VOOR DE JEUGD.
DE ZILVEREN BRUILOFT
Vogels in Siam.
DAEGELIKSE DIENGEN,
UIT 'N OUD KOOKBOEK.
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR VIJFTIG
JAAR.
HET LEVENJDNDER WATER,
IN DE REGEN
an taefel.
Nooit wordt een méns dat beu; temissen
ikke. 't Waeter is oltied mooi en oltied an
ders. Liek as vanaevend je 't mer allêeneg
a 't möoi wêer 'ewist eit. Noe vloeie oal de
kleuren van de regenbooge, der over éne,
en blienke man, dat waeter... 't is as een
spiegel, daer. Gin rumpeltje te zien. En ol
tied, a 'k 'ier zö allêene zitte, dan komt dien
ouwen tied wee' bie me boven.
't Was net zö 'n aevend as den dezen,
a Merie nest me zat, en ze vertel
den
Eêst mö' 'k noe zegge, dat 't toen nog
mae' Juni was. 't Was in de Slaetied, 's mir-
regs ze slae 'egete, mie' 'arde eiers, ieder
twêe-e. Die voe' Merie, dat waere duve-
eitjes, die dee-e dan tegaere voe' één groot
ei, dirrom kreeg ze der dan ok nog één
'oenderei bie.
Mae' Tine zei: „ik za' j'n eiers pelle',
'öor; a' jie dat doet, dan bluuf d'n 'elt wee'
an de schaele zitte', en dan zie ze zö zwart
as pik eer a je klaer bint. Je viengers bin
zeker kwee' wè' vuul. Jie zu' ok nooit is
uut j'n eigen 'anden wasse'." Toen a ze
klaer mie' eten waere, vroog Kees om den
Boek. „Wacht is", zei Tine, „ik nog
wat". Ze rees op en ze brocht de borden
wig; de vurkens liet ze ligge'. Toen a ze
vort was, pakten Merie gauw d'r vurke', en
'ieuw 'n in d'r vuuste, mie' de tanden steil
nae' boven. Mie' da' Tine de deure open-
douwden, ze 'n gauw neer-'leid, en ekstra
netjes zitte.
31
Tine zetten een scheutel midden op de
taefel, mie' errebémezen. Ze strooiden der
een bitje lichte suker over, en toen begusfte
ze, ze pikten wies verburte.
Kees nam der oltied twêe-e op z'n vurke',
en soms wè' drie-e glieke. Dat gieng een
stuitje göed, toen keek Merie noe' Tine,
ofda' ze dat nie' zag. Tine begreep dat wè',
ze zei: „jie mag dat nie", één glieke,
'öor".
Toen gieng Merie prombeere om twi keer
te pikken, twint Kees én keer, mae' dat
Tine dadelik 'ezie. Daer je 't a': ,,'ei! nie'
zö dichte pikke'; fersoenlik ete 'öor, aars
lè' je je vurke neer."
On Kees z'n kant was a gauw een gröot
gat 'ekomme', dat zag 'n zeker zelverst ok,
temissen ie nam nog een keer of wat z'n
vurke vol, en toen lei 'n die neer en schoof
de scheutel een èndje van z'n daen. Tine
nam nog een stik of wat, toen 'ieuw ze ook
op. Ze zei: „nie; eet ze noe maer op". Merie
prombeerden dadelik mie' twee-e glieke, en
Tine zei der niks van.
't Was een pleziereg mael, mge' 's-
aevens gieng 't zö göed nie'.
Om de waer-'eid te zeggen was 't het
's achemirregs a bekaaid 'egae'. Merie die
kwaem uut schole, mie' dien 'ond, die
gieng ze oltied tegen. Dichte bie 'uus rocht
z' in de moeite mie' een jongen, over
wat, dat doe' 'ier noe niks ter zaeke, en 'k
weet het trouwens nie' meer ok. In ielk ge
val, die jongen gaf dien 'ond een klap,
en in die stok, dae' zat een spieker in van
tènden. Dat bêest dat kreeg een krauwe en
dat bloedden uut z'n 'öore. Die jongen was
door
Iet Hoogers.
Al weken van tevoren maakten ze plan
nen hoe ze vader en moeder zouden kun
nen verrassen. Over een tijdje vierden va
der en moeder hun twaalf en een halfja
rige bruiloft en de kinderen vonden, dat
ze dat feest tot een echt feest moesten ma
ken. Een zilveren bruiloft, dat klonk zo
mooi, dat wilden ze ook allemaal meevie
ren. Leens, de oudste, had lang met tante
Lau, de zuster van moeder gepraat en ten
slotte had tante gezegd: „Zou het niet leuk
zijn, als jullie een muziekstukje voor vader
en moeder speelden? Jij kunt op je guitaar
spelen, Hans op de fluit en Nelleke en
Zusje kunnen zingen. Ik denk, dat ze het
erg fijn zullen vinden. Ik wil wel helpen
om een mooi stuk uit te zoeken."
Leens vond het een erg leuk idee. Ze
ging naar huis om het met de anderen te
bepraten en ze hadden alle drie erg veel
zin. Zusje was eigenlijk nog wel te jong
en ze wist nog niet eens, wat dat eigenlijk
was: een muziekstukje opvoeren, maar ze
zag, dat de anderen het allemaal leuk von
den en daarom zei ze heel gewichtig: „Zus
je ook meedoen. Zusje ook muziek voor
mammie en pappie". „Ja hoor Zus", zei
Leens, „jij mag ook mee doen met de mu
ziek".
Nu moes'ten ze nog bedenken, wat ze
zouden spelen. Diezelfde avond, toen Nel
leke en Zusje al in bed lagen, kwam tante
Lau en liet een stuk zien, dat ze voor hen
had gevonden. Het was voor piano, guitaar
en fluit en je kon ook zingen. Tante Lau
zei: „Ik kon niets vinden alleen voor fluit
en guitaar, overal was piano bij, maar dat
is helemaal niet erg, want het klinkt ook
wel mooier, als er piano bij is. Ik zal jul
lie dan begeleiden en we zetten de piano
achter het gordijn van de erker, dan kan je
me niet eens zien en zien vader en moeder
jullie alleen".
Zo was dat allemaal in orde, maar nu
moesten ze natuurlijk veel repeteren en
dat kon niet thuis gebeuren, want dan zou
den vader en moeder het horen.
Moeder zei wel twintig keer in de we
ken, die volgden: „Wat hebben jullie toch?
Ik zie jullie rfooit meer thuis en jullie zeg
gen altjjd, dat je naar tante Lautje gaat
Zelfs onze kleine Zuske zien we niet meer
thuis. Wat gebeurt er toch allemaal?" Dan
lachten Leens en Hans even naar elkaar
en gaven elkaar een knipoogje. Ze zouden
het toch lekker niet vertellen, al was moe
der nog zo nieuwsgierig, want een verras
sing moest een verrassing blijven.
Het was erg leuk om bij tante Lau te re
peteren. Ze gingen er om de dag heen, na
schooltijd. Tante Lautje haalde eerst Zus-
je, want zij moest toch ook meedoen, maar
meestal liep ze halverwege weer weg en
ging spelen met haar beer of met een pop.
Ze was ook nog zo klein en echt meezin
gen kon ze nog niet. Als ze maar rustig bij
hen bleef staan, als ze het voor vader en
moeder deden. Het spelen en zingen zelf
ging steeds beter. Ze kenden het liedje nu
al heel goed en soms merkte Leens tot
haar grote schrik, dat ze het liedje thuis
liep te neuriën. Dan keek ze verschrikt
naar moeder, maar die scheen niets te mer
ken. Ze hadden met tante Lau afgesproken,
dat ze het stukje 's middags zouden doen,
als opa en oma en de andere ooms en tan
tes ook kwamen. De grote dag kwam nu
steeds dichter bij en ze verlangden er alle
maal erg naar. Het was een wonder, dat
Zusje nog niets had verklapt. Ze hadden
haar verteld, dat ze niets aan vader en
moeder mocht zeggen, maar ze was nog zo
klein, dat ze toch bang waren, dat ze het
zou zeggen. Maar Zus liet zien, dat ze niet
meer zo erg klein was en ze hield haar
mondje stijf dicht. Ze vond het veel te fijn
om met de groten een echt geheimpje te
hebben en ze lachte stilletjes naar Leens
als moeder zei: „Vertel jij het mammie
eens, kleine pop. Doe jij ook al mee met
het geheimpje? Mammie is zo nieuwsgie
rig!"
En zo brak de grote dag eindelijk aan.
Het leek wel of de laatste dag omkroop!
Ze waren allemaal vroeg naar bed gegaan,
want ze mochten morgen niet moe zijn.
Wat was het een prachtig weer. Moeder
en vader hadden het niet beter kunnen
treffen. Ze waren allemaal in een echte
feeststemming en ze voelden zich zo vro
lijk en blij. Wat zouden vader en moeder
toch wel van het stuk zeggen? Zouden ze
het mooi vinden en zouden ze er blij mee
zijn?.Ze hadden er zo hun best op gedaan
met zijn allen!
's Middags waren ze allemaal bij elkaar.
Vader en moeder, opa, oma en de ooms en
tantes. Leens was er heus een beetje ze
nuwachtig van. Zou het wel goed gaan?
Zou Hans, dat ene moeilijke loopje nog
kunnen spelen en zou Zusje bij hen blij
ven staan?
Tante Lau knikte even naar haar en toen
stond ze op en zei: „Lieve vader en moeder,
we hebben met ons vieren een muziekstuk
je voor u ingestudeerd. Tante Lau heeft ons
geholpen en we zullen het nu voor u spe
len."
Vader en moeder keken elkaar erg ver
baasd aan. Daar hadden ze toch helemaal
niets van gemerkt. Maar moeder begreep
opeens, waarom haar viertal altijd bij tan
te Lau moest zijn na schooltijd.
Tante ging aan de piano zitten, die ze
eerst een beetje opzij geschoven hadden.
Ze gingen alle vier bij de tusschendeuren
staan. Leens zat op een klein bankje, Hans
stond achter haar en Nelleke en Zusje ston
den ieder aan een kant. Heel zacht speel
de tante de eerste maten. Eventje was
Leens bang, dat het niet goed zou gaan,
het leek opeens zo moeilijk, maar toen zet
te de fluit van Hans in en Leens dacht niet
meer aan angst. Ze speelde, zoals ze moest
spelen en alles klonk nog veel, veel mooier
dan op de repetities bij tante Lau thuis
Nellekes stemmetje klonk zo zuiver en lief
en Zusje keek met een blij gezichtje naar
Leens en zong ook een beetje mee. Ze was
soms wel even ernaast, maar dat deed er
helemaal niet toe. Het klonk zo lief, dat
moeder tranen in haar ogen kreeg. Vader
knikte haar eens toe. Ze voelden zich al
lebei zo gelukkig. Wat hadden de kinderen
dat goed geleerd en allemaal om hen te
verrassen.
Toen de laatste tonen van de piano ver
stomden, bleef het even heel stil. Daarna
klapten ze allemaal in hun handen en rie
pen: „Bravo, bravo! Dat wa§ prachtig!" Va
der en moeder stonden op en gaven hun
kinderen elk een stevige zoen. Tante Lau
tje werd er ook bij gehaald en toen was het
een gelach en gepraat! Ze hadden het al
lemaal zo mooi gevonden, hadden ze dat
heus allemaal zelf ingestudeerd? De kin
deren straalden van blijdschap! Wat was
het fijn, dat het zo goed gelukt was. Zelfs
Zusje was op haar plaatsje gebleven.
Ze bleven de hele verdere dag in een
echte fijne feeststemming. Tante Lautje
bleef eten en ze hadden veel plezier aan
tafel, maar moeder zei, dat het toppunt van
de dag toch het muziekstukje was geweest.
Wat voelden de kinderen zich trots en ge
lukkig. Ze hadden niet gedacht, dat vader
en moeder zo blij ermee zouden zijn.
En toen ze die avond in bed lagen en
moeder hen kwam instoppen, zei ze: „Pap
pie en ik zullen dit nooit vergeten, kinde
ren. We waren er heel erg blij mee. Het
was de fijnste verrassing, die jullie konden
geven". Toen stopte ze hen in en jgaf hun
allemaal nog eens een extra nachtzoen.
a vort, mars, d'r van deur. En kiek, Merie
zag wit van drift, ze kust nie' spreke en d'r
öogen die schote vier. Ze zag wè' da' z' nie'
mi' vange' kust, aars waer z' er öp-'evlo-
ge. Noe pakten ze een gröote steen, en ze
gooiden,rienkeldekienkeen rute
uut. Vanselft, dat was wee' wat voe' 'eur.
Nou, je snap' wè' zowat 'oe a ze toen
's aevens an taefel zatte. Tine wee' een
ienkeld woordje 'esproke. En op een ènde
zei ze: „je schoenen an, veruit, nae' stad,
nae' 't kot". Oe lank a dat kind werk om
d'r schoenen toe te kriegen! Ze trok de nes-
seliengen in de knöope, en beve, wan' ze
docht a 't mêenens waer. Toen kwam gelok-
keg net op tied, nom Kees in 'uus. Ie zei:
„dqe ze maer uut Merie en kom maer op je
plekke zitte"; en tegen Tine: ,,'t is j'n eigen
schuld, da' ze van joe nie' vee' oudt".
Ze moste brood ete mie' woste van d'r
eigen verke; a die op de wostestok 'ieng,
dee' Tine dae', voe de stof, een kran-
te over, en. één stak ze mie' spellen vast,
van onder, omdat er gin vet op de vloer
zou drupe'.
Onder 't mael zeiden der gin mens een
woord, mae' daer aneens gieng Tine gurge-
le en kroppe, Merie vergat te knauwen en
ze keek mie' gröote öogen. Tine die brocht
er uut: „ge-ge-ge-ge-spelle in m'n kele,
ge-ge."
„Wat zei moe Tine", vroog Kees aan Me
rie, wan' die was doof, liek a je weet.
Dat kind was sebiet 'ard gae' schreeuwe'.
Ze dat a een stuit op zitte kroppe, en noe
kwam dat nae boven; ze snikten 't zö maer
uut, mie' d'r 'öod in d'r schorte. En Tine
3. Verborgen dierennamen:
Ik leen die fiets wel van Marietje.
Waarom komt Her toch niet?
4. We zien haar dikwijls in de lucht.
Als we er één letter afhalen, hebben
we het in de winter hard nodig.
Wat is hier bedoeld?
OPLOSSINGEN RAADSELS.
De oplossingen van de raadsels der vori
ge week zijn:
1. Zaltbommcl.
2. gramafoonplaat.
3. lamp, ramp, damp.
4. Zeven, bergen, Zevenbergen.
Mijnheer H. G. Deignan uit de Ver
enigde Staten heeft meer dan 3000 vogels
aan een groot Amerikaans instituut ge
geven, waar allerlei bijzondere soorten vo
gels voor wetenschappelijke onderzoekin
gen gehouden worden.
Mijnheer Deignan iyas twee jaar lang
op een expeditie in Siam geweest om
onderzoekingen te doen over die vogels
Hij heeft heel interessante ontdekkingen
gedaan, de manier, waarop de vogels in
Siam leven.
Hij vertelt bijvoorbeeld, dat de vogels
in Siam op drie verschillende manieren
hun trek houden. Grote troepen vogels
trekken dan met elkaar naar andere
woonplaatsen.
RAADSELS.
1. Het geheel is de naam van een klein
wit bloempje en is een woord van 10
letters.
1, 7, 4, 5 bakken de bakkers brood van
5, 6, 10, 3 kan je zingen
9, 2, 1 doe je op je brood
3, 6, 10 8 is iemand, die steelt.
2. Wie gaan steeds op hun kop?
Welk vat heeft geen bodem?
Met welke verf verft men niet?
die zat triomfantelik te kieken; de röoie
plekken op d'r kaeken trokke wig. Einde-
lienge bedaerden dan dat kind en kust ze
Kees beschrêeuwe: „moe Tineei een
spelle in-'eslikt". Kees keek nae' Tine, die
begreep er niks van. En Tine zei: ,,'k 't
er maer om 'edae'. Mae' zie je noe, da' ze
w véé' van me 'oudt?"
Hein Tuut.
Tongen-gestoofd.
Neemt, by voorbeeld, vier groote tongen,
maakt die schoon, haald 'er het vel af en
wascht die dan; neemt een ketel pompwa
ter en hangt dat over het vuur, zonder zout
daar bij te doen; en als het water kookt zo
doet daar de tongen in en laat ze zo een
quartier daar in kooken tot dat ze by naa
gaar zyn; neemt ze 'er dan uit en legt ze
op een vergiet test. Maakt dan eerst een
saus in een kopere schotel; neemt daar toe
een bierglas van dat water daar de vis in
gekookt heeft, en neemt een half bierglas
azyn, en een bierglas fransche wyn, met
wat gestoote beschuit en wat booter en
wat gestoote peper, foelie en wat gesnede
sjalotten en laat dat te saamen, als het on
der een geroerd is eens opkooken; legt de
tongen dan in die saus,' en laat ze dan te
zaamen nog een quartiertje stoven de ton
gen moeten wit blijven, men kan er wat li
moensap bij doen, is heel goed.
35e week 1S88.
Bij koetsiers en paardrijders staat de
velocipède niet te best aangeschreven, wijl
zij nog al eens aanleiding geeft dat de
paarden schrikken. Dat zij ook nuttig kan
zijn blijkt uit het volgende. Een velocipéde-
rjjder, die van Sneek naar Bolsward reed,
zag nabij Nijland, een paard gespannen
voor een chais, naar zich toehollen. De
boer had de leidsels losgelaten en zoo hol
de het dier in woeste vaart voort. De wiel
rijder, die een groot onheil voorziet, springt
terstond van zijn rijwiel en plaatst dit
dwars over den weg. Het paard dat de
hindernis merkt, blijft plotseling staan en
onze boer is behouden.
In de vorige week is men weer be
gonnen met het opruimen van de wrak
stukken der Lutine. Groote stukken zijn
door de booten opgehaald. Men hoopt
daarna beter de schatten te kunnen berei
ken. Opgezogen werden in de afgeloopen
week slechts 29 Spaansche matten.
Gekozen tot lid van de Provinciale
Staten van Zeeland de heer C. L. van
Woelderen (L.) met 1578 stemmen. De
heer L. Bosselaar (A.) verkreeg er 1297.
Bedankt voor het beroep naar Zaam-
slag door den heer W. van der Beke Cal-
jenfels te Biezelinge.
Zondagnamiddag nam ds. J. v. 't
Hooft, pred. te Koudekerke, bij zijn ver
trek naar Vlaardingen van zijn gemeente
afscheid naar aanleiding' van 1 Joh. 2 vers
28.
Ten eerste hebben ze de wintertrek
Dat is net als bij ons. Wanneer het win
ter wordt trekken ze naar warmere stre
ken. Ook uit China, Syberië en de Hima
laya vliegen de vogels bij de komst van de
winter weg.
Maar dan is er nog de „watertrek". Ge
weldig veel ooievaren, reigers en andere
watervogels dalen bij het aanbreken van
het regenseizoen op een bepaalde plaats
neer, door een zelfde soort instict ge
leid, als de vogels, die naar warmere
streken vliegen.
De derde soort is de „voedseltrek". De
ze is in sommige opzichten wel de meest
bijzondere. Honderd duizenden pape
gaaien, duiven, neushoornvogels en ande
re fruit-etende vogels trekken zonder een
moment te aarzelen naar plaatsen waar
mangovruchten, vijgen en andere vruchten
rijp zijn. Het geklapper van hun prachtige
rode, groene en veelgekleurde vleugels ver
vult dan de Richt als het rommelen van de
donder.
Mijnheer Deignan zegt, dat deze laatste
soort misschien geen echte trek is, maar
een soort verkennen naar plaatsen waar
voedsel te krijgen is. Een paar gaan op
een boom zitten, waar mangovruchten zijn
de anderen zien dat en in een ogenblik
strijken ze bij duizenden tegelijk neer. Dit
verschijnsel komt vooral veel voor bij de
papegaaien en de duiven.
Mijnheer Deignan interesseerde zich voor
al voor de vogels in Siam, die in de stre
ken woonden, waar veel bos is. Hij heeft
grote tochten gemaakt, waarbij hij met al
lerlei moeilijkheden te kampen had. Op
sommige plaatsen kon hij bijna niet voor
uit, door de zware regens en het geweldig
dichte oerwoud. Ook op het beboste bergge
bied deed hij interessante ontdekkingen. Hij
trok o.a. door het gebied van de Himalaya
en de Doi Chiengdao, welke laatste top
maar door zes Europeanen is bestegen.
Op, neer, wat gaat dat fijn,
Kijk hoe klein Pappie en Mammie nu zijn!
Ik ben groter nog dan zij
O, wat ben ik nu toch blij!
Meer dan twee derde deel van het aard
oppervlak wordt door water ingenomen.
Het diepste water, dat tot nu toe bekend is,
is een plaats in de Stille Oceaan, die 10793
meter diep is. Dus de geweldige berg de
Mount Everest, zou bijna twee duizend me
ter diep onder water liggen op deze plaats,
want de Mount Everest is 8882 meter hoog.
In al dat water leven ongelofelijk veel
vissen. Alleen in de Noordzee zijn al meer
dan 1500 millioen schollen volgens de
schattingen. Hierbij zijn nog niet eens de
schollen meegerekend, die kleiner dan 12
cm zjjn.
Hoe kunnen al deze dieren zich nu voe
den? Je zegt al gauw: „Er zijn toch meer
dan genoeg planten in de zee!" Maar in
werkelijkheid zijn er minder van deze gro
te planten in de zee, dan je zou denken.
Het is gebleken, dat de vissen zich voor
een groot deel met heel kleine plantjes
voeden, zó klein, dat ze niet eens met het
blote oog te zien zijn. Soms zijn ze niet
groter dan 1/1000 mm. Op sommige plek
ken in de Oceaan zitten in 1 liter water
ongeveer 5.000.000 van dergelijke kleine
plantjes. Er zijn dikwijls ook heel kleine
diertjes bij, die ook alleen maar met een
microscoop te zien zijn.
En deze heêl kleine wezentjes zorgen nu
voor de voeding. De grote vissen zoeken
deze plantjes natuurlijk niet op. Maar er
zjjn heel kleine kreeften, die lange boste-
lige haren hebben en in deze haren blijven
de plantjes en dieren zitten. De grotere vis
sen eten deze kreeften weer op. Er zijn
wel eens 50.000 tot 60.000 van dergelijke
kleine kreeften in de maag van een haring
gevonden
Zo leven de vissen en andere dieren in
de oceaan er eigenlijk van om elkaar op
te eten. Maar toch hoeven we nooit bang
te zjjn, dat de vissen daardoor zullen uit
sterven, want ze leggen zoveel eitjes, dat
zelfs in de Oceaan niet genoeg water zou
zijn, om al die dieren te bergen, als ze el
kaar niet ook dood maakten.
door Lies Helgers.
F5»
Toppie kom maar bij den baas,
Ik heb een grote paraplu,
Hier onder blijf je lekker droog,
Wat zegt het hondje nu?
Ben je bang voor een regentje?
Zeg schaam je je eigenlijk niet?
Je bent geen grote, flinke hond,
Stel je voor, dat de vrouw je nu ziet!
Ze zou erg om je moeten lachen
Want regen is juist fijn!
Toch ben ik blij met mijn paraplu
Want ik vind het oog niet prettig om
nat te zijn...
,L
