HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOd
KRONIEK van den BAG.
BINNENLAND.
TUSSCHEN BAGHDAD EN
DAMASCUS.
TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MIDDELBURGSCHE COURANT (W.O. DE GOESCHE CRT.) VAN ZATERDAG 4 AUGUSTUS 1934. No. 182.
BRIEF UIT BELGIE.
Witte tanden en frissche adem
De beteekenis van de ko
mende volksstemming in
Duitschland. Durven en
durven is twee. De be
zorgdheid in het buitenland.
Er mag nog wel iets gezegd worden
van het besluit der Duitsche regeering,
om de dictatoriale benoeming van Hit-
Ier tot Rijkspresident in Duitschland
achteraf door een volksstemming te la
ten bekrachtigen. We hebben er gisteren
op gewezen, dat de minder gebruike-
lijken weg, dien de Berlijnsche macht
hebbers kozen om den Leider op het
presidentsgestoelte te brengen, zoowel
in als buiten Duitschland de opvatting
heeft doen ontstaan, dat men het niet
op een referendum d u r f d e aan laten
komen, uit vrees voor een eventueel fi
asco. Blijkbaar wil men nu met een ple
bisciet achteraf aantoonen, dat men toch
wel durft.
Dat is heel aardig uitgedacht en op
't eerste gezicht moet men toegeven,
dat er inderdaad iets van ,,durf" in zit,
nu het op zijn minst twijfelachtig is ge
worden (na den bloedigen 30sten Juni),
of Hitier nog evenveel aanhang als
vroeger zal hebben. Maar een volledige
ontzenuwing van de genoemde opvatting
kan de zaak toch allerminst heeten. Het
referendum zal n.l. precies op dezelfde
manier plaats vinden als op 12 Novem
ber van het vorig jaar de volksstemming
over de buitenlandsche politiek. De
Duitsche kiezers hebben dus op een
briefje maar weer in te vullen: „ja" of
„nee". Ze vinden het best, dat Hitier
thans het hoogste gezag in den staat aan
zich getrokken heeft, of ze vinden dat
niet. Als men bedenkt, dat er heel wat
risico aan het nee-stemmen vast zit
de ervaring heeft geleerd, dat verkiezin
gen onder het nazi-bewind op haar wijze
„geheim" zijn valt er aan den uitslag
nauwelijks te twijfelen.
Heel wat anders zou echter geweest
'zijn, indien er, als vroeger, verschillende
candidaten waren gesteld en de kiezers
de gelegenheid gekregen hadden, naar
vrije keuze hun stemmen uit te brengen.
Hitler had dan natuurlijk een der candi
daten moeten zijn. Zou hij in dat geval
een overweldigende meerderheid heb
ben gekregen, dan zou dat zijn gezag
zeer aanmerkelijk ten goede zijn geko
men. Alleen op die wijze had het nazi
bewind een overtuigende „nationale de
monstratie" kunnen geven. Alleen op die
wijze zou eenig peil op de stemming van
het Duitsche volk te trekken zijn ge
weest. Het resultaat, dat thans uit de
bus zal komen, kan alleen cum gra-
nb salis bekeken worden, al willen we
daarmee niet zeggen, dat men er in
t geheel geen waarde aan toekennen
•mag. Zooals gisteren reeds opgemerkt,
zien we den uitslag integendeel met
groote belangstelling tegemoet. Hij zal
in elk geval wel iets omtrent de gevoe
lens van het Duitsche volk te vertellen
hebben. Men kan het percentage nee-
stemmers 'b.v. gaan vergelijken met dat
van November j.l. Toen was het uiterst
gering. Zal het thans relatief, belangrijk
grooter zijn?
Voor 't overige valt er in dit stadium
niet zoo heel veel meer te zeggen van
het feit, dat Hitier thans de beide hoog
ste posten in den staat in één en eigen
persoon heeft vereenigd. Over 't alge
meen slaat men het in het buitenland
met bezorgdheid gade. Von Hindenburg
vormde een schakel met het verleden en
was de kern van alle krachten, die een
rem uitoefenden op de ongebonden ac
tiviteit der nazi's. Het is nu maar de
vraag, of met het wegvallen van den
grijzen veldmaarschalk ook de rem hee-
lemaal zal ophouden te werken. Dat is
het, dat in breeden kring wordt ge
vreesd. De toekomst zal moeten uitwij
zen, of deze vrees op haar plaats is ge
weest. Men kan er momenteel slechts
tegenover stellen, dat Hitier zich blijk
baar nauwer aan de rijksweer heeft ge
bonden hij is als Rijkspresident (wel
ke titel inmiddels practisch is afgeschaft)
opperbevelhebber van de rijksweer ge
worden. De man, die de rijksweer in zijn
hand heeft, generaal Von Blomberg,
haastte zich zijn soldaten een zeer bij
zonderen eed aan Hitier te laten afleg
gen. Dat kan misschien van groote be
teekenis zijn. Van beteekenis in dezen
zin, dat de Leider zich van het extréme
nationaal-socialisme afwendt, Het zal
dan echter noodig zijn, dat zulks spoe-
die uit de praktijk blijke.
(Van onzen correspondent.)
Aan de Belgische Kust.
Knocke gegroeid tot ko
ninklijke verblijfplaats aan
zee. Enkele belangwek
kende bijzonderheden.
Wij hebben reeds meer over de Bel
gische kust geschreven. Maar elk jaar
ontdekt de journalist dit landsgedeelte
opnieuw en vraagt hij er belangstelling
voor. Elk jaar ook is er iets over te zeg
gen. Niet het uitzicht van de dingen is
veranderd, maar de atmosfeer, en wie
de Vlaamsche kust bezoekt zal b.v. ge
troffen worden hoe Oostende (en niet
het Fransche Ostende, dat in Nederland
blijkbaar bij voorkeur wordt geschreven)
als „koningin der badsteden" leelijk is
onttroond. De Oostendenaars moeten
het wel kwalijk nemen, dat de bezoeker
er deze meening op gaat nahouden, maar
feiten zijn feiten. Ondanks de reclame
over „Oostende, koningin der badste
den", vermijdt het publiek jaarlijks meer
en meer de voorheen met Blankenberge
zoo druk bezochte stad, die indertijd
door Leopold II bestemd werd als de
plaats van bijeenkomst voor de elegante
wereld, ook een koninklijk chalet werd
aanvaard, dat van Engelsche zijde als
geschenk was aangeboden.
Het Koninklijk Chalet.
Het Chalet, vlak aan den zeedijk en
dicht bij de Kurzaal, dus practisch mid
den in de stadsdrukte, verhief de stad
tot koninklijke verblijfplaats, waarop
Oostende niet weinig fier was, De doch
ter van Koningin Elisabeth en Koning
Albert, prinses Marie-José, thans gema
lin van den kroonprins van Italië, werd
er geboren. Thans heeft het chalet een
voudig een afschuwelijk uitzicht en men
kan het zich moeilijk nog als een ko
ninklijke verblijfplaats voorstellen.
In den beginne werd het gebouw vrij
geregeld ieder jaar bewoond door leden
van het koninklijk gezin. Dit was tot
voor den oorlog. Er was een chic pu
bliek en de aristocratische wereld volg
de steeds het hof. Maar sedertdien is er
veel veranderd en Oostende is als ko
ninklijke verblijfplaats tot vage theorie
geworden, terwijl het ook gedaan is met
het overdrukke bezoek van badgasten.
Oostende krijgt de ééndagjesmenschen
ende spelers, met nog een minder
heid van gasten, gezinnen, die komen
om op het strand te zitten, te zwemmen,
te roeien, kortom om van de genoegens
van een verblijf aan zee te genieten.
Het op staatskosten gebouwde „Palais
des Thermes" heeft daar niets aan kun
nen veranderen. De staat doet er alleen,
haar belastingbetalende hotelhouders
concurrentie. De Kurzaal is de hoofd
zaak geworden en, zoo vertelde ons
iemand die jaren te Oostende woont, de
badgasten in de stad beginnen schijnbaar
slechts om 8 uur 's avonds te leven. In
andere badsteden staan de bezoekers
vroeg op van het mooie weer en de fris-
sche lucht te genieten.
Naar Knocke,
De ongenade van Oostende bij het pu
bliek krijgt haar bekrachtiging door ae
ongenade bij Koning Leopold III, den
jongsten vorst, die zooals men weet
niet geaarzeld heeft een andere ver
blijfplaats aan zee te kiezen, nl. Knocke,
waar hij niet een stad vindt met haar
rijen hooggebouwde en aaneengesloten
ouderwetsche huizen, zooals te Oost
ende, maar de open lucht, de ongerep
te duinen, de breed opengebouwde vil
la's in modernen stijl. Nog voor zijn va
ders dood was uitvoering gegeven aan
het plan om te Knocke voor den toen
nog prins zijnden Leopold een villa te
bouwen. Toen hij tot vorst was ge
kroond. werd het plan niet opgegeven
en wie ooit de Vlaamsche kust bezoekt
en Knocke aandoet mag niet nalaten een
wandeling in de buurt te maken, waarbij
het hem zal opvallen hoe eenvoudig de
Belgische Koning is in zijn levenswijze.
De villa ligt, zooals reeds vroeger door
ons gemeld op den uitersten Noordhoek
van de gemeente, d i. in een nog niet
als villabouwgrond geëxploiteerde duin-
groep, op een paar honderd meter van
het Zwin, op een tweetal km ten hoog
ste van de Nederlandsche grens. Men
ziet er de eerste huizen van Cadzand,
dat veel bezoek krijgt van badgasten
van de Belgische kust. Het gebouw is
midden in een boschje opgetrokken en
het terrein grenst aan het vliegveld van
Knocke, waar eiken dag o.m. de toe
stellen neerstrijken van de K. L. M.,
die de verbinding KnockeVlissingen
HaamstedeAmsterdam onderhouden.
Knocke ligt op een uur vliegen van
Brussel. Geregeld vliegt de vorst van
de hoofdstad naar zijn verblijfplaats
aan zee, en dit dikwijls in gezelschap
van de koningin en een zijner kinderen,
aan boord van een militair vliegtuig.
Aldus is het hem mogelijk aan zee te
verblijven en toch de werkzaamheden
van zijn hoog ambt waar te nemen. In-
tusschen zou men moeilk een betere
propaganda voor de luchtvaart kunnen
uitdenken.
Een Vlaamsche villa.
De villa is naar de plannen van den
architect L. Viérin, uit Brugge, in loka
len stijl opgetrokken. Uit de verte ge
zien zou men zeggen de villa van een
heereboer. Zij is in kruisvorm opgevat
en de bemeubeling is ook in Vlaamschen
stijl. De zuidelijke „vleugel" om dan
maar van een vleugel te spreken, on
danks de beperkte afmetingen is in
genomen door de kinderen, met een
slaapkamer, een nursekamer, een speel
kamer en een studiekamer. De slaapka
mer van de vorsten ligt in den oostelij
ken vleugel en heeft slechts eenvoudige
meubelen: twee bedden, een toilettafel in
laqué met naast de kamer een badka
mer. De keuken en de dienstboden-eet
kamer bevinden zich in het noordelijk
gedeelte. De eetkamer van de vorsten
is in den westelijken vleugel. Op de
eerste verdieping zijn nog drie kamers
met badkamer. Dit alles is zonder nut-
telooze luxe en het komt goed overeen
met het sympathieke karakter van de
Belgische vorsten. Geheel de villa wórdt
door struikgewas omringd en de toerist,
die op de duinen, even voorbij „Lekker
bek", uitkijkt zal slechts de schitterende
hooge daken ontdekken, terwijl de wan
delaar naar het Zwin of naar Cadzand
toe, zonder iets van het gebeuren bin
nenhuis te merken, wellicht slechts de
Si-
plezierige stemmetjes zal hooren van de
jonge koningskinderen. Men begrijpt dat
er, van wat men 'n hofhouding noemt,
in dit betrekkelijk kleine gebouw niet
veel terecht komt. Men kan zich voor
stellen, dat de Koning en de Koningïn
hier leven als twee echtgenooten, die
zooals gewone stervelingen elkander
liefhebben. Van militaire bewaking oi
eerbewijs is er niets te zien. Alleen en
kele gendarmen, met geweer. Velen, die
eens in de buurt komen kijken achten
het, ontgoocheld, alles veel te eenvou
dig.... Men zou eerder een groot pa
leis willen zien verrijzen, in dit voor
heen zoo verlaten hoekje, aan het Zwin,
waar rondom, het spreekt van zelf, bin
nen enkele jaren de gemeente Knocxe
wel een nieuwe villawijk zal hebben tot
stand gbracht die een graad aristocrat!-
scher zijn zal dan het huidige Zoute.
Het heeft slechts aan een zijden draad
je gehangen of de nieuwe erfprins, Bou-
dewijn, zou een Knockenaar van geboor
te zijn geweest. De Koning had alles jr.
gereedheid doen brengen om de geboor
te te Knocke te laten plaats vinden, i
Personeel was reeds in de nieuwe ko
ninklijke villa aangekomen. Het gemeen
tebestuur had reeds te nemen maatrege
len overwogen. Doch toen raadde Se
dokter Koningin Astrid de reis naar
Knocke op het laatste oogenblik al.
Waardoor de jonge Prins van geboorte
een Brusselaar is geworden.
(Ingez. Med.)
DE BETALINGSMOEILIJKHEDEN
MET DUITSCHLAND.
Er is deze week, onder leiding van cir.
Hirschfeld, een Nederlandschen regee-
ringsdelegatie naar Berlijn vertrokken,
ter bespreking van de moeilijkheden yan
het Nederlandsch-Dnitsche betalingsver
keer.
De onderhandeling betreffen, naar de
N. R. C. meldt, uitsluitend het gewone
betalingsverkeer met Duitschland, zoo-'
als zich dit in den loop van de laatste
maanden heeft ontplooid, en vyaarbs;
zich nu moeilijkheden voordoen, in ver
band met den ongunstigen gang van za
ken in het Duitsche deviezenverkeer.
De positie van de Du:tsche Rijksbank
is gaandeweg zoo zeer verzwakt, dat er
op steun van dien kant in het geheel niet
meer gerekend kan worden, zoodat men
voor de afwikkelug van de nog loopen-
de vorderingen op Duitschland afhanke
lijk is geworden van de deviezen-toewij
zing, zooa s die eenige weken geleden
opnieuw werd geregeld distributie op
grond van uit export binnenkomende
buitenlandsche valuta terwijl de Ne
derlandsche Bank voor haar sonder-
konto-marken zoo goed mogelijk plaat
sing op de AmJterdamsche wisselmarkt
moet zoeken.
De oeconom'sche politiek van Duitsch
land begint zich thans op schrikbarende
wijze te wreken en hoe buitengewoon
gevaarlijk de toestand wordt, moge blij
ken uit hetgeen de Deutsche Bank und
WOESTIJN-IDYLLE
door
TONI RAEDT VAN
OLDENBARNEVELT.
2.
Maar daar veegde ze ai met het klei-
J)6 rf3 l?6 6 'ranen voorzichtig van
de geschminkte wangen en zwart om
streken oogen. Uit het taschje kwam 'n
spiegelt,e te voorschijn, een poeierdoos,
en een wolk van fijn, vèr-stuivend poe
der kwam als een aureool hangen boven
het als een madonna gesluierd kopje-
Een zonnestraal brak plotseling er door
heen, als een glanzend gouden staaf
en de stofdeeltjes dolden in bonte warre
ling door dien koker van licht. Met het
zwenken van den wagen priemden al
meer en meer flitsen van geel licht, tot
er een wereld van gek-dansende schit
teringen ontstond, die dan plots uitdoof-
en en zich oplosten in de donkere hoe
ken van het plafond.
Er kwamen vlugge trekkinkjes in Se
smalle schouders; dra wisselde ze hier
eT11 jkakken van verstandhouding
JTiet ©g Hgser-en in de autobus; een goed
(Ingez. Med
i
moedig lachje, een s'treeling van fitiwee-
lige oogen, een coquette hoofdbeweging
al die grappige maniertjes van 'een
behaagzieke vrouw te midden van man
nen.
Zij keerde zich nu teTkens om, v£oeg
of ik wel goed zat. Dan bood ze me
een sinaasappel aan, bonbons, een stuk
gebak. Wellicht uit een soort medelijden
met dit kleine vrouwtje, dat wel een
broos speelpopje leek met groote, don
kere oogen en roode, volle lippen, in '11
opwelling van te moeten begrijpen en
daarom niet te mogen kwetsen haar ge
voel van vrouw zijn en van vrouwelijk
heid, daarom nam ik 'het zoo hartelijk
gebodene aan. Al gauw deect zij alsof
wij dikke vriendinnen waren, en eer wij
in Damascus elkaar tot afscheid de hand
reikten en „au revoir" zeiden (men zegt
steeds „tot weerziens", zeker uit een
onbewust verzet tegen het onvermijde
lijke einde?) wist ik reeds hoe dit Turk-
sche vrouwtje in haar ver-afgelegen
dorpje er toe gekomen was om dit leven
van avonturierster te gaan leiden.
Het was een Fransch -modeblad ge
weest, door een reizend koopman ach
tergelaten, dat haar het hartstochtelijk
verlangen had geïnspireerd om óók ge
kleed te zijn als die slanke, languisante,
van zijde glimmende vrouwen-figuren;
ie leven als zij, in Iuxueu.se vertrek
ken, waar liet licht door wiide .ramen J
viel op gepolijste meubeltjes,' fïfn' glas-1
werk, bloemen! Er had al lang tets 'ge
woeld in haar van ontevredenheid met
het weiriige, dat zij bezat; van boosheid
over het besluit van haar ouders om
haar uit te huwelijken aan Seidsjoek,
den zoon van den tapijtenkoopman.
Zij kon niet zijn als haar goede moeder
die van 's morgens 'tot 's avonds zwoeg
de in huis en op liet land en in lompen
'liep, om van het beetje gespaarde geld
voor haar man een nieuw kleedingstuk
te koopen. "Zij, keek neer op den tapii-
terikoopman, die zijn zoon met den koop
waar liet reizen en trekken, en zijn le
ven doorbracht, gehurkt in een boek
van zijn donker winkeltje, omdat hij zich
alleen gelukkig kon gevoelen in zijn
eigen dorp, zijn geboorteplaats, waar hij
ieder 'kende. En nu was hij oud en haó
verzorging noodig en wat was nu een
voudiger dan een vrouw te zoeken voor
zijn zoon en haar tegelijk als zijn ver
pleegster aan te stellen?
Zij zou moeten gaan wonen in dat donke
re winkeltje met het groezelige achter-
hofje, waar zij driekwart van. den dag
zou verblijven. Weldra zouden er kin
deren zijn vele kinderen, als zij niet
zoo gelukkig was dadelijk een zoon te
krijgen. Het zou sloven zijn, zooals ze
het de andere vrouwen in het dorp zag
doen, en een spoedige aftakeling van
haar schoonheidWant mooi cn sierlijk
was ze; „als een jonge ree" zeiden de
jsgers, doelend op haar schichtige rank
heid.
Terwijl zij dit vertelde, keken haar
groote zwarte oogen zoekend in de lang
zaam neerdalende duisternis, die de hel
le schittering van het heete, gele zand
reeds had opgezogen, en nu temperen
ging en uitdooven alles, wat nog kleu
rig en licht was aan den door de laat
ste wegglijdende zonnestralen bont ge-
verfden hemel.
Heel in de verte doemde het Fort
Rutbah op; er trokken kameelen voor
bij en kudden zwarte schapen en een
groote ruige schaapherdershond, buiten
zichzelf van woede over het gesnor
van den motor, rende als een dolle een
eind langs den wagen mee: een stukje
leven eindelijk! Menschen, dieren
een verlichting na de 12 uren van zwij
gende onmetelijkheid van leeg woestijn
land, dat in feilen, alle leven smoren-
den zonnebrand had liggen gloeien.
Rutbah, de eenige oase op het lange
traject BaghdadDamascus. Om de
bron stonden in een wijden kring lage
Bedouinen-tenten van zwart zeildoek ot
van zeer donkerbruin getaande geiten-
vellen. Kleine vuurtjes schenen te lek
ken aan het zeildoek, vlekten rossigen
plekken op de gehurkte gestalten en
trokken een sluier van grijzen rok over
het krm-'C r*n vrijden, vt*-
cno uy drong een kameel weg,
uit (den door de tenten gevormden cir
kel, wacr het dier, op zoek naar den
Diskonto Gesellschaft daarover dezer
dagen schreef. „De oeconomische ople
ving in Duitschland" aldus dit overzicht,
resultaat als zij is van publieke werk
verschaffing, „berust geheel op een ver
betering van de conjunctuur in het bin
nenland- Op het oogenblik is echter het
punt bereikt, dat het gunstige beeld van
de binnenlandsche markt overschaduwd
wordt door de moeilijkheden bij den ex
port en het trage binnenkomen van de
viezen. Van doorslaggevende beteekenis
voor de voortzetting van den strijd te
gen de werkloosheid is de oplossing van
het vraagstuk van den buitenlandschen
handel en van de vraag, hoe de industrie
van grondstoffen kan worden voorzien".
De taak der Nederlandsche delegatie
zal zijn, om te redden, wat er in deze
omstandigheden nog te redden valt. Het
laat zich helaas echter aanzien, dat dit
niet veel zal zijn, ook al vanwege de
groote onzekerheid in den binnenland-
schen politieken toestand, welke thans
in Duitschland heerscht.
A ARDAPPFT -
VERVOERVERGUNNINGEN.
Door de Groothandelaren in Aardap
pelen uit de groote steden, is naar
aanleiding van de nieuwe bepalingen
aangaande vervoervergunningen van
aardappelen een telegram aan het Mi
nisterie van Economische Zaken ge
zonden. Daarin wordt verzocht, wegens
practische onmogelijkheden tot juiste
naleving van deze bepalingen opschor
ting van heffing op aardappelen, daar de
prijzen der aardappelen voor de telers
voldoende loonend zijn en de prijs van
het product voor vele consumenten te
hoog wordt.
DE BEZUINIGING BIJ HET
ONDERWIJS.
Het N, O. G. voor ontslag aan
de gehuwde onderwijzeres en
tegen onrechtvaardige ophef
fing van openbare scholen.
In de algemeene vergadering van het
Nederl. Onderwijzersgenootschap, !die
te Alkmaar wo.rdt gehouden, is met 109
tegen 78 stemmen een voorstel van de
afdeeling Amsterdam aangenomen,
waarin wordt gezegd dat het N. 0. G.
zich uitspreekt voor het ontslag der ge
huwde onderwijzeres niet kostwin-
ster gedurende den crisistijd ter be
strijding der werkloosheid van de jonge
collega's, uitgezonderd in die gevallen
ter beoordeeling van de plaatselijke
overheid, waarin de gehuwde vrouw in
de noodzaak verkeert als medekostwin-
ster op te treden.
Het hoofdbestuur had aanneming van
dit voorstel ten sterkste ontraden.
Verder werd een motie aangenomen,
waarin de vergadering verklaart met
ontsteltenis kennis genomen te hebben
van de gevolgen, welke de ministeriee-
le aanschrijving betreffende de concen
tratie van openbare scholen tot dusver
blijkt te hebben gehad en constateert,
dat deze onzijdige concentratie ten zeer
ste het openbaar onderwijs benadeelt
en in bepaalde gevallen noodzaakt me
dewerking te verleenen tot stichting
van neutrale bijzondere scholen.
Geconstateerd werd voorts, dat van
de aangekondigde vrijwillige concentra
tie van bijzondere scholen tot dusverre
niets is gebleken en dat de bijzondere
school in een niet te motiveeren gun
stige positie is gebracht. Over deze ten
achterstelling van het openbaar onder
wijs sprak de vergadering haar afkeu
ring uit, aangezien dit in flagranten
strijd is met den geest der pacificatie.
De motie verzet zich ten sterkste te
gen elke onrechtvaardige opheffing van
openbare scholen en doet nogmaals een
ernstig beroep op de regeering om de
grondwettelijke positie der openbare
school onverzwakt te handhaven. Be
sloten werd de motie ter kennis te bren-
reeds weggeborgen zak kameelgras,,
met langzamen, statigen tred was binnen;
gestapt.
Bij het naderen van de auto barstte
geblaf los van de vele scharminkelig-
magere honden, die in grooten getale
leefden rondom het fortje en van verre
de Bedouinen-kampen volgden. We re
den door de bewaakte poort moes
ten echter om de een of andere re
den dadelijk achteruit krabbelen. Up
eens was er veel geschreeuw, gescheld,
gelach en verdreven door vele, ons met
zwaaiende armen werende mannen,
stonden we weldra weer buiten de dik
ke muren van het fort.
Ook in den reiswagen was het plotse
ling vol drukte; iedereen voelde het nu
als een onmogelijkheid aan nog één se
conde langer in den fauteuil te zitten,
waarin twaalf uren zonder onderbreking
waren doorgebracht. We verdrongen
ons voor den nauwen uitgang.
De Turksche had me bij' den arm ge
grepen, toonde me triomphanteSjk een
uitpuilende zak, waaruit een zwarte bor
stel stak en andere toilet-artikelen hun
aanwezigheid deden vermoeden. Haas
tig haalde ik mijn toiletétui te voorschijn,
bang dat ze mij het gebruik van het
hare zou aanbieden. Hier leek me cha-
cun pour soi-même *1 eter!
„Ieder voor zich zelf".
(Wordt vervolgd.V
