„ARNHEM"
m
DE KUR'TJEENSCHE
MART, i)
PAULTJE'S WRAAK.
LEVENS
VERZEKERING
MAATSCHAPPIJ
GEMENGD NIEUWS.
3Ten bizondere vu.Ilin.geri
BEKENDMAKINGEN.
WAAR IS WERK?
Verkoopingen - Verpachtingen
in Zeeland
j&S
„Vollek" i
In tie lange ;gank komt moeder Janne
ni vooren.
„En iie Izak? Wat ei ie voo boo-
schap?" 1 i
„Dag bure Janne. J'eit de groêtenisse
van moeder, en ze laêt vraêge of je
vanmiddag op de vesiete wil komme.
Moeder 'eit ge ze id, dat je dat aêltied nog
gewend binne, enne, en.;... ne of je dan
Ikomme wil, omdat 't vanmiddag mart
is."
,,'t Is goed 'oor Izak. Zei mè tegen je
moeder da'k vanmiddeg za komme. IMö
je nog' een babbelaêr
„Asjeblief bure Janne".
't Is middeg Janne eit d'r jongers
■zakgeld geigee' vo de mart, en zelf eit
ze d'r muste voo deze gelegenheid op
gezet, hetgeen ze anders' nooit doet,
of ze mö rii de kerke gaên. Mè noe!
mèe de mart, dan komlt bare Pie te aêl
tied weet je, en dan zurgjt ze a vroeg,
dat ze gekleeid en gereeid is.
't Is even over tweeie, dat bure Janne
an de voordeure staêt. „Kom mè in 'uus,
mensch, „je mö niks ontzieë. Kom' mè
deur.'"
Op d'r muulen komt Piete, opgetooid
mee d'r beste muste op, en d'r mooie
zwarte gitte kraêlen an, zulks vanwege
de mart, in 'uus.
„Goeien middeg, Janne. Oe ei je 't zö
a? 't Is anders een toer 'oor zó van
den achterweg nir ier toe. Gostersnokke
nog toe.
„Dag Piete. 't Gaêt wê. We's last van
pine an me maêge en rimmetiek, mê
anders gaêt het wè. En 'oe is 't mee
joe" 1 I
„Bovenste beste 'oor. 't Is alleeinzoor'n
en de. En 'k bin zo dikke. Ph! 't Is
tnog 'eeit ök a je zo lopt.*
'Piete schuuft d'r stoel wat 'tarljer bie
de taêfel, en begint dan a|n d'r 'k'ouse
te breien, want d'r hreisel ei>t ze mê mioej-
genome in de spoormande.
Dan is het stille in 'uus. „pen domehie
fkömt verbie". Alleein 't geklik van prie
men 'ka je 'oore. I
Opeeins 'klienkt het van Jaaxne: „Piete
weet je nog wè, zeg, oe of we igepraiêt
fliejaere 2) mee de mart?''
aJaê, jaê, Janne, dat weet ik nog goed
'oor. M'n 'od toen over de mast En.
om d'r noe nog es op vro|m| te kommen,
't is nog persies as fliejaêre."
„Net" zei Janne „noe mö je wee Is
buten kieke, deu 't glas fietsen en ooi-
toos en stocimlïet-en. En dat rost en dat
rent, noe den .gapschen nacht deu. Mó
je nie een kommetje thee, bure Piete
en een koekje?"
Janne wacht gin antwoord af, mè ze
schienkt mlè.
„(Kiek, en een paer koekjes d'r 'b'ilei,
omdat het miart is, weet je."
Bure Piete slurpt d'r thee uut, en
mee d'r paêr lillikke zwarte tanden die
a ze nog eit, a mompelend d'r 'koekje,
„pch Janne" zei Piete ,,'t is erg. Ik za
taie ni de mart gaen, 'oor. Ka'je begriope.
\'t Is glad nje mi zó as vroeger."
't Is waer, mensch, zei Janne, „glad
anders is 't. Vroeger toen stongp d|r kram
men mee oeën en petten, mfee portfei-
menees, mee goud en zul vier, en toeta.
Je zoo'n ouwerwes'se 'kuresèl me© paêrietn
in, van out, en eetn levend paêrd die liep
dan deu de route. |M,è noe, (noe is 't (glad
niks mi. D'r komt nie aêl te vee mk."
,;Jaê, Janne, 't is waêr. Vroegeaf, toen
stonge het glad vjol dalt weet j'e Ök (wlè, van
„Eekhoren!,,." „Vuur salamander!.,."
„Brand!" „Roode Vos!",., zóó schold men
hem, waar hij zich maar in zijn buurt ver
toonde.
„Ik kan er toch niets aan doen", zucht,
te Paul bij zichzelf. „Wat zotte men-
schen! alsof het mijn schuld is, dat ik
rood haar heb!" En hij kreeg het land
aan de heele wereld rondom hem. Het
jongste deel der menschheid ging hij te
lijf, voor zoover hij de spotters de baas
was, maar de ouderen, de grooten, haatte
en verwenschte hij des te meer, omdat
hij hen niet aan kon,
In het nauwe straatje, waar Paul's
vader, een arm ambtenaartje woonde,
had ook een antiquair een winkeltje. Dik
wijls bleef Paultje vóór het raam. van de
«g"4e staan en monsterde alle heer
lijkheden, die er te zien waren. Vooral
waren het een paar kleine platen, die
het m deden, voorstellend het Alhambra
en Granada^ en hij wilde die dolgraag
koop en. Zestien heller kostten ze, veel
geld dus voor het jongetje.
Eindelijk had hij ze. Vóór het uitstal
raam stond hij nu en tuurde onafgebroken
opde plaatjes, die spoedig van hem
zouden zijn. Daar verscheen op den dor
pel van zijn winkeltje de antiquair. Een
mager klein manneke met felle oogjes en
met een blik... een blik, die je bevriezen
deed; de blik van iemand, die een goed
boek als hij het koopt, minacht en af
breekt, maar dat hij, als hij het verkoopt,
meer prijst dan de beste vriend van den
schrijver het zou kunnen.
De antiquair vestigde, met een boos-
aardigen lach zijn loerende oogen op het
roode krulletje haar dat van onder de
schamele pet van het jongetje uitsprong
en met een soort grijns op het gezicht,
vroeg hij;
„Wat sta jij hier je te vergapen roole
den iezeren 'oe'k', bie de schjoLe tot aelef-
maele varre in 't poldieirtje itjo-e, en an
weeirs 'kanten. Mjè noe ilsi aeles wieg,
't Gaet aeles glad anders.
Dat gaet mee mesieuen begenwoprig
Ze vliege in zoo'n zweef 'kuresel ,as gjekj-
'ke deu de route. An iesere kittmgpjn
'angt zoo'n hakje, en jongens en mel
den, 't gaêt aêl in zweefmeule.
En noe a te mè toch an 't practical' bin.
(ne, Janne d'r is tegeinwooriig gin schaemj-
te mi ök'. Want a je dalt toch ziet
oe owe die meiden' ige'kUeeid binne, af-
'fij'n Janne, 't is vreeitlf 't is vneeit 3) ök!"
,pae Piete, 't is glad gin wonder 'oor
a ei je z'ó as ik, mee twi mteideni in 'uus4
zó we 'es pine .an jte maêge, en Wê zö
es scheuten deu m'n beeiniein van do
rimmetiek. Da's1 glad gin wonder, mensch"
zucht Janne.
,jEi je d: nog we's last van Jan<ne"
i'lc een zakje mee sterk» peipertment
bie m'n. Neemt er een paêr, Janjne, da's
zö goed, voo pine 'an je maêge.
„Asjeblieft, Piete, da's nog een ouwe
remedie Sterke pcpermbnt gebruik
i'k aêltied voor ml'n maêge, en pile
staêrtolie voo de rimmetiek.
JKiek noe toch 'es Janne, wat eeji
volk Dat gaet noe aêlemaêle dase.
'1 Is toch goddeloois1, 'oor. Zc binne
't Is toehg oddeloois, 'oor. Ze binne
glad beduveld. Kiek' noe toch 'es. Dat
aellef zevene ouwe tietd, de mart inluuie,
Vriedagssaêvends binne ze1 nie 't ouwen
Saêterdags bi'nne ze d'r verstand kwiet,
en s Smaêndags doeë ze 't nog zö es
over. Eu.... dan gebéurt er zó wat Jan
ne, Da ka je 'gloove 'oor. Mjè' öns, Jan'-
ne, öns een 'eikel ajn de mart,! óns gaê
di nie ni toe,
,Jn gin geval, Piiete."
Weeir valt er een stilte. De vooir-
deure ooirt mee een smak' open en
toegedaê, en di komt Janne d'z zëune
thuus, Wullem eeit die.
Wullem is twi jaêr lank in Rotterdam
gewist, op een ketoor, en noe is 't en op
't gemeeinte 'uus 'ier op 't durp.
Ie is aêl geleeird en ie praêt groois
ók. Wullem is eigelijikj een bitje grooit
in zijn waêpens, want z'n ouwers binne
toch mè errebeiers^menschen.4) weet je
„Dag moeder»' komt Wullem in 'uus
„hebt U visite?'' „Dag juffrouw*. Aan
de theetafel?"
„Dag Wullem. Je mot gin juffrouw zeg
ge 'oor" zegt zijn moeder, ,,'t is bure
Piete mèr. Dat bin ons glad nie gewend,
zokkp praêt."
„O, moeder, dat heb ik in de. stad' ge
leerd. Hier spreken de menschen zoo
plat, zoo boerachtig.
„Dat is juust zoo'n mooie daele, m'n
jongen. En vroeger, toen praête je ok
Noord-Bëvelans. Jie bin noe zó geleeird,
je weet toch wè, dat er zellefs jvereeini-
giengen binne, dir atte ze onze 'taêle
bestudeere, omdat >t en zö mooi is'. Mè
affijn, me zulle gin ruzie maêke, vrede
boven aêles. (i
Dan vraê'gt bure Piete: „Wullem, tnoe
atte jie mee jé moeder zó an 't praêtem
binne, noe zou ik joe Wè es wat wille
vraêge. Jie bin noe op de sekeretejrie
ier op 't durp. Noe 'ek vanide weke zó
gezeit tegen m'n veint: Arjaên, zee ik,
weet jie noe nie, wanneer of ze |de eeiste
Kur'tjeensche mart gehoue èn?" Ie as
Kurtjeenaêr zou dat toch motte we te
Ik nie zie je, ik komme van; Ivesjs-
plaête 5). Dat ka je we zieë an m'n
muste, die angt binaê op mm achterwer-
rek. Mèr m'n veint wist 'et okj nie.
Zeg Wullem ka jie mien dat noe 's nie
zegge?" j,
„Wel ja, juffrouw, zeker wel. Laat
eens zien ik heb toevallig deze week'
gelezen op het gemeentehuis, dat den
vos?"
Het hart van het kind kromp, onder
felle pijn, inéén, maar tegelijk laaide
woede in hem op.
Hij draaide het uitstalraam den rug toe
en liep de straat uit, zonder doel, op goed
geluk.
,,'n Centje meneer, 'n centje maar!"
hoorde hij plotseling aan zijn ooren en
dit leidde hem, hoewel hij er niet om ver
zocht was, toch af van zijn dreigende
gedachten, die ;op wraak zonnen. Hij
zag vóór zich uit gaan een arme, oude
vrouw; zij hield de magere, uitgeteerde
handen gevouwen en haar diepingezon-
ken oogen keken mat een goed-gekleed
jongmensch na, die haar niets had gege
ven. Een korte aarzeling... dan greep
Paul in den zak van zijn oud en versteld
broekje. Zestien heller rinkelden, ge
schenken van arme familieleden een be
looning voor het wegbrengen van een
zilveren kan der buurvrouw naar de
bank van leening en voor het tweemaal
poetsen der laarzen van een buurman.
Hij haalde acht heller te voorschijn en
gaf ze aan het oude vrouwtje.
Op de trap der Dominicaner-kerk za
ten weer twee bedelvrouwen, de mus.
schen der straat, die leven van wat het
toeval brengt. Aan elk van haar gaf hij
vier heller en zei: „Hier heb je wat." En
fluisterend voegde hij eraan toe: ,,'k Had
me zóó op die plaatjes verheugd, maar
voordat ik dien d^ar wat verdienen
laat..."
Thuis gekomen haalde Paul een boek
voor den dag, waarin vele platen afge
beeld waren: „natuur-historische atlas".
Hij had dezen van een medescholier, den
zoon van een rijk man, cadeau gekregen,
omdat hij hem bij de repetitie flink
voorgezegd had.
Den volgenden morgen ging Paultje
hiermee naar den antiquair en bood het
hem te koop aan. Het boek was ruim zes
kronen waard.
27slen Juli 1857 de eerste verordening
op de te houden kermis is tot 'stand!
gekomen. In 1857 is dan ook de eerste
Kortgeensche kermis officieel gehouden."
„Bel zooiê, Wullem. Noe jie kan 't
wete Mèr noe za 'k es opgestappe.
't Raêkt bie viere, en dan m» 'k, de bo-
terammen gaê s'mêire eii snieë en koffie
waêter opzette."
Gaê je noe a weg. Piete? Affijn je
mot het zellef Wete 'oor. Je bin mien
nie tot last. Mó je gin kammetje ,thee
mir? Nie?''
„Dank je, Janne. Ik gaê nir 'üus 'oor.
En bedankt voo de vriendschap en je
komt het mè es vrom aêlle. Je weet
me weune, in den achterweg Dag
Wullem, Dag Janne. Gezondeit 'oor en 'k
ope dat het beter mag ,gaên mee je
maêge, Janne en mee die rimmfetiekste-
ken. Dag 'oor.
„Dag Piete. 'k Za ès uutlaête. 't Beste
'oor en ok de zegen thuus. Jongen, jon
gen wat een volk Piete dat er toch
verbieried, en a je zö deu de straête
kiekt is 't zwart van 't vol{k".
„Da's vreeit d'as 't enden 'uut. Noe
dag 'oor. Phh. wat is 't toch "eeit
Janne, en ik binne zó dikjke. Noe dan gaê
'k me, 'oor. Dag Janne."
Krijn de Vos,
1) De Kortgeensche 'kermis. 2) Ver
leden jaap, 3) 't is erg, 't ,is erg. 4) arbei-
ders-menschen. 5) Kolijnsplaat.
CD
de basis voor een zorgenvrij bestaan.
(Ingez. Med.)
DE DOUANE EN EEN KRENTEN-
MIKJE. Een geval van nauwgezette
plichtsvervulling, vermeldt de „Limb,
Koerier":
't Gebeurt op een Zondagmorgen aan
het Duitsche grenskantoor op een der
groote wegen, die Noor d-L i m b u r g
met het naburige Duitschland verbindt,
Een Nederlandsche fietser wordt door
den groen-geuniformeerden grensbe
ambte verzocht af te stappen met de
vraag:
„Wat hebt u in dat pakje?"
„Een kleine krentenmik," luide het
antwoord.
De Duitsche douane informeert verder:
„Hoe zwaar is die?"
„Weet ik niet precies, misschien twee
pond."
„Ja, dan zullen we even nawegen. Het
gaat volgens gewicht, ziet u."
Nu wordt het „kleine krentenmikje"
gewogen, hetgeen zoo nauwkeurig en
angstvallig geschiedt, dat het ongeveer
tien minuten in beslag neemt.
Dan zegt de trouwe grenswaker:
,ongeveer 900 gram," welk resultaat
wordt opgeteekend.
Daarna wordt een zwaar boek open
geslagen en na eenig zoeken mompelt
hij: „rozijnen". Volgt wederom een aan-
teekening.
„Is er ook boter in?" „Weet ik
niet," is 't antwoord.
Andermaal wordt bladzijde na blad
De antiquair bood hem er zestig hel
er voor.
„Dat is te weinig", antwoordde de
cnaap kalm en ging weg. „Rooie vos"
mompelde de man; de jongen had nog
juist het scheldwoord opgevangen.
Den volgenden dag vroeg een jonge
man bij den antiquair naar een „natuur-
ïistorische atlas". De antiquair had het
joek niet in den winkel. Hij had groote
spijt, dat hij het den roodharigen jongen
gisteren niet had afgekocht.
Den daarop volgenden dag vroegen
weer twee jongens naar hetzelfde boek.
Zij bestelden direct een exemplaar, als
de antiquair het zou hebben ingekocht.
Je ze maakte zich hevig verwijten, dat hij
dien „rooien vos" maar niet minstens
één kroon had geboden.
Er trad nu een student binnen die zes
ironen wilde geven voor den natuur-
ïistorischen atlas. De antiquair was woe
dend, dat hij oorspronkelijk niet één
troon en zestig heller had geboden.
„Twee kronen had je dien vos voor
iet boek moeten bieden", bromde de man
in zichzelf, toen, na een paar dagen, op
nieuw iemand naar den atlas vroeg.
Daar trad Paultje den winkel binnen,
dij bood den „natuur-historischen atlas"
te koop aan....
De oude slimmert werd plotseling een
toonbeeld van beminnelijkheid.
„Eén kroon wil ik je geven, jonge-
ïeer',' zei hij zoetelijk-lief, daarbij vrien
delijk grijnzend.
„Als u me vier kronen wilt geven, ver-
toop ik", zei Paul met een voor zijn jaren
ongewone vastberadenheied.
De antiquair zwoer bij kris en bij kras
dat hij al schade leed, als hij zelfs maar
ééne kroon betaalde.
Paul gaf niet toe.
„Twee kronen, jongeheer, ik verlies er
minstens nog veertig heller bij", er nog
aan toevoegend: „bij de zaligheid van
mijn ziel!" Terloops merkte hij op: ,,'t Is
(Ingez. Med.)
zijde omgeslagen. Volgt een korte aan-
teekening. Daarna de vraag:
„Zijn er ook eieren in?" „Weet ik
ook niet," klinkt het ongeduldig terug.
Nu na eenig zoeken begint de Duit
sche te rekenen en te tellen en te
cijferen.
De Hollandsche fietser staat ongedul
dig en in spanning te wachten op het
resultaat van deze gewichtig-doenerij.
Eindelijk klinkt het ernstig en met een
triomfantelijken glans in de oogen van
de lippen van den grensbeambte:
„Sie mussen genau 4 yi Pfennig Zoll
bezahlen; aber weil nicht weniger als
5 Pfennig erhoben werden darf, können
Sie weiterfahren. Gute Reise."
Daar tijdens dit onderzoek ook nog
drie automobilisten geholpen waren, had
de controle juist een half uur geduurd.
AANGIFTE LEERLINGEN AVOND
SCHOOL VOOR NIJVERHEIDS
ONDERWIJS.
Burgemeester en Wethouders van Mid
delburg brengen ter openbare kennis:
I. dat aangifte van leerlingen voor de
Avondschool voor Nijverheidsonderwijs
zal kunnen geschieden op Woensdag
2 en Donderdag 3 September e.k, des
avonds van 79 uur in het gebouw der
Ambachtsschool aan het Molenwater;
II. dat het toelatingsexamen voor de
school zal worden afgenomen op Maan
dag 14 September 1931 en de daarop
volgende dagen, telkens te 7 uur des
avonds;
III. dat de lessen worden gegeven op
Maandag-, Dinsdag-, Donderdag- en Vrij
dagavond telkens van 6J49% uur,
aanvangende op Maandag 21 September;
IV. dat, voor zoover er plaats is, ge
legenheid bestaat tot het bijwonen van
sommige lessen, waarbij ook vak- en
handteekenen;
V. dat zij, die voor het eerst toelating
verzoeken, eene geneeskundige verkla
ring moeten overleggen, uit welke blijkt
of de leerling voor het gekozen ambacht,
vak of beroep lichamelijk al dan niet ge
schikt is;
VI. dat het schoolgeld bedraagt 2.
per cursusjaar als minimum, naar gelang
van het inkomen opklimmend tot 16.
per cursusjaar als maximum, en aan on-
vermogenden vrijstelling wordt verleend.
Burgemeester en Wethouders
voornoemd,
P. DUMON TAK,
Voorzitter.
S. A. VAN LEVERINK,
le Secretaris.
Middelburg, den 7 Juli 1931.
(Ing. ;Med.)
alléén maar om een exemplaar in de uit
stalkast te hebben."
„Vier kronen", zei Paul.
„Vooruit dan maar, twee kronen veer
tig heller, jongeheer."
„Vier kronen", zei Paul weer.
„Twee kronen, zestig, jongeheer."
„Vier kronen", zei Paul, als was het
hem niet mogelijk meer iets anders te
zeggen.
De antiquair trilde van boosheid. Hij
voelde een grooten lust dien jongen met
die rooie, pruik in de haren te vliegen en
door elkaar te schudden. „Vooruit dan,
drie kronen", siste hij woedend; „jonge
heer" bleef achterwege.
„Vier kronen", zei Paultje met eento
nig stemgeluid, als een vink, die onop
houdelijk hetzelfde deuntje slaat. En hij
stond klaar om weg te gaan.
„Wacht... wacht! ik geef je je vier kro
nen... hallo, hier..,!" gilde de man, in-
toornig.
Vier kronen rinkelden op de toonbank;
Paul stak het geld bij zich gaf den anti
quair het werk en verliet den winkel.
„Is me ook een doortrapte schelm",
raasde de oude duitendief. „Als toeval
lig het boek niet was besteld dan..."
Hij schreef op een papiertje den prijs
van „7 K.", legde dit in het boek, maar
zóó, dat de cijfers er even buiten staken
en legde het in de étalage.
Paul echter slenterde langzaam de
straten door in zijn zak rinkelden vier
kronen. Hij liep een winkel in, waar hij
twee wollen truitjes kocht, twee muts
jes en twee paar kousjes, met elkaar voor
drie kronen. Het eene stel was hemels
blauw, het andere hardrood, het laatste
vond hij het mooiste. In zijn oor weer
klonk nog hetgeen vader een paar dagen
geleden gezegd had: „Marietje heeft
warme kleeren noodig maar ik heb geen
geld.,.." En moeder had toen zielig ge
keken en gezucht.
Voor zestig heller kocht hij voor moe
De Districts'-Arbeidsbeurs voor de ge«
meenten tusschen Oost- en Westersdhjelde
te Middelburg zendt ons de volgende
aanvragen Binnenland.
GRONINGEN, opzichler-teekenaar, met
praclische ervaring, bij voorkeur diploma
M. T. S., salaris nader overeen te komen,
tijdelijk, bij gebleken geschiktheid be
staat de mogelijkheid van vaste aanstel
ling, sollicitaties voor 25 Augustus a.s'.
BRED'A, bekwaam of halfwas glas-in-
loodzetter, dadelijk, voor bekwaam 55
cent per uur, en reiskosten of 60 cent
per uur zonder reiskosten,' voor onbe-
paalden tijd, halfwas loon nader over
een te komen
DELFT, 2 fijn lederbewerkers, moe
ten speciaal bekend zijn met het vervaar
digen van acte-tasschen en eenvoudige
damenstasschen, dadelijk, loon nader
overeea te komen, voor onbepaalden tijd,
reiskosten worden bij oproeping vergoed.
LEEUWARDEN, ketelmaker, moet
prima pneumatisch klink-koipkoker zijn,
dadelijk, 63 cent per uur, G.A.O., voor
onbepaalden tijd.
NIJMEGEN, 2 bekwame caulkers, voor
pl.m. 20 Aug. a..s., tegen pl.m. 65 cent
per uur, tot ongeveer Februari a.s.
LEIDEN, plaatwerker, voor herstellin
gen carrosserien, loon nader overeen
te komen, voor onbepaalden tijd.
DEVENTER, kapper (aank,. bediende),
dadelijk, loon nader overeen te kpmen,
en kost en inwoning, voor onbepaalden
tijd.
E'REDA, bekwaam loodgieter b.m. sa
nitaire installaties, dadelijk, loon nader
overeen te komen, voor onbepaalden tijd,
bekendheid met plaatsen van haarden
strekt tot aanbeveling.
Vakafdeeling Handelsreizigers.
UTRECHT, voor chirurgische instru
menten, ziekenverpl. artikelen laborato
rium benoodigdheden, reizigers, liefst
vakkundig voor a. Noord- en Zuid Hol
land, b. voor Zeeland, Brabant en Lim
burg, salaris enz. nader te regelen.
Vakafdeeling Landbouw.
FRANKRIJK. Geplaatst kan worden in
Esbly dept Sei.ne et Marne, echtpaar,
dat '25 a 30 koeien kan melken.1 Loon frs
1000 per maand, benevens huisvesting!
en moestuin.
Aanbiedingen uitsluitend ami de Dis-
tricts-Arbeidsbeurs te Middelburg.
Augs.
18 Domburg, Woonhuis, Blaupot t. Cate.
18 Middelburg, Inventaris Struve.
Sept. i
8 Notarishuis, De Groot en
HondinsL
der 'n paar dikke handschoenen, voor de
rest van het geld wat tabak voor vader.
Met zijn geschenken stapte hij naar
huis en bekende, dat hij zijn boek ver
kocht had, verzweeg echter op welke
manier. Hij schaamde zich 'n beetje tegen
over de ouders over de manier waarop.
Het tweejarig zusje, fraai uitgedoscht
met het rooie mutsje op het hoofdje, in
het rooie truitje bekeek zich lang in een
blikkerend en gescheurd spiegeltje tot
dat ze het vallen liet en klappen kreeg.
Op zijn geregelden gang naar school
zag Paultje langer dan twee maanden in
de uitstalkast bij den antiquair liggen de
„natuur-historische atlas", geprijsd voor
zeven kronen. De band raakte langza
merhand bedekt met een dun stoflaagje.
Paultje grinnikte tevreden. Na twee
maanden stond plotseling op het bijlig
gend papiertje: „zes kronen".
Paul lachte hartelijk. En toen opnieuw,
na twee maanden, zag hij, hoe de atlas
was afgepoetst en met een opschriftje
van „vijf kronen" voorzien.
Aldus verliep de eene maand na de
andere. De „natuur-historische" atlas
werd steeds weer afgestoft en versierd
met nieuwe papiertjes: „vier kronen"
„drie kronen". Nu kost hij „twee kro
nen", en nog altijd wacht de beklagens
waardige atlas als een betooverde
prins j op zijn bevrijder, met onbe
grensd geduld.
Paul lacht uit volle borst zoo vaak hij
voorbij komt en krabbelt met ontzettend
veel pleizier in zijn dikke rooie haar, met
alle vijf vingers tegelijk.
De antiquair denkt weieens af en toe
eenigszins argwanend, hoe het toch komt,
dat de koopers zich niet meer hebben
aangemeld, ja, nu en dan flitst hem een
vermoeden door het hoofd dat hij is beet
genomen. Zekerheid hieromtrent heefy
hij echter niet.
