Donderdag 26 November 1926
FEUILLETON.
GELDKONiNGEN.
No. 278
169' Jaargang;
MDDELBURGSCKE COURANT.
Dit nummer bestaat uit TWEE bladen.
EERSTE BLAD
MEENIJV'GSUITING EN
VERANTWOORDELIJKHEID.
Het aannemen door de Tweede Kamer
vim drie moties, waarvan de Minister
president had gezegd, dat de regeering
ze mèt zou uitvoeren, heeft sommigen
tot 9e conclusie gebracht, dat de Ka
mermeerderheid het minder ernstig met
de bezuiniging neemt dan de regeering,
die voornamelijk linancieele bezwaren
Tegen de uitvoering heeft.
Er zijn er ook die er aanleiding tof
kritiek in vinden op het aan het bewind
zijn van het huidige kabinet-zonder-par-
lemenl sineerderlie id
Eigenlijk is het een bewijs van fie
machteloosheid der Kamer, die, wetend
dat haar stem toch geen gevolgen zou
hebben, zich de weelde veroorloofde van
een uitspraak zonder verantwoordelijk
heid.
Bij een normale parlementair© verhou
ding zou de ministerieel© meerderheid
gedwongen zijn goed te óverwegen welke
gevolgen de aanneming van zulke moties
zoude hebben. En els de op die meerder
heid steunende regeering dan zou zeg
gen: 't kan niet vanwege het gleld, dan
zou die meerderheid hebben moeten tegen
stemmen. Maar nu bestond er zoo'n dwang
niet. Iedereen stemde vrij. En de uitspraak
was een leege dop, waarvan sommige par
tijen misschien aan de [kiezers den achter
kant kunnen laten zien, onder voorwend
sel dat het een echt ei is, waar salaris-
vorbooging en een zevende leerjaar inzit
ten.
BINNENLAND.
Bovendien plaatste de algemeene se
cretaris, dr. L. G. Kortenliorst, de eco
nomische concessies, die in het Ir act aal
worden gedaan, in het kader der trac-
taten van 1839 en in dat der opheffing
van de neutraliteit vau België. Hij be
toogde de noodzakelijkheid voor Neder
land, zich ten opzichte van het herboren
België opnieuw en grondig te oriënlec-
ren en wel zóó dat in de verre toekomst
nimmer uit de geografische historisch
geworden ligging van Zuid-Limburg-*-en
Zeeuwscli-Vlaanderen een voorwendsel
kan worden gemaakt om tc trachten in
het grondgebied van ons land eenigc
wijziging aan te brengen. Bij het vormen
van internationale kartels en trusts zal
de gecombineerde -Belgische en Neder
land sche industrie een maclil kunnen
ormen, die voor beide landen voordeel
zal afwerpen.
Uit de vergadering werd bovendien
het aangaan van een tolunie tusschenj
beide landen aanbevolen, waardoor een
veelzijdig georiënteerde economische een
heid van twee landen, die te sjaineu ruim
14 millioen zielen tellen, zou kunnen'
roeien.
Nadat bij herhaling de bezwaren uit
hel oogpunt der havens nog waren, be-
licht, werd tot stemming overgegaan.
Met de grootst mogelijke meerderheid
verklaarden de afgevaardigden uit het
aartsbisdom en uit de bisdommen Roer
mond, 's-Hertógenbosch en Breda zich
tegen het verzenden van een request aan
de Eerste Kamer; de afgevaardigden van
de Haarlemschc Diocesane en één lid
der Bossche Diocesane verklaarden zich
voor liet z.g. compromis-voorstel.
Als gevolg van dit besluit staat Idus
vast, dat de Federatie als zoodanig zich
verder onthouden zal van eenigc aktie
legen liet tractaat.
HET NEDERJLANDSCH-BELGISCIIE
VERDRAG.
In de Alg. R. K. Werk
gever s Vereen.
Over het gebeurde in bovengenoemde
verecniging bij de behandeling van het
verdrag met België," vermeldt een pers
bericht nog hel volgende:
Getracht werd een compromis-voorstel
aangenomen te krijgen, waarbij het Fede
ratie-bestuur aan de Eerste Kamer zou
verzoeken, heropening vau de onderhan
delingen mogelijk te maken, teneinde als
nog het Antwerpen—Moerdijk-kanaal uit
het tractaat te verwijderen.
Over dit voorstel ontspon zich een le
vendige gedachtenwisseling, waaraan af
gevaardigden uit alle diocesen deel na
men. i.
Tegenover de nadeelen, die voor Rot
terdam en Amsterdam gevreesd worden,
werden de voordeelen voor die havens
uit de verbinding met het Luiksche in
dustriegebied geplaatst. Verder werd d|e
aandacht gevestigd op de verbeteringen
in het vervoer van de Limburgsche Ifeolen
en cokes, op de levensbelangen van Z.
Vlaanderen bij een economische toenade
ring tot België, op de noodzakelijkheid
van samenwerking op cultureel en mate
rieel terrein tusschen beide landen, die
van nature op elkander zijn aangewezen,
op de voordeelen die Westelijk Noord-
Brabant uit het Moerdijk-kanaal verwacht
en op de familie- en zakenrelaties die
in de grensprovincies Nederlanders en
Belgen sinds onheugelijke tijden verbin
den.
AIR. S. VAN HOUTEN CA EN DE
VRIJHEIDSBOND.
Mr. S. van Houten en zijn politieke
vrienden hebben overwogen, dat voor
een (afzonderlijk optreden bij de ver
kiezingen voor Kamer, Staten en ge
meenteraden geen aanleiding meer be
staat, nu de Tweede Kamerfractie vau
den Vrijheidsbond, de Liberale Staats
partij. hun, op een door nen gedane
vraag, liet voornemen heeft te kennen
gegeven, ook in het vervolg krachlig op
te komen legen het lij sten stelsel, zoos,ls
dat in de tegenwoordige Jvieswet is gere
geld. welke strijd door die fractie reeds
is aangebonden door de indiening in
April 1925 van haai- initialief-vporsft'el
lot 'wijziging van, die wet.
Mitsdien adviseeren zij hun politïe-
ken vrienden, den Vrijheidsbond in den
vervolge krachlig te steunen.
DE GEWEZEN DUlTSCHE KEIZER.
De Lokal Anz. verneemt uit l'olsdm
sche kringen, die met de keizerlijke fa
milie nauwe betrekkingen onderhouden,
dat de gewezen keizer aan „Hcxwi-
schuss" (spit in den rug) heeft geleden,
maar nu aan de betere hand is. 1
HAAGSCHE BRIEVEN.
(Nadruk verboden).
Een poppententOiOnstelIing zooals thans
in de Witte Brug gehouden wordt, is
werkelijk een aardige vorm vau liefda
digheid, met alle ijdelheden, djie daar bij
te pas komen en vele lucratieve attracties
voor hel goede doel. De plaats is goed
gekozen, do Witte Brug heeft een oudje
renommee vau deftigheid en voornaam
heid, en iets wat daar plaats heeft, lokt
een vrijgevig publiek. Dat bewijzen al da
delijk de vele auto's die er voor den in
gang staan. Ge verwacht dat talrijke da
mes uit den eersten stand van mooi©
poppen iets hebben gemaakt, dat modieus
en mondain is, ld at ge er modieuse pop
jes zult vinden, die personen uit de hooge
wereld of uit de geschiedenis voorstel
len, waaraan geen kosten zullen zijn
gespaard. Maar deze tentoonstelling heeft
verre mijn verwachtingen overtroffen.
We zien er niet willekeurige poppen^
die eigenlijk imitaties van lieve kinderen
zijn, zooals poppen in winkels gemeenlijk
moeten uitbeelden, en waar men met
behulp van zijde en bant Madame de
Pompadour of Sarah Bernard in de rol
van madame Sans Géne van heeft ge
poogd te maken, of poppen met lieve
jongensgezichtjes, die met een steek op
Napoleon moeten voorstellen, of met ex
tra mooie baljurk lieftallige imitaties van
de jonge en oude dames zelf. Men heeft
hier werkelijk begrepen, dat de kleeren
niet de pop maken, en het schijnt, dat
er bij de inzendingen vrij streng te werk
gegaan is. Daarbij blijkt dat onze patri
ciërshuizen ontzaglijk veel aardige dingen
uit den ouden tijd bezitten, en er is zeld
zaam veel, dat verraadt met hoeveel zorg
en geduld in vorige eeuwen de moeders
geknutseld hebben aau mooie pappenka
mers. Het moderne is er met smaak ge
daan, er zijn allergeestigste imitaties,
poppen met eigenwijze gezichten en pas
sende uitdrukking, werkelijk met type.
De lof, die er al gezongen is over deze
tentoonstelling is verdiend. Alleen één
ding maakt het moeilijk van deze tentoon
stelling te genieten, en dat is de belang
stelling zelf. Want het is toch één groole
coterie, die hierbij behoort. Het is! er
druk, en de menschen kennen elkander
te veel. Zoodat twee vriendinnen, dio
elkaar ontmoeten, gezellig gaan praten
in het nauwe gangetje, over het feest!
ran de vorige week, en over de dienst
bode die weggeloopen is, en hel verkeer
wanhopig belemmeren. Dan worden er
te veel strikjes en gelukspenningen en
lootjes verkocht, het aantal lieftallige
jongemeisjes hier is schrikwekkend groei
en voorbeeldig ijverig, en alle rust, om
de inderdaad merkwaardige inzendingen
te bekijken, ontbreekt er ten eenenmale.
zoodat je speciaal als man, die als porle-
monnaiedrager tusschen al die dames,
als een gunstig sujet voor het goefle
doel beschouwd wordt, lichtelijk wan
hopig gaat worden.
Maar met dat al is de tentoonstelling
cl iets bijzonders, meer dan men had
mogen verwachten van een fancy fair
met hel bloote dael geld bij elkander te
krijgen. Des te meer valt het te betreu
ren, dal hel zoo liefdadigheids-feeslachlig
wordt opgevat, zoo'n gezellige jourboel
is met pratende dames uit den beschaaf
den stand, want wat er op lief gehield
van historische poppen en poppenhuizen
is, zou in een museum een plaats ver
dienen, zooals de ouderwetsche keuken,
waar niels ontbreekt van alle ingewikkeld
keukengerei, met prachtig glimmend ko
per, zooals de antieke pappenkamers,
met de ouderwetsche sfeer en de fijne
meubeltjes, die een wonder van ijver,
geduld en toewijding zijn, zooals de Indi
sche poppen, die prachtig en kostbaar
vaak, in een museum voor land- en voll-
kenkunde 'n eereplaatsje verdienen, zoo
als de gouden koets zeldzaam natuurge
trouw geïmiteerd, en zooals de tallooze
aardige knulseldingen, b.v. de groote
Geautoriseerde vertaling naar het
Engelsch, van
E. PHILIPS OPPENHEIM,
door W. M. D. SPIES-v. d. LINDEN.
40).
„De lui die zichzelf zoo genoemd heb
ben," merkte Iiiggins grimmig op, „heb
ben er gewoonlijk spijt van gehad."
„En dat zal hij ook," antwoordde Phi-
neas Duge ,„maar ik ben er niet zeker
van. dat zijn tijd al gekomen is. Hoeren,
jullie moet mij gelegenheid geven dit te
overdenken lot morgenavond. Ik zal met
mijn makelaar en mijn advocaat om tien
uur op jo kantoor zijn, Weiss en als ik
besloten ben naar Europa to gaan, is
mijn 'bagage tegen dien tijd al op do" boot.
Ik kan je nu wel al zeggen, dat ik voel
zin heb om le gaan."
Weiss slaakte een diepen zucht van
verlichting. Hij schonk zichzelf een glas
wijn in en dronk 'l m één teug leeg.
't Doet iemand goed je dat lo hooren
zeggen, Duge" zei hij „Ik kan je ver
zekeren ,dat \vo er de laatste weken lee-
lijk inzaten. Ik voel me heel wat behaag
lijker" nu jij in onze gelederen mee vecht."
Phineas Duge spaarde hun alle verwij
len. Hij vulde Higgin's glas en dat v&n
zichzelf. Hij kon zich veroorloven groot-
markt, die de meisjes van de vakschool
maakten, met alle soorten kramen met
marktartikelen in miniatuur, het markt
volk van papier geknipt, dc artikelen van
klei geïmiteerd, of zooals coupons en
strengen wol, in werkelijkheid, maar op
kuboulerformaat.
veel gaat hiervan verloren in de half
mondaine bijeenkomst die haar hoogte
punt vindt hij de thee, geserveerd door
de gedienstige Haagsche meisjes bij een
concert van amateurs, die welwillend
medewerken.
Den Ilaag heeft, wat dat betreft, een
speciaal troepje, dat voor alle liefdadig
heid zonder aanziens des persoons te
vinden, dat geen drukker werkkring
heeft, zou men haast zeggen, aan al hun
liefdadigheidsavonden, voor dküzend en
één doel, en dat nooit schijnt uitgespeeld,
nooit er genoeg van schijnt te krijgen, en
altijd weer geroemd en gememoreerd
wordt als er een verslagje van een of an
dere uitvoering in de krant staat.
Deze vereeniging, die zoo hard werkt,
heeft den naam van Lidadihé. Lidadihc
laat zich nooit tevergeefs verzoeken haar
medewerking le verleenen, hetzij om het
bal na een uitvoering op le vroplijken.
hetzij om bij de thee te spelen, hetzij om
concerten van zwaarder allooi te geven.
Maar niet een ieder is daarover geslicht.
De ij ver van Lidadihc wordt met leede
oogen aangezien door de beroepsmuzi-
kanten, die het optreden van deze ijve
rige jongelingen als een ongepaste con
currentie beSchouwen, want het liefda
dige doel is niet zelden gering en le pas
gebracht voor een of andere vereeniging,
om zich de medewerking van Lidadihé
te 'verwerven, wal op zich zelf voordeel
voor de vereeniging is, die anders een
strijkje zou moeten huren. Wanneer het
programma nu maar voor zwakzinnige
kraamvrouwen of drankzuchtige zuige
lingen verkocht wordt, is men van een
goed gratis strijkje of jazz zeker, en dc
musici zijn inderdaad uitnemend en ver
dienen den lof die hun het geheele
jaar door in de vriendelijke verslagen
gebracht wordt, en zulke verslagen over
liefdadigheidsfeesten zijn nooit anders
dan vriendelijk.
Begrijpelijk is overigens de nijd van
de beroepsmusici zeker. Want naast Li
dadihé hebben ze andere concurrenten
in de stad. Vroeger moest ge voor een
bal op zijn minst een goede pianist heb
ben, een goede viool en een cel. Te
genwoordig is de pianisl nog noodig,
maar die behoeft minder bekwaam te
zijn, en verder doen een harmonica-amat-
teur, een saxophonist en een slagwerk
man al heel wat, en daar eLke H. B S
tegenwoordig jasz-arlieslen lieeft, die zich
met meer ijver op de genoegelijke ryth-
mische muziek toeleggen dan wij toen
we in onze jeugd een half uur minstens
per dag piano moesten sludeeren, uit het
vingeroefeningenboek en hel boek met de
vervelende etudes, is de beroepsmuzikanl
min of meer uitgesloten, althans overbo
dig, als de korfbalclub of de voetbalclub
een avondje geeft. Dan melden de ama
teurs-jasz-bands zich zelf aan, blij, dal zi
hun vroolijke geluiden eens kunnen laten
hooren, en de pianist en violist, die vroe
ger gehuurd moesten worden bij zulke
gelegenheden, staan aan deu kant.
Trouwens geheel andere instrumenten
doen opgeld, en zeer is hier tegenwoordi;
dc harmonica in trek bij de amateurs
zoowel als bij de vaklieden. Ge hoort dit
instrument bespelen op de voorname
iniddagthee van des Indes, en in dfe
eenvoudige dancings, en de amateur
oefent er zich in voor zijn amateursjazz
moedig te zijn. Hij had tegen ze gevoch
ten, één tegen vier en zij kwamen naar
hem toe om genade!
„We zullen drinken op den nieuwen
President," zei hij. „Deze heeft al te dik
wijls tegen windmolens gevochten. Ilij
moot maar hebben wat er bij staat."
HOOFDSTUK XI.
Vine's geweten spreekt.
Virginia sliep weinig dien nacht. Haar
kamer, één van de kleinste en goedkoopste
in hel cosmopolilische „"boarding-kouso",
aar zij verblijf hield, was heel hoog,
bijna onder 't dak. De vensters waren
klein en konden met moeite geopend vyor-
dden. De hitte, gevoegd bij haar eigen on
rust maakten de afmattende uren tojl één
Lange nachtmerrie voor haar.
Vroeg in den morgen stond, zij op en
ging voor hol kleine vensier zitten, dat
uitzicht gaf op een woestenij van daken,
gehuld in een novel van rook, dio nu
getint werd door tie eerste zonnestralen
Er was een brok in haar keel en tranen
welden in haar oogen. Het scheen haar
toe dat niemand zich ooit een volmaak
ter en absoluler eenzaamheid kon voor*
stellen dan de hare. Zij dacht aan do
vroego zomerochtenden op de kleine
„farnj" dio legen de helling van dio een
zame vallei lag, waar de lucht tenminste
klaar on. zuiver eft schitterend was, waar
Ihel gezang van de vogels klonk en de
Westenwind, die altijd ruischte door het
dennenwoud achter hun huisje den dage
Een
modern
Zeeppoeder
(Ingez. Mad
op de Laan Copes of op het Bezuiden-
hout, of in Zorgvliet waar ge nu de
toonen hoort, tl ie lange jaren een roman-
lisch-melancholicke achterbuurt eigen
zijn geweest.
Zoo sterk veranderen de tijden. Wat
zouden onze voorouders wel zeggen als
ze vernemen konden, dal tegenwoordig
dc lieden van de deftigste families, van
de hoogste standen, dansen bij een har
monica.
Trouwens het is beter om ons daar
niet in te verdiepen, want ik geloof, dat
geen enkele matrone uit de vorige eeuw
liet overleven zou, als ze dezen lijd veer
tien dagen moesten meemaken, met onze
brutale kortgeknipte en kortgerokte jon
ge dochters, die maar met mannen uit
vliegen en op motorrijwielen hangen, en
in lange pijpen sigaretten rookeu.
Ik geloof, dat ik sommige der ouder
wetsche pretentie use poppen op de ten
toonstelling, oude markiezinnen en an
dere waardige dames, al heb zien blo
zen en boos zien kijken als hun oog op
de moderne poppen in hun nabijheid viel.
V.V T
Uit Stad en Proyincie.
raad aankondigde. Kon zij den last van de
laatste maanden maar van haar schou
ders werpen e» opnieuw daarginds zijn?
Toeu doorschokte oen gevoel van wroe
ging haar hart. Zij herinnerde zich hot ge-
Luk, daf door haar toedoen tot lien was
gekomen, die zij liefhad en de gedachte
was als een stimulans voor baar. Zij
ergat haai- eigen verdriet zij vergat dat
vage, overweldigende gevoel dal haar le
en voor enkele minuten doorstraald had,
om weer le verdwijnen en verlangens on
herinneringen achter le laten die m zich
zelf een voortdurende foltering waren. Zij
alles, behalve de gedachte aan wat
hel zou heteokonen voor die anderen, die
haar zoo dierbaar waren, als zij niet zou
slagon in haar onderneming. Haar gelaat
leek plotseling ouder geworden terwijl zij
daar zal en niet haai' ringers om 't ven
sterkozijn geklemd, haar eigen verlangens
onderdrukte en zichzelf voorhield dat zij
tol eiken prijs moest overwinnen, hoe
hopeloos haar laak ook scheen»
Opeens stond zij. op en begon haar
kleeren bij elkaar le zoeken. Om half tien
verliet zij hel pension en vertrok zon
der adres achter te laten. Om tien uur
zwenkte een «roolo auto den hoek om,
stopte voor de deur en do heer Mildniay
sprong cr uil e» snelde luchtig de treden
op. Juffrouw Lougworlh was heen ge
gaan ,werd hem meegedeeld door den sjo
fele» Duitscho» kellner in vuile linnen
jasje en vettige zwarte broek. Neen, zij
Uit Walcheren.
- In de Maandagavond gehouden ver
gadering van de afdccling Hel Groen©
Kruis le Weslkapelle, werd voor
had geen adres achter gelaten, er was
ook geen boodschap voor iemand, die
haar misschien, zou komen opzoeken. De
grootste fooi, die hij ooit ontvangen had,
kon alleen bewerken, dal hij dieper
't huis zijns meesteres ging zoeken, dio
builen kwam en bevestigde wat hij ge
zegd liad Mildmay keerde zich langzaam
om en reed weg.
Stella en Morris N ine lunchten dien dag
samen in een klein Mest End restaurant
Hij had haar door de „telefoon gevrafagd
om te komen en zij bad dadelijk een an
dere afspraak afgezegd Zij waren nau
welijks gezeten of hij deed haar een vraag.
„Weet je, dat je nichtje in Londen is?"
vroeg hij.
„Wat! Virginia?" riep Stella uit.
Hij kniklo; Stella was hoogst verbaasd.
„Mei wien kwam zij?" vroeg zij. „Waar
om is zij hier gekomen?"
„Zij kwam alleen, arm klein ding,"
antwoordde hij. „en voor een hopeloozo
onderneming. Ik heb nog nooit zoo iets
aandoenlijks in mijn leven gehoord. „Zijij
moest nog korte rokken dragen en met
baar poppen spelen en ze is naar hier
gekomen, vier duizend mijlen vei", naai"
een stad, waar zij niets van weet, ara
terug le stele» nu je weet wol wa!
Je zoudt er om lachen, als het niet zoo
droevig was."
„Die kleine dwaas!" zei Stella half snia-
i lend en loch met een klank van meelijden,
'in haar stem.
„Ik dacht, misschien," zei Vine, kon je
er ach lei" komen, waar zij is en eens naar
haar toegaan om verstandig met haar te
praten. Als we haar met iets anders hel*
pen kunnen, zou ik 't graag doen, want
ik haat do gedachte, dat zoo'n lief kind
als zij door Londen dwaalt, met zoo'n
onzinnig doel voor oogen."
„Weel je, waar je haar vinden kunt?"
vroeg, Stella rustig
„Ik heb er geen idee van." antwoordde
Vine. „Den laatsten keer, dat ik haar
zag, was in mijn eigen kamers. Ik heb
alleen spijt, dal ik haar gapui liet."
Stella wierp een snellen blik op hem»
„.Te eigen kamers'" herhaalde zij. „Wat
bedoel je?"
„Wel," zei hij, ,uiel het buitengewone
geluk, dal babies soms treft, luisterde zij
eeu gesprek tusschen twee mannen af,
die over mij praatten en een bepaald uur
afspraken, om in mijn appartementen te
komen. Zij had wezenlijk den moed om
daar zelf op dien lijd hoen le gaan. Ter
wijl zij in de zitkamer zat, wachtten die
anderen in de slaapkamer Zie je, z.o lean
natuurlijk eon deel ervan verzonnen heb
ben Ik weel hot alleen van haarzelf, maar
zij zag er werkelijk uit, Of ze de waar
heid sprak.
(Wordt vervolgd.)