De slag bij Tannenberg. KRONIEK van den DAG. TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE CRT.) VAN ZATERDAG 26 AUGUSTUS 1939. No. 201. EEN ZOON VAN Z'N VADER. 27 Augustus 1914. Onder de spanning van het dreigend onheil. Kr zijn menschen, wien de spanning der huidige onzekerheid ondragelijk wordt. „Als het dan toch moet, laten ze dan maar „knokken", hoe eerder, hoe beter". Ook deze mentaliteit is aan te voelen, maar wie er zich aan overgeeft, bedenkt vermoedelijk niet, dat door een nieuwen oorlog, geheel Europa wellicht aan vernietiging zal wor den blootgesteld. Als het inderdaad op vechten uitloopt, dan wordt niet gevochten om Dantzig, maar om de macht; dan zal het een worsteling zijn in de eerste plaats tusschen Duitschland en Engeland. Het politieke spel, dat gespeeld wordt, heeft dit karakter reeds gekregen. Cham berlain gaf er in zijn redevoering duidelijk relief aan: Engeland wil niet, dat Duitsch land zoo ongeveer driekwart van Europa gaat overheerschen. Engeland heeft er zich altijd tegen verzet, dat een bepaalde mo gendheid op het Europeesche vasteland een soort van hegemogie zou uitoefenen. Toen het Frankrijk van Napoleon het zoover bracht, bleek een verzoening tusschen Pa rijs en Londen onmogelijk. Engeland hield niet op, het Napoleontische rijk te bedrei gen. Vooral door het werk der Engelsche diplomatie, werd Napoleon tenslotte naar Rusland gedreven, waar een einde kwam aan zijn machtsdroomen. Op het oogenblik voltrekt zich een ont wikkeling, welke met deze geschiedenis overeenkomst vertoont. Opnieuw verzet het Britsche rijk zich tegen de expansie van een groote mogendheid op het Europeesche vastenland. Het is ditmaal niet Frankrijk, maar Duitschland. En te Berlijn heeft men er den laatsten tijd heel duidelijk blijk van gegeven, dat men beseft, waar het feitelijk om gaat, en wat er op het spel staat! Deze situatie nu geeft zooveel onheilspellends aan wat er zich thans afspeelt. Immers, ra ken de poppen weer aan het dansen, dan zal er opnieuw een ontzettende strijd op le ven en dood onstaan. Dan zal, ook indien Polen in korten tijd onder den voet mocht worden geloopen („bliksemoorlog") van een spoedig herstel van den vrede geen sprake zijn. Omdat het voor Engeland niet om Dantzig of Polen gaat, maar louter en al leen om de zaak der hegemonie. Dit betee- kent, dat de strijd zich na Polen's onder gang (directe hulp kunnen Engeland en Frankkrijk aan dit land niet verleenen, ter wijl Öe Russen het misschien in den rug zullen aanvallen) zich geheel naar West- Europa zal verplaatsen. Op welke wijze dat precies zal geschieden, waar de harde sla gen precies zullen vallen, is onmogelijk te zeggen. Maar voor geheel West-Europa wordt de toestand dan verschrikkelijk. De worsteling zal wellicht nog veel en veel ont zettender zijn dan in 1914'18. God geve, dat het onheil wordt afgewend. Nog is de vrede niet verstoord. Er worden weer pogingen in het werk gesteld, om het ergste te voorkomen. Gister heeft Hitier o.m. den Engelschen ambassadeur Hender son bij zich laten komen, en vanmorgen is Henderson naar Londen gevlogen, om rap port uit te brengen aan zijn regeering. Te Londen wordt dit alles, naar de En gelsche correspondent der N.R.C. vanoch tend aan zijn blad meldde, als een hoopge vend teeken beschouwd. Men zal echter op nadere informatie omtrent de strekking van het onverwachte onderhoud moeten wachten, voordat men zijn vooralsnog vol komen ongemotiveerd optimisme den vrijen loop zal durven laten, en die informatie ontbreekt op het oogenblik ten eenenmale. Het zou als een hoopgevend teeken kunnen worden beschouwd door hen die per se een zonzijde aan den huidigen toestand willen ontdekken en zich aan eiken stroohalm vastklemmen. Er zijn bovendien nog meer stroohalmen, al maken die tezamen nag maar een uiter mate zwakken grondslag voor het optimis me, dat thans in de lucht hangt. Er is de onderteekening van het nu in zijn uiteinde- lijken vorm bekende Engelsch-Poolsche ver drag een formeele bezegeling van Enge- lands herhaalde belofte aan Polen, die er toe zal bijdragen Hitier nogmaals duidelijk het geweldige risico van een aanval op Po len voor oogen te stellen, te meer daar het verdrag een clausule bevat, die den onder teekenaars belet een afzonderlijke vrede te sluiten. Er zijn berichten uit Tokio, die erop wijzen, dat Japan de consequenties van Ruslands verrassende volte face niet onder schat en de berichten uit Rome, die beves- Naar het Engelsch door T. TEN HAVE— v. d. MADE. 44). Deze informeerde naar hetgeen er in het dorp voorviel. „Ja meneer", gaf Peter ten antwoord, „u hebt de plaats in opschudding gebracht alsof er een aardbeving is geweest. En ik moet u eerlijk zeggen, mr. Slosson, dat we onze oogen al dagen lang op u gericht hiel den, in de hoop, dat u de leiding zoudt ne men. Het beteekent voor iemand zooals u misschien niets, maar als u een engel was geweest en uit de wolken was gestapt in een vliegmachine en zoo naar beneden was gekomen, hadden de menschen uw naam niet meer kunnen prijzen, dan nu u die lui van Buffalo Point er uit hebt gewerkt". ,,'t Is me een zootje daar", gaf Slosson gevleid toe. „En alleen een man met erva ring kan tegen hen op. Het zijn gewoonweg chanteurs, maar ik kan wel tegen zulke lui op. Zie je, wij dienen het algemeen belang en daar ik Snake's Fall de juiste plaats achtte, heb ik daarnaar gehandeld. Ik heb heel wat dollars in Snake's gestoken. Je hebt zelf ook een aardig duitje verdiend, is 't niet?" Peter grijnsde vriendelijk en zei: „Ik mag niet klagen, meneer". „Klagen?" Slosson zette groote oogen op. „Je hoorde me op je bloote knieën te dan ken". Toen lachte hij en vervolgde: „Mis schien ga je nu wel een echt hotel begin nen?" Tannenberg: deze naam Weerklonk ge durende de laatste dagen van Augustus 1914 door de gansche wereld Hinden burg heeft de Russische legerkorpsen bij Tanneberg verpletterend verslagen! Wanneer wij de geschiedenis van den Grooten Oorlog bestudeeren, zien wij de Duitsche "overwinning op de Russen bij Tannenberg op de eerste bladzijden staan, een zege, die haar: stempel onuitwiisch- baar gedrukt heeft op de oorlogskansen in het Oosten. Wie had eigenlijk wel van Tannenberg gehoord voordat Hindenburg zijn naam onsterfelijk maakte? Wie kende het plaatsje voordat op Zondag 27 Augustus 1914, de Russische generaal Samsonoff met zijn leger in de moerassen van Oost- Pruisen ten onder ging? Tannenberg ligt aan de uitlóópers van de Kernsdorfer Höhe, aan den zijspoorweg OsterodeAllenstein. Hier was het, dat, op 15 Juli 1410, het leger der Duitsche Orde door de Polen verpletterd werd en het verval van de macht dier orde ten gevolge had. Dan dommelt Tannenberg in tot 1914 Teneinde een goed overzicht van de campagne in Oost-Pruisen te kunnen krijgen, moeten wij eerst de staatkundige gesteldheid van dat land in korte trek ken nagaan, doch vooral het land waar door de Russische legers naar hun doel trekken moesten. Rusland's uitgestrekt heid leverde groote moeilijkheden op; de grenzen tusschen dit land eenerzijds en Pruisen en Oostenrijk anderzijds strekten zich ongeveer 2500 kilometer uit, mee- rendeels door het gebied, dat toentertijd Russisch Polen was. Het front zou dus enorm groot moeten zijn en, door de lig ging van Oost-Pruisen, aan rugaanvallen blootgesteld. Het was dus lógisch, dat men eerst Oost-Pruisen moest bezetten voordat de groote tocht naar Berlijn, dat slechts enkele honderden kilometers van de Russisch Poolsche grens lag, aanvaard kon worden. Aanvankelijk dacht men, dat het enorme leger, dat Rusland op de been kon brengen, niet veel meer dan een maand zou noodig hebben om Berlijn te bereiken. De Duitsche legerleiding dacht er echter anders over. Aan Von Molkte ontleenen wij de opmerking, dat de Rus sen de gewoonte hadden, om te laat deel te nemen aan een oorlog en dan te sterk op te komen. Geen wonder, dat de Duit sche legerleiding alles op alles zette om eerst een doodelijken slag toe te bren gen aan het Westelijk front teneinde daarna de gelegenheid te hebben om troepen van het Westelijk leger naar Oost-Pruisen te zenden, om daar met de Russen af te rekenen. De bewering van Moltke bleek niet .op te gaan, want Rus land mobiliseerde op 29 Juli en was hiermede pas op 14 Augustus gereed, het geen niet verhinderde, dat het offensief vóór dien tijd werd ingezet. Om zuiver militaire redenen en uit loyaliteit tegen- o'ver den Franschen bondgenoot besloot Rusland het groote risico te nemen om te gen Duitschland en Oostenrijk tegelijk op te trekken. Om het beoogde doel te bereiken, moes ten de Russen tegen flankaanvallen tigen wat men reeds lang weet, n.l. dat het gezond verstand zich aan de Zuidelijke pool van de spil sterker laat voelen dan in Ber lijn. Al deze dingen, om nog niet eens te spreken van de tallooze geruchten, die gis ter in de City circuleerden, en daar een kal meerenden invloed op de beurs uitoefen den, hebben er toe bijgedragen de Engel sche gemoederen wat lichter te stemmen. Men zal er echter goed aan doen er zich rekenschap van te geven, dat het emoti- oneele element in deze stemmingswisselin gen een groote rol speelt. De opeenvolging van tegenslagen, die begon met de aankon diging van het Duitsch-Russisch verdrag en Donderdag haar hoogtepunt bereikte met de bekendmaking van den boven alle ver wachting ongunstigen inhoud van het ver drag moest wel onvermijdelijk een progres sieve malaise teweeg brengen, die nu door een tijdelijk en even onvermijdelijk herstel is gevolgd. Zijn minachting bleek duidelijk uit de manier, waarop hij de eenvoudige, primi tieve omgeving opnam. Maar Peter was allerminst beleedigd en zei: „Daar heb ik ook al over gedacht. Nu u Mallinsbee's bende er onder hebt gekre gen, wordt de zaak eenvoudig. Wou u er soms zelf geld in steken? U zou de bene denverdieping kunnen krijgen". Zjjn vriendelijke toon deed den agent heimelijk veel genoegen, maar hij deed, alsof hij alles veel te minderwaardig vond. „Ik heb een grooter gebouw noodig en ik heb geen tijd om me met zulke kleinig heden bezig te houden. Maar ik dank je voor je aanbod. Mallinsbee ên die anderen daar hebben nu niets meer in de melk te brokken, hè?" Peter knikte en kwam vertrouwelijk na derbij. „Nee, en dat is maar goed ook, ze ver dienen niet beter. Ze hebben ons zoolang in onzekerheid gelaten. Dit dorp is u heel veel dank verschuldigd en ik ben er blij om. Ik gun het u liever dan die lui daar ginds. We zullen u hier nooit vergeten en het zal u geen windeieren leggen ook." Slosson knikte en zei vergenoegd: „Over een paar dagen zullen de men schen eens wat zien. Hier!" Hij haalde het code-bericht te voorschijn en liet het Peter triomfantelijk zien. „Je mag het gerust le zen als je wilt, je zult er toch niets van snappen, maar ik zal je vertellen, wat er in staat. Het beteekent, dat mijn maat schappij haar gang hier kan gaan. Snake's Fall is gemaakt, meneer, geheel en al en met Mallinsbee hebben we niets meer te maken. Ik ben er blij om, dat ik dit zoo uit Oost-Pruisen, in het Noorden, en Gali- cië, in het Zuiden verzekerd zfjn. De grens tusschen Russisch Polen en Oost-Pruisen was een groote vlakte waar door de Weichsel en zijn zijrivieren stroomden. Meer in het bijzonder werd het grensland gevormd door de Narew en een streek van moerassige wouden, tal rijke meren de Masuren poelen en drassig heideland. Aan den zeekant be- heerschte de vesting Königsberg de kust. De militaire bezetting van Oost-Pruisen bestond uit vier legerkorpsen, namelijk de le, 2e, 17e en 20e korpsen Oost-Pruisen en Pommerschen, die respectievelijk ge legerd waren te Königsberg, Stettin, Dan zig en Allenstein. Ze werden versterkt met tweede-linie troepenk namelijk met de reservisten en de manschappen van de eerste lichting der Landwehr. Bovendien, zouden haastig gevormde detachementen van den Landsturm ter beschikking wor den gesteld voor de verdediging van het moerassig woudland langs de grens. In totaal beschikten de Duitschers over nog geen 200,000 man in dit deel van het rijk. Het Russische plan de campagne was uitgewerkt door grootvorst Nicolaas, den opperbevelhebber, terwijl het in Oost- Pruisen opereerende leger onder Rennen- kampf stond, die bijgestaan werd door Samsonoff. Men zou in twee colonnes op rukken. Die onder Rennenkampf, de sterkste der twee, zou langs den spoor weg KownoKönigsberg avanceeren, de tweede, onder Samsonoff, van Grodno en langs de lijn Lyck en Lötzen. De beide legers zetten zich in beweging, terwijl de Duitschers zich langzaam terugtrokken. Het Duitsche plan omvatte namelijk een concentratie van troepen op een zeker punt, namelijk bij Gumbinnen, waar slag geleverd zou worden. De Russische op- marsch werd nauwkeurig gevolgd door verkennersvliegtuigen van het „Taube"- type, snelle ééndekkers, die den Duit schers onschatbare diensten bewezen, ter wijl de logge Russische tweedekkers wei nig konden uitrichten. Terwijl de troepen van Samsonoff door detachementen Landsturm en Landwehr werden tegengehouden, concentreerde de Duitsche bevelhebber, Le Frangois, zijn manschappen te Gumbinne^ii, aan de spoorlijn en den hoofdweg door het moe rassige dal van een rivier. Hier werden zware verschansingen opgeworpen en duizenden boomen geveld om rijen ver- hakking te vormen. Prikkeldraadversper ring versterkte de verhakking, terwijl de zware bosschen het geheel aan het oog onttrok. Rennenkampf bereikte Gumbinnen op Zondag 16 Augustus, twee weken eerder dan men verwacht had van Duitsche zij de, doch viel eerst op den 26sten aan. Doordat de aanvallers echter over wei nig kanonnen beschikten, moest, der Rus sische gewoonte getrouw, de aanval ge schieden door de cavalerie met de bajonet op het geweer de Russische cavalerie droeg steeds bajonetten. Onder een regen van kogel- en granaatvuur bestormden de Russen de versterkingen en na een feilen strijd, die ten koste van twee-derde van het aanvallende leger ging, wist men de Duitsche linie te doorbreken. Drie korp sen namen de vlucht naar Königsberg, achtervolgd door Rennenkampf, die bijna gelijktijdig aan de vestingstad arriveer de als de vluchtelingen, zoodat de bezet ting hun aftocht moest dekken. Het vier de korps vluchtte naar het Zuiden, wa pens, munitie en zelfs voedsel wegwer pend. Inmiddels was Samsonoff opgerukt naar Osterode, en wel met evenveel succes. Frankenau viel en Samsonoff trok in Noord-Oostelijke richting om zich met Rennenkampf te vereenigen, waardoor het vierde korps onverwachts tegenover Sam sonoff kwam te staan en overijld rechts omkeer maakte en Königsberg trachtte te bereiken. In den tijd van één dag was een schier onneembaar systeem van ver dedigingswerken gevallen. Nadat Rennenkampf zijn stellingen voor de vestingstad betrokken had hij kon Königsberg alleen aan de landzijde inslui ten, doch beschikte over de landwegen was het volgende punt op zijn pro gramma de voorraden te vernietigen. Oost-Pruisen was niet alleen een der vier graanschuren van het Duitsche rijk, doch sawa—BBBBBWiMCag—BBM—BBHKg—BBMBMIW u H IftflUf WSBig»-" Heb groot vertrouwen in de macht van het Goede. voor elkaar heb gekregen." Peter nam het papier. Hjj griste het den ander haast uit de hand en las het. Hij begreep de woorden niet en kon ze dus niet allemaal onthouden. Maar met één oogop slag had hij het adres gelezen en de eerste zes woorden ervan. Daarna gaf hij het terug. „Stuurt u het zelf weg, meneer?" vroeg hij terloops, doch met een bonzend hart. Slosson knikte. „Ja, dat doe ik zelf wel. Ik ga nu dadelijk naar het telegraafkantoor." Hij vouwde het papier op en zei: ,,'t Zal niet lang meer duren, of die lui van Buffalo Point betee- kenen niets meer." „Dat is hun verdiende loon", zei Peter scherp. „U hebt groot gelijk, meneer, ris keer niets en stuur het zelf weg. Wat ben ik blij, dat u hier bent gekomen. U brengt hier fortuinen. Neem me niet kwalijk, me neer, maar er schreeuwen een paar klan ten om wat te drinken in de bar." Slosson lachte en zei: „Ga je gang maar. De menschen hier heb ben nu geld genoeg om wat te verteeren en later nog meer. Ik ga ook weg." Hij verdween door de volle gelagkamer naar buiten, terwijl Peter naar zijn privé kantoortje snelde en dadelijk daar aan zijn lessenaar ging zitten, waar hij op een stuk papier schreef, wat hij zich nog van het code-bericht kon herinneren. Toen stond hij tevens de streek, vanwaar de rijkshoofd stad voor zijn voedselvoorziening afhing. Het koren was reeds maaiklaar en tnen had erop gerekend, dat Berlijn, der En gelsche blokkade ten spijt, een jaar teren kon op de graanvoorraden uit Oost-Prui sen. Derhalve vernielden de Russen de te velde staande gewassen,, namen Til sit in en roofden de enorme voorraden, die daar opgeslagen waren. Weldra was bijna geheel Noordelijk Oost-Pruisen '(met uitzondering van Königsberg) in Russi sche handen. Berlijn was wakker ge schrokken en ijlings werden plannen be raamd om aan den Russischen opmarsch paal en perk te stellen. Tót dusverre was alles den Russen voor den wind gegaan, maar weldra kwa men zij door de gesteldheid van het land in een vrij moeilijke positie. Door den be,- oogden opmarsch naar den Weichsel moesten zij door de onherbergzame streek van wouden, moerassen en meren rond Osterode, Eylau en Tannenberg trekken. Hierop wachtten de Duitschers juist. Het was meer geluk dan wijsheid van het hofkliekje salongeneraals te Berlijn, dat men Ludendorff's aandrang om het op perbevel van het Oost-Pruisische leger in handen van Hindenburg te leggen, ter harte nam, want laatstgenoemde was in dien tijd een bijna vergeten persoonlijk heid, wien men gaarne aan zijn lot over liet in zijn Masurengebied, als Mj maar ver van de hoofdstad bleef. Hindenburg had zich namelijk een zekere mate van vijandschap op den hals gehaald door zich als voorstander van het ongerept laten der Masuren en moerassen tusschen Oost- Pruisen en Russisch Polen te doen ken nen. Hij redeneerde, dat deze streek de grootste waarborgen inhield tegen een pe netratie van die zijde. Te Berlijn, echter, wilde men de heele streek droogleggen en vruchtbaar maken, en van strategi sche wegen naar het Noorden voorzien. Hindenburg kreeg evenwel zijn zin, het geen later de mogelijkheid schiep den vij and inderdaad op een allerverschrikkelijk ste manier het onderspit te doen delveli. Wie deze meren bezat, bezat ook den sleutel van Russisch Polen. Een groot le ger zooals het Russische hing van de spoorwegverbinding met Warschau af voor munitie en voedselvoorziening. Op zijn beurt hing Warschau van de verbin ding met Petrogad af. Deze verbinding liep bij de vesting Osowiec en raakte zelfs de Bohr. Warschau kon dus gemakkelijk geïsoleerd worden, hetgeen betëekende, dat de in Silezië en Posen opereerende troepen van allen toevoer afgesneden konden worden en dus verplicht worden,, terug te trekken, en wel in de bocht van den Weichsel en verder naar de spoor lijn van Siedlec en Brest-Litovsk. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijk op en vloekte binnensmonds. Hij bleef eenigen tijd staan nadenken over den man, met wien hij zoo juist had ge praat. Toen mompelde hij: „Ik ben beniewd. Steve Mason is een beste vent en hij verdient daar op dat te- legraafkantoortje niet al te veel. Ik ben benieuwd Daarna verliet hjj het kantoortje en snel de naar de veranda en bleef daar staan uitkijken tot hij de gestalte van David Slos son uit het telegraafkantoor zag komen. Gordon en Hazel Mallinsbee reden tus schen de heuvels, Gordon op Sunset, en Hazel op haar bruine merrie. Beiden reden in vroolijken galop in den frisschen morgen door de bosschen en valleien. Van het oogenblik af, dat Gordon wist, dat Slosson de agent van zijn vader was, verkeerde hij in een soort koortsachtige vreugde. Op zijn aandringen was het kan toor op Buffalo Point gesloten om op deze wijze den indruk te vestigen, dat ze geheel en al waren verslagen, en zoo waren er nog meer kleinigheden veranderd. Maar Mallinsbee zelf had voorgesteld, dat Gor don zjjn verblijf zou verplaatsen naar de boerderij en geen gebruik te maken van Mike Callahan's aanbod om bij hem in den huurstal in te trekken. Het was een prachtige zomerdag. Een heerlijke frissche bergwind woei over de heuvels. Beide rijders tintelden van levens vreugde, en hun paarden schenen het even eens te voelen. Maar er. was nog iets: bei den verkeerden in een staat van groote opgewondenheid, na al die lange saaie uren van de laatste weken in het kantoor op Buf falo Point te hebben doorgebracht. heid berekende Hindenburg tevens van Warschau uit deze laatste verbinding te kunnen vernietigen, zoodat de Russen naar Brest-Litovsk, dus 400 km van de Duitsche grens, teruggedrongen konden worden. Hindenburg, met Ludendorff als chef van zijn staf onder hem, Iconcentreerde binnen enkele dagen na den val van Al lenstein 150,000 man. De naar Königsberg gevluchte troepen werden met schepen aangevoerd, kanonnen van zwaar kaliber werden van de Weichsel forten gerequi- reerd en batterijen veldartillerie werden van de grenstroepen in Posen geleend. Weldra waren de legers van Hindenburg en Samsonoff van ongeveer gelijke sterk te. De Duitsche generaal had zijh hoofd kwartier te Marienburg gevestigd op 23 Augustus en ging bijna onmiddellijk tot het offensief over. Samsonoff, door geen versterkingen ge stuit Hindenburg had in tegenstelling met Le Frangois geen opvallende verster kingen opgeworpen rukte op tot Sol- dau, waar hij den vijand trof achter een onneembare lijn van meren en vennen tusschen deze plaats en Osterode. Hü poogde de Duitschers uit hun stellingen te verdrijven, doch zonder resultaat. Als tevoren, doch ditmaal met nog funester gevolg, ervoeren de Russen, dat hun zwak punt het gebrek aan artillerie was. Wel iswaar bestormden hun uitstekende cava lerie met de bajonet op het geweer en kele dorpen, doch onder het moordende vuur van granaten en kogels verloren zij honderden mannen. Gedurende drie dagen ontving Hindenburg versterkingen per spoor en maakte van zijn stellingen een rotsvasten muur. Om de woorden van een Russischen officier te citeer en, „persten de Duitschers hun kanonnen in de linie alsof het geweren waren." Op 26 Augustus viel Soldau. Den vol genden dag werd Samsonoff teruggedron gen tot Neidenburg en weg van de Sol- dau-Mlava spoorwegverbinding met War schau. Daarop volgden in snel tempo de ontruiming van Allenstein en de terug trekking der Russen op Hohenstein. Hier hielden de Russen tot den 28sten stand, toen een luchtverkenner troepenbewegin gen naar den linkervleugel, in de buurt van Tannenberg, ontdekte. Hindenburg was druk doende zijn middenlinie te ver zwakken en zijn linkervleugel te verster ken teneinde een sterke macht voor een flankaanval te concentreeren. Den gan- schen nacht duurde de omsingelingsbewe ging en tegen zonsopgang was de Russi sche rechtervleugel gekeerd en de ineen storting reeds begonnen, 't Is onbegrijpelijk hoe snel dit alles in zijn werk ging, maar weldra begon de op een vlucht lijkende terugtocht in Zuidelijke richting, door Ze reden door een dal met aan weers zijden begroeide heuvelruggen van een paar honderd voet hoog. In de verte blonk een witte bergtop in de zon en voor hen uit golfden onafgebroken heuvels, mijlen ver, steeds hooger wordend tot waar de Rockies begonnen. De rijders" waren vol bewondering voor de prachtige natuur met al die dalen, bos schen, bergriviertjes en heuvels rondom hen en zij konden zich haast niet van de beko ring losmaken. Met aangeboren kennis van de heuvels gaf Hazel zonder vragen de rich ting aan. De heele streek was in den zomer als een open boek voor haar getrainde oogen. Mijlen ver in den omtrek kende ze eiken heuvel, elk bosch en elk ruischend riviertje. Het was, zooals ze Gordon al vaak had gezegd, haar wereld en thuis en hier behoorde ze. „Ik zou binnen vijf minuten verdwalen", zei Gordon, toen ze uit het dal kwamen en op een smallen weg reden tusschen twee rotsen; begroeid met kreupelhout en hees ters, zoodat er nauwelijks plaats voor hun paarden was naast net beekje, dat er stroomde. „O, ja", riep Hazel, die voorop reed, over haar schouder. „En zoo denk ik, dat ik net zoo gauw zou verdwalen in jouw New York. Je volgt me maar en dan beloof ik je, dat je op tijd voor het avondeten weer thuis zult zijn". Toen riep ze lachend: „Zeg, ver lies onze lunch alsjeblieft niet uit je zadel- tasch, anders vergaan we over een uur van den honger". (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1939 | | pagina 5