KR9NIEK van den DAG.
Onrechtmatig bezit
BINNENLAND.
ZEELAND.
TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE CRT.) VAN DONDERDAG 19 AUGUSTUS 1937. No. 194.
Waar we niet verder
mee komen.
MIDDELBURG.
GOES.
WALCHEREH.
Het is te begrijpen dat een van ruim
vier jaren oorlogsgeweld doodelijk ver-
moeide wereld na het blazen van t sig
naal: staakt het vuren, meende, dat he
toen uit zou wezen. Voorgoed.
Men wist nu, wat de oorlog was: on-
menschelijk, wreed, beestachtig, van
vrijwel alle romantiek ontdaan. Hard,
keihard, zonder recht en rede en zonder
hoogere menschenliefde: een strijd van
volk tegen volk, met alle middelen, zoo
als een strijd tusschen leeuw en buffel
in de tropische oerwouden
Daar zouden we nu eens een einde
aan maken.
We zouden een bovenstatelijke orga
nisatie scheppen, die zou zorgen, dat er
„nooit meer oorlog kwam".
En we maakten den Volkenbond.
Maar we geloofden er zelf niet in.
De uiting van dit eigen ongeloof was,
dat we er een Kellogg-verdrag, een
Locarno, naast gingen zetten. Als mijn
buurman en ik afspreken, nimmer over
cnze wederzijdsche tuinmuur elkander
Ie zullen belagen, en we gaan er dan
toch maar glasscherven en prikkeldraad
op zetten „want je kunt nooit weten
dan is dat het tastbare, ja pijnlijke be
wijs dat we ondanks alle lieve praatjes
mekaar geen steek vertrouwen!
Maar wij menschen zijn niettemin ho-
pelooze idealisten, de in sommige op
zichten wat kinderlijke in andere
uiterst fiksche Amerikanen wel het
ergst. En na den Amerikaan Carnegie
die Den Haag zoo'n aardige beziens
waardigheid meer schonk door er een
Vredespaleis neer te zetten; na den
Amerikaan Kellogg die het óók zoo
goed meende, komt nu de Amerikaan
Cordell Huil weer eens met een nieuw
plannetje, onzen lezers reeds bekend,
om den vrede toch nog te vangen en te
verankeren.
Zoo in een trant van „de menschen
moesten toch wijzer wezen" had Huil
''an dit in zichzelf voortreffelijke pro
gramma bedacht voor de verhouding der
staten onderling:
1. Afzien van geweld bij het nastreven
van politieke doeleinden.
2. Onthouding van inmenging in de
binnenlandsche aangelegenheden van
andere volken.
3. Oplossing van geschillen door on
derhandelingen en vreedzame overeen
komsten.
4. Trouw aan de verdragen.
5. Wijziging van de bepalingen in de
verdragen, waar die noodzakelijk zijn,
naar vaste regelen en in een geest van
wederkeerige tegemoetkoming.
6. Versterking en bezieling met nieuw
leven van het internationale recht.
7. Bevordering van de veiligheid en de
stabiliteit van het economische leven in
de geheele wereld.
8. Verlagen of opruimen van de bui
tensporige belemmeringen van den we
reldhandel.
9. Behandeling van den handel van
alle volken op gelijken voet.
10. Beperking en vermindering van de
wapening.
11. Onthouding van het sluiten van
bondgenootschappen of het aangaan van
verplichtingen, die de regeeringen be
lemmeren in hun vrijheid van beslissing.
12. Samenwerking, ten einde langs
vreedzamen weg en door practische
middelen deze beginselen in toepassing
te brengen.
Zooals men weet zijn de antwoorden
zoowat binnen. En, eilieve, ze zijn het
allemaal met Huil eens! Het communis
tische Rusland zoowel als het fascisti
sche Italië, de democratische republie
ken en monarchieën evenzeer als het
door
DOROTHEA GERARD.
44).
Na een poosje oefende de kalmeeren-
de omgeving een weldadigen invloed
uit op haar ontrust gemoed, maar toch
beeide zij steeds voor het oogenblik van
de afkondiging. Dat kwam ten slotte,
zoowel te langzaam als toch ook te
gauw naar haar zin. In- een waas zag
zij den ouden priester met moeite den
preekstoel opklimmen, zonder het recht
te begrijpen hoorde zij het evangelie van
den dag voorlezen. Toen kwamen de
gebruikelijke mededeelingen, terwijl va
der Zygmunt zijn bril rechtzette voor het
ontcijferen van de huwelijksafkondigin
gen. Katya s hart begon zoo lu:d te bon
zen, dat het in haar ooren hamerde. Als
hij eens ten slotte niet haar waren naam
had gevonden bij: het doorkijken van de
papieren!
,„Jan Bidski, schoenmaker, Zalkiew,
enz., met Julia Saniew, dochter van'
enz."
Op den schoenmaker volgde een land
bouwer, en op hem weer een timmer
man. Eindelijk hoorde Katya, die ang-
st'g h,ad zitten luisteren, den naam waar
op zij had gewacht.
„Tadeusz Boleslaw Alntoni Swigello,
ingenieur, woonachtig te Krakau, zoon
van wijlen Stanislas Swigello en van
dictatoriaal geregeerde Duitschland.
allemaal zeggen ze, elk, in den eigen
toonaard: „maar waarde heer, wij den
ken er precies net zoo over als Gij!
En.wij handelen juist allemaal naar
deze beginselen!"
Men zou kunnen zeggen, en het zou
vermoedelijk niet ver van de waarheid
wezen, dat grooter diplomatieke huiche-
lerij dan de indiening der antwoorden
op deze vragen van meneer de Staats
secretaris uit Amerika nog nimmer ver
toond is. En de waarde ervan is dan
ook voor ons gevoelen: niets. Klets
praat.
Of: zoo goed als niets.
Niet: heelemaal niets. Het is een be
wijs, dat heel diep in de aarde bedekt
door lagen ruw gesteente het zaadje der
menschenliefde en rechtvaardigheid nog
sluimert.
Maar: wel heel diep!
Amerika is natuurlijk in werkelijk
heid niet van plan zich naar deze be
ginselen te richten. Anders zou het den
eenig mogelijken weg moeten gaan:
hertoetreden tot den volkenbond en dan
als eerste punt: de instelling van een
enorme internationale politiemacht met
dwingende verplichting van alle
volkenbondsleden om, waar ter wereld
ook, mee te helpen, mee te v e c h t e n,
om legale volkenbondsbeslissingen of
vonnissen van het internationale hof tot
uitvoer te brengen.
Dan was het uit.
Voor ons Nederlanders, komt de
vraag, ter verduidelijking en toetsing
onzer gevoelens, hier op neer: indien de
Volkenbond, toen Italië de schennende
hand aan het medelid Abessinië sloeg,
een militaire actie gelast had, zouden
wij dan voor het leven van deze Abes-
sijnen Nederlandsche matrozen
en soldaten en officieren en schepen in
de waagschaal hebben moeten stellen?
Naar onze overtuiging, indien de Vol
kenbond het gelastte en allen meede
den: zonder den minsten twijfel ja!
Want die Nederlanders, die dan in Italië
of in Abessinië gesneuveld zouden zijn,
zouden daar voor het internati
onale recht en dus óók voor ons
recht en onze toekomstige veilig
heid gevallen zijn. En: dan was het uit
geweest. Voorgoed. Wees U daar zeker
van.
En misschien kan het, bij volstrkte
vastbeslotenheid, wel heelemaal zonder
militaire geweld ook, als men er slechts
toe bereid was tot eiken prijs.
Maar met de twaalf in de lucht han
gende idealistische geboden van de
cordiale Huil komen we geen steek ver
der. Die zijn voor een naaikransje met
thee en bruidsuikers nog niet goed ge
noeg.
KERK EN SCHOOL.
Voor het examen Fransch L.O.
slaagde te Utrecht mej. E. P. van Sluijs
te Middelburg, voor het examen
Engelsch L. O. mej. A. C. de Bokx te
Ovezande.
Bij de gehouden examens der Mo
de-vakscholen te Breda slaagden de da
mes T. de Kat te Middelburg; J. Dirks
te Breskens, J. Huizen te Sluis, M. de
Koeier te Aardenburg, D. Dieleman te
Oostburg allen voor coupeuse, M. Gil-
jam te IJzendijke, M. Leenhouts en T.
v. Houten beiden te Biervliet, allen voor
costumière.
De heer Joh. Francke te V r o u -
w e p o 1 d e r slaagde te Amersfoort
voor het Staatsexamen toelating Uni
versiteit, diploma A.
wijlen zijn vrouw Sofia ,met Nationka
Karola Sagorska, dochter yan wijlen
Karol Sagorska en wijlen zijn echtgenoo-
te Marya, gedomicill eerd te Feliksoto,
in het koninkrijk Polen."
„Dit is de eerste afkondiging".
Met een glimlach, die zijn gansche ge
laat verhelderde, wendde Tadeusz zich
naar zijn verloofde, maar op hetzelfde
oogenbl'k verdween de glimlach om
plaats te maken voor groote ongerust
heid. Haar gelaat z,ag doodsbleek en
stijf was zij in haar stoel achterover ge
zonken. Voor het eerst van haar leven
was Katv.a flauw gevallen.
'HOOFDSTUK ACHT.
In het Tuinhuisje.
„Het heeft mijn geëerbiedigde mees
teres nog niet behaagd terug te keeren".
Aldus sprak Timosh tot een bezoeker
in het begin van September. In de laat
ste dr e m.aanden had hij dezelfde woor
den tamelijk vaak moeten zeggen, en
steeds tot denzelfden bezoeker, wiens
gezicht telkens langer geworden was
van pure teleurstelling.
„Maar heeft zij nog niet laten weten,
wanneer zij dacht terug te keeren? Heb
je geen uitsluitsel omtrent haar plannen
vernomen?"
„Mijn geëerbiedigde meesteres deelt
hare plannen niet aan iemand als ik
mede".
Met een langer gezicht dan ooit te vo
ren stapte Klobinski weer in zijn rijv
tuig. Het geld dat hij dezen zomer aan
rijtuigen had besteed, was al op zich
Prinses Juliana en Prins Bernhard
op het Loo.
Prinses Juliana en Prins Bernhard zijn
gistermiddag per auto van Soestdijk op
het paleis Het Loo aangekomen, waar
zij enkele dagen zullen verblijven. De
auto, die door den prins bestuurd werd,
reed door het Kon'nklijke park het Loo
naar den achteringang van het paleis,
zoodat de talrijke belangstellenden voor
het paleis zoo goed als niets van het
Prinselijke paar te zien kregen.
Dadelijk daarop verscheen echter de
Koningin die zich reeds geruimen tijd
bij den hoofdingang van het paleis had
opgehouden, met de Prinses en den
Prins op het bordes aan den hoofdin
gang, ter begroeting van het publiek.
Luid juichend betoonde dit zijn dank
voor deze attentie.
WEDERINSTELLING VAN DEN
CRISISRAAD.
De minister van economische zaken
heeft besloten tot wederinstelling van
den crisisraad. Daarin hebben, onder
zijn presidium, zitt'ng, de secretaris-ge
neraal van het departement van econo
mische zaken, mr. dr. A. A. van Rhijn,
de directeur-generaal van handel en
nijverheid, dr. H. M. Hirschfeld, de di
recteur-generaal van den landbouw, ir.
A. L. H. Roebroek, de regeeringscom-
missar's voor den akkerbouw en de
veehouderij ir. S. L, Louwes en de
regeeringscommissaris voor handel en
nijverheid, dr. W. L. Groeneveld Meyer.
Deze Raad, welke eenmaal per week
vergadert, heeft ten doel het bespreken
van de belangrijke aanhangige econo
mische vraagstukken en in het bijzonder
het coördineeren van de belangen van
landbouw eenerzijds en handel en in-
dustr'e anderzijds.
Gelijk bekend, heeft deze Raad ook
onder het eerste ministerschap van mr.
Steenberghe bestaan. De gunstige erva
ringen, destijds opgedaan, hebben den
minister doen besluiten den crisisraad
weder in te stellen.
Het vertrek van Nederlanders uit
Sjanghai.
De regeerinspersdienst meldt: Onder
dagteekening van 17 dezer heeft het mi
nisterie van buitenlandsche zaken van
den Nederlandschen wnd. consul-gene
raal te Sjanghai telegrafisch bericht ont
vangen, dat per tender naar het ss. Tas
man werden geëvacueerd: de dames
Gastmaken met kinderen, De Wilde
met kind, Tiernego met kinderen, Lon-
sain, van Senden met kinderen, Riem
met kinderen, van Gulik met kind, van
Houten, Carrière met kind, Mann, Aey-
elts, Driessen, Semmelink. Kleyn, Zoek,
van Someren met kind, Lapaine, Buys,
van Woerkom, Faber, Hekking met kin
deren, Andrienga en van den Berg en
de heeren Gastmaken, de Wilde, Tier
nego, Lonsain. van Senden, R em, van
Guilk, van Houten, Carrière, Mann,
Aeyeits, Driessen, Semmelink, Kleyn,
Zoek, van Someren, Lapaine, Buys, van
Woerkom, Faber, Hekking, Andrienga
en van den Berg.
Er valt rekening mee te houden, dal
in het gisteren vermelde totaal-getal der
geëvacueerden op de „Tasman" ook
begrepen zijn de leden der Hongaarsche
kolome te Sjanghai, welke onder be
scherming van het Nederlandsche con
sulaat-generaal staan.
Biggenmerken.
Wij vernemen van bevoegde zijde,
dat het aantal aangebrachte biggenmer
ken in de week van 2 tot 7 Augustus
37,000 (vorige jaar 49,197) bedroeg.
Van de toekenning 1937 zijn tot 7
Augustus 'n totaal 1,025,555 (vorig jaar
1,207,068) merken aangebracht.
zelf een verklaring voor zijn slecht hu
meur en had kunnen dienst doen als
een barometer voor zijn gevoelens. N et
dat wereldsche motieven ook geen rol
speelden. Dat Katya een rijke erfgena
me was, had haar in zijn oogen zeer
in waarde doen stijgen, maar dat die
erfgename juist Katya was, de donkere
opgewekte Katya, wier gestalte zoo le
nig en wier oogen zoo zwart waren, dat
was ten slotte de hoofdzaak. In zijn
soort was het een echte verliefdheid,
hoewel het soort niet erg schitterend
was. Strikt gesproken had hij nooit veel
hoop durven koesteren. Welke kans
had een Stanowoi met een schraal trac-
tement en weinig protectie, bovendien
van een ander ras. de eigenares van Lu-
bynia te winnen' Neen, hij kon n et
ernstig hopen. Want, al had hij een hoo-
gen dunk van zich zeiven, hij was toch
niet van gezond verstan.d ontbloot. Zijn
oogen vergasten aan haar schoonheid,
zooveel oogenblkken in haar nabijheid
te toeven als hem werd toegestaan, dat
waren de kruimkens van geluk, waarop
hij hoopte te leven. Daarom had de
saaie zomer schijnbaar geen e'nde voor
hem genomen, droog en dor als een
woesternij, en steeds dacht hij weer te
rug naar den dag, waarop zij bij hem
op zijn kantoor was gekomen om de
paspoorten te vragen,
O, hoe wreed was toch het lot, dat
hem dwong zelf mede te werken aan zijn
eigen tegenspoed! En er bestond geen
uitzicht op verandering! Was het, nu
Gedeputeerde Staten van Zeeland
hebben aan den heer J. Crucq, op zijn
daartoe gedaan verzoek, met ingang van
1 November 1937 eervol ontslag ver
leend, als hoofd-commies ter Provinciale
Griffie, onder dankbetuiging voor de
door hem bewezen diensten.
De heer Crucq, die op 23 October 65
jaar hoopt te worden kwam 15 Juni 1902
in dienst der Provincie en is sedert 1
Januari 1931 hoofd-commies.
Postzegelautomaten.
De P.T.T. zorgt, dat ook Middelburg
van haar moderne instellingen kan pro-
fiteeren. Wij hebben nu een paar jaar
één telefooncel op de openbare straat
en wachten op de andere, waarvoor
reeds grond van de gemeente is toege
zegd. Thans heeft de, dienst de stad ver
rijkt met postzegelautomaten. Aan het
station zijn er twee geplaatst, een waar
uit men voor een dubbeltje twee post
zegels van 5 cent bekomt, dus voor het
met 1 September ingaande briefport en
de tweede, die twee postzegels van 1 Ys
cent levert als men drie centen in de
gleuf heeft gedaan. De bediening is een
voudig. Als men geofferd heeft, draait
men een handel tot een belletje overgaat
en de postzegels komen voor den dag.
Hapert er iets, dan drukt men op een
knopje en het geld komt u weer in han
den. Ook bij het postkantoor komen
zulke nuttige inrichtingen.
Mogen wij inzake de telefooncellen er
nog eens op wijzen, dat er behalve een
aan of voor het stationsplein, toch voor
al een op het perron der spoorwegen
zelf moge komen? Hoe dikwerf toch
moet een inderhaast vertrokken reiziger
die op het perron nog enkele minuten
den tijd heeft, even huis of kantoor op
bellen!
Drukte op de Markt.
Het tweede Woensdagavondconcert
met Stadhuisbelichting had gisteren hon
derden naar de Markt doen trekken en
er is volop van een en ander genoten.
Flink applaus na ieder nummer, toont
wel aan hoe de muziek van het Middel-
burgsch Muziekkorps steeds op hoogen
prijs wordt gesteld.
In de pauze is het druk in de Lange
Delft en trekken de verlichte winkel
etalages veel bekijks.
Nu het schilderwerk aan het Stadhuis
steeds verder gereed komt, blijkt hoe
dit ook medewerkt om het gebouw te
doen schitteren in de belichting.
Excursie Z.T.I.
Men meldt ons:
De derdejaars leerlingen van het
Zeeuwsch Technisch Instituut te Goes
hebben met den directeur een excursie
per motorjacht gemaakt naar onze groo
te rivieren en voorname scheepvaartwe
gen voor de binnenvaart.
De tocht ging van Wemeldinge, door
de Vlei, het Brabantsch Vaarwater, Kee-
ten, Mastgat, Zype, Krammer, Volkerak,
Hellegat, Hollandsch Diep, Nieuwe Mer-
wede naar Gorinchem. Hier werd over
nacht. Op het afgelegde interessante
vaarwater kon men de bebakening zien,
de werken in 't Hellegat de groote brug
gen bij den Moerdijk, terwijl de druk
ke scheepvaart en vooral de vele mooie
zeiljachten, waaronder de echt Oud
Hollandsche Boeiers, de aandacht en de
belangstelling waard waren. De sluis-
werken en ingewikkelde afwateri'ngs-
toestanden in het oude stadje Gorkum
werden bezichtigd. Van Gorinchem uit
werd de tocht voortgezet over de Waal
tot Sint Andries. De groote brug bij
Zalt Bommel werd bezichtigd. Door de
nieuwe sluis met hefdeuren kwam men
op de Maas welke opgevaren werd tot
het steeds onrustiger werd in het land,
aan te nemen, dat zij zich zou haasten
om terug te komen? O, w.anneer zou het
hem gegund worden zijn oogen weer te
mogen richten op dat slanke figuurtje
en dat glanzende zwarte haar?
Klob nski zat ineens recht voor zich
uit te kijken, want terwijl hij zoo zijn-
gedachten liet gaan, werd een sl.anke
gestalte met glanzend zwart haar zicht
baar op het voetpad, hetwelk naar de
eerste huizen v,an Feliksoto, die reeds
in het gezicht waren, liep. Had die oude
schurk hem bedrogen, of deden zijn
oogen zulks?
Ja de laatste hadden schuld, want
weldra had de vig lant de voetgangster
ingehaald, en toen deze het hoofd om
keerde, vertoonde zich niet aan hem
het gelaat, waarnaar hij zoo vurig ver
langde, maar toch een, dat hem niet
geheel onbekend scheen. Waar had hij
dat vroeger gezien? vroeg hij zich af,
teleurgesteld op zijn bank terugzinkend.
Het was zeker een malle onderstelling
van hem geweest. Maar waar had hij dat
gez cht meer gezien' Ah, hij was er! De
kleine naaister op Lubynia! Hij vergiste
zich nu bijna even erg als in het voor
jaar, Hij zuchtte ontmoedigd, maar plot
seling ging hij weer rechtop zitten Hij
her'nnerde zich, dat zij hier eigenlijk
niet moest zijn, daar zij met Katya naar
Oostenrijk was vertrokken. Was zij dan
teruggezonden? Dan was er zeker het
laatste nieuws van haar te vernemen
„Halt!" riep hij tot den koetsier, en
het Maas-Waal kanaal. De twee stuw-
complexen te Lith en Grave alsmede de
verruimingswerken op het betrokken
Maasvak dwongen de bewondering af.
Door de openstaande sluizen van het
Maas-Waal kanaal en onder de drie
groote bruggen door ging de tocht ver
der tot Nijmegen. Vlak bij de groote
nieuwe brug werd ligplaats gekozen en
overnacht. Den volgenden dag werd de
reis voortgezet de Waal op tot bij Pan-
nerden, dan de Nederrijn af tot Arnhem.
Dé vele kribben trokken de aandacht.
Van Arnhem uit werd de Rijn afgezakt
langs den Hooge Veluwerand met zijn
schitterende natuurgezichten tot Vrees
wijk, alwaar opgeschut werd naar de
Vaartsche Rijn. Te Vreeswijk werden
zoowel de oude sluizen als de nieuwe
bezocht. Vervolgens werd naar Utrecht
gevaren. Onderweg zag men verschil
lende oud-leerlingen van het Z.T.I. al
len werkzaam bij de nieuwe Amsterdam
Rijnverbinding. Van Utrecht ging de
tocht naar Amsterdam over het drukke
Merweidekanaal, De Amsterdamsche
grachten werden doorgevaren en na het
het schutten kwam het gezelschap op
de Nieuwe Meer, daarna langs de Ring
vaart om de Haarlemmermeer over de
Westeinderplas, Brasemermeer naar den
Ouden Rijn, daarna langs de Gouwe
naar de Sluis te Gouda met zijn roldeu
ren. Langs de Ysel naar Rotterdam. Van
Rotterdam uit werd de reis naar Zee
land weer aanvaard. Via de Noord,
Dordtsche Kil, Hollandsch Diep kwam
men weer op den bekenden waterweg
naar Zeeland. Onderweg werd nog
Dintelsas aangedaan. Men kwam wel
gemoed weer in de sluizen te Wemel
dinge, waar deze leerzame tocht een
einde nam.
Teraardebestelling wijlen
dr, W, Chr, Mezger.
OOSTKAPELLE. Woensdagmiddag is
op de begraafplaats alhier aan den
schoot der aarde toevertrouwd het stof
felijk overschot van wijlen dr. W. Chr.
Mezger, in leven geneesheer te Parijs,
waar vandaan het lijk per lijkauto naar
Walcheren was overgebracht.
Aan de geopende groeve, waar rond
zich ook vele vrienden en kennissen uit
de omgeving van Oostkapelle en Dom
burg hadden geschaard, heeft het eerst
het woord gevoerd een zwager van den
overledene, de heer Hoyte Lucardie uit
Rotterdam, die schetste wat de vrouw
en kinderen in den overledene, die 62
jaar is geworden, verliezen.
Burgemeester J. L. van Voorthuijzen
van Domburg sprak als vriend van de
familie Mezger, die zooveel voor Dom
burg heeft gedaan, en dr. F. Don, Herv.
predikant te Oostkapelle, sprak voor
namelijk over een deel van 2 Corinthe,
hoofdstuk 5, waarna hij in een gebed
vooral Gods steun voor de achtergeble
ven familieleden vroeg.
De oudste zoon, dr. J. G. Mezger,
dankte voor de laatste eer.
Tal van kransen en bloemen dekken
thans het familiegraf der familie Mez-
ger-Lucardie, gelegen naast dat der fa
milie Mezger-Borsius, waarin sedert 1909
o.a. dr. J. G. Mezger, die wel de groote
man voor Domburg is geweest, rust.
Verplichte arbitrage opgelegd.
Als gevolg van het weigeren der land
bouwers te Aagtekerke om een collec
tieve loonovereenkomst af te sluiten, ge
lijk aan die in de omliggende dorpen, en
van 't weigeren om in dezen vrijwillige
arbitrage te aanvaarden, heeft de minis
ter thans verplichte arbitrage aan de
landbouwers te Aagtekerke opgelegd.
Tot arbiter is benoemd mr. C. A. Prin
sen, burgemeester van Roosendaal.
een oogenblik later was hij uitgestapt,
en den rug weer naar Feliksoto gekeerd
wandelde hij de slanke donkere gestalte
tegemoet
Zij keek hem wat verwonderd aan en
wilde verder gaan
„Een oogenblik, als je belieft", zei
Klobinski, ju st beleefd genoeg om haar
geen angst op het lijf te jagen
„Als ik mij niet vergis, is uw naam.
„Ik ben Nationka Sagorska", zei het
meisje onderdan'g, en blijkbaar onge
rust. Want op den openbaren weg door
een man van de politie te worden aan
gehouden kon in deze onrustige tijden
iets verschrikkelijks beteekenen
Nationka Sagorskaja, dat was
de naam voor het derde paspoort, hij
herinnerde z'ch dat nu heel goed
„U is in dienst van Panna Malkoff,
niet w,aar? Ik heb u wel op Lubynia ge
zien"
„Ik naai soms voor haar, als zij me
noodig heeft"
„Maar hoe komt het dan, dat zij u
thans niet noodig heeft? Sedert wanneer
is u uit Oostenrijk terug?"
,,U;t Oostenrijk?" herhaalde Nation
ka, met een niet bijster schander ge
zicht hem aanziend
„Ja, ja, u is in het voorjaar met uw
meesteres naar Oostenrijk gegaan, wat
ik kan weten, omdat ik de paspoorten
heb in orde gemaakt U ging met haar
mee als haar kamermeisje, als ik het
goed heb begrepen Is u d,an ontslagen'"
(Wordt vervolgd)
