VOOR DE JEUGD.
De bewakers van de rode
afgodsbeelden
DAEGELIKSE DIENGEN.
WAT LEZERS BELEEFDEN.
EEN AARDIGE OPGAVE,
WAAR DE AQUARIUMVISJES
VANDAAN KOMEN,
DE ZWALUWEN.
DE BESTRAFTE GIERIGHEID.
EEN SILHOUETPRENTJE,
De Gêest is meer, dan kerk en
leer.
Van praten gesproke', ik nog is een
tied 'ehad in m'n leven, dan weunden ik in
één 'uus mie' een kapelaan. Temissen, 'ie
was nog op schole om dae' voe' te leeren,
en in de verkansie mocht 'n dan die klêeren
x a' draege'. Mè' d i e kust prate, a' die
góed an de gank was, man, dan je niks
te dóen as mie' je mond open te zitten.
Dae' za' 'k j' is een staaltje van vertelle'.
Die kust bewieze da' een katte drie
staerten Noe mö' j' is luustere'. Dan. zei
'n: „één kat heeft één staart. Géén kat
heeft twee staarten. Eén kat plus géén kat
is gelijk één staart plus twee staarten is ge
lijk drie staarten. Hiermede is alzoo wis
kunstig bewezen dat één kat drie staarten
heeft".
Nêe, die kust prate', man èn rekene'
Dan rekenden ie net zölank toet dat 'n be
wezen da' een leege flesse net zövee' was
as een vollen. Dat dee' 'n zö: „één half vol
le fles is gelijk aan één half leege fles.
Twee half-volle flessen zijn gelijk aan twee
half-leege flessen. Twee half-volle flessen
zijn gelijk één volle fles; twee half-leege
flessen zijn gelijk één leege fles. Alzoo is
één volle fles gelijk aan één leege fles".
Wat ku' je dae' noe as lomp boeremèns
wezende tegen in brienge En die gieng
dan nog a liefst ekstra om spreeklesse.
Liek a' je weet, ik een tied 'ehad, da'
ik o zö graag zou wille' g'looven dat a
de pestoors en de kapelaans vanselft ok,
de ménsen leere'. Mè', mie' de beste wil,
ik kust het nie'. Noe 'k kortelienks in
de Middelburger 'eleze, da' dat zö göed
„georganiseerd" is. En kiek, dat is noe 't
woord. Het is net een leger. Mie' een op
perbevelhebber en generaals en zö vadder
offecieren toet kopperaals toe, en dan ein-
delienge den gróoten 'öop, de soldaten. Die
te gehoorzamen. De pestoor zei: „vee'
kinders", en kom mer is, bevoobeld, op 's-
Hêeren'cek, de stoepen zitte' oal vól. Nae'
gelank a ze wat misdrieve' worre ze
'estraft, lucht of zwaerder. Dae' gae' niks
van of, dat is uutnemend göed in-'ericht.
Neem 't omgekeerde geval maer is. Stel
je voor, da' je is een soldate'-leger dat
a nie' zö in-'edeeld was en dae' a ieleken-
dêen mae' raak leefden nae' z'n eigen in
zichten. Wat voe' bêesteboel zou dat wor
re' Dat is nie' moeilik te zeggen. Dat wier
net zö 'n gróoten 'óop rommel, as a ter noe
in de burger maatschappij 'evurmd wordt
deur die lui, die a ok mae' raak leve', vol
gens d'r eigen lusten, zonder besef van 't
bestaen van die gröote Macht, die a alom-
tegenwoordeg is en dae' a een ieder z'n
eigen mae' voe' open te stellen eit, en 'ie
ontvangt 'n. Die Goeie Gêest, die a den
oalder êenegsten is daer a een méns gelok
en volkomen vrede deur bekomme' kan.
En noe mot ik onwillekeureg dienke an
een vaesje van Charivarius. Daer den 't
in over 't leven an '.t strand in de zummer
op een gröote badplekke, en dan beschrieft
'n wat a dae' zö-a' te zien is. En op een
ènde zeit 'n dan: „daar ligt de zee, de le
vende, de zware en toch zoo zwevende. Van
al die mensen luid en druk, als in een bont
spektakelstuk, wie kijkt er naar de zee
En dat is 't noe, dat a mien nie' anstaet
in den dienst van de Romse kerke. Ik krie-
ge dan oltied een gevoel ofdat de man van
Smarten dae' mie' gróote, treurege óogen
op neerkiekt. Oal dat geblienk en geschit
ter, oal die pracht en die praal, afijn ik
'oeve 't oal nie' te noemen, een ieder weet
het, dat maekt op mien den indruk van een
bont spektakelstuk en dan vraeg ik m'n
eigen of: wien dienkt er an de Gêest Het
is oal zö waerelds, zö stoffelik, het bin lou
ter deur ménsen gemaekte vurmen en wet
ten. En 'oe kan dat noe overêen komme
mie' 't twidde gebod Zövee' riekdom en
voorspoed ei de Christus toch ok nie' voor
speld an degenen die a 't Evangelie onder
de ménsen motte brienge. Juust andersom,
lees Matteus 10 der nog maer is op nae:
Zien Rjjk i s ommest nie' van deze wae-
reld Zen woning is in de 'arten van de
ménsen mie' een göed en een zuver ge
moed. Het is toch zö dudelik en zö invoudeg
Je ei anders nie' te doen as oal dat a van
den Böoze komt uut je geest wig te ban
nen, vals-eid, achterdocht, hebzucht en de
vele andere zwarte gedachten die a je nae'
nog vee' zwarter daeden en groote ellende
brienge'. En dan zet je jen eigen maer
'êelegans open voe' de Liefde en de ver-
draegzaem-'eid, de trouw en de oprecht-
'eid en je ontvangt op 't zelfde óogenblik
Christus en Z'n vrede' die a oalle begrip te
boven gaet in jen 'arte; a' was je té
voren ok 'êelegans vervuld van den Böoze.
Daer a de Geest van Christus weunt, daer
is ommest voe' den Böoze gin plekke mi'
Oe zou der noe bevoobeld valsegheid kunne'
weze' in een oprecht gemoed
Ik voele dat zö dudelik zie je, en ik wéét,
a' noe inééns oalle ménsen op de waereld
dat ok is net êender kuste voele, dan was
ter op 't zelfde óogenblik 'gin ellende of
ermoe of treuregheid mi'.
Mè' kiek zie je, daer ei 't wee'. Onnoeme
lijke riekdommen in 'êen kerkgenootschap,
en meljoenen ménsen, die a broodsgebrek
lie-e, dat zou dan nie' samengae'. Nêe-e „de
ware Christen" is noe ok wee-a' een
ouwerwes boek 'eworre, mè' 't is toch nog
waer, dat a ter instaet. As vandaege den
dag Christus op aerde kwam, zouwe ze 'N
dan wee' nie' krusege Bel jaet m'n
jonksje, ze doe 't daegeliks z'n Geest.
Freek Hóógstee.
Een Chineezen-drama.
Een dikke mist ligt over de Maas, als de
heen-en-weer-boot, van de Willemskade
naar Katendrecht vertrekt.
De passagiers hebben de kajuit opge
zocht, of staan diep in hun kragen gedoken
aan dek. Langzaam naderen we 't Konin-
ginnehoofd. Daar meert de boot aan den
linkerveerdam. We stappen aan wal, om
de romantische bekoring, die van China-
town-bij-avond, uitgaat, nog eenmaal te
ondergaan.
Rondom 't pleintje staan de Chineesche
winkels en restaurants, met exotische op
schriften, gegroepeerd.
We komen aan een speelhuis, waar we
binnen willen treden om te onderzoeken, of
er soms hier wat van de harstochten, die
binnen in hen branden aan den dag komen,
maar een hand houdt ons tegen, wijzend op
een bordje: „Geen toegang voor Europe
anen.
Aan de deur blijven we staan.
Chique gekleede heeren zijn hier samen
met magere mannetjes in sjofele plunje,
om hun centen te vergokken.
Plotseling maken zich twee Chineezen
uit 't groepje los. Heftig gesticuleerend, en
elkaar met woorden overgietend staan ze
daar. Wat is er gebeurd Valsch spel mis
schien We weten 't niet.
De anderen staan met onbewogen ge
zichten toe te kijken. Die twee daar meten
eikaars krachten. Ze zijn ongeveer van de
zelfde grootte.
Steeds heftiger wordt hun gesprek. Eens
klaps schiet een vuist uit, en een der beide
duellisten heeft een daverende pats in 't
gezicht te pakken. Even blijft de aangeval
lene versuft staan, maar dein schudt hij 't
hoofd, gelijk een leeuw z'n mannen, en
springt met een scharre kreet op z'n tegen
stander.
Moordzucht ligt in z'n oogen te lezen. De
omstanders blijven ombewogen toekijken
naar hun vechtende landgenooten. Verwoed
strijden die twee daar en in angstige span
ning blijven we toekijken. Op 't heetst van
't gevecht zien we plotseling de felle schit
tering van staal. De beleedigde heeft z'n
dolkmes getrokken. Een koude rilling loopt
ons over den rug. Sneller dan we kunnen
beschrijven speelt zich nu alles af.
Bliksemsnel duikt de tegenstander weg,
en op 't zelfde oogenblik vliegt 't mes met
kracht in de houten wand.
Voor de verbluf de aanvaller zich heeft
kunnen herstellen van z'n misstoot heeft
z'n tegenstander hem met een technische
zuivere rechtsche hoek op de kaak,
knock out geslagen.
Volkomen groggy blijft hij liggen. Einde
lijk komt hjj overeind en als een dronken-
man waggelt hij weg. De andere haalt ach
teloos de schouders op, en onbewogen nu en
dan mompelend hervatten de omstanders
hun spel.
We zoeken de bus op, nog huiverend van
de zoo juist doorgestane emoties.
Xavier.
door IET HOOGERS.
Aan boord van het jacht dat in een klei
ne inham van het eiland voor anker was
gaan liggen, leunde Hans de Vecht over de
railing en keek naar het land, dat tegen
over hem lag en dat het doel van zijn ont
dekkingsreis was. Uit de dichte bossen, die
zich bijna tot aan het water van de Oce
aan uitstrekten, kwamen allerlei geluiden.
Het schreeuwen van een aap het klapwie
ken van een opgejaagde vogel en nog veel
andere. Maar langzamerhend werd het stil
ler en eindelijk was het helemaal rustig
in het oerwoud. De nacht breidde zich uit
over het eiland.
Plotseling boog Hans de Vecht zich over
de borstwering en hield zijn adem in Wat
was dat Wat zag hij daar Heel ver
weg, waar, zoals hij wist, de bergen blauw
boven het land uitstaken, lichtte een vuur-
schijnsel, twee, drie zelfs, en daarbij weer
klonk het geluid van trommels door de stil
te
Zou het dan toch waar zijn, wat de ont
dekkingsreizigers vóór hem bericht had
den, dat in het binnenste van het eiland,
op de bijna ontoegankelijke bergen, nog
steeds inboordelingen van deze eilanden
groep woonden Wilden, die zich ver hiel
den van de nederzettingen van de blanken,
die nog net zoals eeuwen geleden, hun af
goden aanbaden en offers brachten en men
seneters waren.
Hans de Vecht kromde zijn vingers om
het. hout van de borstwering. Zijn ogen
zochten in de duisternis, maar behalve het
licht van de vuren in de verte en het zwak
ke geluid van de trommels, kon hij niets
bemerken. Hij moest geduld hebben tot de
volgende dag.
Al heel vroeg de volgende morgen stoot
te een kleine boot van het
jacht af en zette koers naar
het land. Hans de Vecht had
twee kleurlingen als diena
ren meegenomen, om de
noozakelijke bagage, zoals
proviand, een fototoestel,
een kleine tent en een toe
stel om geluiden te kunnen
opnemen, te dragen. Zelf
droeg hij aan zijn gordel al
leen een zware revolver en
een breed matrozenmes. Zo
uitgerust gingen ze op weg
om de geheimen van het
oerwoud en van het eiland
te doorgronden.
Met het kompas in zijn
hand, liep de ontdekkings
reiziger voorop. Het was on
geveer 12 uur en tijd om te
rusten. Plotseling zagen de
mannen een open plek in het
bos. Hans de Vecht hield
zijn pas in. Stonden daar geen mensen, gro
te bontgeschilderde mensen En hoorde
hij in het bos rondom niet stappen en het
breken van takjes Hans nam zijn re
volver in de hand en deed een paar stappen
in de richting van de wonderbaarlijke men
sen en gooide een groen takje, dat hij als
teken van vrede had afgebroken op de
grond. Maar zij bewogen zich niet het
waren geen mensen, maar rode houten af
godsbeelden Afschrikwekkende gezichten
keken op de blanken neer, afschuwelijke
duivelsmaskers.
De ontdekkingsreiziger begon te lachen.
Hij had gevonden, wat hij zocht. Maar toen
hij zich omdraaide om zijn begeleiders eni
ge kalmerende woorden toe te roepen, kon
hij van schrik geen woord uitbrengen.
Van zijn bedienden was niets te zien, want
bijgelovig als ze waren, hadden ze, bij het
zien van de afgodsbeelden, de bagage op
de* grond geworpen en waren er vandoor
gegaan. Maar om de bagage verdrongen
zich merkwaardige gestalten. Eerst leken
het mensen, maar toen zag Hans, dat het
apen waren, tamelijk grote mensapen.
Nieuwsgierig als kinderen verdrongen ze
zich om dat vreemde daar vóór hen. Hans
ging naar hen toe, ze bewogen zich niet,
maar staarden hem met grote ogen aan.
Hij trok zijn revolver en omdat het hem
niet goed leek om op hen te schieten, vuur
de hij een schot in de lucht, om hen af te
schrikken. Enige seconden weergalmde de
lucht van het schot. De apen gingen een
eindje achteruit en lieten de bagage lig
gen. Met grote stappen liep Hans naar zijn
eigendommen. Maar wat nu?
Het schot scheen nog meer apen gelokt
te hebben en van alle kanten kwamen ze
aarzelend naderbij. Maar nu letten ze niet
meer op de levenloze stukken bagage, maar
op den man, die hun aan het schrikken
gemaakt had. Uit het grote aantal apen be
greep Hans, dat hun aanwezigheid hier bjj
de afgodsbeelden geen toeval kon zijn.
Het waren heilige apen, die door de in
boorlingen verzorgd werden. Bij zo'n groot
aantal was het niet alleen een hopeloos
werk om hen neer te schieten, maar bo
vendien zou hun dood de woede van de in
boorlingen opwekken, die vast en zeker
hier ergens achter het struikgewas verbor
gen lagen en die, hoewel ze zelf niet dicht
bij de kust en bij de schepen van de blan
ken durfden te komen, het toch zeker erg
prettig zouden vinden, dat apen dien in
dringer tegenhielden.
Dat alles ging bliksemsnel door zijn
hoofd. Maar hoe moest hij wegkomen van
de dieren, die steeds dichter naar hem toe
kwamen Overal zag hij de bruine gestal
ten en de krachtige langbehaarde armen
en het wit van de blinkende tanden. Als
een muur drongen ze om hem heen, nog
een paar minuten, dan zou de voorzichtig
heid en de schuwheid van de dieren over
wonnen zjjn en dan!
Toen kwam Hans de Vecht op de red
dende gedachte. Snel boog hij zich over
de bagage. Vlug trok hjj het geluidsappa
raat uit het omhulsel. En werkelijk, daar
lag bij'de microphoon ook één van de pla
ten, die al klaar waren en waarop hjj, een
paar dagen tevoren, de muziek van de be
woners van een naburig eiland had opge
nomen. Nog nooit in zjjn leven had Hans
de Vecht zó snel eeji toestel bediend. Trom
mels sloegen, krijgsgezangen weerklon
ken. Hjj stelde de grootste geluidsverster
ker "in. En wat hij gehoopt had, gebeurde.
De aandacht van de dieren richtte zich op
de klanken, die ze al zo dikwijls hier ge
hoord hadden. Hans deed een pas opzij, de
dieren maakten plaats en verdrongen zich
dichter om het toestel. Nog een stap en
nog éénHans de Vecht was vrjj Hjj
rende weg. Hij brak zich met geweld een
baan door het struikgewas en stormde
vooruit, naar de zee. 'Zo koel en beheerscht
als hjj in het ogenblik van het gevaar ge
weest was, zo zeer lieten nu, na de over
grote spanning, zijn zenuwen hem in de
steek. Meer dood dan levend kwam hij
eindelijk bij de kust. Hans de Vecht was
gered
Hier zien jullie een regelmatige twaalf
hoek afgebeeld. De bedoeling is deze uit te
knippen en dan in één keer deze twaalf
hoek in drie gelijke delen te knippen, of
duidelijker gezegd, in drie delen, die alle
een even grote oppervlakte hebben.
Deze opgave lijkt op het eerste gezicht
bijna niet uitvoerbaar en toch, als je weet,
hoe het moet, is er niets aan, kijk maar
naar de tweede figuur. Je hebt niets an
ders te doen dan een vouw te maken. A-D
en een B-C. Deze vouwen leg je precies op
elkaar en knip nu de twaalhoek door. Je
hebt dus gekregen een lange strook, uit het
midden en de beide zijkanten. Als wjj
nu de oppervlakten gaan uitrekenen, wat
al gedaan is door de: verdeling van een der
zijkanten en het middenstuk, dan zie je
dat de oppervlakte der drie stukken pre
cies even groot is.
OPLOSSINGEN RAADSELS.
De goede volgorde' van de kiekjes die de
boer maakte toen zijn paard door de wei
draafde was: 1, 12, 6, 3, 5, 10, 4, 7, 9, 2, 11, 8
tl
De oplossingen van de raadsels der vori
ge week zjjn:
1. Hilversum.
2. Zomerkleren.
3. Hans, worst. Hansworst.
4. roest, roes, roe.
RAADSELS.
1. Hoeveel maanden hebben 28 dagen
2. Zonder ons zou een dobbelsteen geen
dobbelsteen zijn, naalden geen waar
de hebben en aardappels niet kunnen
groeien.
Wat zjjn wjj
3. Het geheel is een woord van 12 let
ters en stelt iets voor, waar we alle
maal wel eens in zitten.
1, 2, 4, 5 11 is een meisjesnaam.
6, 2, 8, 9 bouwen de vogels.
5, 8 is de derde persoon enkelvoud van
een werkwoord.!
7, 11, 2, 12 is een kleur.
9, 11, 3 4 is een jongensnaam.
9, 10 1 is iets om mee te spelen.
4. Hoeveel spaken zjjn er nodig in een
goedgemaakt voorwiel van een fiets
In Hamburg, in een rustige straat, ligt
een gebouw, waar men de mooiste vissen
kan zien, die er eoit in een aquarium ge
zwommen hebben. Hier komen vissen van
alle delen van de wereld en vandaar wor
den ze weer verzonden aan de verschillen
de dierenwinkels, aan de dierentuinen en
aan de verzamelaars van siervissen. Ze
worden hier ook gekweekt en hebben de
allerbeste verzorging, die men zich denken
kan. In grote bakken leven de vissen in
warm water en ook de vertrekken, waar
de aquaria staan, zjjn zo warm, dat de vis
sen niets te lijden hebben, van de kou,
waaraan ze niet zjjn gewend, omdat de
meest uit Z.-Amerika of Indië afkomstig
zijn. Maar de verzending is moeilijker,
want dan kunnen de visjes wel gemakke
lijk „kou vatten". Daarvoor zjjn speciale
bakjes gemaakt, grote en kleine'; in som
mige kunnen een 200 tot 300 vissen tege
lijk. Vaak gaan de vissen van Hamburg
weer terug naar Amerika, waar ze eigenlijk
vandaan komen, maar nu mogen ze niet
weer vrjj rondzwemmen in de Amazone of
in een andere rivier, maar ze komen in
een aquarium. Op sommige stoomboten, die
van Hamburg vertrekken, zjjn aparte in
richtingen gemaakt, waardoor de vissen
vers water kunnen krijgen en frisse lucht.
Er gaat altijd een man mee, die voor de
vissen moet zorgen en ze veilig overbren
gen.
Vissen in zakjes.
De vissen, die naar Europese landen wor
den gestuurd, gaan meestal per vliegtuig,
want hoe korter de reis duurt, hoe beter.
Maar omdat het koud kan wezen boven in
de lucht, reizen de vissen in de passagiers
cabines, als deftige reizigers. Op de vlieg
velden staan de auto's klaar, waarmee ze
Verder worden gebracht.
Als ze echter per trein moeten worden
verzonden, is het moeilijker om ze goed
warm te houden, want de goederenwagens
kunnen slecht verwarmd worden. De blik
ken bakken of kannen, waarin ze getrans-
parteerd worden, krjjgen dan een verpak
king van watten en daarom heen nog een
laag papier. Het grappigst is de verzending
van vissen, die niet samen in één bak mo
gen, omdat ze dan gaan vechten. Die zjjn
er hoor Als er twee mannetjes van derge
lijke soorten samen in een bak zijn, eten
ze elkaar haast op. Die vissen worden stuk
voor stuk in papieren zakjes gepakt, die
waterdicht zjjn gemaakt en gevuld met wa
ter. De zakjes zjjn net groot genoeg voor
de visjes om in te leven.
Vroeger zagen we eigenlijk alleen de
goudvissen, die uit China kwamen, als
„huisdieren". Maar zeelieden brachten vis
sen mee uit allerlei delen van de wereld
en meestal vonden ze er wel liefhebbers
voor, die ze afkochten. Zo werd het lang
zamerhand bekend, dat in de havenstad
Hamburg, waar veel schepen binnen lie
pen, altjjd mooie vissen te krjjgen waren.
Sommige mensen daar begonnen ook zelf
vissen te kweken om ze weer te verkopen,
anderen handelden in aquaria en vissen-
voer. In 1924 werd er één grote vishandel
van gemaakt, maar dan in levende vissen.
Steeds nieuwe soorten tracht men nog te
krjjgen.
A
Jf
De zwaluwen op de telegraafdraden,
Zijn met z'n allen aan het' beraden,
Waar zij hun nestjes zullen gaan bouwen,
Welke plaatsjes ze kunnen vertrouwen.
Ze komen nu' 's avonds met groot
[misbaar
Steeds op de telegraaflijnen bjj elkaar,
Zij vertellen hoe ver ze al zijn met
[hun huis,
Ja, zwaluwen, dat is een vrolijk gespuis!
Eens had een rijk man een aanzienlijke
som gelds verloren, dat zorgvuldig in een
leren zakje genaaid was. Zoveel hjj kon,
liet hij zijn verlies bekend maken en stel
de een beloning van honderd gulden in het
vooruitzicht aan de eerlijke vinder, die het
zakje met geld ongeschonden zou terug
brengen.
Een arme man vond het zakje en bracht
het, zonder aan de inhoud te komen, aan
den eigenaar terug. Deze, die even gierig
als rijk was, haastte zich zijn geld te tel
len, onderwijl op een middel zinnende om
de belofte, die hij gedaan had, te ontdui
ken. De zeven honderd gulden, die het
zakje moest bevatten, waren er in.
„Vriend", sprak hij, „er waren acht hon
derd gulden in het zakje en ik vind er
maar zeven honderd; U hebt zonder twjjfel
het zakje opengemaakt en Uw beloning er
reeds uitgehaald, het is zo dus in orde."
De eerlijke arbeider, die zich meer om
zjjn goede naam dan om de guldens be
kommerde, verzekerde, dat hij het zakje in
het geheel niet geopend had.
De zaak kwam voor den rechter, die
spoedig de bedriegerij van den gierigaard
en de eerlijkheid van den arbeider ont
dekte. Hij liet zich alle bijzonderheden
vertellen.
De rijkaard hield vol, dat het zakje, dat
men hem wilde geven, slechts zeven hon
derd guldens bevatte, terwjjl er acht hon
derd in moesten zjjn, de arme man daaren
tegen verzekerde, dat hjj niets van de in
houd genomen had.
„Welnu", zei de rechter, „de een heeft
achthonderd gulden verloren, de ander
heeft er zevenhonderd gevonden. Deze laat
ste som is dus niet de uwe", sprak hjj tot
den gierigaard. Tot den arbeider zei hjj:
„Neem het zakje met het geld mee en be
waar het totdat zich iemand aanmeldt, die
het verloren heeft. Komt er niemand, dan
is over een jaar en zes weken het geld
voor U." „Wat U betreft," voegde hjj den
rijkaard toe, „ik raad U aan, geduldig te
wachten, totdat uw zakje met acht hon
derd gulden gevonden wordt."
Hier is weer zo'n aardig schaduwprentje,
dat óf eerst kan worden nagetekend, daar
na uitgeknipt en opgeplakt, óf door de
kleintjes dadeljjk uit de courant kan wor
den geknipt. Vraag eerst aan vader of moe
der om een stukje stevig papier, waarop
het plaatje geplakt wordt en pas als de
ljjm of de stjjfsel droog is, kan met het
knippen worden begonnen.
Denk er om, dat je precies langs de om
trek knipt, want anders zou je de punt
van de kaboutermutsen of hun baardjes
niet meer kunnen zien, terwjjl in de bos
met bloemen hier en daar
een heel klein gaatje moet
worden gemaakt, dat geeft
meer de indruk hoeveel bloe
men er wel in de bouquet
zitten.
Als het plaatje netjes uit-
geknipt is, dan wordt het aan
de achterkant dun met stjjf
sel of ljjm bestreken en voor
zichtig mooi vlak op een stuk
wit papier geplakt. Het aan
drukken moet met de zak
doek gebeuren, want met de
handen scheur je het natte
papier gemakkelijk. Zo en
nu maar aan het werk
