I
I
MESSEN EN V
REINIGT M
KRONIEK van den DAG.
BINNENLAND.
Een éénig goede hulp
agd
(tl
BARBARA, DE HEKS VAN
WINSLEA
BIJ ONS IN 00ST-INDIE.
TA» i/uiiuuu/nu o iiuuin 1 1 aJt.
fwrar
410
M
re
en
n
tand, cen-
Jev. 3 ka-
3 slaap-
ïl. Boekh.
ddelburg.
met tuin
imers. Te
14a, Mid-
vier gem.,
:rs, liefst
ïrg. Brie-
dit Blad.
geplaatst
Lange
k,
Eieren-
prijs bo-
75, eend-
Paasch-
oste e.a.
'elikaan-
le Jonge,
>urg.
MARKT,
en visch.
aer stuk.
;ent per
r. N. J.
tarbot,
hol, Zui-
Jeweekte
Segeer-
M'burg.
ie lever-
is. Dikke
Aanbe-
e braad-
en, wilde
thuisbez.
straat F
de adres
ir.
en
Boer,
Labiel bewind in Spanje
Lerroux restaureert zijn kabi
net Toenemende spanning
tusschen uiterst rechts en links
Spanje heeft dezer dagen een kabi
netscrisis verwerkt. Op zichzelf was
daar voor de buitenwacht niet veel aan.
Als parool er van zou de slagzin: de
zaak wordt op denzelfden Y,oet voortge
zet, dienstig kunnen zijn. ten prmcipi-
eele wijziging van den regeermgskoers
is er niet uit voortgekomen. De afgetre
den minister-president Lerroux werd
opnieuw kabinetsformateur, tn hij stel
de een nieuwe regeering samen, waarin
op een paar na alle afgetreden ministers
zitting namen.
Als symptoom is het geval echter al
lerminst van belang ontbloot. Het open
baarde, hoe ver men in Spanje nog van
wat een politiek stabilisatie zou kunnen
heeten, is verwijderd. Het land is nog
steeds bezig, om van de stuiptrekking
van 1931 te bekomen, toen koning Al-
fons werd weggejaagd. Die stuiptrek
king had een ietwat wilde mentaliteit
tengevolge. Men leek van het eene
uiterste in het andere te vallen en het
scheen al direct niet onwaarschijnlijk,
dat er naderhand eenige behoefte aan
bezinning zou komen. Het kon alleen
maar de vraag zijn, of daarbij als bege
leidend verschijnsel niet opnieuw een
stuiptrekking zou optreden. En die
vraag kan men vandaag aan den dag
nog stellen. Het radicale bewind, dat na
de abdicatie van Alfons, werd ingesteld,
is op 't oogenblik weliswaar vervangen
door een van gematigder allure, maar
dat vertoont vatbaar te zijn voor kin-
der ziekten, die omtrent zijn constitu
tie te denken geven.
Twee jaar lang hebben de linksche
groepen, die de tot het midden behoo-
rende radicale partij van Lerroux op
sleeptouw namen, getracht Spanje met
een soort van socialistische staatsinrich
ting gelukkig te maken. Men moet de
kerk in 't midden laten en erkennen,
dat daar ook wel iets goeds aan was.
Spanje, dat wat sociale voorzienin
gen en zoo betreft een heel eind bij
overig West-Europa achteraan kwam,
kon daardoor wat bijtrekken. Van maat
houden bleek men van nature ech
ter geen kaas gegeten te hebben en men
deed bovendien erg domme dingen,
door op onverantwoordelijke wijze te
gen de (r. k.) kerk te keer te gaan en
zich gelegen te laten liggen aan anar
chistische opstokers. Het Spaansche
volk kon al het nieuwe zoodoende niet
bijsloffen en kreeg meer dan genoeg van
allerlei onverkwikkelijke arbeidscon
flicten en oproerige uitspattingen. Toen
in November van het vorige jaar parle
mentsverkiezingen werden gehouden,
bleek hoe groot de ontevredenheid was.
De rechtsche partijen wonnen een hee-
leboel zetels ten koste van de linksche
extremistische groepen. In de nieuwe
kamer kwamen 207 conservatieve afge
vaardigden te zitten, 167 gematigd-radi
cale en 99 socialistische en communisti
sche.
Vooral de middengroepen zijn van het
resultaat geschrokken. Zij voelden er
niets voor, om na deze waarschuwing
van het volk opnieuw met de socialis
ten in zee te gaan. De rechtsche partij-
en onderling verdeeld door monar
chistische tendenzen hadden er be
zwaar tegen het schip van staat daad
werkelijk te helpen besturen. Zoo vorm
de Lerroux de leider van de radicale
partij, tenslotte een minderheidskabinet,
dat, steunende op het midden, bereid
bleek zijn hulptroepen zoowel van
rechts als van links te recruteeren. Aan
socialistische zijde nam het wantrouwen
tegen Lerroux echter al spoedig hand
over hand toe, zoodat hij zich steeds
meer naar rechts moest oriënteeren,
met het gevolg, dat er oneenigheid in
door MAY WYNNE.
27).
Het was Barbara, die misschien zon-
Cj l te w'^cn> Pontefract weer in
ge ac ten bracht, want zij was in een
roomenge bui, die iets bijzonder zachts
en teeders gaf tegenover de opgewekte
bijna uitdagende houding, die Morrice
van haar gewoon was. Het deed hem'
dus niet aangenaam aan, toen zij ineens
met de vraag te voorschijn kwam:
„Nu ,i, het niet bent, wie is dan gou
verneur van Pontefract?"
„Sir John Digby van Nottingham, die
-hierheen is gekomen, zoodra het bericht
van ons succes hem bereikt had en die
vergezeld werd door sir Hugh Cart-
wright en vele andere officieren en
manschappen. Er ligt nu een flink gar
nizoen, dat ouwe Noll er zoo gaarne uit
zou verdrijven!"
Barbara huiverde en drong zich dich
ter tegen hem aan.
„Ik weet niet waarom", zei ze „maar
als wij zoo samen hebben zitten droo-
men van al de lange jaren van geluk, die
de toekomst ons zeker brengen zal, dan j
moet ik ineens denken aan Pontefract
en -zie. ik een schrikbeeld vóór mij. Watt
den boezem van het kabinet ontstond.
Begin vorige week trad deze verdeeld
heid naar buiten. De linksradicale minis
ters van binnenlandsche zaken en van
financiën Barrios en Lara gaven te ken
nen, dat ze er genoeg van hadden. Po
gingen om het conflict bij te leggen faal
den en Lerroux is daarop naar den pre
sident van de republiek gestapt, om het
ontslag van het geheele kabinet aan te
bieden. Dit werd aanvaard, doch tege
lijkertijd kreeg Lerroux als gezegd
opdracht tot vorming van een nieuw
kabinet. Hij was daar spoedig mee
klaar. Barrios en Lara werden door een
paar meer naar rechts georiënteerde
personen uit de radicale partij vervan
gen en de rest der afgetreden ministers
bleek bereid, opnieuw aan den arbeid
te tijgen.
Het zou natuurlijk rationeeler ge
weest zijn, indien men het nu eens met
een rechts kabinet had geprobeerd. Dat
schijnt echter niet te kunnen, omdat de
rechtsche partijen het nog steeds niet
eens kunnen worden over den regee-
ringsvorm een deel harer wil herstel
van het koninkrijk maar bovendien
niet, omdat men daarvan onlusten zou
vreeZen. In het linksche kamp zou een
rechts kabinet met daadwerkelijke re
volutionaire uitingen worden begroet,
zegt men. Indien dit inderdaad zoo is,
ziet het er voor de naaste toekomst niet
best uit met Spanje. Dan kan het op
treden van het nieuwe kabinet-Lerroux
weinig anders dan uitstel van executie
beteekenen. Men moet er het beste van
hopen, doch kan niet ontkennen, dat de
socialisten steeds sterker neiging ver-
toonen, om met de anarchisten samen
te gaan, terwijl daartegenover het fas
cisme grond onder de voeten schijnt te
krijgen in Spanje. Op die manier zou er
rijkelijk conflict-stof kunnen worden op
gehoopt. En zou het op een gegeven
oogenblik weer eens „Spaansch" kun
nen toegaan.
Men schrijft ons van particuliere zijde
uit Ned. Oost-Indië:
Indien men over Europa schrijft, dat
daar sinds 18 jaar reeds veel te veel ge
praat is en nog steeds wordt, dat de
Volkenbond als verbroederingsinstituut
als een utopie te beschouwen is, dat te
betwijfelen valt of er verbetering, we
deropbouw van Hitier zal komen, en dat
ook in Roosevelt geen vertrouwen valt
te stellen,dan volgen wij in Indië dit
wantrouwen op den voet. Noch van
Volkenbond, noch van Heil Hitler of
Hou zee Mussert, noch van Uncle Sam
verwachten wij verbetering voor ons.
Ons vertrouwen hebben wij echter
nog steeds in onze eigen landgenoo-
ten. Eigenzinnig als ze soms zijn, zullen
ze echter nog menigen stomp tegen d'r
harde koppen moeten hebben, maar ko
men zullen ze er, in Holland zoowel als
in Indië.
Voor een militairen inval van Japan
in deze landen bestaat niet zoon groote
angst, daar deze afstand veel te groot
is en van Japan zou eischen eigen land
geheel onbeschermd te laten. [Deze
meening laten wij gehéél voor rekening
van den schrijver! Red.] Gevaarlijker
is de sterk vermeerderde immigratie en
de oeconomische penetratie.
Voor 't eerst heeft'de Ned.-Indische
regeering reeds maatregelen genomen,
door voor ieder land een bepaalde hoe
veelheid immigranten vast te stellen, en
wel op basis van èenige jaren geleden,
toen de Japansche immigratie nog ge
ring was. 't Overvoeren van onze markt
met Japansche goederen is zeer zeker
voor Holland, Engeland, Amerika, Aus
tralië een reuzenstrop. Voor Ned.-Indië
zelf echter in vele opzichten een groot
voordeel. De eigenlijke bewoners van
deze landen, 50 millioen inlanders, zijn
beduidt dit? Kan het zijn, dat Ponte
fract een schaduw werpt over die jaren
en er den zonneschijn aan ontneemt
door een onvoorziene tragedie?"
„Neen! riep Morrice met vuur, „aan
zulke schrikbeelden wil ik geen geloof
slaan. Het lijkt wel, kind, of Zwarte Meg
van Winslea je betooverd heeft, om
aan dergelijke dingen te hechten!"
„Zwarte Meg van Winslea?" herhaal
de Barbara fluisterend. „Zoo moet Je
haar toch niet noemen. Zij heeft mij
eens het leven gered en ik geloof, dat
ze voor mij wat voelt. Moeder Meg en
ik zijn goede vriendinnen."
De toon, waarop zij dit sprak, klonk
weer eenigszins uitdagend, maar Morri
ce hoorde tot die soort naturen die al
heel makkelijk over een onwelkom on
derwerp weten heen te stappen en het
zelfs uit het geheugen weten te verban
nen, dus vroeg hij nu weer:
„Je gaat toch mee met mij morgen
ochtend naar Pontefract? Onze vrien
den verlangen er naar je dank te zeg
gen voor je goede diensten aan den
koning."
„Morgenochtend? Zeker. Dan zal ik
volgaarne van de partij zijn, want Mar-
jorie is dan toch weg."
"Mistress Stapleton? Waar is zij dan
heen. Het komt niet'veel voor dat zij
haar vader alleen laat.''
geen armoedzaaiers in de Europeesche
beteekenis; zij lijden geen honger, heb
ben allen een dak boven 't hoofd. Baar
geld om zich kleeding, gereedschap of
Europeesche luxe, als fietsen, schoenen
enz. aan te schaffen, is maar in geringe
mate aanwezig.
Doordat de uitvoer van rijst, en de
inkomsten uit Europeesche cu.tures, of
industriën, geheel stil staat, is 't aanwe
zige baar geld nog sterk verminderd.
De inlanders nu zijn zeer gebaat al die
Japansche dingen vrijwel voor niets uit
dat land te kunnen betrekken. Ook zelfs
die dingen, die niet uit Japan betrok
ken worden, ondergaan den Japanschen
invloed en dalen in prijs.
Al.e landen contingenteeren alles wat
Nederlandsch-Indië exporteert. Het
Moederland heft' accijns op producten
uit den Oost. Hiervoor in ruil wordt
verlangd, dat wij bovendien nog Neder
lands dure spullen zullen afnemen!
Dezer dagen nog hebben wij uit natio
naal gevoel dure Ho.landsche boter uit
Hollandsche blikken trachten te consu-
meeren, 't had echter meer weg van
vaseline dan van boter
Als je je blauw wilt bqtalen voor
groenten, vleesch, visóh, die men b|ij
jul.ie weggooit, uit de markt genomen
wordt, koop dan Hollandsch fabrikaat.
En dat is heusch niet alleen de schuld
van Jan Pet, die geen loonsverlaging
wil, maar ook voor een groot deel van
de insufficiënte verkoopsorganisatie en
de weinige kennis omtrent Indië van
Hollandsche firma's.
Het is meer dan schandalig hoeveel
men altijd nog van den op 't oogenblik
armen Oost wil trekken.
Zoolang Philips kans ziet om hier zijn
nieuwste lampen voor 12,50 aan te
bieden zal hij er niet veel van verkoo-
pen. In Japan zelf vraagt hij voor die-
izelfde lampen 2.50. Van je landge-
nooten moet je 't maar hebben. Mi.lioe-
nen kilogrammen suiker liggen hier te
bederven; in Holland krijgen de boeren
subsidie op de bieten.
Als de Hollandsche textielindustrie
maar actief genoeg was geweest, had
den we op dit gebied zeer zeker Japan
het hoofd kunnen bieden. Maar de hee-
ren zijn verwend, de groote winsten
zijn te gemakke.ijk toegevloeid
Een half milliard hebben wij in
Duitschland zoo'n beetje verspeeld; hoe
veel milliard vroeger in Rusland en
Oostenrijk? Deze landen moeten moeite
doen om vreemd kapitaal te trekken om
geëxploiteerd te kunnen worden.
We worden echter niet alleen door
zuiver Hollandsche firma's uitgezogen
hoor! De B.P.M. vraagt ons maar 23 ct,
voor 1 liter benzine inclusief accijns,
omdat het zoo dicht bij huis is.
Jammer dat Japan geen goedkoope
benzine levert. Jeremieeren helpt niet,
schelden op Japan nog minder, 't Ware
beter, dat ze in Holland de handen in el
kaar sloegen en gezamenlijk den strijd
aanbonden.
De Twentsche textielnijverheid b.v. is
een verouderde industrie, waarvan ieder
fabriekje tallooze assortimenten maakt.
Vereeniging en rationalisatie zou hier
zeker verbetering brengen.
Japan schijnt buitengewoon kundig in
het imiteeren van datgene wat West
Europa maakt. Eigen vinding schijnt
voorloopig nog niet aanwezig te zijn.
Een téeken dus, dat wij ze nog steeds
de baas zijn en ook kunnen blijven als
dat moet. Die vechterij in China, die ja
ren geduurd heeft tegen een wanorde
lijk zoodje Chineezen, geeft mij geen al
te hoog idee van de militaire prestaties
van die ge'e kereltjes (Ook deze excur
sie op militair gebied laten wij geheel
voor rekening van den schrijver!
Red.]
Zoolang wij nog kerels hebben als Co-
lijn, met hersens, en kerels met wil en
moed als de Pelikaners, dan komen we
er nog wel hoor! 'k Vind alleen dat de
brave boerenzoon nog te zacht is voor
de S.D.A.P. Daar moest-ie zeker net
„Neen, .maar zij heeft een tante in
Doncaster, bij wie ze ieder jaar, vast
met Juni, een drie weken logeeren gaat
Ik geloof wel, dat ze liever niet ging,
maar ze is nu eenmaal heel plichtsge
trouw en geen klacht komt haar zelfs
over de lippen, waar ik ronduit gewei
gerd zou hebben
„Heeft je oom je wel eens onderhan
den genomen voor je opstandig gedrag,
Bab? Mij dunkt, dat hij anders te kort
schiet in zijn plichten van voogd!"
Met spottende blik antwoordde zij:
„Geen berisping of kastijding heb ik
ooit van Oom gehad, ofschoon vrouw
Martha er strenger langs ging, toen ik,
als klein kind, nog hoofdzakelijk aan
haar zorgen was toevertrouwd. Als ik
een afstraffing ontving, werd ik dan ook
nog ééns zooo pstandig. Waarom weet
ik nu niet meer, maar eens hoorde ik
oom Martha zelve de les lezen over
haar te grooten ijver in het kastijden, op
den langzamen,droeven toon, die hem
eigen is: „Denk aan haar afkomst, Mar
tha, en heb medelijden!" Waarop de
oude verklaarde, dat zij juist het slech
te bloed bij mij er uit moest slaan."
„Een onbeschaamde vrouw!" ant
woordde Morrice boos. „Je oom had
goed gedaan als hij haar onmiddellijk
had weggestuurd, om dat kwaadspre
ken van zijn broer!"
(Ingez. Med.)
zoo streng tegen zijn als tegen die „Hou
zee"-kerels. Ik kan mij wel voorstellen,
dat de jeugd, al dat gepraat en werk
loos zijn moe, wel eens een ander gezag
wilde hebben. Typisch Hollandsch is
echter de absolute naaperij van Hitier
en Mussolini. Hitler moest eens weten
dat de Heil-groet een typische Holland
sche groet is (althans volgens Mussert).
Nog meer opmerkelijk is echter, dat
zelfs in het fascisme in Holland reeds 15
vereenigingen zijn. Iedereen wil graag
zijn eigen dictatortje zijn.... „Hou je
vast", mochten ze wel zeggen inplaats
van „Hou zee".
Wij zijn hier echter nog in vol ver
trouwen op de nazaten van De Ruyter,
Van Speyck, Willem III, Houtman, Ba-
rendsen, Coen, Van Heutz, Willem den
Zwijger, Johan de Witt, Doris Rijkers
enz. enop den gaven Hollandschen
gulden.
bij de schoonmaak is en blijft PUROL.
Hiermede worden ruwe, roode en stukke
handen weer spoedig gaaf, zacht en
blank.
(Ingez. Med.)
DE FRAUDE BIJ DE VARKENS
CENTRALE.
Wat tegen de knoeierijen ge
daan wordt.
Het Ned. correspondentiebureau
meldt dat het zich, naar aanleiding van
de berichten omtrent knoeierijen bij
den uitvoer van bacon van de Neder-
landsche Varkenscentrale naar België,
tot deze instelling heeft gewend met de
vraag, welke maatregelen thans getrof
fen waren om deze fraudes voortaan te
voorkomen.
Bij de Varkenscentrale deelde men
mede, dat een der voornaamste oorza
ken waardoor de knoeierij mogelijk was
geweest, gelegen was in het feit, dat
men bepaalde „vertrouwenspersonen"
had aangesteld. Het bleek echter dat
niet allen het in hun gestelde vertrou
wen waard zijn geweest en zelfs het
middelpunt van een geheel net van
smokkelarij zijn geworden. Dit is o.a. 't
geval geweest met den hoofdvertegen-
Barbara keek hem doordringend aan
en fluisterde:
„Ik heb nooit van mijn moeder ge
hoord."
Maar Dick sloot haar beide handen
in de zijne en hield ze dicht tegen zich
aan.
„Dat zij mooi en braaf was, daar ben
ik wel zeker van- Anders had zij niet
zulk een schoone reliquie van zichzelve
aan de saaie, suffe wereld nagelaten!"
„Zal je niet eens anders spreken van
je Barbara, Dick?" lachte zij, „als je
eerst weet, wat een dwaas, roekeloos
schepsel je getrouwd hebt, waar ieder
deugdzame huisvrouw op neerkijkt!"
„Je zult altijd zijn de vrouw, die ik
lief heb en die ik niet anders verlangen
zou! Want welke grappen je nu ook
moge uithalen, ik weet, dat ik er mij
in ieder geval niet over hoeft te scha-
f
men!
„Dat zou ik maar niet te hard zeg
gen", fluisterde zij, „ofschoon mijn eer
onbesmet is gebleven."
En ze glimlachte, zóó' ondeugend,
maar tegelijk ook zóó onschuldig, dat hij
in het geheel geen achterdocht koes
terde.
Wat gaf hij om haar dwaze grappen,
zoolang hij wist, dat geen andere man
dong naar het hart, dat alleen voor
hem van liefde klopte.
woordiger der centrale te Brussel. Ver
scheidene malen werden uit België tele
fonisch belangrijke orders door den ver-
irouwensman der centrale opgegeven.
Er werd dan bij vermeld, dat de betrok
ken Belgische importeur het vleesch op
eer beoaalden dag aan een nader aan te
d r Jen fabriek zelf per auto zou komen
afhalen. Hierin ligt de grondoorzaak der
knoeierij: dit vleesch werd n.l. niet naar
België geëxporteerd, doch hier te lande
verkocht. Opmerking verdient hierbij
dat de Varkenscentrale uiteraard het
vleesch voor export tegen beduidend
lagere prijzen verkoopt als de bacon,
welke voor binnenlandsche consumptie
bestemd is. Van deze methode hebben
een aantal personen ïpisbruik gemaakt.
Voortaan zal echter elke partij bacon,
welke door de Varkenscentrale voor
export wordt verkocht, door een amb
tenaar der centrale worden begeleid tot
aan de grens. Deze ambtenaar zal ver
volgens de door douane afgeteekende
stukken naar de Varkenscentrale terug
brengen ten bewijze dat de export wer
kelijk heeft plaats gehad.
Als tweede maatregel zal het vleesch
voorzien worden van speciale stempels,
duidelijk vermeldende of deze partij voor
export dan wel voor binnenland be
stemd.
DE NEDERLANDSCHE DRIEKLEUR
IN DEN BAN.
Het Tweede Kamerlid de heer Kor-
tenhorst heeft aan den minister van
binnenlandsche zaken de navolgende
vragen gesteld:
I. Heeft de minister kennis genomen
van een bericht in de dagbladen, dat bij
gelegenheid van de inhuldiging van den
burgemeester der gemeente Idaardera-
deel de Nederlandsche vlag, nadat deze
eerst van het gemeentehuis te Grouw
was uitgestoken, weder werd ingehaald,
omdat de gemeenteraad, welke in meer
derheid socialistisch is, besloten zou
hebben het vertoonen der Nederland
sche vlag van de openbare gemeente
gebouwen bij feestelijkheden achterwe
ge te laten?
II. Zou de minister, indien dat bericht
waarheid bevat, willen mededeelen,
welk standpunt de regeering tegenover
gemeentebesturen, die dergelijke, voor 't
nationaal gevoel grievende besluiten ne
men en deze tot uitvoering brengen, in
neemt, en wat de regeering tegen her
haling ervan denkt te doen?
HOOFDSTUK XIIL
Marjorie gaat naar Doncaster.
„Ik wilde wel, dat ik maar niet hoef
de te gaan", sprak Marjorie tot zich
zelve, en er klonk waar misnoegen door
in den toon, waarop zei dit zei, terwijl
ze haar lief gezichtje in den spiegel be
keek.
Nooit had ze zoozeer opgezien tegen
dit jaarlijksch bezoek aan tante Penelo
pe, als nu, en met recht en reden hield
zijzelve het er voor, want drie weken
lang zou ze haar verloofde niet zien!
Hugh was ook innig verontwaardigd
geweest in dit vooruitzicht, en, daar
Doncaster niet meer dan tien mijlen rij
den van de vennen was, had hij voorge
steld om mistress Penelope dan eens te
komen bezoeken.
Maar Marjorie had somber het hoofd
geschud.
Tante, een dame van zestig zomers,
had een hoogst streng, om niet te zeg
gen alleroverdrevenst gevoel voor de
corum en zou zeker 'n vreeselijken aan
val van congestie, migraine, of welke
andere zenuwaandoening dan ook heb
ben gekregen bij de gedachte, dat haar
nichtje een verloofde had!
(Wordt vervolgd
