MAXIME
van den MG.
TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE COURANT) VAN DINSDAG 16 APRIL 1935". No. 90.
MIBBELBBRB,
VLISSIftGENc
WALCHEREN
De geforceerde tusschentijd-
sche verkiezing te Brussel.
Verrassingen. De Vlaam-
schè-nationalisten zien hun
stemmental meer dan verdub
beld. Ruim 45.000 kiezers
willen alle belastingen afschaf
fen en alle banken sluiten.
Zondag is te Brussel de geforceerde
tusschentijdsche verkiezing gehouden,
door de socialisten op touw gezet als
een protest-demonstratie tegen de po
litiek van de inmiddels ter ziele gega-
ne regeering Theunis. Op 24 Februari
hadden zij een groote betooging le
Brussel willen houden, doch deze werd
verboden. Om de regeering nu toch
dwars te zitten, trad het socialistische
kamerlid mr. P. H. Spaak af, terwijl
alle candidaten op zijn lijst bedankten.
Zoo werd een tusschentijdsche verkie
zing in de hoofdstad noodig, waarvan
de socialisten hoopten, dat ze hun eei.
geweldige overwinning zou bezorgen.
Daarmee had men het kabinet het le
ven dan onaangenaam kunnen maken.
Voor den dag van de verkiezing is
nu echter de regeering-Theunis afge
treden, om vervangen te worden door
een „nationaal" ministerie; dat van
Van Zeeland, bestaande uit liberalen,
katholieken en socialisten. De stem
busstrijd had nu natuurlijk geen zin
meer, maar hij was eenmaal begonnen:
de wettelijke machinerie ten deze
draaide en kon niet meer worden stop
gezet of teruggedraaid. De verkiezing,
een verkiezing-zonder-doel geworden,
moest doorgaan.
Wij zouden hier geen aandacht meer
voor het geval gevraagd hebben, ware
het niet, dat de uitslag een beetje an
ders is uitgevallen, dan men zich dat
algemeen had voorgesteld en dus als
symptoom van de openbare meening in
België verrassende elementen bevat.
De socialisten zijn in zooverre op hun
kosten gekomen, dat mr. Spaak werd
herkozen met een belangrijk grooter
aantal stemmen, dan hem in 1932 ten
deel was gevallen. Van ruim 107.000,
bracht hij het tot ruim 120.000. Dit feit
echter wordt in de schaduw gesteld
door een paar andere. De liberalen en
katholieken partijen hadden aan de co-
medie niet willen deelnemen en dus
geen candidaten gesteld. Haar aanhan
gers was geadviseerd, om blanco te
stemmen. Zij hebben dat echter maar j
voor een deel gedaan. Ruim 131.000 on
geldige stemmen zijn uit de bussen te
voorschijn gekomen, terwij! de beide
partijen in 1932 tezamen ongeveer
194.000 stemmen op haar lijsten ver-
eenigden en er daar naast toen 38.000
kiezers hun biljet oningevuld lieten.
Een flink percentage katholieke en li
berale kiezers moet dus thans op een
der andere partijen of groepen gestemd
hebben. De uitslag bevestigt zulks. Be
halve de socialisten hebben n.l. de
communisten, de Vlaamsch-nationalis-
ten en een aantal „Zondagsjagers" aan
het spel deelgenomen. Deze „Zondags
jagers' nu en de Vlaamsch-nationalis-
ten zijn het vooral geweest, die merk
waardige resultaten boekten.
In 1932 verzamelden de Vlaamsch-
nationalisten 13.693 stemmen op hun
lijsten. Ditmaal kregen ze er maar
eventjes 32.550, meer dan tweemaal
zooveel dus. In sommige voorsteden
wisten ze hun stemmmental zelfs te
verdrievoudigen en behaalden ze 'n ab
solute meerderheid. Het lijdt geen twij
fel, dat men hierin een reactie moet
zien op het verschijnsel, dat de laatste
maanden weer van alles gedaan is, om
het Vlaamsche element terug te drin
gen. Sinds geruimen tijd regent het
klachten over de toepassing der taal
wetten. Vooral in de omgeving van
Blussel worden deze met voeten ge
treden. Op de scholen, waar onderwijs
in het Nederlandsch dient te worden
gegeven, worden de kinderen van
Vlaamsche ouders wederrechtelijk in
het Fransch onderwezen. De regeering
heeft nu kunnen ervaren, wat voor
stemming met dergelijke praktijken
wordt gekweekt. De aanwas van
Vlaamsch-nationalistische stemmen is
een waarschuwing. Er zal een einde
moeten worden gemaakt aan het wan
begrip, dat sommige plaatselijke po
tentaten beheerscht. Op straffe van
zeer onpleizierige gevolgen.
Merkwaardiger nog dan het succes
der Vlaamsch-nationalisten is intus-
schen dat van een gloednieuwe groep,
welke zich heeft aangediend onder den
naam van „realisten". De leider is een
Antwerpsch zakenman, zekere Armand
Janssens, Hij had in zijn programma de
volgende punten geschreven: protest
tegen de devaluatie; ontbinding van het
parlemient; radicale afschaf
fing van alle belastingen en
taxes; verhooging der loo-
n en en pensioenen; sluiting
der bankinstellingen, en de
ze te vervangen door een na
tionale credietbank; arresta
tie en onder beschuldiging stellen van
allen, die bewust tot den val van den
frank hadden bijgedragen. Het is be
grijpelijk, dat op sommige ietwat on
nadenkende geesten dit luilekkerland
van een program aantrekkingskracht
moest uitoefenen. Het leek echter
nauwelijks denkbaar, dat de heer Jans
sens een groote menigte achter zijn on
vervulbare desiderata aan zou krijgen.
Een klein beetje nuchterheid zou reeds
voldoende zijn, dacht men, om de ver
dwaasdheid van dit fraais te doen in
zien. Edoch dat blijkt te veel verwacht
te zijn. Niet minder dan 45.772 kiezers
hebben zich met de niet van veel wer
kelijkheidszin getuigende" denkbeelden
der „realisten" accoord verklaard. Dat
is een feit, dat tot nadenken stemt, tot
nadenken yooral over den nood van de
zen tijd. Een geestesgesteldheid, die van j
malligheden als die des heeren Jans- j
sens heil meent te kunnen verwachten, j
moet zeer eigenaardig zijn. Wellicht
mag men zeggen, dat niet in de laatste
plaats een gebeurtenis als de devalu
atie van den belga is geweest, zulk een
geestesgesteldheid kweekt (de kleine
man in België ondervindt dagelijks aan
den lijve, wat die muntbesnoeiing in
de praktijk wil zeggen). Ook hier kan
men dan een waarschuwing ontdekken;
een waarschuwing voor andere landen,
waar de munt nog gezond is, om het
Belgische voorbeeld te volgen. Vooral
nu er aan werkelijkheidszin, buiten
dien al genoeg gebrek lijkt te heer-
schen; in 't algemeen gesproken dan.
door OCTAVE FEUILLET.
2).
Mijn moeder was op haar vijftiende
jaar getrouwd en ik was bijna twee en
twintig jaar oud, toen mijn zuster, mijn
arme Hélène ter wereld kwam. Korten
tijd na haar geboorte kwam mijn vader
°P I1 morgen, met een bezorgd gezicht
uit de kamer, waar mijn moeder lag te
kwijnen, en gaf mij een wenk, dat ik
hem naar den tuin moest volgen. Nadat
wij hem twee of drie keer zwijgend
rondgeloopen waren, zei hij: „Je moe
der, Maxime, wordt hoe langer hoe
vreemder!"
„Zij lijdt zoo, vader!"
„Ja, zeker, maar zij houdt er wel een
zonderlinge fantasie op na: zij verlangt,
dat jij rechten gaat studeeren".
„Rechten! Hoe kan mijn moeder wil
len, dat ik, op mijn leeftijd, ik met die
afkomst, en in mijn omstandigheden op
de schoolbanken zal gaan zitten? Dat
zou belachelijk zijn!"
„Dat vind ik ook", zei mijn vader
droogweg. „Maar je moeder is ziek en
daarmee is alles gezegd".
Ik was toentertijd een verwaande
vent, beelde mij heel wat in, vanwege
mijn naam, mijn jeugdige gewichtigheid
en mijn kleine salon-successen, maar ik
had een gezond hart, ik aanbad mijn
moeder, met wie ik, gedurende twintig
jaar, in de meest vertrouwelijke intimi
teit, die tusschen twee zielen, in dgze
wereld bestaan kan, had geleefd: ik
SCHEUREN VAN GRASLAND,
De directie van den landbouw heeft
zich tot de verschillende vereenigingen
van grondbezit gewend met het «verzoek
om medewerking der verpachters bij 't
verleenen van toestemming tot het
scheuren van grasland, zulks in verband
met de voorgenomen beperking van
den melksteun.
In genoemd schrijven wordt er op ge
wezen, dat in Nederland de mogelijkheid
tot het scheuren van grasland nog in
ruime mate aanwezig is en dat het zoo
wel in het belang van grondeigenaren
als in dat v,an pachters raadzaam moet
worden geacht, aan de omzetting an
gras- in bouwland geen belemmeringen
in den weg te leggen.
snelde dan ook naar haar toe om haar
te verzekeren, dat ik zou gehoorzamen;
zij bedankte mij, terwijl zij met een droe-
vigen glimlach haar hoofd boog en liet
mij mijn zusje, dat op haar schoot :'e
slaap gevallen was, omhelzen.
Wij woonden op een half uur afstand
van Grenoble; ik kon dus een cursus in
de rechten volgen, zonder dat ik het
ouderlijk huis behoefde te verlaten.
Mijn moeder liet mij iederen dag ver
slag afleggen van mijn studie, hoe zij
vorderde en met zóó volhardende en
hartstochtelijke belangstelling dat ik er
toe kwam mij af te vragen of er achter
die buitengewone zorg nog niet iets
meer dan een ziekelijke fantasie stak:
of misschien niet de verachting en de
afkeer welke mijn vader koesterde voor
den beslist-vervelenden kant van het
leven, in ons fortuin een verborgen
wanorde hadden te weeg gebracht, wel
ke, volgens de hoop van mijn moeder,
door haar zoon zou kunnen worden her
steld, met behulp van zijn rechtskennis
en zijn begrip van zaken. Ik kon mij
echter toch niet bij deze gedachte blij
ven bepalen, ik herinnerde mij welis
waar, dat ik mijn vader bitter had hoo-
ren klagen over de rampen, welke ons
fortuin hadden getroffen ten tijde der
revolutie, maar al lang waren deze
klachten opgehouden en in ieder geval
had ik ze niet anders dan vrij onbillijk
kunnen vinden, want de toestand van
ons fortuin leek mij zeer bevredigend.
Wij bewoonden immers het in de nabij
heid van Grenoble gelegen erfelijk kas
teel onzer familie, dat in het land be
roemd was, om zijn voornaam uiterlijk,
t Overkwam ons dikwijls, mijn vader en
mij, dat wij een geheelen dag op de jacht
Een jubileum.
Op 16 April 1900 trad de heer J. Sloo
ves, thans directeur van de Midden
groep der P.Z.E.M., in dienst als be-
drijfschef van de eledtrische centrale
der Société Anonyme des Tramways a
vapeur de Flessingue a Middelbourg,
die haar tram omzette in een electrische
en stroom zou gaan leveren aan Vlis-
singen, later ook aan Middelburg.
Voor den heer Slooves was het dus
heden, Dinsdag, een zilveren herden
kingsfeest en het personeel in de eerste
plaats heeft gezorgd dat dezen dag voor
den directeur en de zijnen niet onge
merkt voor bij ging.
Hedenmiddag vereenigde zich de le
den en oud-leden van het personeel der
tram en electrische centrale en overige
takken van de Middengroep, voor zoo
ver de dienst het toeliet in de groote
zaal van het kantoorgebouw aan den
Koningsweg, waar ook deputaties van
het personeel van de Zuid- en van de
Noordgroep zich bij hen voegden.
De heer Slooves werd met zijn fami
lie van huis afgehaald en in de met
groen en bloemen versierde zaal binnen
geleid.
Hier heeft de hoofdboekhouder, de
heer J. M, Baan, den jubilaris toegespro
ken en er op gewezen, dat toen deze in
dienst trad de opzet maar klein was. De
centrale bevatte toen niet meer dan
twee zuigermachines van elk 150 kv-a.,
en een ketelbatterij van twee ketels elk
van 150 m2 oppervlakte. Klein was in
derdaad de opzet en weinig zal het toen
malige personeel hebben vermoed, dat
de centrale mettertijd een zoo enorme
vlucht zou nemen.
In Juni 1910 ging de e'ectrische tram
rijden en boekte de centrale haar eerste
stroomafnemers en in 1912 kwam het
stroomleveringscontract met Middelburg
tot stand.
In 1914 werd de toenmalige directeur
in België onder de wapenen geroepen
en werd de heer Slooves waarnemend
directeur, waarmede het glorietijdperk
van zijn bewind aanbrak.
Energiek pakte hij de zaken aan en
voerde een intensieve propaganda voor
stroomafname, waardoor in 1917 weer
tot uitbreiding moest worden overge
gaan, wat ook later in de jaren 1921,
1925, 1928 en 1934 het geval was. Op 1
Januari 1929 ging het géheele bedrijf
over in handen van de P.Z.E.M. En toen
was er weer ruimschoots gelegenheid
de vleugels uit te slaan. Na 6 maanden
kon reeds de eerste stroom aan Goes
worden geleverd en thans zijn alle ge
meenten op Walcheren, Noord- enZu.V
Beveland aangesloten. Na luttele jaren
is dank zij het ctoorzettingsvermog
van den directeur de electrificatie van
de Middengroep een voldongen feit. Uit
alles blijkt, volgens spr., hoe krachtig en
energiek alles door den heer Slooves is
en wordt aangepakt.
Spr. wees op de leden en oud-leden
van het personeel, die gaarne aanwezig
waren om blijk te geven van hun intens
medeleven met deze voor den directeur
en zijn gezin zoo heugelijke gebeurtenis.
Allen hebben spontaan medegewerkt om
dezen dag vbor den heer Slooves en de
zijnen tot een onvergetelijke te maken.
Met gelukwenschen en warme hulde gaf
spr. ook de verzekering van groote dank
baarheid, voor alles wat de jubilaris in
het belang van het personeel heeft ge
daan. Het personeel heeft het hier niet
bij willen laten en spr. bood namens al
len een leeslamp aan, omdat men in toe
passing wilde brengen het devies van de
P.Z.E.M.:
Wilt gij Uw vrienden goed bedenken,
Geeft hun dan electrische geschenken.
Aan mevrouw Slooves bracht spr.
dank dat zij steeds zonder morren haren
echtgenoot aan het bedrijf heeft afge
staan en bood haar bloemen aan. Spr.
eindigde met de hoop, dat de heer Sloo
ves nog lange jaren als leider aan het
hoofd van het personeel zal mogen staan
en dat hem de kracht en gezondheid ge
geven mogen zijn om op dezelfde ener
gieke wijze voort te gaan, waarbij er
niet aan valt te twijfelen of hij zal het
j bedrijf tot nog grooteren bloei brengen,
i Ook namens het personeel van Zuid-
en Noordgroep mocht de jubilaris een
j souvenir in ontvangst nemen, n.l. een
J étui met een vulpenhouder en een vut-
potlood.
HUISHOUDELIJKE VOORLICHTING.
j In de raadzaal ten Stadhuize had
Maandagavond een vergadering plaats,
i waartoe de burgemeester, de heer M.
f Fernhout, de vice-voorzitster der Indu-
j strie- en Huishoudschool, mejuffrouw M.
j Callenfels en de secretaris van den Ar-
menraad, de heer J. M. van Linschoten,
j verschillende corporaties hadden uitge-
j noodigd, nml. vak-organisaties, bestuur-
1 dersbonden, crisiscomité en verschillen-
de vrouwenorganisaties.
Voor een groot deel hadden deze li-
chamen aan de uitnoodiging gevolg ge-
geven door 'n of meer vertegenwoor li-
gers te zenden.
De Burgemeester bracht
allen dank voor hun aanwezigheid en
zeide, dat de reden van dit samenzijn
gelegen was in de circulaire over de
opgetreden landelijke „Commissie inza-
ke huishoudelijke voorlichting" met ver-
zoek om te trachten een plaatselijk co-
i mité op te richten. Het gaat om het in
lichten van cursussen voor vrouwen van
werkloozen en dergelijke, opdat zij zul
len leeren hoe met hun schamel inko
men nog zoo goed mogelijk rond te ko-
- men. Spr. stelde de vr,aag of het wen-
schelijk en noodig is te Middelburg zul
ke cursussen in te richten en zoo ja dan
is hij er van overtuigd, dat velen er
eenigen arbeid en tijd voor zullen willen
geven, Spr. hoopte, dat men tot een
klein comité van uitvoering zou komen
en wekte de aanwezigen mannen op,
onder de vrouwen propaganda voor deze
zaak te maken. i
De heer Van Linschoten
zeide, dat de Commissie een particulier
karakter draagt en bestaat uit een werk-
commissie en 2 commissies v,an advies,
de tweede daarvan bestaat uit vertegen
woordigers van 4 departementen, een
bewijs, dat het werk officieel als nuttig
wordt erkend. Maar de regeering kan er
geen subsidie aangeven en de kosten
moeten de plaatselijke comité's trach-
ten te betalen, in vele plaatsen werken
zij reeds met succes. Goes ging Middel- i
burg met de oprichting van een plaatse- j
lijk comité voor.
Het doel is de vrouwen van werkloo
zen en haar, die door andere oorzaken
het inkomen belangrijk zagen dalen,
door de moeilijkheden heen te helpen
en hen practisch te leeren werken Dit
is van het grootst belang voor de huis
gezinnen. Het kan geschieden door cur
sussen, demonstraties of lezingen. Spr.
meent, dat men zich te Middelburg voor-
Joopig moet beperken tot kooklessen
en naailessen, want die kunnen directe
resultaten afwerpen-
De -lessen dienen onder deskundige
leiding te staan, en Middelburg heeft 't
groote voordeel, dat het een prachtige
industrie school heeft, waarvan bestuur,
directie -en personeel veel belang in dit
werk stellen- De kosten zullen niet bij
zonder hoog zijn, de minister van O-K.
en W. heeft goedgevonden, dat men de
gebouwen der huishoudscholen voor dit
waren zonder dat wij buiten de grenzen
van onze landerijen of bosschen kwa
men. Onze stallen waren monumentaal
en altijd vol van kostbare paarden,
waarvoor mijn vader een hartstocht had
en die zijn trots waren. Wij hadden bo
vendien in Parijs, op den Boulevard des
Capucines, een mooie woning, waar een
prettig en goed ingericht pied-a-terre
altijd voor ons open stond. En tenslotte
was er in de geheele leefwijze thuis
niets, dat ook maar eenig vermoeden
wekte van moeilijkheden of wanhopige
omstandigheden. Onze maaltijden wa
ren altijd van een bijzondere verfijnd
heid, waar mijn vader zeer op gesteld
was.
De gezondheid van mijn moeder ging
echter geleidelijk achteruit, nauwelijks
merkbaar, en toch voortdurend. Er brak
een tijd aan, w,aarop haar engelachtige
karakter ging veranderen. Die mond, j
welke nooit anders dan zachte woorden
had geuit, tenminste m mijn tegenwoor
digheid, werd bitter en beschuldigend;
elk van mijn voetstappen buiten bet
kasteel werd een onderwerp voor een
ironische commentaar. Mijn v,ader, die
evenmin als ik, gespaard werd, ver-
droeg deze aanvallen met een geduld,
dat mij bij hem verdienstelijk leek: maar
hij kreeg de gewoonte, meer dan ooit
buitenshuis te leven, daar hij, zooals hij
tegen mij zei, behoefte had zich te ver
strooien, zich voortdurend te bedwel
men. Hij trachtte steeds mij over te ha
len om hem te vergezellen en vond in
mijn liefde voor pret, in het groeiend
ongeduld v,an mijn leeftijd, en, om eer-
lijk te zijn, in mijn lafheid van hart, ai
te gemakkelijk gehoorzame dienaren.
Op een dag in September 185. zou
den wedrennen, waarvoor mijn vader
verscheidene paarden had ingeschre
ven, plaats vinden, op een terrein-^,dal
op eenigen afstand v,an het kasteel was
gelegen. Wij waren vroeg in den morgen
vertrokken, mijn vader en ik, en wij had
den gedéjeuneerd op 't terrein der wed
rennen. Tegen den middag, toen ik aan
den rand van de renbaan reed, om de
bijzonderheden van den wedstrijd van
nabij te kunnen volgen, werd ik eens
klaps ingehaald door een van onze be
dienden, die mij aan het zoeken was:
hij vertelde, dat mijn vader reeds naar
het kasteel teruggekeerd was, waar mijn
moeder hem had Laten roepen en hij
vroeg mij dadelijk met hem mee te gaan.
„Maar wat is er toch in vredesnaam?"
„Ik geloof, dat mevrouw erger is",
antwoordde de man. En ik rende als een
gek er vandoor.
Toen ik bi) huis kwam, zag ik mijn
zusje, zij was op het grasveld ,aan het
spelen, op de mooie binnenplaats, die
doodstil en verlaten daar lag. Zij iiep
naar mij toe, toen ik van hét paard
stapte, en zei, terwijl ze haar armen om
mij heen sloeg, met een gezichtje, dat
als het ware aangeraakt was door hetj
mysterie, en bijna vroolijk: „De pastoor
is er!"
Ik merkte echter in huis geen enkele
bijzondere drukte, geen enkel veront
rustend iets. Ik ging haastig de trap op
en liep door het boudoir, dat in ver
binding stond met de kamer van mijn
moeder, toen opeens de deur z,achtjës
open ging: mijn vader kwam te voor
schijn. Ik bleef vóór hem staan; hij was
erg bleek en zijn lippen trilden. „Maxi-
me", zei hij tegen mij, zonder mij aan
te kijken, „je moeder vraagt naar je."
doel gebruikt en de minister van sociale
zaken, dat de boeken gratis worden
verstrekt. Nu resten nog de grondstof
fen. In Breda werkt men reeds met suc
ces. Zoolang mogelijk moeten de deel
neemsters aan de cursussen ook een
kleinigheid bijdragen, en verder moet
men het geld plaatselijk bijeen trachten
te brengen. Ook te Middelburg zal zulk-
een methode goed kunnen werken.
Mejuffrouw M- J. H. B o m e r, direc
trice van de Huishoudschool heeft daar
na in het kort uiteen gezet, hoe zij zich
het begin van het werk denkt, nml. het
inrichten van een naaicursus van 2 uur
en dit gedurende 10 weken. Later kun
nen dan kookcursussen volgen en kan
men leeren hoe men voor 35 cent een
behoorlijk maal kan bereiden.
De inleidingen gaven aanleiding tot
een vrij langdurige discussie, maar ten
slotte waren alle aanwezigen overtuigd
van het nut van de cursussen. Zoo
eenigzins mogelijk zullen de cursisten
iets moeten betalen, dan zullen de ver
schillende organisaties te rade gaan of
zij iets voor dit doel kunnen bijdragen,
dan zal een beroep op de burgerij en
zoo noodig ten slotte op de gemeente
worden gedaan.
Voorloopig zal het comité bestaan uit
vertegenwoordigsters van de Neder'.
Ver- van Huisvrouwen, van de afdeeling
Middelburg van Soc. Dem. vrouwen
clubs, van den R.K. Vrouwenbond en
van den Chr. Vrouwenbond en een van
het bestuur van de Huishoudschool.
Later zullen ook vertegenwoordigsters
uit de betrokken kringen van vrouwen
worden opgenomen-
Mej. Bomer en de heer van Linschoten
namen als adviseurs zitting,
De collecte ten behoeve van het
aan te brengen gedenkteeken voor wij
len H.M. de Koningin-Moeder, te Mid
delburg, heeft in de gemeente Kerkwerve
opgebracht f 15,50- Te St- Maartensdijk
bracht deze collecte f 58,74 op.
De minister van financiën maakt
bekend, dat ten behoeve van 's Rijks
schatkist is ontvangen, wegens over
vorige jaren te weinig betaalde belas
ting naar inkomen en/of vermogen (ge-
wetensgeld) bij den ontvanger der di
recte belastingen, enz. te Vlissingen
1000; 175.
N.V. „Haven van Vlissingen."
Bij de Tweede Kamer is ingediend een
wetsontwerp tot wijziging en verhoo
ging van het 7de hoofdstuk B der Rijks-
begrooting (dep. van financiën) voor
1934.
Bij artikel 123a wordt aangeteekend,
dat bij de wet van 12 Januari 1933 aan
de ministers van' waterstaat en van fi
nanciën machtiging is verleend tot op
richting van de N.V. „Haven van Vlis
singen" en tot het sluten van een over
eenkomst met de vennootschap betref
fende de exploitatie, de erfpacht en het
gebruik van havens en haventerreinen
en toekenning aan die vennootschap
van de bevoegdheid tot het heffen van
rechten. Als gevolg hiervan heeft de
staat deelgenomen in deze naamlooze
vennootschap voor 55 aandeelen, elk
groot f 5000. Voor de volstorting dezer
aandeelen heeft de staat ingebracht vas
te goederen ter waarde van f 258,500
en is verder gestort in contanten
f 16.500.
VROUWENPOLDER. De inzameling
voor het Nationaal Koningin-Moeder
Herdenkingsfoncfs alhier gehouden, heeft
opgebracht ruim f 15. Het ligt in de be
doeling met den verkoop van de speldjes
Ik wilde hem wat vragen, maar hij gaf
mij een wenk met zijn hand en liep vlug
naar het raam, alsof hij naar buiten wil
de kijken. Ik ging naar binnen. Mijn
moeder lag op haar stoel, alsof zij in
bed lag en een van haar armen hing
slap naar beneden. Op haar gelaat, dat
als was zoo wit was, vond ik opeens de
bijzondere zachtheid terug, en de fijne
gratie, welke het lijden er den laatsten
tijd had uitgeblazen: de engel van de
eeuwige rust breidde reeds duidelijk
haar vleugel uit over dit verstilde ge
laat. Ik viel op mijn knieën, zij deed
haar o ogen half open, hief met moeite
haar slappe hoofd op en keek mij lan
gen tijd aan. Vervolgens zei ze, met een
stem, die niet meer dan een onderbro
ken zucht was, langzaam: „Arm kind!..
Ik ben op, zie je.... Huil niet!.... Ik
was den laatsen tijd zoo eenzaam, maar
ik was zoo slecht!.Wij zullen elkaar
weerzien, Maxime, wij zullen elkaar 't
wel uitleggen, mijn jongen.... Ik kan
niet meer!.... Herinner je vader er
aan wat hij beloofd heeft. Wees jij, in
den strijd van het leven, sterk, en ver
geef de menschen, die zwak zijn!" Zij
scheen uitgeput, brak een oogenblik af,
en toen zei ze, terwijl ze met inspan
ning haar vinger omhoog stak, en mij
scherp aankeek: „Je zusje!" Haar
blauwachtige oogleden vielen dicht,
daarop deed zij ze opeens open, en stak
haar armen met een stijve en sombere
beweging uit. Ik gaf een kreet', mijn va
der snelde toe en drukte, terwijl hij
vreeselijk snikte, het arme, gemartelde
lichaam aan zijn borst.
(Wordt vervolgd.)