ZEEUWïCH
ZONDAGSBLAD
r
xxxxxxxxx
aPÏ
VAM DE PROVINCIALE ZEEUVSCHE MIDDELDUPG5CHE COUPAMT
10 Oct. 1936
DE BETOVERDE FLES.
BEERTJES WENS.
Er waren eens drie muisjes,
RAADSELHOEKJE.
OPLOSSING DER RAADSELS
UIT HET VORIGE NUMMER.
VOOR GROTEREN
4. Hop.
VOOR KLEINEREN.
OM OP TE LOSSEN.
VOOR GROTEREN
(2)
VOOR KLEINEREN.
EEN AARDIG SPELLETJE.
BRIEFGESCHRIEF
TUSSCHEN
JAN EN JEWANNES.
Verhaaltje op Rijm
Drie muisjes en een fles.
De muisjes haddeii samen
Juist hoeveel ogen Zes
Dat half dozijntje ogen
Keek naar het vreemde ding..
Een fles, maar zonder kurk toch
Waar 'n dikke druppel hing
Aan 't tuitje En dan was er
Van boven een soort knop.
Daarbij een stuk metaal weer,
Wie had er ooit zo'n kop
De muisjes vonden 't grappig.
Kraaloog zei eensklaps zacht:
Dat ga ik onderzoeken.
't Is juist een held're
nacht
De and ren piepten angstig:
Och nee nee laat dat
toch
Je bent voor zulke dingen
Te klein, Kraaloogje, nog
Maar Kraaloog eigenwijs
steeds
Die stoorde zich aan niets
En piepte:,Heet zo'n ding soms
Een strijkbout of een fiets
Daar sprong hij met een vaartje
Op 't klein, metalen ding,
Dat door 't gewicht van 't muisje
Plots naar beneden ging
De and're muisjes kregen
Een stortbadlieve tijd
Kraaloogje viel. Hij piepte:
Och, och, wat heb 'js een spijt!
Die fles.die is betoverd
Nooit kom ik er meer aan
En wat 'k niet ken, dat zal ik
Voortaan maar laten
staan
De mensen vonden 't plasje.
De fles was toch niet lek
Hoe was het dan gekomen
't Geval was wel heel gek
Ze hebben nooit begrepen,
Wat eig'lijk was geschied,
Als geen muis het verklapt heeft,
Dan.weten zij het niet
1. Zie Toos lopen; wat heeft zij
een haast(Oslo).
We gaan naar Zwitserland; je
weet, dat Oom Bob er genezen
is. (Bergen).
Dikwijls is het winderig aan de
zee. (Riga).
We zullen hem straks het boek
terugbrengen. (Ems).
De timmerman liet zijn zaag en
twee hamers achter. (Gent).
2. Honger is de beste saus. Huis,
Gerrit, hond, beer, Hees, saus,
dun.
3. Ekster, oog; eksteroog.
1. Een eekhoorntje.
1- A Anemoon,
eng
gleuf
A n emo o n
snoek
oor
n
K
E
I
E
D
E
I
E
P
4. Duizend, poot; duizendpoot.
1. Mijn geheel wordt met 8 letters
geschreven en noemt een
vrucht.
Een 1, 7, 3 is een onderaardse
gang.
Iedereen heeft een 3, 2, 5, 1.
8, 7, 4 is een ander woord voor
afgunst, boosheid.
De 2, 5, 6 is een rivier, zowel in
Zwitserland als Zuid-Holland.
4, 5, 2, 8 is een jongensnaam.
2. Verborgen dieren.
Vertel An dat leuke verhaal
eens gauw - (3)
Zou je het erg graag willen: met
Loekie en Dora te fietsen
Is het lastig Em straks even te
waarschuwen
Een kluwen wol, een haaknaald
Ik maak voor Beer een jas,
Die komt hem 't wordt gauw
winter
Nu immers best te pas.
Mijn beertje is wat kouw'lijk,
Hij bromt soms droef en zacht:
'k Ril over heel mijn lijfje
'k Heb lang op zon gewacht
Maar die wou heus niet komen
En.regen heb 'k niet
graag
Weet je, wat 'k Sinterklaasje
(Hij komt toch immers
vraag
Och, lieve Sinterklaasje,
Geef mij een potie zon
'k Wou, dat de grijze Bischop
-Me die bezorgen kon
Ja, Beer, 'k help het je wensen,
Maar tóch haak ik een jas,
Want die komt deze winter
Je stellig goed te pas
Hendrik at ongeveer een heel
brood op. (4)
3.. Kruisraadsel.
Op de beide kruisjeslijnen komt
de naam van een vrucht.
X
X
X
X
X
X
X
X
lo rij een medeklinker.
2o een bepaald soort teke
ning.
3o een roofvogel.
4o iets wat alleen op zee
gemaakt, kan worden,
5o 't gevraagde woord.
6o het meervoud van iets,
waarom men lachen moet
7o een specerij.
8o een naam van een maand
9o een medeklinker.
1. Noem eens een klein insectje,
Een voegwoord, bovendien,
Dan heb je m' op een kerk toch
Vast allen wel gezien.
2. Waarom gaat Jan, de schipper,
altijd bij de maaltijden achter
de mast zitten
3. Vul de rijmwoorden in:
Ik houd van 't schemeruur,
Als 't weer is nat en
Als Jan de Wind steeds raast
En door de takken
Als 't regent, dat het giet
Of 't mist en je niets
Het schemerlampje aan
Moes wil vertellen
Of lezen uit een boek.
't Is in die kamer
Zo knusjes en zo fijn,
Als 't daar alleen kan
Want, weet je, schemertijd,
Dat is gezellig
4. Welk jong, viervoetig dier is
dwaas, als je het omkeert
Ik zie, ik zie, wat wat jij niet ziet!
Dat is een aardig spel.
Doen jullie op een regendag
Dit spelletje ook wel
Wij kiezen bijna altijd dit
En maken 't moeilijk, hoor
Maar dat is niets, het is juist echt.
Daar raden w'immers voor
Het leukst is 't: doet ons Moesje
mee,
Die kan goed raden, nou
Zo vlug als zij het antwoord
weet.
Wij kunnen 't niet zo gauw
Maar laatst kon Moes 't niet
zeggen toch,
Ze raadde, raadde maar,
Hoe of ze ook haar best al deed,
Zij kwam er niet mee klaar.
Wat 't was ik zeg 't je in 't
geheim.
'k Praat even dus heel zacht.
Haar eigen rode bovenlip 1
Had jullie dat gedacht
3 <i>
(0
(9 o o n
■ïanïp
(O »-« O I O si
a 3 P o o -• o.
Pi- i 00 i ft o
2
"2 w
IS 9 2
o o p
rt- <5 1
2 s
h-» 3 CU N
«3 B'S-g" 3
"1 !2"nr\ Q SI
2
3 n> re
m
Verdraagzaamheid.
Verdraagzaamheid is een van de
schoonste deugden van het men-
schelijk gemoed. Wie verdraag
zaam kan zijn, heeft een hooge
trap van innerlijke beschaving be
reikt.
Men verwarre deze deugd niet
met die der vergevensgezindheid.
Vergiffenis schenken vergt veel
minder geestelijken adeldom. De
mensch, die vergiffenis schenkt,
leidt zichzelf vaak om den tuin.
Zijn hoogmoed wordt gestreeld
door de plechtige handeling van
het vergeven, zonder dat hij zich
dat bewust is. Hij neemt op den
rechterstoel plaats, voelt zich min
zaam en verheven en ziet over 't
hoofd, hoe hij zijn ijdelheid in het
gevlei komt.
Verdraagzaamheid, althans wa
re verdraagzaamheid, gaat niet ge
paard met plechtig, uiterlijk ver
toon. De verdraagzame zoekt
en vindt geen gelegenheid, om zijn
grootmoedigheid ten toon te stel
len. Hij gaat onopvallend zijn weg;
zijn deugd schijnt een wezenlijk
bestanddeel van zijn natuurlijk le
vensgedrag. Als hij in aanraking
komt met een onaangenaam ka
rakter, met een lastig humeur, of
met die eigenaardige kleine be
zwaren en moeilijkheden van het
dagelijksche leven, zet hij zich
schrap, opdat hij bij zijn geduld en
zijn opgewektheid niet zal verlie
zen. Hij tracht, zonder zijn gevoel
van eigenwaarde tekort te doen,
den onaangenamen, humeurigen
medemensch te ontzien; vermijdt,
indien maar eenigszins mogelijk, te
zeggen of te doen, al datgene wat
dien ander zou kunnen prikkelen.
En de dagelijksche onaangenaam
heden des levens aanvaardt hij
met een stillen glimlach, wetend,
dat ze er nu eenmaal bij behooren
en het objectief gezien zin
neloos is, zich er over op te win
den.
Aan verdraagzaamheid ligt
steeds zachtmoedige wijsheid en
diepe menschenkennis ten grond
slag. Zonder deze beiden zou ze
onbestaanbaar zijn. Een mensch
verdraagt het lastige humeur en
de luimen zijner medemenschen
niet eerder, dan wanneer hij den
psychischen toestand, waaruit de
ze ontspruiten, kan aanvoelen. Hij
beseft dan, hoe in de eerste plaats
de humeurige zelf onder dien toe
stand moet lijden; en dat achter
onaangenaam gedrag, korzelige
uitingen en schimpscheuten ge-
moeds-aandoeningen schuil gaan,
waartegen het „slachtoffer'' zich
niet kan verzetten. Op dat mo
ment althans niet.
Maar, zal men zeggen, het kan
soms heel nuttig zijn, tegen een
humeurige uit te varen, hem op
zijn plaats te zetten en door ver
ontwaardiging tot rede te brengen.
Inderdaad. Maar die uitwerking is
dan meestal van zeer beperkten
duur. Iemand met een lastig ka
rakter wordt op deze wijze vrijwel
nooit van zijn „kwaal" afgeholpen.
Integendeel, veelal zal hsj, na even
in zijn schulp gekropen te zijn, met
vernieuwde woede, zijn luimen
botvieren.
De verdraagzame oefent daar
entegen een voortdurend kalmee-
rende werking uit. Hij „besmet"
als 't ware zijn medemenschen met
de geestelijke kiemen van zijn
zachtmoedig innerlijk; deelt hun
vaak zonder dat ze het zelf
weten een gevoel van rust en
bezinning mede; en verricht zoo
doende een stille, maar belang
rijk, beschavende taak.
S.. van Mariëngaarde.
Middelburg, October 1936.
Goeie vriend Jan
't Ao m'n instemmienge, dat jie
die misselijke manniere van feês-
vieren op dat durp bie julder in de
buurte zö scherp afgekeurd eit.
't Is vö de zoveelste keer wir
uugekomme, dat "n mensch toch 't
verstand nie kan gebruke, dat 'n
nie eit. En mit joe vin 'k 't onbe-
taemelijk, da sommigste menschen
de koninklijke fermielje Iillijk in
't gedrang brochte. 'k Dienke, dat
de menschen noe verder wè wies
der g'oöre bin en daerom 'k ope,
dat op de trouwdag van de Prin-
sesse de blieschap getoond zal
oöre mi verstand. Apperepo, je
zult ook wel a g'oörd da z' in
Middelburg dien dag ook toet 'n
feesdag wille maeke. 'k Ao d'er
drekt m'n aordigheid in, da z'n
feestelijken intocht in Middelburg
van een Prins van Oranje wilde
naedoe. Noe zei werentig dien
Endrik, dat er mè net één feeste
lijken intocht van 'n Prins van
Oranje geweest is en da's den dien,
die z' ienkelde jaeren gelee a ge-
daen Noe 'k ope, dat die joen 't
mis eit. Mè zó nie, dan moete ze
mè wat anders uut den ouwen
tied naedoe, wan 'k zien die
ouwerwessche kleêdienge vreêd
graog.
En da je de vaoderdag 'n bitje
bespottelijk gemaekt eit, vin 'k
ook wè goed, oor, wan da gedoe
is wel 'n bitje overdreve. Toch
moe je 't de menschen, die 't ver
zonnen nie aol te kwaelijk ne
me: vö de boterammen doe je a
wat, ee. En van die vaoderdag
kwam j' op de guus, die mè zó
weinig eerbied vor ulder vaoder
en moeder, waedeur dat er ook 'n
eêleboel ulder eige butensuus Iil
lijk misdraege, Noe, Jan, die
klacht is allegemeen en oe treurig
dat in dezen ook is, laete m^
blie zien, dat êel wat vöoranstaen-
de menschen in Kerk en Staet,
deu zuver meelien gedreve, doe,
wa ze kunne om de joenkheid
weêr in 't goeie spoor te briengen.
'k Kan je wè zeie, dat dien Endrik,
al is 'n nog joenk, ook 'n open
oog eit vö die droevige diengen.
Mè mit dat 'n vee leest, weet 'n,
dat 't in den ouwen tied in dat
opzicht a net eender, zoö nie er-
reger was. En 't bewies daevo
aod'n eêstens in 't oprichten van
'n gesticht vö kwaejoengers in
1857 in Alkmaar en van één vö
deugnieten van meisen in 1859 in
Montfoort. En oe dat 't in 1893 in
Middelburg en omgevienge was,
da bliekt wel uut de 102 vonnis
sen van 't Kantongerecht in dat
jaer, aolemaele over 't gene, da
zoogenaemde misdaedige jeugd
gedaen ao. En ie las mien voo, oe
dat 'n tnegentig jaer gelee in som
migste plaesen de joenkheid in
zonde en ongerechtigheid op
groeide. Da kwam voraol, deu da
ze mochte werreke in fabrieken.
Dae wiere ze nie alleênig lichae-
melijk geknakt, mer ook geêstelijk
verdorreve. ,,D' onnoözelheid was
verlöre, lank vödat de zinnen ge
sproken aode". Zoö stieng 't in 'n
boek. En Endrik zeit, dat al in de
16de eeuw de joenkheid in Neder
land misdaedig was, wan toen
wier d'er a beslote: „omme eenige
bequame middel te vinden ende in
te stellen, dat men zodanige bur
gerskinderen in stedigen arbeyt
zoude mogen onderhouden, om
also van haar quade gewoonte
ontwend en beteringe van leven
verwacht te worden". En zei dien
Endrik dat noe aoles, asof 'n be
doelde, da me die tuchteloosheid
mer op z'n beloop moste laete: 't
was vroeger zö, 't za wel aoltied
zö bluve. Dat eêlemaele nie. Mer
ie zei dat aoles tegen mien om me
t'overtugen, dat 't eêl oneêrelijk
is, dat sommigste klaegers in den
tegenwoördigen tied zeie, dat t
in de daegen van olim vee beter
was.
In dï verband nog wat. 'k Las 'n
bittere klacht over d' uutuzigheid.
Die klacht is wè rechtmaetig, oor;
dae nie van. Mè dae stieng in, dat
't vroeger tuus zö gefeellig was.
Vader en moeder waere 't mid
delpunt. Ulder woörd was wet.
Da 's weê nie eêlemaele êerelijk.
En waerom nie? Eêstens bin d'er
noe nog zukke uusouwens; mè die
dat vanself nie an de groote klok
ke ange, En as die schriever dat
vö vroeger as 'n regel wil stelle,
dan was dat er toch één mi vee
uutzonderiengen. Ruum 80 jaer ge
lee wier d'er geschreve, dat er mè
weinig ouwers waere, die streng 't
gemoed van de guus toet gehoor-
zaemheid en berustienge, toet be
scheidenheid en eêrbied vö 't
oögere stemde. En 'k vond eêl
sterk, dat er in 'n ouwen boek
stieng: „Vader en zoon zijn maar
al te dikwijls twee staatsmagten,
die elkander weerspreken, of
ieder zijns weegs gaan, zonder
zich over den andere te bekom
meren". Zoo zie je, toen dezelfde
klacht as noe.
En noe da 'k 't toch over den
ouwen tied moe 'k je toch is
schrieve, wa 'k in 'n ouwen boek
van voo tnegentig jaer las. Dat
was: „Dagbladen en vlugschriften
houden zich onledig met de daden
en handelingen der Regering op
eene scherpe wijze te gispen en te
hekelen; niet om haar door klem
van redenen tot de overtuiging te
brengen, dat zij den verkeerden
weg bewandelt, maar met het ken
nelijk doel, om hare gedragingen
in een hatelijk daglicht te stellen,
en daardoor den geest van tegen
streving te prikkelen en gaande te
maken." Zie je wè, Jan, dat de
menschen van noe vreêd vee lie-
kene op die van 1847.
En zoo is 't dan gebeurd, wae
sommigste menschen a 'k weet nie
oe lank nae snakte: 'k bedoele 't
kelderen van de gulden. Of t'er
noe de zegeniengen zü komme, die
voospeld bin? Lae mè 't ope. Me-
schien za d'n daevo nojf nie ge
noeg zakke en 't is vö sommigste
zeker mè broerd, dat de regêe-
rienge drekt 't opdrieven van
priezen zövee meugelijk te-
geng'ouwen eit. Daedeur kan vor
'n êele boel de groote „zegen" nie
komme. Kiek, Jan, wat ik as 'n
groote zegen beschouwe, da 's dit:
dae staet an 't óofd van de re-
gêerienge 'n groot man, die flienk
g'ollepen öort deur andere a nie
minder groot as um. Saemen staen
ze pal, éénsgezind in 't gevaer. Ze
wete, wat ze wille en dat doen
z'ook. Ulder wiesheid en ulder
kracht in die zwaere daegen za
deu de dankbaere Nederlan
ders nie vergeten oöre. Op dien
onvergetelijken Maendagochtend
stieng meneer Colijn dae doodge
woon, gemoedelijk, mer ook ern
stig en degelijk is pursies te ver
tellen, wat er gebeurd was en wat
ie en z'n konfraoters a gedaen
aode en wat er verder gebeure
kon. 't Was 'n rede op z'n pas:
„gouden appelen in silvere geheel
de schalen", g'liek 't in de Spreu
ken staet. Dat woord sloeg in, 't
gaf vertrouwen. Dae viel 'n pak
van j'n art. De zenuwachtigheid
gieng over. Deudat ie zoö gespro
ken ao, wierd 'er verder mè wei
nig over gepraot. Rustig wier noe
afgewacht, wat er volgens zien
zeien zou komme.. en êerverge-
te schoeljes aode gin kanse mi.
Jae, zoö was 't ienkelde daegen en
't is mè jammer, dat dat rustige
woörd nie in aol d' arten is bluve
klienke; dan zouwe me da ze
nuwachtige koöpen van 't vreem
de geld nie gekregen waedeur
dat in 't ende de priezen toch nog
vee oöger zullen öore, as noödig
is. 't Is mit dat aol vor ons ren
teniers mer 'n raoren tied: deudat
de meêste pappieren aomer oöger
stae, oöre me mit den dag rieker,
mè da m' impursant toch erremer
oöre, da 's ook waere, Affijn, me
zü d'er 't beste mè van ope.
En zoö is t'er dan vee kanse,
