4
llf
KRONIEK van dra DAG.
itniES WAKEN
UI ZEEUIDS SUSIES
BINNENLAND.
TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE CRT.) VAN VRIJDAG 9 JUNI 1939. No. 134.
de
r No. 3.
VORST COBRA
••cia
nonade-
ise 2 fl.
ct. Jam
Choco-
enz. A.
48 Mbg.
p. ons.
Hooge
delburg.
de
K.L.M.
Zeeuw-
Soesche
en 766.
arachter
fing der
en ge-
Tegen
st 5; de
ig naar
Kaarten
.at, Tel.
r Feltz,
aar een
akelijk-
warm-
eerdere
ol voor
M'burg.
Middel-
derdijk.
5.D.A.P,
Het volle pond.
Voetje voor voetje nadert Engeland het
Russische standpunt. Eiken keer, dat
Chamberlain een verklaring ten aanzien
van de onderhandelingen met Moskou in
het Engelsche Lagerhuis aflegt, blijkt, dat
men al weer een klein eindje is opgescho
ten. Als er tenslotte een overeenkomst tot
stand komt, zal deze alles bevatten, wat
de Russen van den beginne af begeerd heb
ben: feitelijk een volslagen militair bond
genootschap tu^schen Engeland, Frank
rijk en de Sovjet-Unie en waarborgen, al
of niet duidelijk met name genoemd, voor
al de landen, welke Moskou als mogelijke
slachtoffers van een Duitsche agressie be
schouwt.
Strang, een van de afdeelingschefs van
het Foreign Office moet nu probeeren de
zaak door middel van persoonlijk overleg
te Moskou, in kruiken en kannen te krij
gen. Het is echter lang niet zeker, dat hem
dat zal lukken. De Russen zijn steeds be-
geeriger geworden. Het lijkt lang niet on
mogelijk, dat ze een voornamer personna-
ge te Moskou willen zien, om de laatste
hand aan het accoord te leggen: lord Ha
lifax, den Engelschen minister van buiten-
landsche zaken.
Dit is een kwestie van prestige, maar
men weet, hoe belangrijk dergelijke kwes
ties in de groote politiek kunnen zijn. De
Russen wenschen blijkbaar hartstochtelijk,
om ook met groote prestige-winst uit de
onderhandelingen te voorschijn te treden.
Ze staan op een evidente erkenning van
groote Europeesche mogendheid. Het
laatste jaar speelde de Sovjet-Unie nauwe
lijks meer een partij in het politieke Eu
ropeesche concert. Men behandelde de Rus
sen soms met een eigenaardige nauw ver
holen minachting. Ook Engeland deed dat,
omdat de Engelsche staatslieden, met
Chamberlain als gangmaker verwachtten,
dat hun befaamde „verzoeningspolitiek"
vruchten zou dragen, dat men dus die
bolsjewieken daar aan den anderen kant
van Polen links kon laten liggen. De prak
tijk heeft echter heel wat anders opgele
verd. Chamberlain's verzoeningspolitiek
mislukte. Eenige maanden geleden, toen
Tsjechoslovakije door de Duitschers onder
den voet werd geloopen, openbaarde die
mislukking zich in haar vollen omvang.
Chamberlain moest nu het roer omgooi
en. De verzoeningspolitiek werd afgezwo
ren en vervangen door de „anti-agressie"-
politiek: het streven, om een groot aantal
groote en kleine mogendheden in een blok
te vereenigen, dat zich in zijn geheel te
gen elke verdere gewelddaad tot het
uiterste, ook met de wapenen dus, zal ver
zetten.
Met een eigenaardige lichtvaardigheid
zetten de Engelschen de onderhandelingen
hiertoe op touw. Ze dachten blijkbaar,
dat alle landen, welken de eer van een
uitnoodiging, om toe te treden tot het an-
ti-agressiefront zou worden aangedaan,
zich uitermate gestreeld zouden voelen.
Welk een ontnuchtering moest Londen op
nieuw ondergaan. De uitgenoodigden ble
ken allemaal zekere wenschen en verlan
gens te hebben, en stelden hun voorwaar
den. Met Polen, Roemenië en Turkije
kwam Engeland achtereenvolgens tot be
paalde afspraken en overeenkomsten, veel
minder vlot dan het zich had voorgesteld;
zelfs ervoeren de Brits'che staatslieden, dat
een zeker wantrouwen ten opzichte van
Engeland's buitenlandsche politiek moest
worden overwonnen.
De grootste ontnuchtering leverde Mos
kou echter voor het Britsche gevoel van
eigenwaarde op. Inplaats van gevleid de
tweede viool in het door de Britten uitge
dachte ant-agressie-orkest, te gaan spelen,
liet Moskou weten, dat het een geheel an
deren vorm er van wenschte en met
Frankrijk en Engeland de eerste viool wil
de spelen; Moskou deed koel en hooghartig,
liet geen enkelen eisch vallen en dwong
Engeland, om achtereenvolgens een hee-
leboel concessies te doen.
Vermoedelijk is men nu zoo ongeveer
aan de laatste concessie toe, welke voor
Moskou de bekroning zou kunnen vinden
in een bezoek van lord Halifax. Het lijkt
ons niet ondenkbaar, dat de heer Strang
zeker voorbereidend werk in de Russische
hoofdstad te c^oen zal krijgen en dat
als feitelijk de zaak in kruiken en kannen
is lord Halifax zal moeten komen, om
het acoord officieel en plechtig te helpen
bezegelen. De Russen kunnen zich dan
Door MARK CHANNING.
59).
De Cobra antwoordde niet, doch gaf zijn
hengst de sporen en terwijl het volk rechts
en links uit elkaar stoof, galoppeerde hij op
de vier stieren toe, die, met bloed beloo-
pen oogen, op het Marktplein stonden te
wachten.
Als een vogeltje, dat zijn maat verloren
heeft, zat Gulbundun alleen in het groote
vertrek van Chirine. Ze verveelde zich;
eerst had ze doelloos door den paleistuin ge
draaid en de kleine roode vischjes in de
bassins van de fonteinen broodkruimels ge
voerd, in afwachting van de terugkomst
van Chirine. -
Weer naar binnen gegaan, had ze er
niemand gevonden. Met alles, wat ze maar
bedenken kon, had het meisje getracht
den tijd te dooden; maar alles ging mis:
de tamme pauw van Chirine, aan wien ze
suikerboonen gaf, pikte in zijn gulzigheid
haar in den vinger, waarop hij met luid
misbaar van vleugelgeklap weggefladderd
was. Aan Dilkoosh had ze rozen gevoerd,
maar de hinde had geen trek en was aan
aar voeten gaan liggen slapen, met een
rozenblaadje tusschen de lange ooren,
**et h&d neergelegd. Ze
ïedjes gezongen, maar niettegenstaan
de ze toch zoo haar best deed, lukte, het
vroolyke wijsjes te vinden, ze kon zich
alleen zwaarmoedige liederen herinneren
wL66*" afTrfux'. die ter wille van zijn
liefde stierf of die in een woud verdwaald
raakte; en dat duurde net zoo lang totdat
ze met tranen in de oogen haar luit had
door
PETER VAN SANDEVOERDE.
Het vertrek uit Amsterdam.
Om kwart voor zes worden we gepord.
Lindeman leest namen op. Onze bak en
nog een paar andere jongens.
„Plunjezakken pakken en kooien sjor
ren!"
„Jullie moet je gereed houden!"
„Proost! Goeie morgen!"
Je bent meteen klaar wakker. Het is
blijkbaar zoo ver.
Lindeman weet niets naders. We kleeden
ons in daagsch blauw en mikken alles wat
we hebben in onze plunjezakken. Je weet
niet hoe lang het duurt. Waar zullen we
naar toe moeten?
Toen ik vannacht leerling was begon het.
Een telegram. Tien minuten later stond
de officier van de wacht gekleed en wel
aan de poort.
Ik moest ordonnansen gaan porren, die
de stad in moesten om verlofgangers te
halen.
De kameraden van de telefoonwacht
vertelden hoe druk het was.
Ik denk daaraan als ik m'n plunjezak
op m'n kooi sjor. Alles moet naar de
gele loods, verzamelplaats bij zulke snel
le, onverwachte bijeenkomsten.
Met krijt zijn op de houten vloer vakken
uitgezet.
Voor het eene staat: „Vlieland."
Voor een and$r: „Oosterhoofd."
Vooh het derde: „Sanddijk."
Wij moeten achterin. We gooien onze
kooien neer en wachten af.
Nieuwe verrassing. Er komen kust
wachters. Vroegere lichtingen. Er zijn
knapen bij die het grootste gedeelte van
hun plunje allang kwijt zijn. Meestal
hebben ze alleen hun zakdoek nog. Het
blijkt dat ze vannacht opgeroepen zijn.
Ze weten ook niet wat er aan de hand
is. De ochtendkranten zijn toch rustig.
Later hooren we dat het voorzorgsmaat
regelen zijn.
De groep voor Vlieland vertrekt vol
tallig.
De overste houdt een toespraakje. Spreekt
van den politieken toestand en neemt aan,
dat de jongens zich zullen gedragen als
flinke militairen.
Moet je gisteravond in bed zijn gestapt
als boekhouder of winkelbediende
Rechts uit de flank marcheeren ze af.
Onwennig wat - en stijf. De overste roept
ze na, dat ze vooral goed moeten mar
cheeren.
De officieren glimlachen beleefd.
Bij de poort maakt het verzamelde volk
zwijgend ruimte voor de aansjokkende
Vlielanders.
Wij keeren terug naar onze kooien:
De groep Oosterhoofd wordt in orde ge
bracht.
Stuk voor stuk komen de# opgeroepenen
nu binnen. De een vroeg, de ander later,
naarmate ze verder van de stelling wo
nen. Tegen twaalf uur vertrekken ze met
hetzelfde ceremonieel.
Om twee uur moeten Engelsman en
Ouwendijk invallen bij de groep voor
Sanddijk.
Om kwart over twee sjouwen wij, over
geblevenen, weer met onze kooien op de
nek naar de zaal terug, en beginnen onze
plunjezakken uit te pakken.
's Avonds heeft men ons kunnen zien
passagieren op het Rembrandtsplein en
in de Kalverstraat
Dinsdag.
Onder een kooi staat: „5 uur porren,
Westkapelle."
„Poeh!" zegt een kustwachter van de
jongste lichting, „ben jij dat?"
„Ook al", zeg ik.
Nou", zegt ie, „den Helder was niet
veel maar datman, dat is het an
dere eind van de wereld. Ze hebben er
alles dichtgestopt met kranten!"
Ik weet niets van dat andere eind van
de wereld af, ik heb er nog nooit van ge-
op de borst slaan in het trotsche gevoel,
dat het trotsche Engeland tot het uiterste
voor hen heeft gebogen.
weggeworpen en ze zich bedwingen moest
om niet in huilen uit te barsten.
Ook het boek met Perzische sprookjes,
dat Chirine haar geleerd had te lezen, had
ze weggeslingerd. „Wat heb je nu aan die
djinns en peris, indien je ze niet kunt roe
pen, om Chirine terug te tooveren, wan
neer ik naar haar verlang?" riep het meiS'
je uit, en kregelig trok ze aan de lange
guirlande van mogra bloemen met hun be
dwelmenden geur, die ze om haar slanken,
blanken hals gevlochten had.
Daarop liet ze zich op een stapel zijden
kussens vallen en met haar kleine handjes
gevouwen achter het blonde hoofd, bleef ze
lui zitten luisteren naar het geklater van
de fonteinen in den tuin en ze begreep maar
niet, waarom Alam Khan Chirine zoo lang
aan de praat hield.
Opeens gingen haar blauwe oogen wijd
open door een harden smak op den mar
meren vloer van een zwaar voorwerp. Op
een paar meters van haar af was een steen,
gewikkeld in een vuil verfrommeld papier
neergevallen.
Opstaande, ging ze er heen, eerst schopte
ze er even tegen met haar klein voetje,
toen boog ze zich en raapte het op.
Bij het losmaken van het onooglijk pak
ging het kieskeurige neusje de lucht in;
maar, daar ze toch niets te doen had,
streek ze het papier glad en las en herlas
het eenige malen:
„Khoon de Mongool is jouw Heer en den
Man-met-den-Sluier aan het Engelsche le
ger gaan uitleveren." Zonder onderteeke-
ning.
Gulbundun dacht een oogenblik na. Dit
moest natuurlijk Chirine weten. En zoo
hoord. Maar of het me nu zoo erg tegen
zal staan weet ik niet. Dit eind is vast
en zeker ook niet alles. Hoewel ze hier
de boel niet hebben dichtgeplakt met kran
ten. Ze schrijven het hier in die kran
ten
Buiten gaat stoompuffend een trein
voorbij. Te bedenken dat daar zelfs geen
treinen kunnen komen. Het mag dan
zwaar optimistisch klinken, maar ik stel
me nog heel wat van dat „andere eind
van de wereld" voor.
Woensdag.
„Kruiningen!" roept de conducteur.
„Verdraaid, ze kletsen hier nog Neder-
landsch!", roept er een verbaasd.
Onze trein is Zeeland binnengedenderd.
Langs de grauw-blauwe schorren van
de Oosterschelde. Langs de witte vrucht-
boomen van Zuid-Beveland, de juichende
bruidstooi der jonge lente!
Langs de grijze akkers met de rechte
voren.
De dijken met de witte berken.
„Wat een landje, niet!?" roep ik opge
togen uit.
„Moet je dien groenen dijk daar es zien,
zie je die wolkenschaduwen erover glij
den!
„O geweldigzegt Guus, „ik heb
een gezonde trek in een lekker koud
glaasje bier!"
We speuren de dorpen af waar de trein
veel te vlug doorjakkert, of we ook meis
jes met gewone zijden kousen zien
We hebben zulke verhalen gehoord
We zien frissche moderne huizen en we
concludeeren dat bij zulke huizen geen
breede lange rokken passen.
Rechts breekt het groene land open in
blauw water en grijs glanzend ebbeland.
In het Noordwesten ontdekken wij het
beroemde torentje van Vere.
Dan Middelburg, dat we ook slechts van
onze schooljaren kennen, toen we op
straffe van honderd regels moesten leeren
dat Middelburg de hoofdstad van Zeeland
was.
Langs de spoorbaan ferme huizen. Lan
delijk nog, maar toch ook weer volop stad.
Met veel matrozenmisbaar laden we
onze kooien op de bus, en zien de eerste
vrouw met een prachtige witte kap en
breede, lange rokken
„Toch mooi!" zegt Guus, die langzamer
hand in extase geraakt is biji het zien
van al het schoone van dit ons vreemde
land.
Zöö opgetogen, dat hij zich nu reeds
verzoend heeft met de breede rokken.
,,'t Hoort erbij.", zegt ie.
We rijden door nauwe straatjes, waar
vele witgekapte vrouwen doorgaan, en
stoere boeren met zwarte petjes en ge
streepte boezeroenen. Maar ook Ne
derlanders, zooals we bedenken.
We komen langs een moderne beton
constructie.
Een lief, levend stadje.
Middelburg.
Langs bochtige wegen en door leuke
kleine dorpjes bereiken we onze nieuwe
verblijfplaats, den vuurtoren van Westka
pelle, die we reeds van verre ontdekten.
ENGELAND EN DUITSCHLAND.
Kwaadsprekerij.
Reuter meldt uit Londen:
Op een vraag van het Lagerhuislid Flet
cher, of zijn aandacht gevestigd was op re
cente officieele verkïarïngen in Duitseh-
land, volgens welke Engeland van plan is
den Duitschen handel en alle grondslagen
van het Duitsche bestaan te vernietigen
om te komen tot politieke en physieke uit
roeiing van het Duitsche volk, heeft Cham
berlain schriftelijk antwoord gegeven. De
eerste minister zegt daarin, dat hij tot zijn
grooten spijt opgemerkt heeft, dat men in
Duitschland voortgaat dergelijke bewerin
gen te uiten, ondanks de vele positieve ver
klaringen van hemzelven en van lord Ha
lifax, welke het tegendeel inhouden. Na ver
wezen te hebben naar zijn redevoeringen
van 12 Mei in de Albert Hall en van 19 Mei
bij de debatten in het Lagerhuis, verklaart
Chamberlain, dlat alle veronderstellingen,
dat Engeland zou wenschen Duitschland te
isoleeren, of zich in den weg te stellen van
de natuurlijke, wettige uitbreiding van den
Duitschen handel in Midden- en Zuidoost-
Europa of het plan heeft eenigerlei combi
natie op touw te zetten tegen Duitschland,
met het denkbeeld om een oorlog tegen
Duitschland te voeren, fantastisch zijn.
De onafhankelijkheid is meestal
niets anders dan het kunnen kiezen
van een afhankelijkheid.
gauw mogelijk. De kleine Georgiaansche
wist, dat het in de bergen zaak is met
spoed te handelen, indien een leven op het
spel staat. Ze moest Chirine direct trach
ten te vinden.
Er was niemand in de holle gangen;
ieder was gaan kijken naar de terechtstel
ling van den algemeen gehaten Jaffir.
De beschadigde fresco's, die Byzantijnsche
ridders met ovale gezichten voorstelden,
en strenge kruisvaarders, lang gebaard, die
paarden bereden met fijne hoofden, afge-
teekend tegen een achtergrond van ontel
bare lansen, trokken in het voorbijgaan
Gulbundun's aandacht; ze bleef staan en
en met een kleinen rosen wijsvinger volgde
?e de uitgewischte contoeren van wat eens
de afbeelding van een mooie edelvrouw
was geweest. Maar lang duurde haar on-
onthoud niet, al gauw liep ze weer haastig
door.
Tenslotte stond ze voor de deur, die toe
gang gaf tot vertrekken van den Cobra.
„Zou de Khan boos er over op mij zijn?"
vroeg ze zich af. Voorzichtigheidshalve
klopte ze tot tweemaal toe vóór ze de zwa
re cederhouten deur openduwde.
Ditmaal antwoordde haar een gerommel
als van een verren donderslag.
Gulbundun, die warm geworden was van
het snelle loopen, pufte: „Oef! welk een
H. M. DE KONINGIN WOONT EEN
UITVOERING IN DEN SCHOUWBURG
TE 's-GRAVENHAGE BIJ,.
Donderdagavond is in den Koninklijken
Schouwburg te 's-Gravenhage een opvoe
ring gegeven van Sophocles' Aias. Deze
uitvoering werd tot het einde toe bijge
woond door H. M. de Koningin. Daarna
liet H. M. den componist-vertaler Bertus
van Lier bij zich roepen, om hem te com
plimenteeren met zijn werk.
HET VOORTBESTAAN VAN „ARTIS"
VERZEKERD.
Obligatiehouders nemen genoegen
met 74 pet;
In de gister in een der zalen van „Ar-
tis" te Amsterdam gehouden vergadering
van houders van 3 pet. eerste hypothecai
re obligatiën ten laste van het Koninklijk
Zoölogisch Genootschap, „Natura Artis
Magistra" waren aanwezig 21 obligatie
houders of hun gemachtigden, vertegen
woordigende de houders van 588 obliga
ties van 1000 en 33 obligaties van 250
tezamen recht gevende op 595 stemmen.
Met algemeene stemmen werd het voor
stel aangenomen van de "debitriee haar
tegen betaling van een bedrag van 740
per obligatie van 1000 en van 185 per
onder obligatie van 250 te ontslaan van
alle verplichtingen uit hoofde van de
obligatieleening 1895.
Het genootschap verplicht zich uiterlijk
30 Augustus a.s. bij de Ned. Trust Maat
schappij, als vertegenwoordigende en. ten
behoeve van de obligatiehouders, een be
drag van 1,097,420 te storten.
PSYCHOTECHNIEK BIJ DE
SPOORWEGEN.
Naar wij vernemen zal men in navolging
van verscheidene groote bedrijven in ons
land in de toekomst ook voor een betrek
king bij de Nederlandsche Spoorwegen aan
een psychotechnisch onderzoek onderwon
pen moeten worden.
Vooral voor hen, die bij de veiligheid van
het spoorwegverkeer betrokken zijn acht
men een onderzoek naar de bijzondere
psychische eigenschappen van groot belang.
Voor de keuringen zullen z.g. psychotech
nische tests worden gemaakt, die aan de
practijk moeten worden getoetst, daarvoor
zullen een aantal van hen, die de onderha
vige betrekking reeds bekleeden, aan een
onderzoek worden onderworpen.
Dr. J. Luning Prak te 's Gravenhage is
met deze werkzaamheden belast".
DE FEESTELIJKE VIERING VAN HET
HONDERDJARIG BESTAAN DER
SPOORWEGEN.
In aansluiting op de onlangs gedane me-
dedeelingen betreffende de feestelijke her'
denking van het eeuwfeest der Nederland
sche Spoorwegen, door de directie georgani
seerd, kan nog het volgende worden be
richt.
De feestvierende leden van het geheele
spoorwegpersoneel met hun echtgenooten,
in totaal pl.m. 60.000 personen, zullen in het
tijdvak van vier weken aanvangende den
25en September a.s. gedurende de eerste
vijf dagen der week iederen dag in groepen
van 3000 van het geheele land uit per trein
naar Utrecht, als zetel der maatschappij
worden vervoerd, om aldaar feestelijk ont
vangen te worden.
Het feest duurt dus 20 dagen en ontleent
daaraan de benaming van „de 20daagsche".
Deze „20daagsche" zal voor iedere groep
van deelnemers worden ingezet met een
feestelijk onthaal in den voormiddag in de
als feestgebouw in te richten ruime gara
ge op de Croeselaan te Utrecht, welke van
de gemeente gehuurd zal worden. De route
derwaarts zal, veranderingen voorbehou
den, gaan langs het stationsplein, Leidsche-
weg. In het feestgebouw zal, na een toe
spraak door de directie, een koffiemaaltijd
worden gebruikt opgeluisterd door een
strijkje van spoorwegpersoneel.
In den namiddag zullen de deelnemers
worden gesplitst in twee groepen, elk van
1500 personen. De eene groep gaat naar Ti-
voli ter bijwoning van een revue, de andere
groep maakte een tocht per autobussen
door de provincie.
De groote spoorweg-revue is geschreven
door Peggy van Kerkhoven, terwijl de al-
geheele leiding in handen is gelegd van
Kommer Kleyn. De decors en costumes
worden ontworpen door Joop Geesink, ter
wijl Max Tak voor de muzikale illustratie
en voor de leiding van het orkest zorg
draagt.
hitte vandaag! We krijgen onweer!" Want
ze meende den donder te hebben gehoord
En terwijl ze het woord onweer uitte, ging
ze binnen.
Het groote vertrek was leeg.
Dat had ze niet gedacht! Ze was geheel
verslagen door de teleurstelling en dat
zelfde vreemde gevoel van verlatenheid,
dat haar zooeven zoo terneer gedruk had,
overviel haar weer. Ze liet zich vallen op
den rand van den divan Alam Khan; zij
rukte haar collier van gevlochten bloemen
af en wierp het driftig op den grond.
Een harde windvlaag uit de richting van
de Markt bracht een echo mee van luid en
rauw geschreeuw; zij blies door de geopen
de vensters en deed de cederhouten deur
slaan; de lange gouden haren van Gulbun
dun wapperden naar den uitgang alsof een
onzichtbare hand haar buiten de kamer
trachtte te lokken.
Aan den anderen kant van de rustbank
lag Shiv, zonder ketting. Alam Khan had
vergeten om het roofdier, nadat hij het
losgemaakt had om het op Khoon aan te
hitsen, weer vast te leggen.
Langzaam sloop het geweldige dier langs
het voeteneinde van den grooten divan.
Weer klonk hetzelfde gerommel van den
donder, dat Gulbunduneerst buiten de ka
mer gehoord had.
Ze begreep nu, dat dit de stem van Shiv
was geweest.
Onverschillig naderde de tijgerin het ar
me kind, dat als versteend bleef zitten.
Shiv berook haar. Dit menschelijk wezen
had hetzelfde luchtje als die sjaal, die ze
aan flarden had gescheurd, dien dag, waar
op de baas den boodschapper het hoofd af
ftrvigc kinderen, door Molenaar'»
Kindermeel. Reeds vijftig jaar lang aan
bevolen in Kinder- tehuizen en door
Boktoren. En ditmaal is bet beste wet
gij Uw kind kunt geven ook goedkoop.
Vraag Uw kruidenier of drogist om:
f
(Ingez. Med.)
Wat de rolbezetting van deze speciaal
voor dit doel geschreven revue, die den
voorloopigen titel draagt „Van diligence tot
Diesel" betreft, zijn nog onderhandelingen
gaande. In ieder geval zullen Louis Davids,
Corrie Vonk, Wim Kan en vele andere pro
minenten hoofdrollen vervullen.
De autotocht door de provincie gaat langs
de mooiste punten van het gewest via de
drie hoofdadministratiegebouwen, de sin
gels, Maliebaan, het Hooglandsche park, de
Bilt, Amerfoortsche straatweg, Laan 1914,
Leusderheide, Quatrebras, Zeist, de Bilt,
Utrecht, Maliebaan, Nachtegaalstraat, Ti-
voli.
Degenen, die de revuevoorstelling hebben
bijgewoond zullen denzelfden rondrit per
autobussen maken, en zij, die dezen rit heb
ben gedaan zullen de opnieuw op te voeren
revue bijwonen.
Elk der deelnemers zal een bijzonder aar
dige verrassing in den vorm van een ge
schenk worden bereid. Ook voor de gepensi-
onneerden en op wachtgeld gestelden zal
het eeuwfeest niet onopgemerkt voorbij
gaan. Daaromtrent zijn de voorbereidingen
nog in vollen gang.
JONGEN TE BERGEN OP ZOOM
VERDRONKEN.
Gisteravond wilde de 16-jarige M. Chapel
met een paar jongere vrienden in een roei
bootje in de haven te Bergen op Zoom gaan
varen. Toen hij met een roeispaan de boot
van den muur wilde duwen, gleed hij uit
en sloeg over boord.
Het ongeluk gebeurde tegenover het
sleepschip „Zuid-Nederland". De vrouw van
schipper Posthuma, die het ongeval zag ge
beuren, reikte den jongen een haak toe,
doch de drenkeling wist dezen niet te grij
pen. De schipper Landa kwam daarop met
een roeiboot te hulp en reeds bij zijn eerste
poging gelukte het den jongen, die buiten
kennis was, naar boven te halen. Onmid
dellijk ging men over tot het toepassen van
kunstmatige ademhaling, doch dit mocht
niet meer baten.
KIND VERDRONKEN.
Gisterochtend is het zevenjarig jongetje
J. de Ronde uit Loosdrecht, toen het zich
met een oom op een rondvaart-motorboot
op de Loosdrechtsche plassen bevond, in een
onbewaakt oogenblik te water geraakt en
verdronken.
D.D.D. zuivert de poriën,
doet de jeuk bedaren, ver-
lrljoht en sterkt de huid
weefsels. Flacons d 75 ct,
1. 1.50 en f. 2.S0.
(Ingez. Med.)
geslagen en haar .met den bloemkrans, om
de ooren gegeven had, als straf voor haar
baldadigheid.
De gluiperige oogen loerden naar den
krans van Gulbundun, die op den vloer lag.
Eén van haar groote voorpooten met de
nagels naar buiten uitstekend, trok Shiv de
witte bloemen naar zich toe. Nijdig zweep
te de staart de gestreepte flanken, een ril
ling van bloeddorst liep haar over den rug.
„Och arm dier!" mompelde het bevende
kind, haar bleeke lippen dwingend vriende
lijke woordjes te prevelen. „Mis jij Chirine
ook?Ik bid je groote Shiv, doe me
geen kwaad, want zij houdt veel van me!"
Doch Shiv maakte zich al gereed voor
den sprong.
Gulbundun slaakte geen kreet.
HOOFDSTUK XXXIV.
Diana doet een poging om te vluchten.
Langer dan een uur zat Diana Lindsay
doodstil bij de diep bedroefde Chirine, wier
donkere oogen den tuin in staarden zonder
iets te onderscheiden.
De dood van Gulbundun had bij Chirine
een groote verandering te weeg gebracht.
Een voor haar tot dus ver ongekend ge
voel van afschuw voor onrecht werd steeds
heviger, en verdiepte haar genegenheid
"voor Diana, en dwong haar ondanks zich
zelf de wreedheid van Alam Khan te er
kennen. De hardvochtige onverschilligheid
van den Cobra griefde haar bijna even erg
als het verlies van haar vriendinnetje.
(Wordt vervolgd)-
