moeilijke wegen TWEEDE BLAD VAN DE PROVINCIALE ZEEUWSCHE MÏDDELBURGSCHE COURANT VAN DONDERDAG 14AUGUSTUS 1930.No. 190 BRIEVEN UIT BERLIJN. WIENER'S HERBOUW. LANDBOUW. (Van on^en correspondent). Zelfs dr. Marx kan geen recht krijgen. Het geval van Cuvelier. Sadistisch ver worden rechters. Haten de de republiek en Frankrijk, Een „Vertrauenskrise der Justiz"! Berlijn, 9 Augustus. Zoo nu en dan merkt men weer eens, in welk een kwaad gerucht niet bij het buitenland, maar bij de Duitschers zelf de inheemsche justitie staat. Terecht Uw briefschrijver Roland is niet de instantie om dit te beoordeelen. Maar het ziet er toch naar uit, alsof zij die over een al te partijdige Duitsche justitie klagen, niet geheel en al ongelijk hebben. Dat men zulks als buitenstaan der constateeren kan, is dunkt mij, reeds een veeg teekeh. Dat de bekende ex- Rijkskanselier dr. Marx, zelf vroeger rechter geweest en een goed rechter op den koop toe, eenige jaren geleden (toenj hij nog kanselier was openlijk ver klaard heeft ,,ik wend me, als ik in het openbaar beleedigd word, niet meer tot de justitie, omdat ik de ondervin ding heb, dat ik daar toch geen recht kan vinden" zooiets zou stellig de deur dicht doen. Indien het niet toch nog een te eenzijdigen kijk op de dingen geeft. De krantenschrijver moet voor zichtig zijn, waar tienduizenden paar oogen zijn producten onder de loupe plegen te nemen en waar hij, dit vooral, nu eenmaal weet, dat vele andere le zers de gewoonte hebben, alles voor juist te aanvaarden, wat in de krant ge staan heeft, Neen ik mag zelfs met de getuigenis van een Duitschen Rijkskanselier en rechter als rugdekking niet neerschrij ven, dat men in Duitschiand geen recht kan vinden. Maar ik mag dingen con stateeren, die sinds 1919 dat zijn dus thans elf jaren, en een voldoend lange periode om een niet oppervlakkig oor deel te distilleeren onomstootelijk vast zijn komen te staan. En ik doe dat naar aanleiding van twee gebeurtenissen van den allerlaatslen tijd. De eene is de behandeling in hooger beroep van een klacht, dcor een Duit- scher tegen een Franschman ingediend, de „zaak-Cuvelier", die zich in Zuid- Duitschland afgespeeld heeft. Men kent waarschijnlijk de bijzonderheden. Fran- sche zwemmers komen in Duitschland uit en gaan na afloop met Duitsche meis jes ,,een straatje om", Duitsche radicale nationalisten winden zich daarover op, schelden, trachten de meisjes uit dit „slechte gezelschap" weg te krijgen. Een outsider krijgt een, overigens ongevaar- lijken, steek met een mes. De Duitsche rowdy's beschuldigen een der Fransche zwemmers, Cuvelier en deze wordt door den Duitschen rechter zonder een schijn van bewijs tot 4 maanden gevan genisstraf veroordeeld. De Franschman, een openhartige jongeman, die in het minst niet haatdragend is en dat zelfs na het tweede vonnis niet zal blijken, gaat in hooger beroep, omdat hij zich vol komen onschuldig voelt. De hoogere in stantie vindt wederom geen schijn van bewijs en bevestigt het vonnis, ofschoon het O. M. ditmaal slechts een geringe geldboete gevraagd had. Maar bij de be handeling blijken nog de wonderlijkste dingen. Een schrijver, bij de Duitsche rechtbank aangesteld, speelt den ver klikker tusschen zitting en rowdy's op den gang, wordt ontdekt en uit de zaal gezet. Het „opperhoofd" der radicale „nationale socialisten" blijkt door ver schillende officieele instanties van den gang van het proces op de hoogte gehou den te zijn. En het is verdacht genoeg 36 DOOP H.AMTOhSEM. Aan het graf stonden Dick en Joyce, l'10* ,T ie^en bloemen, die hij zoo Altgea t -5ad' een krans had gevlochten, j 01 ers' t°t den laatsten toe, al de oude vrouwtjes, leunend op haar stok alle buren mannen zoowel als vrouwen kwamen den heuvel af in hun werlc kleeren, om hem de laatste eer te be wijzen. En toen de laatste schop aarde op de kist gevallen was, keerden ze terurs tot hun werk en lieten hem alleen achter Dick en zijn zuster bleven bij het graf staan, totdat de anderen vertrokken wal- ren. Tot op dat o ogenblik had Joyce geen traan gelaten. Het scheen, dat' ze het zich niet kon voorstellen,, dat Frank was heengegaan en dat ze hem nooit meer terug zou zien. Maar toen de .aarde dof op de kist neerplofte en de 'blóef- men van den krans kneusde, sidderde ze, alsof haar eigen hart geraakt w|a-s'. Al de smartelijke gevoelens, die ze in haar ziel had trachten te smoren van het eerste oogenblik af, dat ze hem gep rien had, tot op dat allerlaatste -schalij- dat onder zulke omstandigheden een jury tot een veroordeeling komt. Een uur na dit tweede, hoogst won derlijke vonnis begint in Duitschland en bij Duitsch-Fransche conflicten, ook in Frankrijk onvermijdelijk de hooge politiek zich opnieuw met de „zaak Cu velier" te bemoeien. En ofschoon de Fransche correct genoeg is om niet aan een officieele interventie te denken, wordt zij toch in de zaak gemengd, om dat de organisatie der Fransche sport clubs er over vergaderen wil, of nu tot nader order Fransch-Duitsche sportont- moetingen zullen uitblijven. De Fran- schen hebben, en dat was van goede sportslui niet anders te verwachten, het besluit genomen, toch weer in deze maand naar zwemwedstrijden in Neu renberg te gaan, en verstandige krin gen in Duitschland, die de groote meer derheid van het Duitsche volk uitmaken, verheugen zich natuurlijk over dit be sluit. Slechts de radicale politici in beide landen en.... de Duitsche justitie zijn door dit besluit in het verdiende licht gesteld. Wij sportmenschen aldus ver klaarden de Franschen hebben met dat vonnis, juist of onjuist, rechtvaardig of onverdiend, niets te maken. Wij heb ben uiterst vriendschappelijke betrek kingen met onze Duitsche sportcollega's en die laten we door politiek en justi tie niet bederven, Het is een verfrisschend stortbad! Een wonder ook, als watersportlui er mee gemoeid zijn. De politici, met wie ik mij in deze brieven (gelukkig niet te bemoeien heb, mogen er het hunne van denken. Ver standiger zullen ze er waarschijnlijk niet door worden. De justitie echter mag gerust weer even achter het beeld van Vrouwe Jus- titia, wier blinddoek in Duitschland be denkelijk scheef is komen te zitten, weg schuilen. Want haar vonnis in de zaak Cuvelier is tweemaal opvallend partij dig geweest en is zeker niet minder af- stootend dan soortgelijke „vonnissen", die in de jaren der vreemde bezetting al te vaak door Fransche militaire rech ters geveld zijn in het Rijnland en in het Ruhrgebied De pot, die den ketel een verwijt maakt Stellig. Al kan er in Frankrijks voor deel vastgesteld worden, dat veel van de partijdige vonnissen, die op Fransch conto komen, zijn uitgesproken door mi litaire rechters, die onder deze omstan digheden wat al te zeer onder den in vloed van klasse-mentaliteit en als juri dische halve leeken hun ondankbare werk deden. In Duitschland leven wonderlijke, reactionnaire, achterlijke, niet met hun tijd meegekomen, in sommige gevallen bijna sadistisch-verworden rechters, die de reputatie van „opgemelde Justitia" al heel wat kwaad gedaan hebben. Daar woont zulk een type in Lübben, niet ver van Berlijn, in het beroemde Spreewald. Meneer en mevrouw hebben een acht tienjarig dienstmeisje uit de buurt. Kind met eerlijk gezicht, eerlijken oogopslag, brave oppassende ouders. Zoo was het nog verleden week. Zoo is het hoogst waarschijnlijk heden. Met die beperking, dat het dienstmeisje niet meer onder de levenden is. De zaak zit zoo Mevrouw merkt de vorige week, dat een bankje van honderd mark zoek is. Zij vertelt het aan meneer, die rechter is En die weet niets beters te doen dan het dienstmeisje te verdenken alweer zonder een spoor van bewijs en het arme kind te laten arresteeren. Maar hoe Hij geeft haar een paar agenten mee, die opdracht hebben, het kind met een grooten omweg door de meest be volkte straten van het stadje te voeren v/aar bovendien nog marktdag is. Vol gens de middeleeuwsche methode, toen misdadigers op een kar rondgereden werden of in een ijzeren kooi of aan den schandpaal werden tentoongesteld. Natuurlijk kan men het kind niets be wijzen en men laat het meisje weer in vrijheid. Maar in zulke jaren is het eer gevoel vaak in hooge mate overontwik- keld. Het arme schaap schrijft een af scheidsbrief aan haar moeder, dat ze zulk een schande, door de politie langs alle bekenden gevoerd te zijn, niet over leven kan, werpt zich onder den trein en is oogenblikkelijk morsdood. Niet alleen de bevolking van Lübben is in opwinding. Opnieuw richt zich de volkswoede tegen de justitie, die hier door zulke wonderlijke exemplaren ver tegenwoordigd wordt. Sinds jaren wordt hier te lande van een „Vetrauenskrise der Justiz" gespro ken en geschreven. Dat zou niet gebeurd zijn, als er niet overvloed van materiaal aanwezig ware, dat bewijst, dat onder de Duitsche rechters en ambtenaren van het Openbaar Ministerie al te veel kaf onder het koren schuilt. Men vraagt zich af, hoe dit mogelijk is Het is een overblijfsel van den „ouden tijd" en een gevolg van den „nieuwen" Een groot deel van de Duitsche rech ters behoort tot die klassen in Duitsch land, die der republiek een onsterfelij- ken haat gezworen hebben en die hun kinderen, die voor de rechterlijke macht bestemd zijn, in dezen geest opvoeden. Al te veel Duitsche universiteiten helpen met alle macht mede, om zulke plannen tot een goed einde te brengen. De rech ter voor zoover hij niet of werkelijk neutraal en onpartijdig, dan wel tevens (of uitsluitend) republikeinsch of zelfs socialistisch georiënteerd is voelt zich, bewust of onbewust, medestrijder in de machtige worsteling van het vooruitstre vende deel van het Duitsche volk met de andere groepen, die terug willen naar monarchie en klassenstaat. Daarbij hoort, dat hij antisemiet is en in Frankrijk den „erfvijand" ziet, hyper-nationalistisch denkt en voelt, en eiken „Auslander" (en hier heb ik helaas ook bitter persoonlijke ervaringen moeten opdoen) bij voorbaat met andere oogen aanziet dan den „treu- deutschen" man, dien hij voor zich krijgt. We hebben dezen misstand vast t stellen, ook al gaat zij ons ten slotte niet al te veel aan. Maar in deze schetsen van het leven onzer oostelijke buren hoort het beeld van een justitie, die niet meer beantwoordt aan de zeer hooge eischen, welke men in andere beschaafde Europeesche landen gewoon is te stellen aan rechters, die onder de geblinddoekte Justitia zitten, De strijd tegen partijdige rechtspraak in Duitschland in de Duitsche openbaar heid is vinnig, en niet van vandaag oi: gisteren. Die strijd beperkt zich niet tot subalterne rechters, die wellicht onder den invloed staan van de bedompte at mosfeer van kleine gemeenten, maar maakt niet halt zelfs voor het „Reichs- gericht" in Leipzig, dat eens de reputat'e had van een der meest voortreffelijke rechtbanken ter wereld. Is dat alles een gevolg van abnormale tijdsomstandigheden Zeer zeker. Want voor den oorlog waren klachten over frappant-partijdige vonnissen uit zonderingen, terwijl ze nu helaas rege zijn. Het wantrouwen van het Duitsche volk in de eigen justitie past bij de veront waardiging over ambtelijke corruptie en over politieke partijen, die het eigen be lang hooger stellen dan het heil van den staat. Onze vlijtige, dappere en veelbeproef de Duitsche huren maken moeilijke jaren door Wie onzer zonder zonde is, werpe den eersten steen., „v. ROLAND dingjs,moment toe, 'kwamen 'boven met onweer.sLaanbia-ay gewald. 'Zij 'kon, er n-iet langer teigen op. Bevend, met de handen slap langs het lichaam hangend, stond ze, te snikken of haar ha,rt breken zou, terwijl haar lippen vergeeI'sche pogin gen deden om zijn naam te stamelen. Ze was zich nauwelijks 'bewust van haar eigen 'bestaan, nog minder van ha,ar omgeving Ze bemerkte niet, dat allen het kerkhof verlaten hadden 'behalve Dick en zijzelf. Ze voelde niet, dat Dick '.zijn arm oim haar heen geslagen had en haar ondersteunde. Ze wist niet anders dan dat Frank dood was... dóód.... dóód, Dick stond te, trillen als een 'blad, toen hij bemerkte, hoe diep en vreeslelijk haar verdriet was. Het verschrikkelijke van het geval lag voor hem niet zoozeer hierin, dat Turnibull gestorven was, als wel hierin, dat Joyce alleen achterbleef... Joyce, wier liopeloöze liefde haar bijna in zijn armen deed bezwijmen. Hopeloos: Nog nimmer te voren had hij de af schuwelijke be'Leekenis van dat woord zoo diep doorvoeld. Hij had durven den! ken, dat de liefde tusschen hem en Audrey hopeloos was. Hóe dwaas. Nu leerde hij een liefde kennen, die niet dood was, die nooit sterven 'kon... een liefde die, uiteengereten, door zou 'blij ven bestaan, jaren lang 'in volslagen ho peloosheid. In de liefde is alleen de dood iets onherstelbaars. Uit den aard der zaak zal er bij velen een gerechtvaardigde nieuwsgierighe d bestaan naar den vorm, waarin de maga zijnen van Wiener Co. uit hun asch zullen herrijzen. Hierboven een teeke- ning van den voorgevel, zooals deze in de Langedelft, naast de fa. Kaan, komt. Wij ontvingen er nog de volgende toe lichting op De architect heeft oorspronkelijk een ontwerp voor dit gebouw gemaakt, waar bij de gootlijst lager, 't dak hooger en van pittige dakkapellen voorzien was. Op die wijze zou een levendiger silhouet werking bereikt zijn. In verband met de te verwachten hoogte der belendin gen, heeft hij echter het ontwerp zoo danig gewijzigd, dat de gootlijst thans zoo hoog is geprojecteerd, dat het gebouw in de toekomst niet door z'n belendingen zal worden gedrukt. Bij de vormgeving stond de ontwerper voor de groote Nederlandsch vee naar België, De invoer van herkauwers is na,ar de Brusselsche correspondent dei' Maasbode meldt vanaf heden weer toe- gelalen langs het ,grenska.ntoor va,n Sant- vliet. Daarentegen is de invoer van her kauwers tot nader bevel verboden la,n,g| de igrens'kantoren Esschen station e'it dorp. XXI. I onden in Augustus. Snikheet,, stoffig en benauwd. Dick ondervond het dag! aan dag, een heele week lang. Om tien uur 'smprgens begon hij en keerde met den trein van zes uur naar huis terug. Iedere dag leek hem een nachtmerrie, waarin heeren in jaquet met beleefde manie) ren op een belletje d ruikt en en iemand verzochten hem uit. te laten, na hei ra verzekerd te hebben, dat het hun ten zeerste speet, maar dat hij te oud of'te jong, of te hoog Ontwikkeld of te dit of te dat was voor hun kantoor. Toch) hield Dick vol uit dezelfde vasthoudend heid of koppigheid, ihoe men Wet noemen wil, die hem gedurende elf maanden aan het schrijven had gehouden. Hij volgde een vast systeem. Hij zocht uit de acty- vertenties een lijsljje van kantoren^ die dicht bij elkaar gelegen waren, om zoo dra de deur van het eene. achter hjetaii gesloten was, naar het volgende te gaan. Hij ging naar bankinstellingen, assuran tiekantoren, groothandelaars in veiliigj- heidsscheermessen en schoenveters maga zijnen van speelgoed, kleenein of glas- en aarde werk', in één woord n aar alle mo gelijke en onmogelijke zaken. Maanden geleden had hij tegen Joyce verklaard, dat hij naar werlc verlangd-a en zijn plaats wilde zoeken in den strijd om het bestaan. Nu was hij er Irneeijbte|zig en hij kwam lot de ontdekking,) dat (hij voor dien strijd minder goed tegerusii was, dan de eerste de beste loopjongen Zijn universitaire opleiding, waarop hij (zich een paar maal beroepen had, loen men hem vroeg, wat hij tot nogloe (gek daan had, gaf slechts aanleiding lol glimV lach(jes en afwerende bewegingen. Hij had toen dat woord maar uit zijn woon de nschat geschrapt. Hij was tot de conclusie -gekomen, dat hij veel beter zegge,n kon: niets". Het resultaat was toe h hetzelfde en het kostte- minder tijd om het te zeggen. De overtuiging drong zich aan hem op, dat -een jongste bediende, die; twaalf gul den in de week een genie moes-t we zen,, en dat een gestudeerd man niet veel meer dan een ezel was, die niets kon en nergens verstand van had en in igieen geval bruikbaar was. Hij had vijf pond geleend van Joyce-, van haar huishoudgeld,, en die waren geweldig aan het slinken. Die reis na,ar Londen en terug 'kostte h-ern per dag vijf shilling en daar kwam dan 'bij het geld VQ.or 'b-u-si of tram,, ^voio-r een stuitje eten en wat tabak', waaraan hij nog meier 'belhoefte gevoelde dan aan el-en Soms stond hij op de harde stoejj- stecnen van een kantoor, waar men heini' zoo juist de deur had gewezen, met op eengeklemde tanden, razend tegen paj- tro-on-s-, die er zich geen steek! van aan! trokken, die nauwelijks 'begrepen, dat hij broodgebrek leed. Wp-edend, -omdat al les scheen samen te spannen, om hem moeilijkheid een, men mag gerust zeggen „klein warenhuis",, dat een modern gegeven is, te doen passen in de sfeer en in de verhoudingen van de Lange Delft. Het gebouw diende dus eenerzijds te zijn een winkelgebouw, dat aan de tegenwoordig te stellen eischen zoo wel door inrichting als uiterlijk zou voldoen; dat wil dus zeggen, een mo dern gebouw, anderzijds aan de eischen welke ten aanzien van het passen in ds omgeving, in een provinciestad, rijk aan architectuurmonumenten, gesteld moeten worden. Hij heeft zich als taak gesteld, niet tegenstaande hij de toepassing van mo derne vormen en materialen geboden acht, dezen zoo te kiezen, dat, na de voltooiing, blijken moge, dat aan boven bedoelde eischen het volle recht is ge geven. Accijnsvrije suiker voor bijenhouders. Evenals vorige jaren heeft de Regeei- rin,g wederom aan de vereienigoig tot Be vordering) der Bijenteelt iin Nederland loe|- sleraming verleend, aain leden en niel- leden der vereeniging accijnsvrije suiker te verstrekken en wel tot een maxi mum van 71/2 K.G. per te overwinLeron 'bijenvolk. Bij wijze van proef heeft de regeering ook toegestaan, zulks -o-p aan dringen van den Rijksbijen te|el tconselen t iedere betrekking onmogelijk te maken Op andere oogenMaikkem was' hij be angst. Hij' was een werklo-oizeq di-e langs de straat naar werk loopt te vraganj, met schijnbaar even weinig kans om het te krijgen, als die groote massa van werklo-ozen, di-e in lompen gekleed de monstraties hielden op het Trafalgar Siqaare. Ze schenen hem toe slechts enkele schreden lager le slaan op den maalschappelijk'en ladder dan hij zelf. Londen was wreed en ongevoelig. Wie lette er op als, ©en man,! die nuttig (en werkzaam burger zou kunnen wezen, ver treden en vertrapt werd. Maar ten laatste scheen er een k'rui- melljje van de tafel voor hem te 'val'lien Llij; kwam in een ouderwelsch assuran tiekantoor terecht in de Lombardstraat waar men tijdelijke hulp te kort kwam. Het was vacantietijd en bovendien waren twee bedienden ziek. Zijn goede uiterlijk bezorgden hem het baantje. Hij zag er uit als een heer -en zoo werd liij jnaj Deel wat besprekingen ©n formaliteiten aan het copieeren van 'brieven -gfe'zel en het plakken van postzegels -o-p brieven van des morgens negen tol 's middags zes uur,, met een uur vrij o-m te gaan '-lun chen. Als salaris voor dil belangrijk© werk' ontving hij- de kapita,le som van één pond per week. Wordt vervolgd.

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1930 | | pagina 5