VOOR
JEUGD.
ZEEUWSCHE KRONIEK.
DAMMEN EN SCHAKEN.
GRAPHOLOGIE.
VARIA.
HOE HET ARME
GRIJSBORSTJE GEHOLPEN
WERD.
di' viel niks op te verleggen, oor,
ik zegge: schóone was ze. Mè dan
je 't ok oal 'ehad, 'oor; vrien'-
schap, niks, gin spetter. En kiek,
dat wilt er toch nie in, bie de
ménsen? Mè Sare was net anders
om, je zou toch zegge, 'oe kunne
toch twi eige' zusters zö verschil-
le'.
Bie Sare 'ieng den 'uzen vol mie
o)alder-'ande liestjes, petretjes
waere 't oal gin êens, mêest zö mè
prentjes; en veugeltjes van was en
poppetjes van zeepe. Twi veugel-
kóoitjes 'ienge d'r voe' 't raem,
nessen mekare; êen mie een kneu
tje en êen mie een putter, die kust
waeter pitte. Boven de deure
'ienge twi roepduufjes, en op de
bröe-e stieng een komme mie twi
goudvissen, een grooten en een
kleintje, a je bie Sare in 'uus
kwam, dan was 't net of a je in
een kraem kwam op de Goesse
mart.
Sare zat meestentieds mè op d'r
plekke an den taefel; a ter een
koopman „ui-la" riep, dee' ze gin
êens de moeite om op te riezen.
Dat was oltied: „kómt er maer
in!" En agauw oltied kocht ze t
êen of 't are, wêe' mèr een zee
pe keutje of een snêeuwkastêel.
En koffie mie een babbelaer, dik-
kels genoegt nog mie, een stute,
dat krege ze oltied van d'r oor.
Ze oltied een pot mie koffie
staende, nessen d'r, op den ger-
rendon. Noe was di' dikkels 't
paerd flink in-'espronge, mè, toe
alia 'öor, 't was toch lekker werm.
En je zit vee' pleziereger te praten
an den taefel, a j'r een werrem
baksje koffie bie eit, as a je op een
leegen taefel zit te kieken, 't Ge
beurden wè, a Sare dan zö koffie
zat te drienken, mie d n êenen of
d'n aren, da Tine dan net overslag
in 'uus kwam. En kiek, dan was
die om te spetteren. Dan kreeg
Sare wat mee, 'öor, a die veint
dan wig was.
„Jie geef' oalles mè wig, koffie
en stuten en babbelaers, wi' trökt
dat nie toch op? Mö' Evert d'r nie
'ard genoegt voe' werreke? Of
groei' bie joe de centen op je rik?
Dat zou je werèntig agauw wè'
zegge! Noe mö' je toch is in de
rondte kieke, ni' oal die prussen
op de schouwe en an de muur.
Wat je noe awee' 'ekocht? Awee
zö 'n stomme veugel? 'el, 'el, mè
jie bin zot 'öor! Wat za' Evert wè'
zegge a ten thuus komt? Mè ja, di'
kun jie toch gin kwaed bie doe".
En zö gieng dat mè deur, wan' a
Tine an de gank was, dan wist je
wè oenneer as ze begust, mè' nie
oenneer a z' 'opieuw.
En Sare wier nöoit kwaed, die
zeiden mé': „toe, toe, dat a je an
een errem mènse geeft, dat krieg
je dubbelt vrom".
„Zö, zö", zei Tine dan, „nèt 'öor,
noe bin 'k er achter. Dus dat is êel
joe goeiegheid, ei, ei, dus jie geeft
ienkeld mè, om dubbelt vrom te
kriegen. Eige poke's gezond-eid,
zö gezeid".
Sare wier toch nie kwaed, mer
of a Tine noe opspeelden of nie,
di' gaf ze glad niks om. Ze dee'
persies dat a ze wou en liek a ze
gewend was. En oalle man en
oalle guus die waere graag bie Sa
re, De guus, a ze verlege waere,
mie een natte voet of mie een
schore in d'r schorte, dir a ze nie'
mie thuus duste te kommen,
dan gienge ze ni Sare mie d'r oal-
len en die wou oltied 'ellepe. Dan,
was 't somt' mets: „toe Sare, bakt
is babbelaers?" En Sare die dee'
suker in de panne, mie' een klein
stiksje beuter en een sloksje ar-
zien, en, twint a in den oven van
de kachel, die guus d'r natte voe
ten zatte droge, stieng zie de bab
belaers te trokken en te blaezen
van de wermte. Dan ze 't ni'
d'r zin, dan miek ze grappen en
lachten dat d'r buuk d'r zêer van
dee'.
En noe is 't wonderlik, mè toch
ist 't de waer-'eid, Evert was net
as Kees, olf visser en olf schipper,
een 'oag-aesje a ze en een roei
boot, ollebei; z' 't zelfde 'uus-
ouwentje, zö-mè' mie' d'r beid
jes, en toch Evert het béter as
Kees.
As d'r wat te verdienen was,
gienge de mensen gauwer om
Evert as om Kees. Sare die docht,
da, dat den 'Eere dee', die a je dub
belt vrom geeft, dat a je doet an
erme ménsen, Mer ik voe mien,
ik zou 't nie' graag 'ezeid 'öor,
wan' wète doe 'k 't nie' mer ik
dienke dan toch da' 't mêer kwam,
omda' Kees noga' steil was. Ie was
nie' vee' van zeggen, en, 't is waer
dat wilt er nie' in. Ja, 'k za'
't noe oal mè zegge, 'ie was ök
vêe' döof, enne, ie 'akkelden,
Noe dienk je zeker, da' d'r zoo
doende bie Sare nöoit niks as
plezier was? Mè dan weet je 't
nie 'öor, nêe, en, zö gaet 't nie op
de waereld, o is, weet je. Een
ieder, die ei wat 'öor, di' ku' je
vast op an. Noe zu' je zegge, wat
Sare dan. Kiek., Sare die nie
dir a ze ni' verlangden. J' ei 't a
begrepe zeker 't Is noga' nie'
moeiluk. Zö deur den band merk
ten gin méns di' wat van. Ze praat
ten d'r nöoit over en ze prombeer-
den zövee' meugelek d'r eigen te
verzetten. Net as noe mie' die
guus, dan docht ze nergenst over.
Mer, a ze kleine guus 'ezien dan
was 't mis. Zö gauw a ze dan thuus
kwam, dee' ze de deure op slot, en
dan, dan je 't. Dan juulden z'
as een sluus-'ond. 't Is toch zon
de. Dat erme, dikke dotje liep
dan oalmè' deur den uzen, hissen
en weer. Dan wist ze glad gin raed.
En dan liep z' in d'r eigen mè te
klaegen: „wirrom mot ik noe
zonder guusjes bluve? lief, lief
kindje, kóm toch bie je Moeder!
Ik bin toch zö allêene. Ik kan 't
nie mi' verdraege, ik kan 't nie
mir 'ouwe". En oal mer erger: „ik
san 't nie mir ouwe! Wi' leve ik
noe toch voe? Ik kan zö nie' mi'
eve! Och, 'Eere, 'Eere 'k weet wè;
'k magge nie' opstandeg weze, mè',
waer ik noe toch die straffe mie
verdient?"
Zö strukkelden ze dan mè' deur
den 'uzen, waer a ze liep, ze wist
iet nie, ze kon nie' zie-e van de
traenen. Ze neep mè' in der 'an-
den of ze liep d'r viengers uut te
vriengen. En eindelienge gieng dat
ök wee' over, dan 'ieuw dat
schreeuwen op en wier ze zachtjes
an awee bedaerd.
Dat ze noe vanselleft vee' be
ter kunne laete. Je schiet 'r niks
mee op om zö an te gaen, Mè'
ja, 't is nie' moeilek om over een
aar te praten, mer a j'r zelft voe
tomt te staen, wat dan? Ze dee'
nie' wèl, dat weet ik, mè dan toch
nog beter, as die a di' glad onver-
schilleg onder bin. Ik d'r wè'
'ekend, die a duste te zeggen: „toe
veruit 'öor, ik treure di' nie' om,
ik bin 't nie 'op-eleid en ik zegge
me zö: a je gin vent eit, je gin
lol, en a je gin guus eit, je gin
dol". Ik kan ik di' niks anders as
„foei" tegen zegge, „foei" mö' je
di' tegen zegge, „foei, foei, foei".
En dit stae bie mien as een paele
boven waeter: de beste ménsen,
die 't makkelikste leven nie".
DE ZEEUWSCHE
JAARMARKTEN.
I
Daar in Zeelands hoofdstad de
jaarmarkt voor de deur staat en in
andere plaatsen deze reeds is ge
houden of (nog (moet gehouden
worden, lijkt het ons niet ondien
stig er iets over te schrijven.
Reeds in de vroegste tijden der
beschaving werden er markten ge
houden. Zelfs in den Bijbel lezen
wij, dat de profeet Ezechiël ver
haalt van de vermaarde en rijke
markt van Tyrus (Hoofdstuk
XXVII).
Ook de Grieken en de Romei
nen hadden als beschaafden vol
ken hun marktdagen.
In ons land bestonden zij ook
reeds vroeg. Utrecht werd er door
zijn bisschop mee begiftigd in de
12de eeuw. Ook de graven van
Holland en Zeeland schonken bij
wijze van gunst aan verschillende
steden het recht om een jaarmarkt
te houden. De behoefte tot het
houden van een markt nam in de
11de en de 12de eeuw toe, toen
de bevolking vermeerderde en
zich begon, te concentreeren op
bepaalde plaatsen.
In Holland, waar het bestuur be
ter geregeld was dan in Zeeland,
hadden de voornaamste steden
vóór de 14de eeuw een eigen jaar
markt. Het voornaamste deel van
Zeeland was meer dan twee
eeuwen lang een twistappel tus-
schen Holland en Vlaanderen, zoo
dat er een geregelde handel zoo
als een jaarmarkt moeilijk kon
plaats hebben.
Toen op 16 Maart 1323 tusschen
graaf Willem III van Holland en
Lodewijk II graaf van Vlaanderen
het voor goed uitgemaakt was, dat
Zeeland bewester Schelde ten
eeuwigen dage onder het gezag
van Holland zou blijven, kreeg
Middelburg zeer spoedig daarop
n.l. bij een giftbrief van 1 Mei
1323, het recht tot het houden van
een jaarmarkt. Alzoo heeft in het
oude Zeeland de stad Middelburg
haar oudste jaarmarkt.
Daar sinds 1814 ook de overzij
de van de Schelde, het tegenwoor
dige Zeeuwsch-Vlaanderen, bij
Zeeland is gevoegd, is het A a r -
d e n b u r g, die zich de eer kan
toeëigenen de oudste jaarmarkt
van 't tegenwoordige Zeeland te
hebben. Meer dan een halve eeuw
vroeger, n.l, in 1268 werd door
Margaretha van Constantinopel,
gravin van Vlaanderen, te Aarden
burg de eerste jaarmarkt ingesteld.
Margaretha was een dochter van
graaf Boudewijn IX, die in 1204 te
Constantinopel gekozen werd tot
ieizer van het Oost-Romeinsche
rijk. Wegens haar hardvochtigheid
rad Margaretha den bijnaam van
de Zwarte. Door het volk werd zij
vaak Zwarte Griet genoemd.
Aardenburg was destijds zoo'n
voorname handelsstad, dat zij
zelfs het naburige Brugge op zijde
segon te streven.
De vrije jaarmarkt werd gehou
den op het ruimste plein van de
stad. Hier stond ook het stadhuis
en vaak ook de waag. Een der
voornaamste kerken der stad, in
Middelburg de Westmonsterkerk,
die in 1574 is afgebroken, stond
ook op het marktplein of anders
dicht er bij zooals te Goes de Ma
ria Magdalenakerk.
Vrijmarkt werd de jaarmarkt
ook wel genoemd, omdat de graaf
bijzondere vrijstellingen en voor
rechten aan de marktgangers ver
leende. Geen koopman of markt-
bezoeker mocht voor geldschulden
worden aangesproken of aangetast,
als ten minste die schulden niet op
de markt waren gemaakt. Ook
voor vroeger begane misdrijven
mocht niemand worden gevat of
gestraft. Die vrijheid begon eenige
dagen, te Middelburg b.v. vijftien,
vóór en eindigde evenveel dagen
na de markt. Verder genoot ieder
bezoeker vrijdom van tollen te
land en te water. Er was dus volle
vrijheid van handel. Ten bewijze
daarvan werd vaak aan de poor
ten der stad een rood of wit hou
ten kruis opgericht. Dit symbool
als zichtbaar teeken van den
marktvrede bleef daar staan, zoo
lang de jaarmarkt duurde.
Vroeger was het kerkelijk le
ven nauw met het wereldlijk le
ven verbonden. Voor dat de jaar
markt begon, werd daarom in een
der hoofdkerken der stad een
plechtige mis opgedragen. Niet
zelden werd na dezen kerkdienst
een processie door de stad gehou
den, waarbij de voornaamste rele-
quien der kerk werden rondgedra
gen.
Soms viel de jaarmarkt samen
met het kerkfeest der kerk. Dit
kerkfeest had jaarlijks plaats op
den naamdag van de(n) heilige,
aan wie(n) de kerk gewijd was.
Dan was de luister natuurlijk nog
grooter. Zoowel de kerkmis als de
jaarmarkt trokken talrijke bezoe
kers van heinde en ver.
Niet zonder grond is de tegen
woordige benaming van kermis
voor jaarmarkt afkomstig van
kerkmis.
De aanvang van de kerkmis, te
vens jaarmarkt, werd bekend ge
maakt door het luiden der kerk
klokken. Later, toen er geen ver
band meer was tusschen de kerk
en de jaarmarkt, werd van stads
wege op trompetten geblazen.
Degenen, die naar de jaarmarkt
waren gekomen om wat te ver
dienen, waren niet altijd kooplie
den.
Muzikanten, kunstenmakers, lied
jeszangers, waarzeggers, gooche
laars, comedianten, enz. kwa
men ook in grooten getale en ga
ven aan de jaarmarkt een vroolijk
karakter.
Dat de bedelaars, met en zonder
lichaamsgebreken niet ontbraken,
is te begrijpen.
De groote markt was meestal te
klein om aan al die kramen en
tenten een plaats te geven. Ande
re pleinen moesten mede in ge
bruik worden genomen. Tot in het
midden der vorige eeuw en nog
wel ruim 10 jaar later werd te
Middelburg de tegenwoordige bo
termarkt, vroeger de Heerenbeurs
genoemd, er voor gebruikt. Hier
werden meestal de fijne koopwa
ren uitgestald.
Dat ook kostbaarheden, ge
maakt van goud of zilver, niet op
iwnmi ii bsec.
laaaag
de markt ontbraken, ligt voor de
hand. Mogelijk tot meer veiligheid
werd in 1505 aan de juweliers, die
met hun koopwaren gewoon wa
ren de jaarmarkt te Middelburg te
bezoeken door Wet en Raad der
stad vergund tijdens de jaarmarkt
op de zaal van het stadhuis met
hun goud- en zilverwerk te mo
gen staan tegen betaling van een
voetgeld (staangeld) voor hun
plaatsen.
(Slot volgt).
R. B. J, d. M.
(Nadruk verboden).
No. 113.
W. LENTE, Middelburg.
1 2 3 4 5
46 47 48 49 50
Wit speelt en wint.
Aan „Het Damspel" ontleenen
wij:
Plaatsten wij enkele weken ge
leden een partijstand uit het kam
pioenschap van Nederland waar in
Lochtenberg in een slagzetje liep
en de partij verloren was. Onder
staande stand is uit de finale voor
het kampioenschap van Amster
dam.
No. 114.
J. METZ
1 2 3 4 5
46 47 48 49 50
C. J. LOCHTENBBERG.
Wit vond de verleiding voor
dam te nemen te groot en liet nu
volgen 2520; 3530; 3329;
2822 en 32X5 in de veronder
stelling dat Zwart onmiddellijk de
dam met gelijk spel zou afnemen.
Zwart won echter als volgt een
schijf: 11—17; (49—44); 18—23;
(5X11); 6X17; (44—40); 12—18;
(40X29); 13—19; (43—39); 9—13;
(31—27), 8—12; (38—33); 19—23;
(39—34); 25—30; (34X25), 23X34;
(33X29 gedwongen).
Een partij stand waarin Zwart
mooi een schijf wint.
In de 4de ronde om het kam
pioenschap van Nederland kwam
het tot volgenden stand:
Zwart: LOCHTENBERG.
Wit: J. METZ.
Zwart sch.: op 3, 8, 12, 13, 15,
16, 20, 24, 35.
Wit sch.: op 22, 27, 28, 29, 33,
37, 39, 45, 49.
Wit speelde den lokzet 2923,
waarop Zwart niet 3540; 2429
en 20X40 mag spelen wegens den
winnende damzet met 2319;
39—34; 28—23 en 22X2. Ook kan
Zwart na 2923 niet 1621,
35—40; 24—29 en 20X27 spelen
wegens 1611; (2732 de beste)
3731 en 116 met winstkansen!
Zwart liet zich in dezen stand
niet verschalken maar verloor
toch de partij.
Vraagstertje. Algemeene in
druk, Een vlotte, bewegelijke, le
vendige spontane jonge vrouw,
recht op het doel afgaand en geen
slinksche paden bewandelt, die
met beide beenen op den grond
staat en in den regel meer het ge
voel dan het verstand laat spre
ken.
Bekijkt men het schrift nauw
keuriger dan wordt de eerste in
druk ietwat gewijzigd en behoeft
aanvulling. Schrijfster bezit n.l.
heerschzuchtige (neigingen die
vooral in haar huiselijken kring
naar voren komen, treedt gaarne
beschermd op, heeft behoefte zich
te doen gelden terwijl de belang
stelling voor het „eigen ik" een
voorname plaats inneemt omdat
zij overtuigd is van hare voortref
felijke eigenschappen. Haar geest
is te veel vervuld van bijzaken
waardoor het groote geheel wordt
voorbij gezien. Toen bewuste
kaart werd geschreven was zij
nerveus en gejaagd. Zij is niet in
alle opzichten zakelijk en dikwijls
ongeduldig en ongedurig en bo
vendien gesloten van aard.
Grapholoog.
Zij, die prijs stellen op een be
oordeeling van hun handschrift
door den aan ons blad verbonden
grapholoog, zenden ons tenminste
tien regels van hun gewone, na
tuurlijke handschrift, liefst op on-
geliniëerd papier. De afzender be
hoeft ons niet bekend te zijn; ini
tialen, schuilnaam, motto is vol
doende, wel dienen opgegeven te
worden geboortedatum, leeftijd en
geslacht. Men zende ons tegelijk
een postwissel ad 1.10, waarop
als afzender hetzelfde staat als
onder de schriftproeve, dus of de
ware naam, of de schuilnaam. De
beoordeeling volgt dan later in het
Zondagsblad.
Onderwijzer: Jan, wat let je
weer slecht op, alles wat ik zeg,
gaat het ene oor in en het andere
oor uit.
Jan: Dat kan niet, meneer, ik
heb een watje in mijn ene oor.
o
Treesje had in de volle tram de
hand van hajar moeder losgela
ten.
De moeder riep: „Treesje, waar
ben je
Treesje: „Hier moes, hier onder
aan bij de benen."
o
Grijsborstje, het aardige kleine
haasje, was in de wolken van
blijdschap. Het was Zaterdag
avond, de avond vóór Pasen, en
samen met zijn vriendje Witvoet
mocht hij voor de eerste maal
Paashaas zijn. De mandjes ston
den al klaar, en ze waren boorde
vol eieren, die door de kabouters
gemaakt waren. Eieren van don
kerbruine chocolade, die blonken
als een spiegel, met een prachtige
strik van rode, groene, blauwe of
witte zijde er omheen, en eieren
van helderrode en sneeuwwitte
suiker. Ze zagen er verrukkelijk
uit. Zeker hadden de kinderen in
het dorp nooit zo iets moois ge
had
Grijsborstje kon van ongeduld
haast niet meer wachten. „Laten
we nu toch gaan riep hij. „Het
is al zo laat De kinderen slapen
allemaal al. Kom, Witvoet, neem
je mand, en ga mee".
De kleine Witvoet was ook erg
verlangend, om de kinderen de
prachtige eieren te gaan brengen,
en voorzichtig nam hij zijn mandje
tussen de voorpootjes. Zo gingen
zij samen de weg op, tot zij bij het
grote bos kwamen, en daar zetten
zij de mandjes neer, om een ogen
blikje te rusten.
„Ik ben al een beetje moe
zuchtte Grijsborstje.
„Ik ook", antwoordde Witvoet.
Het dragen van de mandjes met
eieren was veel moeilijker, dan de
haasjes hadden kunnen denken.
Haasjes lopen altijd op hun vier
pootjes, en nu moesten zij, net als
de mensen, recht op, op de achter
pootjes gaan, en met de voor
pootjes het mandje vasthouden.
Het was heus niet gemakkelijk.
„Hoe zullen we nu naar het
dorp gaan vroeg Witvoet, toen
ze al een beetje uitgerust waren.
„Wel, dat is heel gemakkelijk
antwoordde zijn vriendje. „Hier
vlak bij is een smal pad, en daar
ga ik langs, dan ben ik in een
ogenblik dwars door het bos, bij
het dorp. Hoe vlugger de kinderen
hun eieren hebben, hoe beter
Maar Witvoet schudde ernstig
met zijn kopje en zei: „Neen, Grijs
borstje, zó ga ik niet Dat smalle
pad is veel te gevaarlijk. Het is
vol boomwortels en stenen, dat
weet je toch wel? Als ik viel, zou
den al mijn mooie eitjes breken.
Neen hoor, ik blijf hier op de bre
de wegik kom dan wel een
uurtje later bij het dorp, maar dat
is zo erg niet".
Grijsborstje begon te lachen.
„Witvoet, Witvoet, wat bij je toch
bang Ik ga de kortste weg, hoor
Ik zal mij heus niet stoten Het is
zo licht in het bos, alsof het dag
is.
Hierin had Grijsborstje eigenlijk
wel een beetje gelijk, want de
lucht was zonder een enkel wolkje,
en de maan, die nog bijna vol was,
liet zelfs de kleinste steentjes en
takjes op de grond duidelijk zien.
„Het gaat best juichte Grijs
borstje, toen hij op het bospad
liep. „Die domme Witvoet is veel
te bang Het kleine haasje hield
zijn mandje stevig vast, en voor
zichtig liep hij tussen de stenen en
de dikke wortels, die hier en daar
boven de grond groeiden verder,
zonder zich ook maar een enkele
maal te stoten.
Grijsborstje lachte eens. „Als ik
al mijn eieren heb uitgedeeld, is
•/itvoet nog niet eens bij het d--"'
Ik kon toch eigenlijk wel wat
vlugger lopen. Wie hier valt, moet
toch wel een sukkel zijn, en een
sukkel, neen, dat ben ik gelukkig
niet
En Grijsborstje begon harder te
lopen. Kijk, daar had je warempel
de toren van het dorp al Bij het
licht van de maan kon hij hem al
heel duidelijk zien. De kleine
Grijsborst danste bijna van pret.
„Ik ga nog vlugger lopen Als ik
dan met de eieren klaar ben, ga ik
langs de grote weg terug, en dan
kom ik Witvoet tegen Hij zal dan
wel vreemd opkijken, als hij ziet,
dat mijn mandje al leeg is Ja, dat
doe ik Ik...."
Maar opeens gaf Grijsborstje
harde schreeuw. Heel even had hij
vergeten, naar de grond te kijken,
heel even maar, en zo kwam het
dat hij niet zag, dat er vlak bij
hem een dikke, knoestige wortel
uit de grond te voorschijn kwam.
Het arme haasje stootte zich, ver
loor zijn evenwicht en viel.
Och, och, wat deed dat een
pijn Maar toch was dit het ergste
niet. Het mandje was óók op de
grond gevallen, en daar lagen de
prachtige eieren nu ze waren
allemaal gebroken, niet één was
er meer heel,
„O, o, o Het ongelukkige
Grijsborstje begon wanhopig te
snikken en boende met de voor
pootjes de tranen uit zijn oogjes.
„Wat ben ik toch dom geweest
Had ik maar naar Witvoet ge
luisterd Nu kan hij al de kinderen
geen paasei geven, en ik heb niets
meer, niets Geen enkel eitje is er
meer over En wat het ergste
ishet is mijn eigen, eigen
schuld Owie helpt mij nu
toch? Ik ben zo bedroefd...."
Opeens trad van tussen het
houtgewas een kaboutertje te
voorschijn.
„Wat is dat riep hij ontsteld.
„Ben jij, dat, Grijsborstje Wat is
er gebeurd Bij het heldere
maanlicht zag het kleine mannetje
nu plotseling de kapotte eieren.
„O, ik begrijp het alriep hij uit.
„Te hard gelopen, hé
„Jaja...." stotterde Grijs
borstje beschaamd.
Maar het kaboutertje keek heel
vriendelijk. „Ik ben niet boos, hoor
Grijsborstje sprak hij. „We heb
ben dit jaar veel eieren gemaakt,
en er daardoor een heleboel over.
Geef je mandje maar gauw hier,
dan ga ik het dadelijk vullen. Ge
lukkig, dat ik je juist zag, hé
Kom, droog nu maar gauw je
traantjes af Ik ben in een wip te
rug."
„Alstublieftsprak
Grijsborstje stil.
Zo kreeg het domme haasje door
de hulp van den goeden kabouter
zijn mandje weer spoedig boorde
vol. Dolblij bedankte hij hem, en
toen ging hij verder, voetje voor
