Houdt 'n GLANS-SCHOONMAAK! KKOKiEK van den DAG. ZEELAND. TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEÜWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE COURANT) VAN WOENSDAG 3 APRIL 1935. d. k, Eden's bezoek aan Warschau, Zal Polen volharden in zijn anti-Franscbe politiek De Engeische algezant heelt Pilsoedsin vermoedelijk schrik wekkende dingen verteld, Koersverandering derhalve niet uitgesloten. HET DRAMA OP WALCHEREN. ZEEUWSCHE DEELNEMING AAN „MOOI NEDERLAND?" Een lofwaardig initiatief. föiDDELBURG. DE BAZAAR VOOR DE ZM.D.L De opening. No. 79. MÜ Enkele druppels Shell Vloerglans reinigen Uw zeil, parket en. linoleum afdoende en geven het 'n prachtglans, dagenlang. Bij alle drogisten! (Ing. Med.) Zoo gebeurde het dus dat de electri- sche tram ons in een klein halfuurtje Vakopleiding werkloozen. (Wordt vervolgd.) 3® rd. i.p. Ier il, L.s. ïa- |ag Is- De besprekingen, die Eden vandaag en gister te Warschau heeit gevoerd üij bevindt zich thans ai weer op reis naar fraag, de hooidstad van isje- chosiowakije kunnen van veel meer belang worden dan die te Moskou, im mers, Polen vormt de onzekere iactor in de politieke tormule van Europa. Van Bovjet-Kusland weet men in weik kamp het zich bevindt en het zou al heel vreemd geloopen moeten hebben als in de huidige omstandigheden de Engeisch-Russische banden niet nau wer waren aangehaald. Van Polen weet men echter niet, welke kleur het pre cies bekent en in de naaste toekomst zal bekenen. Luttel jaren geleden was het de trouwste paladijn van Frankrijk; natuurlijkerwijze, omdat 't door 't ver- diag van Versailles in zijn nieuwe ge daante werd geschapen. Men wist te Warschau, dat Frankrijk, hoeder van het verdrag, de Poolsche belangen ais zijn eigen belangen beschouwde. Men had verwacht, dat de hartelijke be trekkingen nog inniger zouden worden, nadat in Duitschland de nazi's aan het bewind waren gekomen. Van de nazi's toch leek Poien allerminst veel goeds te verwachten te hebben. Hun opkomst hadden ze niet in de laatste plaats te danken aan hun felle critiek op de in .1919 te Versailles vastgestel de grenzen in het Oosten.Met den Cor ridor, den uitweg voor de Poolsche re publiek dwars door Duitsch gebied naar de Oostzee zouden ze nimmer ge noegen kunnen nemen, zeide ze; en ook een zeker deel van Silezië, aan Po len toegekend, eischten ze terug. Aan vankelijk voelde men zich te War-' schau dan ook allerminst op zijn ge mak, toen Hitier den scepter ging zwaaien. Edoch op een gegeven oogen- blik ervoer men, dat Berlijn toenade ring zocht, dat de nationaal-sociaiis- tische regeering bereid was een of an der vriendschapsverdrag te sluiten. Men ging op de uitnoodiging in en zie, er kwam inderdaad nu ongeveer 2 jaar geleden een overeenkomst tot stand: een overeenkomst, die de gren zen tusschen beide landen voor den duur van 10 jaar vastlegde. Dit was een merkwaardige geschie denis. Wat geen enkele Duitsche re geering voor Hitier aangedurfd zou hebben, speelde de Führer in een handomdraai klaar, ondanks de door hem zelf geëxalteerde nationalistische gevoelens van het Duitsche volk en met volkomen verloochening van een deel van zijn buitenlandsch program. Heel Europa stond verbaasd en er was eigenlijk geen mensch, die veel ver trouwen in het zaakje had. Later is beweerd, dat de Duitschers aan de Po len aardige dingetjes beloofd zouden heb ben: een gemeenschappelijke operatie (over niet al te langen tijd) in Zuid- Rusland, waarbij Polen dan een deel van de Oekraine als buit zou ten deel vallen. Iets van dezen aard moet er wel gebeurd zijn, want met een vaartje zijn de Polen sindsdien 'n wonderlijke an- ti-Fransche koers gaan inslaan. Parijs probeerde van alles om Warschau van de „dwalingen zijns wegs" terug te voeren, maar het mocht niet baten. Ook het plan der Fransche regeering tot het steunen van een verdrag tot garandeering van de grenzen in Oost- Europa wees Polen zij het slechts in z'n voorloopigen vorm van de hand. Te Berlijn heeft men de laatste maan den uit den aard der zaak zijn best ge Oorspronkelijke detective-roman door J. P. BALJé. 14. Ik gaf geen antwoord, want ik kon mijn ontstemming nauwelijks nog ver bergen, Al kwam hij dan duizendmaal in de gedaante van Jan Dirks naar Vlis- singen om zich te amuseeren, hijzeli wist drommels goed, dat er heel wat ernstiger dingen te doen waren, dan het bestudeeren van de Zeeuwsche klee derdrachten. Ik zelf popelde, om aan t werk te gaan, en de laffe moordenaars van den armen kerel, dien we nog den zelfden morgen hadden zien begraven, hun gerechte straf te doen toekomen. Jack O'Neill daarentegen sprak van de Middeiburgsche markt en van boer>-ne- tjes uit het land van Goes. „Is er ook niet een verschil in klee ding tusschen de Katholieke en de Protestantsche boerinnetjes?" ging hij onverstoord verder. „Ik heb me laten vertellen, dat het hem in den hoofdkap zit. Is dat zoo?" „Dat is best mogelijk", barstte ik nu los- „Maar ik zie niet in, wat dat met den moord op Hendren en onzen vriend Ronald Graham te maken heeft. Het verband is voor mij ten eenenmale zoek." daan, om de Polen in hun verzet tegen Frankrijk te stijven. Echter het besluit van de Duitsche regeering tot invoe ring van den algemeenen dienstplicht 16 Maart en de gegevens, welke nadien bekend werden omtrent den stand der Duitsche bewapening, lijken geen geschikt materiaal, om dat po gen te schragen. Men heeft sinds en kele dagen een zekere aarzeling te Warschau kunnen waarnemen. Sommi ge bladen zijn opgehouden te schrijven in een geest, dien de Duitsche regee ring zeer welgevallig was. Het lijdt geen twijfel, dat de Poolsche regeering zich na den 16en Maart is gaan afvragen, of ze niet op het verkeerde paard ge wed heeft en wellicht of het geen aan beveling zou verdienen, tot de vroege re politiek terug te keeren. Deze ge dachte moet haar nog meer bezig hou den sinds Sir John Simon en Eden zulke openhartige taal uit den mond van Hitier vernamen. Eden heeft nu de Poolsche regee ring van dit laatste nauwkeurig op de hoogte kunnen brengen. Zeer ve«moe- delijk is hij maarschalk Pilsoedski en den minister van buitenlandsche zaken Beek gaan vertellen, dat Duitschland het verdrag met Polen ten spijt zijn aanspraken op den Corridor en zoo niet opgeeft, In een dezer dagen van officieele Engeische zijde aan het Reuter-bureau verstrekte samenvat ting van Hitler's eischen, wordt dit na drukkelijk gezegd. Ook te dezen aan zien heeft Hitier dus open kaart tegen over de Engeische ministers gespeeld. In het officieele Communiqué, dat na Eden's bezoek aan Moskou werd uit gegeven, kan men o.a. lezen, dat het onderhoud te Berlijn, waarvan Eden den Sovjet-machthebbers bijzonderhe den meedeelden, „had bijgedragen tot opheldering van den politieken toe stand van Europa". Het is nu duidelijk wat die tirade beteekent: n.l. dat Hit ler's openharigheid van dien aard was, dat iedereen nu precies weet, waar hij aan toe is. Behalve dan natuurlijk de Polen. Of zouden die het nu ook weten, nu Eden hen ingelicht heeft? Het zou ons eigenlijk niet verbazen. Naar wij vernemen stelt het voorloo- pig bestuur van de Prov. Vereeniging voor Vreemdelingenverkeer alsnog po gingen in het werk om met medewerking van gemeentebesturen, de industrie en plaatselijke V.V.V.'s mee te doen aan de in Mei te houden tentoonstelling „Mooi Nederland", welke georganiseerd wordt door de A-N.V.V. te Amsterdam. ^Alhoewel de tijd van voorbereiding zeer kort is, meent men toch al.es in het werk te moeten stellen om te zorgen, dat Zeeland in Amsterdam straks niet zal ontbreken. Gistermiddag had in tegenwoordig heid van een groot aantal comitéleden en genoodigden, de opening plaats van den bazaar der Z.H.D.I. De voorzitter van de afdeeling Mid delburg,. ds. P. J. F. van V o o r s t Vader, wees er op, dat eindelijk 't groote oogenblik gekomen was, waar naar men reeds zoo lang had uitgezien, en dat met zoo groote liefde vele we ken lang door talrijke vlijtige handen is voorbereid. Spr, deelde mede dat be richt van verhindering in kwam van den griffier der Staten, van wethouder Onderdijk en nog enkele andere heeren. Spr. heette allen hartelijk welkom, allereerst den Commissaris der Konin gin, en daarna mevrouw Quarles van Ufford, die zoo vriendelijk heeft willen zijn het eerepresidium te aanvaarden. Het bestuur blijft mevrouw Quarles hoogst erkentelijk voor de waarlijk niet lichte taak, die zij zoo bereidwillig op zich genomen heeft en met zooveel toe wijding volbracht. Spr. was B. en W. dankbaar, dat zij door hun aanwezig heid blijk hebben willen geven van hun ne warme belangstelling in deze arbeid. Het was een groote voldoening, dat me vrouw Fernhout terstond bereid was in het eerecomité plaats te nemen en haar zeer gewaardeerden steun aan den ba zaar te verleenen. Spr. riep vervolgens dames, bestuursleden en leden van het bazaar-comité een welkom toe, te mid den van de prachtige resultaten van al hun liefdevolle toewijding, en paarde daaraan een woord van oprechten dank. De aanwezigheid van leden van het hoofdbestuur der Z.H.D.I., waardoor hun medeleven met de afdeeling blijkt, stelde het bestuur op hoogen prijs. Spr. heette ook de overige aanwezi gen welkom en bracht oprechten dank aan allen, die op eenigerlei wijze mede werking hebben willen verleenen. Toen de noodklok voor de Z.H.D.I. werd ge luid, brak zich een stroom van sympa thie in onze goede stad baan, waarvoor men niet dankbaar genoeg kan zijn. Ve len, zeer velen, van onderscheiden kerk en geloofsovertuiging sloegen de handen ineen om het gezegend werk der ver- eeniging in stand te houden. Wel is gebleken, dat men in Middelburg de trouwe, dagelijksche arbeid der beide wijkzusters weet te waardeeren. En terecht. Hun arbeid is een stuk prac- tisch Christendom, de dienende liefde, die zich geeft aan de lijdende mensch- heid. Deze daad vindt gelukkig aller sympathie. In deze waardeering voelt men zich allen één. De zoo gewaardeerde arbeid werd den laatsten tijd ernstig in zijn bestaan be dreigd door financieele moeilijkheden. Daarbij mag niet vergeten worden, dat de zusters vaak tegen een geringe ver goeding en als dit noodig is zonder eeni- ge vergoeding, haar hulp hebben ver leend. Zij zouden niet anders wenschen. 't Is immers 'n werk van Chr. barmhar tigheid en deze mag niet onthouden,waar hij niet betaald kan worden. De nood der tijden heeft echter ook op de fi nanciën der vereeniging een noodlotti- gen invloed gehad. De opbrengst van contributies en giften daaide aanzien lijk en terwijl vroeger menig beden kelijk tekort door een ter juister ure ontvangen legaat kon aangevuld wor den iets, wat men liever niet had gedaan, maar waartoe men door den nood wel gedwongen was moet men thans ook deze buitengewone inkomsten derven. Zoo ontstond een tekort, dat door de gewone middelen onmogelijk meer gedekt kon worden. De uitgaven konden slechts tot een betrekkelijk ge ring bedrag verminderd worden. Spr. was zich bewust, dat de opbrengst van den bazaar, ook al overtreft zij de stoutste verwachtingen slechts het te kort kan wegnemen en tijdelijk hulp kan verschaffen. Daarom greep spr. deze ge legenheid aan om allen, die nog geen contribuant zijn, krachtig op te wekken het te worden en zij, die het zijn, om eens na te gaan of een kleine verhooging der contributie ook mogelijk zou zijn. Terugkomende op den bazaar bracht spr. dank aan allen, die geschenken voor den bazaar gaven, of hun werk kracht, hun leveranties gratis verstrek ten. Alles is uit liefde geschonken en spr. dacht onwillekeurig aan een inzameling, die in den ouden tijd gehouden is voor den bouw van Israëls tabernakel. Toen kwamen de mannen met de vrouwen, alle vrijwilligen van hart en zij brachten alles wat noodig was voor het heilig dom. Ja, meer dan dat! Straks weerklonk het: „Het volk brengt teveel, meer dan genoeg is ten dienste des werks". En het. volk moest worden teruggehouden van meer te brengen. Het bazaar-comité heeft dit niet be hoeven te doen. Het zou ook wel een geheel eenig feit in de geschiedenis zijn- flier is elke gave dankbaar aanvaard groot of klein. Spr. vraagt alles te koo- pen, wat zoo smakelijk uitgestald ligt en verzocht tenslotte de eere-presidente den bazaar te willen openen- Mevrouw Quarles van Ufford baronesseMulert totde Leem- c u 11 e deed dit met de vo.gende woor den: „Het is mij een genoegen aan de uit noodiging van ds. Van Voorst Vader ge volg te geven. De bereidwilligheid, en de offervaardigheid, die het bazaar comité van alle kanten heeft ondervon den, heeft al onze verwachtingen over troffen en stemt tot groote erkentelijk heid. Mijnerzijds kan ik niet nalaten een woord van hartelijken dank te spreken tot het uitgebreide 'damescomité, dat zoo ijverig heeft medegeholpen aan de voorbereiding van dezen bazaar. Uit onze groote commissie werd een dag. bestuur gevormd en verder eenige sub-commissies, die ieder een bepaalde taak voor hun rekening namen. Er is dezen winter hard aan de voorbereiding gewerkt en ieder heeft zich met hart en ziel aan dit werk gegeven. Ik dank U allen nogmaals hartelijk voor uwen ar beid en voor de prettige samenwerking, die er steeds is geweest. Het sympathieke doel van dezen ba zaar is u allen bekend; indien hij aan de verwachtingen beantwoord zal een krachtige steun verleend zijn aan het werk onzer diaconessen. Het den wensch dat deze bazaar een groot succes moge worden, verklaar ik hem voor geopend". Zoowel na de woorden van den voor zitter als na die van mevrouw Quarles klonk applaus. De dames Van de Garde, zang, Ver- heijden, piano en Boone, viool, hebben de aanwezigen tenslotte vergast op en kele nummers mooie muziek. (Ing. Med.) Voor het eerst, en als met tegenzin, wendde hij 't hoofd in mijn richting, en in zijn oogen zag ik spotlichtjes dansen. „M'n beste jongen", zei hij als een schoolmeester tot zijn leerling, „m'n beste kerel, wat ben je plotseling opge wonden. Maar laat ik je tot je gerust stelling zeggen, dat ik de zaak, waar voor ik hier in Holland ben, geen oogen blik uit het oog verlies! En overigens wist ik niet, dat Ronald Graham een vriend van mij was. Als zoodanig heb ik hem tenminste nooit beschouwd." „Hij was in ieder geval een aardige jon gen", wierp ik tegen, „en ik had sympathie voor hem." „Kan zijn", zei de detective droog, „je kende hem tenslotte nint, en wist niet de bijzonderheden waarvan ik kennis droeg." „Die wist ik zeker niet", trachtte ik hem te troeven", en die weet ik trou wens nog altijd niet. Als je inderdaad op een prettige samenwerking gèsteld bent, zou het dan niet langzamerhand tijd worden, mij eens in te lichten?" Een oogenblik scheen hij te aarzelen. Maar dan schudde hij langzaam het hoofd, en het vleugje hoop, dat ik had, verdween weer even snel, als het ge komen was. „Je kan me ontegenzeggelijk behulp zaam zijn", gaf hij toe, „al was het al leen, omdat ik hier tenslotte een vreemdeling ben. Bovendien is het min der opvallend, wanneer twee Amster- damsche vrienden die wij voorstel len voor Walcheren's natuurschoon en historie belangstelling toonen, dan wanneer ik alleen overal ging rond snuffelen. Onze tegenstanders zijn ge wiekste lui, die, zooals je gezien hebt, voor een moord meer of minder niet terugdeinsen. Het is dan ook geboden uiterst voorzichtig te werk te gaan, en daarom wil ik liever voorloopig geen mededeelingen doen, die mogelijk voor barig zouden zijn. Tracht een beetje ver trouwen in mij te hebben. Misschien mag daarbij, mijn voorspraak zijn, dat óók de Hollandsche justitie vertrou wen in mij heeft." Dat laatste was een klein steekje en het trof doel. Wat wist ik van het de tectivevak in het algemeen en van Jack O'Neill's methodes in het bijzonder af? Ik was een volslagen leek, die de dile- ma's waarvoor de simpele vondst van een diamanten oorbel hem geplaatst had, niet eens had vermogen op te los sen. Jack O'Neill's terechtwijzing was niet ongegrond. Spontaan reikte ik hem de hand. „AJlright", lachte ik, „ik lever me aan je over. We gaan dus vanmiddag naar de beroemde Middeiburgsche markt, waar jiji, als alle Engelschen, een ware hartstocht voor aan den dag legt?" „Zoo mag ik het hooren", lachte nu ook de detective, „ja, die markt trekt mij bijzonder en ik wou daar zeer graag eens een kijkje nemen." naar Middelburg bracht, waar we vlak bij de markt werden afgezet. Het was daar een drukte van be- lang. Het eerste wat Jack O'Neill deed, was een plaatsje opzoeken, om onge stoord, voor zoover dat tenminste mo gelijk was, het stadhuis te bewonderen. Zeker wel tien minuten bleef hij voor dat bouwwerk staan, en ik begon me al af te vragen, of hij evenals wijlen Lot in een zoutpilaar was veranderd, toen hij zich met een zucht tot mij wendde. „Zoo", zei hij, „dat waren tien minu ten voor mezelf. En nu de rest." Zijn woorden deden heel wat ver wachten, maar het bleek orakeltaal te zijn geweest, want als hij met „de rest de zaak bedoeld had, die al mijn gedach ten iedere seconde in beslag nam, dan was het mij' dien middag niet duidelijk, op welke wijze hij de oplossing van Eet mysterie wilde bevorderen. Wij mengden ons tusschen de dren telende menigte, wrongen en kronkel den ons tusschen de kramen met snuis terijen, lappen, vruchten, bloemen, si garen etc. door, en van een bepaald doel bleek mij niets. Opnieuw ergerde ik mij, maar het les je, dat ik dien voormiddag gehad had, was voor mij voldoende geweest. Telkens weer stond Jack O'Neill voor een kraam stil, hij bevoelde stoffen en keurde sigaren, stond zeker wel tien minuten met een Amsterdamsch koop Direct bleek, dat de genoodigden en later ook de betalende bezoekers, er o gerekend hadden eens flink in den za; te moeten tasten en verschillende mooie voorwerpen veranderden van eigenaar. De verschillende attracties, o.a. het rad van avontuur, hadden ook bijna allen direct aftrek. Des avonds was de toeloop, niette genstaande het vrij gure weer, zeer druk, heel den avond heerschte er een gezel lige sfeer in de zaal en zonder onder scheid van maatschappelijke positie of levensopvatting, werkten allen in op gewekte stemming samen aan het mooie werk, het steunen van de diaconessen- arbeid. De stemming is zeker niet in geringe mate verhoogd door de medewerking van het „Middelburgs Salon-Orkest", dat onder leiding van den heer S. San ders op verdienstelijke wijze een uitge breid programma ten gehoore bracht. Dit muzikaal deel is afgewisseld door het optreden van den beroemden goo chelaar Fred. Rubion. Deze in de residentie en ook elders reeds zeer bekende amateur kan er van verzekerd zijn, dat allen, die hem heb ben zien werken, het op hoogen prijs hebben gesteld, dat hij de reis naar Mid delburg heeft willen ondernemen om het publiek eens flink bij den neus te nemen. De verschillende goocheltoeren wer den uitstekend en vlug uitgevoerd. Te half elf deelde de verzorger van het algemeen programma (in casu hij, die het rad van avontuur liet draaien) mede, dat de A.V.R.O., waarmede de bazaar wel bedoeld zal zijn geweest, sloot tot Woensdagmiddag 2 uur. Voor hedenavond staan als bijzonde re attracties declamatie van den heer W. L. Heijboer en het bekend maken van de trekking van de verloting, op het programma. Donderdagavond verleent „De Kleine Symphonie", onder leiding van den 'i3er P. C. J. de Graaf, haar medewerking. Dinsdagmiddag had in de Ambachts school een bijeenkomst plaats van de leerlingen van de cursus autogeenlas- schen en motorenkennis, om den uit slag te vernemen van het door hen af gelegd examen. Deze bijeenkomst werd bijgewoond door de heeren ir. B. C. Roeters van Lennep en J. Lorier, voorzitter en se cretaris van de Centrale Commissie voor Ontwikkeling en Ontspanning van Werkloozen. De heer C. Doets, voor zitter van de commissie voor vakoplei ding, hield een korte toespraak, waarna hij mededeeling deed, welke cursisten een bewijs van deelname zullen ont vangen en aan de vervolgcursus mogen deelnemen. Voor het autogeenlasscheti waren het de heeren R. van der Wielen, H. Blok, A. Ie Due, G. Meliefste, L. Stynen, A. Steyn, L. Leijdekkers, C. M. Serlé, en J. Sturm van Middelburg; L. Huib.regtse en J. Adriaansen, Westka- pelle; F. Becks en L. de Rijke, Souburg en F. Kroonen, Vlissingen. Vijf cursis ten. zullen voor het theoretisch gedeel te een herexamen moeten afleggen, ter wijl er 3 zijn afgewezen. Van de cursus motorentechniek ont vangen het bewijs de heeren H. Blok, A. Ie Due, H. van der Linden, L. J. Steynen, W. P. Vergouwe en J, Br eel te Middelburg en A. van Eenennaam te man over den prijs van een onnoozel si garettenpijpje te onderhandelen, en be taalde tenslotte tóch den oorspronkelij- ken prijs. Het zonderlingste was even wel, dat hij dienzelfden avond niet eens meer wist, waar hij het gelaten had! De Zeeuwsche schoonen mochten zich ook in zijn onverdeelde bewondering, verheugen. „Een prachtig volk," zei hij nu en dan goedkeurend, als er een struische boerin met vuurroode, bloote armen passeerde, „dat is alles onvervalscht, Frits, geen margarine maar zuivere na tuurboter." Hij lachte zelf om z'n vergelijking. En ik lachte maar mee. Een doffe berusting was over mij gekomen. Wat kon ik er aan doen, dat de zaak geen stap ver der kwam? Als Jack O'Neill's opvat ting van een jacht op moordenaars was het onderhandelen met marktkooplui, het drentelen langs stoffige kramen tus schen een op gelegenheidskoopjes azen de menigte, en het nastaren van Zuid- Bevelandsche en Walchersche boeren- types, dan had ik mij daar bij' neer te leggen. Ik had mij van een beroemden Engelschen detective weliswaar een heel andere werkmethode voorgesteld, maar mijn eenige conclusie was, dat ik me blijkbaar vergist moest hebben.

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1935 | | pagina 5