ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
\AM DE PROVINCIALE ZEEUVSCHE MIDDELDURGSCHE COURANT
fMirmt
UIT *N OUD KOOKBOEK.
Frikkadellen met anchovis.
DAEGELIKSE DIENGEN.
KLEURENPSYCHOLOGIE.
ZEEUWSCHE KRONIEK.
DAMMEN EN SCHAKEN.
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR VIJFTIG
Als Enkeling en als Volk.
Chamberlain, wiens redevoeringen voor
de microfoon door duizenden in vele lan
den aangehoord worden, heeft eens deze
zeer verstandige woorden gesproken: „Als
volk houden wij ervan te mopperen, maar
soms is het beter onze zegeningen te tel
len".
Deze zeer verstandige raadgeving geldt
zoowel den enkeling als de volksgemeen
schap. Beiden kunnen er winst meedoen.
Wij kunnen dat woord, eenmaal verstaan,
moeilijk alleen maar voor kennisgeving
aannemen. Niet, om den man, die het uit
sprak; niet om de waarheid, die het bevat.
Als twee menschen hetzelfde zeggen, is
het nog niet hetzelfde, luidt een oud-Ro-
meinsch spreekwoord. Het is ook niet
slechts de toon, maar ook de man, die de
muziek maakt.
Het geeft inderdaad verschil, wie iets
,zegt. Wanneer iemand „die pas komt kij
ken" gaat spreken over de zorgen en den
strijd des levens, zal nauwelijks iemand
naar hem luisteren, wanneer die daarover
spreekt een behoorlijken staat van levens-
dienst achter den rug heeft, zal men gaar
ne naar hem luisteren, omdat men weet,
dat hij het recht heeft over dat onderwerp
,.te spreken.
no.Zoft ook zal men gaarne luisteren naar
„wat de: Engelsche eerste minister te zeggen
iii^eeft'-eVer^ipopperen en zegeningen-tellen
-i3dowel- doomden ienkeling als door het volk.
ties nsbishïev aS
,t,y.'.Inde:fdaadfi er zijn er te velen, wien het
rfi{iujieh.;nader >staat dan het lachen. Er kan
iggens „haastjeuiïïjiden boter" wezen of zij
heffen jammerklachten aan, een meer ern-
stjgfe zaak/waard. Dat zijn de gemakkelijk
.uit het evenwicht geslagenen. Er zijn er ook
y en .zeker niet/ minder, die „professionals"
zijn.,op het,gebied van het mopperen. Bloed
eigen, familieleden van den bekenden
yNurksch uit den Haarlemmerhout. Er is
deugt'r: er is niemand, die deugt.
,?VVti -allemaal kennen ze wel, die zoo zelf
iedere vreugde missen en stelselmatig an-
derer., vreugde vergallen.
§ni tHetiis waarlijk niet alleen het weer, waar-
QVer .de mensehen mopperen er is veel
en velerlei. Nu kan men zelfs, gelijk wij
u&PAs. lazen, dit mopperen idialiseeren en
i zeggen, dat heb voortkomt uit de overtui-
.-„'ging, dat. noch de mensch noch de wereld
volmaakt isinderdaad vergalt het de
^levensvreugde van heel wat menschenkin-
deren. Dê aroom wordt van het leven weg
geblazen. Men laat het glanzend vernis
s barsten., Alleen maar door te mopperen.
\l.-ii.O A1
Daartegen zou men liever de zegeningen
tellen! Indien wij die telden, wij zouden
anders staan tegenover het leven.
Tellen dat doet men stuk voor stuk.
De paarlen van het snoer, één voor één.
Niet een globale schatting, maar een telling.
Zooals een gansche bevolking, van de wieg
tot het graf, één voor één geteld wordt bij
een volkstelling en niet, zooals men de men-
schenmassa als bij een koninklijk bezoek
ruw-weg schat.
Wie zegeningen telt houdt nimmer op
met tellen. Want de zegeningen houden im
mers nimmer op. Het komt er maar op aan,
dat wij een oog hebben om ze te zien en
verstand genoeg om dan te tellen.
Jammer, dat er bij zoo heel velen meer
aanleg schijnt te zijn om te mopperen dan
om te tellen!
.-*
Dit alles geldt den enkeling; het geldt
ook den volken. Ook ons volk. Men wil wel
eens zeggen, dat ons volk gaarne zou mop-
perenj een gevolg van de groote gedeeld-
held onder onze natie. Wij laten dit alles
voor wat het is, maar zouden er gaarne
den nadruk op willen leggen, dat een volk
beter doet met de zegeningen te tellen. Ook
die volks-zegeningen zijn er overvloedig.
Het komt ook hier weer aan op het oog om
te zién, en het verstand om te teilen.
Zeker, er zullen heel wat feiten, maatre
gelen, omstandigheden zijn in dezen donke
ren tijd, die gereede aanleiding kunnen ge
ven tot mopperen. Er is echter onderscheid
tusschen het oog, dat ziet en het verstand
dat telt. Het verstand ziet scherper dan het
oog. Het oog ziet „wat voor oogen" is, maar
het verstand onderkent het wezen, het hart
der dingen. Dan kan het geschieden, dat
het verstand als zegening boekt, wat het
oog als een aanleiding tot mopperen aan
merkt.
Wij moeten dat is altijd leerzaam
ook in buurmanshuis weten te kijken. Wij
moeten over de grenzen van ons land heen
kunnen zien om te komen als volk tot het
tellen van zegeningen.
Dan er is verschil tusschen wat is en
wat had kunnen zijn. Wie bedenkt wat had
kunnen zijn, die ziet achter donkere wolken
nog licht. Ook voor de volkeren.
Er is echte verbondenheid als volk; als
kinderen van hetzelfde huis, toe noodig, om
zoo de volkszegingen te kunnen tellen. Ge
lijk wij doen op hoogtijden van ons nationa
le leven. Die verbondenheid op zichzelf is
reeds een zegen.
Waarlijk wie het recht overdenkt, die
voelt de diepe wijsheid van Chamberlains
vermaning: „Als volk houden wij ervan te
mopperen, maar soms is het beter onze ze
geningen te tellen".
J. Nagel.
Neemt klein gehakt kalfsvleesch, kneed
er wat zout, een dooier van een ey, wat
anchovis en gestokte beschuit door heen,
tot frikadellen, fruit ze bruin in boter, en
dicht ze op met citroen.
Wantje zei:
Deur dat onderschrift bin 'k noe ègauw
nog in de moeite 'erocht mee Wantje. Noe
wou ze mee dols geweld ok 'ier is schrie-
ve; op mien plekke, weet je.
Maer ik zegge: ,,ku' je begriepe, dae'
kan glad niks van komme 'oor; 't is gin
zoeten inval. Trouwens, ik dae' gin zeg
genschap over ok. En 'k weet zeker, da'
je 't gin êens kunt, wan' dat mot op z'n
boers, en a' ku' je dat prate, daerom ku'
je 't nog nie' schrieve".
En bovendien, i k docht ok weet je:
„viengertje ermpje". As ze dae' êenmael
de smaeke van te pakken 6, dan was ik er
góed mee. Dan kwam ze meschien oalle we
ke en kon ik gae' prikke'. Nêe, dae' be
gun ik glad nie' an, dae' dienk ik gin
öogenblik over.
Noe ei ze daerom toch in zövarre d'r
zin wete deur te drieven, da' zie op-'eschre-
ven eit, dat a ze wou zegge, en ik za'
dat dan overschrieve op z'n boers. Dus, dae'
komt het 'óor. Wantje zei:
„Een 'óoge gedachte kan 'k noe nie' zeg
ge', da' menêer de Redacteur van de vrou
wen eit. „Ze stae' mekare bie, o k in on
recht". Da' 's véé' gezeid. I k dat zó
nog nooit ondervonde, 'óor. Tegenspreke
za' 'k het daerom nie' doe-e, wan' ik bin
der weineg van op d' 'öogte 'oe a 't er in de
waereld zö-a' nae toegaet, buten ónze eigen
omgévege. Ik komme ok nie' vee' vadder
as d' 'oenders. Dat a 'k wete mö' 'k dus ok
mae' uut de kranten opdoe-e of uut boe
ken.
Mae', da' menêer dat zö-mae' fransjeman
vlak in oal de vrouwen d'r aangezicht zeit,
dae' geeft 'n ze toch een komplement mee,
a' zou je dat zö op 't êeste gezicht nie' zeg
ge. Dat is toch 'n bewies, dat 'n ze nie'
indêelt bie de soort, daer a onderlesten in
„de Lof der Zotheid" over 'eschreve wier:
die a sebiet gereed stae' mee 't gezegde:
„ik bedanke voe' m'n abonnement".
Ja, dae' bin genoegt mannen of 'êeren,
die a nie' prate van „objectiviteit", mae'
van „mannelijke objectiviteit" of, a ter is
een vrouwe „góed in zaelten" bliekt te we
zen, prate van: „die vrouw heeft een man
nelijk intellect", 'k Zegge nie', da' ze oal
zö bin, 'óor. Dat mag ik nie' doe; dae' ken-
ne 'k te weineg ménsen voe'. Maer ik wille
menêer dan toch bie dezen bedanke voe'
dat komplement; ja, dat 'n dan toch bliek-
baer van de vrouwen nog wè' genoegt „ob
jectiviteit" verwacht, om is tegen een douw
te kunnen, zonder sebiet kwaed te worren.
Dé' 's dan toet zövarre.
Noe zou 'k, k' 'k dat mag temissen,
nog wel is wat wille zegge over het ver-
dêelen van „de ménsen" in „wij mannen"
en „de vrouwen".
Dat was ok in de Middelburger, da' 'k is
'elezen van een uitspraeke: „het eene
volk is geboren om te heerschen, het andere
om te dienen". Zö dienkt de Nederlandse
Wet der ok over: de mannen motte heerse
en de vrouwen diene. „De man is het hoofd
van de echtvereeniging", en: „de vrouw is
haren man gehoorzaamheid verschuldigd";
dat zei de Wet.
Ze zu' der mooi weer op treffe!
Dae' mö' maer is een misje van 't klein
kerksje trouwe mee een jongen van den
gröoten; het duurt zö kort 'óor, of je
ziet 'n 's Zondags mee tippele nae' „gint
ènde". (Zö-as bie oalles is vanselft ok 'ier
een ienkelde uutzonderienge.)
En a ten z'n eigen is flink 'oudt, en bie
z'n eigen kerke bluuft, dan duurt dat toch
mae' net zö lank, toet dat er 'etuund mö'
worre. Dan is 'n overwonne.
Zéker, ie is grotter en sterker, ie kan ze
ollebei wè breke'. Kgè-è!
Wien a ter in een errebeiers-'uusouwen
de bozze eit, en varreweegs baes is, dat ei
Free a verteld Bie de boeren is dat an
ders 'oor. Dae' za' 'k is wat van vertelle.
Van een gróoten, brêe-en, dikken, rieken,
kwaeien boer. Dat was een nêe-e-zegger.
Dat is ok een apart soort ménsen. Zö gauw
a' ter één z'n mond opendee' om wat te
vraegen, begust 'n a mee die lillukke kop te
schodden; dan wist 'n nog glad nie' wat a
ter komme zou.
't Was zelfst zö sterk, a' de gróote jon-
gers zinne in 't êen of 't are, dan zei-e
ze 't net andersom; en zö krege ze 't dan
te pakken. Om noe maer een voorbeeld te
noemen, 'k za' zegge: ze zin in een wen-
telploeg. Dan zei der één: „die wentelploe-
gen, dat bin noe gêen diengers, dae' zou 'k
nie' mee wille rie-e". Dan zei den ouwen:
„wat ei jie te willen? Dat zu' m' is zie-e, of
a jie dae' mee rie-e zult". En d' êeste keer
k ten in Stad kwam, kocht 'n der één. Ie
was zö gröot en sterk; ie kust ulder wè'
breke. En toch wonne ze 't van z'n; slag
voe' keer. Mae', op wat voe' meniere? Z'n
ouwste zeune was weeuwenaer, die weun-
den in, mie' z'n dochtertje: een misje van
een jaer of viere. Dat gebeurden wè', a dat
kind d'r stuutje opat 's aevens, êer ze
nae' d'r bêddetje most, dat 'n ok in den
'uzen was, en dat het wee' oal 'ontegheid
was, dat a ter uutkwam bie z'n. Duste z'n
vrouwe of z'n dochter dae' dan tegenin te
gaen, dan krege ze de laege, da' ze dochte,
dat d'r kop 't achterstevoren op d'r schoe-
ren stieng. Dan wier dat kind zö wit as een
doek, dat kust gin hapje mi' deur d'r keele
kriege. En dan 'oefden dat anders niks te
doen, as die gröote, bedroefde öogen nae'
z'n öp te slaen, enden béést was 'etemd,
en gieng d'r an 't brommende vandeur.
Van baes wezen gesproke! Het kleinste
duumpje past op de groste vent, 'óor. Weet
je, wien a ter baes over je is?
In 't 'uus'-'ouwen: daer a je 't mêeste
van 'oudt. De Wet kan da nie' regele.
En dae' buten: den dien, die a 't móóiste
smoesje weet te verköopen".
Dat is dan noe, dat a Wantje wou ver
telle.
Freek Hóógstee.
[En gelijk heeft ze, die Wantje! Want
natuurlek begreep zij met vrouwe-
1 tj k e intuïtie direct, dat ons onderschrift
niet zoo boos gemeend, doch maar een
grapje was! Maar dat ging Freek natuur
lijk boven z'n m a n n e nverstand! Red.I
Een door het Nederlandsch Kleurenge-
nootschap (Genootschap voor practische
kleurenpsychologie) gevormde commissie
heeft zich belast met de taak, om een aan
tal goede en schoone kleuren voor de ver
schillende behangselpapieren voor te stel
len. Men gaat van het standpunt uit, dat de
beteekenis der kleuren voor het zieleleven
te belangrijk is, dan dat niet het pogen ge
rechtvaardigd zou zijn, om meer en meer
de mooie stralende en de harmonisch afge
stemde kleur in de intimiteit van de be
woonde ruimte te laten binnentreden. De
in dit verband plaats gehad hebbende sa
menwerking tusschen kunst, wetenschap en
industrie zal voor het behang kiezend pu-
industrie zal voor het behang kiezend,
kleurgevoelig publiek, zonder twijfel van
belang zijn.
De karakteriseeringen der verschillende
kleuren, ditmaal in de 3e uitgave, jaargang
1939, van het stalenboek „Kleurenpsycholo
gie" in een kort overzicht samengevat, is
wel interessant. De „karakteristieken" om
trent diverse kleuren laten we hier volgen:
Geel: Een stralende, opwekkende kleur,
de kleur, die het meest aan het zonlicht ver
want is. Haar algemeen karakter is: vroo-
lijk, behagelijk, licht-activeerend. Een land
schap op een somberen dag, door geel glas
gezien, lijkt blij en warm. „Das Auge wird
erfreut, das Herz ausgedehnt, das Gemüt er-
heitert" Goethe
Het opwekkende karakter van geel maakt
dat deze kleur veel wordt toegepast in het
hedendaagsche binnenhuis, vooral in de
groote steden, waar het zonlicht dikwijls
moeilijk in de woning doordringt.
Bij kunstlicht blijft het warme en behage-
lijke karakter van de kleur over het geheel
goed behouden. Het uitgesproken kleurka-
rakter gaat bij sterkere verdunning met wit
slechts in geringe mate verloren, zoodat in
grootere vlakken toegepast de specifieke
werking blijft bestaan. Voor een hall, een
vestibule en een eenigszins donkere woon
ruimte is geel zeer aan te bevelen.
Het edele karakter, dat het geel eigen is,
kan licht verloren gaan bij vermenging met
groen. Bij een juiste verbinding kan echter
een blijmoedig aantrekkelijk element ont
staan.
Oranje: In oranje wordt het stralend
karakter van geel versterkt door het warme
rood. Rood als de meest activeerende kleur
maakt het geel feller en machtiger; het
geel daarentegen met zijn mild, lichtdra-
gend karakter, tempert het vlammende en
hartstochtelijke van het rood. Zoo ontstaat
een evenwicht tusschen licht en kracht.
Oranje kan daardoor een gevoel opwekken
van gezondheid en welbehagen.
In de woning brengt het, mits met mate
toegepast, een element van warmte en ge
zelligheid. Een gezond en sterk idealisme
wordt er door tot uitdrukking gebracht, de
daadkracht er door opgewekt. Het spreekt
vanzelf dat een te intensieve werking on
rust en gejaagdheid zou veroorzaken. Voor
wandbekleeding is daarom een sterke men
ging met wit of grijs vrijwel steeds aange
wezen, waardoor fraaie tinten bruin ont
staan.
Rood: Daar rood de meest sterke en
actieve kleur is, kan de toepassing ervan
meestal slechts in de teedere nuances van
rose en rose-rood plaats vinden.
De versterking van het warmte-element,
zooals dit bij oranje was te zien, krjjgt bij
rood al gauw een haast ondragelijk, ge
welddadig karakter.
Kinderen en natuurvolken, zegt Goethe
reeds, hebben een bijzondere voorliefde voor
deze kleur, die zich met de allergrootste
energie aan de menscheljjke ziel mededeelt.
De prikkelende, opwindende werking kan
bij uitgesproken rood een haast uitbundige
invloed krijgen. Door een flinke menging
met wit of grijs wordt het rood echter zeer
aangenaam en mild in zijn werking. Het
liefelijke element treedt nu naar voren. De
mensehelijke ziel zal zich gaarne ontplooien
in een dergelijke omgeving. Ook donkere
graden van rose-rood en rood vermogen een
behagelijke atmosfeer te scheppen. Men
denke aan de roode stoelen der schouwburg
zalen. Voor kleinere ruimten verdient het
rood over het geheel geen aanbeveling.
Violet: Deze merkwaardige kleur heeft
voor velen een groote aantrekkingskracht.
Het warme, opwekkende van rood ontmoet
het koele en terughoudende van blauw. Een
bijzonder effect wordt door deze met elkaar
in strijd zijnde elementen bereikt. Activiteit
en rust, aandoening en innerlijke stilte!
Geen wonder, dat voor mystiek aangelegde
naturen deze kleur een diepe beteekenis
heeft.
Blauw: Zooals in geel het licht, zoo
werkt in blauw het element van de duister
nis. De kleur is „in ihrer höchsten Reinheit
gleichsam ein reizendes Nichts" (Goethe).
Voor alles is het de kleur, die rust en vrede
schenkt aan het gemoed. In de donkere tin
ten wordt dit steeds intensiever, zoodat de
kleur dan een zwaar, zelfs een zwaarmoedig
karakter kan krijgen.
De lichtere tinten hebben een rein, teer en
blijmoedig element in zich, terwijl toch het
rustgevende niet ontbreekt. In het bijzonder
gaat van blauw een opwekkende invloed
op het gedachtenleven uit. De kleur staat
aan de koele zijde van het spectrum. Bij
toepassing op grootere vlakken kan dat
koele element hinderlijk worden en depri-
meerend werken. In ruimtelijken zin be
weegt de kleur zich van ons af, in tegen
stelling tot geel en rood. Een lichtblauwe
ruimte kan daardoor grooter lijken dan een
zelfde ruimte in een warme kleur.
Groen: Groen is de kleur van het vege
tatieve in de natuur. Het staat tusschen de
beide tegenpolen geel en blauw en heeft
daardoor een innerlijke rust in zich, die
harmouiseerend werkt op de menscheliike
ziel. Het actieve en het passieve, het stra
lende en het wijkende, het opwekkende en
het kalmeerende vinden in het groen een
evenwicht.
Groen is de kleur van de stilte, die niet
eentonig is, van de onbeweeglijkheid, die
niet dood is. Met blauw gemengd kan de
kleur een koel karakter krijgen, dat bij
HOOFDPLAAT.
(Slot).
DE ROOMSCHE-KATHOLIEKE KERK.
Toen de pas ingedijkte Hoofdplaatpolder
bewoond werd, waren de meeste pachters
der nieuwe hofsteden Protestantsch en de
arbeiders voor het grootste deel Roomsch-
Katholiek. Deze waren meest afkomstig
uit het tegenwoordige Belgisch Vlaanderen.
Langzamerhand is de Protestantsche bevol
king verminderd. In het tweede artikel
meldden wij, hoe de meeste grondeigenaars
uit Zeeland hun landerijen uit vrees voor
overstrooming tegen bijzonder lagen prijs
verkochten.
De nieuwe eigenaars, meest Roomsch-
Katholiek, namen ook pachters van hun
geloof. Evenzoo deden de laatsten met hun
arbeiders. Ook door andere factoren steeg
het percentage Roomschen, zoodat dit
thans meer dan 80 bedraagt.
De eerste Roomsch Katholieken gingen
ter kerke naar het naburige IJzendijke,
waar van ouds een Roomsche kerk stond,
als zijnde een zoogen. garnizoenskerk.
Toen in 1795 door de omwenteling schei
ding kwam tusschen kerk en staat en alle
andere kerkelijke gezindten dan de Her
vormde het recht kregen een eigen kerk te
bouwen, maakten de Roomsch-Katholieken
van Hoofdplaat hiervan dadelijk gebruik.
De voornaamste ingezetenen stichtten nog
in genoemd jaar zonder subsidie van de
regeering een eigen kerk met een pastorie.
Hoewel de kerk van een torentje met een
klok was voorzien, was zij een zeer onaan
zienlijk gebouw, feitelijk als een godsdien
stig gebouw onwaardig.
Op 25 December (Eerste Kerstdag) 1795
werd de nieuwe kerk gewijd aan den heili
gen E 1 i g i u s, een der eerste en voor-
naamtse evangeliepredikers in Vlaanderen.
De eerste pastoor was Jacobus Go-
de f r o y van de Diocese van Brugge. Hij
deed op 14 Februari 1796 te Hoofdplaat zijn
eerste H. mis. Voor dien tijd werd op Zon
en feestdagen de mis gelezen door den on
derpastoor van de St. Nicolaaskerk in Wa
terland-Oudeman. De Roomsch-Katholieke
parochie stond eerst onder het bisdom van
Brugge. Bij de nieuwe kerkelijke indeeling
van 1801 kwam zij onder het concordaat
van Gent. Men bedenke, dat het tegenwoor
dige Zeeuwsch-Vlaanderen van 1795 tot
1814 bij Frankrijk behoorde. Thans is die
streek een deel van het bisdom van Breda
Het spoedig vervallen kerkgebouw werd
in 1821 hersteld, waarvoor koning Willem
I een subsidie gaf van 450.
Door het merkelijk toenemen van het
aantal Roomschen, waarover hier bover
wij reeds schreven, werd het oude kerkje
te klein en werd een grooter gebouw meer
dan noodzakelijk. Daarom werd in 1860 or
ongeveer 30 meter van de oude kerk eer
nieuwe groote kerk gesticht, dank zij he'
ijveren van den toenmaligen pastoor P. C
T i e 1 e n s en de mildadige bijdragen de
parochianen. De kerk werd in gothischer
stijl gebouwd met drie beuken en voorzier
van een fraaien toren doch zonder uurwerk
Er zijn een drietal altaren.
Op 3 Januari 1861 werd de nieuwe ker1
ingewijd door den Zeereerwaarden Heer B
R a e s s e n, pastoor te IJzendijke, deke'
van het dekenaat Aardenburg. Zij werd
evenals de vorige, aan den H. Eligius ge
wijd.
De oude kerk werd geheel afgebroken er
de blootgekomen grond bij de aangrenzen
de begraafplaats gevoegd.
De volgende pastoors hebben de parochie
van den H. Eligius te Hoofdplaat gediend
1. Jac. Goedefroy 17951801. 2. Hyp. Lud
de Rijke 18011809. 3. Petr. J. van der
Driesche 18901810. 4. H. Soetemond 18)f
—1812. 5. J. F. Maert 1812—1825. 6. P. J
Six 1825—18321. 7. "J. van der Pol 1832-
1857. 8. P. C. Tielens 1857—1874. 9. B. Fran
ken 18741891. 10. A. M. P. Koenraad'
18911897. 11. H. Cuppes Deservitor 189'
1898. 12. J. B. F. Brouwers 1898190?
13. Adr. Vissenberg 19031910. 14. A. var
Gastel 1910—1916. 15. J. v. d. Muysenberg'
19161925. 16. Jos. A. Brouwers 1925MS1
17. Jos. A. Maertens 1931—1937. 18. Fr. var
Beekhoven 1937heden
Een kleine aanvulling voor het artike1
Onderwijs.
Het laatste hoofd der openbare school if
geweest de heer Jan van der
Hart. Deze was te voren hoofd der
openbare school geweest te Slijkplaat, eer
gehucht tot de gemeente Hoofdplaat behoo-
rende.
In 1933 werd de openbare school te Slijk
plaat opgeheven. Er werd een Roomsch
Katholieke school gesticht, waarvan nor
hoofd is de heer P. de C a 1 u w D'
Roomsch-Katholieke school op het dorr
gesticht in 1922, 'had het eerst als hoofd
den heer E. B. H e c k e, thans den heer
A 1 b. S p i n n e w ij n.
De bevolking.
In 1829 had Hoofdplaat 816 inwoners; in
1840 was dit gestegen tot 1355, in 1865 tot
1375, in 1890 tot 1437. Daarna kwam er
een kleine daling. Thans is het ruim 1400.
R. B. J. d. M.
grootere intensiteit verkillend werkt (ijs-
blauw). Bij de lichtere nuanceeringen krijgt
de kleur echter iets vriendelijks.
Met geel gemengd wordt over het geheel
een vroolijke en blijde kleur bereikt (lente
stemming).
Grijs: Het zuivere grijs is als kleur in
different. De eigenlijke kwaliteiten van het
zonnespectrum ontbreken erin. Slechts licht
en duisternis zijn er in gemengd als wit en
zwart. Zuiver grijs geeft als wandbeklee
ding alleen dan bevrediging, wanneer door
andere elementen in het vertrek voldoende
kleur verwekt wordt. Maar juist dan zal
blijken, hoezeer het grijs als achtergrond
voor kleurige voorwerpen een boeiend ge
heel kan scheppen.
Vooral wanneer de wandversiering, of de
kleur van de stoffeering een uitgesproken
karakter heeft, zijn grijze wanden op hun
plaats.
Deze partij werd gespeeld op 6 Jan. j.l.
te Middelburg voor de competitie van de
Schaakvereeniging „Middelburg".
Slavische verdediging van het
Damegambiet.
Wit: K. MAARTENSE.
Zwart: J. F. HEEMSKERK.
1.' d2d4 d7d5 2. c2—c4 c7—c6
3. Pgl—f3 Pg8—f6 4. Pblc3 d5xc4
5. a2a4 LcS—f5 6. Pf3—e5
Tot zoover is deze partij gelijk aan de
eerste matchpartij gespeeld op 3 Oct. 1935
tusschen Aljechin en Euwe.
6e7e6
In de zoo even genoemde party werd
door zwart gespeeld 6Pb8-^d7
gevolgd door 7. Pe5xc4, Dd8c7. 8. g2g3
en e7e5. Waaruit blijkt dat de strijd ging
om het veld e5. Zwart zoekt echter andere
paden.
7. Pe5xc4 Pf6d5 8. f2—f3
Nu gaat 8. Pd5b4 en 9
Pb4c2f niet meer op, terwijl de witte stel
ling er niet minder op is geworden.
8Pb8d7 9. e2e4 Pd5 X c3
10. b2 x c3 Lf5—g6 11. Lfl—d3 Pd7—f6
12. 0—0 Lf8—e7 13. Lel—f4 0—0
14. Tal—bl
Oogenschijnlijk is 14. Ddlb3 beter doch
daarop zou volgen 14c6c5 en
na 15. Db3xb7 c5xd4!
14b7—b6 15. Pc4e5 Ta8—c8?
Deze zet kost Zwart de kwaliteit Dd8c8
was noodzakeiyk.
16. Ld3a6 Tc8—c7 17. Pe5xg6 h7xg6
18. Lf4xc7 Dd8 x c7 19. c3—c4 Tf8—d8
20. Kgl—hl Pf6—d7
Er dreigt nu 21Pd7b8 of
Pd7c5 waarna de witte looper verloren
gaat!
21. c4c5 Pd7xc5 22. La6—c4 Pc5—b7
23. Tfl—f2 Le7g5
Heel mooi gespeeld. Na 23. Le7c5 kan
de witte toren van f2 naar d2 en wit blijft
een zware druk op de zwarte stelling uit
oefenen. Nu wordt den toren het veld d2
ontnomen terwijl 24;Lg5e3
dreigt.
24. Ddl—d3 Pb7—c5 25. Dd3—c2
Beter in dit geval de centrumpion te ver
spelen dan de a-pion.
25Td8xd4 26. Tbl—dl e6—e5
27. Tdlxd4 e5xd4 28. f3—f4!
Zwart mag de pion f4 niet nemen en te
ruggaan met de looper naar e7 of d8 heeft,
ook zijn bezwaren.
28d4—d3
t
k
29. Lc4xd3
Na 29. Dc2d2 of c3 volgt 29
Pc5xe4 waarna wit spoedig moet verliezen.
29Pc5xd3 30. Dc2xd3 Lg5xf4
31. Tf2—f3 Lf4—e5 32. Tf3—h3 b6—b5
33. a4xb5 c6xb5 34. Dd3—dl b5—b4
35. Th3d3 Le5—f6 36. Td3—d7 Dc7—c5
37. Ddl—b3 Dc5clt 38. Td7—dl Del—c3
39. Db3a4 b4—b3 40. Da4xa7 b3—b2
41. Tdlfl Dc3d3 42. Tfl—el Lf6—c3
43. Da7b8t Kg8—h7 44. Db8—b3 Dd3—d2
45. Tel—dl Dd2—cl 46. h2—h3 Lc3—e5
47. Db3d3 f7—f6 48. Dd3—fl Le5—f4
49. Dfld3 Del—al 50. Tdl—bl Lf4—cl
51. Dd3c2 Dal—a3 52. Khl—h2 Lel—f4t
53. Kh2—hl Da3g3 54. Khl—gl Dg3—e3f
55. Dc2—f2 Lf4h2f 56. Kgl—fl De3—d3f
Wit geeft op. Er is geen redding mëer
terwyi de toren op bl verloren gaat. Door
zwart werd vooral het eindspel zeer sterk
gespeeld.
8e week 1889.
De notaris D. Verhulst te Middelburg
heeft als zoodanig wegens minder gunsti-
gen gezondheidstoestand en hoogen leef
tijd tegen 15 April a.s. eervol ontslag aan
gevraagd.
Benoemd tot waterbouwkundig amb
tenaar van het waterschap Schouwen .de
heer A. H. W. van der Vegt, met den ti
tel van ingenieur.
Dezer dagen werd door een tiental
heeren een bezoek gebracht aan de' ver-
sehiiende gemeenten van het eiland. Tho-
len, welk bezoek, naar men zegt, in ver
band staat met plannen tot aanleg van
een stoomtramweg van het Thoolsche
veer naar Stavenisse.
Door den kerkeraad van de Ned. Herv
gemeente te Vlissingen is een viertal op
gemaakt waarop o a. voorkomt N. M de
Ligt te Rhenen.
In de troonrede zegt de Engelsche
regeering, dat zij een crediet zal aanvra
gen tot verzekering van 's lands verdedi
ging.
DE DRIE TESTAMENTEN.
Toen anderhalve eeuw geleden de doch
ter van een baron Rothschild, te Londen
een Lord huwde, gaf een Joodsch blad een
caricatuur onder den t'tel „Drie Testamen
ten". Baron Rothschild hield de hand op
een „Oude Testament", de dochter liet
daarnevens haar hand sieriyk rusten op het
„Nieuwe Testament" en de Lord Bruide
gom hield met beide handen het Testament
van Rothschild omklemd.
