I
DE
I
2
HEERENRAAI
Tweede blad
s
van de
PROVINCIALE ZEEUWSCHE
van
Zaterdag 16 Jan, 1930 Mo. IS.
BEROERINGEN.
MENNONIETEN IN
BALLINGSCHAP.
RECHTZAKEN
KUNST EN WETENSCHAP
ECHTE FR.1ESCHE
20-50cf. per ons
LEGER EN VLOOT
Belasting bij in- en uitgaan in
Parijs, - Afschaffing van het
„bulletin vert". - Verhooging
van den parkeeringsprijs voor
taxi's. - Daardoor verhooging
van het rittentarief. - Ver
hooging autobustarief. - Ta
xistaking. Dreigende schouw
burg-, musichall- en bioscope
staking. - De 23ste salon van
de „Ecole Franqaise".
Parijs, 11 Jan. 1930
Tot op den eersten Januari, laatstle
den Nieuwjaarsdag, moest er steeds voor
alle benzine, die Parijs binnenkwam, 'n
bepaalde invoerbelasting betaald wor
den. Om de belasting te innen en fraude
te voorkomen, was de passage aan ie
dere poort zóó georganiseerd, dat de
auto's er slechts één voor één doorgela
ten werden, zoowel om de stad binnen te
komen, als om die uit te gaan.
Dus iederen keer, wanneer ze de stad
in wilden, waren de heeren automobi
listen genoodzaakt voor de poort te stop
pen, uit te stappen, hun meetschaal voor
den dag te halen, het deksel van hun ben
zine-reservoir af te schtroeven, den in
houd daarvan op te nemen, en dan naar
het kantoor van den ontvanger toe te
rennen en daar hun beurt af te wachten,
om hun hoeveelheid benzine aan te ge
ven, de vereischte belasting daarvan te
betalen en het groene papiertje in ont
vangst te nemen, dat hun dan eindelijk
recht zou geven de stad in te rijden.
Dikwijls gebeurde het echter ook nog,
dat een ambtenaar of een inspecteur- na
aflevering van het groene bewijsje met
den automobilist mee naar zijn wagen
toe ging, en op zijn beurt nog eens ging
•nameten, of de opgave wel juist was- ge
weest, of de bestuurder de barrière niet
had willen overgaan met méér benzine
in zijn reservoir dan hij aangegeven had,
en zoo dus de Parijsche gemeente voor
eenige stuivers of francs had willen be
stelen.
Wanneer men Parijs uit wilde rijden
was het weer dezelfde geschiedenis. Dan
moest men opgeven met hoeveel liters
benzine men de stad verliet, om den vol
genden keer bij het binnenrijden niet op
nieuw voor diezelfde benzine te moeten
betalen. En ook daarbij kon natuurlijk
weer fraude gepleegd worden, en al naar
de employés geluimd waren en het ge
zicht van een automobilist hun al dan
niet aanstond, stelden ze vertrouwen in
zijn opgave, of gingen weer mee verifi-
eeren.
Dat was alles goed en wel aan de min
der belangrijke poorten, maar aan de an
dere, zooals bijvoorbeeld de poorten van
Levallois Perret, waar iederen morgen
gemiddeld 4000 taxi's doorheen moeten,
enkel taxi's, zonder nog te rekenen alle
De grondfout van het Russische bols
jewisme is het wijsgeerige materialisme,
waarop het steunt. Houdt het daaraan
vast, dan zal het er aan te gronde gaan:
het materialisme is dood.
De bolsjewiki willen de maatschappij
op velerlei nieuwe pijlers grondvesten.
Van het meerendeel dezer kunnen we
niet met absolute zekerheid zeggen: ze
deugen niet. Communisme met al wat
daaraan vast zit, staan wij niet voor,
wijl het ons op deugdelijke gronden ver
derfelijk voorkomt. Maar van dezen
pijler der bolsjewiki-politiek kunnen we
met absolute zekerheid zeggen, dat hij
verwerpelijk en ondeugdelijk is: de
steeds fellere anti-theïstische strijdme-
thoden der bolsjewiki zal een ieder, van
welken geloove ook, veroordeelen moe
ten. Zelfs de bezonnen ongeloovige zal
inzien, dat de Russische regeerders van
thans, in hun ijver den heilstaat op aarde
te grondvesten, en rotte kromme paal in
den drassigen bodem der menschelijke
ziel heien, wanneer zij zeggen: „Marx
en Lenin zijn voldoende voor achter
grond en inspiratie van uw geestelijk le
ven!" Daarmede zullen de bolsjewiki
stellig hun doel voorbij schieten ge
lukkig maar.
Edoch: in Rusland gaan de zaken niet
snel. Onze kundige en in Russische za
ken zoo wei-georiënteerde medewerker
dr, Boris Raptschinsky wijst reeds ja
renlang op de voortschrijdende teekenen
van ontbinding, op de fouten in het bols-
jewieksch beheer# die zich onherroepe
lijk moeten wreken, maar: het gaat
zoo hard niet.'
En intusschen zijn er daar, die lijden,
vrachtauto's, autobussen, trams en parti
culiere auto's, die daar van en naar de
bouliene met zijn drukken handel en in
dustrie Parijs in- en uitrijdenmen
kan zich voorstellen, hoe het daar toe
ging op sommige morgen- en avonduren!
Wat een onontwarbare verkeersop
•stoppingen! Wat een lawaai vaak door
het gesnor der motoren, het getoeter en
getrompetter, en de onvermijdelijke ru
zies tusschen de chauffeurs tengevolge
van lichte botsingen veroorzaakt door
een te snel achteruitrijden of het probee
ren om nog net tusschen twee andere
auto's door te schieten, wat dichter naar
de poort toe!
En daar stond dan weer een kalme
en onverbiddelijke controleur met zijn
eisch: ,,Votre bulletin, s'il vous plait!"
Al jaren werd er door de pers en door
de publieke opinie om afschaffing van
dat groene papiertje, het zoo zeer gehate
„bulletin vert" geroepen; men klaagde
steen en been over de enorme verkeers
verhindering, die het teweeg bracht, en
dan al dat tijd- en benzine-verlies!
Maar de Parijsche gemeenteraad ant
woordde, dat het bulletin vert een be
langrijke bron van inkomsten was voor
de stad, waar die zoo maar ineens geen
afstand van kon doen.
Maar ten slotte heeft, geholpen door
onophoudelijk en krachtig streven van
Mr. Chiappe, de Parijsche politie-perfekt
om het auto-verkeer in Parijs te regelen
de publieke opinie dan toch haar zin ge
kregen, en het bulletin vert is afge
schaft sinds Nieuwjaar, en de passage
door de barrières is vrij.
Dat was prachtig dus, nietwaar?
Alleen
De stad heeft er een leelijk gat door in,
haar budget gekregen.
En om dat deficit te herstellen heeft
de gemeenteraad bedacht de parkeerings
prijzen te verhoogen, die de eigenaars van
taxi-auto's te betalen hebben.
Resultaat dat die eigenaars van taxi
auto's gevraagd hebben om een tariefs-
verhooging, en die ook verkregen hebben
Maar nu waren alle menschen, die ge
woonlijk van taxi's als vervoermiddel ge
bruik maakten, weer ontevreden!
In dienzelfden tijd had de Maatschap
pij der Parijsche autobussen en trams, die
haar inkomsten onvoldoende achtte ver
geleken bij haar onkosten, ook 'n tariefs
verhooging toegestaan gekregen. Alge-
meene ontevredenheid van al degenen,
die geregeld daarvan gebruik maakten
Gevolg van een en ander: de onte
vreden taxi-habitués gingen zooveel mo
gelijk gebruik maken van trams, auto
bussen en metro.
En daar begonnen de chauffeurs te
mopperen! dat hun eigenaars, die voor
zich tariefs-verhoogingen hadden gekre
gen, hèn daarvan heelemaal niet hadden
laten mee-profiteeren door hun een hoo
ger percentage van de recettes toe te
taan: dat dat het aantal cliënten door
die tariefsverhooging aanmerkelijk ver
minderd was, en bijgevolg dus ook hun
dagelijksche verdienste. En dus vroegen
zij op hun beurt aan hun eigenaars om
een verhooging.
En die -werd hun niet toegestaan.
En daarom hebben, voor 24 uur
slechts, bij wijze van waarschuwing, 1.1.
Vrijdag 10 Januari de Parijsche taxi
chauffeurs gestaakt.
Hoe kalm en veilig kon men nu de
straten oversteken! En hoe heerlijk rus
tig, nu er ineens zooveel minder van die
mutale, harde geluiden waren, die u an
ders overal achtervolgen! En wat een on
gewone aanblik gaf dat ook op Parijs
zelf, nu de straten en trottoirkanten bijna
naar lichaam en geest. Sommigen of ve
len zullen berusten, anderen zullen ten
onder gaan maar er zijn ook, die rus-
tig-revolteeren. Daarvan vertelde de
zer dagen (ds.) J(acob K(oekebakker) in
de N. Ct, van 28XII'29 o.m. het vol
gende:
„Daar in Rusland heerscht, onver
zwakt en onbelemmerd, het materialisti
sche marxisme. En het stelt als eerste
eisch voor ieder, die toetreedt tot de
communistische gemeenschap en haar
organen: afzweren van het oude geloof.
Openlijk erkennen, dat men met God,
kerk, en Christendom heeft gebroken.
Zooals wij het lezen in een verslag
omtrent de toestanden op het platte
land van Rusland (Mennonitische Blat
ter, 1929, bladz. 106):
„Mitglieder der Dorfkommune
können nur diejenigen Bauern wer
den, die sich öffentlich in einer Zei-
tung vom Glauben und von der Kir-
che lossagen."
Anderzijds de Russische geloovigen.
Ditmaal spreken we hier over een
groep van Christenen, die niet behooren
tot de orthodoxe Russische kerk, niet tot
den Russischen landaard, en niet tot het
Russische taalgebied. Eeuwen geleden
zijn ze door een vooruitziend keizerlijk
bewind als kolonisten toegelaten tot nog
niet in cultuur gebrachte, maar welvaart
belovende deelen van het toen reeds
onmetelijke Russische wereldrijk. In het
Wolga-gebied, in Oekrajina, straks in
Siberië vestigden zij zich, de Duitsche
boeren, die in eigen vaderland slechts
een nooddruft'g bestaan konden leiden,
en die energ.'c genoeg bezafen om in een
nieuwe wereld een nieuw leven te be
ginnen, Hun religie was, voor een klein
gedeelte, »Luthersch of Roomsch. Maar
verreweg het meerendeel was Menno
niet. „Doopsgezind" zouden wij Neder
heelemaal vrij waj-en, en men overal de
huizen- en winkel-gevels aan den over
kant kon zien!....
Gedeeltelijk ook in verband met de
verhoogde taxi-tarieven wordt er op het
oogenblik nog over een andere staking
gesproken. En wel door.... de direc
teuren van schouwburgen, music-halls en
bioscopen.
De zaken van de Parijsche schouwbur
gen gaan over het algemeen niet zoo bijs
ter goed den laatsten tijd. Het publiek,
dat vroeger hun zalen tot krakens toe
vulde, blijf er meer en meer uit weg,
om in plaats daarvan naar de bioscoop te
gaan.
De directies willen zichzelf niet be
kennen, dat het publiek eindeijlk genoeg
heeft gekregen van hun stukken met
eeuwigdurende huwelijks-ontrouw, flau-
we sentimentaliteit of afstootend cynis
me. En in plaats van den geest, het ka
rakter hunner stukken te vernieuwen,
zoodat ze zonder vreeze den strijd te
gen dê bioscopen konden aanbinden, pra
ten ze, schreeuwen ze, dat ze doodge
drukt worden met belastingen, dat de
armenbelasting hun mooiste winsten op
strijkt, en dat ook de taxi's er schuld
aan zijn, dat hun zalen hoe langer hoe
leeger worden: het publiek blijft weg
zeggen ze, omdat het er tegen opziet na
den uitgang van den schouwburg reeds
nachttarief te moeten betalen (dat om 11
uur ingaat). Dat nachttarief moet later
beginnen, eerst na 12 uur! protestee
ren ze.
En dus dreigen alle directeuren, in
begrepen de bioscoop-directeuren (die
meedoen uit corporatie-geest), dat ze
op een goeden dag, of beter gezegd op
een goeden avond hun zalen zullen slui
ten, en dan moeten de Parijzenaars, die
uit willen gaan, hun heil maar zien te
vinden enkel aan de cafétafeltjes.
Wat een beroering! wat een beroe
ring!
Zoo, al peinzend over al die kleinere
en grootere beroeringen, viel ons oog bij
toeval op een aanplakbiljet, dat de 23ste
Salon van de „Ecole Franchise" aankon
digde, in het Grand Palais.
De naam is mooi, nietwaar? „Ecole
franchise"! En dan de 23ste tentoonstel
ling!
Dat de Parijzenaars, Franschen noch
anderen, zich niet hebben laten beetne
men door een pretentieusen naam, daar
hebben we onmiddellijk het bewijs van
gehad. In heel de lange reeks van zalen,
waar onze voetstappen hol opklonken
hebben we precies.... 4 bezoekers ge
teld, die daar waarschijnlijk evenals wij
toevallig verdwaald waren geraakt.
Geen enkele Fransche kunstenaar, die
werkelijk meetelt in de kunstwereld
heeft er blijkbaar iets voor gevoeld om
mee te doen aan de tentoonstelling van
die „School" van brave schilderijen-fa-
briceerders, kunst-makers zonder eenige
originaliteit noch temperament, wien om
zichzelf een schijn van belangrijkheid te
geven, geen ander middel overbleef dan
zich te noemen met den zeer fieren naam
van „Ecole Franchise" der schoone kun
sten.
M. DE ROVANNO
stenares de compositie-techniek der li
noleumsnede nog niet volkomen be-
heerscht; daardoor doet haar werk, on
danks onmiskenbaar talent, wel eens iet
wat onrustig aan. Het „Boerenerf te
Westkapelle" b.v, heeft niet die streng-
evenwichtige verdeeling van wit en
zwart, die onder anderen zoo
groote bekoring aan een hout- of lino
leumsnede kan geven. Het „Laantje"
doet 't in dit opzicht al beter en bij de
„Binnenplaats der Kon. Mil. Academie
te Breda" zou deze rust in de compositie
bereikt zijn, mèt een mooi rhythmisch
effect door den zuilengang, ware het niet
dat de achtergrond daarvan weer te
warrelend is (als in het vorige nummer
bij de lino „Meisjes"). Toegegeven moet
worden, dat deze bezwaren bij de hand
drukken op Japansch papier, die wij za
gen, minder zwaar wegen, dan bij de
reproducties op crème papier.
Voortreffelijk is de reproductie van
„Oostersche fantasie", een groot doek
waarop in schoone kleuren een harmo-
nieuse fantasie gecomponeerd werd naar
enkele Chineesche beeldjes.
vrwktaüak
uitnemendAeidi
De Kroniek.
Het Januari-nummer van het tijd
schrift „De Kroniek" bevat weder
om een aantal reproducties van werk on
zer stadgenoote Fr. Rutgers van der
LoeffMielzinerhet meerendeel lino's.
Men kan zien, dat deze grafische kun-
landers zeggen. En die Mennonieten be
waarden nog als erfenis van hun verle
den de traditie, dat zij vroeger gewoond
hadden in de Nederlandsche gewesten,
maar vandaar om geestelijke en econo
mische redenen waren uitgeweken naar
het Oosten. Ook daar bleek nu geen
vaste woon te zijn gevonden. En zij trok
ken voort, uit Oost-Pruisen naar het
verre Rusland. En vonden daar, eeuwen
lang, een vrije en veilige plaats, waar
zij uitbrakan in menigte en tot grooten
welstand en hoogere cultuur geraakten.
Over deze talrijke, welvarende, kapi
taalkrachtige Christelijke kolonies van
Doopsgezinde signatuur brak de revolu
tie los als een albedreigend, alvernieti-
gend onweder. Eerst was 't slechts ge
rommel in de verte: het proletariaat der
groote steden en industriecentra dat de
ceizerlijke regeering verjoeg en het bols
jewisme aan het bewind hielp. Toen de
dreiging dicht bij: de wisselende krijgs
kans tusschen de rooden en witten teis
terde ook menigmaal deze Duitsche ne
derzettingen. Daarna de hongersnood
van 1921. En daarna de bevestiging van
:iet communistische bestuur, tot in de
uiterste hoeken van het groote rijk.
Dit bestuur doelt altijd door op één
wit: de socialiseering van het geheele
maatschappelijke leven. Langen tijd
ïeeft men de individualistische kleinere
aoerenstand ongemoeid gelaten. Thans
schijnt de periode aangebroken, dat ook
in de plattelandsgewesten, in de dorpen
en gehuchten een communistische orga
nisatie van het boerenbedrijf wordt be
proefd: ook wel het laatste restje pri
vaatbezit wordt geliquideerd door de
gedwongen „communiseering" der boe
renbedrijven."
„Zou hier," zoo vraagt de schrijver
dan verder, „niet laatste redmiddel kun
nen zijn: toetreden tot de dorpsgemeen
Door J. H. W:. K. Ie V lis sin gen
is hroger üeroep aangleteekend legen het
vonnis van den Kantorechter te Mid
delburg van 8 Januari 11. waarbij hij
wegens overtreding van art. 83 van het
Tramwegregjement (het in een in bewe
ging zijnde tram gaan)v is veroordeeld
tot eene geldboete vair i' 25 bij nielt'lae-
Laling en verhaal te vervangen door 25
dagen hechtenis.
De ambtenaar van liet O. M. heeft
eveneens tegen daL vonnis appel aan-
ge teekend.
De jongeman, die uit een garage
te Hilversum een auto wegnam, er mee
uitrijden ging, ze te Pm-merend aap een
caféhouder te koop aanbood en daarna
in hechtenis werd genomen;, werd Don
derdag dor de Vijfde Kamer der Am-
sterdamsche Rechtbank veroordeeld lot
één jaar en zes maand op gevangenisstraf.
Het O. M. had twee jaar gevorderd.
Voor de Alkmaarsche rechtbank
heeft in liooger beroep terecht gestaan
Jacob A.. drogist te Venhuizen bij Hoorn,
die oor hel kantongerecht te Hoorn
wegens het onbevoegd uitoefenen dier
geneeskunde was veroordeeld tot f 200
boete of 200 dagen hechtenis.
Hij had den 'brandstoffenhandelaar J.
Staan', die reeds 30 jaar sukkelde aan (een
epen beenwond en aan pijn in den
rug, geneeskundig behandeld. Hij liet de
wond mot soda uitwasschen en had daar
na een bruine zalf (Appel's wondbalsem)
(verstrekt. Voor de behandeling der rug
pijn schreef hij een drankjje voor.
Getuige Stam verklaarde, dal deze be
handelingen hem hebben genezen; ver
schillende doktoren, die hem tevoren
hadden 'behandeld, hadden hem onge
neeslijk verklaard.
Verdachte zei, dat hij geen belooning
voor de behandeling had genoteerd, maar
had geaccepteerd wat getuige hem had
gegeven.
Een zestal getuigen kwamen mededee-
le.n, dat verdachte ook hen van allerlei
kwalen en kwaaltjes radicaal had gene
zen.
Fisch was bevestiging van liet vonnis
van den Kantonrechter ie Hoorn.
(ook in 'Aonsen,'Sponden en ponden)
2lur Wïnfce£ier 'tt pa/ye D'E
O- p 1 i c lit i n g.
Voor de Haagsche rechtbank slotndl
(terecht de 52-jarige Cih. A. B. te Zand-
voort. Ilij had in '29 door 'n samenweef
sel van verdichtsels, C. Luttik, dr agist;
le Zanavoort bewogen tot het afgeven
van gelden tot een totaal bedrag van
circa f 4000.
Onder meer had hij aan L. meege
deeld, dat hij contact had gekregen met
den Rioemcenschen gezant, dat hij spoe
dig na,ar den Balkan zou gaan in diepst
van de Roemeen sche regeering en dat
hij dan in staat zou zijn veel |geld ga prer-
(dienen. Verder had hij meegedeeld, dat
hij voor de Roemeensche regeering het
Utrechtscli Dagblad'' moest koopen, dat
dit inderdaad door hem gekocht wa)S
en dat de gebouwen op zijn naam (ge
schreven waren. Nog later deelde hij L
mede, dat de directie van het .Utrechtseh
Diagblad" he,ml f 34.000 provisie zou ge
ven en dat die p-erceelen van liet „U.
D." circa f 600.000 waard waren.
Als eerste getuige werd gehoord1 Voor
noemde Luttik, die o.m. mededeelde, dat
hij aan verdoen te f 40 per week huis
houdgeld gaf. Later werd dit bedrag min
der. Getuige moest 1 September een
hypotheek aflossen en vroeg aan ver
nachte hel geld ler'ug. Verdachte liet
hem toen onder meer zien alle stukken
betreffende het ,,U.D." met de kada
strale ligging van de gebouwen.
Verdachte bezwoer getuige bij de na
gedachtenis van zijn onlangs overleden
zoontje, dat hij binnenkort die provisie
van hel „U.Di."" zou krijgen en dat ge
tuige daarom met de aflossing! van zijn
hypotheek nog even moest wachten.
Na verder getuigenverhoor vroeg de
'ambtenaar van het O.M. twee jaar ge
vangenisstraf.
Uitspraak over veertien dagen.
schap, en in een Christelijk communisme
verwezenlijken de idealen van Marx en
Christus bei4e?
Neen, zegt de overheid: Eerst Chris
tus afzweren, en dan Marx volgen!
Neen, zegt daartegenover de massa
van dezen Christelijken boerenstand
dan liever Christus vasthouden, en met
Hem het kruis dragen, wanneer ons het
leven en werken op deze plek der aarde
wordt onmogelijk gemaakt. Kunnen wij
niet langer hier ons bedrijf voortzetten
welnu, wij volgen Hem die ook geen
plek had waar Hij het hoofd veilig ne-
derleggen kon. En wij gaan in balling
schap!
De botsing is gekomen tusschen de
oude geloofsovertuiging en de nieuwe
leer. En de uittocht is begonnen. Dui
zenden Duitsche bóeren zijn rondom
Moskou gelegerd. En enkele honderden
hebben na éindelooze moeilijkheden een
pas naar Canada en naar Zuid-Amerika
(straks misschien ook naar
Laat onze
ons
uriname.'
overheid hier actief en
oplettend z ij n!) veroverd. De
massa wacht nog, in de barre winterkou.
En de grootere massa der nog thuis ge-
blevenen hunkert om ook te gaan. Wat
zal hiervan het einde zijn?
Reeds doet de Duitsche Regeering en
het Duitsche volk 't mogelijke om de
reeds aangekomen honderdtallen te ver
zorgen en voort te helpen. De Doopsge
zinde Broederschap over de geheele we
reld, Duitschland, Zwitserland, Neder
land en Amerika, slaat de handen ineen
om haar Christendom naar oude traditie
in praktijk te brengen. Roode Kruis,
Kwakers en andere philantropen zullen
ongetwijfeld volgen. De bannelingen om
des geloofswille zullen zich elders op
de wereld een nieuw toevluchtsoord vin
den en een nieuw leven."
Mail me L Hr. M s. „Van Galen."
Met uen t rpedjbootjager „Van Galen"
die morgei, van Den Helder, via L,as
Palinas naar Curasao, vertrekt, zal een
•gewone nrievenmaal naar Willenmstad
en een dépêche voor Hr. Ms. flottielje-
vaartuig" „Arend" naar Las Palmas wor
den verzonden.
Hiermede vervalt de reeds aangekon
digde verzending langs anderen weg van
een dépêche aan Hr. Ms. flottieljevaar-
tuig ..Arend" naar Las Palmas.
Tot zooverre de schrijver in de Nieu
we Courant. Het betreft hier een zaak,
die naar onze meening verre uitgaat bo
ven den beperkten kring der Doopsge
zinden: voor de Armeensche christenen
is destijds heel Europa in rep en roer
gebracht, hoeveel temeer is er hier nu
reden op te komen voor menschen, die
van onzen stam zijn en al behooren
ze nu niet precies tot dat Nederland
sche kerkgenootschap, hetwelk uit de
35 officieel in ons land erkende mis
schien het uwe is: de daad van deze
boeren in Rusland, om des geloofs wille
in ballingschap te gaan, spruit naar den
aard voort uit een echt-Nederlandsche
houding, die wij kunnen medegevoelen
en respecteeren.
Zooals wij eerbied hadden voor de
Russische Mennonieten die in den we
reldoorlog consequent weigerden de wa
penen tegen hunne medemenschen te
richten, maar die met een bij den ech
ten krijgsman zelden gevonden koelbloe
digheid en ziels-evenwichtigheid overal-
vooraan in het heetst van den strijd wa
ren, om de gewonden te verzorgen en
te helpen! Men hoore daarover den lof
van den toch waarlijk niet zachtzinnigen
dr. L. H. Grondijs, die het van nabij
aanschouwde.
De pogingen, die ook in Zeeland aan
gewend worden om deze ons aller geest
verwanten uit Rusland weg te helpen
naar gastvrijer oorden waar menschelij
ke toestanden heerschen, steunen wij
dan ook gaarne.
1) „Alleen d i e boeren kunnen lid der
dorpsgemeenschap worden, die in een
courant openlijk van het geloof afstand
doen en hun lidmaatschap der Kerk ver
breken."
