TWEEDE BLAD
TA»
Zaterdói; 28 Jan. 1928 No. 24.
BINNENLAND.
HAAGSCHE BRIEVEN.
(Nadruk verboden.)
WSj leven in Den Haag in het volle
vertier van het winterseizoen, bedoeld
wordt het vermaak binnen de muren.
Dat winterverlier is van aard wel overal
in ons land gelijk, maar „het vorstelijk
's Gravenhage" heeft dan boven 'dc an
dere steden des lands voor^ dat de Kon.
familie er aan deel neemt. In zeer, zeer
bescheiden mate, 't is waar. Naar wat
wij over het karakter onzer koningin
weten, is het ons bewust geworden, dat
zij niet voelt voor „ijdel vermaak", voori
wat wij „uitgaan"' noemen. Anders dau
voorheen 3an andere hoven, anders dan
nog steeds aan het Engelsche hof het ge
val is, ziet men de koninklijke personen
slechts zelden in den Schouwburg „de
Koninklijke" genoemd, vaker in het „Ge
bouw" bij groote concerten, waaraan de
Koningin-Moeder vrij geregeld deel
neemt.
Maar sinds Prinses Juliana haar acht
tien jaren telt, ontwaart men haar wel
eens, 't zij in gezelschap van haar vader,
't zij met haar moeder, in haar loge, en
voor zooveel de bezoekers het koninklijke
meisje niet van nabij kennen, ziel men
haar op aardige wijze vroolijk zijn en
lachen, niet slechts als er in de ver
tooning wat te lachen valit, doch ook
gedurende de pauzes. En het schijnt wel
of met haar in het hofleven van Den
Haag iets vroolijks is gekomen, zooals
hel trouwens op haar achttienjarigen
leeftijd past. Want wanneer zal een
mensch, koninklijk of gewoonweg bur
gerlijk, vroolijk zijn, als het niet op dien
leeftijd mag wezen'? De reeksen hof-
soirées worden gegeven; de reeksen of-
ficiêele maaltijden gehouden; maar dit
keer werd een maaltijd gediend, uw le
zers zijn er reeds van onderricht, wel-
J ke wel heeiemaal op het Leidsche stu
dentje Juliana van Buren sloeg, en waar
bij al het jonge volk was genoodigd,
waarmee „Hare Koninklijke Hoogheid, de
Prinses Juliana der Nederlanden" in haar
studententijd verkeert. Ilct zou misschien
nog leuker geweest zijn, indien al die def
tige „proffen" er niet bij waren geweest,
cn het enkel een maal,lijd was geweest
van jong volk. Maar een feest ten hove
kan geen voortgaan hebben zonder sta
tigheid, en hel was al aardig, dat bij hel
begin van den maaltijd het „Io Vivat"
werd aangeheven.
Het lijkt wel goed, dat prinses Juliana
in het optreden der koninklijke familjic
naar buiten opgewektheid brengt. De taak
der Koningin is moeilijk en zwaar. Zij
heeft die vervuld en vervult haar op een
wijze, welke bewondering afdwingt, en
het is zoo begrijpelijk, dat de KoninklQjke
vrouw vooral door haar ernst wordt ge
kenmerkt. Sinds wij prins Hendrik heb
ben leeren kennen, dus waarde ere n^Jeb-
ben wij geleerd, dat hij gaarne opge
ruimdheid laat blijken. Ieder die met
hem in aanraking komt, roemt zijn een"
voud, zijn jovialiteit, zijn gemoedelijkheid,
en er is niet veel toe noodig hem tot
een goedmoedig lachje te brengen, dat
de menschen met wie het oogenblik hem
I doet verkeeren, die, zooals van zelf
spreekt, van allerlei stand en opleiding
zijn, op hun gemak brengt. Daarover
hoort men ifan in Den Haag menig ver
haal, waaruit zijn gemakkelijkheid van
omgang blijkt eu dat ieder den prins een
aangenaam mensch vindt. Dc opvoeding
der vorstenkinderen leidt hen vaak in
I volwassenheid tot beschroomdheid in den
omgang met gewone menschen, eii de
geschiedenis leert, dat hun dit in de be-
oordceling door hun tijdgenooten veelal
geen goed deed. Het is daarom zoo ge
lukkig voor hel jonge „meisje-studentje"
van de Leidsche Hoogeschool, dat door
haar vriendinnen gewoonweg „Juliana"
wordt genoemd, dat zij in de omgeving
der Studeerende Jeugd in*Leiden eh om
geving, in aanraking komt, zeker niet mot
iedereen, die hel graag zou wllljen, doch
ook met jonge menschen, die niet „in de
^chaduw van een troon" zijn geboren.
De meeste menschen d,enken er niet
aan welk een nationaal voorrecht het
geweest is en nog is, d,at aan het hoofd
van het Nederlandsche staatsleven al
haast een halve eeuw een vrouw1 heeft
gestaan, twee vrouwen dan, en' dalt het
waarschijnlijk is, d,at dit misschien voor
nog een halve eeuw het geval zall zijn
En welke twee vrouwen zijn dat ge
weest? Koningin Emma, voor wie men
eerlang het feest zal vieren, dat zij als
jonge vrouw van Koning Willem III ons
land en ons volksleven binnenkwam',
welk een plaats heeft zij welen in fce
nemen in onze beoordeeling en in ons
hart. Haar dochter Koningin Willielmina!
Is er een nadenkend merfsch in Neder
land,, die haar niet de hoogste achting
\vijd,t? Het is te hopen, dal zij nog lang
haar verheven plaats in onls volksleven
zal innemen Doch wanneer aan haar
regeeringsvervulling, hoe dan ook, eens
een eind komt, dan is er alle reden ooi
te vertrouwen, dat Prinses Juliana, naar
het voorbeeld, liarer koninklijke moe
der en door de haar gegeven opleiding,
de overlevering, dat misschien een eeuw
lang aan het hoofd onzer regcering vrou
wen stonden^ waardig zal voortzetten.
Dit feit is zeer waarschijnlijk van
groote en gelukkige beteekenis geweest
voor ons staatsleven, want een vrouw
heeft althans voor mannen zooveel meer,
dat eerbied afdwingt, zelfs sympathie,
dan een man, niet enkel van haar eigen
volk, dpch ook van den vreemde. En of
schoon dan, gegeven haar constitulioneo-
le plichten, Koningin Emma en Koningin
Wilhclmina geen werkzaam deel hebben
kunnen nemen in wal men nog betrek
kelijk kort geleden „de emancipatie citer
wouw" noemde: het feit, dat er bij. ons
zoo lang een wouw heeft gestaan," waar
tot voor den oorlog in vele landen een
man stond,, is toch niet zonder betee
kenis geweest voor de betrekkelijk ge
makkelijke overwinning der vrouwenbe
weging ten onzent.
Misschien zal mijn uitmuntende colle
ga, mej. Emmy J. B. Belinfante, die kort
geleden in de Haagsche Vrouwenclub
vqrd gehuldigd, dit wel willen toegeven
Uit een publicistenfai^Jlie stammende, die I
in de Nederlandsche*«fagbl;Hlpers. dus in
een belar^rijlti stuk geestelijk leven van
ons volk, om zoo. te zeggen ook' een
vaste plaats heeft gehad, heeft ook deze
vrouw een mooie\familietraditie mooi
voortgezet Ik geloof van de oprichting
af van de „Nieuwe Courant"., toen dit
orgaan het buitengewone voorrecht had
geredigeerd te worden door mr. L. J.
Plemp van Duiveland,, thans nog eere-
voorzilter van den „Nederlandschen Jour
nalistenkring", uitnemend, dagbladschrij
ver zooals weinigen, heeft Emmy Belin
fante op een wijze, welke niemand) barer
schrijvende zusteren althans verbeterd
heeft, de „wouwenbeweging" voorge
staan, en dit zóó, dat zij *ook haar
mannelijke lezers overtuigde en voor de
goed,e zaak won. Het is in dc laatste
jaren met de „Nieuwe Courant' niet goed
gegaan Haar slechte lijden begonnen,
toen mr Plemp om gezondheidsredenen
als hoofdredacteur moest aftreden liet
uitnemende orgaan heeft sinds, zeker
allerminst uil gebrek aan toewijd,ing' of
talent van haar twee volgende hoofd
redacteuren, de heeren Bruna cu Bolhe-
uius Brouwer, het grootste deel barer
beteekenis verloren, terwijl nog slechts
haar twee niet anonieme medewerkers
aan 4e groote tijden van weleer (her
inneren. Waarom verdwijnt gij niet uit
hel geestelijk leven van Den Ilaag?
Waarom moesten begaafde medewerkers
heengaan?
Mej. Emmy Belinfante behoorde tot
hen Maar juist omdat liaarl dit ontslag
trof op een manier, waarvan ieder 'ge
tuigde: „deze begaafde en hoogstaande
wouw had beter verdiend", is er 'een
commissie uit de lezers, vooral lezeressen
gevormd, welke haar de hulde bracht,
dje haar „par droit de conquête el par
droit de naissancc" toekwam
Dit dpet aaarom een oud-publicislen-
harl goed, omdat het feil op zichzelf, dat
er een commissie wordt gevormd om
een journalist(e) te huldjgen zoo zeld-
z.aam is Och, journalislen, die anoniem
Schrijven, verlangen djl ook niet Zij
vinden dc hulde in hun plichtsbetrach
ting, en in het feit, dat hun lezers lten
zoo vaak tracleeren op ingezonden stuk
ken naar aanlcidiug van het geschre
vene, bewijs, dat zij dit althans hebben
gelezen. Al blijkt het, dal zij het niet
gleets hebben begrepen
net feit d,us, dat Emmp Belinfante
door haar lez.ers werd gehuldigd^ bewijst
len eerste hoe voortreffelijk zij haar
taak heeft vervuld, hoezeer zij de zaak
der wouwenbeweging heeft gediend, e.n
dat de vaderland.sche lezer toch niet
steed,s zoo lauwtjes, sommigen beweren
zelfs zoo ondankbaar, is, als hel den
scbijn draagt
c AD INTERIM
STUKKEN VOOR DEN GEMEENTE
RAAD VAN MIDDELBURG.
Leeraar Aardr ij ksku 11 d e
G y 11111 a s i u 111.
B. en W. stellen den raad voor den
leeraar in aardsrijkskunde aan hel Gym
nasium, B. van den Bout ontslag uit zijne
betrekking te vcrleenen met ingang van
15 April 1928, zulks in verband niet
zijn benoeming bij het middelbaar on
derwijs in Nederl. Oost-Indië.
Curatoren Gymnasium
Ter voorziening in de vacature van
lid van het College van Curatoren over
hel Gymnasium, ontslaan door hot over
lijden van ds. dc Ligt, doen B en W.
den raad de volgende aanbeveling toe
komen 1 ds J de Visser, 2 ds. Li
B Tjcbbes, beiden predikant bij de Ned.
Herv. Gemeente alhier.
"M a r k l w e z c 11
In de raadsvergadering van 25 Mei
j 1. werd, overeenkomstig het Voorstel
van B. en W. bestolen de lijdelijke re
geling met betrekking tol hel Marktwe-
PASTOOR HEUMANN'S
Geneesmiddelen
jtF sleedook voorradig in
■j het Alleen-depot:
NV. Apotheek
„Coronae" Bergen o.
Zoom, Zutvelstr. 35,
Tel. 62, Postgiro 3269,
Het groote Pastoor Heii-
mann-Boek 352 hls, 150,
afbeeldingen ontvangt
gratis enJranco ieder
lezer, die zijn adres in
zendt aon
L. Heumann en Co., Amsterdam C 87,
Staalkade 4, Briefkaart voldoende.
(Ingez. Med.)
zen wederom met 1 jaar te verlengen^
derhalve lot 1 Maart 1928.
Evenals gedurende het tijdvak 1 Maarl
1926—1 "Maart 1927 heeft ook tot nu
deze regeling lot volkomen genoegen ge
werkt, en zijn B. en W. van oordeel,
dat thans het tijdstip voor een defini
tieve regeling van deze aangelegenheid
is aangebroken.
In verband daarmede geven zij in
overweging met ingang van "1 Maart 1928
alle werkzaamheden betreffende het
Marktwezen op te dragen aan de ge
meentepolitie. den Commissaris van Po
litie te benoemen lot 'marktmeester, en
voorts voor hel verrichten van de desbe
treffende werkzaamheden per jaar een
totaalsom uit te kecren van f 350, ge
splitst in 1' 300 voor het daarvoor in
aanmerking komende politiepersoneel, en
f 50 voor administratiekosten.
B. en W. kunnen echter geen vrijheid
vinden mede te gaan met het denkbeeld
van <!en heer Paul, in de vergadering
van 25 Mei 1927 naar voren gebracht,
om voor den inspecteur van politic 2e
klasse, die door den Commissaris van
Politic daadwerkelijk is belast niet do
werkzaamheden betreffende het Markt
wezen, een salarisregeling te ontworpen,
waarin dc belooning voor het Marktwe
zen is verwerkt, aangezien zij van oor
deel zijn, dat <loor een dergelijke rege
ling de Commissaris van Politie beperkt
zou zijn in de keuze \an diengenc van
het politiepersoneel, die naar zijn mee-
ning liet moest geschikt moe! worden ge
acht de werkzaamheden, verbonden aan
hel Marktwezen, daadwerkelijk uit lo
voeren
Dc C. v. l;in, vereonigl zich met het
voorstel
W ij z i gi 11 g sal a risveror il.
De betrekking van loekenaar der Be
drijven werd lot heden niet afzonderlijk
san
DE MISLUKTE TOCHT
door
AMBER.
Het had dien winter al meermalen
gevroren, maar telkens als het ijs bijna
sterk genoeg was, viel de dooi weer in.
„En dan kun je weer opnieuw begin
nen,"' zei Henk, die met zijn twee vrien
den, Jan en Chris, na schooltijd naar
buis slenterde.
„Wat bedoel je daar mee?" vroeg
Chris, en ook aan het eenigszins verbaas
de kijken van Jan was te zien ,dat hij de
uitlating van zijn vriendje niet heeiemaal
begrepen had.
..Wel," zei Henk, „ik bedoel, dat we
dat ijs, dal er nu eenmaal is, maar moes
ten houden ,dan zou het veel gauwer
sterk genoeg zijn om te kunnen schaal-,
senrijden, als het weer opnieuw gaat
vriezen."
„Dus jij wou, dal het ijs kalm in het
kanaal bleef ,ook al dooide het?" in
formeerde Jan.
Chris schoot in den lach over die
malle vraag, maar Henk antwoordde
kalm: „Dal zou ik zeker willen, maar
daarom begrijp ik heel goed ,dat hel na
tuurlijk onmogelijk is. Ik wou alleen
maar zeggen, dat we veel meer kans
hadden om dezen winter nog op schaat
sen te komen, als het eenmaal gevormde
ijs niet telkens weer wegdooide."
„Daar zal toch wel niet veel tegen te
doen zijn," plaagde Chris.
„Weel ik óók welt Of jij zou er soms
een middeltje op moeten wetenI" kaatste
Henk terug.
„Ik niet, hoor," zei Chris. „Ik heb al
genoeg te doen met mijn schoolwerk. Met
liet weer bemoei ik me niet. Adieu, lui,
ik ben al weer thuis".
En hij ging de deur binnen, terwijl
Henk en Jan, die verderop woonden,
doorliepen cn voortgingen met het be-
I spreken van de kansen, of zij dezen win
ter nog zouden schaatsenrijden of niet.
Het was al eind Januari en ze waren het
er over eens, dal het natuurlijk niet
onmogelijk was, maar dat de kans toch
heel klein begon te worden.
Maar hel kwam anders uil zooals ze
niet verwacht, doch eigenlijk wel ge
hoopt hadden.
Nog geen week tater lagen namelijk
niet alleen de slootjes, maar ook het
groote kanaal stevig dichtgevroren. Dat
kanaal had men eerst nog trachten open
te houden misdadig' vonden dc jon
gens dat maar dc vorst was de sterk
ste gebleken en hel groote vaarwater
naar hel naaste dorp, \ornvde nu ook een
prachtige ijsbaan.
De drie vrienden profileerden er van
zooveel ze maar konden, waiTt je wist na
tuurlijk nooit .hoe lang hel zou blijven
vriezen.
,^En ik zou liet mezelf nooit vergeven,
als ik ook maar een uur was lliuis geble
ven, terwijl ik had kunnen schaatsen
rijden. Van die paar dagen vorst per jaar
die we tegenwoordig krijgen moet je
halen wal je maar halen kunt." verkon
digde Henk.
„Morgen gelukkig Woeusdag,zuchtte
Chris. „Dan gaan we 's middags zeker
eens een fünken tocht maken, hè men
schen?"
„Natuurlijk," stemde Jan ïu. „Over het
kanaal naar Vecndorp en dan langs Raas
huizen over de slootjes terug. Dat is een
tochtje v an een uur of driedat kunnen
wo makkelijk halen. Wc hebben er den
heelen middag den tijd voor."
In het vooruitzicht van den vrijen mid
dag, dien vrijwel alle jongens natuurlijk
aan schaatsenrijden zouden besteden^ was
4e aandacht in de klas dier drie vrienden
dien Woensdagmorgen niet al Tc groot.
Gelukkig was hun onderwijzer „zelf ook
jong geweest", zooals men dat wel eens
noemt, cn dus deed hij dien morgen een
oogje dicht. En zoo werd het ten slotte
toch twaalf uur, zonder dat er strafwerk
uitgedeeld had behoeven 1c wordjen.
Zelden waren de drie vrienden na
schooltijd zóó vlug thuis geweest als dien
dag. Anders deden zc dat op liun dooie
gemak en bracht bijvoorbeeld eerst Henk
Chris naar huis en dan Chris Henk weer,
maar ditmaal zetten ze er een ïlinken
pas in, want ze hadden afgesproken el
kaar om één uur a! bij de brug over hel
kanaal aan te treffen. En vóór je een
langen tocht gaat ondernemen, moet je
natuurlijk eerst flink eten, wat ook al
jer lijd kost.
„Zoo, lol één uur dan," zei Chris, die
het eerst thuis was. En om Jan, die nog
al eens vergeetachtig was, een beetje te
plagen, riep hij dien achterna- „Denk er
vooral om, dat je schaatsen meeneemt!"
Henk schoot in den lach en Jan zelf
lachlte ook hartelijk mee, want hij wist
dat het niet kwaad bedoeld was. Haas
tig liepen ze toen met zijn tweeën door
naar huis en hel eerste, wat zij dien dag
alle drie bij hun thuiskomst vroegen,
„Kan ik dadelijk gaan eten% moeder^
want we wilden vanmiddag een grooten
J tocht gaan maken?"
I Zij haastten zich zelfs zóó, dal hel kla-
j verblad al om tien minuten vóór ééu bij
de brug compleet was.
Henk had een ouden wandelslok van
zijn vader meegebracht en dal was dc
reden, dat de schaatsen 110/ haastiger
dan anders werden aangebonden, want
rijden aan een stok hadden ze nog nooit
gedaan.
En het ging fijn. Veel harder nog dan
dat je gewoon achter elkaar, rijdt en el
kaar bij de handen vasthoudt, vonden ze.
Verscheiden gi-ootcre jongens reden ze
voorbij on dan konden ze nooit nalaten
om even triomfantelijk om te kijken.
Genoeglijk krasten de scherpe ijzers
over het giadde ijs en Henk, die voorjp
reed, zette er steeds meer vaart in
„Zullen wc 1111 eens om het hards gaan
rijden, tot aan dien molen daar stelde
toen Jan op eens voor.
„Gocd,zei Chris.
„Best," vond Ilenk cn meLecn minder
den ze hun vaart en stonden weldra stil,.
Zoo eerlijk mogelijk gingen zc toen op
een rij staan. Een jongen van hun school,
die juist voorbij kwam, bood aan om hen
te „starten".
Hij zette een gewichtig gezicht en
vroeg. „Allemaal klaar'"
„Ja," zeiden de drie vrienden bijna
tegelijkertijd.
„Daar gaal ie dan zei de jongen.
„Eén, twee, DRIE."
En daar vlogen ze weer over de baan.
Jan en Chris waren vrijwel naast elkaar
maar Henk was al dadelijk een eindje
voor. Die kon altijd hel vlugste wegko
men. Maar daarom dachten de anderen
er natuurlijk nog niet aan 0111 het op te
geven. Het was nog wel duizend meter
tot aan den molen en wie hel winnen
zou, was nog lang niet zeker. Hel was
wel meer gebeurd, dat Henk, zooals ge
woonlijk,' in het begin voor was geweest
en toch nog als nummer drie was ge
ëindigd.
En dus bleven ze alle drie hun uiterste
best doen om de overwinning Ie behalen.
Toen, op eens, in heel wal minder
tijd dan noodig is om het te vertellen
gebeurde het
Er lag een lak dwars over de baan en
Henk zag dien te Iaat. Ilij struikeRJe, pro
beerde nog op de been te blijven, maar
dal ging niet. Hij viel en schoof door
slijn vaart o»-er het ijs voort, juist op een
bijt aan. Van richting veranderen "kon
hij in zijn liggende positie ook niet zoo
gauw en vóór hij het wist, spartelde hij
in het water. Brr, wal was dat koud!
Jan cn Chris, die het ongeluk hadden
zien gebeuren, gaven een schreeuw van
schrik. Maar al waren zc dan ook ge
schrokken, ze toonden, dal ze flinke jon
gens waren, die in moeilijke omstandig
heden hun hoofd niet verloren, maar
wisten te handelen.
Een paar seconden nadat hun makker
in het ijskoude water kopje onder was
gegaan, stonden zc allebei aan den rand
van de bijt Chris greep Henk bij zijn
rechterhand cn daarna slak de drenke
ling zijn linkerhand &an Jan loc. Samen
trokken ze hem toen vlug uit hel water.
„Gauw naar die boerderij daar eom-
J mandeerdon zc ,'lloud je schaatsen maar
I aan
I En toen grepen zc elk een druipenden
I arm van llenk w aaraan je voelen kou,
hoe kou dal water was geweest en hol
den zoo goed als dat mêï schaatsen aan
gaan wou, naar de boerderij die gelukkig
niet ver weg was
„Zoo," zei de boer. toen hel drietal bij"1
hem kwam binuenvalleii, „in oen bijt ge
reden zeker? Trek maar gauw die natte
spullen uit, ook je ondergoed Ilier is een
wollen lap om je flink droog te wrijven
Ga maar voor den haard slaan dan zal
ik wat kleeren van mijn jongen voor je
halen. Die kom je dan bij gelegenheid
maar eens terugbrengen, dan kun ie met
een vertellen, of je geen nadeelige ge
volgen van je bad hebt ondervonden."
En toen ging hij weg om de beloofde
kleeren te halen ter wijd da twee vrienden
Ilenk hielpen zoo gauw mogelijk zijn nat
te plunje uil te trekken De vriendelijke
boerin schonk onderwijl voor 4e j mgens
koffie in.
„Hè„ dat doel goed!" zuchtte het
slachtoffer, toen hij het warme vocht
naar binnen goot „Ik denk. dal het wel
goed zal alloopen; ik voel me ten minste
al weer veel beter."
„Wel ja," troostte de boerin „Onze
Rinus, waarvan jij nou de kleeren aan
krijgt, is verleden jaar door het ijs ge
zakt, maar die hefcït er ook niets van ge
weien, hoor Maar je moet niet in dien
kouwen wind naar huis rijden. Ga liever
met de autobus."
„Ta, dat Is misschien wek verstandiger",
gaf Henklpe cn toen kwam de boer terug
met de kleeren en moesten Jan en Chris
al spoedig even hard lachen als hun
gastheer eu gastvrouw, „omdat de jonge
heer er toch zoo potsierlijk uitzag fn flat
bocrenpakje."
Na hartelijk bedankt te hebben voor al!
de vriendelijkheid, die ze hadden onder
vonden op'de boerderij, ging het drietal
weer naar buiten
„Zeg", begon Ilenk toen aarzelend,
„jullie worden natuurlijk ook nog wel be
dankt, dat je me zoo gauw er uitgevischl
hebt, ik
,,'t Is goed, hoor", bromde Chris, eu
Jan liet er op volgen ,,'t Was warempel
nogal dc moeite waard, dat sprak toch
vanzelf."
„Nu, in ieder geval heb ik jullie tocli
even willen bedanken," vond Ilenk „En
ga nou maar gauw door, anders wordt
het te Iaat om over Raashuizen terug te
gaan. Ik zie mijn omnibus af aankomen
