MIDDELBURG SCHE
ZWANENBERG
KUNST EN WETENSCHAP.
Waar Joden wonen
en werken.
&SP1RIN
COURANT
£U<D-BEVELAND.
HEINKENSZaND. Donderdagavond
hield de afdeeling Heinkenszand van
„Het Groene Kruis" haar jaarvergade
ring onder leiding van dr. Griep die de
vergadering opende met de mededeeling
dat de heer Steketee het feit herdacht
dat hij 25 jaar bestuurslid was. Met
woorden van dank voor alles wat de
jubilaris gedurende deze 25 jaar voor
het Groene Kruis heeft gedaan bood spr,
hem namens de leden een bloeiende
potplant aan.
maakt wat smaakt
(Ingez. Med.)
was overgekomen. Spn vond gelegen
heid te herinneren aan de afdeeling
dialectzang, de eerste organisatie op dit
geb:ed in Nederland.
De opening was voorafgegaan door 'n
vaandel défilé door de zaal.
Hierna kon met de uitvoering worden
aangevangen.
Voor de pauze was men bij de knots
oefeningen der dames, en de staafoefe-
ning'en geheel in het kader van de vroe
gere turnuitvoer ngen, en dit was ook
wel het geval bij het toestelwerken, de
jongens aan het paard, de dames en hee-
ren aan de brug later gevolgd door de
meisjesklasse. Dit alles werd uitstekend
uitgevoerd, al waren er nog foutjes,
maar volmaakt is er niets.
Meer overhellend naar het moderne
waren de aardige spelletjes der kabou
ter-klasse en niet minder de Wals varian
ten, die wij ons herinnerden van het tuin.
feest van Augustus jl.
Het was een goeden overgang naar
hetgeen de aanwezigen na de pauze
wachtte.
De heer Mazure is bekend als de ont
werper van reeds vele dansen, hij is
ditmaal een stapje verder gegaan en
heeft de gebrachte dansen gevlochten
in een dansspel van symboliek, dat hij
den titel gaf van ,,Het ontevreden ver
nuft".
Het doel is te bewijzen, dat een schep
ping' van het menschelijk vernuft een
mensch niet tevreden stelt en als zinne
beeld daarvan komt naar voren de le
gende van den Japanschen Steenhouwer
die steeds wat anders wilde zijn, en dit
dank zij Engelen hulp ook werd, maar
ten slotte toch weer terugkeerde naar
zijn schijnbaar 'eenvoudig 'beroep, dat
hem toch het meest bevred ging schonk.
Men krijgt hier naar voren gebracht,
de pogingen van het vernuft, het mistiek
om de menschen te brengen, wat zij niet
hebben, de mogelijkheid om te vliegen,
maar ook om tot de bodem der zee bij
de zeemeerminnen af te dalen.
Duidelijk komt naar voren hoe het
vernuft de menschen leerde vi'egen,
maar hoe daarbij het slechte in den
mensch meer naar voren dringt, hoe men
de vliegerij wil gebruiken voor vernieti
ging, inplaats van uitsluitend voor het
welzijn der menschen. Het vernuft stemt
dus o.a. op dit 'terrein niet tot tevreden
heid. Zoo is er een draad door heel het
stuk, die getuigt van het diep gevoel
van den auteur. Maar ook geniet men
van een zevental dansen en het demon-
streeren van het jeugdwerk van het
K, N.G.V., die in het stuk verwerkt zijn.
Het geheele gebeuren was in al'e on-,
derdeeien, en dan denken wij ook aan
de kleeding van de spelenden en de aan
kleeding van het tooneel, goed verzorgd
en het gehoorde zal zeker velen tot na
denken stemmen.
Dat de cup;do een herinnering kreeg
bij monde van den voorzitter zul'en ook
de andere medewerkenden zeker zeer
op prijs hebben gesteld.
De heer C. A. f^ok, voorzitter van
Olympia uit Kapelle, kwam op het too
neel om dan in hartelijke woorden te
getuigen van de g'roote waardeering voor
het werk van Med'o en in het bijzonder
van den heer Mazure, wetende dat deze
niet op geschenken gesteld is, bood hij
Medio een geschenk in enveloppe aan
als bijdarge in de groote kosten. Een
driewerf hoerah op Medio en haar voor
zitter werd krachtig ondersteund.
Het was juist middernacht toen men
de zaal gereed kon gaan maken voor het
„dansje na".
DENK OM UW HOND.
Op 'het politiebureau vertoeft een
zwarte langharige hond, waarvan de
eigenaar onbekend is. Deze kan zijn d:er
komen afhalen.
In gebruikneming van een lokaal.
B. en W. stellen den Raad voor aan de
korfbalvereeniging Swift" voor traili ng
het gymnastieklokaal der school A aan
de Verwerijstraat in gebruik te geven
voor f 1,50 per avond.
Aankoop perceel aan de Bleek,
B. en W., vragen goedkeuring van den
Raad om voor f 2000 het perceel Bleek
E 105 (oud) te mogen aankoopen van P.
den Hollander in verband met de nieuw
vastgestelde rooilijnen.
De heer Steketee dankte voor deze
hulde.
Uit de rekening voor het fonds T.B.
C.-bestrijding bleek, dat was ontvangen
439 en uitgegeven 209. Goed slot
229. Die voor het Groene Kruis had
aan ontvangsten 1192 aan uitgaven
715, goed slot 477. In dit goed slot
is inbegrepen het reservefonds, dat
destijds is gesticht. Bij deze begrootin
gen voor 1937 kwam ter sprake het ge
bruik van het materiaal, dat door het
Groene Kruis beschikbaar wordt ge
steld. Het bestuur zeide dat het meer
malen in den allertreurigsten toestand
teruggebracht wordt. Geheel vervuild
of in sommige gevallen zoodanig ver
waarloosd, dat het totaal ongeschikt is
geworden voor verder gebruik,. Dit
wenschte het bestuur in het vervolg te
voorkomen. ,Het stelde daarom voor
van heden af bij afgifte van meterieel
een voorschriftenlijstje te verstrekken.
Wanneer aan deze voorschriften de
hand niet is gehouden zullen de kosten
die ontstaan zijn door vervuiling of ver-
waarloozing voor rekening der gebrui
kers' komen. De vergadering ging hier
mede accoord. Besloten werd in het
vervolg twee afgevaardigden te zenden
naar de vergadering van de Provinciale
Vereeniging. Uit het jaarverslag blijkt
dat het ledental stationair is gebleven
op 301 en dat de verplegingsartikelen in
voldoende mate aanwezig zijn. De dia-
conessenarbeid wordt op hoogen prijs ge
steld en zuster Kranenburg werd dank
gebracht voor het vele werk, dat zij ook
in 1936 heeft verricht. Het consultatie
bureau voor zuigelingen mag zich steeds
in een algemeene belangstelling verheu
gen. In 1936 werden 450 consulten ver
leend. Tot besluit der vergadering heeft
ir. F, A. Holleman uit Veere een
lezing gehouden over „Melk ons beste
voedsel".
KERK EN SCHOOL.
Geslaagd voor het machinistendi
ploma B (theor. ged.) J. A. Witkamp, C.
J. v. d. Ven en J. A. de Bakker, leer
lingen van de „De Ruijterschool" te
Vlissingen.
Zesde kunstfilmavond City
theater, Middelburg Leve de
Vrijheid, van René Clair.
(-§-) René Clair heeft wel betere films
gemaakt dan deze persiflage van een
cultuur, welker vermechaniseering als
symbool het vergelijkende beeld van het
tuchthuis bij hem wakker riep. Het vi
sioen was zoo kwaad nog niet. Maar de
filmische verbeelding er van lijdt^ aan
een teveel aan realistisch vernuft. Het
had grotesker moeten worden, in den
trant van de „Drei Groschen Oper". Re
né Clair kwam niet los van den buiten
kant der grauwe werkelijkheid. Het ge
val met den loopenden band b.v.: Chap
lin heeft dat vermoedelijk van hem af
gekeken. Maar die haalde er de humor
uit; de humor, welke in zijn diepste we
zen tragisch is. Men vergeet Chaplin,
met zijn beide formidabele sleutels
moeren vastdraaiend tot hij er gek van
wordt, nooit. Chaplin gaf aan de psy
chologie van het geval gestalte; op de
wijs van de parodie; volkomen irreeël,
maar levend, fel levend van binnen uit.
Bij René Clair is het niet verder ge
komen dan een grapje. De man, die de
zaak in zijn film in het honderd jaagt, is
niet werkelijk representatief als slacht
offer geworden. Dingen van buiten af
doen hem zijn werk vergeten. Er kwam
geen wezenlijk conflict tusschen de dic
tatuur van het mechanisme en een men-
schenziel tot stand.
Louter als farce heeft de film zoo
doende verdienste. René Clair weet ten
slotte de camera te hanteeren en filmi
sche komiciteit voort te brengen. Het
beste lukte het hem ditmaal in de ge
schiedenis met de wegwaaiende bank
biljetten. De heeren met de deftige hoo-
ge hoeden raakten er kostelijk door uit
de plooi. En dan die eene, 't woordvoe
rende, in den storm door te laten spreken
op 't laatst volkomen zonder gehoor. Aan
een dergelijke vondst kan het vernuft
slechts bij de gratie der inspiratie dee
hebben gehad. Maar waartoe den suk
kel daarna achter het spreekgestoelte
ineen te laten zijgen?
Voor de pauze draaide een documen
taire: in beeld brengend den tocht van
een Belgisch officier naar en door de
Congo, nu enkele jaren geleden: per
auto. Er zaten uitstekende gedeelten in
deze film, maar ook stukken, die slecht
opgenomen waren. En dan nog het een
en ander, dat een mensch lichtelijk on
passelijk zou kunnen maken. Such is life
in Africa echter, en dat mag een docu
mentaire niet verheimelijken.
III.
(Slot).
Er wordt voortaan alleen in den
Landbouw opgeleid,.
Het is niet gemakkelijk voor een stu
dent in de medicijnen of voor den se
cretaris van een bankd recteur om ijze
ren bouten te smeden, om een electri-
sche leiding tegen een plafond aan te
leggen of een tuinbank te maken waar
je op zitten kunt, zonder er doorheen
te vallen en in de smidse en de meubel
makerswerkplaats hebben heel wat han
den verkeerd gestaan voor men zooda
nig getraind was, dat men met den
bouw van een gemeenschapshuis durfde
beg nnen.
Men had daarbij de zekerheid, dat dit
huis er nog zijn zal als de kolonie al
lang weer verdwenen is. Het zal dus
op den een of anderen dag aan de
Wieringermeerdirectie verkocht moeten
worden en omdat deze er niets aan
heeft, als het niet practisch bru'kbaar
is, werd, in overleg met den architect,
die alle boerenhoeven in den polder
bouwt, besloten, dat men het zoodanig
zou maken, dat het later met geringe
kosten in een hofstede veranderd kan
worden.
Men was dus aan een bouwplan ge
bonden en terwijl een veertigtal Jood-
sche jongeren z'ch aan land- en tuin
bouw wijdden, werd er in de werkplaat
sen voornamelijk in de barakken
met man en macht gewerkt. Er werd
gezaagd, getimmerd en geschilderd en
in de meubelafdeeling werden deuren
banken en tafels gemaakt.
Men kon twee houten huizen huren,
welke op het terrein werden geplaatst.
Een is er door brand vernield, het an
dere dient nu nog als adm'nistratie-ge-
bouwtje en als kantoor voor de direc
tie.
Terwijl de vaklieden de handen vol
hadden, trokken de landbouwjongens
naar buiten, lieten, onder leiding van
een fiöTlandschen werkmeester, de
ploegschaar door het ruwe land gaan,
strooiden zaad en mest, verzorgden de
gewassen en het vee en weldra kwamen
er zelfverbouwde aardappelen en groen
ten op tafel, at men brood van eigen
graan, had men melk van eigen vee en
e eren van eigen kippen.
Wie het land bewerkt, heeft recht op
de resultaten van zijn arbeid en het is
begrijpelijk, dat er. w,at landbouw- en
veeteelt-producten betreft, een teveel
kwam.
Dat mag men dan verkoopen, maar
verder zijn er, zooals gezegd, door de
regeering voorwaarden gesteld, waar
door voorkomen wordt, dat deze kolo
nie het karakter v,an een concurreerend
bedrijf zou kunnen krijgen. Toen de eer
ste spade voor het gemeenschapshuis in
den grond werd gestoken, had de stich
ting een bezit van 15 koeien en 8 paar
den en toen het gebouw op 17 Januari
van dit j'aar werd geopend, was de vee
stapel uitgegroeid tot 60 runderen, melk
koeien, pinken en kalveren, alsmede 'n
collectie schapen en een partij kippen.
Is dit alleen voor de vreemde
lingen
Er zijn blijkbaar menschen, die dezen
kolonisten de vruchten van hun arbeid
niet gunnen, want bij de Wieringermeer
directie kwam de schriftelijke vraag in:
kan iem,and gronden op dezelfde voor
waarden pachten als de Joden, wanneer
hij een werkkamp voor Hollandsche jon
gens wil stichten?
De W eringermeerdirectie heeft daar
op geantwoord, dat er harerzijds geen
enkel bezwaar bestond op dezelfde,
voor ,allen geldende, pachtconaities ook
voor een werkkamp voor Hollandsche
jongens grond in den polder beschikbaar
te stellen, na welk antwoord de vragen
steller nimmer meer iets van zich heeft
laten hooren.
De bouwafdeeling wordt geli
quideerd.
Het is begrijpelijk, dat men 'n de kolo
nie trotsch op de tot standkoming van
het gemeenschapshuis is, maar dat het
gebouw thans vrijwel voltooid is, heeft
voor de jonge mannen, die hier een am
bacht leeren ook zijn schaduwzijde en
zelfs een zeer zwarte schaduwzijde.
Er is namelijk geen werk meer voor
hen en aangez'en het te kostbaar wordt
om allerlei dingen te blijven maken,
welke men toch niet mag verkoopen,
moest het besluit genomen worden de
werkafdeelingen te liquideeren. Een
werkmeester is reeds ontslagen, de
smederij wordt stop gezet en alleen de
meubelmakers blijven nog aan den ar
beid omdat er aan de verdere meubilee
r ng en de verbetering van het kamp nog
ongeveer 1 jaar werk zal zijn. Wil men
een 150-tal kolonisten blijven behouden,
wanneer men alleen voor den land
bouw opleidt, dan zal dit onvermijdelijk
nog tot eenige vergrooting van gebied
moeten leiden.
Over het algemeen is geconstateerd
uitzonderingen daar gelaten dat
de kolon'sten niet ouder dan ongeveer
26 j,aar mogen zijn om nog succes met
de „omvorming" te kunnen bereiken.
Hun werktijd in de Wieringermeer is
op IK tot 2 jaar gesteld en voor de
meisjes, die in de landbouwhuishoudkun
de worden opgele'd, is 1 jaar vold&en
de gebleken.
Het aantal aanvragen om hier ge
plaatst te. mogen worden, is nog altijc
buitengewoon groot, maar men houdt
zich aan een 150-tal kolonisten, zoodat
nieuwelingen slechts plaats krijgè'n,
naarmate de opgeleiden zijn vertrokken
De stichting waarvan mevrouw Van
Tijn een ijver ge secretaresse is, heeft
een Raad van Beheer, waarin o.,a. de
heer Asscher zitting heeft en welke
tweemaal per jaar bijeen komt. Het
Dagelijksch Bestuur vergadert gewoon
lijk elke veertien dagen om alle vraag-,
stukken te bekijken, welke in dit klei
ne Joodsche wereldje de aandacht vra
gen.
Voldaan over de opleiding.
Tot dusverre zijn ongeveer 200 jonge
mannen en vrouwen, na beëind ging van
hun leertijd, vertrokken. 7ij gingen voor
het grootste deel naar Palestina, maai
voor een belangrijk deel ook naar Zuid
Amerika en Zuid-Afrika en brieven ui
verre wereldstreken in het werkdorp
ontvangen, getu'gen er van hoe onmis
baar de daar gegeven opleiding geweest
is.
„Einer Einrichtung wie dem Werk-
dorf", schrijft één der oud-kolonisten
uit Palestina en wij geven h er
slechts een aanhaling uit één der tal
rijke binnenkomende brieven
„kommt eine unermesslich grosse
positieve Bedeutung zu. N'cht al-
lein, dass unsere Menschen dort von
Stadtmenschen zu Landwirten war
den und die denkbar vielseitigste Aus-
bildung erhiePen, das Werkdorf gab
unseren Menschen zunachst auch w'e-
der einen menschlich-geselschaftlichen
Halt. W r wisen doch, wie bitter nötig
sie ihn haben wenn sie aus Deutsch-
land herauskommen."
Een bezoek aan het werkdorp.
Op een regennacht'gen dag zijn wij
naar de Wieringermeer getrokken. Het
wou maar niet droog worden, maar in
ons landje, dat vijf zomer- en zeven win
termaanden telt en waar het slechte
weer zich voornamelijk in het open ge
bied doet gelden, krijgt de polder zoo
veel kou en regen, dat wij alles juist
op zoo'n dag in zijn natuurlijkste sfeer
konden bekijken.
De eerste d'recteur v,an het werkdorp
dr. Lubinsky, is vertrokken en opge
volgd door den heer Katznelson, door
wiens vriendelijke bemiddeling wij in
staat gesteld werden in alle onderdeelen
van de kolonie een kijkje te nemen.
Allereerst trekt het gemeenschapsge
bouw de aandacht een bouwwerk, dat
45 M. lang en 17 Meter breed is en
waarin een eetzaal en vergaderzaal van
20 bij 10 Meter gemaakt ;s. Er is bii de
opening van dit gebouw in diverse bla
den van 'n nieuwe synagoge gesproken
en voor wie niet beter weet moet dit den
indruk maken, dat men een dergelijk
bouwwerk reeds als kerk moet gebrui
ken. In werkelijkheid is er voor de
godsdienstige bijeenkomsten slechts een
bovenzaal van bescheiden afmetingen
bestemd, waarin zich wat houten zit
plaatsen en een kastje met de gebeds
rollen bevinden.
Het gebouw is nog n:et in gebruik
omdat er inwendig nog allerlei aan ver
anderd en verbeterd moet worden. Jeug
dige kolonisten, die de centrale verwar
ming geïnstalleerd hebben, waren thans
bezig ketels te plaatsen in een keuken
d e door breede luiken met de groote
zaal die weldra in gebruik zal wor
den genomen is verbonden. Alles is
in lichte kleuren gehouden en overal
ziet men eenvoudige houten meubels,
keurig afgewerkt en geschilderd, welke
u't-de eigen werkplaats worden betrok
ken.
Het kamp maakt eenigszins den in
druk van een groot circus, waarbij dan
niet van een tent met wagens, maar
van een gebouw met barakken kan
worden gesproken.
Zestien barakken staan in een halven
cirkel om het gemeenschapsgebouw
heen en daartusschen heeft men allerlei
betonnen paden en paadjes gemaakt
zoodat men niet den geheelen dag in de
klei van de Wieringermeer behoeft >.e
stappen.
Door het stichten van een eigen bak
kerij en wasscherij: komt men tot steeds
lagere exploitatiekosten. Er staat m
één der barakken reeds een bakkér met
een witte muts, die groote brooden uit
den oven haalt, van rogge en tarwebloem
gebakken, die er allersmakelijkst u t-
zien. Dat er dagelijks heel wat noodig
is kan blijken uit het feit, dat de_bevol-
king waarvan 55 kolonisten op het
oogenblik in den landbouw werkzaam
zijn thans uit 120 jonge mannen en 25
meisjes bestaat. De meisjes zijn bij el
kaar in enkele woonbarakken onder
gebracht en krijgen gelegenheid alles te
doen wat later op een hofstede zal moe
ten gebeuren. In één der barakken vindt
iedere kolonist een kastje, waarin hij
zijn vuile wasch kan afleveren. Zij strij
ken met brongas, dat men hier natuur
lijk zelf u't den grond haalt.
Boven de groote eetzaal van het ge
meenschapshuis bevindt zich een reus
achtige zolder-bergplaats, waar men het
teveel aan graan tijdelijk kan deponee
ren. Er is een landbouw,afdeeling, waar
in tal van moderne machines, welke alle
het eigendom der stichting zijn, een
plaats heeft gevonden en deze afdeeling
is een paradijs voor de musschen, die
bij zwermen van de graanzakken opvlie
gen als de groote deuren worden open
geschoven.
Het gemeenschapshuis heeft 'n prach
tige hall met zelf vervaardigde eiken
banken, er is een moderne sanitaire in
lichting en een leslokaaltje, w,aar He-
bréeuwsch onderwezen wordt en waar
vele couranten ter lezing gelegd zijn.
In één der barakken is een ziekenzaal
tje ingericht. De dokter uit Barsingei-
Niemand kan het zeggenl
Zeker is alleen, dat wij nog
heel wat gnre en natte
dagen hebben te verwach
ten, voor de lente komt.
Even zeker is, dat Aspirin
U te pas zal komen, als
het verradelijk weer U een
verkoudheid bezorgt.
alleen echt het oran,
wïo en bayer kruis
(Ingez. Med.)
horn komt driemaal per week per auto
naar het kamp en natuurlijk verder
zoo vaak dat noodig blijkt en heeft dan
de hulp van één der vrouwelijke kolo-
n sten, bij wie een zekere voorliefde
voor het verplegen ontdekt is.
De meubelmakerij.
In één der grootste barakken, waar de
lijmpotten op het vuur stonden, worden,
onder leiding van een werkmeester, de
meubels gemaakt en hier worden zelfs
eigen instrumenten o.a. fraaie blok
schaven vervaardigd.
Het is aardig te z'en, hoe enthousiast
hier gewerkt wordt en hoe handig o.a.
een doctor in de rechten hier reeds
de gereedschappen weet te gebruiken.
Een werkbaas nam ons even mee naar
zijn woning, waar hij met vrouw en kind
huist en waar alle meubelstukken, kas
ten, tafels, stoelen, naa doosjes van fijn
fineerwerk en zelfs een schemerlamp
van de vakbekwaamheid van reeds ver
trokken kolonisten getuigen.
In een hoek van deze barak was de
radio op den Deutschland-sender voor
nieuwsberichten ingesteld. Het bloed
kruipt nu eenmaal ook bij deze uit
hun land verdrevenen w,aar het n et
gaan kan.
De landbouwschuur.
In de groote landbouwschuur ligt het
hooi tot den zolder en staan een zestig
tal koeien op stal. Er zijn automatische
drinkbakken, waarbij de dieren zelf de
waterleiding in werking stellen en alles
geeft den indruk van een goede verzor
ging. Moeten wij nog den stier noemen,
die met zijn breeden kop over een be
tonnen borstwering kwam kijken, de
kalveren, die in een aparte ruimte bij
een gebracht waren, de paarden, d:e
zich aan geurig hooi te goed deden, de
schapen, die buiten op het land gr,aasden
of het pluimvee, dat ijverig de worm
pjes uit de Wieringermeergronden pikt?
Het is voldoende te zeggen, dat alles
hier van voorbeeldigen arbeid getuigt.
Drie jonge mannen hebben hier een
levensgezell'n gevonden en daarom een
aparte woonruimte gekregen. Men is in
en buiten het k,amp op deze huwelijken
niet erg gesteld, want de kolonisten ko
men hier om te werken en niet om ie
trouwen. Maar de liefde laat z ch nu
eenmaal niet aan banden leggen en met
speciale vergunning van de regeering en
van de stichting zijn er dus op het raad
huis van de gemeente Barsingerhorn
reeds drie. huwelijken gesloten van ko
lonisten, d e voortaan ntet eenzaam
door het leven zullen gaan.
Een waarschuwing.
Als men het werkdorp verlaat, dit
kamp, waar menschen vlijtig arbeiden
zonder contact met hun omgeving te
zoeken, vindt men op den weg met groo
te kalkletters een leuze geschreven,
waarin de overwinning van een pol -
tieken leider voorspeld wordt.
Men heeft het blijkbaar noodig geacht,
naar de Wieringermeer te gaan en juist
op deze plaats te waarschuwen, dat er
een tijd kan komen, dat er ook in ons
land voor deze slachtoffers van een
politiek inzicht geen plaats meer zal
zijn.
Conclusie.
Na alles; w,at wij gehoord en gezien
hebben, kunnen wij constateeren, dat
hier geen sprake is van een blijvende
en groeiende stichting, waaraan onze
grond wordt geschonken, terwijl onze
eigen zonen geen schijntje van een kans
zouden krijgen.
Er is, van regeer ngszijde, geen spra
ke v,an eenige financieele tegemoetko
ming. er is alleen en dat is vaderland-
sche traditie een toevluchtsoord ge
boden aan verdrukten en verdrevenen,
er is hun gelegenhe d gegeven zich voor
te bereiden op de zware taak, welke
hun in verre landen zal wachten.
Het, koekoeksei in de Wieringermeer
is een duivenei van normale afmet n-
gen gebleken.
Alkmaar. M.
