VOOR DE JEUGD.
IN DE TUNNEL
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR VIJFTIG JAAR
De kleine schoenmaker
Het lijkt wel tovenarij
OP ONZE DUINEN.
Merken dieren wanneer
het Zondag is
Temissen toen nie, raae' zö gauw ze Ko
allêene te pakken kreeg, vertelden ze die
is eventjes waer a 't op stoeng. Noe wou
't ongelok, da' ze dae' nog volop mee bezig
was, toen a Mina an de deure kwam om
twi cent kerremelk. En die kust oalles wè'
nie' verstae, mae' toch genoegt om te be-
grlepen dat 't over 'eur gieng, en da' dat
b'lange nie' goed zat. Ze 'oorden zöwat van:
„oarege neuze trokke, 's ochens om
vier uren onder de koeie, maegere spie-
rik, kan wè' in een lampeglas danse,
gin cent in de maas, gin seheutel-
doek uutwasse", en noga' meer van dlè-
komsa'.
Toen 'oorden z' a Ko zei: „daer is volk
an de deure"," de vrouwe kwaem nae' voren
endae' stieng Mina op de stoepe: „zou
'k asjeblieft twi cent kerremellek kunne
kriege?" „Nêe-e", zei de vrouwe, „dat kun
jie net nie' kriege, en melk en beuter en
eiers net zö min. En daer ei den 'ofdam, di'
ku' je noe uutgae, mae' je 'oeft der nöoit
meer in te kommen". Noe zu' je dienke:
„zle-zö, da' 's uut", mae' dan dienk je ver
keerd, wan Ko, dae' stieng ok een kopje
op, die zei: „laete? nöoit!"
Toen je 't leven gaende of beter ge-
inwin urn iaf i»11
door Jan
Het was heel stil
in het bos. Het
leek wel alsof zij
de enigen waren,
die met dit
prachtige weer
naar buiten wa
ren gegaan. Ook
op de wei was
het stil. Geen ge
luid van de grote
weg drong tot
hier door en het
enige wat ze hoorden, was het getsjilp van
de vogels, die hun voorjaarslied zongen. De
drie jongens zaten hoog in een boom en
hielden de wacht. Hans had een kijker bij
zich en hü zocht daarmee de omtrek af.
Ergens moesten de rovers zich toch ver
borgen houden. Ze speelden met een paar
jongens van school rover en reizigertje. De
reizigers moesten door het bos en daarna
dwars over de wei, tot ze bij de spoorbaan
uitkwamen. Hun einddoel lag aan de an
dere kant van de spoorbaan en dat was
juist het moeilijke van het geval, want nu
moesten ze over de dijk klimmen en als ze
daarover klommen, konden ze natuurlijk
direct door de rovers gezien worden. Als
ze erin slaagden aan de andere kant van
de spoorbaan te komen, zonder door de ro
vers gepakt te zijn, hadden ze gewonnen.
Nu waren ze al een heel eind. Ze waren
aan het eind van het bos en keken nu van
uit een boom, langs welke kant ze het bes
te de spoorbaan konden naderen Die
spoorbaan werd allang niet meer gebruikt.
Er liepen nooit meer treinen over en de
rails kwamen op een dood punt uit. De ro
vers moesten ergens hun kamp aan het
eind van het bos hebben opgeslagen. Waar
wisten ze natuurlijk niet en nu moesten ze
maar proberen om juist déér over te ste
ken, waar ze niet door de rovers gezien
konden worden.
Nu keken de jongens om de beurt door
de kijker en toen Rob keek, zei hen ineens:
„Jongens, ik zie iets! Kijk daarginds, bij
die dikke boom, helemaal aan het eind van
het weiland, daar zie ik iets bewegen!" De
anderen keken nu ook en ze zagen daar
werkelijk een paar jongens over de grond
kruipen. Dat moesten de rovers zijn.
„Nu moeten we dat stuk vermijden en
helemaal aan de andere kant langs het
weiland proberen te komen. Dat komt
nogal goed uit, want daar staan tenminste
nog een paar bomen en daar is kreupel
hout. Vooruit jongens, voorzichtig naar be
neden". Ze slopen uit de boom en stonden
even later aan de rand van het bos. Nu
moesten ze voorzichtig zijn, want als de
rovers hen zagen, waren ze verloren.
Ze bleven langs de bosrand lopen en ver
borgen zich telkens achter struiken en bo
men. Jaap liep voorop. Alles bleef stil, dus
de rovers hadden hen nog niet gezien.
Toen ze zo een heel eind langs de bos
rand hadden geslopen, stonden ze plotse
ling voor een hekje. Ze moesten erover
heen, als ze op het weiland wilden komen.
Maar de kans was groot, dat de rovers hen
zouden zien, als ze erover klommen. „Toch
zijn we te dik om tussen die latten door te
klimmen, jongens", zei Jaap.
„We kunnen het alleen doen, als we zor
gen, dat we met één sprong over het hek
je zijn". Hij gaf zelf het voorbeeld en klom
met een vlugge zwaai over het hekje. De
anderen bleven even wachten, maar toen
ze nog niets zagen of hoorden, sprong Rob
erover en tenslotte Hans. Even bleven ze
doodstil staan en toen slopen ze vlug langs
de rand van het weiland. Er was een klein
dammetje en daarnaast was een greppel.
Ze liepen nu in die greppel en bukten zich
zo diep ze konden. Tot nu toe was alles
goed gegaan, maar toen ineens zagen ze,
dat bijna evenwijdig met henzelf, aan de
andere kant van de wei ook een paar jon
gens liepen. De rovers hadden hen dus toch
gezien! Nu werd het lastig, want ze kon
den maar aan één kant over de spoorbaan
heen. Eerst liepen ze nog een eindje, maar
toen konden ze ook dat niet meer, want er
lag een dammetje in de greppel en er zat
niet anders op, dan op het weiland zelf te
gaan. Hans stak eerst zijn hoofd boven het
weiland uit en keek eens in het rond.
Hij schreeuwde opeens van verrassing.
„Jongens, daar zie ik iets! Dat kunnen we
gebruiken. Daar is een lage tunnel onder
de spoorbaan door. Aan de andere kant van
deze dam gaat de greppel nog verder en
die komt in die tunnel uit. Als we daar
doorheen kunnen, zijn we al aan het doel!"
De anderen keken nu ook naar de tunnel.
Ja, dat was een reuze uitkomst. Op hun
buik kropen ze over het dammetje heen en
lieten zich toen aan de andere kant weer
ill de greppel vallen. Met grote pasten lie
pen ze nu naar de tunnel. Het was een vrij
zeid, toen wier 't stille, wan' Ko en z'n moe
der die sprakke van gin 'êele weke één
woord tegen mekare. En Mina, die
'ieuw zelft onsaggelik vee' van d'r ouwers,
die 'aelden dat op d'r lief en die begust te
dienken: ,,voe' um was 't beter a ten mee
een rieke boeredochter trouwden en mie
z'n moeder in vrede leefden". En ze miek
het zelverst uut. Da' 's noe gauw gezeid,
mae' daer ei dat misje toen zövee' van
'ewete, dè' ze een zenuwziekte kreeg, zö
erg, dè' ze nae' Utrecht naer een gast-'uus
of een soort gesticht most, persies weet
ik dat nie mi'. Daer ei ze toen lank motte
weze, en k ze an de beterende 'and was,
kwaeme oal die gedachten wee' boven en
ja, wat most ze noe gae begunne Trou
we, dae' kust ze glad nie' mi' over dienke,
en ze most toch ok an de kost zoeke te
kommen, 't Gevolg was: ze is daer'ebleve
en ze wier zlekeverpleegster.
Je zu' dat ok oallegaere wer is 'had da'
je dat gevoelege pleksje van jen ellebooge
stootten; dat noeme ze dan: wêeuwenaers-
piene. Noe weet je genoegt zeker: die duur'
nie' lank, a' is 'n fel. Ko die vee' te wer-
ke 'egae, toen a zie 't uutmiek, mae' twi
jaer naedien was 'n verzie van een struise
van Leeuwen.
grote tunnel en ze konden er het eind niet
van zien. Waarschijnlijk maakte hij een
bocht. Ze moesten zich heel laag bukken en
gingen nu achter elkaar naar binnen. Hun
hart klopte in hun keel, want dit was toch
wenkelijk een avontuur, een tocht door
zo'n donkere tunnel waarvan je niet wist,
waar hij eindigde. Plotseling riep Jaap, die
voorop liep: „Jongens, hier is water! Er
staat water in de tunnel! Gelukkig wat we
laarzen aan hebben. Zullen we verder
gaan"?
„Is het diep?" vroegen de anderen. „Nee,
niet zo erg, ik sta er tot mijn enkels in".
„Nou vooruit, dan maar verder!" En ze
waadden even later alle drie door het on
diepe water. De greppel scheen aan de an
dere kant van de spoorbaan weer onder
water te staan.
Opeens stond Hans stil. „Stt, wacht eens
even", zei hij. „Ik heb tegen iets aange
trapt. Het is een beest of zo iets". De ande
ren bleven direct staan, en Hans voelde in
het water. Even later tilde hij iets op, dat
zacht en nat was en in het heel vage licht
dat nog door de ingang in de tunnel scheen,
zag Hans dat het een klein hondje was.
Het diertje scheen uitgeput te zijn. Het
jankte niet eens, maar bewoog zijn kopje
heen en weer. „Het is een hond", zei Hans
„Vooruit, nu moeten we gauw naar buiten.
Het diertje is zeker in de sloot gevallen en
probeerde zich hier te redden."
De tunnel was niet meer zo erg lang en
een paar minuten later stonden ze weer in
het volle licht en keken naar het diertje
in Hans' armen.
Het was een mager hondje, waarschijn
lijk nog erg jong. Het lag nu bibberend t°-
gen Hans aan en zijn pootjes trilden. De
jongens dachten opeens niet meer aan de
rovers en stonden over het hondje heenge
bogen. Ze hadden erg medelijden met het
diertje.
„Ik neem hem mee naar huis", zei Hans.
„We kunnen het niet aan zijn lot overla
ten. Wie weet, hoe lang het diertje niet ge
geten heeft."
Ze besloten om eerst even naar hun eind
punt te gaan, daar waren ze nu toch vlak
bij en daarna zo vlug mogelijk naar huis
om het hondje te warmen en het eten te
geven.
Nu ze eenmaal aan de andere kant van
de spoorbaan waren, was het niet moeilijk
om het eindpunt te bereiken. Ze waren er
in vjjf minuten en ze zaten al een hele tijd
op de grond met het hondje tussen zich in,
toen de rovers eindelijk met rode hoofden
aankwamen. Die waren stomverbaasd, hoe
de reizigers het zo hadden klaargespeeld.
„We zagen jullie wel", zeiden ze. We dach
ten al dat jullie ons niet meer konden ont
snappen. Hoe hebben jullie dat gedaan?"
De anderen vertelden alles en lieten het
hondje zien. „Dit is de herinnering aan de
tocht door de tunnel",, zei Rob.
Nu dachten de rovers ook niet meer aan
hun „rooftochten" en keken vol belangstel
ling naar het kleine diertje. Ze brachten
in optocht den vondeling naar Hans' huis.
Gelukkig vonden Hans' ouders goed, dat
hü het hondje hield en voortaan ging
„Tommie", zoals Hans hem noemde, overal
met hem mee.
OPLOSSINGEN RAADSELS.
De oplossingen van de raadsels der vori
ge week zijn:
1. direct, eur. Directeur.
2. goed, hoed, moed.
3. toorn, oor.
4. een walvis, want dat is een zoogdier,
de regen, omgekeerd is het een neger,
oorvijgen.
5. Jan heeft er 41 en Piet IS.
boeredochter; gin maegere spierik, maer
een meid as een stik uut den diek. 't Was
in den oest en Ko ree' om een voer terve.
Toen wier 't onwêer; 't êene paerd wier
döod-'edunderd, 't are sprong in de dulve,
Ko kreeg een snok, die vloog van de wae-
gen en die stook op z'n kop in de kant, ol-
lebei z'n bêenen verward in de lienen, af-
fijn, dat was een toestand
Die eigenste weke Rwaem Mina tuus om
goeiendag te zeggen, wan' die kust gin
ruste vinde' in dat ziek-'uus, ze zocht d'r
eigen, in één woord, ze was mae' nie'
los van Ko, en noe ze beslote om as ver
pleegster naer Iengeland te gaen, en dan
laeter mee een zendelienk en z'n vrouwe
mee, naer een var land. En daer 'oorden
ze toen 'oe a Ko der an toe was. Ollebei
z'n beenen kwiet, nacht en dag in de rae-
zende kosse ligge, gin méns kenne
Ze luusterden a nie mi, vuuf menuten
naedien was z' a vlak bie d' oeve. Ko z'n
meid kwam der net van daen. Netjes op-
'ekelfd, mie een schöone musse op, dikke
en vet, mie een paer mooie bleuskaeken, en
'eldere öogen, je kust zie-e: die gin traen
tje 'elaete. En 't was net, ofda' ze 't tegen
Mina zei-e, ze kust zie-e, dè' die meid docht:
„daer ze mien 'ezie-e, 'oor". En Mina wist
toen aneens voe' d'r eigen zö zeker: „dèt
weet Ko ok, en die lig op mien te wachten.
En mie' gin twi tuug paeren 'ouwe ze mien
dae' noe vandaen".
Een paer maenden naedien bin ze dan
ok 'etrouwd. Ie zou z'n leven lank een sok-
kelaer motte bluve en zie was nacht en
dag voe z'n in de weere.
En ze waere gelokkeg mie' mekare.
Freek Hóógstee.
lie week 1889.
Eerstdaags zal een begin worden ge
maakt met het onderzoek naar den aard
van het drinkwater in ons land, waartoe in
de algemeene vergadering der Nederland-
sche Maatschappij tot bevordering der
pharmacie ten vorige jare werd besloten.
Bij het aan de Handelsschule te Osna-
brück gehouden eind-examen is o.a. ge
slaagd de heer W. van den Bosch te Goes.
Plotseling is aan onze gemeente ont
vallen een man, die in menig opzicht zich
verdienstelijk heeft gemaakt. Wij bedoelen
den heer M. Volkrijk Liebert. Sinds 1875
was hij lid van den gemeenteraad. Verder
was hij vele jaren Commissaris van het"
Polderbestuur van Walcheren. Ook was de
heer Liebert meer dan 25 jaar penning
meester der Maatschappij tot bevordering
van Landbouw en Veeteelt in Zeeland.
Naar men met zekerheid verneemt is
door den heer J. G. Gerritsen voorloopig
concessie aangevraagd voor een locaal spoor
van Terneuzen langs Hoek over den Brak
man langs Biervliet in aansluiting met den
stoomtramweg BreskensMaldeghem.
Volgens de Stoompost is het tijdstip
niet ver af, waarop de Tweede Kamer
zich zal hebben bezig te houden met een
ontwerp van wet op de telephonie, waar
voor de noodige bouwstoffen bij het depar
tement van waterstaat verzameld worden.
Volgens mededeeling in sommige bla
den zou bij de regeering het voornemen
bestaan, de kosten van het provinciaal be
stuur, voor zooveel het rijksbestuur is, ook
voortaan ten laste der provincie te bren
gen.
geen ogenblik aan om zich te verzetten.
Maar Zondags blijven ze rustig staan en
knipogen eens, alsof ze willen tonen, dat
ze het wel begrijpen. Dat komt waarschijn
lijk, omdat ze heel goed merken, dat de
baas pas een beetje later met het eten
komt dan anders. Maar of ze werkelijk een
„Zondagsgevoel" hebben, dat kan ik u niet
vertellen, want dan kan ik hun jammer ge
noeg niet vragen. Wel schijnen ze de hele
Zondag rustiger te zjjn dan andere dagen.
Als ik in de stal kom, ik hoef natuurlijk
niet te zeggen, dat ze bij mooi weer altijd
naar buiten gaan, zjjn ze erg tevreden
en kalm en schijnen echt van hun vrije dag
te genieten.
In de dierentuin is de Zondag ook een
bijzondere dag. Vooral als het mooi weer
is. De dieren zien al gauw dat er veel meer
mensen naar hen komen kijken dan anders
en ze krijgen veel meer eten en snoepgoed.
Hun verzorgers weten dat ook en houden
er meestal rekening mee, door hun 's mor
gens minder eten te geven. Als ze dat niet
deden, zouden de dieren allemaal ziek wor
den, omdat ze volgestopt worden met lek
kernijen. Maar omdat de bezoekers er nu
eenmaal van houden het voederen van de
dieren te zien, worden meestal bijzondere
maaltijden op Zondag gegeven. De leeuwen
krijgen Zondags een erg lekker hapje van
hun opzichters en ook de andere dieren
krijgen op die dag een extra stukje.
In het circus is de Zondag meestal een
drukke dag. Niet alleen worden er dan
twee voorstellingen gehouden, maar in de
meeste circussen mag het publiek de dieren
zien. Zo is het bijvoorbeeld in het grote
circus van Sarrasani in Dresden. De bezoe
kers komen nu zo dicht bij de olifanten,
paarden en leeuwen, dat de dieren wel
voelen, dat het een bijzondere dag is.
Merkwaardig is bijvoorbeeld, dat de hon
den, die altijd, in grote getale in een circus
voorkomen, omdat de meeste artisten er
een lievelingshond op na houden, op deze
dag uit hun eigen hokken ontsnappen en
naar hun beste vrienden gaan. Bij de een
is dat een paard, de ander kruipt het liefst
vlak bij een grote leeuw, die zijn speciale
vriend is en zo hebben ze allemaal iets.
Het is Zondag, dus dan mag dat ook!
Eigenlijk is de Zondag voor die dieren
een vermoeiende dag. De honden moeten
heel dikwijls „mooi-zitten", om iets lekkers
te krijgen, de olifanten moeten vaker dan
anders door hun knieën buigen, en de
paarden moeten hun benen hoog optillen.
Maar dieren zijn ook erg gesteld op een
lekker hapje en daarom hebben ze al die
kunstjes ook wel over voor de bijzondere
lekkernijen, die ze van de bezoekers krij
gen. Daarom vinden de dieren het waar
schijnlijk toch wel leuk, als die dag komt,
die Zondag heet.
Hier zien jullie de kleine schoenmaker!
Hü kent zün vak heel goed en je kunt met
een gerust hart je schoenen aan hem toe
vertrouwen. Wat er ook aan moet gebeu
ren, spükers uitslaan, zooltjes inleggen, zo
len plakken, breng ze maar bij hem, hü
maakt het in orde. Alle broertjes en zus
sen laten hun schoenen en pantoffels door
hem maken en wie zou eraan durven twij
felen, dat hü zün schoenen goed gemaakt
terug krügt? Je hoeft hem maar aan te
zien, om te begrüpen, dat deze schoenma
ker weet hoe het moet! En weet je van wie
hü dat heeft geleerd? Van zün vader, want
die is een echte schoenmaker. Jaapje heeft
zo dikwüls gekeken, als zün vader schoe
nen maakte, dat hü nu zelf een zaakje is
begonnen en daar toepast, wat hü bü zün
vader heeft geleerd.
Ja, het lükt wel tovenary en toch is het
zo heel eenvoudigals je het eenmaal
weet! De mensen zullen stomverbaasd
staan als ze merken, hoe precies je alles
weet en kunt. Ze zullen zeggen, dat je je
ogen overal tegeiyk hebt, maar er is eigen
lijk niets aan en iedereen kan het als
hü het kunstje kent!
Ze zaten met een grote troep bü elkaar
en deden allerlei spelletjes. Toen zei Fred
die opeens: „Nu zal ik jullie eens iets laten
zien, daar begrüpen jullie niets van!
Hier is een dominospel. Leggen jullie alle
stenen nu netjes aan elkaar, zoals het moet
Ik ga zolang in de andere kamer en als
jullie klaar zijn, zeg je het maar, dan zal
ik precies vertellen hoeveel ogen aan het
eind van de lange rjjj stenen liggen. Want
jullie moeten er een lange rij van maken
en die rü heeft dus tvjree uiteinden. Als jul
lie alle stenen tegen elkaar leggen, zal ik
zeggen, welke stenen het eindpunt vor
men."
De anderen wilden wel eens zien, hoe hü
dat deed. Eerst schudde Freddie de stenen
uit op tafel en daarna verdween hy in de
ander kamer. Na een tydje vroegen ze
hem, welke ogen aan het begin en aan het
eind van de ry lagen. Ze dachten, dat hü
het toch niet kon weten, maarhü zei
het goed!
De een was nog mieer verbaasd dan de
ander. Een paar zeiden, dat hü gekeken
had, maar ze wisten wel, dat dat onmoge-
ïyk was. Freddie kwam weer binnen,
mengde alle stenen weer door elkaar en
zei, dat hü het nog eens zou doen. Dan
moesten ze natuuriyk alleen een andere
volgorde van de stenen kiezen.
En wéér kwam het precies uit zoals Fred
die gezegd had. Hoe kon dat nu? Maar
Freddie wilde zün geheim niet vertellen.
Alleen zei hy het later aan zün neefje.
„Er is helemaal niet aan, Koos!" zei hü-
„Je moet alleen, vóór je naar de andere ka
mer gaat, vlug een steen meenemen. Vol
gens de regels van het spel moeten het
aantal ogen dat nu op beide helften van
die steen staat in de lange rü open blij
ven! Elke keer neem je een andere steen
mee, dat merken de - anderen niet eens.
Probeer het zelf masff eens!"
En voortaan kon Koos ook „toveren".
Een volgende keer had Freddie een an
der grapje. Ze zaten weer met een paar fa
milieleden bü elkaar, want Feddie's vader
was jarig. En toen de anderen plagend
vroegen: „En hoe is het met onzen tove
naar? Weet je nog meer spelletjes of ben
je uitverkocht?" antwoordde hij: „Nee
weet er nog veel meer. Ik zal rook in mün
hand blazen en die door een doek heen in
een gesloten glas blazen!"
Hü nam een glas en daarbü een glazen
dekseltje, dat erop paste. Daarna legde hü
het deksel op het glas en dekte beide met
een grote doek af. Toen vroeg hy of hij
even één trekje aan vaders sigaret mocht
doen. Dat vond vader wel goed voor deze
keer. Freddie blies nu de rook voorzichtig
in zün rechterhand, deed net alsof hij de
rook kneedde en perste en duwde zün hand
daarna vlug tegen het glas aan. Direct
daarna tilde hij de doek op en werkelük...
erzweefde nu een dichte rook in het gles,
dat daarstraks nog helemaal helder was!
Hoe kwam dat nu? Ook dit was niet erg
moeihjk. Er lagen een paar druppels zout
zuur op de bodem van' het glas, toen Fred
die de proef begon. In het deksel had hr
een paar druppels geest van salmiak ge
daan en toen hij het glas afsloot, mengden
de druppels zich met elkaar. Nu moet je
weten, dat deze beide chemische stoffen
een dichte rook ontwikkelen als ze met el
kaar in aanraking komen. De omstanders
konden van dit alles niets zien, want de
rook werd onder de doek ontwikkeld en
Freddie trok de doek er pas af, toen hij de
sigarettenrook tegen het glas had gegooid.
RAADSELS.
1. Het is een eiland voor de kust van
Afrika.
Voeg er één klinker bü, dan is het
een eiland in Ned. Oost-Iridië.
2. Wie kan van deze zin:
„Een jager schoot büna een grote
bok."
een versje van twee regels maken,
zonder aan de vplgorde van de woor
den iets te veranderen of er ook
maar één letter bü te voegen of af
te nemen?
3. Wlë kan bü 992 twee cü'fers voegen
zó, dat het hele getal minder dan
100 wordt?
4. Waarvoor vlaggen de meeste mens?
Welk cüfer kan je omdraaien, op zün
kop zetten zonder dat er iets aan
verandert?
5. Met N ben ik een rivier in Afrika
met m ben ik een grote afstand
met p was ik vroeger een oorlogswa
pen.
Het kinderkoor „De jonge stem" te Dom
burg heeft op haar uitvoering deze week,
een lied gezongen, dat 50 jaar geleden door
Koningin Carmen Sylva van Roemenië, die
destijds te Domburg vertoefde, is gedicht.
Dit gedicht over haar favoriete badplaats
was bestemd voor haar neefjes en nichtjes
de prinsen en prinsessen Von Wied. Het
werd voor tweestemmig koor door A.
Bungert op muziek gezet; de heer M. A.
Romijn te Domburg heeft er een Neder-
landsche vertaling van gemaakt. Het ge
dicht luidt:
1. Op onze duinen spelen wü te zaam,
Dichters en schilders en zangers van
[naam.
2. Op onze duinen speelt ook de zee,
Voert zingend sneeuwwitte schuim-
[vlokken 'mee.
3. Op onze duinen speelt er de wind,
Die met de golfjes een wedstrüd
[verzint.
4. Op onze duinen speelt ook het licht,
Dat van de zon op de zee is gericht.
5. Op onze duinen speelt nog het zand,
't Dringt in de schoenen, 't glüdt uit
[de hand.
6. Op onze duinen speelt er het haar,
't Fladdert en wappert als wimpels
[zoowaar.
7. Op onze duinen schittert een gloed,
Kleurt er de heuvels en straalt in den
[vloed.
8. Op onze duinen groeit kindervreugd,
Wie krank erheen trok, wordt sterk
[en verheugd.
Wü mensen verheugen ons al de hele
week op de Zondag. Dan hoeven we niet
te werken en kunnen allerlei dingen doen,
waar we zin in hebben. Vooral als je door
de week hard gewerkt hebt is het dubbel
prettig om Zondag te houden. Als het mooi
weer is gaan we naar buiten en maken een
fijne wandeling er zün zoveel manieren
om van de Zondag te genieten. Hoe zou
dat nu voor dieren zün? Merken die ook,
dat er één dag in de week is, die anders
is dan de andere dagen? We hebben daar
voor eens aan verschillende mensen, die
heel veel met dieren omgaan, gevraagd,
wat zü ervan dachten. Onder andere vroe
gen we aan iemand, die een stal met ren
paarden houdt, wat hü ervan dacht.
Hü vertelde ons het volgende: „Voor ren
paarden betekent Zondag ongeveer het
zelfde als „rendag". En de paarden voelen
heel goed of ze moeten rennen die dag of
niet. Ze merken het al 's morgens vroeg,
als ze minder voer krijgen en minder te
drinken dan andere dagen. Die eerste voe
dering is om 4 of 5 uur 's morgens. Als
korte tijd later de paarden naar buiten
gebracht worden om hun gewone oefen
tochtje te maken, en een paar paarden
blüven in de stallen achter, begrüpen ze
al, dat er voor hen die dag een andere taak
wacht. Ze küken niet eens teleurgesteld,
dat ze binnen moeten blijven, ze weten al:
Vandaag is het Zondag, vandaag is het
rendag!
Hun hele dag is op die rennen ingericht
en ze schikken zich daar met een wonder-
lüke kalmte en rust in. Ze weten precies
wat goed voor hen is. Nooit zullen ze op
zo'n dag rumoerig of druk zijn. Ze houden
zich heel kalm en bezorgen hun meesters
heel weinig last. Alleen houdt het ren
paard zün oren gespitst, alsof hij vooral wil
opletten of zün tyd nog niét aangebroken
is. Elke keer als de staldeur open gaat,
kükt het verlangend naar dengene die bin
nenkomt, alsof het wil vragen: „Is het zo
ver?"
Een paar uur voor de aanvang van de
rennen wordt de stal gesloten en houden
de paarden volkomen rust. Als dan einde-
Ük de stalknechten binnenkomen om de
paarden te zadelen, staan ze al te trappe
len van ongeduld. Misschien hebben ze dan
de vrolijke muziek van de renbaan al ge
hoord, in ieder geval verlangen ze ernaar
om hun benen te strekken en als een pül
uit de boog over het veld te suizen. Want
het is werkelijk waar, dat de echte ren
paarden "niets liever doen dan rennen en
de mensen, die denken, dat de paarden
daarbij afgebeuld worden, hebben het
mis!"
We vroegen den paardenbaas van een
grote melkinrichting op het land naar zün
mening. Hü vertelde, dat er elke dag 7
wagens wegreden en dat de 7 paarden, die
daarvoor gespannen waren een vrü zware
dagtaak hadden. „Toch laten ze zich elke
morgen geduldig inspannen en denken er"
