NaAt M
ZEEUWSCH
ZONDAGSBLAD
W/mzmm£F,
op de bank.
het regent.
raadselhoekje.
OEDER (oES
TE DOEN HEEFT.
VAM DE PROVINCIALE ZEEUVSCHE MIDDELBUPGSCHE COUPAMTi
14 Sept. 1935
BRIEFGESCHRIEF
JAN EN JEWANNES.
Lekker weer was 't: zonneschijn,
Warm zelfs in de lucht.
En ik zag in het plantsoen
Nee maar, zeg een klucht
'n Poppenwagen bij een bank.
'n Popje lag er in
Dat had met het mooie weer
't Buiten naar haar zin
Op de bank.je raadt het nooit!
Zat een vreemde klant:
Pluut, een aangeklede hond,
't Breiwerk in de hand
Pluto speelde „Moedertje".
't Ging hem zó goed af,
Dat ik heus mijn kiektoestel
Haalde op een draf.
En nu kun je 't allen zien.
Is 't geen leuke plaat
'k Hoop, dat Plufo d' eerste tijd
Niet naar huis toe gaat
De regen viel in stromen neer;
We konden niet naar buiten,
't Was donker en onstuimig weer,
Geen vogeltje wou fluiten.
Maar Mammie zei: kom maar
eens hier,
Ik zal wat speelgoed krijgen.
Dan kan de lieve, kleine zus,
Wel zoet gaan kraaltjes lijgen.
En Dick kan bouwen aan een huis
Met ramen en met deuren,
Hij maakt er een garage bij,
Geverfd in mooie kleuren-
En Carla, wat moet zij nu doen
Zij kan een brief gaan schrijven
En vragen: Oma, als je komt',
Wil je dan heel lang blijven
Pauline.
OPLOSSING DER RAADSELS
UIT 'T VORIGS NUMMER.
VOOR GROTEREN.
L F Frankfort
arm
braam
boender
Frankfort
g r i f fel
boord
are
t
2. Vóór An gereed is om te ver
trekken, moet ik haar nog
even spreken.
(Oran en Orange).
Heeft Oom Jaap Augustus als
vacantiemaand (Pau).,
Laat tante Em straks even aan
komen (Ems).
Ik weet het zeker: Cor kan van
daag niet uit. (Cork),
Moeder Poes heeft 't vrees'lijk
druk:
Strijkt de hele morgen.
Als je zóvee'l kinders hebt,
Is er wat te zorgen
Denk eens even aan de was;
Vóór dat alles klaar is
En aan 't eten voor zoveel;
Lang duurt 't, eer dat gaar is
'n Buurvrouw zei laatst tegen
haar:
Wat moet jij veel kloppen
't Is een taak haast op zichzelf:
Zoveel kousen stoppen
- Kousen stoppen riep
Moe Poes.
Erger zijn de monden
- Die te stoppen, is een toer.
Dat heb 'k ondervonden
Carla Hoog.
3. Kleedingstukken.
4, Schor, se (esp), neer; schorse
neer.
VOOR KLEINEREN.
1. Eendracht en tweedracht.
2.
B
I
G
1
D
A
G
A
T
3. Dolf, wolf, golf.
4. Een egel.
OM OP TE LOSSEN.
VOOR GROTEREN.
1. Verborgen rivieren in het bui
tenland.
Ik wist niet, dat Jaap regels
moest schrijven.
Wij vinden Hans aardiger dan
Pim.
Weet u niet meer, waar u peli
kanen gezien hebt
2. Mijn geheel wordt met 11 let
ters geschreven en noemt een
rijk in Europa.
Een 5, 2, 9, 9, 1 is een deel van
een kledingstuk.
Een 4, 8, 9, 10, 11 is een hert,
5, 3, 6, 8 is een stad in Duitsch-
land.
11, 3, 4, 2, 6, 7 is een dorp in
Gelderland.
Een 5, 4, 6, 8 is een lichaams
deel.
3. Maak werklieden van
mat min rem
steel raam
cent Eric eil
To Kers
4. Welke overeenkomst is er tus
sen slechte ruiters en een
taart
VOOR KLEINEREN.
1. Op de zigzag kruisjeslijn komt,
van boven naar beneden gele
zen, de naam van feestdagen.
X lo rij een lichaamsdeel
X van een dier.
X rij een woord dat het-
X zelfde als trots be-
X tekent.
X 3o rij een deel van je
X gezicht.
X 4o rij een uurwerk.
X 5o rij een deel van een
X schip.
6o rij iets, dat we eni
ge keren per dag
doen.
7o rij een viervoetig
dier.
8o rij een verkorte jon
gensnaam,
9o rij een verkorte
meisjesnaam.
lOo rij een rivier in
Noord-Holland.
2. Verborgen groenten.
Er was niemand thuis, maar ik
sprak Hans later nog even.
Heeft Oom al zijn schilderijen
uit Arabië tentoongesteld
Heeft Mies Joppe u lendekus
sentjes gebracht
Die jas wordt te krap en te kort,
Barend.
3. Hoe komt een vlieg het vlugst
over de zee
4. Voeg een rond deel van een wa
gen en iets heel kouds samen,
dan krijg je een klein eetbaar
knolletje.
Herinnering en Vreugde.
Herinnering en vreugde. Beiden
woorden wekken gedachten op,
die in een menschenhart evenwij
dig loopen.
De herinnering wordt vaak
voorgesteld als een vrienjdelijke
gezellin op den levensweg. Dat
klinkt ontegenzeggelijk zeer dich
terlijk, De vraag is echter niet of
het dichterlijk, maar of het waar
is. Wat dichterlijk is, is niet steeds
waar. Anders zouden wij het
woord: dichterlijke wijsheden niet
bezitten. Lr is in een menschen-
leven maar al te veel, waarvan de
herinnering alles behalve vriende
lijk is. Zullen de vele zorgen, wel
ke zoo heel veel menschen in den
tegenwoordigen tijd overdag geen
rust laten en in den nacht den
slaap onthouden zullen die
daaraan een vriendelijke herinne
ring bewaren Wat denken in la-
Ier jaren de vaders en moeders
van verloren zonen en dochters
over al de smart en teleurstelling,
welke zij doorworsteld hebben,
voordat het woord verloren werd
uitgesproken. En zoo heeft ieder
mensch in zijn leven van die
oogenblikken, waaraan hij door
eigen of door andere schuld niet
kan terug denken zonder dat er
een wolk voor de zon komt.
Zullen wij niet steeds met
vreugde terugdenken aan die mo
menten in ons leven, waarin een
blijde stemming over ons leven
was gekomen Wij hadden voor
spoed in ons gezin; in onze zaken.
Plotseling kwam er iets groots tot
ons, waarover wij slechts blijde
konden wezen. Och, er is zoo heel
veel goeds, dat ons door Levens
leiding en menschen wordt ge
schonken.
Vergissen is menschelijk, zeiden
de oude Romeinen. Ook in de
vreugde vergissen wij ons. Nu kan
men voor die verkeerde vreugde
wel een ander woord gaan zoeken;
spreken bijvoorbeeld van uitgela
tenheid of wat dies meer zij op
het moment, dat een menschen-
kind dit doormaakt houdt hij het
voor vreugde. Wij kunnen wel
eens meewarig toezien, wanneer
allerlei opgeschoten bengels
„vreugde bedrijven". Zeer zeker:
onze vreugde is het niet. Maar wie
teruggaat in zijn herinnering zal
toch telkens weer stuiten op uren
van „vreugde", die slechts bitter
heid konden nalaten. Hoe vaak
is dat ééne spreekwoordelijke on
bedachtzame uur niet een uur van
zoogenaamde vreugde geweest.
Die vreugde zonk onder in de
levensherinnering en zij werd er
een oorzaak van verdriet, schaam
te, teleurstelling. En hoe vaak wij
dit alles pogen voor goed van ons
af te schuivende kracht der
herinnering is, dat zij zich niet weg
laat redeneeren noch wegdringen.
Uit dit alles zouden wij de les
kunnen putten, dat een verstandig
mensch zich die vreugden gunnen
moet, waarvan de herinnering
goed zal wezen. Het gansche le
ven door.
Wij verzekeren ons tegen alles
en nog wat in ons leven. Velen
sparen het laatste dubbeltje uit,
opdat zij den ouden dag gerust te
gemoet kunnen zien. Zou een
mensch niet zichzelf een grooten
dienst bewijzen door met zichzelf
een goede-vreugde-herinnerings-
verzekering te sluiten
Zal dit niet in de eerste plaats
klemmen bij de jeugdigen, die
staan tegenover het open liggende
volle leven met zijn ontzaglijke
mogelijkheden
Maar zal het ook niet gelden en
misschien nog sterker zelfs voor
die al beter met dit leven hebben
kennis gemaakt
Natuurlijk als er geen vreug
de was, dan zou het leven nog
zwaarder wezen dan het nu al is.
Wij zijn op den dag geschapen en
wij verlangen naar licht. Vreugde
is licht in ons leven.
Dat licht kunnen anderen ont
steken. En wij kunnen het zelf
doen. Het kan een klein vlammetje
wezen of staan aan den levenshe
mel als een heldere zon. Het kan
maar kort branden of heel lang
zijn schijnsel laten lichten. Alle.-
lei mogelijkheden werden hier ge
geven.
Maar hoe ookdit moet de
maat zijn, waarmede wij ook de
vreugde meten: die vreugde is
goed, waarvan de herinnering
goed zal wezen.
J. Nagel,
WEW*ErJtt*
TUSSCHEN
Poeldurp, September 1935.
Vriend Jewannes
„Het voorstaan en bevorderen
van de belangen, niet maar met
een slag en in sommige opzichten,
maar steeds en met al zijn vermo
gen, eischt zelfverloochening. Het
is immers niet hetzelfde als het
dienen van de belangen van per
sonen of van groepen. Niet het
zelfde als het bevredigen van
wenschen van kiezers of verlan
gens van partijen"Zoo sprak
dn Burgemeester van Middelburg
op d'n eesten Diesendag in Sep
tember in de gemeenteraed toen
dat de nieuwe leeën d'r eed mos
ten oflegge om dan medeement de
wet-ouwers te verkiezen. As ik
dien Burgemeester kénden, dan
zouw 'k 'n brief an z'n schrieve,
oe mooi en oe waèr, da 'k z'n
woorden vinde. 'k E z' uut-eknipt
en bewaerd. In de regel bin d'r nie
vee burgemeesters, die zoo praote
kunne. Op de durpen zeker nie
en as ik m'n zin a, dan krege ze
die regels tuus op 'n gedrukt pam-
piertje, dan kuste ze ze voorieze.
Sjuust, Burgemeester, nie zoo mè
mie 'n slag of in sommegte geval
len, mè aoltied. Dat mochte
de lui wel is bedienke, die
d'r eigen beschikbaer stelden
voe lid van de gemeente
raed. Oe vin jie zoo'n veint, Je
wannes, zoo 'n lid van de gemeen
teraed, die nersten anders op uut
is as om pertij belangen te dienen
en belangen van bepaelde per-
soonen om van die van z'n eigen
nog mè te zwiegen Dat is mooie
beloften doe an de kiezers, be
loften zooas: „ik za wè zurge dat
julder flienk steun kriege; bie mien
bin julder belangen in goei' an-
den". En zoo a meer. Oe gaet dat
Me leve in 'n tied van groote on-
tevreeïggeid en a vee menschen
laete d'r eigen blie maeke mie 'n
pette vol. beloften. En dan
komt dien eesten Diesendag in
September. Onder 't anroepen van
Gods eilegen naem belove ze, da
ze de gemeentebelangen zulle
d:ene en de woorden zweve nog
detir de raedkaemer, as >ze
God vergete bin en alleeneg dien-
ke over d'r pertij of over d'r eigen
glorie of over d'n ékel, die z' an
Jan, Piet of Klaos Dan vraege
ze bie 't stemmen voe 'n Wet-
ouwer nie an d'r geweten: „stemm'
'k op een, die a 'k werkelik be-
kwaem achte, mo 'k nie dienke
over de gemeentebelangen." Nee,
nee D'r is 'n duvel in d'r gemoed,
die sist: „pertij belang' of „dienk
over je 'n eigen", of zoo. En nog
gin vuuf menuten voo dien klonk
't uut d'r mond: „zoo waarlijk hel-
pe mij God Almachtig". Is dat
gedoe gin schande voe God
Want zoo 'n schandaol, zoo 'n
trouweloos geknoei wor ök al o
zoo dikkels bedreve deur kaerels,
die vaere onder 'n kristelikke
vlagge. 't Is 'n schande voe ielk
mensch, mae voe zükke luie dan
toch onverantwoordelik. Ik zou
zegge, dat zukke edel-achtbaere
eeren net zoo min edel as achtbaer
bin en nog eens zeg 'k: ,,'k wou
dat z' eel die toespraeke van d'n
Middelburgschen Burgemeester
mie groote letters drukten en dan
in ielke raedkaemer óp ienge.
Meer nog: dat bie ielke raedszitte-
ge, d'n burgemeester ze voorlas.
Daer is op dien eesten Diesen
dag in September van de keer
awee eel wat trouwbreuke tegen
God vertoond. Ik noeme zoo ies
gewoonwegt „mein-eed". Edel en
Achtbaer 't Liekent 'r nie vee
op Foei zeg ik t'r tegen.
Dus Einderik zei, dat d' ouwers
op d'n ouweraevend d'r bezwaeren
zouwe motten utere, as ze vinde,
dat 'n zummer fiekansie van vier
v/eken te lank is. Je mo' tegen z'n
zegge, dat in d' eeste plekke d'
ouwers nie vriemoedig genoegt bin
om zoo ies te zeggen en in de
twidde plekke, da 't nie vee ellepe
zou, want d' ouwers gin recht om
te zeggen oeneer dat de fiekansie
begunt en oe lank dat 'n dure mot
(en da 's mè goed ok). Dat bepaele
de meesters nae da 'k oore en
daerom was 't beter, dat die d'r
is over dochte of vier weken achter
mekare in 't wild loope voe de
guus nie wat aols te lank is. Jie
bin nog a goed tuus in d'n Biebel,
Hek a 'k emorken Jewannes,
dus je weet: ledigheid is des dui
vels oorkussen. En dan zoo 'n lan-
ge „ledigheid", 't Doe m'n plezier,
da je 't mie m'n seens bin, dat die
schoolreizen „reisjes" bin en geen
tochten van 'k weet nie oevarre
en dat 'r om te doen mo weze dat
de guus is plezierig uutgae. Dat
vind' ik ok. Is pleziereg uutgae.
Mè geen wedstried tusschen de
meesters wien dat 'r 't varste gaet.
En varder kunne me d'r wè
over zwiege. Anders zou Einderik
zegge: „wae bemoei zoo 'n smid
z'n eigen mee Over schoolzaeken
kunne alleenig de meesters prao
te."
Erger jie d'r je 'n eigen an. Je
wannes, dat 'r Dunderdaegs bie
julder op de mart zoovee vremde
kooplui komme mie segaren en el-
legoed En andere zeker Ei je
d r wel is over edocht, oe of de
mart d'r uut zou zie, as die vrem
de kooplui nie kwamme En
g'loof je nie, dat de drukte in Mid
delburg op Dunderdaegen voe 'n
groot deel te danken is an dien
'boel kraempjes op de mart En
je gloof toch zeker nie, dat aol die
bezoekers komme om alleeneg op
de mart ies te koopen Dienk mè
is over de melkselons, over d' er-
rebergen, over de bakkers. De
veinters om mè is ies te noe
men die zulle toch nie aolle-
gaere d'r sigaren op de mart koo-
pe. Mè 't is de drukte op de mart
net, die de meeste nae Middelburg
trokt en as op die mart alleenig
Middelburgsche kooplui zouwe
stae, dan kus je d'r mie 'n boere-
waegen en 'n span paeren overene
rie, kries kras en dan was eel d'
arigeid d'r of en dan was 't be
zoek vee en vee minder.
Je zou mè is motte vraege an
wienkeliers mie 'n gtïed verstand
of da ze liever zoutven dat die
vremde kooplui wig bleve en dat
de mart voe meer as d'n elt leeg
stieng. Ulespiegel zei: „dae 't volk
is, daer is de nerege" en ik zegge
d'r bie: „en dae de nerege is, dae
kom 't volk". En van dat drukke
bezoek, dat Middelburg op z'n
Dunderdaegen toch zeker ok te
danken eit an z'n mart mie z'n
eelenboel kraemen, dae pvoffe-
teere aol de wienkeliers van. Die
van ellegoed en de sigarewienke-
liers nèt zoo goed. Waerom is
't op are daegen zoo still' in Mid
delburg Die mart brieng 't leven
en daer elpe die vremde kooplui
an mee.
Mie d'n goeien dag van Jaonetje
voe julder beien en van
je vriend,
Jan de Smit.
U beweert dus, zei de rech
ter, dat uw man u geslagen heeft.
Ja, Edelachtbare.
En waarmede heeft hij u ge
slagen
Met een motto, Edelachtbare.
Met wat
Met een motto, dat kent U
toch, dat is zoo n houten bord dat
aan den muur hangt en waarop
staat „de heilige eendracht is het
zout, dat huis en hof in wezen
houdt".
