ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
I
Lof der Zotheid
VAM DE PPOVIMCIALE 2EEUVSCHE MIDDELBUPGSCHE COUPAMTi
TINGEN
DAEGELIKSE DIENGEN.
UIT DE MIDDELBURGSCHE
COURANT VAN VOOR VIJFTIG
JAAR.
ZEEUWSCHE KRONIEK.
De
IN 'T KIELZOG VAN DE WEEK.
DAMMEN EN SCHAKEN.
seren. Hij
;omen ver
een lid zoo
Verder
teslag' eeni-
send, beide
;elen. Het
iraat is in
-ft hij toe,
■n hem ge-
misplaatst;
la dit wan-
[speurd. Hij
jds, onjuist
ischt dan
en blik-
zijn.
In Bommel
;n, dat het
[de hr. v.
niet allen
respecteert
Iers, doch
Iders heeft
(an heeft,
[het alleen
iriefje, zou
In een tac-
heeft die
I; hij heeft
fd, dat van
gemaakt
vergade-
deze zaak
|eheel on-
bewering,
(ures een
list is, het
(de opmer-
iou zjjn op
hij er op
ft de volle
(lde is ge-
lit nog al
len slechts
1>, dan wil
(rof. Breg-
foeren van
protestee-
medelid,
gebruikt
S.E.G.A.M.
k s e m-
|ft, wil hij
estijds de
iig waren
De eeni-
I waren de
lAbraham-
gh, die de
Iderhande-
heeren
bmse zwe-
fht begrij-
Vindt mis-
at hij een
pensioens-
jid achtte.
It bestaan
paan aan
zaak wel-
br de rap-
Ider Felts.
J. J. 31.
zoo
ten, in
piding tot
iingen of
■gen, voor
Iwelke zij
de Z.E.
/are der-
te nemen.
van den
|punt van
Gedepu-
|en Presi-
moch-
|n en Di-
i, om den
een mil-
Iden heer
le reiken,
(eventueel
Isollicitee-
lorts op
College
/an den
|svergade-
eputeerde
eennisge-
er Harst.
|ten Cate.
an Dissel,
de Kok.
Jonkers.
Loeff.
er Harst.
Kram,
|er Harst.
Jonkers.
Jonkers,
ten Cate.
Rechtb.
Loeff.
ilstrijden;
uur.
2en aan-
f, 20.00 h.
le Fred.
20.30 h.
Het verlaten Huis.
W\j hebben een heelen tijd in elkanders
onmiddellijke nabijheid gewoond. Wij dat
zijn: de man, die dit schrijft en een zijner
beste vrienden. Hij woonde in de hoofd
straat; ik in een zijstraat. En aan de ach
terzijde zagen wij op elkanders huizen. Met
denzelfden tram gingen wij naar ons werk
en terzelfder tijd tramden wij weer terug.
Des morgens gaven wij elkander een sein
tje ten teeken van vertrek. Wij deden in
de verschillende stadsdeelen boodschappen
voor elkander. Dat was dus een druk
vriendschappelijk verkeer, dat ons beiden
tot een vreugde was.
En nu, sedert den eersten van deze
maand, is daar een einde aan gekomen.
Want mijn vriend is verhuisd. Gezondheids
redenen in zijn gezin maakten dat noodza
kelijk. Dus stonden op een kwaden dag de
verhuiswagens in de straat; de verhuizing
was spoedig een voldongen feit. Nu zien wij
een verlaten huis. De bordjes van de ma
kelaars zijn nog aangeslagen; op het groote
raam staat de mededeeling: Verhuisd
naar
Zoo kwam voor ons beiden het einde van
iets, waarvan wij geen van beiden het ein
de wenschten. Werd afgebroken, wat door
de tijden heen wel heel massief geworden
was; een stuk van ons leven.
Want als menschen onbevangen en open
hartig met elkander omgaan en vooral
bij mannen schijnt dat het geval te wezen
dan wordt die omgang een integreerend
deel van het leven.
Zoo gaat het in ons leven, dat o zoo
vaak afgebroken wordt wat de menschen
van ganscher harte wenschten te bewaren.
Maar hoe slecht kunnen onze handen vast
houden, wat de tijd bezig is aan onze han
den te ontwringen. Er werken machten in
ons leven, dien wij niet kunnen bevelen iets
te doen of iets te laten.
Wat zijn de oorzaken, die dezen machten
de wegen en de middelen aanwijzen, die zij
gebruiken moeten Hier rijzen de „waar-
oms" in grootelijkheid. Wij weten wel,
dat het beter is om naar het waartoe te
vragen hier is het doel nuttiger dan de
reden doch daarom wordt de begeerte
naar het antwoord niet bevredigd? Waar
om wordt ontnomen, wat lief was; ont
hoofd, wat noodzakelijk was; ontluisterd
wat schoonheid gaf? Was dat noodig? Was
dat noodzakelijk? Was dat nuttig?
Het is nu eenmaal zoo, dat een mensch in
raadselen op aarde wandelt en dat er nie
mand is, die de oplossing aan de hand weet
te doen.
Inderdaad wij kunnen lange betoogen
houden; maar die komen weinig verder dan
tot den omtrek; het' middenpunt, de kern
der zaak raken zij niet, omdat wij met al
ons weten ten slotte weinig; te weinig we
ten. Wij zien uit op een verlaten huis. Wij
weten, hoe het er was; hoe wij het alles er
nu weer zouden wenschen; wij zien er door
heen en tenslotte zien wij niets. En de
vraag blijft dezelfde!
Zoo gaan wij door heel het leven heen.
Alsof wij een handwerkje aan de achterzij
de zien: een warwinkeltje van kleuren en
van draden en van losse eindjes en wij ho
pen, dat wij ook eenmaal zullen zien de
goede zijde, om ook dat warwinkeltje te
kunnen begrijpen. Want het ligt nu een
maal in het wezen van den mensch om den
zin der dingen te verstaan. Reeds een klas
siek denker heeft gezegd: „Die de oorzaak
der dingen kan doorgronden is gelukzalig!"
Toch moeten wij één ding niet vergeten:
de werkelijkheid der dingen mogen wij niet
uit het oog verliezen. Dat wil zeggen, dat
wij ons de vreugde over wat wij hebben of
behielden niet mogen laten bederven door
wat wij moeten missen of verloren. Men
verheugt zich in een regenachtigen vacan-
tietijd dubbel over de mooie dagen, die
daarin geschonken werden. Verheugen dat
is: dankbaar wezen. Ondankbaarheid is een
groote ondeugd. En als wij de credit- en de
betzijde van ons leven opmaken, is er altijd
nog reden te over om blijde of ondankbaar
te zijn.
J. Nagel.
Pakkedraegers.
Om noe van 't ééne op 't are te voallen:
pakkedraegers, die zie- je tegenwooreg ok
zövee' nie' mir as vroeger.
Toen kust je agauw nie' van 't ééne durp
nae' 't are gae', of onderwegt kwaem j' er
één tegen, of je gieng der één öp. Ze kuste
nie' vort komme, mie' die zwaere pak op
d'r rik, op-'estaebeld, een ènde boven d'r
'öod.
Ja, dae' waere der vee', ik kan der zö
anêens wè' een twinteg optelle', op 't durp
en in de rondte. Je mö' rekene', je kust nie'
makkelik in Stad komme, voe' oalles was
je, vee' méér as noe, op jen eigen durp an-
geweze', voe' ellegoed net zö wel as voe'
wat aars.
En dan je, ééns in de drie maenden de
reiziger van Koldewey. Ik meene a dat een
firma was in Dortrecht. Oe a dat komt, da'
'k die naem nae' oal die jaeren nog zö góed
omtouwen dat mö' 'k ampersant toch is
even vertelle'.
Vroeger dan was 't oalle jaere tiene-
verurege. En dan kwam der bie ons op 't
durp een kuresel, en di' stienge een paer
laebesjes en „moeder Kee" mie' een draai
bord en di' waer dansmeziek in d' erreber-
rege. 't Was 'eelegans kerremisse, zö ge-
zeid. Dae' vertelle 'k noe vadder niks van,
dat zö' 'k op een are kêer wè' is doe'. Noe
'oef ik di' allêene mae' van te zeggen, dat
die vent van de kuresel nöoit staengeld
'oefden te betaelen, mè', dan most 'n den
anderen dag aol de schoolguus een ure voe'
niks laete rie-e. 'Oe pleziereg a dat toch
vroeger oal 'eregeld wier,
Nou, de leste keer da' ik mee-'eree-en
mee de schoolguus, toen achtten ons ons
eigen vee' te groot om schoolliedjes te zien
gen, zö dus, ons zonge: „toen ik op Neer-
lands bergje stonden zö vadder
dat bood er mij iets te drinken, 't was
koldewey uit het vat", zonge ze mie' d'r
oallen. Ik zegge: „nêe-e, dat mö weze: koe
le wijn; alle', van voren of an". Maer 'oe
'ard a ik er dan ok boven uut brulden:
„koele wijn", dat 'ielp m'n erme ziele niks,
een ure an een stik zulder 'ezonge van:
„koldewy uit het vat". Wan' ze zei-e: „dat
ei vanselleft wien van Koldewey 'ewist".
Nou, zulder dochte da' ze 't wiste en ik
wist dö' 'k er beter achter was, mae', 't
was toen ok net as noe, en mie' de guus
net liek as mie' de gróte ménsen, nie' te
overtugen dus ik zeiden: ,,'t is goed, 'oor,
'ouw jie dat mae' vast, ik 't noe
'ezeid".
Dat was oltied een dienk van belank, a'
die reizeger kwam. Een dag of drie-e van
te voren kwam der êest een kaarte over de
post dat 'n plan om dan en dan te kom
men. Dan langden Moeder 's aevens pot-
lóod en papier en dan schreef ze oalles op,
dat h ze zö-ö' noodeg en de misjes vroege
dan: „toe Moeder, vraeg je om een paer
poppelappen
't Is ok wè' is gebeurd, dat er één voe'
uut schole mocht bluve, a' die wat passé
most bevoobeld. Ik 't ok is 'ehad, mè' jon
gen, dat was wat 'öor. Den êene groote
koefer nae' den aren wier binnen-'esleept
uut-'epakt, en oalles bekeke, en
6 tv 'ekocht> dat was 't mooiste.
ik za t nóóit vergete', toen a oalles wee'
in- epakt was, toen wou die vent is grappeg
weze, en toen vroog 'n: „hebt U anders nog
iets op Uw hartje mae' dae' liet 'n de
èrre uut. Ik verschrok zövee', da' die dat
dust te zeggen, ik stieng as een paele. En
toen docht ik: „gelokkeg, gin méns eit
'ehoore'," wan' ze dee-e oal gewoon. Mae'
jawel, dat is 'n laeter wè' gewaere 'eworre;
daer eit 'n gin voordêel van 'ehad.
Nie' dö' 'k noe g'löove dat 'n dae' vee'
erg in 'ehad zal 'óor; één klant minder,
dat was gin knoppe van z'n rok.
Ja, ze zegge dikkels: ,,'t schuum van den
agosie is beter as 't vet van den erbeid",
en daer is toch wè' wat van an.
Bie óns kwaeme anders nooit pakkedrae
gers, mae' toen me 'r dan één 'enome'.
En ik kan dat 'ier gerust zette, wan' de
man eit dat dikkels genoegt, èn mie
gróote dankbaer-'eid, bie óns verteld.
Ie is dan noe ok a mêer as derteg jaer
uut den tied; mae', toen a ten dan nog
jonk-getrouwd was, meschien den een
paer guus, toen den vee' tegenslag 'ehad
mie' ziekte. En toen a oalles dan awee' ver-
bie en op orde was, toen stapten ie nae'
den dokter, en ie zei: „dokter, noe kom ik
je is bedanke, voe' oalles dat a je an óns
'edaen eit, maer ik mö' je ok zegge, je re-
kenienge betaele, dae' kan 'k glad nie' over
dienke', wan' ik gin cent in 'uus". Dien
dokter zei: „zö, ei jie gin cent in uus", en
die streek is over z'n kinne, en toen zeit
'n: „noe zö' ik joe is wat zegge, en dat mö'
jie dan is doe-e". En ie langden z'n bozze
uut z'n zak en ie zei: ,,'ier; 'ier ei jie twi
riesdaelders. Noe gae jie nae' Stad (te voe-
te vanselft, wan' die toch niks te verlet
ten) en je koopt een elle of wat góed voe'
'emden en boezeloens, een róoie neusdoek
of wat en een paer storrels sjêete, en dae'
gae' jie mie' leure". Die man, die gieng
naer uus mie' z'n twi riesdaelders, of lie
ver, die gieng nie', mae': die vloog, de du
vel de póoten of, zegge» ze dikkels.
In dien tied, a ten dan toen ok bie óns
kwam, was de man eigenaer van een gróo
te wienkel vol góed, en den z'n zeune op
een gróote 'oeve 'ezet. Je begriept, dat was
een veerteg jaer nae dat 'n die vuuf guilen
ter. lêen kreeg, en je begriept ok, dat 'n
'êel pront op-'epast en 'ard gewerkt eit, oal
z'n leven, èn,stuk gelokkeg 'ewist eit,
in oalles.
Noe wil ik er nog bie zegge, dat 'n van
een ander geloof was, as dien dokter, en
'êel fijn, za' 'k dan mae' zegge', om kort te
wezen, en dat dien dokter, zö a de mén
sen dat noemden, nie' an gosdienst des'.
Julder noe 'ezie, dat 'n z'n eigen niks
antrok van de döoie vurmen, die a deur
ménsen voor-'eschreve' bin, mae' dat 'n
Christus zelft in z'n 'arte ontvangen en in
gemêenschap mie' de levende Geest te
werke gieng.
Dat 'n Christelijk was.
Freek Hóógstee.
28e week 1888.
Te Utrecht is voor het theoretisch
apothekers-examen geslaagd de heer J. C.
van der Harst te Middelburg.
Te Groningen promoveerde tot doctor
in de rechtswetenschap de heer Pie ter Jel
les Troelstra, geb. te Leeuwarden, op een
proefschrift, getiteld: Art. 165 van het wet
boek van strafvordering.
Ten gevolge van het le toelatingsexa
men van de rijks hoogere burgerschool al
hier zijn o.a. toegelaten tot de le klasse W.
L. Baart en W. C. Noske.
Tot de tweede klasse van het gymna
sium werd toegelaten J. J. Heijse.
Beroepen bij de Ned. Herv. gemeente
te Vlissingen, in de vacature Klomp, de hr.
A. B. ter Haar Romeny, te Dedemsvaart.
Evenals voor twee jaren zijn de plant-
oesterperken op de Zuid-Hollandsche gron
den weer zwaar bezet met mosselzaad en
is men reeds druk in de weer om die vele
oestervijanden met stoom dood te korren.
DE DUIVEL VERBRAND.
In den tijd, toen de Roomsch-Katholieke
kerkdienst de eenige was op Zuid-Beveland,
dus vóór 't jaar 1578, waren er meer kerk
dorpen dan thans. Niet alle Roomsche ker
ken werden echter door de Hervorming een
Protestantsch bedehuis. In vele dorpen ge
schiedde dit eenige tientallen van jaren,
terwijl er nog dorpjes waren, die te klein
waren om een Hervormde gemeente te
stichten. Bovendien waren, in tegenstelling
met Walcheren, niet alle dorpelingen tot
de nieuwe leer overgegaan.
Het gevolg hiervan was, dat het oude
Roomsche kerkje ongebruikt bleef. De tand
des tijds deed het een ruïne worden, om ten
laatste te worden afgebroken en de stee-
nen te gebruken tot verbetering der slijk-
wegen of tot verdediging der zeeweringen.
Een hoog gelegen stuk land, vaak het
kerkhof genoemd, wijst thans nog de plaats
aan, waar de kerk gestaan heeft, terwijl
enkele huizen samen den naam dragen van
het oude dorpje. Dit is ook het geval met
het gehucht Vlake. Het nabijgelegen
station was voor eenige jaren druk. Thans
gaat alle verkeer over het station Kruinin-
gen.
Vlake moet vroeger grooter geweest zijn
dan thans, want in het midden der 17de
eeuw werd het oude Roomsche kerkje in
gericht voor den Hervormden eeredienst en
werd er een afzonderlijke kerkelijke ge
meente gesticht met een eigen leeraar. De
kerk was zeer oud, daar zij reeds vóór de
14de eeuw gebouwd moet zijn.
In de kerk hing een schilderij. Over het
algemeen houden de Protestanten niet van
opsiering hunner kerken met schilderijen.
Wat op dit schilderstuk was afgebeeld,
moest dus iets bijzonders geweest zijn. Dat
was het ook.
Op het doek was namelijk de duivel ge
schilderd, die met de pen in de hand en
papier en inktkoker voor zich, gereed was
om te schrijven. Hij wilde toch niet al de
zonden van de kerkgangers aanteekenen
Neen, dan zou zijn werk wellicht te zwaar
geweest zjjn.
Het was hem te doen om slechts één per
soon, n.l. den prediker. Van dezen zou hij
aanteekenen de verkeerde leeringen in zijn
preeken om ze voor het oordeel van God te
brengen.
Dat dit het doel was van den satan stond
in de volgende Latijnsche regels op de
schilderij te lezen:
Fragmina verborum
Titevullus colligit horum.
Deze twee regels moeten beduiden, dat
de duivel, hier met den naam Titevullus
genoemd, de misslagen der predikers in
hun redevoeringen zal aanteekenen om ze
door God te laten beoordeelen. Dit was
een waarschuwing voor de leeraars, om te
zorgen de zuivere leer te verkondigen.
Wanneer en op wiens last deze schilderij
in de kerk was opgehangen, is niet bekend.
Wel weten wij, hoe zij verdwenen is.
Toen Cornells. Landsman
te Vlake predikant was (hij diende de ge
meente van 16641702) kon hij het blijk
baar moeilijk velen, dat zijn woorden, van
den kansel gesproken, door den duivel zou
den worden gewikt en gewogen om, al
naar bevinding, te worden opgeteekend.
Hij wilde bij zijn prediking ten minste niet
daaraan hierinnerd worden. Daarom gaf
hij aan den koster der kerk last de schil
derij weg te nemen enden duivel te
verbranden. Dit moet gebeurd zijn om
streeks het jaar 1675.
De groote Hervormer Luther, eens in
zijn studeerkamer zittende, meende den
duivel in zijn vertrek te zien. Hij nam den
inktpot op en wierp dezen naar den booze
om hem te verdrijven. Zoo konden noch de
groote Luther, noch de predikant van het
kleine Vlake velen den duivel voor oogen
te hebben, in welke gedaante en om welke
reden dan ook.
Niet vele jaren na het overlijden van ds.
Landsman heeft de kerkelijke gemeente te
Vlake meer bestaan. Het dorpje werd klei
ner en de kerk bouwvalliger, doordat zij
niet onderhouden werd.
In 1740 werd de torenklok verkocht aan
de Hervormde gemeente te Oostburg
tegen 0.50 het pond. Zij hangt hier nog als
groote klok in den toren, die in 1732 op het
koor der nieuwe kerk was gebouwd. De
oude kerk en toren waren te voren afge
brand. Op de klok staat: „Beirues heet ic
en ben ghegoten van Sijmen Waghenes in
het jaar m v c en viij." Verder staan er 2
wapens op en aan de eene zijde een lieve
vrouwe en aan de andere zijde een bisschop.
De kerk te Vlake heeft nog vele jaren
in een vervallen toestand gestaan om ten
laatste te deelen in het lot van vele andere
kerkruïnes in Züid-Beveland en in Walche
ren. In 1802 werd zij geheel afgebroken.
Stil en verlaten ligt thans het kerkhof,
waarop voor 30 jaar nog begraven werd.
R. B. J. d. M.
(Nadruk verboden).
VARIA,
De eerste schaatsen.
Reeds in het steenen tijdperk waren er
een soort schaatsen bekend. Bij opgravin
gen heeft men paardenbeenderen gevon
den, die zoo scherp geslepen waren als
schaatsen en ook precies de vorm hadden
als de ijzers van onze schaatsen. Er zaten
gaatjes in, waarmee de schaatsen aan de
voeten konden worden gebonden.
In de dierentuin.
Kleine Hans komt voor het eerst in de
dierentuin en ziet daar de groene pape
gaaien.
„Oom", vraagt hij, „die vogels zijn nog
niet rijp, he?"
De derde ideologie.
De wereld is verdeeld in twee ideologieën
en Prinses Baba heeft begrepen dat dit me
nu een beetje eentonig wordt. Democratie
en dictatuur, en dictatuur en democratie.
Je staat ermee op en je gaat ermee naar
bed. Vroeger had je nog absolute heer-
schers, verlichte despoten en tirannen, je
had hertogdommen en aartshertogdom
men, grootvorstendommen en keurvorsten
dommen, prinsdommen en graafschappen,
baronieën, meierijen en markiezaten,
ruwaardschappen en woidwoodschappen,
sultanaten en khanaten, je had een con
sulaat of een heptarchie, je had oligarchie
en polyarchie, plutocratie en pantocratie,
monocratie, autocratie en caesarisme, enfin
een heel programma vol spannende spe
cialiteiten, maar 't is tegenwoordig zoo ar
melijk als in Speenhoff's lied: 's Maandags
boonen, Dinsdag boonen, Woensdags boo-
nen, Donderdags boonen't is zoo heer
lijk, 't is zoo fijn, democraat ofniets te
zijn.
En zie, als de nood het hoogst is, is de
redding het meest nabij.
Prinses Baba sticht de derde ideologie:
de „aristocratische democratie".
Als u het niet gelezen hebt, hebt u een
heel belangrijk bericht gemist: Prinses Ba
ba, de schalksche dochter van Sir Charles
Brook (radjah van Serawak), echtgenoote
van den Amerikaanschen worstelaar Gre
gory, wil in Nederlandsch Oost-Indië een
eiland koopen en het Babaland doopen.
Haar echtgenoot zal dan radjah zijn en
zij de rani (misschien zelfs een rani met
een b er voor.) Maar laten we ernstig blij
ven, want Baba blijft het ook. Zij heeft den
staatsvorm, dien ze zich voor haar nieuwe
rijk gedacht heeft, al precies voor oogen.
Hoor wat ze daaromtrent aan de Ameri-
kaansche pers heeft meegedeeld: het wordt
een aristocratische democratie met een hof
en véél uniformen. Het moet een eiland
zijn waar veel inboorlingen wonen (de aar
digheid is van het regeeren gauw af als je
geen onderdanen hebt) en het moet er vol
klapperboomen staan (want die vormen op
de film óók altijd zoo'n alleraardigste dé
cor).
De aristocratische democratie van de
Gregory-dynastie zal moeten beginnen met
zich een wapenspreuk te kiezen. Niets ge
makkelijker dan dat. Het professioneele
verleden van den toekomstigen radjah wijst
ons hier den weg. Geen andere wapen
spreuk ligt méér voor de hand dan: Luctor
et Emergo ik worstel en ontkom.
Vervolgens zal de aristocratische demo
cratie een parlement moeten kiezen en hier
doet zich een eerste moeilijkheid voor. De
vele inboorlingen, die Prinses Baba zich
wenscht, zullen in de volksvertegenwoordi
ging hun specifieke inboorlingenbelangen
willen komen bepleiten, maar hoe op kor
ten termijn aristocraten van hen te ma
ken? Door den dagelijkschen omgang met
den gewezen worstelaar, hun radjah, schie
ten ze natuurlijk al een eind in de richting
en ook het feit, dat de zuster van Prin
ses Baba getrouwd is met den Londenschen
band-leider Harry Roy waarborgt een snel
le ontwikkeling van den nieuwen staat in
aristocratische richting, maar de Prinses
heeft een buitengewoon fijn instinct begre
pen, dat de staat vooral veel uniformen
noodig heeft, want de kleeren maken den
man. Zoo zullen de inboorlingen van Baba-
land het tusschenstadium dat wij, gewone
stervelingen, plegen door te maken, over
slaan en van één kleeding direct overgaan
op staatsiekleeding. Op deze wijze zal Prin
ses Baba van Babaland met één slag aan
eventueele onwilligheid van haar toekom
stige onderdanen den kop hebben inge
drukt, want de moderne ontwikkeling van
de maatschappij heeft aangetoond, dat een
burger, zoodra hij maar in uniform gesto
ken is, een gewillig, meegaand en gedisci-
pliceerd burger is geworden, en daarmee
heeft zij bewezen dat zij alle kwaliteiten
bezit om staatshoofd te zijn.
Nu zou men verwachten, dat onze regee
ring met enthousiasme van haar plannen
had kennisgenomen en haar, zoo niet Java
of Sumatra, dan toch een der kleine Soenda-
eilanden te koop had aangeboden. Maar
nee, in Den Haag zijn ze weer spelbrekers.
„De consul-generaal der Nederlanden te
San Francisco vond het niet de moeite
waard zich uit te laten over de plannen die
Prinses Baba aan de pers heeft onthuld."
Altijd dezelfde hooghartigheid!
Weg-aristocratische democratie.
Alweer een illusie naar de haaien.
Niks mag tegenwoordig
Maar als Baba met haar plannen naar
de concurrentie loopt, dan hebben ze spijt
als haren op hun hoofd al is dat mis
schien niet veel.
E. Rasmus.
In den ietwat herfstachtigen tuin
van vrouw Holland, waar de zware geu
ren van den eindelijk door den regen be
vredigenden grond hangel}, wordt ge
wacht. Op den terugkeer van den zomer,
die zoo vroeg en zoo dartel in ons mid
den huppelde, maar die zich thans, met
een volharding, een betere zaak waardig
schuil houdt. Enop het moment, dat
de concierge voorloopig voor het laatst
aan de schoolbel zal trekken, opdat de
naar vrijheid hunkerende jeugd uit de
hekken en uit de poorten zal kunnen stor
men, die tusschen haar en haarverlangen
staan. Enop den dag, dat het befaam
de lijstje der gelukkigen, die genade von
den in de strenge oogen van die andere
helft van Nederland, uit de kolommen
van de krant is Verdwenen.
We zitten allen op het waehtstoeltje in
de lage landen. Want Augustus, die de
beruchte Septembermaand achter den rug
houdt, is alweer in zicht; de vaderland-
sche jongelieden die de school- en univer-
siteitsbanken glad houden, zien bleek, en
ook voor examinatoren moge gelden, dat
er een tijd is van komen, maar ook van
gaan
Wij wachten, en de liberale staats
partij wacht met ons. Want tenslotte heeft
meneer Wendelaar, wiens naam zeer toe
passelijk met een „d" en niet met een
„t" wordt geschreven, en die zich zelfs
door een veelzeggende stemming niet van
het kussen liet wentelen, toch nog vrij
onverwacht te kennen gegeven, dat hij
regeerensmoede is. Zoodat voor de libe
ralen nu het wachten op den nieuwen ge
neraal is aangebroken. Want niet èn me
neer Van Lidth èn meneer Telders kun
nen op het liberale paard gaan zitten. En
beiden zijn zulke goede ruiters, dat velen
hen het liefst tesamen in de politieke pis
te zouden zien optreden
a. De eenige troost voor de wachten
den ligt besloten in de zekerheid, dat het
antwoord op de gestelde vragen uiteinde
lijk komen moét. We zien het aan de lie
den van de beurs (want zeggen doen Ze
het zeker niet), die lang op het voorbij
trekken van de depressie hebben gewacht,
maar die nu toch weer rekenen en schrij
ven met een glimlach om de lippen. We
worden er opnieuw aan herinnerd door de
restauratie van de kathedraal van Reims,
het fraaie bouwwerk in de stad- yan
Jeanne d'Arc, dat 22 jaar heeft gewacht
voordat de door oorlogsgeweld geslagen
wonde afdoende werd geheeld
En hoe lang hebben de twee grooten
uit de wereld der natuur-monumenten,
meneer Van Tienhoven en meneer Jac. P.
niet moeten wachten voordat hun strijd
weerklank vond in het vaderlandsche hart.
03I HET KAMPIOENSCHAP VAN
NEDERLAND.
Met 9 punten uit elf partijen behaalde dr.
M. Euwe het kampioenschap van Neder
land direct gevolgd door den nog jeugdigen
speler N. Cortlever, Amsterdam die 8 pun
ten behaalde. Het oud lid van de Schaak-
vereeniging „Middelburg", jhr. H. O. van
den Bosch moest met de derde plaats (7%
punt) genoegen nemen doordat hij zijn
laatste partij te riskant speelde en daar
door verloor. Onderstaande partij is uit de
zen wedstrijd.
Wit: dr. EUWE; Zwart: E. MULDER.
Neo Meraner.
1. d2d4 d7d5 2. c2—c4" c7—c6
3. Pgl—f3 Pg8—f6 4. Pblc3 e7—e6
5. e2e3 Pb8—d7 6. Lfl—d3 d5xc4
7. Ld3 x c4 b7b5
De beide laatste zetten van Zwart zijn de
inleiding van de Meraner verdediging. Voor
het eerst werd deze variant gespeeld in
1924 te Meran in de partij GrünfeldRubi-
stein.
8. Lc4—d3 a7a6 9. e3—e4 b5—b4!
Deze vroegtijdige opmarsch geldt tegen
woordig als het beste. Vroeger werd
meestal 9c6c5 gespeeld. Na 10.
e4e5 vervolgde zwart met 10
c5xd4 en ging daarmede over tot de Blu-
menfelds-variant.
10. Pc3a4 c6c5 11. e4—e5 Pf6—d5
12. 0—0 Lc8b7
Nu blijkt de zwart speler niet voldoende
op de hoogte te zijn met aller finesses. Be
ter was 12c5xd4
13. Pf3g5 Lf8e7 14. Ddl—h5
Hiermede wordt Zwart de korte rochade
belet.
14Le7xg5 15. Lel x g5 Dd8—a5
16. Pa4xc5 Pd7xc5 17. d4xc5 Da5xc5
18. Dh5h4 h7h6 19. Tal—cl Dc5—f8
20. Lg5—d2 Df8e7 21. Dh4—g4 Ke8—f8
22. Ld2e3 Kf8—g8
Gedwongen wegens de dreiging 23.
Le3c5 waarmede de Zwarte Dame verlo
ren gaat. Na 22Pd5xe3; 23.
f2xe3, Kf8g8; 24. Tfl—f2 gevolgd door
25. Telfl staat Zwart verloren.
23. Le3c5 De7—g5. 23. Dg4—e4 Ta8—b8
b
g
25. g2g3
Na 25 h2h4 wint Zwart de partij als
volgt 25Pd5—f4! 26. h4xg5,
Lb7xe4; 27. Ld3xe4, Pf4—e2t; Kgl—hl,
h6xg5 mat.
Op 25. f2—f4 volgt Pd5xf4!
2 5g7g6 26. Lc5d6
Eenvoudiger en tot winst leidend was 26.
Lc5 x b4. De tekstzet is gekunsteld en in
tijdnood ontactisch.
2 6Tb8d8 27. f2—f4 Dg5—g4
28. Ld3e2 Dg4—h3 29. Le2—f3 Kg8—g7
30. Lf3g2 Dh3g4 31. Ld6xb4 h6—h5
32. Lb4e7 Td8—d7 33. Le7—f6t Pd5 x f6
34. e5xf6t Kg7h7 35. De4—c2 Lb7xg2
36. Dc2xg2 Th8d8 37. Tel—c2 Td7—dl
38. Dg2—e2 Tdlxflt 39. Kglxfl Dg4—f5
40. Tc2d2 Td8xd2 41. De2xd2 Df5xf6
Remise.
