Donderdag 26 November 1926 FEUILLETON. GELDKONiNGEN. No. 278 169' Jaargang; MDDELBURGSCKE COURANT. Dit nummer bestaat uit TWEE bladen. EERSTE BLAD MEENIJV'GSUITING EN VERANTWOORDELIJKHEID. Het aannemen door de Tweede Kamer vim drie moties, waarvan de Minister president had gezegd, dat de regeering ze mèt zou uitvoeren, heeft sommigen tot 9e conclusie gebracht, dat de Ka mermeerderheid het minder ernstig met de bezuiniging neemt dan de regeering, die voornamelijk linancieele bezwaren Tegen de uitvoering heeft. Er zijn er ook die er aanleiding tof kritiek in vinden op het aan het bewind zijn van het huidige kabinet-zonder-par- lemenl sineerderlie id Eigenlijk is het een bewijs van fie machteloosheid der Kamer, die, wetend dat haar stem toch geen gevolgen zou hebben, zich de weelde veroorloofde van een uitspraak zonder verantwoordelijk heid. Bij een normale parlementair© verhou ding zou de ministerieel© meerderheid gedwongen zijn goed te óverwegen welke gevolgen de aanneming van zulke moties zoude hebben. En els de op die meerder heid steunende regeering dan zou zeg gen: 't kan niet vanwege het gleld, dan zou die meerderheid hebben moeten tegen stemmen. Maar nu bestond er zoo'n dwang niet. Iedereen stemde vrij. En de uitspraak was een leege dop, waarvan sommige par tijen misschien aan de [kiezers den achter kant kunnen laten zien, onder voorwend sel dat het een echt ei is, waar salaris- vorbooging en een zevende leerjaar inzit ten. BINNENLAND. Bovendien plaatste de algemeene se cretaris, dr. L. G. Kortenliorst, de eco nomische concessies, die in het Ir act aal worden gedaan, in het kader der trac- taten van 1839 en in dat der opheffing van de neutraliteit vau België. Hij be toogde de noodzakelijkheid voor Neder land, zich ten opzichte van het herboren België opnieuw en grondig te oriënlec- ren en wel zóó dat in de verre toekomst nimmer uit de geografische historisch geworden ligging van Zuid-Limburg-*-en Zeeuwscli-Vlaanderen een voorwendsel kan worden gemaakt om tc trachten in het grondgebied van ons land eenigc wijziging aan te brengen. Bij het vormen van internationale kartels en trusts zal de gecombineerde -Belgische en Neder land sche industrie een maclil kunnen ormen, die voor beide landen voordeel zal afwerpen. Uit de vergadering werd bovendien het aangaan van een tolunie tusschenj beide landen aanbevolen, waardoor een veelzijdig georiënteerde economische een heid van twee landen, die te sjaineu ruim 14 millioen zielen tellen, zou kunnen' roeien. Nadat bij herhaling de bezwaren uit hel oogpunt der havens nog waren, be- licht, werd tot stemming overgegaan. Met de grootst mogelijke meerderheid verklaarden de afgevaardigden uit het aartsbisdom en uit de bisdommen Roer mond, 's-Hertógenbosch en Breda zich tegen het verzenden van een request aan de Eerste Kamer; de afgevaardigden van de Haarlemschc Diocesane en één lid der Bossche Diocesane verklaarden zich voor liet z.g. compromis-voorstel. Als gevolg van dit besluit staat Idus vast, dat de Federatie als zoodanig zich verder onthouden zal van eenigc aktie legen liet tractaat. HET NEDERJLANDSCH-BELGISCIIE VERDRAG. In de Alg. R. K. Werk gever s Vereen. Over het gebeurde in bovengenoemde verecniging bij de behandeling van het verdrag met België," vermeldt een pers bericht nog hel volgende: Getracht werd een compromis-voorstel aangenomen te krijgen, waarbij het Fede ratie-bestuur aan de Eerste Kamer zou verzoeken, heropening vau de onderhan delingen mogelijk te maken, teneinde als nog het Antwerpen—Moerdijk-kanaal uit het tractaat te verwijderen. Over dit voorstel ontspon zich een le vendige gedachtenwisseling, waaraan af gevaardigden uit alle diocesen deel na men. i. Tegenover de nadeelen, die voor Rot terdam en Amsterdam gevreesd worden, werden de voordeelen voor die havens uit de verbinding met het Luiksche in dustriegebied geplaatst. Verder werd d|e aandacht gevestigd op de verbeteringen in het vervoer van de Limburgsche Ifeolen en cokes, op de levensbelangen van Z. Vlaanderen bij een economische toenade ring tot België, op de noodzakelijkheid van samenwerking op cultureel en mate rieel terrein tusschen beide landen, die van nature op elkander zijn aangewezen, op de voordeelen die Westelijk Noord- Brabant uit het Moerdijk-kanaal verwacht en op de familie- en zakenrelaties die in de grensprovincies Nederlanders en Belgen sinds onheugelijke tijden verbin den. AIR. S. VAN HOUTEN CA EN DE VRIJHEIDSBOND. Mr. S. van Houten en zijn politieke vrienden hebben overwogen, dat voor een (afzonderlijk optreden bij de ver kiezingen voor Kamer, Staten en ge meenteraden geen aanleiding meer be staat, nu de Tweede Kamerfractie vau den Vrijheidsbond, de Liberale Staats partij. hun, op een door nen gedane vraag, liet voornemen heeft te kennen gegeven, ook in het vervolg krachlig op te komen legen het lij sten stelsel, zoos,ls dat in de tegenwoordige Jvieswet is gere geld. welke strijd door die fractie reeds is aangebonden door de indiening in April 1925 van haai- initialief-vporsft'el lot 'wijziging van, die wet. Mitsdien adviseeren zij hun politïe- ken vrienden, den Vrijheidsbond in den vervolge krachlig te steunen. DE GEWEZEN DUlTSCHE KEIZER. De Lokal Anz. verneemt uit l'olsdm sche kringen, die met de keizerlijke fa milie nauwe betrekkingen onderhouden, dat de gewezen keizer aan „Hcxwi- schuss" (spit in den rug) heeft geleden, maar nu aan de betere hand is. 1 HAAGSCHE BRIEVEN. (Nadruk verboden). Een poppententOiOnstelIing zooals thans in de Witte Brug gehouden wordt, is werkelijk een aardige vorm vau liefda digheid, met alle ijdelheden, djie daar bij te pas komen en vele lucratieve attracties voor hel goede doel. De plaats is goed gekozen, do Witte Brug heeft een oudje renommee vau deftigheid en voornaam heid, en iets wat daar plaats heeft, lokt een vrijgevig publiek. Dat bewijzen al da delijk de vele auto's die er voor den in gang staan. Ge verwacht dat talrijke da mes uit den eersten stand van mooi© poppen iets hebben gemaakt, dat modieus en mondain is, ld at ge er modieuse pop jes zult vinden, die personen uit de hooge wereld of uit de geschiedenis voorstel len, waaraan geen kosten zullen zijn gespaard. Maar deze tentoonstelling heeft verre mijn verwachtingen overtroffen. We zien er niet willekeurige poppen^ die eigenlijk imitaties van lieve kinderen zijn, zooals poppen in winkels gemeenlijk moeten uitbeelden, en waar men met behulp van zijde en bant Madame de Pompadour of Sarah Bernard in de rol van madame Sans Géne van heeft ge poogd te maken, of poppen met lieve jongensgezichtjes, die met een steek op Napoleon moeten voorstellen, of met ex tra mooie baljurk lieftallige imitaties van de jonge en oude dames zelf. Men heeft hier werkelijk begrepen, dat de kleeren niet de pop maken, en het schijnt, dat er bij de inzendingen vrij streng te werk gegaan is. Daarbij blijkt dat onze patri ciërshuizen ontzaglijk veel aardige dingen uit den ouden tijd bezitten, en er is zeld zaam veel, dat verraadt met hoeveel zorg en geduld in vorige eeuwen de moeders geknutseld hebben aau mooie pappenka mers. Het moderne is er met smaak ge daan, er zijn allergeestigste imitaties, poppen met eigenwijze gezichten en pas sende uitdrukking, werkelijk met type. De lof, die er al gezongen is over deze tentoonstelling is verdiend. Alleen één ding maakt het moeilijk van deze tentoon stelling te genieten, en dat is de belang stelling zelf. Want het is toch één groole coterie, die hierbij behoort. Het is! er druk, en de menschen kennen elkander te veel. Zoodat twee vriendinnen, dio elkaar ontmoeten, gezellig gaan praten in het nauwe gangetje, over het feest! ran de vorige week, en over de dienst bode die weggeloopen is, en hel verkeer wanhopig belemmeren. Dan worden er te veel strikjes en gelukspenningen en lootjes verkocht, het aantal lieftallige jongemeisjes hier is schrikwekkend groei en voorbeeldig ijverig, en alle rust, om de inderdaad merkwaardige inzendingen te bekijken, ontbreekt er ten eenenmale. zoodat je speciaal als man, die als porle- monnaiedrager tusschen al die dames, als een gunstig sujet voor het goefle doel beschouwd wordt, lichtelijk wan hopig gaat worden. Maar met dat al is de tentoonstelling cl iets bijzonders, meer dan men had mogen verwachten van een fancy fair met hel bloote dael geld bij elkander te krijgen. Des te meer valt het te betreu ren, dal hel zoo liefdadigheids-feeslachlig wordt opgevat, zoo'n gezellige jourboel is met pratende dames uit den beschaaf den stand, want wat er op lief gehield van historische poppen en poppenhuizen is, zou in een museum een plaats ver dienen, zooals de ouderwetsche keuken, waar niels ontbreekt van alle ingewikkeld keukengerei, met prachtig glimmend ko per, zooals de antieke pappenkamers, met de ouderwetsche sfeer en de fijne meubeltjes, die een wonder van ijver, geduld en toewijding zijn, zooals de Indi sche poppen, die prachtig en kostbaar vaak, in een museum voor land- en voll- kenkunde 'n eereplaatsje verdienen, zoo als de gouden koets zeldzaam natuurge trouw geïmiteerd, en zooals de tallooze aardige knulseldingen, b.v. de groote Geautoriseerde vertaling naar het Engelsch, van E. PHILIPS OPPENHEIM, door W. M. D. SPIES-v. d. LINDEN. 40). „De lui die zichzelf zoo genoemd heb ben," merkte Iiiggins grimmig op, „heb ben er gewoonlijk spijt van gehad." „En dat zal hij ook," antwoordde Phi- neas Duge ,„maar ik ben er niet zeker van. dat zijn tijd al gekomen is. Hoeren, jullie moet mij gelegenheid geven dit te overdenken lot morgenavond. Ik zal met mijn makelaar en mijn advocaat om tien uur op jo kantoor zijn, Weiss en als ik besloten ben naar Europa to gaan, is mijn 'bagage tegen dien tijd al op do" boot. Ik kan je nu wel al zeggen, dat ik voel zin heb om le gaan." Weiss slaakte een diepen zucht van verlichting. Hij schonk zichzelf een glas wijn in en dronk 'l m één teug leeg. 't Doet iemand goed je dat lo hooren zeggen, Duge" zei hij „Ik kan je ver zekeren ,dat \vo er de laatste weken lee- lijk inzaten. Ik voel me heel wat behaag lijker" nu jij in onze gelederen mee vecht." Phineas Duge spaarde hun alle verwij len. Hij vulde Higgin's glas en dat v&n zichzelf. Hij kon zich veroorloven groot- markt, die de meisjes van de vakschool maakten, met alle soorten kramen met marktartikelen in miniatuur, het markt volk van papier geknipt, dc artikelen van klei geïmiteerd, of zooals coupons en strengen wol, in werkelijkheid, maar op kuboulerformaat. veel gaat hiervan verloren in de half mondaine bijeenkomst die haar hoogte punt vindt hij de thee, geserveerd door de gedienstige Haagsche meisjes bij een concert van amateurs, die welwillend medewerken. Den Ilaag heeft, wat dat betreft, een speciaal troepje, dat voor alle liefdadig heid zonder aanziens des persoons te vinden, dat geen drukker werkkring heeft, zou men haast zeggen, aan al hun liefdadigheidsavonden, voor dküzend en één doel, en dat nooit schijnt uitgespeeld, nooit er genoeg van schijnt te krijgen, en altijd weer geroemd en gememoreerd wordt als er een verslagje van een of an dere uitvoering in de krant staat. Deze vereeniging, die zoo hard werkt, heeft den naam van Lidadihé. Lidadihc laat zich nooit tevergeefs verzoeken haar medewerking le verleenen, hetzij om het bal na een uitvoering op le vroplijken. hetzij om bij de thee te spelen, hetzij om concerten van zwaarder allooi te geven. Maar niet een ieder is daarover geslicht. De ij ver van Lidadihc wordt met leede oogen aangezien door de beroepsmuzi- kanten, die het optreden van deze ijve rige jongelingen als een ongepaste con currentie beSchouwen, want het liefda dige doel is niet zelden gering en le pas gebracht voor een of andere vereeniging, om zich de medewerking van Lidadihé te 'verwerven, wal op zich zelf voordeel voor de vereeniging is, die anders een strijkje zou moeten huren. Wanneer het programma nu maar voor zwakzinnige kraamvrouwen of drankzuchtige zuige lingen verkocht wordt, is men van een goed gratis strijkje of jazz zeker, en dc musici zijn inderdaad uitnemend en ver dienen den lof die hun het geheele jaar door in de vriendelijke verslagen gebracht wordt, en zulke verslagen over liefdadigheidsfeesten zijn nooit anders dan vriendelijk. Begrijpelijk is overigens de nijd van de beroepsmusici zeker. Want naast Li dadihé hebben ze andere concurrenten in de stad. Vroeger moest ge voor een bal op zijn minst een goede pianist heb ben, een goede viool en een cel. Te genwoordig is de pianisl nog noodig, maar die behoeft minder bekwaam te zijn, en verder doen een harmonica-amat- teur, een saxophonist en een slagwerk man al heel wat, en daar eLke H. B S tegenwoordig jasz-arlieslen lieeft, die zich met meer ijver op de genoegelijke ryth- mische muziek toeleggen dan wij toen we in onze jeugd een half uur minstens per dag piano moesten sludeeren, uit het vingeroefeningenboek en hel boek met de vervelende etudes, is de beroepsmuzikanl min of meer uitgesloten, althans overbo dig, als de korfbalclub of de voetbalclub een avondje geeft. Dan melden de ama teurs-jasz-bands zich zelf aan, blij, dal zi hun vroolijke geluiden eens kunnen laten hooren, en de pianist en violist, die vroe ger gehuurd moesten worden bij zulke gelegenheden, staan aan deu kant. Trouwens geheel andere instrumenten doen opgeld, en zeer is hier tegenwoordi; dc harmonica in trek bij de amateurs zoowel als bij de vaklieden. Ge hoort dit instrument bespelen op de voorname iniddagthee van des Indes, en in dfe eenvoudige dancings, en de amateur oefent er zich in voor zijn amateursjazz moedig te zijn. Hij had tegen ze gevoch ten, één tegen vier en zij kwamen naar hem toe om genade! „We zullen drinken op den nieuwen President," zei hij. „Deze heeft al te dik wijls tegen windmolens gevochten. Ilij moot maar hebben wat er bij staat." HOOFDSTUK XI. Vine's geweten spreekt. Virginia sliep weinig dien nacht. Haar kamer, één van de kleinste en goedkoopste in hel cosmopolilische „"boarding-kouso", aar zij verblijf hield, was heel hoog, bijna onder 't dak. De vensters waren klein en konden met moeite geopend vyor- dden. De hitte, gevoegd bij haar eigen on rust maakten de afmattende uren tojl één Lange nachtmerrie voor haar. Vroeg in den morgen stond, zij op en ging voor hol kleine vensier zitten, dat uitzicht gaf op een woestenij van daken, gehuld in een novel van rook, dio nu getint werd door tie eerste zonnestralen Er was een brok in haar keel en tranen welden in haar oogen. Het scheen haar toe dat niemand zich ooit een volmaak ter en absoluler eenzaamheid kon voor* stellen dan de hare. Zij dacht aan do vroego zomerochtenden op de kleine „farnj" dio legen de helling van dio een zame vallei lag, waar de lucht tenminste klaar on. zuiver eft schitterend was, waar Ihel gezang van de vogels klonk en de Westenwind, die altijd ruischte door het dennenwoud achter hun huisje den dage Een modern Zeeppoeder (Ingez. Mad op de Laan Copes of op het Bezuiden- hout, of in Zorgvliet waar ge nu de toonen hoort, tl ie lange jaren een roman- lisch-melancholicke achterbuurt eigen zijn geweest. Zoo sterk veranderen de tijden. Wat zouden onze voorouders wel zeggen als ze vernemen konden, dal tegenwoordig dc lieden van de deftigste families, van de hoogste standen, dansen bij een har monica. Trouwens het is beter om ons daar niet in te verdiepen, want ik geloof, dat geen enkele matrone uit de vorige eeuw liet overleven zou, als ze dezen lijd veer tien dagen moesten meemaken, met onze brutale kortgeknipte en kortgerokte jon ge dochters, die maar met mannen uit vliegen en op motorrijwielen hangen, en in lange pijpen sigaretten rookeu. Ik geloof, dat ik sommige der ouder wetsche pretentie use poppen op de ten toonstelling, oude markiezinnen en an dere waardige dames, al heb zien blo zen en boos zien kijken als hun oog op de moderne poppen in hun nabijheid viel. V.V T Uit Stad en Proyincie. raad aankondigde. Kon zij den last van de laatste maanden maar van haar schou ders werpen e» opnieuw daarginds zijn? Toeu doorschokte oen gevoel van wroe ging haar hart. Zij herinnerde zich hot ge- Luk, daf door haar toedoen tot lien was gekomen, die zij liefhad en de gedachte was als een stimulans voor baar. Zij ergat haai- eigen verdriet zij vergat dat vage, overweldigende gevoel dal haar le en voor enkele minuten doorstraald had, om weer le verdwijnen en verlangens on herinneringen achter le laten die m zich zelf een voortdurende foltering waren. Zij alles, behalve de gedachte aan wat hel zou heteokonen voor die anderen, die haar zoo dierbaar waren, als zij niet zou slagon in haar onderneming. Haar gelaat leek plotseling ouder geworden terwijl zij daar zal en niet haai' ringers om 't ven sterkozijn geklemd, haar eigen verlangens onderdrukte en zichzelf voorhield dat zij tol eiken prijs moest overwinnen, hoe hopeloos haar laak ook scheen» Opeens stond zij. op en begon haar kleeren bij elkaar le zoeken. Om half tien verliet zij hel pension en vertrok zon der adres achter te laten. Om tien uur zwenkte een «roolo auto den hoek om, stopte voor de deur en do heer Mildniay sprong cr uil e» snelde luchtig de treden op. Juffrouw Lougworlh was heen ge gaan ,werd hem meegedeeld door den sjo fele» Duitscho» kellner in vuile linnen jasje en vettige zwarte broek. Neen, zij Uit Walcheren. - In de Maandagavond gehouden ver gadering van de afdccling Hel Groen© Kruis le Weslkapelle, werd voor had geen adres achter gelaten, er was ook geen boodschap voor iemand, die haar misschien, zou komen opzoeken. De grootste fooi, die hij ooit ontvangen had, kon alleen bewerken, dal hij dieper 't huis zijns meesteres ging zoeken, dio builen kwam en bevestigde wat hij ge zegd liad Mildmay keerde zich langzaam om en reed weg. Stella en Morris N ine lunchten dien dag samen in een klein Mest End restaurant Hij had haar door de „telefoon gevrafagd om te komen en zij bad dadelijk een an dere afspraak afgezegd Zij waren nau welijks gezeten of hij deed haar een vraag. „Weet je, dat je nichtje in Londen is?" vroeg hij. „Wat! Virginia?" riep Stella uit. Hij kniklo; Stella was hoogst verbaasd. „Mei wien kwam zij?" vroeg zij. „Waar om is zij hier gekomen?" „Zij kwam alleen, arm klein ding," antwoordde hij. „en voor een hopeloozo onderneming. Ik heb nog nooit zoo iets aandoenlijks in mijn leven gehoord. „Zijij moest nog korte rokken dragen en met baar poppen spelen en ze is naar hier gekomen, vier duizend mijlen vei", naai" een stad, waar zij niets van weet, ara terug le stele» nu je weet wol wa! Je zoudt er om lachen, als het niet zoo droevig was." „Die kleine dwaas!" zei Stella half snia- i lend en loch met een klank van meelijden, 'in haar stem. „Ik dacht, misschien," zei Vine, kon je er ach lei" komen, waar zij is en eens naar haar toegaan om verstandig met haar te praten. Als we haar met iets anders hel* pen kunnen, zou ik 't graag doen, want ik haat do gedachte, dat zoo'n lief kind als zij door Londen dwaalt, met zoo'n onzinnig doel voor oogen." „Weel je, waar je haar vinden kunt?" vroeg, Stella rustig „Ik heb er geen idee van." antwoordde Vine. „Den laatsten keer, dat ik haar zag, was in mijn eigen kamers. Ik heb alleen spijt, dal ik haar gapui liet." Stella wierp een snellen blik op hem» „.Te eigen kamers'" herhaalde zij. „Wat bedoel je?" „Wel," zei hij, ,uiel het buitengewone geluk, dal babies soms treft, luisterde zij eeu gesprek tusschen twee mannen af, die over mij praatten en een bepaald uur afspraken, om in mijn appartementen te komen. Zij had wezenlijk den moed om daar zelf op dien lijd hoen le gaan. Ter wijl zij in de zitkamer zat, wachtten die anderen in de slaapkamer Zie je, z.o lean natuurlijk eon deel ervan verzonnen heb ben Ik weel hot alleen van haarzelf, maar zij zag er werkelijk uit, Of ze de waar heid sprak. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1926 | | pagina 1