VOOR DE JEUGD.
Een Legpiizzle
EEN VLIEGTUIG IN EEN WIP IN ELKAAR GEZET
Hitler, Stalin, Goering en Blum
Eten Samen.
EEN MERKWAARDIG DINER!
IN STOCKHOLM.
WAT LEZERS BELEEFDEN.
DE BRUG OVER DE
NIAGARA-WATERVAL.
Hoe moest het begin ge
maakt worden De
vlieger bracht de oplos
sing.
RAADSELS,
EEN NIEUW SPEL.
De paardenrennen.
Vier heeren, gekleed in Zondagsche jas
en met een gelaatsuitdrukking, waarop de
ernst van het oogenblik te bespeuren
viel, traden de feestzaal van het bekende
Stockholmsche restaurant „Skael" binnen.
De magnesiumlichten flitsten en de fotogra
fen deden hun werk. De verslaggevers
die zonder twijfel allen medewerkers wa
ren van het Stockholmsche dagblad „Nya
Dagligt Allehanda" kwamen in actie;
de directeur en de hoofdredacteur van dit
bekende Zweedsche blad liepen de aanko
mende heeren tegemoet, maakten een bui
ging, meer vriendelijk dan beleefd, en zij
stelden voor: de heer Hitier, de heer Goe
ringAh, daar is ook de heer Stalin,
en daar zelfs de heer Blum. De bij deze
ontvangst tegenwoordig zijnde personen,
begroetten de aangekomen vier burgers,
die allen namen droegen van groote man
nen uit den tegenwoordigen tijd. En toch
toonde men zich in het geheel niet ver
wonderd, aangezien men wist wat er pre
cies gaande was.
Maar wanneer op dit moment van ont
vangst der vier mannen, zich een vreem
deling in het restaurant had bevonden,
dan zou deze toch wel op z'n minst ge
dacht hebben, dat hij aan gehoor-hallucina-
ties leed. Daar de namen evenwel verschil
lende malen herhaald werden, zou hij
zonder twijfel eens terdege om zich heen
gekeken hebben, of hij de geheime po
litie ook ontdekken kon. Want dat deze er
moest zijn, om een dergelijke fantastische
conferentie, waarvan zeker niet minder
dan de wereldvrede afhing, te bewaken,
zou voor den vreemdeling wel boven allen
twijfel verheven zijn
Edoch, het gold hier geen conferenties
of besprekingen, doch een feestelijk diner,
zooals er zoovele gehouden worden. Alleen
de wijze waarop dit diner was ingericht
moest eenigermate zonderling worden ge
noemd. De kwestie was namelijk deze, dat
een jonge, gewiekste verslaggever van het
genoemde blad ontdekt had, dat er in
Stockholm eenige brave burgers woonden,
die hamen droegen van personen, die he
den ten dage bij iedereen bekend zijn.
Een goed journalistiek idee volgend had
hij zijn redacteur voorgesteld, daarover
een artikel te schrijven. De redacteur even
wel stelde op zijn beurt den hoofd-redac-
teur voor, de door den verslaggever be
doelde menschen een interview af te ne
men. Maar de hoofd-redacteur zag in dat
geval een prachtige gelegenheid om pro
paganda te maken voor zijn blad. Hij stap
te naar den directeur, met wien hij over
deze kwestie een langdurige bespreking
had. Het gevolg van een en ander was,
dat „Nya Dagligt Allehanda" tot verbazing
zijner lezers mededeelde, dat directie en
uitgever van het blad het zich tot een eer
rekenden, de heeren Hitier, Goering, Sta
lin en Blum uit te noodigen, aan te zit
ten aan een diner, op Maandag 4 Maart.
Merkwaardig is, dat Hitier, de Stock
holmsche „Führer" het beroep uitoefent
dat ook zijn groote naamgenoot geleerd
heeft: decorateur en meester schilder. Hit-
Ier uit Stockholm is echter bij zijn leest
gebleven. Hij staat zelfs bekend als een
bekwaam vakman en' bezit een omvang
rijke klandizie. Daar het merkwaardige
van zijn naam natuurlijk al iang door zijn
vrienden en bekenden is rondverteld, voor
dat de verslaggever zijn ontdekking deed,
krijgt de Stockholmsche Hitier nu zooveel
opdrachten, dat hij niet weet hoe er door
te komen. Hij is een eerlijk, braaf man,
rustig, niet erg sterk; hij heeft niet de
minste gelijkenis met Adolf Hitler.
Tijdens het diner heeft Hitier openlijk
toegegeven, dat hij met zijn naam niet zoo
tevreden is. Het zou hem niet moeilijk val
len ook een boek te schrijven, dat tot ti
tel zou hebben „Mein Kampf". Maar hij
denkt er nog niet over te gaan schrijven.
Daarom vond hij het prettig, dat de jour
nalisten zijn tegenspoed openbaar maak
ten.
Als hij bv. telefoneert en zegt: „Hier
Hitier", dan komt het menigmaal voor dat
aan den anderen kant van den draad een
uitroep van verbazing weerklinkt. Wellicht
ook valt de klant na de eerste mededee-
ling: „Hier Hitler", in onmacht; maar
wanneer hij dan weer tot bewustzijn komt,
dan zegt hij in 99 van de 100 gevallen op
boozen toon: „Jajahier Mussolini!"
En dan te weten dat het gesprek eigen
lijk om een rol behangsel begonnen is!
Op een keer ging de Stockholmsche Hit-
Ier een hotel in een provinciestadje bin
nen. Men kan zich indenken, wat daar is
voorgevallen. Eerst had men hem voor
een 'bedrieger gehouden, toen had men
een zenuwarts geroepen en daarna had
het geheele personeel met de aanwezige
gasten hem uitgelachen.
Wat zou er wel van moeten komen, als
hij eens naar Duitschland zou reizen?
Wellicht klaagde men hem dan aan we
gens beleediging van een staatshoofd. En
hp kan er toch niets aan doen, dat hij
zoo'n bekenden naam draagt.
Goering en Blum zijn twee oude vrien
den. Eens in de week ontmoeten zij elkaar
bij kaartspel. Beiden zijn zij kooplieden.
Goering is een klein mannetje met grijs
haar. Het is te merken, dat- hij het niet
leuk vindt met maarschalk Goering ver
geleken te worden. Temeer daar hij geen
ordetee'kenen bezit
Blum is handelaar in groenten en zuid
vruchten. Hij is de eenige van de hier be
doelde vier heeren, die op een bepaald
punt overeenkomst met zijn naamgenoot
vertoont. Hij is namelijk een overtuigd so
cialist. Evenwel, hij is geen politicus, doch
slechts kiezer. Als zoodanig is hij iedere
vier jaar bij de verkiezingen voor zijn
overtuiging uitgekomen.
Stalin is taxi-chauffeur. Hij heeft geen
enkele belangstelling voor politiek.
Het diner heeft verschillende uren ge
duurd, en het verliep in volle harmonie.
De bestgeslaagde dronk welke werd uit
gebracht, was wel die op de hoop, Gat er
eens een dag zou komen, dat in het neu
trale Stockholm de staatsmannen Hitier,
Goering, Stalin en Blum in vriendschap te
zamen zouden zijn! (Escher Tageblatt).
Willem Teil geimiteerd.
In mijn jeugd was ik werkzaam aan eene
bankinstelling in het Zuiden van ons land.
Op zakenreizen kwam ik veel in Aken waar
ik somtijds moest overnachten, 's Avonds
ging ik dan meestal naar eene specialitei
ten gelegenheid om den tijd door te bren
gen.
Op een avond was er in zulk een gelegen
heid een kunstschutter, die bij eene dame;
een appel van het hoofd schoot. Als je jong
bent dan krijg je lef als j« zulke dingen
ziet.
Thuis gekomen vertelde ik dat aan ken
nissen en op een avond was er in een
restaurant een oud sergenant van de Ja
gers, die een mooi eenloopspistooltje bij
zich had. Hij inviteerde mij om een appel
op mijn hoofd te zetten, dan zou hjj die er
eens afschieten. Hij kende de Akener ge
schiedenis en dacht dat ik er bang voor
was.
Daar ik wist, dat hij een goed schutter
was, heb ik het er op gewaagd.
Hij schoot de appel keurig van mijn
hoofd. De kogel kwam in een ruitje van
een buffet terecht en doorboorde daar nog
een sauskom met een schotel en bleef in
den muur steken.
In je jeugd doe je dwaze dingen; nu zou
ik zeggen nooit weer.
Oud Maastricht.
Een paar weken geleden lazen
we in de krant, dat de beroemde
brug over de Niagara-watervai
door de kracht van de ijsschotsen
geheel is vernield. Duizenden men
sen hebben in de loop der jaren op
die brug gestaan, die over het
bruisende kokende water heen
was geslagen en hebben gekeken
naar de schitterende waterval, die
door schijnwerpers met telkens
wisselende kleuren wordt belicht.
Maar heel weinigen hebben ver
moed, dat ze daar slechts konden
staan door toedoen van een klei
nen jongen met zijn vlieger.
In 1850 was Niagara een onbe
kend stadje met een paar duizena
inwoners. Toen werd het plan ge
opperd om 'een brug te bouwen,
niet ver van de waterval. De no
dige gelden werden ervoor gekre
gen, plannen en ontwerpen gete
kend en ingenieurs kwamen uit de
grote steden om de plaats te bekij
ken en met het voorbereidende
werk te beginnen. Maar toen ze
de geweldige watermassa's zagen
toen ze het donderend geluid hoor
den, waarmee de schuimende
stroom tegen de rotsen sloeg, toen
begrepen ze dat hier grote moei
lijkheden zouden zijn te overwin
nen.
Allereerst moest er een verbin
ding van de ene oever naar de an
der tot stand worden gebracht,
maar hoe moest dat gebeuren
Geen boot-kon over dat bruisende
water heen varen.
Eindelijk dacht men de oplossing
te hebben gevonden: een raket
Dat was de moeite waard en een
poosje late stond Homan voor de
heren en men vertelde hem, wat
hij moest doen.
De wind kwam uit het Zuidwes
ten, dus moest de vlieger van de
Canadese oever opgelaten worden.
De volgende dag ging een hele
mensenmenigte mee met den jon
gen Walsh. De vlieger steeg op,
vloog over het water en zweefde
hoog boven de andere oever. Als
bij zonsondergang de wind ging
liggen, zoals meestal, dan zou de
vlieger wel naar beneden komen.
Daar wachtten ze nu op. Maar het
werd donker voor de vlieger daal
de en niemand kon hem meer zien.
Men zocht en zocht, waar hij was
terecht gekomen en eindelijk hoor
de men op de Canadese oever een
geschreeuw van de overkant, dat
boven het geluid van de waterval
uitklonk. De vlieger was gevon
den
Nu begon fioman heel voorzich
tig de lijn wat te laten vieren.
Maar plotseling werd het touw
hem met een krachtige ruk uit de
hand getrokken. Het was achter
een ijsschol blijven steken en werd
meegevoerd.
Een paar dagen later werd het
nog eens geprobeerd en ditmaa'
ging alles goed, de vlieger landd<
op de juiste plaats en het touw
bleef heel. Aan het dunne touw
bond men eerst een dikker touw
en daaraan weer een stalen kabel,
zodat de eerste verbinding tussen
beide oevers was gelegd en het
werk kon worden begonnen.
zou worden afgeschoten naar de
andere oever en daar zou een lijn
aan vast worden gebonden. Maar
de raket kwam niet aan de andere
oever en het plan mislukte.
Toen dachten ze er over het
touw op een rustige plek over het
water te spannen en dan met de
beide uiteinden net zo lang langs
de oevers te lopen, tot het boven
de waterval was gekomen. Maar
de oevers waren te rotsig en te
veel vol diepe kloven en afgron
den om dat uit te voeren. Radeloos
stonden de knappe ingenieurs aan
de kant.
Eén keek toevallig naar boven
en zag daar een zwart figuurtje in
de lucht. Wat was dat Een vlie
ger I „Nou heb ik het Zien jullie
dat zwarte ding daar in de lucht
riep hij en meteen keerde hij zich
naar een troepje dorpsjongens, die
stonden te kijken. „Weten Jullie
van wie die vlieger daar is „O,
ja, meneer, die is van Homan
Walsh. Die heeft zijn vliegers al
tijd zo hoog„Ga dien jongen
dan eens zoeken en breng hem
hier, je krijgt er twee dollar voor!"
1.: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, is een
plaats in Gelderland,
1, 5, 7, 3 is een groot beest,
4, 5, 6, 7, 8, is gevaarlijk voor
schepen op zee,
Met 6, 2, 8, vang je muizen,
9, 5, 4, is een boom.
1, 3, 2, 4, 9, is iets vreselijks, dat
maar al te vaak voorkomt,
2, Ik ben een voedsel dat je bijna
iedere dag eet, en besta uit 9
letters.
1, 2, 3 is een deel van een plant,
6, 1, 2, 3, 4 is een viervoetig
dier,
4, 5, 6, 7, 8, 3 is een mooie
eigenschap.
9, 5, 4, 8 zit in een tafel of kast.
1, 6, 7, 8, 9 is een vrucht.
3. Ik ben een nuttig insect, geef
mij een staart erbij en ik word
een stuk gereedschap, sla mijn
kop er af, dan beteken ik dun
en doorzichtig.
4. Ik ben in het water en ook in
de aarde,
Ik zit niet in 't goud, maar
wel in de waarde,
Ik zit in de naald en ik zit in
de draad.
Nooit ben ik in huis, maar
steeds in de straat.
5. Mijn eerste is een uitroep van
vreugde, mijn tweede draag je
aan de vinger, mijn geheel is
een vis. Welke
6. Een kledingstuk en een bezitte
lijk voornaamwoord vormen sa
men een mooie bloem, die lek
ker ruikt. Welke zijn dat
7. Mjjn eerste is een eigenschap
van dieren en betekent mak,
mijn tweede is een vak, dat veel
voorkomt in ons land, mijn ge
heel is een persoon, die voor aan
de troep loopt. Wat is dat
Dit nieuwe spel kun je zelf ma
ken en je hebt er niet veel voor
nodig. Eerst teken je de paarde-
kop, die je hier ziet vier of vijf
maal op een stuk karton en knipt
die paardenkoppen uit. Je num
mert ze, zoals deze kop ook is
gedaan, van 1 tot 4 of 5. Als je
deze kop niet na kunt tekenen,
moet je hem maar overtrekken
op dun papier en dat op ckarton
plakken of anders kun je hem nog
calqueren. Nu plak je die koppen
met het onderste strookje, dat
omgevouwen wordt, langs het stip
pellijntje, op gelijke afstanden op
de rand van een bord, zoals je op
afbeelding 1 ziet. Het best kun je
daarvoor tubetjes lijn gebruiken.
Dan neem je een grote schaal of
bak, die je half vult met water en
daar laat je het bord op drijven,
zodat de paardekoppen erboven
uitsteken, (fig. 2). En nu kunnen
de rennen beginnen, tenminste als
je eerst nog zorgt voor een eind
paal. Die kun je makkelijk maken
van een stokje met een vlaggetje.
Als voetstuk neem je bv. een leeg
garenklosje.
Je brengt nu het drijvende bord
in draaiende beweging en wacht
net zolang, tot het uitgedraaid is
en weer stil ligt. Het paard dat
dan het dichtst bij de eindpaal is,
heeft gewonnen. Als ieder nu een
nummer neemt, kun je dus doen
wiens paard het meeste aantal
keren wint en zijn het net echte
paardenrennen.
DE
SCHANDRIT
Een eigenaardig ge
bruik heerste in de
Middeleeuwen in som
mige landen. Jullie
hebt misschien wel
eens gehoord van een
schandpaal, waar een
misdadiger een hele
dag aan vast werd
geketend, midden op
de markt, zodat
iedereen hem kon
zien.
Net zo iets is de
schandrit. Die straf
kregen vooral zij, die
oneerlijk waren ge
weest, die vals geld
hadden gebruikt en
ook woekeraars.
De bedrieger werd
dan op een lelijk oud
paard gezet, ook wel
een ezel, liefst ach
terstevoren er op ge
bonden, hij werd toe
getakeld met een
mantel en een soort
mijter en zijn mis
drijf werd op een
plank geschreven, die
hij voor zich droeg,
zodat iedereen het
kon lezen. Zo werd
hij door de hele stad
gevoerd met een joe
lende en scheldende
menigte achter zich,
die hem met vuil en
modder gooide en
hem soms mishandel
de. Dat moet wel een
heel erge straf zijn
geweest, denken jul
lie niet? 't Is maar
goed, dat nu de men
sen, die iets ver
keerds hebben ge
daan, hun straf krij
gen, zonder dat de
hele stad er aan te
pas komt.
Als je deze legplaat
uitknipt en de stuk
jes netjes op karton
plakt en dan bij el
kaar zoekt en past,
dan krijg je een
plaatje, waar je zo'n
ongelukkige, die een
„schandrit" moet
maken, op kunt zien.
Een vliegtuig bouwen Dat is
voor ons maar een ogenblik Wat
hebben we er voor nodig Een
stevige kurk, een stuk stijf papier
of dun karton, 6 cm lang en 5 cm
breed, een paar spelden en een
rond houtje, ongeveer 8 cm lang.
Dat is alles. En dan natuurlijk
schaar en mes om het te fabricee-
ren.
We beginnen dus. Aan de kurk
slijpen we een punt, mooi rond en
gelijk, zoals je op het tweede
plaatje ziet. De vleugels knippen
we uit het karton, ieder 6 cm lang
en 2 cm breed, an het overige stuk
karton, dat 6 cm lang en 1 cm
breed is, maken we het staartstuk,
1 cm breed en 3 cm lang en de
propeller, eveneens 1 cm op zijn
breedst en 3 cm lang. Op de af
beelding zie je de vorm van die
propeller. Aan weerszijden van de
kurk maken we een overlangse
snee, van 2 cm, zodat de vleugels
daar precies in passen. Ook aan
het eind van het houtje maken
we een snee (voorzichtig dat het
hout niet splijt) en daar schuiven
we het staartstuk door. De kurk
wordt aan de achterkant een
beetje uitgehold en daar steken
we het houtje in. Met een van de
spelden prikken we de propeller
aan de nej|| van het toestel. Op
plaatje drie zie je het al kant en
klaar. Als je er nu nog een speld
in steekt aan de bovenkant en
daaromheen een draad bindt, kun
je het toestel zelfs laten vliegen
door de lucht. Zie je wel, zo heb
ben we één, twee, drie een heel
vliegtuig in elkaar gezet
