ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
NAN DE PROVINCIALE ZEEUVSCHE MIDDELDUPGSCHE COURANT
7 MEI 1938
Als het zomerseizoen voor de
deur staat.
DAMMEN EN SCHAKEN.
Wat de mensch kan.
Misschien herinnert u zich de dadels van
Hassan, waarvan zóó lang geroepen werd,
.«dat ze grooter waren dan ze waren, dat
een ieder het tenslotte geloofde
Daar waren ook nu nog wijze dingen
over te zeggen, want de massa is nu nog,
gelijk toen, voor machtschreeuwerige sug
gestie over-vatbaar.
Maar ik moest slechts terloops aan deze
woorden denken, toen mij eens dit aphoris-
me te binnen schoot: de mensch kan véél
meer dan hij kan
Dat lijkt op de dadels van Hassan.
Maar het verschilt er toch zeer wezenlijk
van.
Alleen reeds hierdoor: dat het waar is.
De mensch kan inderdaad veel meer,
dan hij kan. Alleen moet dit aldus verstaan
worden: wij beschikken, geestelijk en licha
melijk over een veel grooteren reservevoor-
raad aan kracht dan wij weten en dan wjj
in gewone omstandigheden tot onze be
schikking hebben.
Als de nood aan den man komt, dan kan
de mensch dikwijls, wat hij anders heusch
niet kan.
Lichamelijk beschouwd is dat wel in
teressant, en, voor den betrokkene, is het
dikwijls ook zeer belangrijk. De man, die
slechts een halven meter hoog kan sprin
gen, maar, door een dollen stier achter
volgd, een hek van anderhalven meter
„neemt", heeft daarmêe niet alleen een
uiterst merkwaardig particulier record ge
broken, maar bovendien, wat nog wèl zoo
belangrijk i§, zijn leven gered.
Maar zoo heel onbegrijpelijk is het, bij
eenig nadenken, toch ook weer niet: als
onder noodomstandigheden alle energie
plotseling, met uitschakeling van elke bij
overweging, op die eene topprestatie gezet
wordt, och, dan kan men zich tenslotte
toch nog wel begrijpen dat een groote
sprong, een snelle vlucht, een lange marsch
mogelijk is voor wie anders maar een poo-
vere springer, een langzame of slechte loo-
per is. Als 't om het zoete lijfsbehoud gaat,
maakt niet alleen een in het nauw zittende
kat rare sprongen.
Wonderlijker evenwel wordt het, wan
neer wij ons naar het geestelijk aanzicht
der dingen richten. Dan valt het maar niet
zoo dadelijk te begrijpen, waaruit de
mensch voortdurend zijn reserve-energie
kan blijven putten. Al is ook hier een grens,
gelijk bij physieke prestaties, die slechts op
straffe van volslagen gevoelloosheid, of er
ger, overschreden kan worden.
Maar in het geestelijke zijn onze krach
ten niettemin verwonderlijk groot en sterk.
Le Bon heeft eens gezegd: Les forces ma
térielies sont redoutables, les forces psycho-
logiques invincibles: voor de stoffelijke
krachten moet men vreezen, de geestelijke
krachten zijn onoverwinnelijk. Hij bedoelde
hiermede: als een stoffelijk zwaard het
hoofd van een nobelen denker door
weeftdan zal zijn stoffelijk overschot
begraven moeten worden, maar zelfs dan
nog zal de waarheid, waarvoor die denker
streed, zegevieren. De geestelijke krachten
zijn onoverwinnelijk. Ze zijn, voor wat den
mensch betreft, ook bijna onuitputtelijk en
altijd veel grooter dan de kleinmoedige
vreest.
En dan spreken we nog niet eens over
de vraag, of het 's menschen gees
telijke kracht alléén is, die in den strijd des
levens meêteltIeder denkt daar zoo
het zijne van, en menigeen zal hierop zeer
nadrukkelijk neen zeggen
In elk geval kan deze gedachte wel velen
in droeve dagen van beproeving tot goede
troost zijn: de mensch, en dus ook gij, moe-
delooze lezer, kan veel meer dan hij meent
te kunnen. Laat daarom het hoofd niet
hangen als het noodlot U met zijn slagen
beukt: het einde van onze krachten en ons
weerstandsvermogen is lang niet zoo gauw
bereikt, als de kleine mensch in zijn angst
méént: de geestelijke krachten zijn onover
winnelijk zegge men Le Bon maar na.
Want hij heeft gelijk.
Philonous.
'OM ONZE ZEEUWSCHE DRACHT.
IWij willen Zeeland houden
En ook de Zeeuwsche dracht,
Voor mannen en voor vrouwen,
Voor jongen en voor ouden,
Voor nu en 't nageslacht.
Die dracht, zoo nauw verhonden
Aan mooie Zeeuwsche land,
n 6 êa ntet te êronde,
D°ch houde, ongeschonden
Nu en voor altijd stand.
Och, dat de boeren 't zagen,
Hoe goed t costuum hun staat,
Ze zouden 't allen dragen,
Naar burger niet meer vragen;
Nog is het niet te laat.
Öat zij zich overtuigen
an 't geen 'k hun zeggen wil,
°o zou heel Zeeland juichen,
rndat zij zich niet buigen
00r burger modegril.
'Ir/u Le^and> Zeeland blijven,
Elk helpe daarfoe mee.
e eeuwsche dracht beklijve,
en zegge en men schrijve
De leus: „je maintiendrai"
ke' Jkvr, H. 'J. v. L.
DAEGELIKSE DIENGEN.
VERVURME.
Vanaeven' kwaem ik dae' op een plekke,
en die ménsen zaete' nog t' eten. Eén van
de guus 't woord en die vroog: „zeg Voa-
der, 'oevee' Hervormers ken jie Die man
zei: ,,'el-le, Luther vanselft en dan je
dae noe—ge, toe, 'oe 'êet dien aren ok wee',
o, ja, Calvijn".
Mè' die jongen wou der drie-e wete'.
Toen vonne' ze dan eindelienge Menno Si
mons nog, mè' nêe-e, 't waer nog nie' góed,
't most Schinglie weze'. Nou, óns gêen
van óns oallen ooit z'n leven de man z'n
naem 'ehóore'. Watte geleerde jongers
toch tegenwooreg Den dien was ter
dirroin zö is slecht over te spreken, dat 'n
zö-vee' 'uuswerk most maeke'. Ie zeiden:
„ik wou da' ze dat a-gauw ok mer is voe'
een overwonne' standpunt verklaarden,
wat je di' noe an of a je weet
wat a oal die ouwe kerels uut-'evoerd
Mè' di' bin ik het nie' mie' sêens. Ik
zegge: „m'n jonksje' 'oe oud bin jie noe
Kiek, dae' zu' me noe is niks mi' over zeg
ge', wan' dat bin toch oal woorden voe'
niks, mè' di' zu' me noe over tien jaer,
a' me 't leve, nog wè' is over prate' te
gaere".
Onderwegt naer 'uus nam ik m'n eigen
vóór, om êest voeroal, zö gauw a 'k tied
om te lezen, de geschiedenis van de Her
vorming is 'êelegans onder 'annen te ne
men. Noe zu' je meschien zegge': „waer
'ael jie dan oal die boeken mer inêens van-
daen Ja, daer ik noe is een góed adres
voe, jongen. En dat za' 'k je is zegge'. Dae'
zu' die ménsen niks op tegen Dan gae je
ni' Middelburg, en in den Lange Delft, an
je rechterkant a' je van de Mart komt,
kiek je mè' of da' je nergenst voe' 't raem
zie stae': Provinciale Bibliotheek. En noe
za' 'k je is zegge' 'oe a je dan doe-e mot,
anders brieng je der niks van terechten. Je
douwt de vö'-deure open en je stapt er
maer in. De deure an je lienkerkant die
doe je ok mer open en je gae' wee' mè' ni'
binnen. Noe zu' je zegge': „zö onstrant durf
ik nie' te wezen", mè' dat mö' je töch doe-e,
wan' dat is dae' zö de gewente. Dat wist ik
in 't êeste ok nie' en ik toen zeker wè'
glad voe' spot 'elöope', wan' ik klopten op
de deure en, daer a een belle was, trok ik
an de belle. Mè' dat mö' glad nie' 'oor. Je
gaet er mer in. In die kaemer zitte 'êeren,
en dae' zè' je dan je belangen tegen, en die
'ellepe je dan terechten. Wil je boeken mee
naer 'uus neme', «dat mag je doe', en je
mag z' een paer weken 'ouwe.
Wil je in die are kaemer lekker werm
en dröoge in een zekelstoel gae' zitte leze
toet vuuf uren, j' ei mè te spreken en 't
boek wor' voe' je neuze 'eleid. Je ei keur
uut man, uut'duzende. Ik is magge kieke
in een gröote kasse, zö brêed as een spinne
en dan vee' 'öoger, wan' dat is een 'oog ge
bouw, en die zat stampvol ienkeld en al-
lêeneg mie' kinderhoeksjes uut den ouwer-
wessen tied, mie' vaesjes in Ééntje 'k
er nog van ontouwe, dat was:
Krelis had een koe gegroet,
met het lichten van zijn hoed.
Jantje vroeg hem naar de reden
van die vriend'lijkheid. „Och heden",
zei de boer, „jij slimme kwant
Hebt, geloof ik, klein verstand,
'k Groet de Welvaart van den Lande,
Weet je dat niet? wel 't is schande
Denk aan wat de koe ons geeft,
En groet haar dan ook beleefd".
't Is moer een klein vaesje, mè' het zet
je gedachten an de gank. Den ouwen
tied,den dézen,schetsen,mer
kenkonterleurs,vansetera
Hervormers Ik g'lóove a 'k er nog één
wete'. Ik mèene da' 'k een, laet is kie
ke, een dag of elve gelee-e nog een 'and
'egeven in de Prince.
Kiek zie je wè', deur dat kleine vaesje
bin 'k glad uut de koers 'erocht. Wi' was ik
noe 'ebleve' O, ja Je zat in een zekel
stoel an die gröote taefel in te midden van
de achterkaemer, of meschiens mö' 'k zeg
ge: zaal.
En vóór je ligt bevoobeld een ingebonde
jaargank van de Middelburger. A je nog
is leze wilt wat a ter 'eschreve' wier in
Augustus 1914, dan ku' je dat dae' doe-e.
Ik weet nog goed dat er toen vee' mén
sen vrêed benauwd waere da' óns ok in den
oorlog zou-e raeke', en ik weet nog 'êel
góed 'oe a de hoofdartikels uut de Middel
burger die ménsen wee' 'êelegans terneer
zetten. Ons der ok één in de fermielje die
a nog-a' dichte an de grens zat en afijn, die
was zö benauwd as vier; dae' stierden ik
dan oallen dag de krante nae' toe en dan
was die wee' glad 'ekalmeerd.
Merre, ik 't noe over die boeken. Dae'
mö' 'k dan noe nog één diengen van zegge':
„dat kost je gin cent". Ik bin der wezeluk
soms zelft verlege' mee, om die ménsen
oal die last an te doen, en dan niks te be-
taelen, mè' ja, dat is dae' noe êenmael zö.
Nou, dae' ku' je niks tegen
En, daer a ik noe tegen dat jonksje nie'
dieper op ingae' wou, dat kan 'k noe 'ier
tegen julder wè' zegge'. Zouwe' me in den
tegenwooregen tied èn in óns land gin paer
hervormers kunne gebruke? Zou 't dan nie'
góed weze' om nog is te lezen „wat a die
ouwe Kaerels uut-'evoerd en 'oe die
zö nöodeg der leven, der lesten druppel
bloed over voe' de waer-'eid, of voe'
onze Vrie-'eid. Hervorme' ku' je nog meer
diengen as de Go'sdienst. Dat ku' je het on
derwies, en de spelleng of de loonen van
ambtenaers en boere-erbeiers of 't leger en
de meniere van regêeren. Je lees' nog-S.'
dikkels is: de geschiedenis herhaalt zich.
Noe zou ik zö zegge: lees dan goed in de
geschiedenis wat a ter vroeger zö-è.' ge
beurd is, dan zo' je jen eigen voe' vee' ver-
kêerde diengen kunne' wachte'.
Volgens mien geringe gedachten is 't zö
gelege' a' je zelft nie' op tied je zaeken
vervurmt ni' den eis van den tied, dan
kom' je buurman en die zet je boeltje rech
te'. En daer ik het nie' brêed op. Ik kan
't mis 'oor, mè' 'k 't er toch nie' op.
Freek Hóógstee.
ZEEUWSCHE KRONIEK.
MARNIX VAN ST. AEDEGONDE EN
ZEELAND.
I.
Al is het, dat de onderzoekingen in de
laatste jaren uitgemaakt moeten hebben,
dat er meer reden is om aan te nemen,
dat Marnix van St. Aldegonde in 1540 is
geboren en niet in 1538, toch zal zijn 400
jarige geboorte dit jaar herdacht worden,
voor welke herdenking vooral de Antwer
penaars zich het eerst en het meest heb
ben beijverd.
Daar bij die herdenking Zeeland en in
het bijzonder Westsoeburg wordt
betrokken, als zijnde de plaats, waar Mar
nix den langsten tijd van zijn leven heeft
gewoond, kan het niet anders of wij willen
in de Zeeuwsche Kroniek over dien groo-
ten strijder voor onze vrijheid op gods
dienstig en staatkundig gebied het een en
ander mededeelen.
Over het algemeen weet het publiek te
weinig van dien vrijheidsheld. Mogelijk
wordt er op de scholen te weinig van hem
verteld. Alleen weet men, dat het Wilhel
mus, het nationale lied bij uitnemendheid,
door Marnix is gemaakt, ofschoon dit ook
nog maar waarschijnlijk is. En hiermede
houdt de kennis over Marnix veelal op.
Toch heeft hij ons land onschatbare diens
ten bewezen. Zijn kennis was groot en zijn
gaven waren vele. In de eerste jaren van
den taehtigjarigen oorlog, waarin ons land
dreigde onder te gaan, was Marnix de
rechterhand van Willem van Oranje.
Ons doel is niet om in dit artikel alleen
maar iets te schrijven over zijn groote ver
diensten op staatkundig, godsdienstig en
letterkundig terrein, maar vooral ook over
den band tusschen Marnix en Zeeland.
Filips van Marnix is in 1538 of 1540 te
Brussel geboren. Met zijn ouderen broeder
Jan studeerde hij eerst te Leuven, daarna
te Döle in Frankrijk om te Genève hun stu
dies te voltooien. De naam van deze laatste
stad zegt al, dat zij de leer van Calvijn wa
ren toegedaan. Zij zochten en vonden dan
ook geen betrekking aan het hof van de
landvoogdes Margaretha. In Brussel was
in 1562 reeds een Hervormde gemeente,
waarvoor vooral Jan zich beijverde. Filips
erfde o.a. van zijn vader Aldegonde, eigen
lijk St. Aldegondesberg en Jan kreeg Tou
louse. Zij hadden nog een jongeren broeder
Jacob, die de heerlijkheid Potten als epithe
ton of toenaam kreeg. Van dezen laatsten
is weinig bekend, maar des te meer van
Jan en Filips van Marnix.
Jan bewoog zich dadelijk meer in het
openbare leven door met het zwaard het
goed recht der verdrukte Nederlanders te
verdedigen. In het begin van het jaar 1567
wilde hij zelfs Middelburg bij ver
rassing bezetten en daarna zoo mogelijk
ook Antwerpen, vóór Alva in deze landen
zou heerschen. Met Pieter Haak, een voor
malig baljuw van Middelburg, kwam hij
met 3 schepen en 6Ö0 manschappen voor
het kasteel Rammekens. De aan
slag was echter verraden, zoodat men hier
en te Middelburg op zijn hoede was. Jan
van Toulouse keerde met zijiF krijgsvolk
naar Antwerpen terug. Hier werd hij even
buiten de stad door de Spanjaarden versla
gen. Met zoo goed als al de zijnen sneuvelde
hij.
De Prins van Oranje, die door de land
voogdes naar Antwerpen was gezonden tot
handhaving van de orde, was genoodzaakt
Toulouse aan zijn lot over te laten met het
treurige gevolg.
Marnix van St. Aldegonde ging in 1567 te
Breda wonen. Met Lodewijk van Nassau
was hij een der eerste onderteekenaars van
het bekende smeekschrift der edelen, waar
van hij zeer waarschijnlijk ook de opsteller
was.
Bij de komst van Alva vluchtte hij, zoo
als vele anderen, naar Emden in Duitsch-
land. Uit Zeeland vluchtten de meesten
naar Engeland.
De vele goederen van Marnix, welke
vooral in Zuid-Nederland lagen, werden
verbeurd verklaard en hij zelf voor eeuwig
verbannen (17 Aug. 1568).
Tijdens zijn 5-jarige ballingschap (1567
1572) bewoog hij zich voornamelijk op ker
kelijk en theologisch gebied en verbleef
niet altijd te Emden. In die jaren verloor
hij zijn vrouw Philippe van Bailleul, nala
tende 4 kinderen, Jacob, Maria, Amelia en
Elizabeth. In 1572, toen de steden Brielle,
Vlissingen, Vere en andere ste
den het Spaansche juk hadden afgeschud,
kwam Marnix met Willem van Oranje en
vele anderen naar ons land terug. Hij was
toen in dienst van den keurvorst van de
Paltz. Hij stelde zich in Oranje's dienst zon
der bitterheid of wrevel te toonen over de
omstandigheden, waaronder zijn broeder
Jan bij Antwerpen was gesneuveld.
Toen de Prins van Oranje met zijn leger
in het veld was, werd hij op de vergadering
van de Staten van Holland en Zeeland, op
19 Juli 1572 te Dordrecht gehouden, verte
genwoordigd door Marnix. Mede door de
welsprekendheid van dezen werd het be
sluit genomen zich te handhaven, zoo noo-
dig met opoffering van goed en bloed. Ook
wist hij de Staten te bewegen den Prins
geldelijk te ondersteunen.
Zoo was hij ook bekwaam in de staat
kunde. Bekend is zijn welsprekende rede op
7 Mei 1573 te Worms in Duitschland op den
rijksdag gehouden om voor de Nederlanden
de hulp in te roepen van den keizer en de
rijksvorsten, 't Was echter vergeefsch.
Ook met het zwaard streed hij, ai bracht
d)t hem niet zijn grootste roem. In Novem
ber 1573 werd hij bij de Maaslandsche sluis
gevangen genomen en naar 't kasteel Vre-
denburg te Utrecht gebracht. In zijn ge
vangenschap werkte hij aan de psalmberij
ming, welke later, toen hij te Westsoeburg
wconde, geheel werd voltooid. Tijdens de
gevangenschap van Marnix viel ook Simon
de Rijk, die in 1572 Vere en Zierik-
s e e had helpen bevrijden, bij zijn misluk
ten aanslag op T o 1 e n (Mei 1573) in han
den van den vijand.
Toen op 18 Feb. 1574 Middelburg
door den Prins van Oranje was ingenomen,
werd Mondragon, de bekwame en dappere
bevelhebber der stad, zijn krijgsgevangene.
Deze kreeg dadelijk de vrijheid, mits binnen
2 maanden Marnix van St. Aldegonde, Si
mon de Rijk en 3 anderen hun vrijheid kre
gen. De landvoogd Requesens had hiertoe
eerst niet veel zin. Daar Mondragon vol
gens zijn belofte zich weer in de handen
van Oranje wilde stellen, gaf Requesens
toe en op 2 October 1574 kregen Marnix
en de anderen hun vrijheid.
(Wordt vervolgd).
R. B. J. d. M.
(Nadruk verboden.)
Brieven uit Parijs,
P a r ij s, 5 Mei. Het zomerseizoen staat
voor de deur, zeggen de kranten. Het sei
zoen mag er zijn, de zomer laat voorshands
nog op zich wachten. In Maart was het
hier vrij wat warmer, de boofnen stonden al
in blad en in het Bois de Boulogne wandel
den de kindermeisjes, de „bonnes" in de
zon, al bruin en met een air of ze pas van
drie maanden wintersport weer thuis kwa
men.
Thans zijn de kastanjeboomen -alweer
uitgebloeid, men verhandelt aardbeien en
kersen op de Markt; de oesterstalletjes bij
de restaurants zijn verdwenen, evenals de
verkoopers van gepofte kastanjes, chauds,
chauds mes marrons. Er zijn ijswagentjes
voor in de plaats gekomen, doch de Parjjze-
naar loopt 's avonds van ellende maar naar
een café, omdat thuis de centrale verwar
ming uit is.
De kranten laten er zich niet het minst
door van de wijs brengen. Volgens den ka
lender behoort het Parijsche seizoen half
Mei te beginnen en de natuur dient zich
daarbij neer te leggen, oordeelt men. Als
het niet klopt, zei een geestige Fransch-
man, eertijds was dat een pleonasme,
wordt er beweerd _de fout ligt niet bij
ons.
Het is waar, La foire du Tröne loopt al
op haar eind. Als deze kermis, die den ge-
heelen boulevard du Tröne, van Nation tot
Porte de Vincennes, in beslag neemt, voor
bij is, moet het zomerseizoen zijn begon
nen.
Nu is het altijd wel ergens kermis in Pa
rijs. Al in Maart slaat men aan den boule
vard Pasteur zijn tenten op. Later komt
dan Saint Cloud, Clichy, Courbevoie, Neuil-
ly, kortom de heele Parijsche banlieue aan
de beurt. Maar La foire du Tröne, la foire
du pain d'épice, de koekenkennis, is toch
wel één der belangrijkste jaarmarkten, één
met een eerbiedwaardige traditie zelfs.
Reeds in de Middeleeuwen was ze bekend
en een beetje berucht. La foire. Men
wandelt er midden in een schilderij van
Breughel. Op eiken straathoek komt men
wel een Vitalis van Hector Malot tegen.
Honden vertoonen hun kunsten, er zijn
mannen met leeuwenmanen en de dikste
dames van de wereld, enakskinderen en
lilliputters, waarzegsters, die uit de kaart
en het koffiedik lezen en uit de lijnen van
uw hand; voor een paar frank kan men een
heele circusvoorstelling bijwonen, een gokje
wagen of het panopticum van madame
Bourdin betreden om er een kwartierlang
te griezelen.
Om de tien pas staat er een schiettent;
de Parijzenaar vermaakt zich met alles,
zelfs met het werpen van ballen tegen oude
bussen en vindt in dat, volgens ons minder
waardig amusement, het grootste plezier
naar het schijnt.
Op geen Fransche kermis ontbreekt een
Hollandsche wafelkraam, met les croustil-
lons Hollandaises, onze befaamde oliebol
len. Al is dan het meel Fransch, de olie
Fransch, de kraam Fransch en de eigena
res meestal een rasechte Frangaise.
Een specialiteit van de Foire du Tröne
zijn de varkens van taai. Ze dragen een
naam van opgespoten suiker, men doopt
ze, terwijl u-wacht. Geef uw varkens
cochon is geen vleiende uitdrukking den
naam uwer vrienden, raadt een andere
taaiverkooper gemoedelijk.
La foire du Tröne heeft haar koningin
gekozen; het einde komt in zicht. Mei. Heb
ben we ons niet aireede den eersten Mei
met het bekende lelietje van dalen, le
muguet, getooid, den dag van den arbeid
gevierd met niet te werken en eens heele-
maal geen krant te krijgen
Het zomerseizoen begint. Weer of geen
weer. Het program is vastgesteld en ver
schenen. Over eenige dagen gaat een lieht-
stoet de feesten inluiden. Op 2 Juni zal in
den historischen Moulin de la Galette op
Montmartre waar in 1814 zoo bloedig
werd gevochten de tijd van 1830 herle
ven, zij het dan slechts in een operette van
Messager, den in 1929 overleden Franschen
componist.
De Cour des Invalides zal midden Juni
getuige zijn van een Berlioz-feest, waarvan
Charles Münch met onder zijn directie een
orkest van twaalfhonderd executanten de
artistieke leiding heeft.
En zoo gaat het dan voort van feest tot
feest tot in begin Juli. Sportmanifestaties
de populaire „Grand prix de Paris
pédestre" wordt 19 Juni verloopen mu
ziek en bal. De clou wordt het bal in Ba
gatelle, Bois de Boulogne, een bal, 't welk
ditmaal „La Nuit de la Rose" heet en waar
voor het Engelsche koningspaar zijn tegen
woordigheid reeds heeft toegezegd. Voor
het bezoek van Koning George, wordt het
program grondig bestudeerd. Zoo grondig,
dat men er thans reeds aan twijfelt of er
tijd zal overschieten voor de inwijding van
het monument van Boulogne, de haven,
waar de geallieerden in 1914 hun troepen
aan land zetten, een inauguratie, waarom
de heele reis eigenlijk is begonnen.
Parijs is vol van dit vorstelijk bezoek;
men weet elkaar nu al te vertellen, dat
koningin Elizabeth het vermaarde kroonju
weel, de kohinoor, zal dragen.
Het zomerseizoen, zegt de Parijzenaar.
En hij neemt een café crème bien chaud en
bekommert zich niet te zeer om de ver
schenen en nog komende decreten, die bij
alle verscheidenheid gemeén hebben, dat
ze tot belastingverhooging leiden; om den
frank, om de reis van Hitier naar Italië.
Het zomerseizoen. Dat beteekent alles wat
schoon is en welluidend. En daarna? Daarna
is het vacantie. Op de deur van menig the
ater verschijnt een bordje met „cloture
annuelle", de Parijzenaar, die het maar
eenigszins kan doen, vertrekt naar buiten
en Parijs wordt in bezit genomen door den
vreemdeling. Die op vertoon der toeristen-
kaart veertig procent reductie krijgt op de
spoorwegtarieven en zestig frank terugont
vangt op den prijs bij aankoop van honderd
liter benzine.
Het zomerseizoen staat voor de deur! Wij
in onze flat met centrale verwarming
tot 15 April hebben maar een straal
kacheltje aangeschaft. Ondanks den kalen
der.
T. O.
DE PARTIJ
KOLTANOWSKY—MULLIé.
Onderstaande partij werd gespeeld op
Woensdagavond j.l. in den simultaanwed-
strijd tegen den kampioen-blindspeler, G.
Koltanowsky. Deze simultaanseance was
georganiseerd door den Zeeuwschen
Schaakbond waarin alleen onderstaande
partij voor den simultaanspeler verloren
ging.
Deze partij laat duidelijk zien dat een
kleine fout in de opening groote gevolgen
kan hebben.
Russisch-paardenspel.
Wit: G. KOLTANOWSKY.
Zwart: J. M. MULLIE, Middelburg.
1. e2e4 e7—e5 2. Pgl—f3 Pg8—f6
3. Pf3 X e5 d7d6 4. Pe5—f3 Pf6xe4
5. d2d4 d6d5
In deze stelling is zwart een tempo in het
voordeel, daar zijn paard veel actiever
staat dan het witte paard op f3. Strategisch
bezien moet nu het zwarte spel daarop ge
richt zijn dat hij dit kleine voordeel weet
te behouden. Weet hij zich te handhaven
en zijn voorsprong in de ontwikkeling te
vergrooten dan kan winst niet uitblijven.
6. Lfld3 Lc8g4!
Zeer juist. Door dr. Tarrasch wordt ook
wel 6Lf8d6 aanbevolen. Vaak
wordt 6Lf8e7 toegepast doch
dat is minder sterk en niet agressief ge
noeg.
7. c2c4
Zie hier de fout die wit heeft gemaakt.
Hij speelt deze pion één zet te vroeg. Nood
zakelijk was eerst 7. 00 waarop dan volgt
7Lf8d6! 8. c2c4; 00 enz.
7Lf8b4t8. Pbl—d2
Deze verdediging Hjkt wel aardig omdat
tevens een wit stuk wordt ontwikkeld doch
is beslist fout. Te verkiezen was nog
8. Keifl waarop dan zou kunnen volgen
800, 9. Ddlb3 waarna zwart
de tempo weer zal moeten verliezen. Alleen
heeft wit dan nog eenige moeite om de h-
toren in het spel te brengen.
80—0 9 0—0 Pe4xd2
10. Lel X d2 Lb4xd2 11. Ddlxd2 Lg4xf3
12. g3xb2 d5xc4 13. Ld3xc4
Wit heeft nu wel een betere ontwikke
ling, maar daar tegenover staan twee
zwakke pionnen. En daarmede weet Zwart
wel raad!
13Dd8—f6 14. Dd2c3 Pb8—c6
15. Tfl—dl
Beter zou 15. Taldl geweest zijn omdat
de f-toren later had kunnen worden ge
bruikt op de g-lijn.
15Ta8d8 16. d4—d5 Pc6—e5
17. Lc4e2 Tf8—e8
Eerst den aanval en dan de verdediging!
18. Dc3 x c7 Td8c8 19. Dc7xb7 Tc8—b8
20. Db7 X a7 Tb8 x b2
abcdefgh
21. Tdl—el Tb2xe2!
Prachtig gespeeld! Nadat Zwart drie
pionnen heeft geofferd geeft hij nu nog de
kwaliteit. Maar nu begint zijn aanval.
22. Tel x e2 Pe5xf3t 23. Kgl—g2 Pf3—h4f
24. Kg2g3
Gaat de koning naar <fë eerste lijn dan
volgt mat in twee zetten (24
Df6 x alt enz.)
24Df6f3t 25. Kg3xh4Df3xe2
26. Tal—gl Te8e4f 27. Kh4—h3 De2-h5t
28. Kh3g2 Dh5xd5! 29. Kg2—g3
Gedwongen.
29Dd5g5t
30. Kg3—f3 Dg5—f4t 31.Kf3—g2 Df4—g4t
32. Kg2—fl Dg4—h4t
Wit geeft op. Mat in twee zetten volgt
(33. Tglg2, Dh3d3t34. Kfl—gl en
Te5el mat.
Een door Zwart zéér sterk gespeelde par
tij.
