ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
predicatie
of
of der Zotheid
AM DE PROVIMCIALE ZEEUVSCHE MIDDELDURGSCHE COURAMTl
KORTE
TMiiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiuitiuiiiiuiiiiiiiiiiuiuuiiiuiuiiiiuiuuiuuDmmiininnmi
ONZE VADER. I.
DAEGELIKSE DIENGEN
ZEEUWSCHE KRONIEK.
LDe
UIT EEN OUD KOOKBOEK.
DAMMEN EN SCHAKEN.
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR VIJFTIG JAAR
èsiSiifS'isv^iivvvC(* wan. ^BHkH^I Hl ^^1B^B ^w HH ■HH^HBHfJV
Men kent den aanhef van het ge
bed des Heeren: „Onze Vader, die in
de hemelen zijt". Deze woorden ber
gen het mysterie van Gods openba
ring. Wij hebben een God, dien wij
onzen Vader mogen noemen.
Ik sta 's avonds aan mijn venster.
De lucht is klaar. Ik zie het wonder
baarlijke uitspansel en denk daarbij
aan alles, wat ik daarin niet zie, aan
de millioenen lichtjaren, duizeling
wekkende afstanden. Ergens, in een
uithoek van deze kosmos, op het pla
neetje, dat wij aarde noemen, sta ik
en huiver, van ontzag. Als er een
Schepper is van dit alles, dan is Hij
vreeselijk van grootheid. Van de ster
ren leer ik huiveren voor Gods majes
teit, maar niet, dat Hij mijn Vader is.
Ik sta 's avonds aan mijn venster.
Ik zie een straat met rustige huizen,
van buiten zoo vredig. Maar wat leeft
er binnen die muren? Zou een mensch
niet bezwijken, als hij alles wist? Mijn
gedachten dwalen verder; ik zie de
dorpen, de steden, opeenstapelingen
van menschelijken nood. Ik denk aan
al het jagen naar leeg zingenot, aan
alle grauwe levens, met een vloek op
staan en met een vloek naar bed gaan,
aan alle haat op aarde, hoe menschen
elkander vertrappen, elkander het le
ven vergallen, elkander vermoorden,
en waarom, waarom? Neen,
ondanks de vele zonnige dingen, die
er in het leven zijn, uit deze jammer
lijke wereld leer ik God niet kennen
als onzen Vader.
En toch bid ik: Onze Vader, die in
de hemelen zijt. Omdat Christus het
mij zoo leerde, Christus, die het niet
alleen zeide, maar het ook met zijn
leven, sterven en opstanding beves
tigde: God heeft de wereld lief. Het
hart, dat aan Christus vertrouwen
schonk, zegt: en toch, ondanks alle
raadselen, ondanks alle zorgen, on
danks leed en strijd en ziekte en dood,
en toch: onze Vader in de hemelen.
F.
Den. domenie van Berendike (je weet, dat
is een fantasiedurp) dat was een zeune van
den ouwen. Bart 'êetten ie, een echte durps-
jongen was 't en is 'n 'ebleve, levenslank.
Ie een z'n are broers waere op 't durp ge-
borè, mae' z'n zuster was a een misje van
zestien jaer, toen a d'r voader dat beroep
annam.
Den êesten aevend liep ze over de gele
straete rontom de pasterie en toen gieng
ze nae binnen. Ze liep nae' d'r voader, daer
a ten in z'n stoel zat, ze sloeg d'r ermen
rond z'n 'oalles en ze riep: „Vader, vader,
waar heb je ons nu toch gebracht?"
Uut de pasterie je ok aars nie vee' uut-
zicht as op een boeremispit an d'. êene kant,
en 't kerk-'of an den aren. Afijn, nae ver
loop van tied ze nie vee gelegenteit mi'
om deur de glaezen nae' buten te zitte kie
ken.
Dae' kwam ielek jaer een kleine jongen,
toet viere toe en je weet het spreekwoord
één broertje met veel zusjes is een
graafje,
één zusje met veel broertjes is een
slaafje,
Den domenie ei oal die jongers laete
leere, voe domenie of dokter.
Egbert, den jongsten wier dokter, die
zei: „ik wat dróogen brood 'evrete, toen
a 'k student was, en vroeger tuus, moste me
's Zitterdagsaevens vroeg nae' 't nist, wan'
dan moste ónze kielen uut-'ewasse worre,
wan' me der maer êen".
Mae' Bart, daer a 'k dan noe êest over
begunne bin, die was zö ruug nie' in z'n
mond. Liek a 'k zegge: die was domenie.
Maer ie ree' daerom ok liever mee op de
miswaegen mee Dries van Doeve as dat 'n
op zolder gieng zitte leere 'öor. Mae' ja,
dat most 'n daerom toch, 'öor. Ie zeiden
laeter: „m'n Vader ei me wat keertjes nae'
zolder 'esloge, mae, noe bin 'k 'n der dank-
baer voe'." Die was noe persies daer a
ten 'öorden Op z'n eigen geboortedurp in
de pasterie van z'n Voader. Ie ei toet an
z'n dood 'eslape in d' eigenste bestie daer a
ten in gebore was. Z'n zuster, Maartje,
een Noord-Ollanse naem g'lóok a dat is,
die weunden ok nog steeds op Berendike,
en die was 'etrouwd mee een wienkelier.
't Was de groste wienkel van 't durp; ik
g'löove da' ze dat tegenwooreg een bazaar
noeme. Die vent dat was nie vee' méns in
den omgank. Om te zien wè' een flink per
soon 'óor en zö vriendelik as pookzak, maer
ie mêenden der niks van, weet je. Dat was
oal portemeneepolletiek. Ie was zö dinne as
waeter; ie zou een ollefje te midden deur
'ebeten
Dae' zé' 'k je is wat van vertelle: Op een
naejaer den z'n eigen a meer as êens ver
beeld, dat 'n een paksje thee of peekoffie,
een dóoze poesplemade of wat anders mis
ten. En dae' kreeg 'n vermoedens op de
werkster; dat die lange viengers Den
KERKELIJKE HAARTWISTEN.
Neen, lezer of mogelijk beter lezeres, wij
zullen niet schrijven over den grooten te
genstand, die er in sommige streng ortho
doxe kerkelijke kringen bestaat tegen het
dragen van kort haar van de dames, al
schijnt die tegenstand een weinig aan het
luwen te zijn. Men wordt ook aan het
vreemde, dat de mode brengt, langzamer
hand gewoon.
Vroeger, drie eeuwen terug, was er ook
al een strijd over het dragen van lang of
van kort haar, maar met dit bijzonder groo-
te verschil, dat het niet de dames waren,
die anders zoo spoedig de mode slaafs vol
gen, maar de heeren en nota bene nog wel
de predikanten.
Dat leerverschillen onder de heeren pre
dikers twisten deden ontstaan en nog wel
doen, is te begrepen. Wij denken maar eens
aan de twee tegenover elkaar staande ker
kelijke partijen tijdens het Twaaljarig Be
stand: De Arminianen en de Gomaristen.
Later kregen wij de Caccejanen en de
Voetianen. Al benamingen, welke afgeleid
zijn van den ergsten voorganger van elke
kerkelijke richting.
In onzen tijd hooren wij dergelijke partij
namen niet, doch het bestaan van de vele
kerken en kerkjes wijst uit, dat ér tal van
leerverschillen zijn onder de Protestanten.
Vroeger Was de Hervormde, ook wel de
Gereformeerde kerk genoemd, de staats
kerk en was het niet gemakkelijk zich als
een kerkgroep af te scheiden. Allen maak
ten dus een kerkelijke beroering mede. En
als de eene storm na verloop van jaren
voorbij was, was er vaak weer een andere
op komst. Zoo zijn er verscheidene kwesties
geweest, die de oude Vaderlandsche kerk
min of meer in beroering hebben ge
bracht.
Als wij de oude notulen van de kerkera
den naslaan, dan lezen wij vaak, dat de
predikanten klaagden over de groote we
reldgezindheid der gemeenteleden. Vooral
in de steden werden die klachten gehoord.
Het ging voornamelijk over „de excessive
(buitensporige) praelsucht en de nae-
jaeghing der vreemde fatsoenen van klee
ding en mode". De Hollandsche deugdelijk
heid begon te wijken als gevolg van de toe
nemende welvaart. Het was vooral de
Fransche mode, welke toen ook reeds werd
nagevolgd. Van den kansel werden de broe
ders en de zusters vermaand alle pronk- en
praalzucht te weren. Het hielp echter niet
veel. Vooral de lange haarlokken der man
nen gaven ergernis.
Ongelukkig begonnen de studenten in cle
godgeleerdheid en de proponenten of candi-
daten ook hun haar te laten groeien, later
gevolgd door verscheidene predikanten. De
volgelingen der mode werden nu gestijfd,
want als de dominê het doet, dan mogen
wij het zeker. De langgelokte leeraars op
den kansel waren een groote ergernis van
vele gemeenteleden en collega's.
In 1643 werd op de vergadering der Zuid-
uzen, daer a ze in weunden, die was achter
de wienkel. En wat ei ten te doen. te
kruupt in de bestie en ie boort een gatje in
de muur; dwas der deur 'ene; groot ge
noegt dan 'n 'êel de wienkel der deur m de
gïïJ Mst 'ouwe. Dat 'n Zondag.-
aevens. 's Maendagsachemirregs a de werk
ster doende was mie de wienkel op te kei
ven, ie wee' in de bestie.
Ja, 's Maensdagsochens bleef ze tuus,
weet je, om voe' d'r eigen te wassen.
Maer ie aregheid van z'n werk, oor.
Die werkster an iedere kant een valgat
in d'r keus, en op weeskanten een groote
zak an. En die laaiden ze ollebei stampen-
deg vol.
Dus Merien, de wienkelier, die o
ze op de plekke 'etrappeerd Maer ie zei
den verloopeg nog niks. Mie een zoekseltje
gieng 'n 't durp op, mae' z'n gank was nae'
de burgemeester. Tegen a 't schoof tied was,
kwaem die in de wienkel, mie' de velwach-
ter, en ie zei tegen die werkster: „maek je
zakken maer is leeg". Wat a dae' zö-a' uut
kwam, dat je van je leven zö nog nie'
'ezie, weet je. Een zeem en klossen en een
tette en een stuk rukende zêepe en van oal
les.
Dat wuuf prombeerden êest werenteg
nog om 't te laete liegen. Ze zeiden a': ,,'k
magge sturve a 'k het wille „langen" Ik
was van plan om 't te zeggen eer a 'k wig-
gieng dé' 'k dit en dat 'ekocht Mae' dat
gien toch nie' deur, 'óor. Wan' toevalleg
ze daegs tevoren net een zêem 'ekocht en
dat doe je toch nie' iederen dag,
Nou, en op wien z'n kant dienk je noe,
dat de ménsen van 't durp stienge? Van
Merien, een eerlik méns, ie zou gin kind
óóit een olfje te kort 'edaen of van dat
wuuf, dat a liegden en stool en d'r baes in
z'n eigen 'uus bedroog, dat 't waeter over
z'n öogen liep?
Verschrik nie, 'óor!
Ze sprakke oal schande van Merien en
't was: „die erreme vrouwe", 'ier en gin
ter.
En waerom?
Ze een kindje van vier maenden en
daerom zei de rechter: „je mag mae' pas
gae' zitte, a' dat kind tien moenden is,
wan' noe kan dat je nog nie' misse". Daer
om was 't êest: „dat erme kindje" en zon
der erg wier dat: „die erme vrouwe". Dae
was gin méns, die a vroog: „wat is
r e c h t". Ze luusterden allêeneg nae' d'r
gevoel.
Gevoel voe' recht ze nie'. En ik
kan nie' uutmaeke of da' ze noe zö góed
w&ere, dé' ze uut naestenliefde zö praatten
of zö slecht, da' ze uut wangunst op Merien
z'n voorspoed zö 'andelden. B'alven Bart.
Bie Bart was 't uut goed-'eid, 'óor, wan
die gaf niks om geld. En die zeiden anders
niks as: „de kruideniersziel".
Freek Hóógstee.
Hollandsche synode besloten alle leeraars,
proponenten en studenten, die lange haren
droegen, te vermanen deze te laten knippen
en van de kansels ook de gemeenteleden op
te wekken zulks te doen. Velen weigerden
aan deze broederlijke vermaning gehoor te
geven. Zij hadden eenige jaren noodig ge
had om hun hoofdhaar zoo lang en zoo
mooi te hebben en nu ineens de schaar er
indat kon niet over hun gemoed.
Een heftige strijd tusschen voor- en te
genstanders ontbrandde. Het lange haar
kwam van de Synodes in de dassen, van de
classen in de kerkeraden, van de kerkera
den op den kansel en van den kansel op de
straat. Aan beide zijden kwamen kamp
vechters. Niet alleen van af den preekstoel
maar ook met schotschriften en pamfletten
gingen zij elkaar te lijf. Men bedreigde el
kaar zelfs met ban en afzetting. Zoo ver is
het echter niet gekomen. Vele kerkgangers
bleven thuis. De „langharigen" wilden zich
niet laten bespotten door de leeraars, die
hen zelfs verdoemden. De lange haren en
blessen toch waren „de handvatsels van een
duivel om de menschen ter helle te trek
ken". De „kortharigen" vermeden de pre
dikanten, die met afkeer over de kale hoof
den spraken. Het lange hoofdhaar, dat God
zelf deed groeien, was geen zonde en had
met de zaligheid der menschen niets te ma
ken.
In geheel ons land waren de predikanten
in twee partijen verdeeld. Vooral in Hol
land en in Zeeland stonden zij fel tegenover
elkaar. Natuurlijk blijven wij in ons ge
west en wijzen wij op een kortharige en een
langharige Zeeuwsehe prediker, die zich
door woord en daad aan de spits zijner par
tij stelde.
Het was Godefridus Udemans,
predikant te Zieriksee, die bijzonder
ijverde voor de zuivering der kerk van „de
duyvelsche lokken, blessen en friseerde
koppen". Zijn woorden op den kansel van
de St. Lieven Monsterkerk waren niet vol
doende. Daarom schreef hij een boekje of
uitvoerige preek met het opschrift of de
tekst „Absalom's hai r". Hierin
toonde hij de z.i. groote noodzakelijkheid
aan om zich te ontdoen van de goddelooze
lokken en krullen. Aan het slot gaf hij een
16 tal stellingen, welke een verkorte weer
gave waren van zijn betoog.
Het boekje werd veel gekocht en druk ge
lezen met het gevolg, dat bij wankelbare
langharigen de schaar dienst deed. Niet al
le predikanten en studenten lieten zich ech
ter bekeeren. Hun lokken bleven over de
schouders golven.
Marcus Zueris Bo x h o r n
schrjjver van de Cronick van Zeeland, pro
fessor aan de Hoogeschool te Leiden, bracht
zijn vacantie geregeld in Zeeland door. Toen
hij een der Middelburgsche kerken bezocht
in 1644 hield juist een predikant een felle
predicatie tegen de langgelokten. Met kam
en schaar in de hand wilde hij zijn toehoor
ders laten zien, welke werktuigen zoo noo
dig moesten gebruikt worden om het mon
sterachtige en de mismaaktheid van zich
af te schudden. Boxhorn, zelf langgelokt
zijnde, schreef daarop een verweerschrift:
„Spiegeltjes, vertoonde het lanck haar
bij de Hollanders en Zeeuwen". Later
schreef hij over het korte haar. Alzoo werd
het twistvuur opnieuw aangeblazen.
Onder aanvoering van den vermaarden
Clhdius Salmasius, een man van groote ge
leerdheid en invloed in die dagen, vermaan
den enkele predikanten tot eendracht en
vrede. Zij wezen terecht op de droeve ge
volgen van deze twisten voor kerk en volk.
Had de kerk nog niet genoeg geleden door
de Arminiaansche twisten? Het was ook de
vraag of het disputeeren over zulke beuzel
achtige kwesties „Gode welgevallig en der
gjemeente nuttig" kan zijn.
Dit werkte als olie op de golven. Het
twistvuur doofde langzamerhand uit en de
vrede keerde in de kerk terug. De Absoloms
hadden ondertusschen den strijd feitelijk
gewonnen.
R. B. J. a. M.
(Nadruk verboden).
iiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiu
Soupe Maigre!
Kookt de erwten eerst in een aarde pot
met water, met een bosje prey, een bosje
selderij en wat booter, en als ze gaar zijn
zo wrjjft ze in stukkent door een vergiet
test: roert dan Kalfssop daar door heen, tot
een behoorlijke dikte, en kookt het op
nieuw te zaamen. Braad dan tarwenbrood,
dat in dobbelsteentjes gesneden is, bruin in
de booter, en doet ze in de soupe als ze op
gedaan word, ook kan men ér wel een stuk
spek of worst in kooken, is zeer goed.
ROOMKAAS.
Neemt een pintje suure room, en 12
eijeren zes met het wit, en zes zonder wit,
en klopt die heel klein, en doet 'er een
leepel twee of drie poeyersuiker onder, me'
wat witte wyn en roose water en roert dat
te zaamen in de room.
Neemt dan 2 pinten zoete melk en hangt
die in een ketel over het vuur en laat die
eerst kooken, en dan de room daar in ge
gooten en stijf door geroert, en als de wye
begint klaar te worden dan afgenomen en
wat-laaten verslaan, en dan in de vergiet
tesjes uitgeschept en wat te styven gezet,
en dan in een schotel gedaan en room of
zoete melk daar over gegooten is heel goed.
Men kan die ook met rinsche wyn en suiker
eeten is mede goed.
Moes van Aalbessen.
Neemt aalbessen en kookt die geheel, en
breekt die met een houte lepel, en doet
daar zo veel witte poeder-suiker by dat het
dik word, maar als men het gebruiken wil
moet men 'er nog wat suiker in doen,
schept het in een keulse aarde pod en bind
het toe met een blaas is heel goed om des
winters by gebradene vis en andere spyze
te eten.
De nieuwe heen-en-weer.
Met de transatlantische Glippers
zijn Amerika en Europa nog
slechts 30 uur van elkaar ge
scheiden.
(Dagbladbericht)
In 1950 zijn die dertig uren natuurlijk tot
drie ingekrompen en dan kun je curieuze
gesprekken tegemoet zien:
Hé meneer, we zijn er! Uitstappen.
Ja ik weet het, maar ik moet nog
even terug. Ik heb mijn bril aan den over
kant laten liggen.
Zeg bestuurder, u bent een kwartier
te Iaat, nu heeft het geen zin meer dat ik
uitstap en telefoneer naar mijn klanten,
want ik heb mijn vrouw beloofd met de
lunch weer in New York te zullen zijn, dus
ik moet meteen weer mee.
Dat spijt me. Maar u hebt immers een
tienrittenboekje? Als u morgen weer gaat,
beloof ik precies op tijd te zullen zijn.
Vlieghaven Marseille. De clipper staat
gereed voor het vertrek.
Piloot: Allemaal aanwezig? Dan gaan
we vertrekken.
Mecanicien: Iedereen is er. Maar
ik ben een beetje duizelig geworden. Hoe is
het ook weer, gaan we op het oogenblik
naar Amerika of naar Europa?
Piloot: 't Is een beetje verwarrend,
dat is waar. Ik weet het ook niet heelemaal
zeker. Vraag het eens aan een passagier.
Steward (tot chef)Is het diner al
klaar?
Chef: We serveeren de lunch van
middag.
Steward Dat kunnen we toch niet
doen?
Chef: Waarom niet? Alles is nog
warm.
Maak voort, vrouw!
Waarom haast je me zoo?
Omdat we anders de vliegboot mis
sen.
Zeg, het is geen ouwerwetsch Indië-
vliegtuig! Zoo meteen gaat er weer een!
Kijk kijk, steekt u ook eens over? U
zei me onlangs dat u geen tijd ervoor* kon
vinden.
Ik heb me een dag vrij kunnen maken
om Europa te bezoeken.
Waarom niet een derde dag erbij ge
nomen om Azië te zien?
Is dit uw eerste overtocht, mevrouw?
Nee mevrouw, heelemaél niet. Het is
mijn vierde.
Hemeltje! Vindt u het zóó interessant!
Als u het weten wilt, integendeel. Ik
kan er eenvoudig niet uit.
Waarom niet?
Ik heb telkens geen tijd mijn koffer
te pakken voor dat vreeselijke ding weer
opstijgt.
Steward, kan ik een cocktail krij
gen?
Onmogelijk meneer. We zijn de Azoren
gepasseerd en dan is er geen tijd meer om
cocktails te maken. Over een kwartier zijn
we aan.
En uw collega is aan het schudden!
Ja meneer, dat is voor den terug
weg.
Steward?
Ja meneer.
Is er geen muziek aan boord?
Nee meneer, er bestaat geen muziek
die kort genoeg is voor den overtocht. Maar
er wordt nu extra muziek voor ons gecom
poneerd: alleen zestiende noten.
Dag Lucie! Wat lief van je, dat je
mij komt verwelkomen. Hoe is het met
Emil?
Best jongen, maar ik kom je hee
lemaal niet verwelkomen, ik kom je vaar
wel zeggen!
Dan had je een tram eerder moeten
nemen! Ik kom net terug, met de groeten
uit New York. Die tien minuten dat ik er
was zal ik niet licht vergeten. Vierennegen
tig graden in de schaduw!
Steward Dames en heeren, wilt
u, als u aan tafel gaat, het geld gereed
houden? Tijdens het dessert worden de
koffers uitgeladen en dan is er geen tijd
voor afrekenen.
Moeder (tot haar dochter): Nu dag
Marie, dag kind. Wees een brave meid als
ik weg ben. Doe geen domme dingen.
Marie Maak maar geen zorgen moe
der. Voordat ik de kans krijg iemand op te
bellen, telegrafeer u me toch al, dat u te
rug bent. Wat hebt u daar?
M o e d e r O ja, dat is alvast een brief
van me. Er is zoo weinig tijd om te schrij
ven op een reis naar Amerika, dat ik dacht,
ik zal hem maar van te voren schrijven.
Het vertelt je alles van den tocht.
Marie: En u hebt den tocht nog niet
eens gemaakt?
Moeder Nou ja, ik kan het je van
tevoren wel vertellen. Enfin, lees maar,
alles staat er in, in 8 woorden: „Vertrok,
dronk een kop thee, ben goed aangeko
men".
E. Rasmus.
REDACTEUR: J. M. MULLLIé.
DE SCHAAKCLUB TE VLISSINGEN.
Lang voordat elders in Zeeland van een
schaakclub sprake was, bestond er al een
te Vlissingen. Reeds in 1820 kwam men
daar blijkbaar samen om te schaken. De
club, als men die zoo noemen mag, droeg
de naam „Réunion sans fin". In 1882 werd
opgericht Schaakcollege Vlissingen, later
geheten „Vlissingsche Schaakclub" en deze
bestaat nog. Of er in die vroege jaren con
tact bestond met schakers uit andere plaat
sen is mij niet bekend. Wel weet ik uit
eigen ervaring, dat vóór de oprichting van
den Zeeuwschen Schaakbond, het contact
tusschen de Middelburgsche en Vlissingsche
schaakclubs, niet veelvuldig was. De groote
opbloei van de Vlissingsche Schaakclub
valt samen met die van den Z.S.B. Zoowel
quantitatief als qualitatief ging de club en
orm vooruit. Thans is het een der grootste
clubs in Zeeland, en in de club-competitie
van den Z.S.B. wist het eerste achttal de
tweede plaats te bezetten, met slechts één
punt minder dan het eerste achttal van
Middelburg.
Bij alle belangrijke schaakgebeurtenissen
in onze Provincie, of elders waar onze spe
lers van de partij zijn, nemen ook Vlissing
sche schakers deel.
Zooals bekend namen aan den wedstrijd
om het kampioenschap van den Z.S.B. twee
spelers uit Vlissingen deel, n.l. de heeren
Vijn en Barth.
Nu een partij, gespeeld te Oostende, tus
schen
P. VIJN, met wit (Vlissingen) en
mr. DION, met Zwart (Douai.)
Nimzo-Indischeverdediging.
1. d2d4 Pg8—f6 2. c2—c2 e7—e6
3. Pblc3 Lf8b4
4. a2a3. De zoogen. Samisch variant.
Looper b4 wordt tot onmiddellijke ver
klaring gedwongen. Zwart kan nu spoedig
d5 spelen. Ook kan Zwart met d6 doelen
op e5 en event. c5 Tenslotte is Pf6—e4
eveneens een interessante zet.
4Lb4 x c3 5. b2xc3 0—0
6. Lelg5 Beter is het in deze variant
de Looper niet naar g5 te spelen.
6d7d6 7. e2e3 Pb8—d7
8. Lfld3 h7h6 9. Lg5—h4 c7—c5
10. Pgl—e2 Dd8c7 11. h2—h3 b7—b6
12. 0—0 Lc8b7 13. Ddl—c2 Ta8—c8
14. Tal—cl c5xd4 15. c3xd4 d6—d5
16. c4xd5 Dc7d6 17. Dc2—b2 Lb7xd5
18. Lh4g3 Dd6e7 19. Ld3—a6 Tc8—c6
20. Tclx c6 Ld5xc6 21. Tfl—cl Lc6—e4
22. Tel—c7 Tf8a8 23. Pe2—c3 Pf6—d5?
24. Tc7xd7 De7xd7 25. Pc3xe4 Dd7—a4
26. La6b7 Ta8—d8 27. Pe4—c3 Pd5xe3
28. Db2xc3 Geeft op.
In een partij tusschen de heeren Flisse-
baalje met Wit en Wagenaar met Zwart,
kwam het na de 38e zet van Zwart, tot on
derstaande stelling. Wit gaf op, omdat hij
tegen de dreiging Db3 en vervolgens Dbl
geen parade zag.
abcdefgh
Later trachtte men aan te toonen, dat
Wit door 39. e4e5 Dc3xe5 (op de: of fe:
volgt Le4) 40. h2—h3 (Dc2:? Del mat)
De5c3 41. Lf3e4 en pion c2 gaat verlo
ren zich kon redden. De bedoeling van
e4e5 is dus om met tempo het veld e4
vrij te maken voor de Raadsheer. Maar
daarom moet Zwart zich er wel voor hoe
den Wit dit tempo te schenken. Het veld e4
moet voor de Raadsheer versperd
blijven. Na 39. e4e5 speelt Zwart 6f5
en de situatie voor Wit blijft penibel.
30e week 1889j
Ten behoeve van den prins en de prinses
Von Wied met gevolg zijn te Domburg te
gen half Augustus appartementen gehuurd
in Villa Marina en voor de Koningin van
Roemenië de villa Duinoord.
Voor het eindexamen Hoogere Burger
school slaagde o.a. C. K. Elout.
Met de controle bij de belastingen en het
kadaster te Middelburg is benoemd de heer
J. A. O. H. G. Mijkamp, adjunct-controleur
te Arnhem.
De vrede zal niet verstoord worden; er
behoeft in den eersten tijd geen vrees voor
oorlog te bestaan.
De provinciale Staten van Oost-VIaande-
ren hebben met 46 tegen 23 stemmen een
voorstel aangenomen strekkende om
voortaan het Vlaamsch te gebruiken als
een officieele taal der Staten en der pro
vinciale besturen.
