VOOR DE JEUGD.
DAEGELIKSE DIENGEN.
WAT LEZERS BELEEFDEN.
KOEN LIJKT WEL EEN MEISJE.
EEN CADEAUTJE VOOR VADER OF
MOEDER.
De Twee Poppenmoeders.
EEN REDDER IN DE BERGEN.
het Volkscommissariaat voor Schoone Kun
sten en ik lanceer een bericht tegen je ir
de Prawda, die je in de Loebianka dpet
verzeilen
In Frankrijk echter grijpt de oude heer
Bernstein naar den degen en de directeur
Bourdet is niet zoo goed of hij laat zich als
een held in den arm prikken. Waarna ze de
zaak laten zooals ze was. Het is nog het
oude Frankrijk van Cyrano de Bergerac en
de panache en het nieuwe Frankrijk van
het Volksfront rijdt gierend van pret in
vijftig auto's achter de duelleurs aan en
sjouwt met tientallen filmcamera's rondom
de prikpartij heen, om het souvereine volk
het vermaak te schenken waarop het recht
heeft.
En nu hoop ik één ding: dat de heeren
Bernstein en Bourdet de massa bij den neus
hebben gehad. Dat ze op een goeden dag
zullen onthullen, in wanhoop over den
slechten gang van zaken bij het tooneel
eens een behoorlijken duit aan de film te
hebben willen verdienen en zich van hun
duel tijdig de auteursrechten hebben verze
kerd
E. Rasmus.
Blijde zalen.
Dae' was is een ventje en die zei: „ik
zou wer is nae' Stad wille', mer ik der
gin zin in". Daer is toen vee' om 'elache,
deur mien ok. En daer! Dae' zeg ik on-
derlesten: ,,noe zou 'k wè' is ni' de bios
coop wille', mè ik der gin- zin in". Zö
zie je, je mö' nie' te gauw lache', wan' êer
a je 't weet, bè' je in dezelfde omstandeghe-
den.
Ik za' je dat geval is uutlegge'.
In verscheie' kranten ik a' 'eleze' over
die negerfilm, da' dat zö 'n mooie en bizon-
dere film was. Noe gae ik uterst zelden
nae' de bioscoop. Verschrik noe nie' 'oor:
ik nog nooit Mariene Dietrich 'ezie; as
in de- krante dan en daer 'k net ge
noegt an. 't Is zö gelege', ik een tegenzin
in oalles dat a ongezond is, en ik vinde' da'
die der onsaggelik slecht uutziet; a 'k der
öogen bekieke, dan g'löof ik da' dat méns
een kwaele meedraegt.
Afijn, ik m'n eigen dan een tied gelêe'
a' vóór-'enome': ,,a' die negerfilm in Stad
komt, dan gae 'k er nae toe".
Noe zaete' me koffie te drienken, Die-
sendagsvoe'mirregs en ik keek is nae' buten
nae' 't wêer. De bovendeure stae' 'êelen dag
open tegenwooreg, mè' de onderdeure
'ouwe me toe, voe' de katten. Van m'n
plekke ik dan 't zicht op een appelboom,
die stae' noe in bloei. De zunne kwam net
van achter een gröote wolke en die maerel
floot compleet ofdat' 'n gek 'eworre was.
,,'t Wor' góed weer", zei-e zulder, ,,mö' je
nog ni Stad Ik zegge: „ja, ik zou wè' is
nae' de bioscoop wille', mer,De mae
rel dee' der nog een schepje op, en die duve
'ieuw ok mer an van: „doe ópen,De
wind die zuchtten is en die koos z'n padje
boven deur de böomen, dat er gin blaertje
stille bleef, en ik docht: ,,öm' 'k noe toch
zö dwaes weze' om een paer uren in den
doenker te gae' zitten, in oal die aesom 's
van die ménsen en ik zei: ik der
gin zin in".
Zodoende kan ik dus nie' over die film
meeprate', wan' ik den nie' 'ezie.
Nae' da' 'k 'elezen was ter te zien, 'oe
a die negerkinders d'r eigen den 'emel
voorstelden.
Nou, dae' 'oefden ik toch eigeluk nie' voe'
nae' Stad te gaen, wan' dat weet ik nog
dudelik van m'n eigen, van toen a 'k nog
kleine was. Ons moste zienge van „de Stad
met gouden tronen", en van de pelgrims,
die a gienge, „naar de blijde zalen van Gods
Huis".
Wat wil je noe da' een kind dan anders
dienkt as dat den 'emel een groote, prach-
tege stad is, mie' bree-e straeten en 'ooge,
witte 'uzen Ik zag dat temissen zö in m'n
gedachten, 'öor; dat wil ik eerlik wete'.
En op de Mart, net zö'n Mart as in
Stad, wan' dat was de eenegste stad die
a óns kenden, stieng, op de plekke van
't stad-'uus, één 'êel groot 'uus, mie' een
toren en overoal goud rond de raemen, dat
was „Gods's Huis". In te midden was een
brêe-e gank, daer 'ieng net een ganklan-
taern in as bie den domenie, de deuren van
oal de zalen stienge wied open, en die stien-
ge vol mie' reeken banken, net as in de
Zondagschole, en oal de banken zatte
vol ménsen in sneeuwwitte kleeren en die
zonge' steeds deur, ónze Zondagschoolvaes-
jes.
Déze voorstelling wier öns der van 'ege-
ve' en dus zag ik dat zö in m'n gedachten.
Laeter me toen dat vaesje 'eleerd van „de
Heer is mijn Herder", en toen docht ik da'
buten de Stad de „grazege weiden en de
wateren der rust" waere, mè' da' je dae'
mè' één keer verbie kwam, op wegt nae'
„de Stad". Ons wiere ok den grost meuge-
likken eerbied op öns gemoed 'edrukt, en,
omda' je in schole nie' uut de banke mocht
lóope, en in de Zondagschole ok nie', docht
ik da' je dan zéker jen eigen nie' verroere
mocht en eeuweg op je zelfde plekke most
bluve' zitte'. Oe kan 't ok anders
Dae' was toen ter tied bie öns een oud
wuufje, dat was zö vroom, die praatten gin
êens van een „vuufkop" mè' van een „vuuf-
'öodje", en toen a ze is merkten dat er een
ratte in de spinne 'ewist en an 't bröod
'ezete, toen zei ze: ,,'el-'el, a' die stoute
ratte noe wee' komt, dan za' 'k 'n toch is
op z'n biltje slae', 'öor".
En dan was ter een vent, een gröote,
growe knoeste, dae' warre oal de guus
benauwd van, die sprak nöoit een woord,
en die keek net ofdat 'n iederêen wè' op
wou eten, en die kust töovere. Temis
sen, toen a ten jonk was, toen was 't de
groste boesbanes uut 'êel den omtrek; mè'
noe was 'n bekêerd en Kap 'n oltied mie'
z'n 'öod nae' de grond.
Dat waere ollebei ouwe ménsen, die a
nie' lank mi' te leven Ons wiere ok oltied
vóór'ehouwe, da' je ieder öogenblik bereid
mö' weze', en ik was glad vertrouwd mie'
de gedachte da' ik nae' „de Stad met gou
den tronen" zou gae' en in „de blijde zalen"
op een banke zou zitte' en „eeuwig Hallelu
ja" zou zienge.
Dat wou ik graag en 's aevens op béd
de lag ik dikkels te dienken over die mooie
Stad. Dan verzonk öns klein, beslikt durpje
glad in 't niête. Mè', wat raai je Ollebei
die ouwe ménsen wiere nie' góed. En dae'
kwaem ik op de gedachte: ,,a' noe eest den
êenen is sturft en dan ikke en dan den
aren, en a ik dan is êeuweg dae' tussenin
mö' bluve zitte' en oal mè' zienge, zonder
ènde Daer 'k toen wer een ure over
wakker 'elege; ik zwêetten der van.
Dat was de êeste keer da' ik deurdocht
over die diengen, en noe is 't de êeste keer
a 'k het vertelle'. Tegen de gröote ménsen
'k er gin woord over los-'elaete', die
der glad gin begrip van wat a een kind
soms mö verwerke'. En a' je noe soms zeit:
„wat was jie lomp", dan kan 'k anders
niks vrom zegge' as: „zö wierre me 't
'eleerd".
Freek Hóógstee.
Angst.
In Mei van het vorig jaar gingen wij met
twee bussen naar Amsterdam. Onze reis'
was heel mooi, wij hadden een fijne dag ge
had toen we 's avonds weer naar Middel
burg terug keerden. Toen wij in Gorkum
waren moesten we een tijd op de pont
wachten. Na eenigen tijd waren we einde
lijk over. Daar nu 'n vriendin zich niet
wel voelde besloten we een klein eindje op
te loopen. Toen we weer naar onze bus toe
zouden gaan was deze doorgereden. Men
kan onze angst voorstellen. Daar stonden
we op een eenzamen donkeren weg. Mijn
vriendin, die van schrik beter was stelde
voor maar hard te gaan loopen, maar ja,
dat bracht ons toch ook niet verder. Geluk
kig kwam er nog een bus van de pont af
rijden. Het bleek er een uit Goes te zijn. De
chauffeur was bereid om ons mee te ne
men. Wij reden dus weer, maar daarmede
waren wij nog niet in Middelburg. Geld
hadden wjj niet, dat lag in onze bus. Deze
bus was, naar later bleek al een eind gere
den voordat wij gemist werden. De inzit
tenden waren erg geschrokken en men wil
de ons gaan zoeken. Dat was natuurlijk
onbegonnen werk. Keeren kon de bus niet
op dezen weg, want daar was de weg niet
breed genoeg voor. Besloten werd maar te
wachten of een andere bus ons soms mee
bracht. Het duurde een heele poos, maar
eindelijk werd hun wachten beloond. Toen
wy uit de Goesche bus stapten ging er een
gejuich op, doch wij waren onze schrik niet
zoo vlug te boven en toen wij om half drie
weer in Middelburg waren was ik blij mijn
oude stad weer te zien.
P.
door
VIOLET CARR.
De laatste dagen lieten de jongens in de
klas zich allerlei spottende opmerkingen
ontvallen, vooral als Koen in hun omge
ving was. Twee jongens waren er toeval
lig achter gekomen, dat Koen thuis alle-
lei huiswerk deed, dat eigenlijk meisjes-
werk was en zij hadden natuurlijk niets
beters te doen dan hun wetenschap zo gauw
mogelijk aan de hele klas te vertellen.
„Weet je, wat hij gedaan heeft Hij
heeft aardappelen geschild".
De beide jongens, die Koen bij dit werk
je betrapt hadden, toen zij over de tuin
muur gluurden, schudden van het lachen.
„Maar dat is nog niet alles, s Middags
heeft hij nu, wat denk je
Dat was moeilijk te raden. „Vertel het
dan drongen de anderen aan.
„Kousen gestopt ha, ha kousen
Alle jongens hadden gebruld van het
lachen, want zo iets hadden zij nog nooit
gehoord. Aardappelen schillen en kousen
stoppen
„Dan moet hij thuis zeker de bedden ook
opmaken riep er een.
„En de" scheuren in zijn broek maken!"
„En zijn kleine zusje in slaap zingen
„En vaten wassen
Er kwam geen eind aan het gelach en
aan de uitroepen. Maar opeens hielden ze
stil, toen Koen de klas binnenkwam. Hij
was een beetje laat, zijn gezicht was rood
van het hollen om op tijd op school te zijn.
Vlug liep hij naar zijn plaats, gelukkig net
op tijd, daar kwam meneer al binnen.
In het speelkwartier begon het gefluis
ter en gelach opnieuw. Eerst merkte Koen
er niets van, maar zijn schoolvrienden de
den zo eigenaardig en hö zag, dat zij spot
tend naar hem keken; hp begreep niet
waar het om ging. Toen het hem verveel
de, greep hij een van de jongens beet, en
vroeg wat er aan de hand was, maar nu
zweeg de jongen en kleurde, want zo oog
om oog, tand om tand, durfden de jongens
het niet tegen hem op te nemen, omdat, al
bleek het dan, dat Koen wel een meisje
leek, iedereen wist, dat hij heel sterk was,
en ijzeren vuisten bezat. En geen van de
jongens had zin in een flink pak slaag.
Die middag besloten de jongens hem hei
melijk over de tuinmuur gade te slaan,
want zö wilden er wel meer van weten.
En werkelijk, het plan werd uitgevoerd.
Zij kropen om drie uur als Indianen langs
de muur en keken er voorzichtig overheen.
Wat zjj zagen overtrof hun verwachtingen,
want Koen was met de grote was bezig. Als
M
/T!
gesproken hadden, begreep hij onmiddellijk
toen hy op school kwam. Niemand vond
het erg hem openlijk te bespotten.
„Koen, wil je mijn kousen ook eens stop
pen
„Zeg, je hebt toch niets gebroken bij het
afwassen
„Waarom laat je je haar niet groeien en
doe je een rok aan
Even hield Koen zich in, maar toen werd
het hem toch te bont. Hp vloog naar de
laatste spreker toe en spoedig zag men op
de binnenplaats niets meer dan een vecht -
tende kluwen.
De leraar, die dit zag, riep, dat zö moes
ten ophouden en in de klas gekomen, vroeg
hij, wat dat voor een vechtpartij was ge
weest.
Alle jongens zwegen. Hij riep Koen voor
de klas en zei: „Koen, waarom heb jij zo
gevochten
Maar Koen, die helemaal geen klikspaan
was, zweeg.
Toen zei een van de kleinere jongens,
met iets spottends in zpn stem: „Koen lijkt
wel een meisje". En op bevel van den le
raar vertelde hij, wat de jongens gezien
hadden.
Meneer liet den jongen rustig uitspreken,
maar zijn gezicht werd steeds ernstiger.
Tenslotte ging hij naar Koen toe, legde zqn
arm om diens schouders en zei:
Hier zijn een paar aardige dingen om
zelf te maken. Eerst een potlodenhouder
voor vaders bureau. Daarvoor hebben we
een kartonnen rol nodig. Je kunt er zelf
één maken, door van een stuk niet al te
dik karton de einden over elkaar te plak
ken, maar je kunt er ook de kartonnen
binnenrol van een rol closetpapier voor ge
bruiken. Deze rol bekleden we nu met
mooi gekleurd papier of, wat ook heel aar
dig staat, met gebloemd katoen. We moe
hij de stukken op het wasbord had gewre-1
ven, spoelde hö ze in schoon water na en
na ze uitgewrongen te hebben, hing hö al
les zorgvuldig aan de lön, waar hij het
goed met wasknijpers vastmaakte. En om
te zorgen, dat zijn kleren niet nat werden,
had hö een schort van zijn moeder aan.
De jongens keken steeds weer opnieuw I
totdat er een zich niet meer kon inhouden
en even lachte. Verschrikt keek Koen op
en zag juist de verdwijnende hoofden.
Dat de jongens er de volgende dag over I
ten de rol natuurlijk heel netjes beplak
ken en ervoor zorgen, dat we het papier
of het katoen ook nog een klein eindje naar
binnen plakken, zodat er geen lelijke rand
karton meer is te zien. Nu knippen we een
schijfje karton, iets groter dan de opening
van de rol is en beplakken die ook met
het papier of het katoen. Daarna plakken
we dit schijfje tegen de rol vast, laten het
een uurtje drogen en dan is de potlood
houder al klaar.
Voor moeder kunnen we er ook één ma
ken, voor haaknaalden, veiligheidsspelden,
enz. We kunnen ook alleen de rol bekle
den, daar een mooi" lintje door trekken en
het zo ophangen. Moeder kan het nu ge
bruiken om lintjes over te hangen.
Wanneer je een grotere rol maakt, is het
ook heel geschikt om ceintuurs aan te han
gen, maar dan moet je er vooral aan den
ken, dat je de rol goed dicht hjmt, voor
je er papier over plakt.
DENKSPORT
1. Op de tafel liggen 11 lucifers. Nu moe
ten 2 mensen deze lucifers verdelen, door
er telkens ieder een paar af te nemen.
Maar geen van beiden mag meer dan drie
lucifers tegelijk wegnemen. Wie de laat
ste krijgt, heeft verloren. Hoe moet je het
nu aanleggen, dat je niet zelf de laatste
krijgt
En als je niet 11, maar 15 lucifers hebt,
hoe kan je dan maken, dat je tegenstander
de laatste krügt
2. Hoe kan je van 2 lucifers een kruis
maken, zonder de lucifers daarbö kruise
lings over elkaar te leggen
Oplossing 1:
Wanneer je 11 lucifers gebruikt, moet je
proberen zelf de zesde te krijgen. Je kunt
proberen de zesde alleen te krijgen, maar
dat hoeft niet, als je hem samen met de
vierde of met de vierde en de vijfde krijgt,
is het ook goed. In ieder geval zal je dan
ook de tiende kunnen nemen en je tegen
stander moet dan wel de elfde nemen.
Wanneer je 15 lucifers gebruikt, moet je
steeds proberen de zesde en de tiende te
krijgen.
Oplossing 2:
Je moet de lucifers in het midden door
buigen en ze dan in een rechte hoek bui
gen. Als je deze hoeken nu tegen elkaar
legt, onstaat een kruis.
Hebben jullie wel eens een St. Bernhards-
hond gezien? Zö'n heel grote hond met een
dikke vacht en lange oren? Het is een van
de grootste honden, die er zijn. Bij ons in
Nederland zpn er niet veel, want de mensen
vinden het te lastig om zo'n grote hond in
huis te hebben. Hij kan zich bijna niet be
wegen in een kamer, hij zou tegen alles
oplopen en tafeltjes en stoelen omver sto
ten. Sommige boeren op het land hebben
er één, maar de meeste boeren nemen lie
ver een andere hond, omdat ze het veel te
veel werk vinden om een hond met zo'n
dikke vacht te moeten wassen en verzor
gen. Jullie weten toch wel, dat honden ook
gewassen moeten worden? Niet zo dikwijls
als een mens natuurlijk, maar eens in de
6 weken of eens in de 2 maanden moet een
hond toch zeker gewassen worden. Dat zijn
voor de mensen in ons land allemaal rede
nen om niet die grote honden te nemen,
maar liever een kleinere, zoals bijvoor
beeld een ruigharige terrier. Dat is een
hond, die net op een wollen speelgoedhond
lijkt, met witte korte krulletjes en zwarte
plekken en een kort staartje.
Maar in de bergen zijn veel St. Bern-
hardshonden. Ze zijn genoemd naar het
klooster St. Bernhard, waar de monniken
ze gebruiken om mensen te helpen zoeken,
die omgekomen zijn. Dat klooster ligt in
Zwitserland bij de Italiaanse grens, heel
hoog in de bergen en het is al gebouwd in
het jaar 962, dus bijna 1000 jaar geleden.
De monniken richten de honden af om
mensen op te sporen. Als er een zware
storm is geweest of er is een lawine naar
beneden gekomen, dan sturen de monni
ken een paar honden in verschillende rich
tingen de bergen in. Door sneeuwjachten
en stormen en ijzige koude trekken de die
ren er op uit. Ze merken direct als ergens
een spoor is of als er iets ongewoons is.
Als iemand onder een sneeuwlawine is ge
komen en de hond is op die plaats geko
men, graaft hij net zo lang in de sneeuw
tot hij de verongelukte heeft opgegraven.
En dan rent hij naar het klooster terug en
begint hard te blaffen. De monniken be
grijpen dan, dat er iets bijzonders is, ze
maken zich vlug klaar en nemén een sle
de mee, om degene, die gevallen is, erop
te kunnen leggen. De hond wijst de monni
ken de weg en zo kunnen heel dikwijls nog
mensen gered worden, die zonder de hulp
van de St. Bernhardshond zeker omgeko-
men waren.
Niet alleen in het klooster op de St.
Bernhardspas, maar overal in de Alpen
worden St. Bernhardshonden gebruikt door
de bergbewoners. De honden halen dan een
gids of een andere inwoner van het dorp
en brengen hem naar de plek, waar de ver
ongelukte ligt.
Zo hebben al veel mensen hun leven te
danken aan deze grote, trouwe dieren.
„Deze jongen is de beste van jullie alle
maal. Sinds een paar weken is zijn moeder
der heel erg ziek en nu rust op hem de
zorg van de hele huishouding ja zelfs de
zorg voor zijn kleine zusje. Dapper heeft
hij al het werk gedaan, voor zover hö het
kon, en wat hij niet kon, heeft hij ge
leerd Zonder één klacht deed hij het Jul-
lie moesten je schamen Zo Koen, ga maar
weer zitten, we gaan beginnen
De jongens schaamden zich erg voor hun
laffe handelwijze en toen de school uit-1
ging, was de ergste spotter het eerst bij
Koen om hem de hand te reiken, die zon-
der wrok werd aangenomen.
„Koenzei hö, „ik kom je vanmid-
dag helpen strijken
OPLOSSINGEN RAADSELS.
Oplossingen van ,de raadsels der vorige
week.
1. Natuurlijk alle 12 maanden.
2. Ogen.
3. Leuningstoel.
4. Geen één, want als het wiel goed ge
maakt is, zitten alle spaken er immers
al in.
RAADSELS.
1. Welke vogel wordt pas echt, als je de
eerste twee letters van zijn naam
weglaat
2. Het eerste gedeelte is de naam van
een maand.
Het tweede gedeelte kan lelijk ste
ken.
Het geheel is een bloeiende boom of I
struik.
3. Met rs als laatste letters ben ik een
vrucht.
Met rk een gebouw.
Met rf een insnijding
Met rn de pit of het merg.
Wat is hier bedoeld
4. Welk knolvruchtje wordt gevormd
door iets, dat ronddraait en door be-1
vroren water
De twee zusjes, Trees en Liesje,
Waren beiden even oud,
Soms konden ze heel zoet spelen,
Dan weer waren beiden stout.
Vader had nu voor hun ieder,
Een-poppenwagen zelf gemaakt.
Moeder had toen voor de poppen-
Een dekentje er bij gehaakt.
En daar liepen Lies en Treesje,
In het park heen en weer,
Het zonnetje scheen lekker warm
Het was heerlijk lenteweer
