KING
m
Middelburg veroordeeld tot f 15 of 15
d. h. wegens het zich al rijdende, per
rijwiel, vasthouden aan een vrachtauto,
geladen met hout en zich op deze wijze
te laten voorttrekken, gepleegd onder
Oostkapelle op 18 Mei j.l. De veroordeel-
'de was in hooger "beroep gekomen.
Eisch: bevestiging vonnis van den
kantonrechter.
E. A. H., 60 jaar, zonder beroep, te
Middelburg, was door den kantonrech
ter te Miodelburg veroordeeld wegens
fiet spelen mef centen te Ivoudekerke op
o Juni 1926 toi f 10 ol '10 d. h. De ver
oordeelde was in hooger beroep ge
komen.
Eisch: bevestiging vonnis van den
kantonrechter.
L. S.. 30 jaar, chauffeur, Goes, was
door den kantonrechter te Goes als be
stuurder van een autobus veroordeeld
tot f 25 of 25 d. h. wegens hel rijden
over een gesloten weg. De veroordeel
de was in hooger beroep gekomen-
Eisch: bevestiging vonnis van den
kantonrechter.
Tegen D. Ik, 42 jaar, schipper, Goes,
werd wegens het in behandeling nemen
Van een vrouw te Goes op 4 Juli jJ.
werd geëischt 2 maanden gev. straf.
Uitspraak in deze zaken 24 dezer.
VERSCHILLENDE 3E RICHTEN,
Maandag werd te Haarlem een
werklooze door den deurwaarder we
gens huurschuld uit een huis aan den
Slaperdijk (welke de noordelijke grens
van Schoten vormt) gezet. De deurwaar
der en zijn helpers moesten toen door
de politie beschermd worden, omdat er
menschen waren, die partij trokken voor
den huurder en tegen de uitzetting pro
testeerden. De eigenaar had het huis
reeds weer verhuurd. Toen de nieuwe
bewoner zijn meubelen in het huis wil
de brengen, vond hij dit in zoo'n toe
stand, dat er van betrekken der woning
geen sprake was. Zoo goed als alle rui
ten waren vernield, de plafonds naar be
neden gehaald, het behangsel en de trap
leuning zwaar beschadigd. Men ver
moedt dat dit gebeurd is bij wijze van
wraakneming op den huiseigenaar. De
politie te Schoten stelt een onderzoek in.
Men meldt uit Selzaete-
In bet z.g. vellenkot, alle kleine fabrie
ken heeten in deze omgeving een kot,
gebeurde verleden week een vrecsélijk
ongeluk.
Een jongetje van ongeveer dertien
jarigen leeftijd was met zijn vader naar
bet werk gegaan en liep de fabriek door,
hier en daar kijkende, doch onbewust van
het gevaar, ziph tussehen in beweging-
zijnde assen en riemen van draaiende
machines te bewegen.
Plotseling werd iiet ventje door een
riem gegrepen!, omhoog gelrokken en tus
sehen de rieraschijf gedrukt.
Na verschillende malen rondgesleurd
te zijn gelukte het de machine slop te
zetten.
Van het jongetje bleef niets anders
over dan een bloedige massa, de her
sens hingen langs de muur.
Naar Bclga uit Zurich meldt is
een Nederlandsch koopman, woonach
tig in België, in den trein Milaan—Zurich
door twee mannen beroofd van ISO.000
gulden.
Een meisje uit Boedapest eischt
f40.000 schadevergoeding van haai* kap
per, omdat hij heur haar kort geknipt
had, in plaats van het te shaniponeeren,
zooals zij hem gevraagd had. liet meisje
was met haar jongenskopje allesbehalve
ingenomen. Het had dan ook droevige
gevolgen voor ha'ar. In de eerste plaats
werd zij uit haar betrekking ontslagen,
omdat haar patroon geen jongenskopjes
onder zijn vrouwelijk personeel dulde
en bovendien had een jonge®, met wie
zij hoopte le trouwen ,haar daarom in
den steek gelaten.
De kapper verklaarde ,dat hij in een
vlaag van verstrooidheid het haar had,
afgeknipt.
Maandag kwam een kleine café
houder van Montmarte bij een juwelier
en verzocht hem eenige juweelen te
taxeeren. Hij had er 30 Engelsche pon
den op geleend, doch was gaan twijfe
len of hij niet bedrogen was. De juwe
lier zag dadelijk, dat hij met echte en
kostbare stukken te doen had, afkomstig
van een diefstal, eenigen tijd geleden ge
pleegd bij den graaf van Charbannes te
Moulins. De waarde bedroeg een paar
honderdduizend Hollandschc guldens.
De juwelier waarschuwde de politie, die
met den caféhouder meeging om den be-
leencr te arresteeren als deze de juwee
len zou komen inlossen. Inderdaad ver
scheen deze, een jongmensch van 24
jaar, later op den dag in het cafétje. Hij
werd dadelijk gegrepen en bekende on
middellijk, dat de juweelen v^in den be
doelden diefstal afkomstig waren.
Op Boirghill Court, een buitenver
blijf in de nabijheid van Hereford (Enge
land) woonden de dames Woodhouse,
die om hun liefdadigheid m «ld heele
streek zeer in aanzien stonden. Ilaai' per
soneel bestond uit een huishoudster en
drie mannelijke bedienden. Dc hof
meester ,een man van 45 jaar, die al 22
jaar bij dc familie djende, was onlangs
in ongenade gevallen en werd Maandag
op staanden voet ontslagen. Den volgen
den ochtend ,toen een der dames in de
keuken was, verzocht de huishoudster
haai- den man tenminste nog een week
in dienst te houden. Mej. Wioodhouse
weigerde zulks echter. Toen zij daarop
de keuken verliet, klonk er een schot
een stortte zij Ier neer. Ilaar zuster snel
de de gang in, waarop 'n tweede schot ook
haar terneer wierp. Toen de bedienden
aansnelden zagen zij den hofmeester de
dienkeuken invluchten. De beide dames,
die 58 en 65 jaar oud waren, lagen le
zieltogen. Toen de dokier verscheen, wa-j
ren zij al overleden.
De onmiddellijk gewaarschuwde poli
tie slaagde er na, een uur onderhandelen
in den hofmeester te bewegen uit de
dienkeuken te komen, llij had getracht
zich den hals af te snijden en zich vrij
ernstige verwondingen Toegebracht. Bij
zijn arrestatie verklaarde hij in drift de
dames neergeschoten le hebben.
Hel testament van Valentino, den
overleden filmster, is te Los Angeles ge
opend. Zijn eerste vrouw wordt er niet
in genoemd, zijn tweede vrouw Rombawa,
wordt bedacht met eén dollar en zijn
woning, onroerende goederen en meu
bilair komen aan Alberto en Maria Gug-
lielmo ,zijn broer en zuster. Een tante
krijgt een legaat ,maar de contante waar
de van de nalatenschap staat nog niet
vast.
Een later bericht meldt, dat de advo
caat en de executeur van Valentino de
waarde van zijn nalatenschap op onge
veer 1 millioen dollar geschat hebben,
waarvan ruim de "helft in onroerende
goederen. Mevr. Warner, een tante van
Valentino's tweede vrouw, erft ongeveer
i.i deel, omdat zij Valentino's zijde geko
zen had in zijn tweede echlscheddings--
proces.
Het legaat aan de 'tante van zijn twee
de vrouw is een groote verrassing; de
reden ervan is niet bekend.
De dood van Valentino heeft den ver
zekeringsmaatschappijen 425.000 dollar
gekost.
EEN AANVARING.
Hel ..Hbld. van Anlw." schryft:
Een Engelsch stoomschip, geladen met
sleen, kwam uit de richting 'l'erhagen
gevaren en hield koers naar de open
staande netbrug over de Rupel. Een
Nederlandsche Tjalk, toebehoorendo aan
schippers, was bij gebrek aan wind, ge
dwongen le laveeren, om door de brug-
opening le kunnen varen.
Alhoewel de schipper, vrouw en
knecht, die aan dek waren, evenals de
(alrijke aanwezigen op» de brug daar
allo mogelijke en onmogelijke leekens
den stuurman van het nog verwijderde
Engelsche schip opmerkzaam maakten
op het gevaar, veranderde deze noch zijn
richting, noch zijn snelheid, met het on
gelukkig gevolg dat hij de tjalk op de
hoogte van het jjwaard van het schip
pletterde tussclien den kop van zijn vaar
tuig en de steigers der brug. Dank zij
de veerkracht der steigers, werd het
houten schip niet geheel vermorzeld. Het
vertoonde een groot lek.
De knecht was er in geslaagd in een
bootje te springen, de schipper en diens
vrouw werden, door den schok, echter
op het dek geslingerd en kwamen met
den schrik en lichte kneuzingen vrij.
De stoomer bekommerde zich noch om
de stoffelijke schade, noch om mogelijke
slachtoffers en zette onverstoord zijn
koers voort.
De tjalk werd, door toedoen van be-
reidwilligen en hulpvaardige schippers
door een paar schepen naar den wal
gebracht te Boom.
8U1TENL&8B.
door een gelukkigen jongen sachtigen
glimlach.
„Wat een gelukkige oplossing is het
mijn lieveling," zeidc bij; „nu kan ik u
liefhebben en aanbidden ponder aan de
toekomst te denken."
Hij bracht haar naar een lagen stoel
en liet baar nederzitten en hij knielde
naast haar en hield haar in zijn armen,
zijn wang tegen de hare, zijn handen
om de hare geslagen.
„Mijn lieveling," f lui sierde hij ik heb
nooit gedroomd, dat er zooveel geluk in
de wereld zijn kon."
„Jim!" riep zij, maar trauen verslik
ten haar stem.
„Stil, lieveling" ging hij voort en hij
drukte zijn lippen op haar vingers, ,,Ik
weet het' ik weet het! Ge zijt jong, on
mooi en lief, en misschien schijnt het
hard. Maar, lieveling, ziet ge "hoe een
voudig hoe heerlijk eenvoudig alle-, nu
is? Met dat tussehen ons, had ik u nooit
weder kunnen naderen. Nu vergeeft uw
lief hart alles; maar als ik op deze
wereld gebleven was, een voortdu-
durende herinnering voor u van heigeen
ik gedaan had, zoudt ge mij ten slolte
zijn gaan halen en dat had ik met
kunnen verdragen; liet zou erger voor
mij zijn geweest dan welke dood ook."
Zij irachtle te spreken, maar kon
niet, maar zij voelde zich nu beter dan
in de laatste uren. omdal haar tranen
MIJN INDRUKKEN UIT AMERIKA.
door Dr. NEIL VAN AKEN.
XVI.
Ncw-York, 23 Augustus.
Een Hollander schijnt een eigenaai"-
clig wezen te zijn. Wanneer hier in New-
York twee Russen elkaar als landge-
nooten herkennen, kussen ze elkaar wel
met. zooals Heine's „Polen aus der Po-
lakei'', maar ze beginnen zeer zeker
een gesprek, dat vaak tot een vriend
schap leidt. Maar als een Hollander
worat aangesproken met de stereotype
vraag..Ook Hollander, mijnheer?"
vlucht hij liefst zoo ver mogelijk weg.
Hij is nu eenmaal een gereserveerd
mensch, die deze reserve ook in zijn
landgenooten verwacht, en hij wordt on
middellijk vijandelijk, wanneer een wild
vreemd landgenoot on-IIollandsche nei
gingen tot toenadering vertoont. Dat dit
soms leidt lol gekke verhoudingen, T's
duidelijk. Een klein Hollandsch gezel
schap, dat op deze wijze op een van de
New-Yorksche veerbooten werd aange
sproken, verkoos niet le antwoorden, en
toen de „opdringerige" Hollanders naast
hen kwamen zitten, begonnen ze Fransch
'te spreken. Onmiddellijk vingen de
Vreemdelingen een conversalie aan in
(Vloeiend Fransch. Al eenigszins vertee-
derd en geamuseerd begon het troepje
Hollanders le pralen met de weinige
woorden Zwecdsch die zij kenden, waar
op een der vreemdelingen in zuiver
Zwecdsch vroeg, waar of zij die laai
hadden geleerd. Het ijs was nu gebroken,
en er werd een gesprek aangeknoopt,
waaruit bleek, dat een der zgn. „Hollan
ders" een Noor was, die drie jaar in
Holland had gewoond, terwijl zijn vriend
een Franschman was en ook eenigen tijd
in Holland had doorgebracht. Bovendien
'bleek een van de besle vrienden van
Het troepje Hollanders eên zeer gbedë
kennis van Tien Noor te zijn.
Het manco aan saamhoorighcid bij
de Hollanders, dat ik hierboven illus
treerde, is vaak een groole teleurstel
ling voor den vreemdeling die voor
goed of tijdelijk in Amerika arriveert. Hij
voell zich niet thuis in het vreemde
land, en zou, ondanks zijn aangeboren
„eenkennigheid" toch wel graag een
plaats willen vinden, waar Ti ij mei land
genooten in aanraking kon komen om
weer eens onbelemmerd Hollandsch te
kunnen spreken, en lof of criliek over
Amerika ten besle le kunnen geven.
De Hollandschc vereenigingen die bier
beslaan, voldoen niet aan hun wen-
schen, en zijn ook Trouwens van wei
nig beteekenis, wanneer men zo verge
lijkt mei vereenigingen van andere na
tionaliteiten, als bijvoorbeeld de Duit-
sche, die een keer in hel jaar een
groot en geanimeerd feesl hebben, die
ele leden (ellen en dezeiv leden dê
voordeden geven van een gratis dokter
ten gratis plaatsingsbureau.
Een van de voornaamste redenen
waarom men dit gemis aan Hollandscbe
eindelijk een uitweg hadden gevondenen
het stemde haar kalmer nu zij ze langs
haar wangen voelde druppelen. En' zij
voelde zich zoo prettig, zoo veilig in
zijn armen. Hijbegreep zeker, dat zij nog
niet spreken zou want hij praatte vlug,
luchthartig voort.
„Ik had nooit gedacht," zei hij, ,dafc
kolonel Scrape zoo'n man van eer was,
dat hij nuj dit hemelsche uur met u zou
schenken. Inderdaad dacht ik, dat hij
heel hard was niets dan een gévoel-
toos stuk metaal, gemaakt om zijn plicht
te doen en noch tc denken noch te voe
len. Maar voor dit zalige uur wil ik hem
zegenen, zelfs terwijl ik den loop van
de geweren zijner soldaten voor mij
heb; en daar ik hoop weldra in het
paradijs te zijn, zal ik hij mijn aan
komst dadelijk aan den engel \Tagen,
den naam van kolonel Scrape in het
gulden boek le schrijven, omdat hij een
ellendigen boosdoener hemelsch gelukkig
maakte
„Jim in hemelsnaam," riep zij wec-
nend „kunt ge niet zien, dat ge mijn
hart breekt?"
Zij snikte krampachtig, en hield zich
aan hem vast met haar hoofd tegen zijn
schouder gedrukt. Hij hield haar dicht
tegen haar aan en fluisterde zachte, tee-
dere woordjes, zooals een moeder haar
bedroefd kind troost.
„Mijn lieveling," fluisterde hij feeder
vereenigingen betreurt, is wel het ont
breken van café's in New-York. De Hol
lander uil de groote steden is gewend
aan zijn café met strijkje, waar hij
binnen komt loopen en een paar uur
kan blijven zitten. Afgezien van het feit,
dat men hier zijn port, sherry en an-
gastura moet missen op het normale
Hollandscbe bitteruur, beslaan er zelfs
geen aardige, plaatsen waar men Ihee
kan drinken. Wanneer men dorst heeft
of moe is van het winkelen, kan men
een lunchroom binnengaan, waar men
nauw op elkaar zit en weggekeken wordt
hls men niet na een kwartiter of twintig
minuten weggaat. De reden hiervoor is
het weinig loonende van de „thee en
gebakjes" bestellingen in een plaats die
maar een gelimiteerd aantal stoelen en
tafeltjes bezit en bovendien gelegen is
in een stadsgedeelte, waar de huur
enorm hoog is, „Muziek" ontbreekt
meestal, of is slecht en sporadisch. Al
leen de holels hebben aardige thé-dan-
sants, die echter tamelijk duur zijn en
niet veel van onze café's hebben.
Amuseeren in New-York lean men zich
beter dan ergens anders. Maar het kost
ook meer geld dan ergens anders. "Wan
neer men het eenigszins behoorlijk wil
taanleggen, aardig wil dineeren, een
„show" zien, daarna wil dansen en na
afloop een autoritje door het Central
Park wil maken, legt men al gauw een
30 of 40 dollar per persoon neer, zon
der nu bepaald extra uitgaven gedaan
te hebben. Zelfs de jonge man, die
zijn sleno-lvpisle-vriendin eens een pret
tig avondje wil bezorgen, geeft zeker
twintig dollar in een avond uit. In de
eerste plaats betaalt men voor ieder i
behoorlijk restaurant waar gedanst wordt i
een entreegeld, de zoogenaamde „cover-1
charge", die in de plaats is gekomen
van de winst die de eigenaar van het
restaurant vroeger op zijn wijn en whis
ky maakte; de prijs van deze cover-
charge varieert al naar de reputatie van
het restaurant. De „roadhouses", buiten
New-York gelegen, waar men zich goed
kan amuseeren en meestal alle drank
kan krijgen, die men wenscht, zijn uit-
teraard peperduur. Maar ook als men
in een van de groote holels gaat, waar
fvsoluul geen drank' verkocht worm,
is men in een half uur lijd 10 dollar
kwijt; mén wordt gedwongen om te
eten, en waaneer men gegeten heeft
staat er alweer een kellner in de buurt
om 'de volgende bestelling af te wach-
jlen of de plaats in het oog te houden
voor nieuwe gasten.
Een correspondent van cle „World",
Karl K. Kitchen, die zijn zomer in Euro
pa heeft doorgebracht en over deze reis
reeds verschillende amusanle arlikeltjcs
schreef gaf in een van deze 'n résumé
van het grappigste, het beste, het vrien
delijkste etc. wat hij in Europa gezien
had. Nadal hij als „het meest welva
rende land" Holland genoemd had, en de
Ilollandsche zindelijkheid uitgemaakt
had voor „een der grootste Europeesche
overdrijvingen", zeide hij dat het treu
rigste feil wat hij had meegemaakt
was: ,Te trachten vroolijkhcid in Am
sterdam te vinden." Hij had zich waar
schijnlijk erg verveeld in deze stad. Dit
is allemaal relatief: de Holander, die
Amerika bezoekt en niet van zins is zijn
i goede geld aan Amerikaansche verma
ken te spendeeren, denkt met weemoed
terug aan zijn Amsterdamsche of Haag-
sehe café's, waar hij voor niet zoo heel
veel geld eiken avond vóór het eten
zijn apéritif dronk onder het hooren van
den laatsteh „schlager" en in het ge
zelschap van soortgenooten, die hij of
persoonlijk, of bij geruchte kende, de
laatste schandalen hoorde of zag, oude
kennissen ontdekte, afspraken maakte.
Voor dezen man zijn de amusementen
beperkt lot een bioscoop. Maar Mn den
anderen kant: wanneer men werkelijk
;uit wil gaan en het geld er voor over
heeft, biedt New-Yorli duizend maal
meer gelegenheid om zich te amuseeren
dan een stad als bijvoorbeeld Amster
dam.
De getrouwde of huiselijke vreemde
lingen zoeken hun heil meestal bin
nenshuis de meer avontuurlijk aan-
yw:;yvfnkelier verköopV
KiNG PEPERMUNT
ui Kr.bjo ve ns t o a nde
Lét ér échter opjdat-Ww^yHti;-
Vj-afgewagerrm zakjes,Wóa.r'öR''
duidelijk vermeld
- - EXTRA STRON^- 5^Mi«E
5 '20 cent pet oris.
Verkrijgbaar bij Uwen winkelier.
(Ingez. Med.)
gelegden of eenzamen ondernemen
strooptochten door New-York óm plaat
sen van hun gading te vinden, het liefst
met een eenigszins Europeesch cachet.
Op deze tochten worden soms wel merk
waardige plaatsen ontdekt, die zelfs den
geboren New-Yorker onbekend zijn. In
de „East Side" van New York, lemidden
van eén druk verjeeer, bevindt zich
de eenige gelegenheid dje mij in New-
York bekend is waar men voor het res
taurant kan zitten.
Het builenzitten is wel eenigszins il
lusionair ,want men wordt door een
soort traliehek van de straat gescheiden;
toch was het voor New-York zoo iets
ongewoons dat de opening van dit res
taurant, een paar jaar geleden, dozijnen
belangstellenden trok.
Dit restaurant ligt in het zoogenaam-.
Russische kwartier, waar zich meer Rus
sisch aandoende restaurants bevinden,
die tanielyk goedkoop zijn. Men kan
ook 's avonds binnen komen loopen en
een glas thee met gebak gebruiken.
In een van deze restaurants, de „Russian.
Bear", is een uitstekend balalaika
orkest, bestaande uit eenige zeer muzi
kale Russische jongelui, amateurs, dié in
den tijd van twee jaar zoo'n goedj sa
menspel hebben ontwikkeld dat zij on
langs werdeu geëngageerd door een van
de groote bioscooptlieaters. Dat er be
hoefte bestaat aan restaurants van dit
soort bewijst wel het feit, dal de Rus
sian Bear zich in den korten tijd van zijn
bestaan kolossaal heefl uitgebreid. Er
is veel bezoek van Amerikanen, maar
de stamgasten zijn Russen of artisten uit
het naburige Greenwich Village, de artis-
lenbuurt van New-York. Deze bohémien
wijk, die graag wordt versleten voor in
ternationaal, en in waarheid liet meest
Amerikaansche stadsgedeelte van New-
York moet zijn, bezit vele dure restau
rants, benevens eenige goedkoopequasi-
Europeesche Holen of Kelders, waar met
houten banken, ongeverfde lafels en
spaarzame verlichting heel wat bereikt
wordt maai- waai- meestal de koffie het
eenige goede van het menu is.
New-York bezit 'talrijke restaurants,
die gedreven en hoofdzakelijk bezocht
worden door Duitschers. In New-Yer-
sey is zelfs een soort „Garienrestau-
■ant", waar men zich niet veel van de
Prohibition heeft aangetrokken, en waar
het Duitsche publiek des Zondagsmid
dags bij de muziek van piano en viool
walsen en steppen danst. Duitsche dienst
boden, Duitsche families uit den win
kelstand met veel kinderen, Duitsche,
kantoorbedienden domineeren daar, en af
en loe ziet men eens liet dedaigneuze
gezicht van een voormalig Duitsch stu
dent, of de stramme houding van den ge-
wezen officier.
Wanneer men graag zijn kennis van
„etenswaren" wil verruimeu iis New-
Yord daar de geschikte plaats voor.
„kijk me recht aan. Ik weet, dat ik u
kan doen glimlachen, want ik hen zoo
gelukkigzoo gelukkigdat ik het
gevoel heb, dat ik geluk moét hitstralen.
Tot van middag* voelde ik me ellendig,
omdat ik dacht, dat ik u zou moeten
verlaten en toch blijven leveneen
ellendig bestaan moeten voortsleepen,
heiast met het bewustzijn, dat gij mij al-1
tijd als den vijand van uw reik zoudt
beschouwen, en als den vernietiger van
uw verwachtingen. Maar, mijn lieve, de
dood is voor mij slechts een gelukidge
oplossing. Ik ga nu bijna niel verder
dan ik eerst gegaan zou zijn, juist over
de grens, dat is alles maar ik ga
met de wetenschap ,dat niets mi uw
liefde van mij zal wegnemen. In den
loop der lijden zal zij misschiën ver
anderen tot berustend verdriet 'wor
den maar zij zal altijd van mij blijven;
andere zullen in uw leven komen; ge
zijt jongen buitengewoon schoon; maar
niemand zal ooit geheel mijn plaats in
uw hartf nnemeu. Gij zult den vagebond
vergelen en u a'fleen den speelmaker
Herinneren, den man, die u boven alle
menschelijk weten aanbad, en, wat hij
ook in zijn leven deed, zijn lief
de voor u rein en onbevlekt,
hield, en lrouw bleef tot den dood. Lie
veling," smeekte hij, „laat ik u zien
glimlachen.".
Met zacht geweld hief hij haar hoofd
op en maakte dat zij hem aankeek. Zijn
oogen schitterden, zijn gelaat had een
jeugdigen, volmaakt gelukkigen blik. Een
paar seconden blikte hij iri haai- met
|vlranen gevulde oogen ,toen drukte hij
ziju tippen er op.
„Ik wil je niet laten sterven, Jim,"
zei ze vastbesloten, zoodra hij haar los
gelalen had; „ik wil niet. En ge kunt
niet van mij heengaan. Hebt ge mij lief»
Jim?"
Op die vraag kon geen antwoord in
woorden gegeven worden, en zij ging
ernstig voort:
„Jim, ge kunt niet van mij heengaan,
omdat ik u liefheb, en omdat ik niet
zonder u zou kunnen leven. Nu juist
heb ik hij kolonel Scrape om uw le
ven gesmeekt
Wal een lief, maar dwaas ding w,as."
„Neen, niet dwaas. Kolonel Scrape
is, zooals ge zegt, een stuk metaal, maar
maar hij is toch niet geheel zonder ge
voel. Er is één gevoel bij hem, dat hij
boven ieder van zijn gedachten en ieder
van zijn dadeu stelt: zijn trouw aan den
Koning. Luister naar mij, Jim," ging
zij vlug voort, daar zij zag dat hij haar
in de rede wilde vallen „kolonel Scrape
heeft nu slechts één wensch in zijn
leven: de brieven van den Koninng terug
te krijgen."
Zij keek Jim recht in de oogen ,toen
zij dit zeide, en juist op dat o ogenblik
waren de hare niet door tranen vem
duisterd, zoodat zij zijn gelaat heel dui-,
delijk zien kon. De jongensachtige lucht
hartige blik was er geheel uit verdwe
nen, maar de trekken om zijn mond wa-
|ren op eens verhard en hadden den
J glimlach verjaagd. En op eens wist zij,
dal zjj nooit tegen Jim over kolonel
Scrape's voorstel spreken, kon. Zij kon
hem dien ruil niet aanbieden, die, nu zjj,
hem van aangezicht tot aangezicht zag,
zich aan haar in zijn schandelijksten
vorm toonde. Hij had het natuurlijk
reeds geraden, gelezen in tiaar snel af
gewenden blik, loen hij in haar oogen
naar haar diepste gedachten zocht. Maar
zij wist nu, dat zij haar liefde bevlekken,
zou, als zij er hem over sprak, en hem.
le laten dénken dat zij er ooit op gere
kend had, dut hij den ruil aan zou ne
men, zou die groote bewondering voor
haar doen tanen, die zijn schitterende
oogen uitdrukten.
En dus werden de woorden nooit tusr
schen hen uitgesproken, ofschoon Zij wist
dat bij ze geraden had,, omdat h.ij haar
zeer dicht aan zijn hart drukte dichter
misschien dan hij ooit te voren gedaan
had en feeder fluisterde -
„Mijn lieveling, zelfs een oogeublik
geleden wist ik nog niet hoe lief ik u
hadl"
(Wordt verrolfÉ).