ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
Lof
of der Zotheid
\AN DE PROVINCIALE 2EEUVSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT
DAMMEN Ei SCHAKEN.
DAEGELIKSE DIENGEN.
ZEEUWSCHE KRONIEK.
ZAT E R D A G
29 Oct. 1938
Hebben en toch niet bezitten.
Wij hebben en de gansche wereld haast
met ons nog maar kort geleden ontzag-
£k spannende dagen beleefd. Wij hebben
ons hart vastgehouden, dat de oorlogsdae-
monen zouden losbreken uit hun hel om
zich te storten op deze arme wereld. De
ouderen hebben nog heugenis van wat deze
daemonen bewerken. De jongeren kunnen
het weten aan de gevolgen, waaronder dui
zenden hunner gebukt moeten gaan.
De dreiging werd afgewend. Men ademde
op: het blijft vrede; wij krijgen geen oor
log. Wij leven dus nog in vrede, hier in
het oude, geteisterde Europa. In het Verre
Oosten woedt de oorlog. Maar dat is zoo
heel ver weg, dat ons deze strijd maar heel
weinig bekommert. Wij zeggen: wij hebben
vrede.
Is dat inderdaad zoo? Hebben wij vrede?
Of wiegelen wij onszelf in slaap op zoete
klanken?
Hebben, dat is toch bezitten. Het ons
eigendom weten, wat wij hebben. Wij kun
nen iets in de hand hebben, wat niet van
ons is. Straks zullen wij het weer af moe
ten geven. Wij hebben het wel, maar wij
bezitten het niet. Hebben wij vrede in ons
werelddeel of bezitten wij dien? Ieder weet,
dat van bezitten nog geen sprake is, dat er
maar heel weinig behoeft te gebeuren of
het zal inderdaad blijken, dat wij den vrede
niet bezitten. Niet één volk. Alle volkeren
bewapenen zich steeds meer. Omdat men
weet: wij hebben den vrede wel, maar wij
bezitten den vrede niet.
Wanneer wij ons eigen leven onderzoe
ken, wat is daarin dan vaak veel, dat wij
wel hebben, maar niet bezitten. Wat wij
dus niet ons eigendom kunnen noch mogen
•noemen.
Wij hebben het óf in bruikleen óf wij
doen of wij het bezitten; nemen den schijn
aan van de bezitters. Maar wij staan buiten
hun kring. Zooals de verarmde aristocraat
feitelijk niet meer behoort tot den kring
der goed-gesitueerden, doch slechts doet als
of, vaak ten koste van ontbering.
Hebben wij ons leven of bezitten wij het?
Wij doen voorzeker alsof wij het bezitten.
Wij beschikken erover. Wij maken onze
plannen voor morgen en overmorgen en
voor het volgend jaar of voor nog verdere
toekomst. Dat kan de bezitter zich veroor
loven, want hij weet, dat wat hij bezit zijn
vast en onvervreembaar eigendom is. Maar
kunnen wij dat doen met ons leven?
Ieder weet, dat het niet zoo is, dat wij
dit aardsche bestaan slechts in bruikleen
hebben. Op dezen avond, waarop wij dit
schrijven, werd in de nieuwsberichten door
de radio verteld van drie menschenkinde-
ren, die plotseling door auto's gegrepen
werden en op slag werden gedood. Zóó
wreed behoeft het onverwachte niet te we
zen. Maar dat de dood komt, maar al te
vaak als een dief in den donkeren nacht,
zal moeilijk iemand kunnen tegenspreken.
Wij hebben het leven, maar wij bezitten
het niet als ons vaste eigendom. Wij kun
nen er niet over beschikken. Hooger macht
heeft het tenslotte ons in bruikleen gege
ven.
En al doen wij ook nog zoozeer ons als de
bezitters van het leven voor, het is niet an
ders als een schijnbeweging.
Er is een vloek, die over de wereld gaat,
waaronder ontelbaar vele menschen door
eigen schuld zuchten. Dat zij doen alsof zij
iets bezitten en het is niet dan schijnbezit.
Wij doelen niet allereerst op degenen, die
zich rijker voordoen dan zij zijn, een le
vensstaat voeren, die boven hun draag
kracht ligt, zich veroorloven allerlei dat
niet in hun lijn ligt. Ieder weet, dat dit
zoo is. En menigeen, die iri eenvoud zijn
weg gaat, verwondert er zich over, dat hij
geen antwoord weet te geven op de vraag:
waar doen deze menschen dat van? Maar
dat men terecht die vraag stelt, bewijst, dat
deze menschen hebben en niet bezitten. En
hoe dikwijls blijkt later niet, dat deze men
schen in de hand hadden, wat zij niet beza
ten?
Erger is het, wanneer dit hebben, doch
niet bezitten geldt van geestelijke goede
ren. Zeer terecht heeft Jezus in vlammende
woorden gesproken over de schijnvromen,
die deden alsof zij de teere vroomheid als
een vast bezit hadden en die niet bezaten.
Gepleisterde graven, heeft hij hen genoemd:
van buiten schoon en blinkend, maar van
binnen vol van verderf.
te zeggen van „filanthroop",
d e groote sommen geeft om boven aan de
tï worden!"1 °m V&n d® menschea geprezen
Of van den „beschaafden" mensch, wiens
beschaving slechts een vernisje is, dat er bij
de eerste gelegenheid afgestreken wordt?
Of van den „wetenschappelijken" mensch,
wiens heele wetenschap in een klein op
schrijfboekje kan, terwijl hij doet alsof „al
wat in boeken steekt in zijn hoofd gevaren
is?"
En zoo zouden wij door kunnen gaan
voorbeelden te noemen van „hebbenden en
toch niet bezittenden".
Hier nijpt de vraag van echt of onecht
van schijn of werkelijkheid.
Maar wie inderdaad bezit: mensch-vrien
delijkheid of beschaving of vroomheid of
wetenschap, die onderkent dadelijk de pose
van de waarheid; het hebben van het be
zitten.
Er is niets ergers almede in een men-
schenleven dan het zelfbedrog.
Wat moet het voor deze menschen we
zen, wanneer zij in den spiegel zichzelf
zien. Als op de maskerade: een vorst, maar
In het dagelijksche leven een heel gewoon
mensch, die met moeite misschien zich door
het leven heenworstelt.
Uut een g'-elm dagboek.
Ouwer as dertien jaer 'k nie' 'ewist,
toen kreeg ik is een döoze vol mie' uutge-
knipte fulletons. Daer 'k van genote jon
gen. Toen zagge ze mien 's Zondags nie' an
den diek, 'öor. Ik weet oltied nog dat er
één bie was, dat gieng over een jongen,
een éénlöopende kaerel, en die kreeg
anêens bericht, dat 'n van een onbekende
tante een 'uus 'orven 'êelegans bemeu
beld.
Dae' gieng 'n toen mee een kammeraad
op of, en deur 'êel dat 'uus snuffele, en in
de bróo-e vonde ze een geheime bergplekke,
en de papieren die a ze daer in vonde', dae'
draaiden dan 'êel dat verhaal rond. Der was
vanselft een misje te redden, daer a op een
ènde die kaerel mee trouwden.
't Ouwe recept; zuk soort boeken bin der
duzende. Ik dienke wer is bie m'n eigen:
„dat snap ik noe nie', kiek. As iemand noe
toch zó góed schrieve kan, dat 'n achter me-
kare een 'êel boek in mekare kan flanse,
'oe a ten dan toch dae' z'n tied an kan ver
doe'."
Toe a 'k nog schole gieng 'oorden ik de
Mêester is zegge, (nie' tegen mien öor)
'k êeste bladzij 'elezen en den lesten
en den middelsten, dan weet ik 'êel de ge
schiedenis". Dae' stieng ik glad verstomd
van dirrom 'k het ok oltied omtouwe'.
Maer om noe op dien erfgenaem vrom te
kommen, dat zou 'k ok wel is wille'.
Ik dan noe anders nie' 'ekrege' as één
boeksje, en dat is a zó butengewoon plezie-
reg, om dae' in te lezen, 't Is een soort dag
boek weet je, en 't is 'eschreve' „Aan boord
van Z. Majesteits drijvende batterij „Nep
tunus" te Nieuwediep". Noe weet i k nie'
wat a een drijvende batterij is 'öor, of wat a
ze zeventeg jaer gelee zö noemden. Maer
ik weet vanselleft wè' da' nöom Reen
zêeman was.
Glad een ander soort ménsen bin dat
Veelminder streken, recht voe' den
draed komme ze. As ik Menister was, dan
zou ik anders nie' voe' Burgemêester be-
noeme', as ouwe zeelui, en, k' die op waere,
ouwe Indiësgasten.
Wan', je dat noe toch 'eleze van Pal
lieter? Wat k die te 'öoren 'ekregen eit?
Nie' méér of minder dan da' de leden van
gemêenteraeden zowat het uutschot van 't
mènsdom bin. Die vent noemden dat „eere
gestoelte" asjeblieft maer is „de zetel der
pestilentie". Dan ku' je wè' naer uus g'löok,
mee je zakken vol.
Noe gieng dirrom, nae, mien gedachten
die persoon, Lode Zielens 'êet 'n, der
wel een bitje te struis op, 'öor. Moe' dir
rom, kiek maer is wat a ter noe zö pas in
Antwerpen gebeurd is, Daer ze 't zelf
de geval as indertied in Amsterdam. Nog-a'
liefst mee 21000 stemmen een soort had-je-
me-maar in de Raed 'ekoze. En die gae'
zitte, weet je, mee een 'êel clubje van z'n
lieste, een stik of vier, vuve.
Het is toch gewoon een spot, Oe kunne
noe toch, voe' 't leven, zulke ménsen begrip
van regeeren. Dat is toch ok wee' een
vak apart. Nêe-e 'öor, een ouwe zêekapitein
of een ouwe vechtjas uut Indië, die a ge
wend bin boven een 'öop volk te staen, in
de sturm of bie een aanval, a ter wè' dege-
luk an-'epakt mö' worre'. En die a zövee
ondervinding da' ze in de ménsen der bin
nenste kunne leze as onze Meester in die
boeken: 't begun en 't midden en 't einde
en dan kenne ze 'êel de persoon.
Dat kom je ok zömae' nie' an-'ewaaid
'öor. Dae' mö' je zielkunde en van oalles
voe' 'estudeerd Je mö' mae' dienke, da'
een nieuwe burgemêester in z'n gemêente
net staet, as dien erfgenaem in dat 'uus.
Iedere keer a ten een deure opendoet, van
een kaemer of van een kasse, weet 'n nie'
wat a ten der achter vinde' za'. En wien
weet wat a ter in de g'-'eime schuve van de
b'-röo-e zit.
Noe mö' 'k dan toch nog is wat over-
schrieve uut mien g'-'eim dagboeksje, 'öor.
Over die polletiek za' 'k noe mae' zwiege.
Oe bin 'k dae' noe toch öp 'ekomme? O,
ja, da' zêelui vee' beter bin.
Da' 's noe wezeluk waer, ik gaf wè' een
kwartje a' 'k 'êel dat dagboek van 't begun
toet 't einde, as één verhaal in de krante
kon zette. Zö dudelik komt dae' noe de per
soon van die invoudege, eerlikke, gezonde,
zeeman in uut. Mae' dat kan 'k nie' doe-e,
dat zou misbruuk van vertrouwen weze.
Dae' stae' een paer brieven in an z'n
ouwers, en gedichten an een misje. Je be-
griep' wè, dat is nie' 'eschreve om in de
krante te zetten. Mae' dae' stae' nog ien-
kelde aregheidjes in, die a een ieder leze
mag. Toen ter tied waere der nog gin post
zegels bevoobeld. Dan most degene die a
een brief kreeg, de vracht betaele, en noe
mö' je is luustere 'oeke adressen k ze dan
soms op de brievezak zetten.
Zeg, Postiljon van 't Nieuwediep,
Breng dezen brief met spoed,
Zoo gauw als 't U slegts moog'lijk is
Daar waar hij wezen moet.
't Is onder het motto
Van Elias Otto.
„Propatria" Instructieboot
Van 's Konings vloot.
Blijf nergens staan, Ga schielijk door,
Loop er niet mee te venten.
G' ontvangt er een bedankje voor,
En bovendien tien centen.
En dan stae' der nog een 'êele reeke
vaesjes in, meest van vier regels, die a ze
ker wè, over-'eschreve bin van tjalken of
visschersschuten. Dae' bin ok möie bie,
mae' die kan 'k oal nie' overschrieve, dat
zou te vee' plekke in beslag neme'.
Ééntje dan:
Benijders heb ik veel,
Maar haters niet te min.
Al wat de Heer mij geeft,
Moet wezen naar mijn zin.
Dat mö' Pallieter dan ok mae' dienke.
Nog ééntje dan:
Het varen is mijn ambt,
Het water moet ik bouwen,
Ik moet mijn schip en goed
Aan God den Heer vertrouwen.
As in ieder land de stuurman van 't schip
van Staat dat er is op liet schildere',
en der nae' 'andelden ok
Freek Hóógstee.
De
Dit is de eisch, welke gesteld mag wor
den aan ieder mensch, dat hij eerlijk is te
genover zichzelf en anderen. Dat hij niet
maar doet alsof, maar waar is.
En wij zullen waar kunnen wezen, wan
neer wij ook het onderscheid tusschen heb
ben en bezitten in het oog houden en niet
voorwenden te bezitten wat niet inderdaad
ons vaste eigendom is.
J. Nagel.
Vreemde verschijnselen.
Er zijn menschen die met diepe rimpels
in het voorhoofd niet uitgesproken raken
over Eiigeland's zorgen. Zij beweren dat
Engeland's wereldmarkt aan het tanen is,
dat zijn internationale prestige ongeveer
op het peil staat van een gefailleerde hy
potheekbank, dat de Arab- en de zoomaar
ieren hun tong uitsteken tegen John Buil,
dat immers John machteloos is tegen de af
dreiging van De Valera, dat Berlijn Lon
den in de lucht heeft overvleugeld, de Ja
panners Hongkong bedreigen, de Italianen
Engeland's positie in de Middellandsche Zee,
en dat Franco zich veroorlooft de Engel-
sche handelsvloot naar de andere wereld te
helpen, zonder dat Londen een vin ver
roert.
Voor alle menschen, die hier slapelooze
nachten door mochten hebben, is het een
troost te weten, dat men in Engeland den
toestand heelemaal niet zoo donker inziet.
Daar heeft men heel andere zorgen:
„Wie heeft langs Engelands wegen de
spookkoets zien rijden?"
U moet namelijk weten, dat men op het
Engelsche platteland nu en dan een
vreemdsoortig rijtuig ziet. Het is met vier
paarden bespannen. Soms heeft de koetsier
geen hoofd, soms de passagiers niet en
soms zelfs de paarden niet. Een erg onge
zellig gezicht. En zooals een spookkoets
betaamt zij rijdt soms volkomen ge-
ruischloos, zwenkt veelal een oprijlaan van
een kasteel in, en is dan plotseling spoor
loos verdwenen. De secretaris van de En
gelsche maatschappij voor Floklore heeft
een ernstig onderzoek ingesteld naar het
verschijnsel en uit de antwoorden is geble
ken, dat het in tenminste vijf graafschap
pen is waargenomen. De oorzaak van dezen
wantoestand moet hierin zijn gelegen, dat
de spookkoets eens het rijtuig is geweest
van een schurk, die gestorven is zonder
voor zijn zonden te hebben geboet. Nu men,
het reisseizoen geëindigd zijnde, het mon
ster van Loch Ness 'zijn winterslaap gunt,
heeft de groote pers zich op de spookkoets
geworpen, en met behulp van de bij den
secretaris der genoemde Society binnenko
mende inlichtingen van het publiek hoopt
men nu een „spookkoets-kaart" van Enge
land aan te leggen.
Ofschoon het rondrijden van een koets
met een onthoofden koetsier, onthoofde
passagiers of onthoofde paarden (een ge
vaar voor het verkeer, want hoe moet men
zulke paarden besturen!) hierboven al een
wantoestand is genoemd, is het geval toch
niet heelemaal van romantiek gespeend, en
ik heb mij, eenigszins jaloersch, afgevraagd
of wij in Nederland nu zoo nuchter zijn, of
dat we misschien nooit goed uit onze oogen
hebben gekeken.
Kortom, ik heb in Nederland ook een
enquête op touw gezet, en er lijkt mij geen
enkele reden te bestaan om aan de ant
woorden minder geloof te schenken dan
aan die van het Engelsche publiek. De eer
ste antwoorden zullen u al van verbazing
achterover doen slaan:
Den Helder: Een van de vuilniskar
ren alhier verheft zich soms plotseling in
de lucht, hulpeloos nagestaard door de
vuilnismannen, zweeft over een paar hui
zenblokken heen, lost zich dan in de lucht
op en laat niets anders achter dan een
wolk van fijn poeder, dat na enkele minu
ten op de stad neerdaalt. De inwonners zijn
al met het verschijnsel vertrouwd en de
dienst van de Gemeentereiniging pleegt bij
de begrooting te rekenen op gemiddeld 2
verdwijningen per jaar. Het verschijnsel
wordt toegeschreven aan de wraakneming
van een werkman, die in 1339 geen vrijaf
kreeg om een internationale voetbalmatch
bij te wonen.
Groningen: Een van de boomen uit
het Sterrenbosch neemt ieder jaar, als
paard vermomd, deel aan de harddrave
rijen op „den 28sten" den gedenkdag van
Groningen's Ontzet. Het eigenaardige hier
bij is, dat deze boom steeds wint, maar dat
men er nooit achter is gekomen welke van
de paarden de boom is. Den laatsten keer
kwam de boom een volle minuut vóór de
paarden aan, hetgeen men toeschreef aan
den orkaanachtigen wind welke er dien dag
stond. De oorzaak is volgens de legende,
dat in de middeleeuwen een jockey in een
boom veranderde en zoo wordt het ge
val, dat op het eerste oog heel mysterieus
lijkt, zeer verklaarbaar.
Middelburg: Deze stad is eens
op een dag geheel verdwenen. Maar daar
zij er den volgenden dag weer stond, heeft
men er verder geen aandacht aan geschon
ken, in de hoop dat het onaangename inci
dent zich niet opnieuw zal voordoen.
Mochten lezers in andere gemeenten
meer van dergelijke gevallen kennen, dan
hoop ik dat ze mij die mits ze natuurlijk
volkomen vaststaan niet zullen onthou
den.
X. Rasmui.
NOORD-BEVELAJfD.
II.
(Slot.)
Wij zullen van al de vloeden, die het oude
Noord-Beveland hebben geteisterd, geen
melding maken. Alleen de twee laatste,
die het eiland tot ondergang brachten, die
nen vermeld te worden.
Op 3 November 1530 werd door den zoo
gen. St. Felixvloed het grootste
deel van het eiland overstroomd. Daar de
winter voor de deur stond, werd gewacht
met het herstellen der dijken tot de lente
aanbrak. Nauwelijks waren de werkzaam
heden begonnen, of de zoo noodige samen
werking ontbrak, zoodat het groote werk
werd gestaakt en de zee bleef in en uit-
stroomen. Velen verlieten het land om el
ders een veilige woonplaats te zoeken. Wat
nog beschermd bleef door een dijk, name
lijk de omgeving van Kortgene en van Kats
bezweek twee jaar later op 2 November
1532. Bij deze overstrooming vonden 150
personen, mannen, vrouwen en kinderen,
benevens veel vee den dood in de golven.
Zoo was het geheele eiland, dat tot de
oudste deelen van Zeeland behoorde, ten
onder gegaan.
Zes en zestig jaren lang bleef alles drij
vende. Bij eiken vloed staken de kerken
met haar torens boven het water uit om de
eene na de andere te verdwijnen. Alleen
de toren van het vergane Cortgene
heeft het woedende element getrotseerd,
zoodat hij ruim anderhalve eeuw later
(1684) bij de herdijking van het omliggen
de land, na versterking nog geschikt was
tot dorpstoren van het tegenwoordige Kort
gene. De toren stond echter vroeger aan de
noordzijde van het oude stadje en thans
aan de zuidzijde.
De kerktoren van het oude Wisse-
kerke bleef nog een eeuw als een ruïne
staan, nadat de Wissekerkepolder in 1652
was bedijkt. Bij besluit der Staten van 22
December 1755 werd hij ter voorkoming
van ongelukken afgebroken. De tegenwoor
dige Thoornpolder, in 1697 ingedijkt en
waarin het oude Wissekerke heeft gelegen,
dankt daaraan zijn naam.
Van lieverlede begon het overstroomde
land zich uit de wateren te verheffen en
werd bij gedeelten weer ingedijkt.
In 1596 hadden de Staten van Zeeland
aan Filips van Hogenlo, gehuwd met Ma
ria van Nassau, dochter van Willem van
Oranje en Anna van Buren, octrooi gege
ven tot het bedijken van 4348 gemeten
schor. Twee jaar later in 1598 ontstond
hierdoor de polder Oud-Noord-Be-
v e 1 a n d Hierin ontstond spoedig het
nieuwe dorp Kolijnsplaat en later
herrees het oude Kats. Door nieuwe be
dijkingen breidde het eiland zich West- en
Zuidwaarts uit. Een nieuw dorp Wis
sekerke werd in 1652 gesticht, doch
bijna een half uur noordelijker dan het
oude. Kortgene, in 1681 bedijkt, werd onge
veer opdezelfde plaats gebouwd, waar het
oude lag.
De vele andere kleine dorpen van vroeger
zijn nooit meer herrezen. Alleen het ge
hucht Geersdijk herinnert nog aan
het oude meer noordelijk gelegen G e e -
r o 1 f s d ij k.
Van enkele oude parochies weet men zelfs
de juiste ligging niet meer. Een geringe
verhevenheid van het land, meestal tot
weiland gebruikt, omdat men door het puin
er moeilijk ploegen kan, geeft nog wel eens
de plaats aan van een verdwenen dorp. In
het vorige artikel wezen wij reeds op het
oude Emelisse.
Zoo is dus het geheele tegenwoordige
Noord-Beveland eigenlijk een betrekkelijk
jong eiland, ook omdat het volstrekt niet
overeenkomt met het oude van vóór 1532.
Doordat de zee het overstroomde land met
slib heeft bedekt, kwam het hooger te lig
gen en is het ook vruchtbaarder gewor
den.
Ten slotte nog enkele historische bijzon
derheden, meest van kerkelijken aard.
In den tijd dat geheel Zeeland zich van
de Spanjaarden bevrijdde, waarmee ook de
Hervormde godsdienst werd gevestigd, lag
geheel Noord-Beveland door de zee over-
REDACTEUR: J. A. VAN DIXHOORN,
Zaamslag.
Wedstrijdprobleem No. 20.
Auteur: C. K. KAAN, Koudekerke.
1 2 3 4 5
46 47
Cijferstand:
Zwart 11 schijven op 611, 14, 16, 20, 25
en 36. Dam op 48.
Wit 13 schijven op 18, 21—23, 27, 29, 30,
37, 38, 40, 41, 45 en 47.
Als steeds geldt: Wit speelt en wint.
De oplossingen van dit laatste probleem
van onzen oplosserswedstrijd worden inge
wacht vóór 12 November a.s. bij de Redac
tie der Mdb. Crt. onder motto Damrubriek.
Uit eigen kring.
In den jongsten wedstrijd om het club
kampioenschap van Zeeland tusschen Vlis-
singen en Goes deed zich aan het vierde
bord den volgenden stand voor:
Zwart: F. FLEURBAAIJ. Vlissingen.
1 2 3 4 5
46 47 48 49 50
Wit: JAN SINKE, Goes.
(Stand: Zwart 3 schijven op 19, 22 en 32.
Wit 4 schijven op 15, 25, 26 en 36.)
Wegens het late uur werd de partij hier
afgebroken met wit aan zet en later door
een arbitrage-commissie van den Ned.
Dambond remise verklaard. De totale uit
slag dezer ontmoeting werd daardoor 119
in het voordeel van Vlissingen. Wanneer
men bedenkt, dat deze partij in alle opzich
ten voor wit is gewonnen, kan men zich de
teleurstelling in het Goesche kamp begrij
pen, welke vereeniging zich daardoor niet
alleen een gelijk spel zag ontgaan maar te
vens de kans op een revanche.
Wij ontvingen een en ander rechtstreeks
van den witspeler, waartoe een uitvoerige
analyse was bijgevoegd van de hand van
den heer J. J. H. Mertens te IJmuiden, den
huidigen eindspelredacteur van „Het Dam
spel", met verzoek om plaatsing. Zeer gaar
ne willen wij hieraan voldoen, daar het
spelverloop vanuit den diagramstand onzen
lezers zeer zeker belang zal inboezemen.
Waar het van het grootste belang is, dat
iedere dammer dergelijke standen tot winst
moet weten te voeren, laten wij hieronder
de voornaamste varianten volgen:
15—10 32—38 (a); 10—4 dam 22—28;
4—27 38—42; 25—20 42—48 (b.); 20—15
28—33; 15—10 33—39; 27—49 (10—5 werd
verhinderd wegens 4831) 4837; 104
(wederom werd 105 verhinderd wegens
3723 enz.) 3728 (c.) en 49 met ge
wonnen stand, daar schijf 39 verloren gaat
door 925 of 922.
al.) 22—27; 10—5 19—24; 5x37 24—29;
37—28 29—34; 28—23 34—39; 26—21
27x16; 23—34 39x30 en 25x34 met winst.
(b.) 4247; 2015 waarna een nog snel
lere winst wordt verkregen wegens het feit
dat wit een tweede dam haalt op 5.
(c.) 37—42; 4—22 42—33; 22—6 19—23
en 4932 met gewonnen stand.
(a2.) 22—28; 10—5 19—23 (d); 36—31 32—
38 (gedw.) en 31—27 met winst.
(d.) 19—24; 36—31 28—33 (gedw.); 5x41
3339 en 4147 waarna schijf 24 verloren
gaat.
Zooals men ziet, berust de winst voorna
melijk op het halen van 2 dammen, waar
na de zwarte schijven steeds verloren gaan.
De juiste arbitraire beslissing vormt een
bewijs te meer, dat de beste breister ook
wel eens een steekje laat vallen.
In den tijd, dat wij deel uitmaakten van
de arbitrage-commissie van den Zeeuw-
schen Dambond gedurende de periode 1933
'36 lokten de beslissingen voor zoover ons
bekend weinig protest uit. Laten we hopen,
nu men ons weer voor dezelfde taak heeft
gesteld na de uittreding van den Zeeuw-
schen Dambond uit den Nederl. Dambond,
dat dit in de toekomst zoo moge blijven. In
dit verband beveel ik bovenstaande in de
aandacht mijner mede-leden aan.
o
Uit het Kampioenschap van Zeeland 1934.
In de partij, die we in dit tournooi tegen
den heer B. F. Montenari te Middelburg
speelden, deed zich na 26 zetten den volgen
den stand voor:
Zwart: VAN DIXHOORN.
1 2 3 4 5
46 47 48 49
Wit: B. F. MONTENARI. Middelburg.
Wit speelde in den diagramstand 3934
met de dreiging 3430 met schijfwinst,
terwijl zwart de eenvoudige schijfwinst
door 2429 niet mocht nemen vanwege den
alsdan ontstanen damzet 2721 en 31x4.
Zwart had evenwel iets verder gekeken en
boekte op de volgende wijze dubbele
schijfwinst: 1621 (27x16), 1822 (28x
17), 12x21 (16x27), 24—30 (35x24) en
19x26, waarna wit kon inpakken.
o
Een fraaie meerslag.
In de clubcompetitie van den Zeeuwschen
Dambond deed zich enkele jaren geleden in
de ontmoeting tusschen Goes en Soeburg
onderstaanden stand voor:
Zwart (W. Boogaard, Middelburg) 8 schij
ven op 3, 8, 10, 13, 21, 24, 25 en 27.
Wit (A. Corstanje, Goes) 8 schijven op 28,
33—35, 37—39 en 42.
In den diagramstand, welke onstond na
39 zetten, speelde wit 3429, waarop de
huidige provinciale kampioen zeer verras
send liet volgen:
27—31 (37x17 meerslag)', 8—12 (17x30
meersl.) en 25x34 met gewonnen stelling.
Een eenvoudige, maar niettemin fraaie
meerslag!
