ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
M.SNORBAARD
vm DE PDOVIMCIALE ZEEUVSCHE MIDDELBUDGSCHE COUDAhTI
4 Jan. 1936
Tante Joh.
UITVERKOOP.
FLOP EN FLIP OP DE WIP.
RAADSELHOEKJE.
OPLOSSING DER RAADSELS
UIT 'T VORIGE NUMMER.
VOOR GROTEREN.
VOOR KLEINEREN.
Rie Pluim,
X
X
x
x
xxxxXXxXx
x
X
X
X
VOOR KLEINEREN.
I
-> -«•••'■ r'J
JfPO'"
ft ft
ft
ft
J« Nagel.
BRIEFGESCHRIEF
TUSSCHEN
JAN EN JEWANNES.
doen", zei mevrouw Karst de vol
gende morgen, toen Bep met be-
rouwvol-neergeslagen ogen voor
haar stond.
„Ja, moeder, dat begrijp ik". Bij
na onhoorbaar-zacht had Bep dit
gezegd.
Doch een poosje later op die
morgen, terwijl B.ep, veel stiller
dan gewoonlijk, in de klas zat en
telkens weer dacht aan het ge
schenk vain tante Nans, dat zij had
bedorven, was moeder bezig met
de muts. Met een héél heet strijk
ijzer drukte en streek ze over het
grauw-bruine papier, en onder dat
papier lag de nieuwe muts. En ze
streek, en drukte, totdat op het
bruine papier vetvlekken kwamen.
Daarna nam zij het weg en legde
weer schoon bruin papier op de
muts. Zo deed ze telkens, totdat 't
bruine papier niet meer met
kaarsvet was doortrokken. Toen
waren óók de kaarsvetvlekken, op
de rand der muts, verdwenen.
Maar toch kon men nog wel zien,
waar eens die vlekken waren.
Want deze plekjes bleven enigs
zins dof; ze hadden hun glans ge
heel verloren.
En.... nu? Ja, nu draagt Bep
elke dag de blauwe muts, het ge
schenk van tante Nans, en ook al
heeft de muts geen rand met witte
moesjes, toch vindt zij nü taiïïe's
geschenk heel mooi.
Uitr
In Poesenstad is 't uitverkoop.
De dames vinden 't dol
En hebben van dien uitverkoop
De mondjes steeds maar vol.
Je ziet plakkaten over,al
Met: Grote Uitverkoop.
De Poesenmoeders 't zijn er wat
Die lopen er te hoop.
En kijken voor de ramen eerst,
Wie het goedkoopste is.
Want ,als je ondoordacht wat koopt,
Is het toch meestal mis!
Bij Snorbaard op de Muizengracht,
Daar heb je koopjes, hoor!
Zes muizen krijg je voor een cent.
Wie geeft dat niet ervoor? i
En dan de melk! Die sloeg ook af:
Een halfje voor een kom!
Ik zeg maar, wie niet profiteert,
Die is toch eig'lijk dom!
Thuis worden allen getrakteerd,
0, Poesjes, wat een feest!
En 's avonds, likkend nog hun
baard,
Zegt elk: 't Is fijn geweest!
Twee kabouters, Flop en Flip,
Maakten saam een grote wip.
Juffrouw Pad zei: „Pas maar op!
Strakjes val je op je kop j"
Flip sprak: „Flop, ik geef
geen spat
Om 't gezeur van juffrouw Pad."
Hoger, hoger ging de wip,
„Houd je vast, hoor, Flop
zei Flip
1. Nieuwjaar. Jan, eeuw, wier,
Juni, waan.
2. Luchtkastelen.
3. In dat slib is onze Herman ge
vallen. (ibis).
J,an vertelt dit voorval heel
anders dan Jenny, (eland).
Theodoor zag Em strak voor
zich uit kijken. (gems).
Zij plaste uren aan. een stuk
in het water. (steur).
Het kind is heel zwaar en
daarom mag je het niet dra
gen. (arend.)
4. Zwaard, vis; zwaardvis.
1,
Eensklaps ging de wip zó hoog,
Dat Flip plots de lucht in vloog.
En met wapperende baard
Op de grond viel met een
vaart.
Flopje's neus werd van de stoot
Pimpelpaars en vrees'Iijk groot!
„Zie je, stoute bengels, dat
Is de strafzei Juffrouw Pad.
Muis
pink
mode
mond
peer
1 f t
o'o t
uur
e r k
Middelburg
e
b
d
k
trog
Een matroos,
Krokodil.
Schildpad.
Nachtuil.
Paling.
4. Een boek, waarvan de laatste
bladzijden ontbreken.
OM OP TE LOSSEN.
VOOR GROTEREN.
1. Mijn geheel wordt met 10 let
ters geschreven en noemt
een natuurverschijnsel.
Een 6, 8, 9, 10, 2 is een boom.
Een 1, 8, 5, 6 maakt deel uit
van een voertuig, of rader
werk.
10, 2, 9, 4, 5, 3 is een stad in
de Verenigde Staten van
Amerika.
10, 8, 2, 4, 5, 9 zijn oneerlijke
mensen.
6, 5, 2, 10 is een ander woord
voor verdriet.
7, 2, 5, 9, 2, 9 is een stad in
Oostenrijk.
2. Kruisraadsel.
Op de beide kruisjeslijnen
komt de naam van een
plaats in Friesland.
le rij een medeklinker.
2e toiletartikel.
3e zoetwatervis.
4e provincie in ons land.
5e het gevraagde woord.
6e rij een deel van een plant.
7e groot roofdier.
8e iets, wat in Augustus
en September heel moqj
k,an zijn.
9e een medeklinker.
3. Verborgen rivieren in het bui
tenland.
Wij houden veel van kool en
andere wintergroenten.
Het is altijd lastig, risico voor
een ander te nemen.
Het baat al bitter weinig: er
over te mopperen.
Is die man ijlings op de vlucht
gegaan?
4. Een vaartuig, een bijvoeglijk
naamwoord, dat iets lelijks
noemt en een boom vormen
samen een plaatsje in Zuid
Hollatvd. Wélk?
1. Welke vijgen worden niet
graag ontvangen, daar ze le
lijk pijn kunnen doen?
2. Ik ben een boom, maar zaagt
men mij in 4 stukken en
voegt men die stukken in
andere volgorde weer sa
men, dan kan men mij in de
meeste keukens vinden.
3. Al zit ik nog veilig
In donkere aard',
Straks ben ik de eerste!
Is dat niet wat waard?
'k Moet Lente inluiden.
Dat is toch mijn plicht!
En als ik verschijn, dan
Blijft 't ook langer licht.
Ik breng dus de boodschap:
De Lent' komt er aan!
Hoera, dat we eind'lijk
Naar 't Voorjaar weer
gaan! i
4. Wat heeft wel een oog,
Maar kan toch niet zien,
AI heeft 't je soms lelijk
Gestoken misschien?
I I s ïIIIs-SIe:» !ssa« s
Jiaslsh?-s:'¥Uh
■v £-
m
Kalender 1936.
Het nieuwe jaar is tot ons ge
komen. Het jaar onzes Heeren
1936. Wenschen uit te spreken is
gemakkelijk genoeg. Want ge
meenlijk ligt het niet aan ons om
die wenschen om te zetten in wer
kelijkheid. Als wij dan toch voor
dit jaar een wensch uitspreken,
dan moge het deze zijn, dat hel:
jaar 1936 aan onze zoo geslagen
wereld wat zonneschijn moge bren
gen. Wij zitten reeds zoolang in
mist en nevel.
lu onze huizen wordt het nieuwe
jaar almede aangekondigd door
een nieuwen kalender. Onze leve
ranciers vergasten ons daarop.
Althans de bedoeling is goed. Niet
zelden echter is de uitvoering be
neden het middelmatige. Den goe
den niet te na gesproken staat de
kalenderschildkunst nog niet op
een hoog peil.
Maar hoe dan ook wij heb
ben met het nieuwe jaar in onze
huizen een nieuwen kalender ge
kregen. Die zal ons vergezellen op
onzen gang door het pas aange
broken jaar. Een stille getuige ook
van ons leven binnen de vier mu
ren onzer woning. Een getuige
een profeet een verma
ner.
Wat lijkt dat jaar lang, dat nu
voor ons ligt: 366 dagen zelfs,
want het is een schrikkeljaar.
Wij weten niet wat een jaar
voor ons verborgen houdt in den
schoot. Er zal blijdschap wezen,
maar vaak genoeg zal het zijn te
gen ons begeeren in wat dat jaar
ons brengt.
Al die dagen, de blijde en de
droeve worden aangeduid door
een cijfer, een dag, een maand op
dien kalender. Misschien ook wel
den dag, waarop om ons geweend
zal worden, omdat wij niet meer
zijn. Wij weten van dat alles niets.
Het eenige, dat wij zeker weten ^s,
dat niets op deze wereld en niets
in ons leven zeker is.
ft
Dat is 'n rijk en 'n arm bezit. Arm
wanneer wij niets hebben dan
dit tijdelijk en stoffelijk bestaan:
niets daarin is zeker dan alleen
het einde. Rijk, wanneer wij dit
sterfelijke leven ook bezien kun
nen in hooger licht en de hoogere
beteekenis verstaan van het: „wij
leven niet, maar wij worden ge
leefd." Want dat veronderstelt
dan hoogere levensleiding. Niets
geschiedt bij geval. Alles heeft
beteekenis en doel beide. Voort
durend heeft een mensch te be
denken, dat hij een sterveling is
dat hij daarom „zijn huis heeft te
bereiden." Alzoo gaat de mensch
naar z'n eenig tehuis."
ft
Want als de nieuwe kalender
ons van één ding zal kunnen
overtuigen, dan is het wel van de
vergankelijkheid van ons l(even.
lederen dag scheuren wij weer
één blaadje ,af, dat wil zeggen:
lederen dag wordt weer op ons
leven afgeschreven. Wat toekomst
was werd heden en het heden
werd weder tot verleden,
ft
Zoo is de nieuwe kalender
getuige van ons leven; van
alles wat ons daarin wedervoert,
goed, en kwaad; een profeet,
d,ut wij noch den dag noch het
uur kennen, waarin onze plaais
op aarde een kleine ruimte op 't
kerkhof wezen zal en een ver
maner, dat wij daarom ie-
deren dag, dien wij beleven mo
gen als een gave moeten ontvan
gen.
Een gave veronderstelt dank
baarheid. En met een geschenk
moeten wij toch anders omgaan
dan met iets, dat wij zelf ons
aanschaften.
Als wij onze dagen, die de nieu
we kalender in 1936 zal aanwijzen,
zóó bezien, dan zullen wij „onze
dagen leeren tellen, opdat wij
een wijs hart bekomen."
Poeldurp, Jannewari 1936.
Vriend Jewannes!
Zoo, zoo, vertelden Einderik dat
vroeger in tied van oorlog de vie-
anden over en weer nie zoo'n
ekel an mekare a as noe! D,a kan
uutkomme as je in de vaderlan-
sche geschiedenisse leest uut d'n
tied van d'n tachteg jaeregen oor
log. As de Waetergeuzen 'n schip
van de Spanjaerden veroverden,
dan gooiden ze uut ienkelde vrien-
schap de bemannege over boord
en toen op 'n keer 'n offesier van
de Spanjolen goesmoes in Vlisse-
ge kwam, toen waere ze wè zoo
goed om die kaerel óp t'angen.
Nie omda ze zoo'n ekel an d'r
vie,and a, mè zoo mè is voe 'n
aregeidje. En as je dan leest, oe
dat de Spanjaerden van ulder kant
de menschen bie oopen vermoor
den as ze 'n stad veroverd a, dan
ka je nie ,anders zegge, as da ze
van weeskanten de liefelikste ge
voelens voe mekare koesterden.
Ik voe mien gloove Jewannes, dat
'r van de betere gevoelens bie de
menschen in d' oorlogen nooit vee
terechten ekommen is en dat vroe
ger nét zoo goed as noe de men
schen in d'n oorlog veranderden
in beesten. En dat deur d'n oor
log de zeden glad verwildere. Dat
m'ommers uut d'n lesten oorlog
goed kunne leere! 't Menschdom
is glad van de wieze; de groote
zoo goed als de kleine. Dae docht
'k over, toen da'k pas in de kran-
te leesden over de baldadegeid
van de guus in d'n tegenwooregen
tied en dat mot in gin een land
zoo butengewoon erg weze as bie
ons. 'k Leesden, oe dat 'r pas in
Rotterdam op èènen dag, nee, op
èènen achtemirreg deur de guus
voe meer as drie duzend gullen an
lampen uut de straetlantaerens
mie sneeuwballen kepot egooid
was. Da's de moeite! En die
grootere schoftegeid van onze
guus kan toch moeilik 'n gevolg
weze van d'n oorelog. W,ae dan
wè van? Dae zulle d'r wez^, die
dae de schoolmeesters awee mè
is voor zouwe wille spanne. Die
kunne dan eele lange preeken in
schole gae staen ouwe en as ze
klaer dan lache de guus z'ach-
ter d'r rik uut, as ze 't nie flak
in d'r gezicht doe. W[ant dienk jie
mè nie,' Jewannes, da je de guus
beter maekt ienkeld mie zoete
woordjes. Dat de guus zoo onstrant
en schofteg bin, da's voe 't groste
deel de schuld van d'ouwers, die
van d'r liefjes .afgoden maeke. 'n
Uutstekende plekke bie d'opvoe-
dege is nae mien meenege te vin
den op 't ende van de guus d'r
lenden en öp die plekke groei 't
onsag 't aolderbeste. En zoo lank
cis de guus gin onsag voe d'r
eigen ouwers, voe d'r meesters,
voe de peliesie, voe ouwere men
schen, zoo lank za de baldadegeid
nog toeneme en zoo lank za Ne
derland uut bluve blienke mie z'n
kleine boeven.
Néderland zeg 'k en nie, zooas
je meestentieds leest: Olland. Dae
kan 'k m'n eigen an ergere, 'k Zag
pas 'n dooze van 'n groote fe-
briek in ons eigen gewest en dan
leesden je daerop nie, dat de fa-
briekant in Nederland weunt mè
in Olland. Mè Olland is Nederland
nie en ons, Zeeuwen, bin gin 01-
landers, mè Nederlanders, 'k Be-
griepe nie, oe dat de menschen
zoo zot kunne weze om te zeg
gen: „ie spreek Ollans" in plekke
van: „ie spreek Nederlans."
D'n Affekaat is wee beter. De
pien' in z'n lenden is over. Van de
weke wtas 'n in de smisse en toen
mork'n, dat de Puut 'n nieuwe
puup 'a. „Ei je 'n nieuwe pupe
veroverd, Toon", zeit 'n. „Ja", zei
de Puut, „die 'k toè egad op
m'n tebak." „En noe dienk je ze
ker" zei d'n Affekaat, „noe 'k 'n
pupe voe niks. Me j'ei toch zeker
wè zóóvee verstand om te begrie-
pen, dat die pupe uut de lengte
of uut de breedte komme mot. Je
snap toch wè, dat 'r gin eene wien-
kelier zoo vriendelik is om z'n
klanten v,an aolderleie geschenken
te geven? Dat geven van kedoos,
da's de kanker voe d'n agosie. Mie
ik weet nie waffoe lokmiddels
wordt 'r van aolles en nóg wat an-
epreze. As je 't zoo leest, dan
krieg je de spullen agauw voe
niks. 't Za nog zoo varre komme,
da ze je op 'n aolf pond tebak 'n
auto belove of 'n radio, 'k Oore,
oe dat 'r ier autoos v,an wienke-
liers rond rie, die a meer kedoos
in d'r waegen as booschappen.
En wae bestae die geschenken dan
al eel dikkels uut? Nie zelden
aolderlei gesnor, die gin mensch
gebrek an eit. Opschik in d'n
uzen, 'n kloksje op de schouwlies-
te, spelegoed voe de guus. En dae
bin mè aol te vee menschen, die
d'r eigen blind staere op aol dat
moois en die nie begriepe, da ze
aol die diengen, die ze op de koop
toe kriege, zélf betaele motte. Da!s
ommers zoo klaer as water! Nee",
zei d'n Affekaat, „ik voe mien
zou 't goed vinde as de Regeere-
ge zei: konkereere da's goed, mè
op 'n fersoendelikke meniere. Nie
de menschen lekker maeke mie
aolderlei beloften. Weg mie die
kedoos. Dat most de Regeerege
zegge en de kooplui zelf moste
zoo flienk weze om d'r nie an mee
te doen. Ze moste d'r liever "n
eere in stelle om degelikke wae-
ren te leveren en om niet te knoei
en mie dit of dat. Ok nie mie de
wichte."
Wat of 'n van die wichte zei.
Jew,annes, dat za'k mie nie over
vertelle. Dat was nie voe de poes.
Mè 't is toch de waereid, dat daè
deur sommegte nog al areg mee
rond espronge wordt. Da je te vee
kriegt, za je nie dikkels overkom-
me. Van 't naej.aer kocht Jaonetje
bie 'n veint an de deure 'n pond
blaeuwe druven. Ze zag op 't ooge,
dat d'r gin pond was; weegden ze
gauw op d'r b'skule endae
was nog glad is gin vier onsen.
Ze zei 't tegen die veint en weet
je w,at 'n zei? Ie zei: „da komt
deur de wind, dan gae m'n schaele
scheef." En as 't nie deur de wind
komt, dan komt 't deur wat an
ders, mè ik zegge mie d'n Affe
kaat mee, dat 'n eerlikke wienke-
lier goed weet, dat 'r vuuf onsen
in 'n pond gae en dat 'n onse per-
sies 't vuufde gedeelte van 'n pond
is.
En zoo zitte me wee in 'n nieuw
jaer en zoo is 't 'r wee al o zoo
vee „ge-eild" en „gezegend." Voe
'n eelenboel is 't te ouwerwèsch
of te lank om te zeggen: „ik wen-
sche je vee eil en zegen" en dan
zegge ze: „noe je weet 'r aolles
van." D,an wèèt 'k 'r aolles van en
'k weet ok eel goed, dat 'r uut ge-
wente vee ewenscht wordt, Wen-
sche voe fesoen, wensche om da
ze 't nie durve laete. Da's jammer
en ik wil dae nie an mee doe. Je
wannes, ik ope uut de grond van
m'n ,arte, dat 1936 voe joe en voe
Jikkemiene 'n jaer mag weze van
eil en van zegen. Meer dan dat.
Ik ope dat 1936 voe ons land, voe
eel de waereid o zoo vee goeds
mee mag brienge en dat de men
schen d'r toe mee rnagge werke om
zunneschien te briengen in d'r
eigen leven enin dat van d'r
mede menschen.
Je vriend,
Jan de Smid.
Hier is een brief voor U mijn
heer, een rouwbrief.
Ach hemel, dan is mijn broer
gestorven.
Hoe weet U dat U hebt den
brief nog niet eens geopend.
Maar ik ken toch zeker wel
het handschrift van mijn eigen
broer
Maar Karei, zei mevrouw tot
haar huisknecht, je vraagt mij je
never om den spiegel te poetsen,
en nu zie ik dat jij ze dinkt.
Zeker, mevrouw, ik slik eerst
den jenever door en dan beadem
ik er den spiegel mee.
