabbalistiques
Langaient a l'horizon blafard
Les mensonges diplomatiques,
Interrompus par le brouillard.
Viqj vertaald: Toen zijn kabbalistische
met geheime en daardoor moeilik te
begrijpen teekens werkende) armen aan
den bleeken horizon de diplomatieke leu
gens verbreidden, werden deze onderbroken
door den mist.
Toen men Claude Chappe, den uitvinder
van de optische telegraaf aantoonde, dat
het denkbeeld van zijn uitvinding niet
nieuw was en feitelijk reeds bij de oude
volken bestond, sloeg hy de hand aan zich
zelf. (1806).
Na het vertrek der Franschen in 1814
werden in ons land en dus ook in Zeeland
de toestellen op de torens dadelijk afge
broken als werktuigen van den oorlogsdui-
vel, die zooveel ellende had aangebracht.
Vele torens hebben echter hun sierlijke
spitsen voor goed moeten missen. Wel wer
den sommige van een nieuwe spits voor
zien, doch meestal veel kleiner dan de oor
spronkelijke, waardoor de toren niet meer
zoo mooi was als vroeger.
Thans worden nog signalen aan schepen
overgebracht door combinatie van een op-
geheschen bal, kegel en dubbelen kegel.
Voor korte afstanden doet men het ook
door middel van vlaggen.
De optische of zichtbare telegraaf heeft
belangrijke diensten bewezen. Haar tqd
duurde echter maar ruim een halve eeuw.
Het betere was ook hier de vijand van het
goede.
Evenals de trekschuit in de vorige eeuw
verdreven werd door den spoortrein, zoo
moest ook de optische telegraaf wijken voor
de electrische. Men sprak en schreef in den
eersten tijd van de electrisch-magnetische
telegraaf, daar elektriciteit en magnetisme,
ofschoon broertjes van elkaar, het mogelijk
maakten zichtbare teekens, n.l. punten en
streepen, van verre afstanden op papier
over te brengen.
In Duitschland maakte men in 1848 er
reeds gebruik van.' In ons land werden op
1 Maart 1852 de perste telegraafkantoren
geopend te Amsterdam, Haarlem, Den
Haag en Rotterdam.
Zeeland volgde een paar jaar later. Op 1
Oct. 1854 werd te Vlissingen het
eerste telegraafkantoor voor het publiek
geopend. Middelburg volgde op 1
Januari 1S55. De telegraafpalen stonden en
slaan nog langs de bermen der straatwegen.
Daar de reis van uit Walcheren naar Bra-
SCHETSEN VAN D'OEVE
De nieuwe bure.
Keetje d'r 6ogen waere open-'egae, nae-
dé' ze is een kêer effenof op verziete 'ewist
bie een nieuwen buurman, of buur-
vrouwe dan eigeluk.
An dezelfde wegt nae' 't durp toe, een
menute of drie, viere gaens mêer die kant
op, stieng een nieuwgebouwde 'oeve en dae'
was een nieuwen eigenaer op komme weu-
ne.
Die kwam uut 't land van Surreksöe-e;
ie was op z'n burgers, mee zö 'n zwarte
slupjas an en z'n vrouwe droeg een lange
musse. Ze 6 ok een paer guus van dezelfde
oudte as die van Keetje. Eëst kwaeme die
guus tegaere uut schole, toen was 't: „kom
je öm ons?" en laeter: „kom je een Zaeter-
dag spele?"
Die nieuwe vrouwe verwachtten dan
iedere keer, dat die guus een boo'-schap
van d'r moeder zouwe mee-'ekregen om
te vraegen, 'oenneer dat 't schikten, da' ze
is kennisse kwam maeke mee de nieuwe
buren.
In Surreksêe-e wete de boeren 'êel góed
'oo 't 'öort en dat nie' allêene, mae': ze
'ouwe d'r eigen ok an de menieren.
Mae' dae' kwam mae' niks. Dae' was niks
dat vadder uut Keetje d'r gedachten was,
as zelft te gae' vraegen: „ma' 'k is kom
me?" As iemand tegen d'r 'ezeid da' ze
dat is doe-e most, dan dienk ik, dé' ze al-
leeneg maer is nae' d'r vur-'öod zou 'ewe-
zen 'k het is 'ier mekeere, 'öor".
Die nieuwe ménsen krege daerom wè'
verziete: van andere Schouwenaers, die a
ok 'ier in 't land weunden. En dae' kwaeme
ze dan van te weten, dé' ze der 'ier gin
omgangsvurmen op -nae 'ieuwe en dé' ze
op „beleefd-'eidsbezoeken" mae' 'êelegans
nie' moste rekene. Nou, die vrouwe was
gauw beslote, ze zei: „me kunne toch óns
leven 'ier nie' deurbrienge, op die 'oeve, .as
op een eiland. Dan zé' 'k zelft de ménsen
opzoeke".
Zodus: op een goeien dag kreeg Keetje
die Surreksêese meid an de deure: „dag
vrouw De Gróote, complement van vrouw
Van den Berge en ze laet belet vraege te
gen mergemiddeg ollef drie". Gelokkeg be
greep Kee dat daarlik; 'oe vremd dat ok
in d'r öoren klonk.
Kun jie begriepe: vrouw De Gróote; dat
nog nóóit van 'êel d'r leven één méns te
gen d'r 'ezeid. Ze was „Kee van 't Eiland"
en dat blééf ze, bie een ieder. Maer in
Schouwen, liek 'k zegge: daer ze be
tere menieren, as dae' de knechs een
jongen 'ekend van z'n geboorte ofén en
ie trouwt en wor' boer op z'n voaders 'oeve,
dan zegge ze den aevend vóór z'n trouw
dag: „welterusten Jan-Kees" en den ochend
dernae': „goeiemorge baes". Zö vertelden
vrouw Vair der Berge.
Een kasjesventje of een ander vremd
persoon, die bie Kee an de deure kwam,
was 't dat die de naem van d'r vent
nog wist dan zou 'n ze dae' töch nie' bie
vernoemd mae' zei 'n: „vrouwe", zonder
mêer. En dan: „de complement" en „be
let"; Kee zei tegen d'r vent: „ik nóóit
'edocht dé' 'k er nog is gemak van zou,
dé' 'k vee' 'elezen mae' noe zie je toch.
dé' dat nog wè' ergenst góed voe' is, wan' ik
begreep daarlik wat ze bedoelden".
En ze dan de booschap an die meid
mee vorm 'egeve, dat 't goed was en dé'
ze de vrouwe verwachte zou.
Mae' noe; weet je. Ze keek is deur de
rondte en dat is een wonder, kiek, je
zömae' gewoon deurleeft in je daegeliks
werk en nóóit verziete 'ouwt, 'oevee' ter
dan in een 'uusouwen eigeluk allank ver
nieuwd most weze. 't Taefelzeiltje, dat
kust nog wè' mee 'öor, mae' 't was toch
op oalle viere de 'oeken deur. Van de melk-
kanne was d' öore of en de kommen, ja:
ze dronke nog oallegaere uut gewone ron
de kommen; den êenen één mie' een róód
randje, den aren mie' een bleeuw; van bin
nen 'êelemaal wit of mee een geitje op den
boom. En Kee zei: „me zulle ze toch wè'
een bak en scheutel diene te geven. En noe
'k wè een bak en scheutel, mae' dae':
„voor Vader" op, dus dat is toch ok zö-
wat".
Merien vroog: „bluuf ze dan koffiedrien-
ke? Wat komt dat wuuf eigeluk doe-e?"
(Ja, toen wist vrouw Van den Berge
olc nie wat ze 'öorden, toen ze der één
van z'n vrouwe 'öorden zegge:1 „m'n
w u u f.")
En Kee, die anêens zövee' in d'r 'öod,
dat ze nog doe-e most en opknappe en
rieve en vege, die begust een bitje ritseg
te worren. Dat is mie' de meeste zö
as ze vee' werk Dus die zei: „ja, weet
Ik het? Dat is ter nie' bie 'ezeid. Maer ik
zie wè' dat de 'aege wer is 'eknipt mocht
worre, en 't 'of 'emaaid en den blêek net
zöwel".
Den aren dag was gelokkeg Dunderdag;
afijn, dat sprak noe eigeluk wè' vanselft
Dunderdag is verzietedag. Dan was ter niks
te wassen of te bakken of te kernen.
Maer, aloewel dé' Kee schöone waer en
de boel geregeld góed bie-'ieuw, noe most
ze toch nog voddere om klaer te kommen.
Ze wou de straete voor de schure nog
'ewied en de muurplaete 'eschuurd en de
dreve op-'ereve. En dat ouwste misje most
nae' 't durp om een nieuw taefelzeiltje en
een vrouwliens bak en scheutel en een on
es domeniesklontjes en een pond witte
kaes.
Schöone gerdienen op-'ange dee' ze ge
regeld om de vier weken, weet je; mae'
noe toch nog is extra.
Mae' den are mirreg- om ollef drie-e zat
ze dan toch opgekelfd in den schóonen
'uzen op d'r plekke voor 't raem. Op den
taefel stieng een mooi melkkannetje uut
de spinne, dat a ze nog nooit gebruikt
een glaeze sukerpot mie sukerklontjes, een
aren mie broodsuker en de bakkebenne
mee een opgevouwe, schöone theedoek dei-
op. Het taefelzeiltje plakten nog van de
nieitwegheid, maer het stieng netjes, 'öor.
Dat doet toch dadelik zö óp je in den
uzen komt en dae' lig' een möoi, nieuw
zeiltje op den taefel.
En, klokslag ollef drie-e, dae' zag ze buu'-
vrouwe defteg an komme stappe, 'Öor.
Eêlegans in 't zwart, een mooie lange musse
op, mie' een brêe-e, beste kant, beste gitten
rond d'r 'ols en gouwe silengers in d'r
öoren, ok mie echte gitten.
D'r 'arte klopten, 'öor, wan' ja: ze
nooit vee' onder de ménsen 'elcomme en de
leste jaeren zeker nie' en dan glad zö 'n
wilvremd méns. Bovendien gieng der a' nie'
vee' lof van. De ménsen die a ter voe' zaken
motte wezen zei-e: ,,'t is een steilóore,
'öor; die gröoze Surrekseese streken zitte
der góed in". Keetje wist eigeluk nie' góed,
wat a ze noe doe-e most. Ze pakten de
scheuteldoek op en lei 'n wee' neer. Ze rees
op en gieng awee' zitte. Ze wachtten toet
de butendeure opengieng en a ze „vollek"
'öorden roepe. Toen.gieng ze nae' de gank.
Ze zei: ,,'el ménsen, kiek, ik docht wè'
dé' 'lc wat 'öorden; toe, komt er in". Ze
gavve melcare d' 'and en „dag buu'-vrouwe"
en ,,'oe is 't". Eênmael gezete' rochte ze an
t' praten en dat viel noe zövee' mee! Ze
was ter nog gin kwartier of 't was niks
vremd mi'. Ze dronke een baksje thee mie'
een klontje en ze at een stute mee mie Kee
en de guus, toen die om ollef viere uut
schole kwaeme.
Kee liet ze in de kelder kieke en in 't
verkenskot; liek dat vroeger de gewente
was onder boerinnen.
De guus waere toen mee de koffie nae'
d'r voader op 't land. Ie vroog: „is dat
wuuf nog 'ekomme?" „Ja, 'öor", zeie die
guus. „En wat most ze komme doe-e".
niks", mae' dat wiste ze bekaaid.
Tegen dé' ze wee' naer 'uus gieng, be
dankten ze Kee voe' de vrien'-schap en zei
ze, dé' ze blie-e was, kennis gemaekt te
èn, ze dee „de complement" an den baes en
verzocht ze mie ter beien tegen vandaege
over veertien daegen; dan vierden ulder
d'r kopere brulofte. En die fêestetoen
gienge Kee d'r óogen open.
V. v. d. O.
Visschen op het ijs) Een jeugdvermaak In de eerste dagen van het nieuwe
jaar. Een bijt in het ijs is gauw gehakt en de aal is maar voor het ophalen.
bant vroeger over Tholen ging, liep de eer
ste Zeeuwsche telegraaflijn van Vlissingen
af over Middelburg, Goes, Iersekedam, door
de Ooster-Schelde naar Gorishoek en Tho
len en verder naar Brabant. Omdat de op
tische telegraaf den ongelijken strijd met
de electrische niet kon volhouden, was haar
lot spoedig beslist en verdween voor goed.
Men spreekt daarom alleen maar meer
van de telegraaf. Deze heeft weer een ge-
duchten concurrent gekregen met de radio
uitzending.
R. B. J. d. M.
(Nadruk verboden).
REDACTEUR: J. M. MULLIé.
Middelburg.
Vrijdag 30 "December werden op de Mïd-
delburgsche schaakclub slechts enkele par
tijen voor den winterwedstrijd gespeeld,
ziehier de uitslagen:
Groep I:
I. v. Noppen—G. Barth 01
J. C. Lavooy-I. v. Noppen afgebr.
Groep H:
L. v. FlierenburgH. G. Cujé 0—1
I. DaniëlseG. v. d. Ploeg 10
DE KERSTWEDSTRIJD VAN DEN
ZEEUWSCHEN SCHAAKBOND.
Ongetwijfeld zullen allen, die aan dezen
wedstrijd deelnamen, niet alleen de prettig
ste herinneringen hieraan bewaren, maar
wij zijn tevens overtuigd, dat zij hopen, dat
in de toekomst de Bond meerdere malen
het initiatief zal nemen om dergelijke wed
strijden te organiseeren. Na het groote suc
ces van dezen Kerstwedstrijd, ligt een en
ander wel in de lijn der verwachtingen.
Van de jeugdschaakclub van den Z. S. B.,
welke ongeveer een twaalftal leden telt,
speelden er vier mee, en drie hiervan be
haalden elk in hun groep den eersten prijs.
Met opzet was de regeling zoo getroffen,
dat zij allen in verschillende groepen wa
ren ingedeeld. Het spel van deze jongens,
pas twaalf jaar oud was best, en geeft goe
de verwachtingen voor de toekomst.
In groep I, viel het spel van den 15-ja-
rigen Joh. Barendregt op. Het jongste lid
van Middelburg, K. Maartense, die in den
winterwedstrijd een mooie gooi doet naai
de eerste plaats, was in den Kerstwedstrijd
minder fortuinlijk. De heer J. F. Heems
kerk, bewees een keer te meer, dat het
stijgen der jaren voor hem niet beteekent
een verminderen van zijn speelsterkte.
In groep 2 kreeg R. v. d. Harst een mooie
kans om zijn kunnen te toonen. De heer A.
Daniëlse behaalde in deze groep, door zijn
grootere tactische vaardigheid1, een ver
dienden eersten prijs.
In alle groepen werd trouwens met veel
animo gespeeld, en we gelooven, dat de re
geling, om zooveel mogelijk onbekende te
genstanders tegenover elkaar te plaatsen,
ieders goedkeuring wegdroeg.
Thans een partij gespeeld in de derde
ronde van groep I.
Wit IC. MAARTENSE.
Zwart: J. M. MULLIé.
Verdediging Caro-Kann met de Panow-
variant.
1. e2e4 c7—c8 2. ö2—d4 ö7—d5
3. e4xd5 c6xd5 4. c2—c4 PgS—f6
5. Pblc3 PbSc6 6. Lelg5 In zijn
werk „Theorie der Schaakopeningen" zegt
dr. Euwe bij deze zet: „eerst met dezen zet
komt men tot de variant, welke naar den
jongen Russischen meester Panow genoemd
is".
6d5xc4 En hierbij merkt dr.
Euwe op: „deze ruil is min of meer gedwon
gen, voornamelijk omdat e6 moei
lijk gaat wegens 7. c5! Ook 6Db6
is ongunstig voor zwart, b.v. 7; cd5:l Db2?:
8. Tel Pb4 9. Pa4 Da2 10. Lc4 Lg4 11. Pf3
en zwart gaf op (BotwinnikSpielmann,
Moskou 1935).
7. d4d5 Pc6a5 Op 7Pe5 kan
volgon 8. Dd4!
UIT DE MIDDELBURGSE HE
COURANT VAN VOOR VIJFTIG JAAB
Van het droogdok Prins Hendrik alhier
is gedurende 1889 gebruik gemaakt door 32
vaartuigen.
De algemeene vergadering van leden der
Vereeniging voor het verstrekken van
warm voedsel aan behoeftige schoolkinde
ren werd Maandagavond gehouden onder
praesidium van mr. Jacq. de Witt Hamer.
Beroepen naar de Herv. gemeente te
Grijpskerke (W.) de heer J. Willemse te
's-Heerenhoek.
Beroepen bij de hersteld evang. Luth.
gem. te Enkhuizen ds. D. Fregeres te Groe-
de.
Aan de universiteit le Zurich studeeren
73 vrouwen.
Drie bijkantoren der telegrafie te Am
sterdam moesten wegens ziekte van 52 be
stellers gesloten worden.
De National Zeitung vindt aanleiding tol
de volgende opmerking: Onze naburen in
Holland winden zich weder geheel noode-
loos op. Gelijk steeds heet het: „Duitsch
land staat voor de poort", en dit beneemt
onzen gindsche vrienden den slaap; hoewel
Duitschlands vriendschappelijke en loijale
houding dergelijke dwaze bekommering on
mogelijk moest maken.
8. Pglf3 De wit-speler, welke ongetwij
feld met deze variant goed bekend is,
speelt hier niet de door Panow aangegeven
zet, nl. 8. b4, waarop-kan volgen 8
cb3: e.p. 9. ab3: met dreiging 10. b4 en
stukwinst. Zwart kan ter verijdeling van
deze dreiging niet S. e6 spelen, wegens
10. Lb5f Ld7 11. Lf6: gf6: 12. de6: fe6: 13.
Ld7:t Dd7: 14. Dh5t Df7 15. Da5: en wit
wint (echter niet 15. Df7:t? Kf7: 16: Ta5:
Lb4 met voordeel voor zwart. Doch zwart
kan sterker spelen na 8. b4 cb3: e.p. 9. ab3:
n.l. of 9b6 of 9e5.
De Se zet van wit, nl. Pf3 lijkt mij daar
om sterker dan b4 direct.
8b7b6 9. Pf3e5 Het paard
neemt hier een zeer sterke positie in.
9Lc8d7 10. Ddl—f3 (zie
diagram)
Stand na 10. Ddl—f3.
10Ta8—c8 11. Pc3—e4 h7—li6
een poging om wat lucht te krijgen. Ook
Pb7 met bedoeling naar d6 te komen lijkt
speelbaar, al blijft de witte stelling drei
gend.
12. Lg5h4 g7g5 13. Lh4—g3 en hier
lijkt Lg5: beter, want wit krijgt drie pion
nen voor het stuk, daar ook f7 valt.
13ThSh7 Nu is de toestand
voor zwart iets opgeklaard.
14. 0—0---0 Pf6xe4 15. Df3xe4 f7—f5
16. De4—f3 g5—g4 17. Df3—e3 LfS—g7
15. Pe5g6 Lg7—f6 19. Pg6—f4 Ld7—a4
20. Pf4h5? door de laatste zetten is de
witte stelling er niet op verbeterd, zwart
heeft nu te tegenkansen.
20Lf6—g5 21. Lg3—f4 Lg5xf4
22. De3xf4 La4xdl 23. Df4xf5 Th7—f7
24. Df5—g6 Dd8x d5 25. Ph5—g7t Ke8—d7
Wit geeft op.
