MAXIME van den MG. TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE COURANT) VAN DINSDAG 16 APRIL 1935". No. 90. MIBBELBBRB, VLISSIftGENc WALCHEREN De geforceerde tusschentijd- sche verkiezing te Brussel. Verrassingen. De Vlaam- schè-nationalisten zien hun stemmental meer dan verdub beld. Ruim 45.000 kiezers willen alle belastingen afschaf fen en alle banken sluiten. Zondag is te Brussel de geforceerde tusschentijdsche verkiezing gehouden, door de socialisten op touw gezet als een protest-demonstratie tegen de po litiek van de inmiddels ter ziele gega- ne regeering Theunis. Op 24 Februari hadden zij een groote betooging le Brussel willen houden, doch deze werd verboden. Om de regeering nu toch dwars te zitten, trad het socialistische kamerlid mr. P. H. Spaak af, terwijl alle candidaten op zijn lijst bedankten. Zoo werd een tusschentijdsche verkie zing in de hoofdstad noodig, waarvan de socialisten hoopten, dat ze hun eei. geweldige overwinning zou bezorgen. Daarmee had men het kabinet het le ven dan onaangenaam kunnen maken. Voor den dag van de verkiezing is nu echter de regeering-Theunis afge treden, om vervangen te worden door een „nationaal" ministerie; dat van Van Zeeland, bestaande uit liberalen, katholieken en socialisten. De stem busstrijd had nu natuurlijk geen zin meer, maar hij was eenmaal begonnen: de wettelijke machinerie ten deze draaide en kon niet meer worden stop gezet of teruggedraaid. De verkiezing, een verkiezing-zonder-doel geworden, moest doorgaan. Wij zouden hier geen aandacht meer voor het geval gevraagd hebben, ware het niet, dat de uitslag een beetje an ders is uitgevallen, dan men zich dat algemeen had voorgesteld en dus als symptoom van de openbare meening in België verrassende elementen bevat. De socialisten zijn in zooverre op hun kosten gekomen, dat mr. Spaak werd herkozen met een belangrijk grooter aantal stemmen, dan hem in 1932 ten deel was gevallen. Van ruim 107.000, bracht hij het tot ruim 120.000. Dit feit echter wordt in de schaduw gesteld door een paar andere. De liberalen en katholieken partijen hadden aan de co- medie niet willen deelnemen en dus geen candidaten gesteld. Haar aanhan gers was geadviseerd, om blanco te stemmen. Zij hebben dat echter maar j voor een deel gedaan. Ruim 131.000 on geldige stemmen zijn uit de bussen te voorschijn gekomen, terwij! de beide partijen in 1932 tezamen ongeveer 194.000 stemmen op haar lijsten ver- eenigden en er daar naast toen 38.000 kiezers hun biljet oningevuld lieten. Een flink percentage katholieke en li berale kiezers moet dus thans op een der andere partijen of groepen gestemd hebben. De uitslag bevestigt zulks. Be halve de socialisten hebben n.l. de communisten, de Vlaamsch-nationalis- ten en een aantal „Zondagsjagers" aan het spel deelgenomen. Deze „Zondags jagers' nu en de Vlaamsch-nationalis- ten zijn het vooral geweest, die merk waardige resultaten boekten. In 1932 verzamelden de Vlaamsch- nationalisten 13.693 stemmen op hun lijsten. Ditmaal kregen ze er maar eventjes 32.550, meer dan tweemaal zooveel dus. In sommige voorsteden wisten ze hun stemmmental zelfs te verdrievoudigen en behaalden ze 'n ab solute meerderheid. Het lijdt geen twij fel, dat men hierin een reactie moet zien op het verschijnsel, dat de laatste maanden weer van alles gedaan is, om het Vlaamsche element terug te drin gen. Sinds geruimen tijd regent het klachten over de toepassing der taal wetten. Vooral in de omgeving van Blussel worden deze met voeten ge treden. Op de scholen, waar onderwijs in het Nederlandsch dient te worden gegeven, worden de kinderen van Vlaamsche ouders wederrechtelijk in het Fransch onderwezen. De regeering heeft nu kunnen ervaren, wat voor stemming met dergelijke praktijken wordt gekweekt. De aanwas van Vlaamsch-nationalistische stemmen is een waarschuwing. Er zal een einde moeten worden gemaakt aan het wan begrip, dat sommige plaatselijke po tentaten beheerscht. Op straffe van zeer onpleizierige gevolgen. Merkwaardiger nog dan het succes der Vlaamsch-nationalisten is intus- schen dat van een gloednieuwe groep, welke zich heeft aangediend onder den naam van „realisten". De leider is een Antwerpsch zakenman, zekere Armand Janssens, Hij had in zijn programma de volgende punten geschreven: protest tegen de devaluatie; ontbinding van het parlemient; radicale afschaf fing van alle belastingen en taxes; verhooging der loo- n en en pensioenen; sluiting der bankinstellingen, en de ze te vervangen door een na tionale credietbank; arresta tie en onder beschuldiging stellen van allen, die bewust tot den val van den frank hadden bijgedragen. Het is be grijpelijk, dat op sommige ietwat on nadenkende geesten dit luilekkerland van een program aantrekkingskracht moest uitoefenen. Het leek echter nauwelijks denkbaar, dat de heer Jans sens een groote menigte achter zijn on vervulbare desiderata aan zou krijgen. Een klein beetje nuchterheid zou reeds voldoende zijn, dacht men, om de ver dwaasdheid van dit fraais te doen in zien. Edoch dat blijkt te veel verwacht te zijn. Niet minder dan 45.772 kiezers hebben zich met de niet van veel wer kelijkheidszin getuigende" denkbeelden der „realisten" accoord verklaard. Dat is een feit, dat tot nadenken stemt, tot nadenken yooral over den nood van de zen tijd. Een geestesgesteldheid, die van j malligheden als die des heeren Jans- j sens heil meent te kunnen verwachten, j moet zeer eigenaardig zijn. Wellicht mag men zeggen, dat niet in de laatste plaats een gebeurtenis als de devalu atie van den belga is geweest, zulk een geestesgesteldheid kweekt (de kleine man in België ondervindt dagelijks aan den lijve, wat die muntbesnoeiing in de praktijk wil zeggen). Ook hier kan men dan een waarschuwing ontdekken; een waarschuwing voor andere landen, waar de munt nog gezond is, om het Belgische voorbeeld te volgen. Vooral nu er aan werkelijkheidszin, buiten dien al genoeg gebrek lijkt te heer- schen; in 't algemeen gesproken dan. door OCTAVE FEUILLET. 2). Mijn moeder was op haar vijftiende jaar getrouwd en ik was bijna twee en twintig jaar oud, toen mijn zuster, mijn arme Hélène ter wereld kwam. Korten tijd na haar geboorte kwam mijn vader °P I1 morgen, met een bezorgd gezicht uit de kamer, waar mijn moeder lag te kwijnen, en gaf mij een wenk, dat ik hem naar den tuin moest volgen. Nadat wij hem twee of drie keer zwijgend rondgeloopen waren, zei hij: „Je moe der, Maxime, wordt hoe langer hoe vreemder!" „Zij lijdt zoo, vader!" „Ja, zeker, maar zij houdt er wel een zonderlinge fantasie op na: zij verlangt, dat jij rechten gaat studeeren". „Rechten! Hoe kan mijn moeder wil len, dat ik, op mijn leeftijd, ik met die afkomst, en in mijn omstandigheden op de schoolbanken zal gaan zitten? Dat zou belachelijk zijn!" „Dat vind ik ook", zei mijn vader droogweg. „Maar je moeder is ziek en daarmee is alles gezegd". Ik was toentertijd een verwaande vent, beelde mij heel wat in, vanwege mijn naam, mijn jeugdige gewichtigheid en mijn kleine salon-successen, maar ik had een gezond hart, ik aanbad mijn moeder, met wie ik, gedurende twintig jaar, in de meest vertrouwelijke intimi teit, die tusschen twee zielen, in dgze wereld bestaan kan, had geleefd: ik SCHEUREN VAN GRASLAND, De directie van den landbouw heeft zich tot de verschillende vereenigingen van grondbezit gewend met het «verzoek om medewerking der verpachters bij 't verleenen van toestemming tot het scheuren van grasland, zulks in verband met de voorgenomen beperking van den melksteun. In genoemd schrijven wordt er op ge wezen, dat in Nederland de mogelijkheid tot het scheuren van grasland nog in ruime mate aanwezig is en dat het zoo wel in het belang van grondeigenaren als in dat v,an pachters raadzaam moet worden geacht, aan de omzetting an gras- in bouwland geen belemmeringen in den weg te leggen. snelde dan ook naar haar toe om haar te verzekeren, dat ik zou gehoorzamen; zij bedankte mij, terwijl zij met een droe- vigen glimlach haar hoofd boog en liet mij mijn zusje, dat op haar schoot :'e slaap gevallen was, omhelzen. Wij woonden op een half uur afstand van Grenoble; ik kon dus een cursus in de rechten volgen, zonder dat ik het ouderlijk huis behoefde te verlaten. Mijn moeder liet mij iederen dag ver slag afleggen van mijn studie, hoe zij vorderde en met zóó volhardende en hartstochtelijke belangstelling dat ik er toe kwam mij af te vragen of er achter die buitengewone zorg nog niet iets meer dan een ziekelijke fantasie stak: of misschien niet de verachting en de afkeer welke mijn vader koesterde voor den beslist-vervelenden kant van het leven, in ons fortuin een verborgen wanorde hadden te weeg gebracht, wel ke, volgens de hoop van mijn moeder, door haar zoon zou kunnen worden her steld, met behulp van zijn rechtskennis en zijn begrip van zaken. Ik kon mij echter toch niet bij deze gedachte blij ven bepalen, ik herinnerde mij welis waar, dat ik mijn vader bitter had hoo- ren klagen over de rampen, welke ons fortuin hadden getroffen ten tijde der revolutie, maar al lang waren deze klachten opgehouden en in ieder geval had ik ze niet anders dan vrij onbillijk kunnen vinden, want de toestand van ons fortuin leek mij zeer bevredigend. Wij bewoonden immers het in de nabij heid van Grenoble gelegen erfelijk kas teel onzer familie, dat in het land be roemd was, om zijn voornaam uiterlijk, t Overkwam ons dikwijls, mijn vader en mij, dat wij een geheelen dag op de jacht Een jubileum. Op 16 April 1900 trad de heer J. Sloo ves, thans directeur van de Midden groep der P.Z.E.M., in dienst als be- drijfschef van de eledtrische centrale der Société Anonyme des Tramways a vapeur de Flessingue a Middelbourg, die haar tram omzette in een electrische en stroom zou gaan leveren aan Vlis- singen, later ook aan Middelburg. Voor den heer Slooves was het dus heden, Dinsdag, een zilveren herden kingsfeest en het personeel in de eerste plaats heeft gezorgd dat dezen dag voor den directeur en de zijnen niet onge merkt voor bij ging. Hedenmiddag vereenigde zich de le den en oud-leden van het personeel der tram en electrische centrale en overige takken van de Middengroep, voor zoo ver de dienst het toeliet in de groote zaal van het kantoorgebouw aan den Koningsweg, waar ook deputaties van het personeel van de Zuid- en van de Noordgroep zich bij hen voegden. De heer Slooves werd met zijn fami lie van huis afgehaald en in de met groen en bloemen versierde zaal binnen geleid. Hier heeft de hoofdboekhouder, de heer J. M, Baan, den jubilaris toegespro ken en er op gewezen, dat toen deze in dienst trad de opzet maar klein was. De centrale bevatte toen niet meer dan twee zuigermachines van elk 150 kv-a., en een ketelbatterij van twee ketels elk van 150 m2 oppervlakte. Klein was in derdaad de opzet en weinig zal het toen malige personeel hebben vermoed, dat de centrale mettertijd een zoo enorme vlucht zou nemen. In Juni 1910 ging de e'ectrische tram rijden en boekte de centrale haar eerste stroomafnemers en in 1912 kwam het stroomleveringscontract met Middelburg tot stand. In 1914 werd de toenmalige directeur in België onder de wapenen geroepen en werd de heer Slooves waarnemend directeur, waarmede het glorietijdperk van zijn bewind aanbrak. Energiek pakte hij de zaken aan en voerde een intensieve propaganda voor stroomafname, waardoor in 1917 weer tot uitbreiding moest worden overge gaan, wat ook later in de jaren 1921, 1925, 1928 en 1934 het geval was. Op 1 Januari 1929 ging het géheele bedrijf over in handen van de P.Z.E.M. En toen was er weer ruimschoots gelegenheid de vleugels uit te slaan. Na 6 maanden kon reeds de eerste stroom aan Goes worden geleverd en thans zijn alle ge meenten op Walcheren, Noord- enZu.V Beveland aangesloten. Na luttele jaren is dank zij het ctoorzettingsvermog van den directeur de electrificatie van de Middengroep een voldongen feit. Uit alles blijkt, volgens spr., hoe krachtig en energiek alles door den heer Slooves is en wordt aangepakt. Spr. wees op de leden en oud-leden van het personeel, die gaarne aanwezig waren om blijk te geven van hun intens medeleven met deze voor den directeur en zijn gezin zoo heugelijke gebeurtenis. Allen hebben spontaan medegewerkt om dezen dag vbor den heer Slooves en de zijnen tot een onvergetelijke te maken. Met gelukwenschen en warme hulde gaf spr. ook de verzekering van groote dank baarheid, voor alles wat de jubilaris in het belang van het personeel heeft ge daan. Het personeel heeft het hier niet bij willen laten en spr. bood namens al len een leeslamp aan, omdat men in toe passing wilde brengen het devies van de P.Z.E.M.: Wilt gij Uw vrienden goed bedenken, Geeft hun dan electrische geschenken. Aan mevrouw Slooves bracht spr. dank dat zij steeds zonder morren haren echtgenoot aan het bedrijf heeft afge staan en bood haar bloemen aan. Spr. eindigde met de hoop, dat de heer Sloo ves nog lange jaren als leider aan het hoofd van het personeel zal mogen staan en dat hem de kracht en gezondheid ge geven mogen zijn om op dezelfde ener gieke wijze voort te gaan, waarbij er niet aan valt te twijfelen of hij zal het j bedrijf tot nog grooteren bloei brengen, i Ook namens het personeel van Zuid- en Noordgroep mocht de jubilaris een j souvenir in ontvangst nemen, n.l. een J étui met een vulpenhouder en een vut- potlood. HUISHOUDELIJKE VOORLICHTING. j In de raadzaal ten Stadhuize had Maandagavond een vergadering plaats, i waartoe de burgemeester, de heer M. f Fernhout, de vice-voorzitster der Indu- j strie- en Huishoudschool, mejuffrouw M. j Callenfels en de secretaris van den Ar- menraad, de heer J. M. van Linschoten, j verschillende corporaties hadden uitge- j noodigd, nml. vak-organisaties, bestuur- 1 dersbonden, crisiscomité en verschillen- de vrouwenorganisaties. Voor een groot deel hadden deze li- chamen aan de uitnoodiging gevolg ge- geven door 'n of meer vertegenwoor li- gers te zenden. De Burgemeester bracht allen dank voor hun aanwezigheid en zeide, dat de reden van dit samenzijn gelegen was in de circulaire over de opgetreden landelijke „Commissie inza- ke huishoudelijke voorlichting" met ver- zoek om te trachten een plaatselijk co- i mité op te richten. Het gaat om het in lichten van cursussen voor vrouwen van werkloozen en dergelijke, opdat zij zul len leeren hoe met hun schamel inko men nog zoo goed mogelijk rond te ko- - men. Spr. stelde de vr,aag of het wen- schelijk en noodig is te Middelburg zul ke cursussen in te richten en zoo ja dan is hij er van overtuigd, dat velen er eenigen arbeid en tijd voor zullen willen geven, Spr. hoopte, dat men tot een klein comité van uitvoering zou komen en wekte de aanwezigen mannen op, onder de vrouwen propaganda voor deze zaak te maken. i De heer Van Linschoten zeide, dat de Commissie een particulier karakter draagt en bestaat uit een werk- commissie en 2 commissies v,an advies, de tweede daarvan bestaat uit vertegen woordigers van 4 departementen, een bewijs, dat het werk officieel als nuttig wordt erkend. Maar de regeering kan er geen subsidie aangeven en de kosten moeten de plaatselijke comité's trach- ten te betalen, in vele plaatsen werken zij reeds met succes. Goes ging Middel- i burg met de oprichting van een plaatse- j lijk comité voor. Het doel is de vrouwen van werkloo zen en haar, die door andere oorzaken het inkomen belangrijk zagen dalen, door de moeilijkheden heen te helpen en hen practisch te leeren werken Dit is van het grootst belang voor de huis gezinnen. Het kan geschieden door cur sussen, demonstraties of lezingen. Spr. meent, dat men zich te Middelburg voor- Joopig moet beperken tot kooklessen en naailessen, want die kunnen directe resultaten afwerpen- De -lessen dienen onder deskundige leiding te staan, en Middelburg heeft 't groote voordeel, dat het een prachtige industrie school heeft, waarvan bestuur, directie -en personeel veel belang in dit werk stellen- De kosten zullen niet bij zonder hoog zijn, de minister van O-K. en W. heeft goedgevonden, dat men de gebouwen der huishoudscholen voor dit waren zonder dat wij buiten de grenzen van onze landerijen of bosschen kwa men. Onze stallen waren monumentaal en altijd vol van kostbare paarden, waarvoor mijn vader een hartstocht had en die zijn trots waren. Wij hadden bo vendien in Parijs, op den Boulevard des Capucines, een mooie woning, waar een prettig en goed ingericht pied-a-terre altijd voor ons open stond. En tenslotte was er in de geheele leefwijze thuis niets, dat ook maar eenig vermoeden wekte van moeilijkheden of wanhopige omstandigheden. Onze maaltijden wa ren altijd van een bijzondere verfijnd heid, waar mijn vader zeer op gesteld was. De gezondheid van mijn moeder ging echter geleidelijk achteruit, nauwelijks merkbaar, en toch voortdurend. Er brak een tijd aan, w,aarop haar engelachtige karakter ging veranderen. Die mond, j welke nooit anders dan zachte woorden had geuit, tenminste m mijn tegenwoor digheid, werd bitter en beschuldigend; elk van mijn voetstappen buiten bet kasteel werd een onderwerp voor een ironische commentaar. Mijn v,ader, die evenmin als ik, gespaard werd, ver- droeg deze aanvallen met een geduld, dat mij bij hem verdienstelijk leek: maar hij kreeg de gewoonte, meer dan ooit buitenshuis te leven, daar hij, zooals hij tegen mij zei, behoefte had zich te ver strooien, zich voortdurend te bedwel men. Hij trachtte steeds mij over te ha len om hem te vergezellen en vond in mijn liefde voor pret, in het groeiend ongeduld v,an mijn leeftijd, en, om eer- lijk te zijn, in mijn lafheid van hart, ai te gemakkelijk gehoorzame dienaren. Op een dag in September 185. zou den wedrennen, waarvoor mijn vader verscheidene paarden had ingeschre ven, plaats vinden, op een terrein-^,dal op eenigen afstand v,an het kasteel was gelegen. Wij waren vroeg in den morgen vertrokken, mijn vader en ik, en wij had den gedéjeuneerd op 't terrein der wed rennen. Tegen den middag, toen ik aan den rand van de renbaan reed, om de bijzonderheden van den wedstrijd van nabij te kunnen volgen, werd ik eens klaps ingehaald door een van onze be dienden, die mij aan het zoeken was: hij vertelde, dat mijn vader reeds naar het kasteel teruggekeerd was, waar mijn moeder hem had Laten roepen en hij vroeg mij dadelijk met hem mee te gaan. „Maar wat is er toch in vredesnaam?" „Ik geloof, dat mevrouw erger is", antwoordde de man. En ik rende als een gek er vandoor. Toen ik bi) huis kwam, zag ik mijn zusje, zij was op het grasveld ,aan het spelen, op de mooie binnenplaats, die doodstil en verlaten daar lag. Zij iiep naar mij toe, toen ik van hét paard stapte, en zei, terwijl ze haar armen om mij heen sloeg, met een gezichtje, dat als het ware aangeraakt was door hetj mysterie, en bijna vroolijk: „De pastoor is er!" Ik merkte echter in huis geen enkele bijzondere drukte, geen enkel veront rustend iets. Ik ging haastig de trap op en liep door het boudoir, dat in ver binding stond met de kamer van mijn moeder, toen opeens de deur z,achtjës open ging: mijn vader kwam te voor schijn. Ik bleef vóór hem staan; hij was erg bleek en zijn lippen trilden. „Maxi- me", zei hij tegen mij, zonder mij aan te kijken, „je moeder vraagt naar je." doel gebruikt en de minister van sociale zaken, dat de boeken gratis worden verstrekt. Nu resten nog de grondstof fen. In Breda werkt men reeds met suc ces. Zoolang mogelijk moeten de deel neemsters aan de cursussen ook een kleinigheid bijdragen, en verder moet men het geld plaatselijk bijeen trachten te brengen. Ook te Middelburg zal zulk- een methode goed kunnen werken. Mejuffrouw M- J. H. B o m e r, direc trice van de Huishoudschool heeft daar na in het kort uiteen gezet, hoe zij zich het begin van het werk denkt, nml. het inrichten van een naaicursus van 2 uur en dit gedurende 10 weken. Later kun nen dan kookcursussen volgen en kan men leeren hoe men voor 35 cent een behoorlijk maal kan bereiden. De inleidingen gaven aanleiding tot een vrij langdurige discussie, maar ten slotte waren alle aanwezigen overtuigd van het nut van de cursussen. Zoo eenigzins mogelijk zullen de cursisten iets moeten betalen, dan zullen de ver schillende organisaties te rade gaan of zij iets voor dit doel kunnen bijdragen, dan zal een beroep op de burgerij en zoo noodig ten slotte op de gemeente worden gedaan. Voorloopig zal het comité bestaan uit vertegenwoordigsters van de Neder'. Ver- van Huisvrouwen, van de afdeeling Middelburg van Soc. Dem. vrouwen clubs, van den R.K. Vrouwenbond en van den Chr. Vrouwenbond en een van het bestuur van de Huishoudschool. Later zullen ook vertegenwoordigsters uit de betrokken kringen van vrouwen worden opgenomen- Mej. Bomer en de heer van Linschoten namen als adviseurs zitting, De collecte ten behoeve van het aan te brengen gedenkteeken voor wij len H.M. de Koningin-Moeder, te Mid delburg, heeft in de gemeente Kerkwerve opgebracht f 15,50- Te St- Maartensdijk bracht deze collecte f 58,74 op. De minister van financiën maakt bekend, dat ten behoeve van 's Rijks schatkist is ontvangen, wegens over vorige jaren te weinig betaalde belas ting naar inkomen en/of vermogen (ge- wetensgeld) bij den ontvanger der di recte belastingen, enz. te Vlissingen 1000; 175. N.V. „Haven van Vlissingen." Bij de Tweede Kamer is ingediend een wetsontwerp tot wijziging en verhoo ging van het 7de hoofdstuk B der Rijks- begrooting (dep. van financiën) voor 1934. Bij artikel 123a wordt aangeteekend, dat bij de wet van 12 Januari 1933 aan de ministers van' waterstaat en van fi nanciën machtiging is verleend tot op richting van de N.V. „Haven van Vlis singen" en tot het sluten van een over eenkomst met de vennootschap betref fende de exploitatie, de erfpacht en het gebruik van havens en haventerreinen en toekenning aan die vennootschap van de bevoegdheid tot het heffen van rechten. Als gevolg hiervan heeft de staat deelgenomen in deze naamlooze vennootschap voor 55 aandeelen, elk groot f 5000. Voor de volstorting dezer aandeelen heeft de staat ingebracht vas te goederen ter waarde van f 258,500 en is verder gestort in contanten f 16.500. VROUWENPOLDER. De inzameling voor het Nationaal Koningin-Moeder Herdenkingsfoncfs alhier gehouden, heeft opgebracht ruim f 15. Het ligt in de be doeling met den verkoop van de speldjes Ik wilde hem wat vragen, maar hij gaf mij een wenk met zijn hand en liep vlug naar het raam, alsof hij naar buiten wil de kijken. Ik ging naar binnen. Mijn moeder lag op haar stoel, alsof zij in bed lag en een van haar armen hing slap naar beneden. Op haar gelaat, dat als was zoo wit was, vond ik opeens de bijzondere zachtheid terug, en de fijne gratie, welke het lijden er den laatsten tijd had uitgeblazen: de engel van de eeuwige rust breidde reeds duidelijk haar vleugel uit over dit verstilde ge laat. Ik viel op mijn knieën, zij deed haar o ogen half open, hief met moeite haar slappe hoofd op en keek mij lan gen tijd aan. Vervolgens zei ze, met een stem, die niet meer dan een onderbro ken zucht was, langzaam: „Arm kind!.. Ik ben op, zie je.... Huil niet!.... Ik was den laatsen tijd zoo eenzaam, maar ik was zoo slecht!.Wij zullen elkaar weerzien, Maxime, wij zullen elkaar 't wel uitleggen, mijn jongen.... Ik kan niet meer!.... Herinner je vader er aan wat hij beloofd heeft. Wees jij, in den strijd van het leven, sterk, en ver geef de menschen, die zwak zijn!" Zij scheen uitgeput, brak een oogenblik af, en toen zei ze, terwijl ze met inspan ning haar vinger omhoog stak, en mij scherp aankeek: „Je zusje!" Haar blauwachtige oogleden vielen dicht, daarop deed zij ze opeens open, en stak haar armen met een stijve en sombere beweging uit. Ik gaf een kreet', mijn va der snelde toe en drukte, terwijl hij vreeselijk snikte, het arme, gemartelde lichaam aan zijn borst. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1935 | | pagina 5