OE VREEMDELING VAN
SILVERDALE
KRONIEK van den DAG.
KUNST EN WETENSCHAP.
TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE CRT.) VAN DINSDAG 23 OCTOBER 1934. No. 250.
DE NIEUWE SPELLING.
VEERE.
I—
De uitwerking van de Ameri
kaansche zilveraankoopen
Depreciatie van den Chinee-
schen dollar Aanhoudende
onzekerheid over de Ameri-
kaansche valutapolitiek.
Tot de experimenten op valuta-
gebied, waartoei de Amerikaansche re
geering in den loop van dit jaar is over
gegaan, behoort de z.g. „valorisatie" van
het zilver., Door het aankoopen van zil
ver ten behoeve van de schatkist tot een
hoogeren prijs dan den op de wereld
markt geldenden hoopte de Amerikaan
sche regeering verschillende belangen
tegelijkertijd te kunnen dienen. In de
eerste plaats de groote en invloedrijke
groep van degenen, die door het bezii
van zilvermijnen of op andere wijze be
lang hadden bij een stijging van den zil-
verprijs. Tegelijkertijd kwam de regee
ring vo;or een deel tegemoet aan de ei-
schen van de „inflationisten", door te
bepalen, dat tegenover het te verwerven
zilver door de schatkist „zilvercertifica
ten" zouden worden uitgegeven, welke
wettig betaalmiddel zijn, waardoor dus
de hoeveelheid in omloop zijnde ruil
middelen verder zou toenemen. Een
krachtig argument, dat door de voor-
ötanders van een waardestijging van het
zilver, trouwens niet alleen in Ame
rika, maar ook in andere landen, -
werd aangevoerd, bestond daarin, dat
een prijsstijging van zilver zou leiden
tot een toeneming van de koopkracht
in de landen, welker valuta in plaats
van op het goud op het zilver is geba
seerd, en waar aanzienlijke voorraden
zilver aanwezig zijn. De voornaamste
van deze landen is wel China.
Gaat men thans na, welke uitwer
king de zilvermaatregelen der Ameri
kaansche regeering hebben gehad, dan
ziet men, dat de hierdoor veroorzaakte
prijsstijging van zilver op de wereld
markt inderdaad ten goede is gekomen
aan de zilvermijnen, en de zilverraffi
naderijen, welker zilvervoorraden aan
zienlijk in waarde zijn toegenomen. De
inflationistische invloed der zilveraan
koopen van de Amerikaansche schat
kist is vooralsnog binnen beperkte
grenzen gebleven, omdat het bedrag der
hiertegenover uitgegeven zilvercertifi
caten slechts een betrekkelijk klein ge
deelte uitmaakt van den totalen omloop
aan ruilmiddelen in de Ver. Staten.
De mogelijkheid van een sterke uit
breiding der zilveraankoopen door de
Amerikaansche regeering is intusschen
verminderd tengevolge van een besluit,
dat de Chineesche regeering de vorige
week heeft genomen. De voorstanders
van een zilver-valorisatie blijken bij
de berekening van de voordeelen, die
hieruit voor de wereldhuishoudng zou
den kunnen ontstaan, buiten den Chi-
neeschen waard te hebben gerekend.
Theoretisch leek het heel logisch: de
landen in het Verre Oosten, welker
valuta op het zilver gebaseerd is, en
die over groote zilvervoorraden beschik
ken, zijn door de prijsdaling van het
zilver verarmd. Zij kunnen dientenge
volge minder goederen van het buiten
land afnemen en werpen daartegenover
producten tot lagen prijs op de wereld
markt. Een stijging van den zilverprijs
en een daarmede automatisch gepaard
gaande koersstijging van de op zilver
gebaseerde Chineesche valuta zal tot
gevolg hebben, dat buitenlandsche pro
ducten, omgerekend in Chineesche munt
goedkooper uitkomen en dus in ruimere
mate dan tot dusverre kunnen worden
betrokken, terwijl anderzijds Chinee
sche producten het buitenland duurder
komen te staan, waardoor de concur-
door H. BINDLOSS.
66).
„Ja, helaas, wil ik dat zeggen', ant
woordde Dane aarzelend. „Er zijn ver
scheidene redenenmaar als u even
wilt luisteren."
In zoo weinig mogelijk woorden ver
telde hij den beiden vrouwen, hoe hij
sinds zijn vertrek van de Grange, dien
zelfden morgen, door de hulp van de
beide andere mannen, van de eene ont
dekking tot de andere gekomen was.
Hij deed het verhaal zoo eenvoudig en
zoo verschoonend mogelijk, maar toen
hij zweeg zat Maud Barrington kaars
recht, met een bleek gezicht en een
geteekenden, gloeienden blos van drift,
Even keek ze naar haar tante; het ge
woonlijk zoo vriendelijke, zachte ge
zicht stond nu strak van verontwaar
diging.
„Na dit kan Ferris niet langer hier
blijven", oordeelde ze toen met koude
beslistheid. „Maar eerst moet hij een
behoorlijke straf hebben."'
„Met 't eerste ben ik het eens", ant
woordde Dane. „Voor iemand met een
karakter zooals dat van hem is er hier
op Silverdale geen plaats. Maar wat
het tweede betreft.... daar zijn heel
wat bezwaren tegen. Dat gaat alleen
rentie van China op de wereldmarkt
zal verminderen.
Een dergelijke ontwikkeling lag echter
geenszins in de bedoeling v.an de Chi-
peesche regeering. Het buitenland wikte
het Chineesche gouvernement beschik
te. Door het heffen van een vrijwel pro
hibitief uitvoerrecht op zilver heeft zij
den export van zilver uit China zoo
goed als onmogelijk gemaakt. De ex
porteur, die goederen naar China le
vert, wordt dientengevolge niet lan
ger betaald met zilver, dat hij tot hoo-
gen prijs op de wereldmarkt kan ver
knopen, maar met papiergeld.. M.a.w.:
China heeft den zilveren standaard af
geschaft. In de toekomst zal de Chinee
sche dollar zich onafhankelijk van den
zilverprijs bewegen; daar de wissel
koers niet langer door den zilverexport
wordt gesteund, daalt de Chineesche
dollar in waarde. Dientengevolge moet
China zijn invoer uit het buitenland
duurder betalen en zal het vermoedelijk
Open brief aan de Nederlandse
Pers,
De „Vereniging tot Vereenvoudiging
van onze spelling" richtte zich dezer da
gen met den volgenden brief tot ons:
(n.s.) „Het zal U bekend zijn, dat de
invoering van de nieuwe spelling bij het
onderwijs een vlot verloop heeft. Al valt
hier en daar tegenstand te overwinnen,
wij mogen verwachten dat na een jaar
de overgrote meerderheid van de Neder
landers beneden achttien jaar met de
nieuwe schrijfwijze vertrouwd is. Daar
staat tegenover dat een groot deel van
de oudere generatie voor eigen gebruik
voorlopig aan de oude spelling zal vast
houden. In de eerstvolgende jaren heb
ben wij dus rekening te houden met het
feit dat er in Nederland twee spelling
stelsels toegepast zullen worden, waar
van het nieuwe elk jaar veld'zal winnen
en het oude bestemd is om te verdwij
nen. Ten onrechte heeft men gesproken
van een „chaos". Bij elke spellingwis
seling is een dergelijke overgangstijd
onvermijdelijk; vandaar ook dat een
nieuwe regeling nooit door te radikale
veranderingen de oude spelling moeilijk
leesbaar mag maken. De beide spellin
gen moeten vreedzaam enige tijd naast
elkaar staan. De Regering heeft, door
slechts één nieuw stelsel officieel te er
kennen, de beweging in vaste banen ge
leid. De voorstanders van verder gaande
vereenvoudiging, georganiseerd in de
„Vereniging tot vereenvoudiging van
onze spelling", hebben ter wille van de
toekomstige eenheid, onlangs het besluit
genomen, de invoering van de spelling-
1934 met één voorbehoud (de zogenaam
de naamvals-n bij namen van mannelijke
personen en dieren) krachtig te bevor
deren. Een belangrijke vraag is nu: wel
ke houding zal de Nederlandse pers aan
nemen, en welke taak heeft in het bizon
der de dagbladpers hierbij te vervullen?
De Vereniging van uitgevers van dagbla
den heeft onlangs geadviseerd aan de le
den, resp, hoofdredakties, „nog de oude
spelling te blijven gebruiken un niet tot
de invoering van de nieuwe spelling,
waaraan voor de bladen zo grote moei
lijkheden van technische en organisato
rische aard verbonden zijn, over te
gaan". Als hoofdmotief gold: „de om
standigheid dat ook de regering zelve
voor haar stukken nog de nieuwe spel
ling niet heeft voorgeschreven."
Reeds is gebleken dat dit advies niet
algemeen gevolgd zal worden. Men kan
de taak van de pers, als leiding gevend,
ook idealistischer opvatten en de voor
keur geven aan krachtdadige medewer
king boven lijdelijk volgen!
als 't je niets kan schelen, of je de alge-
meene aandacht trekt.... en.... we
moeten hierin ook rekening met zijn
moeder houden. Ze heeft haar anderen
zoon al verloren misschien herinnert
u zich wel de manier waarop. Daarom
ben ik met dit verhaal ook niet naar
Colonel Barrington gegaan. Hij is wat
kort aangebonden en in zijn handelin
gen weieens wat overhaast.
Miss Barrington- keek hem dankbaar
aan. „Je hebt heel verstandig gedaan,
Dane", zeide ze. „Ethel Ferris heeft al
genoeg moeten dragen en na dien
avond van het thuis brengen van Frank
is ze nooit meer de oude geworden.
Want al noemde de coroner het een
ongeval, zij wist op welke manier hi)
aan zijn einde gekomen was. En mijn
broer zou in deze quaestie onvermurm-
baar zijn, dat weet ik zeker, ofschoon
ik aan den anderen kant weer niet weet,
of ik eigenlijk 't recht heb om de fei
ten voor hem te verzwijgen."
Dane knikte ernstig. „Daarin kan
ik u geen raad geven. Maar denk aan
wat vro.eger gebeurd is. Zoo iets kun
nen we hier niet voor den tweeden
keer hebben.'"
De woorden van Dane riepen bij Miss
Barrington weer de herinnering op aan
den krijgsraad die een paar jaar gele
den in de hall van de Grange gehouden
was. Alle Silverdalesche kolonisten
waren daarbij tegenwoordig geweest,
want ook toen waren er dingen ge
beurd, die kolonel Barrington, met zijn
strenge principes, onvergeeflijk geacht
minder gaan afnemen, terwijl het zijn
eigen producten goedkooper kan gaan
leveren. De zilver-valorisatie der Ame
rikaansche regeering heeft dus, wat den
invloed hiervan op het handelsverkeer
met China betreft, een averechtsche
uitwerking gehad. Deze is niet alleen
nadeelig voor Amerika zelf, maar voor
alle landen, die handelsbetrekkingen
met China onderhouden.
Uit het bovenstaande blijkt wel, welk
een vérstrekkende gevolgen voor de
geheele wereldhuishouding een maat
regel kan hebben, die oppervlakkig be
zien alleen voor het betrokken land
van beteekenis is. Het is dan ook wel
voornamelijk de onzekerheid ten aan
zien van eventueele verdere experi
menten der Amerikaansche regeering
op monetair gebied, die een rem blijft
vormen voor een ontplooiing van het
zakenleven, niet alleen in de Ver, Sta
ten zelf, maar in de geheele wereld.
De strekking van het Regeringsbesluit
is in verschillende kringen miskend; de
gekozen gedragslijn heeft tot misver
stand aanleiding gegeven. Van conserva
tieve zijde werd beweerd dat de Rege
ring zich eigenlijk tegen spellinghervor
ming verklaard had, en niet voornemens
was, de gangbare spelling voor eigen ge
bruik prijs te geven. Indien dit het geval
was, zou de invoering bij het onderwijs
onverantwoordelijk geweest zijn. Spel
lingeenheid, als nationaal belang, was
natuurlijk het einddoel. Een noodwendi
ge consequentie van de beslissing, waar
voor de gehele Regering de verantwoor
delijkheid draagt, is dat de Regering be
reid is te volgen, nadat het onderwijs de
doorslag gegeven heeft, gelijk dat inder
tijd geschied is bij de invoering van de
spelling-De Vries en Te Winkel.
Misschien was het mogelijk geweest,
een kortere weg te kiezen, al staat het
te bezien of ook in dat geval alle grote
bladen het onmiddellijk aangedurfd zou
den hebben, de ontstemming van tal van
oudere abonné's te trotseren! Maar, of
men het betreurt of niet, de Regering
heeft de langere weg gekozen, die wel
licht ook de veiligste zal blijken. Nu
heeft echter het oudere geslacht de taak,
en naar onze overtuiging ook de plicht,
om deze langere weg zo kort mogelijk te
maken, door zich in hun spellingpraktijk
bij de jongeren aan te sluiten en het ge
bruik van de nieuwe spelling in allerlei
kringen krachtig te bevorderen. Er zijn
reeds gunstige symptomen: grote han
delsfirma's, belangrijke organisaties als
de S.D.A.P. en het N.V.V., tal van voor
aanstaande personen in zeer verschil
lende kringen der bevolking hebben de
nieuwe spelling aanvaard.
Welke gewichtige rol de pers zou kun
nen spelen om het tempo van invoering
te versnellen, behoeft nauwelijks be
toogd te worden.
Ongetwijfeld zijn er bij de dagbladen
bezwaren te overwinnen, maar die moe
ten niet overschat worden. De nieuwe
regels zijn gemakkelijk toe te passen:
de veranderingen bestaan uitsluitend in
het schrappen van een aantal overbodi
ge letters; nergens behoeft een letter
toegevoegd of gewijzigd te worden. Na
korte oefening, is het mogelijk, ook
zonder Woordenlijst fouten te vermijden.
En tegenover de tijdelijke bezwaren
staan blijvende voordelen. Weifeling in
het gebruik van e en ee, o en oo, s en
sch, onzekerheid omtrent het woordge
slacht bestaan niet meer. Een niet on
aanzienlijke vermindering "van het aan
tal letters betekent besparing van tijd en
kosten. Op geprikkeldheid van het pu
bliek moet men voorbereid zijn, maar de
praktijk bewijst dat deze meestal niet
had. En toen het vonnis gevallen was,
het vonnis waar de schuldige veroor
deeld werd om binnen twee maal vier
en twintig uur de kolonie te verlaten,
was er, en dit had de oude vrouw wel
het allerergste gevonden, een volle
dig verslag van alles wat er gebeurd
was aan de familie in Engeland, die
zooveel goeds van hem verwacht had,
gezonden,
„Neen, daarin heb je gelijk", zeide
zij, „Ter wille van de vrouw, die hem
hierheen gezonden heeft, moeten we
dat zien te verhinderen."
Maud Barrington hief het hoofd op
en keek van den een naar den ander.
„Maar ondertusschen vergeten ljullie
beiden om met den hoofdpersoon, den
man, die daar gewond en bewusteloos
ligt, rekening te houden", zeide ze
koud. „Zijn we hem niets verschuldigd?"
Dane keek haar in de helder-bruine
oogen die met een ernstige, bijna be
straffende uitdrukking op hem gericht
waren; met een verontschuldigend ge
baar keerde hij zich naar de oudere
vrouw. „Hijzelf zou de eerste zijn, als
hij wist, wat we deden, om op minder
straffe maatregelen aan te dringen.
Maar 't beste lijkt mij, als u beiden eens
kalm over de quaestie nadenkt. Als u
dan tot een besluit gekomen bent, laat
't me dan weten.... dan kunnen we
meteen handelen."
Onder 't spreken was hij al opge
staan, vergezeld door de oudere vrouw
ging hij nu naar de deur. Toen deze
terugkwam vond ze haar nichtje voor
van lange duur is. In de laatste jaren is
er trouwens al een duidelijke kentering
merkbaar, doordat het toenemend ge
bruik van de vereenvoudigde spelling,
in de grote tijdschriften, wetenschappe
lijke geschrifen, studieboeken, vakbladen
en ook in de pers, brede kringen gelei
delijk aan de ongewone woordbeelden
gewend heeft.
Wij zijn dus overtuigd, dat menig blad,
zonder al te grote schade en zonder al
te groot verzet van de lezers, de over
gang naar de nieuwe spelling zou kun
nen wagen, temeer nu deze nog minder
van de oude afwijkt dan de „vereenvou
digde spelling". Met voldoening verna
men wij dat alle bladen van de Arbei
ders Pers, de Vrijzinnig Democraat, de
„Kinder-Telegraaf", en onder de Ka
tholieke bladen „Ons Noorden" (Gro
ningen), „De Nieuwe Venlose Courant"
en „Het Nieuwsblad van Helmond"
reeds het voorbeeld gegeven hebben.
Ook de Radiobode, de Gids der Katho
lieke Radio-Omroep etc. en verschillen
de onderwijsbladen namen dit besluit.
Moge het weldra navolging vinden!
Wellicht zullen er bladen zijn die, on
danks de goede wil van redaktie en uit
gevers, door het conservatisme van hun
lezers of uit vrees voor concurrenten,
gedwongen worden voorlopig de oude
spelling te handhaven. Maar ook dan is
het mogelijk de overgangstijd te helpen
bekorten, door de lezers geleidelijk aan
de ongewone spelling te wennen, wan
neer inzenders gastvrijheid vragen, of
ondertekende bijdragen van vaste mede
werkers in die spelling geplaatst wor
den. Deze gedragslijn werd reeds dooi
de meeste bladen tegenover de vereen
voudigde spelling gevolgd. De nieuwe
spelling, waaraan de Regering zelf sanc
tie verleende, mag daar met nog meer
recht aanspraak op maken.
Wij besluiten dus met een beroep op
uw aller medewerking. Dank zij de in
menging van de Regering gaan wij een
periode van herwonnen spellingeenheid
tegemoet. De bezwaren van tweeërlei
spelling, hoewel onvermijdelijk, zal nie
mand ontkennen. Het is dus een volks
belang, de overgangstijd zoveel mogelijk
te bekorten, en het gebruik zozeer te
doen toenemen, dat de Regering binnen
niet te lange tijd zelf kan volgen. Laat
de pers derhalve geen afwachtende hou
ding aannemen, maar zich door krach
tige medewerking verdienstelijk maken!
Het Dagelijks Bestuur van de Ver
eniging tot Vereenvoudiging van
onze Spelling.
Dr. J, J. Salverda de Grave, voorz.
Dr. J. J. B. Elzinga, sekretaris.
D. Vredeveld, penningmeester.
Dr, C, G. N. de Vooys, redacteur
van „Vereenvoudiging".
Dr. D. C, Hesseling, lid.
Dr. H, W. E. Moller, lid.
Wij hebben aan dezen brief niets toe
te voegen. Hij strookt met onze opvat
tingen ter zake, en wij zullen de moeite,
die een overschakeling zeker mede
brengt, ons gaarne getroosten, zoodra
wij van oordeel zijn, dat het oogenblik
voor de geheele invoering der nieuwe
spelling niet meer schadelijk voor onze
bedrijfsbelangen zal kunnen zijn. Red.
M. C.
ill I III llll Él IIII ■IIMII1I IHBI IHmHIIIIIIIH—l1M—I—I
Met ingang van 1 November is tot
hoofdredacteur van het Utrechtsch Dag
blad benoemd dr- J. G. Loohuis te
's Gravenhage.
Abonnementen en Advertentiën vooi
dit blad worden aangenomen door
den Agent J. VAN SLOOTEN,
Oudestraat A 199
de schrijftafel zitten. „Ik zal Ferris
schrijven, om morgen even hier te ko
men, tante", zeide het meisje beslist.
Den volgenden morgen, vroeg, was
Ferris er al. Het was duidelijk te zien,
dat hij zich niet op zijn gemak voelde,
maar hij hield zich groot. Met de ge
wone overdreven hoffelijkheid, hem
eigen, boog hij zich over de hand van
Miss Barrington heen, maar toen hij
haar nichtje op dezelfde wijze wilde
begroeten, keerde het jonge meisje
zich, met een minachtenden trek op
haar gezicht, af.
„Ga zitten Ferris'", zeide ze koel.
„Zooals je misschien wel weet, is Colo
nel Barrington op reis; maar zijn zus
ter is er om hem te vervangen en na
hem ben ik degeen, hier op Silverdale,
die het meeste profijt heeft bij een
goeden en ordelijken gang van zaken.
Nu is ons 'n verhaal ter oore gekomen,
dat we kortweg als onmogelijk zouden
wraken, als het niet door verschillen
de getuigen bevestigd kon worden. Is
het noodig, dat Miss Barrington het
voor jou herhaalt?"
Eerst kreeg Ferris een kleur, maar
toen werd hij bleek tot zijn lippen toe.
Hij was een overslanke, teergebouwde
jongen van twintig jaar met een uiter
lijk dat niet bepaald aantrekkeliik te
noemen was; want het is nu eenmaal
een feit, dat een goede dosis boosaar
digheid en een zwak, armbloedig lichaam
elkander van kwaad tot erger helpen.
Tot overmaat van ramp was hij daar
bij nog ongelooflijk aanmatigend, een
Naar aanleiding van een
„kunstavond."
Tot onze spijt moeten wij nog eens
terugkomen op den zgn. „kunstavond'
ten bate der kerkelijke provinciale
werkloozenorganisatie onlangs te Mid
delburg gegeven.
De heer D. A. Poldermans te 's-Gra-
venpolder heeft daar n.l. een zijner
Zeeuwsche schetsen voorgelezen, en
dat duurde veel te lang; er liepen toen
toehoorders weg, kortom, het werd een
ietwat pijnlijke historie. Wij ontvingen
nu gisteren een brief van den heer Pol
dermans, en daaraan ontleenen wij 't
volgende.
(n.s.) „Op 24 Augs- kwam de heer
Boone bij me en vertelde, dat hij voor
werklozenzorg 'n avond wilde geven.
Hij en z"'n verloofde zouden wat musi
ceren en omdat het voor het publiek
allicht wat vervelend was 'n hele avond
naar muziek te luisteren zou ik de
rest van de tijd hebben.
Noch over het Kloetingse koor nóch
over iemand anders sprak de heer Boo
ne. Wel vertelde hij me, dat de avond
zou geopend worden door den burge
meester van Middelburg en bijgewoond
door den Commissaris der Koningin. Bij
ons tweede gesprek liet hij me even
wijs en toen ik hem pertinent de vraag
stelde of ik op ruim 'n uur rekenen
kon, verzekerde hij me ten stelligste
van: ja.
Alzo kwam ik Vrijdagavond in Mid
delburg en wist toén, dat ook het koor
van Kloetinge zou meewerken. Verder
niets. Het programma zag ik pas, toen
ik 'rx poosje in de zaal was. Ik begreep,
toen dadelijk, dat m'n schets te lang
was, maar.... ik was er op berekend
en had niets anders bij me. Ik kón dus
niet anders en moest zelfs op vele ge
deelten voor de vuist weg besnoeien.
Hoe ik me voelde kan men licht begrij
pen."
....„Eén ding is zeker: m'n grote
ambit:e om voor werklozen op te treden
iis door deze geschiedenis ver beneden
het vriespunt gedaald en dit alles is
alleen het gevolg van het misleidend
optreden van den heer Boone",
Tot zoover de heer Poldermans. Het
geen hij schrijft noopt ons hier te ver
klaren, dat ook wij eenige moeilijkheid
met de ietwat eigenaardige wijze van
„organiseeren" van den heer P. C.
Boone hebben gehad. Deze moeilijkhe-
denen, die aanvankelijk zelfs den schijn
van een minder volledige betrouwbaar
heid wekten, zullen toch op z'n minst
verklaard moeten worden uit een on
voldoende realite'tsbesef en een orga
nisatorisch talent, hetwelk den vlucht
der fantasie van dezen „zanger" niet ge
heel vermag bij te houden-
Aangezien het ons bekend is, dat de
heer B, voornemens was meer van
zulke „kunstavonden" in Zeeland te
D.V16 C
(Ingez. Med.)
eigenschap, die door hem zelf voor be
slistheid versleten werd.
„Heel graag, als 't tenminste niet te
lastig voor Miss Barrington is", zeide
hij met zijn hooge laatdunkende stem.
„Allicht begrijp ik dan een heeleboel
dingen, die me op het oogenblik nog
volkomen duister zijn."
Bij die woorden werd het zachte- ge
zicht van de oude vrouw heel streng,
rustig, maar zonder een poging om hem
te sparen, herhaalde ze het verhaal «n
Dane; zoo overtuigend waren de be
wijzen, dat niemand, die ze hoorde,
aan de wijze, waarop de brand ontstaan
was, zou hebben kunnen twijfelen.
„Het zou mij heel wat prettiger aan
gedaan hebben", zeide ze tenslotte,
„als je alles bekend, en van goeden wil
om je misstap te herstellen blijk gege
ven had, toen je merkte, dat we alles
wisten.
Met een spottend lachje haalde Fer
ris zijn schouders op. ,,'t Is te hopen,
dat u het me niet kwalijk neemt, maar
ik ben absoluut niet van plan iets te
bekennen, trouwens, ik heb niets te
bekennen. Het is niet plezierig, dat er
maar zoo weinig voor noodig is, om u
tegen me in te nemen, maar, ten eerste
kan mij zonder behoorlijke bewijzen
niets gebeuren en dan mijn woord
heeft waarschijnlijk toch wel evenveel
waarde als dat van dien indringer, die
u dit mooie verhaal verteld heeft."
(Wordt vervolgd.)
