De schoenmaker en de
drie buizen
Dieren in dienst van het leger
Een
stormachtige
maannacht
Kruiswoordraadsel
Om zeil te maken
(Een sprookje).
redd* hij het leger van den koning en deze
won de oorlog. De koning was zo blij, dat
hij uit dank zijn dochter aan den schoen
maker schonk en reeds korte tijd later
werd de bruiloft gevierd.
Het spreekt vanzelf, dat Spijker nu heel
gelukkig was. Hij had alles wat zijn hart
begeerde, alleen.de eerste minister van
het land was jaloers op Spijker en had zelf
met de prinses willen trouwen. Op een keer
stal hij de drie buizen om ze zelf te kunnen
gebruiken. Maar hij keek door de spreek
buis en werd toen blind. Daarna luisterde
hij door de kijkbuis en werd doof en ten
slotte sprak hij door de hoorbuis en werd
stom.
En iemand, die stom, doof, blind en bo
vendien nog een dief was, kan niet eerste
minister van een groot rijk zijn en daarom
werd hij afgezet. De koning nam Spijker nu
tot eerste minister en door zijn wonderbui-
zen deed hij heel veel goed. Alle onderda
nen van den koning hielden van den eer
sten minister en toen de koning stierf, rie
pen ze Spijker tot koning uit. Daarna leef
de hij nog jarenlang met zijn jonge vrouw
gelukkig en tevreden en bestuurde zijn rijk
voortreffelijk.
EEN LANGDURIGE PELGRIMSTOCHT.
Onlangs kwam in Lahore in Voor Indië
een Mohammedaans pelgrim aan, die op
weg is naar Mekka. Maar hij komt niet erg
vlug vooruit, want elke keer als hij vijf
passen heeft gedaan, houdt hij op om een
bepaald gebed te lezen. Op deze manier
heeft hij er zeven jaar over gedaan om van
Pantshab naar Bihar te komen en iemand
heeft uitgerekend, dat hij pas over veertig
jaar zijn doel bereikt zal hebben als hij op
deze manier blijft doorgaan. De kans is na
tuurlijk groot, dat hij Mekka nooit zal be
reiken, omdat hij vermoedelijk voor die
tijd wel zal sterven van ouderdom.
DE PYRAMIDE VAN EGYPTE.
Je zult wel merken, dat er verschillende
moeilijke woorden in dit raadsel voorko
men. Het is dan ook alleen voor de groten
en wie het al te moeilijk vindt, moet maar
aan vader of moeder vragen om te helpen.
Probeer maar eens of het lukt.
Horizontaal:
1. klap
4. loofboom
8. gebouw, dat van buiten en van binnen
rond is
9. klein doekje, gebruikt als kledingstuk
10. bevelhebber, heer (Turkse titel, die
bevelhebber of heer betekent)
12. familielid
13. schrijfgereedschap
14. meisjesnaam
15. bedevaartsplaats van de Mohammeda
nen
16. andere naam voor erwtensoep
Verticaal:
1. ligt op de grond
2. doen blijken
3. gebruiken we in de keuken
4. horen we in de kerk
5. eer, lofspraak
6. meisjesnaam
7. telwoord
9. mannetje van de geit
11. wees gegroet (Lat.)
12. pers. voornaamw. (verbuigingsvorm)
•eui zi
'3AB XX '3ioq 6 'uagau i 'epv 9 'jox 9 'sxeojd
'ued g 'usucyaq Z I :p2eoi:praA
'Xjaus 9x 'eiptoxu
91 'BAg; fi 'trad gi 'aout zi 'bSv 01 'jsq 6
'epuoxoj 8 'treexaxd f 'daui ixeepioziJOH
:QNISSOTdO
WITTE KOLEN.
Elk jaar wordt het spoorwegverkeer in
ons land verbeterd en het is nu mogelijk
om in heel korte tijd van het Noorden van
ons land naar het Zuiden te reizen, van
het Oosten naar het Westen en in welke
richting je maar wilt. Daartoe hebben voor
al de electrische treinen veel bijgedragen.
In Noorwegen heeft men onlangs de eer
ste electrische treinverbinding met Zweden
geopend langs de zgn. Ostfoldbaan. Direct
daarna is men begonnen een electrische
verbinding te maken naar het station As.
Zoals bekend zijn in Noorwegen vele wa
tervallen en nu heeft men besloten om
veel meer gebruik te gaan maken, van de
„witte kolen", zoals de electriciteit, die
door de kracht van het water wordt ge
produceerd, genoemd wordt. Binnen af
zienbare tijd zullen vele treinen door de
witte kolen gedreven worden en ook in
Noorwegen en Zweden zal men het grote
gemak hiervan ondervinden.
In Hastings spoelde een goudvis aan. Het
dier bleef vier dagen op de kust liggen en
iedereen dacht, dat het dood was. Tot
iemand op het idee kwam om het dier weer
in het water te leggen. En werkelijk, een
tijdje later spartelde de goudvis weer vro-
lijk rond en kreeg ook de gouden kleur, die
hij op het droge verloren had, weer terug!
In de Franse kolonies in Noord Afrika
heeft men onlangs het aantal kamelen ge
teld. Men kwam hierbij tot een eindresul
taat van 160.000, waarvan de meesten in
Tunis leven.
De drie buizen.
Fred wordt ook schoenmaker.
Nu was het vreemde, dat Freddie altijd
bij zijn vader in de werkplaats kwam zitten
om te kijken, hoe de schoenen gemaakt
werden. Als Spijker zei: „Jongen ga toch
eens naar buiten, ga toch spelen in de zon",
zei hij: „Nee vader, ik wil liever kijken als
u werkt."
Dat bleef ook zo, toen Fred groter werd
en tenslotte zei hij, dat hij ook schoenma
ker wilde worden, net als zijn vader. Spij
ker vond het erg jammer, maar hij wilde
zijn jongen niet tegen diens zin een ander
vak laten doen. Daarom stemde hij erin toe
en leerde hem het schoenmakersvak. Daar
na duurde het niet lang meer of Fred Snij-
ker zat elke dag bij zijn vader en werkte
met hem mee. Al gauw maakte hij de schoe
nen nog beter dan zijn vader en de zaak
ging meer en meer vooruit. Toen Spijker
dat zag, dacht hij: „Als mijn jongen dan
niet de wereld wil intrekken, zal ik het
doen. Hij is nu zo groot en flink, dat hij
best alleen de zaak kan drijven. Ik ga dan
eindelijk eens op pad!"
Spijker was erg blij met de buizen. Hij
gaf op alle drie een bepaald teken, zodat hij
ze niet door elkaar kon halen en ging toen
op stap. Toen hij op een hoge berg geko
men was, dacht hij„Nu moest ik toch mijn
buizen eens proberen!" Hij richtte daarom
de buis om door te kijken naar de kant
van zijn eigen dorp om te zien hoe de zaken
thuis stonden. Daar zag hij zijn zoon op het
krukje zitten en zijn zuster bracht juist het
eten. Nu luisterde hij door de tweede buis,
wat ze zeiden en hoorde: „Tante, ik ga
trouwen. Met de dochter van een schoen
maker en ik zal voortaan mijn werk in de
werkplaats van mijn schoonvader doen."
„Dat komt goed uit," antwoordde Spij
kers zuster, „want ik ga met den molenaar
trouwen. Dan kunnen we het huis hier
sluiten, je vader zal toch wel niet terug
komen."
Nu zette Spijker de derde buis aan zijn
mond en riep: „Doen jullie dat maar, want
ik blijf werkelijk weg!" Ze keken allebei
stomverbaasd op en konden htm oren niet
geloven. Spijker lachte hartelijk en liep
door.
In het vreemde koninkrijk.
De snelste postboden ven het
front.
En zo pakte hij op een morgen een paar
dingen bij elkaar en vertrok. Fluitend ging
hij op weg. De zon scheen en het was heer
lijk weer. Hij genoot van de buitenlucht en
van de bloemen, van de vogels in de bo
men en van de heerlijke geur van bossen
en hei.
De oude man.
Hij was al een paar dagen onderweg,
Weer enige dagen later kwam hij in een
land waar oorlog was. Alle mensen waren
erg bang en de soldaten moesten tegen den
veel machtiger vijand vechten. Spijker ging
direct naar den koning en zei, dat hij mis
schien wel kon helpen. De koning wilde
hem niet geloven, maar toen gebruikte
Spijker om de beurt de drie buizen en zag
en hoorde precies, wat er door de generaals
van den vijand besproken werd. Hiermee
ruimte open tussen de beide kanten, waar
later de wielen of liever de pootjes
ingezet konden worden. Eerst maakte hij
nu de eendjes vast zover klaar en lijmde
met heel sterke lijm de verschillende on
derdelen aan elkaar vast. Daarna paste hij
de wielen er in en die sloeg hij met een
fijn pennetje vast, maar zo, dat ze nog goed
konden bewegen. Hij gaf eens een zetje te
gen de pootjes en werkelijk, doordat het
wiel nu begon te draaien, was het net of
het eendje liep, omdat je alleen de pootjes
zag bewegen.
Er was eens een schoenmaker, Spijker
genaamd. Hjj zat dag in dag uit op zijn
krukje en verzoolde en spijkerde schoenen.
Zlin zaak ging heel goed, hy had een keu
rig huisje, dat zyn zuster voor hem schoon
hield, want zijn vrouw was enige jaren ge
leden gestorven. Verder had hjj een aller
aardigst zoontje, Fred. Hij had dus alle re
den om tevreden te zjjn en toch was hij
niet tevreden. Maar dat kwam voor een
groot deel omdat zijn zuster een erg slecht
humeur had en altijd kribberig en boos
was. Dat was niet gezellig in huis. Boven
dien had de schoenmaker zwerversbloed in
zich; hjj kon er helemaal niet tegen om
elke dag stil op zijn krukje te moeten zit
ten. Hij verlangde ernaar om naar buiten
te gaan en lange wandelingen te maken
door de bossen en de heide. Elke dag als de
zon in de werkplaats scheen, keek Spijker
naar buiten en zuchtte: „Kon ik toch maar
eens weggaan!"
Maar één ding had hij zich vast voorge
nomen: Zijn zoontje zou het later beter
hebben. Die hoefde niet de hele dag op een
kruk te zitten. Hij mocht worden, wat hjj
wilde, al was het zeeman. Dan kon hij ten
minste de wijde wereld intrekken. Natuur
lijk was het voor Spijker zelf niet leuk als
zijn jongen zeeman werd, want dan zou hij
hem maar weinig kunnen zien, maar daar
wilde hij niet aan denken.
toen hij ergens op een heel stil paadje een
ouden man tegenkwam. Deze man liep
mank en toen Spijker hem vroeg, wat hjj
had, antwoordde hjj: „Ach meneer, het is
toch zo vervelend, ik heb al heel lang gelo
pen en nu is mjjn schoen kapot gegaan. En
ik weet niet, waar het volgende dorp is. Ik
heb al blaren aan mijn voeten en ik weet
niet, wat ik moet doen! Kunt u me mis
schien helpen?"
De schoenmaker begon te lachen en zei:
„U bent aan het goede adres, meneer. Ik
ben namelijk schoenmaker van beroep en
ik wil uw schoen wel even maken. Ik heb
toch wat gereedschap meegenomen."
Hij nam de schoen van den ouden man
en begon die te repareeren. Toen de schoen
weer heel was, gaf hjj hem terug en toen
zei de ander vriendelijk: „Dank je wel,
schoenmaker, dat je me helst geholpen. Ik
heb geen geld om je te betalen, maar ik
zal je iets anders geven. Hier zijn drie bui
zen. Het zijn heel bijzondere buizen. Door
de één kan je net zover zien, als je maar
wilt. Door de ander kan je alles horen, wat
je maar wilt en door de derde kan je alles
zeggen, wat je maar wilt, ze zullen je altijd
kunnen verstaan. Maar, er is één gevaar
aan de buizen verbonden: als je ze verkeerd
gebruikt, gebeurt er iets vreselijks!"
OPLOSSING van de legpuzzle:
WINTERWEERTJE.
AI In zeer oude tjjden werden verschil
lende dieren gebruikt bjj grote veldslagen
en veroveringsoorlogen. Olifanten hebben
de soldaten vervoerd of als afweermiddel
gediend ieder herinnert zich de verhalen
van den groten veldheer Hannibal, die met
een groot leger op olifanten over de Alpen
trok. Maar olifanten zjjn niet overal te ge
bruiken en in West Europa zou het niet
mogeljjk zjjn om met deze dieren te vech
ten.
Maar wel zijn bijna overal paarden. Deze
trouwe dieren hebben ook al door alle
eeuwen heen de soldaten op hun tochten en
in de gevechten vergezeld. Grote afdelin
gen cavallerie hebben al menige overwin
ning bevochten en ten slotte werden de
viervoeters onmisbaar voor de soldaten.
In de vorige grote wereldoorlog werd ook
veel gebruik gemaakt van muilezels, die
voedsel en andere benodigdheden naar de
loopgraven brachten. Soms waren deze
muilezels de enige verbinding van de sol
daten in de loopgraven met die van de li
nies daarachter en de soldaten keken altijd
met verlangen naar de muilezels uit.
Toen er langzamerhand steeds meer' ge
motoriseerde afdelingen in de verschillende
legers kwamen, voorspelde men wel eens,
dat het met de paarden en andere dieren
gedaan zou zijn, maar die voorspelling is
niet uitgekomen. De soldaten en de leger
leiding kunnen de dieren niet missen en
ook in de oorlog, die op het ogenblik in
Europa gestreden wordt, zijn verschillende
dieren de bondgenoten van de mensen.
Een heel belangrijke plaats nemen nu
ook de honden en de postduiven in. Zelfs
in deze tijd, waarin radio en telefoon en de
meest moderne verbindingsmiddelen be
kend zijn, gebeurt het meer dan eens, dat
ei een postduif in de lucht gelaten wordt
om een belangrijk bericht, een kaart of een
foto te vervoeren. Want op alle mogelijke
manieren kunnen de technische leidingen
verstoord worden, maar de duif vindt haar
weg naar de plaats, waar ze vandaan komt,
altijd terug. Alleen als ze doodgeschoten
wordt, komt het bericht natuurlijk niet op
de plaats van bestemming, maar over het
algemeen worden de duiven bijna niet ge
schoten. Ze worden nauwelijks opgemerkt.
Men gaat natuurlijk van het instinct van
het dier uit om altijd de weg terug te zoe
ken en te vinden. Maar het is nodig, dat
het diertje eerst op de vooruitgeschoven
Het spreekt vanzelf, dat de dieren apart
voor dit werk moeten worden afgericht,
maar tenslotte zijn ze dan zover, dat ze zich
zelfs van 't kanongebulder en het schieten
niets meer aantrekken, maar onverstoor
baar hun weg volgen.
De honden worden ook afgericht om ge
wonden op te sporen en daarmee hebben
ze al menigen soldaat het leven gered. Het
werk, dat de dieren aan het front verrich
ten, is dan ook werkelijk niet te onder
schatten.
De eendenwagen.
„Bart, weet jij al, wat je Elsje met haar
verjaardig wilt geven?" vroeg moeder aan
haar oudsten zoon. „Misschien is het wel
leuk om haar een nieuw paardje te geven,
dat ze kan voorttrekken. Ze was zo ver
drietig, dat haar paardje kapot ging."
„Nee, moeder, ik heb al wel een planne
tje. Het is iets, dat ze voort kan duwen,
maar het is geen paardje. Ik zal het wel in
orde maken."
Toen zei moeder maar niets meer, want
ze wist, dat Bart dan wel iets aardigs in el
kaar zou zetten. En dat gebeurde dan ook.
Hy maakte een wagentje voor haar met
twee eenden opzij, die werkelijk konden
lopen, als je het wagentje voortduwde. Het
was een heel precies werkje, maar dat had
hij wel voor Elsje over.
Eerst tekende hij de eenden op het hout
(afd. 2). Hy tekende twee cirkels (a en b)
en het verdere lijf van het eendje (c). In
het geheel tekende hij er zo vier. Natuurlijk
moesten ze allemaal precies gelijk zijn.
Daarna tekende hij twee wielen. Maar die
wielen waren niet gewoon rond, zoals wie
len anders zijn, hij tekende er nu vier poot
jes aan. Hiervan had hij twee exemplaren
nodig. Vervolgens tekende hij nog twee fi
guren (afb. 4) die de vorm hadden van de
kop en de rug van het eendje en nu begon
hij te zagen. Heel voorzichtig zaagde hij,
want hy was bang, dat er anders een poot
je of de snavel van het eendje zou afbre
ken. Toen hij alles had uitgezaagd nam hij
twee eendjes en legde die heel nauwkeurig
tegen elkaar aan. Daartussen in paste hij
toen het figuurtje, dat je bij afb. 4 ziet en
op die manier was er aan de onderkant een
posten komt. En hierbij moet de hond hel
pen. Eerst wordt een heel dun buisje aan
de poot van de duif vastgemaakt, zodat het
diertje er zo min mogelijk last van heeft.
In dit huisje kan dan later het bericht, de
kaart of wat het ook is, gestopt worden.
Daarna wordt het dier zorgvuldig ingepakt,
zodat het niet van de tocht te lijden heeft
en zo wordt de duif in een apart voor haar
gemaakt korfje gestopt. Dit korfje wordt nu
aan een riem om de hals en de rug van de
hond gebonden en dan wordt de hond naar
de voorposten gestuurd.
Dwars door de velden en de bossen, langs
loopgraven en granaattrechters rennen de
dieren op hun doel af. Daar aangekomen,
halen de soldaten direct de duiven uit hun
korfjes en zodra er een belangrijk bericht
weg moet, stoppen ze dat in de huisjes aan
de poot van de duif en laten het dier daar
na wegvliegen.
Op die manier werken de honden en dui
ven mee om berichten van het ene eind
van het front naar het andere over te bren
gen en dat zij van het grootste belang zijn,
kan ieder wel begrijpen.
Hiermee was het ergste werk gedaan.
Want het wagentje zelf was heel gemakke
lijk te maken van een paar planken, die hij
netjes tegen elkaar aanschroefde. Aan de
achterkant maakte hy een boogje waar hy
een lange dunne stok in kon vastmaken en
die stok moest dienen om het hele wagentje
vooruit te duwen.
Nu verfde hy eerst de eendjes en het
wagentje en toen ze helemaal droog wa
ren, maakte hy de eenden aan het wagen
tje vast. Hiermede was het cadeau voor
Elsje klaar.
We hoeven zeker niet te vertellen, dat ze
er heel erg bly mee was.
Dat nog veel mensen de eenzaandieid op
zoeken bly kt wel uit het volgende leit.
Voor een vuurtoren aan de kust van Alas
werd een wachter gezocht. De vuurtoren
staat in de grootste eenzaamheid en de
vnurtorenwaiiter zal dikwyls m maanden
SS met een levend wezen kunnen spreken.
Toch boden 900 mannen zich voor de be
trekking aan.
