KING m Middelburg veroordeeld tot f 15 of 15 d. h. wegens het zich al rijdende, per rijwiel, vasthouden aan een vrachtauto, geladen met hout en zich op deze wijze te laten voorttrekken, gepleegd onder Oostkapelle op 18 Mei j.l. De veroordeel- 'de was in hooger "beroep gekomen. Eisch: bevestiging vonnis van den kantonrechter. E. A. H., 60 jaar, zonder beroep, te Middelburg, was door den kantonrech ter te Miodelburg veroordeeld wegens fiet spelen mef centen te Ivoudekerke op o Juni 1926 toi f 10 ol '10 d. h. De ver oordeelde was in hooger beroep ge komen. Eisch: bevestiging vonnis van den kantonrechter. L. S.. 30 jaar, chauffeur, Goes, was door den kantonrechter te Goes als be stuurder van een autobus veroordeeld tot f 25 of 25 d. h. wegens hel rijden over een gesloten weg. De veroordeel de was in hooger beroep gekomen- Eisch: bevestiging vonnis van den kantonrechter. Tegen D. Ik, 42 jaar, schipper, Goes, werd wegens het in behandeling nemen Van een vrouw te Goes op 4 Juli jJ. werd geëischt 2 maanden gev. straf. Uitspraak in deze zaken 24 dezer. VERSCHILLENDE 3E RICHTEN, Maandag werd te Haarlem een werklooze door den deurwaarder we gens huurschuld uit een huis aan den Slaperdijk (welke de noordelijke grens van Schoten vormt) gezet. De deurwaar der en zijn helpers moesten toen door de politie beschermd worden, omdat er menschen waren, die partij trokken voor den huurder en tegen de uitzetting pro testeerden. De eigenaar had het huis reeds weer verhuurd. Toen de nieuwe bewoner zijn meubelen in het huis wil de brengen, vond hij dit in zoo'n toe stand, dat er van betrekken der woning geen sprake was. Zoo goed als alle rui ten waren vernield, de plafonds naar be neden gehaald, het behangsel en de trap leuning zwaar beschadigd. Men ver moedt dat dit gebeurd is bij wijze van wraakneming op den huiseigenaar. De politie te Schoten stelt een onderzoek in. Men meldt uit Selzaete- In bet z.g. vellenkot, alle kleine fabrie ken heeten in deze omgeving een kot, gebeurde verleden week een vrecsélijk ongeluk. Een jongetje van ongeveer dertien jarigen leeftijd was met zijn vader naar bet werk gegaan en liep de fabriek door, hier en daar kijkende, doch onbewust van het gevaar, ziph tussehen in beweging- zijnde assen en riemen van draaiende machines te bewegen. Plotseling werd iiet ventje door een riem gegrepen!, omhoog gelrokken en tus sehen de rieraschijf gedrukt. Na verschillende malen rondgesleurd te zijn gelukte het de machine slop te zetten. Van het jongetje bleef niets anders over dan een bloedige massa, de her sens hingen langs de muur. Naar Bclga uit Zurich meldt is een Nederlandsch koopman, woonach tig in België, in den trein Milaan—Zurich door twee mannen beroofd van ISO.000 gulden. Een meisje uit Boedapest eischt f40.000 schadevergoeding van haai* kap per, omdat hij heur haar kort geknipt had, in plaats van het te shaniponeeren, zooals zij hem gevraagd had. liet meisje was met haar jongenskopje allesbehalve ingenomen. Het had dan ook droevige gevolgen voor ha'ar. In de eerste plaats werd zij uit haar betrekking ontslagen, omdat haar patroon geen jongenskopjes onder zijn vrouwelijk personeel dulde en bovendien had een jonge®, met wie zij hoopte le trouwen ,haar daarom in den steek gelaten. De kapper verklaarde ,dat hij in een vlaag van verstrooidheid het haar had, afgeknipt. Maandag kwam een kleine café houder van Montmarte bij een juwelier en verzocht hem eenige juweelen te taxeeren. Hij had er 30 Engelsche pon den op geleend, doch was gaan twijfe len of hij niet bedrogen was. De juwe lier zag dadelijk, dat hij met echte en kostbare stukken te doen had, afkomstig van een diefstal, eenigen tijd geleden ge pleegd bij den graaf van Charbannes te Moulins. De waarde bedroeg een paar honderdduizend Hollandschc guldens. De juwelier waarschuwde de politie, die met den caféhouder meeging om den be- leencr te arresteeren als deze de juwee len zou komen inlossen. Inderdaad ver scheen deze, een jongmensch van 24 jaar, later op den dag in het cafétje. Hij werd dadelijk gegrepen en bekende on middellijk, dat de juweelen v^in den be doelden diefstal afkomstig waren. Op Boirghill Court, een buitenver blijf in de nabijheid van Hereford (Enge land) woonden de dames Woodhouse, die om hun liefdadigheid m «ld heele streek zeer in aanzien stonden. Ilaai' per soneel bestond uit een huishoudster en drie mannelijke bedienden. Dc hof meester ,een man van 45 jaar, die al 22 jaar bij dc familie djende, was onlangs in ongenade gevallen en werd Maandag op staanden voet ontslagen. Den volgen den ochtend ,toen een der dames in de keuken was, verzocht de huishoudster haai- den man tenminste nog een week in dienst te houden. Mej. Wioodhouse weigerde zulks echter. Toen zij daarop de keuken verliet, klonk er een schot een stortte zij Ier neer. Ilaar zuster snel de de gang in, waarop 'n tweede schot ook haar terneer wierp. Toen de bedienden aansnelden zagen zij den hofmeester de dienkeuken invluchten. De beide dames, die 58 en 65 jaar oud waren, lagen le zieltogen. Toen de dokier verscheen, wa-j ren zij al overleden. De onmiddellijk gewaarschuwde poli tie slaagde er na, een uur onderhandelen in den hofmeester te bewegen uit de dienkeuken te komen, llij had getracht zich den hals af te snijden en zich vrij ernstige verwondingen Toegebracht. Bij zijn arrestatie verklaarde hij in drift de dames neergeschoten le hebben. Hel testament van Valentino, den overleden filmster, is te Los Angeles ge opend. Zijn eerste vrouw wordt er niet in genoemd, zijn tweede vrouw Rombawa, wordt bedacht met eén dollar en zijn woning, onroerende goederen en meu bilair komen aan Alberto en Maria Gug- lielmo ,zijn broer en zuster. Een tante krijgt een legaat ,maar de contante waar de van de nalatenschap staat nog niet vast. Een later bericht meldt, dat de advo caat en de executeur van Valentino de waarde van zijn nalatenschap op onge veer 1 millioen dollar geschat hebben, waarvan ruim de "helft in onroerende goederen. Mevr. Warner, een tante van Valentino's tweede vrouw, erft ongeveer i.i deel, omdat zij Valentino's zijde geko zen had in zijn tweede echlscheddings-- proces. Het legaat aan de 'tante van zijn twee de vrouw is een groote verrassing; de reden ervan is niet bekend. De dood van Valentino heeft den ver zekeringsmaatschappijen 425.000 dollar gekost. EEN AANVARING. Hel ..Hbld. van Anlw." schryft: Een Engelsch stoomschip, geladen met sleen, kwam uit de richting 'l'erhagen gevaren en hield koers naar de open staande netbrug over de Rupel. Een Nederlandsche Tjalk, toebehoorendo aan schippers, was bij gebrek aan wind, ge dwongen le laveeren, om door de brug- opening le kunnen varen. Alhoewel de schipper, vrouw en knecht, die aan dek waren, evenals de (alrijke aanwezigen op» de brug daar allo mogelijke en onmogelijke leekens den stuurman van het nog verwijderde Engelsche schip opmerkzaam maakten op het gevaar, veranderde deze noch zijn richting, noch zijn snelheid, met het on gelukkig gevolg dat hij de tjalk op de hoogte van het jjwaard van het schip pletterde tussclien den kop van zijn vaar tuig en de steigers der brug. Dank zij de veerkracht der steigers, werd het houten schip niet geheel vermorzeld. Het vertoonde een groot lek. De knecht was er in geslaagd in een bootje te springen, de schipper en diens vrouw werden, door den schok, echter op het dek geslingerd en kwamen met den schrik en lichte kneuzingen vrij. De stoomer bekommerde zich noch om de stoffelijke schade, noch om mogelijke slachtoffers en zette onverstoord zijn koers voort. De tjalk werd, door toedoen van be- reidwilligen en hulpvaardige schippers door een paar schepen naar den wal gebracht te Boom. 8U1TENL&8B. door een gelukkigen jongen sachtigen glimlach. „Wat een gelukkige oplossing is het mijn lieveling," zeidc bij; „nu kan ik u liefhebben en aanbidden ponder aan de toekomst te denken." Hij bracht haar naar een lagen stoel en liet baar nederzitten en hij knielde naast haar en hield haar in zijn armen, zijn wang tegen de hare, zijn handen om de hare geslagen. „Mijn lieveling," f lui sierde hij ik heb nooit gedroomd, dat er zooveel geluk in de wereld zijn kon." „Jim!" riep zij, maar trauen verslik ten haar stem. „Stil, lieveling" ging hij voort en hij drukte zijn lippen op haar vingers, ,,Ik weet het' ik weet het! Ge zijt jong, on mooi en lief, en misschien schijnt het hard. Maar, lieveling, ziet ge "hoe een voudig hoe heerlijk eenvoudig alle-, nu is? Met dat tussehen ons, had ik u nooit weder kunnen naderen. Nu vergeeft uw lief hart alles; maar als ik op deze wereld gebleven was, een voortdu- durende herinnering voor u van heigeen ik gedaan had, zoudt ge mij ten slolte zijn gaan halen en dat had ik met kunnen verdragen; liet zou erger voor mij zijn geweest dan welke dood ook." Zij irachtle te spreken, maar kon niet, maar zij voelde zich nu beter dan in de laatste uren. omdal haar tranen MIJN INDRUKKEN UIT AMERIKA. door Dr. NEIL VAN AKEN. XVI. Ncw-York, 23 Augustus. Een Hollander schijnt een eigenaai"- clig wezen te zijn. Wanneer hier in New- York twee Russen elkaar als landge- nooten herkennen, kussen ze elkaar wel met. zooals Heine's „Polen aus der Po- lakei'', maar ze beginnen zeer zeker een gesprek, dat vaak tot een vriend schap leidt. Maar als een Hollander worat aangesproken met de stereotype vraag..Ook Hollander, mijnheer?" vlucht hij liefst zoo ver mogelijk weg. Hij is nu eenmaal een gereserveerd mensch, die deze reserve ook in zijn landgenooten verwacht, en hij wordt on middellijk vijandelijk, wanneer een wild vreemd landgenoot on-IIollandsche nei gingen tot toenadering vertoont. Dat dit soms leidt lol gekke verhoudingen, T's duidelijk. Een klein Hollandsch gezel schap, dat op deze wijze op een van de New-Yorksche veerbooten werd aange sproken, verkoos niet le antwoorden, en toen de „opdringerige" Hollanders naast hen kwamen zitten, begonnen ze Fransch 'te spreken. Onmiddellijk vingen de Vreemdelingen een conversalie aan in (Vloeiend Fransch. Al eenigszins vertee- derd en geamuseerd begon het troepje Hollanders le pralen met de weinige woorden Zwecdsch die zij kenden, waar op een der vreemdelingen in zuiver Zwecdsch vroeg, waar of zij die laai hadden geleerd. Het ijs was nu gebroken, en er werd een gesprek aangeknoopt, waaruit bleek, dat een der zgn. „Hollan ders" een Noor was, die drie jaar in Holland had gewoond, terwijl zijn vriend een Franschman was en ook eenigen tijd in Holland had doorgebracht. Bovendien 'bleek een van de besle vrienden van Het troepje Hollanders eên zeer gbedë kennis van Tien Noor te zijn. Het manco aan saamhoorighcid bij de Hollanders, dat ik hierboven illus treerde, is vaak een groole teleurstel ling voor den vreemdeling die voor goed of tijdelijk in Amerika arriveert. Hij voell zich niet thuis in het vreemde land, en zou, ondanks zijn aangeboren „eenkennigheid" toch wel graag een plaats willen vinden, waar Ti ij mei land genooten in aanraking kon komen om weer eens onbelemmerd Hollandsch te kunnen spreken, en lof of criliek over Amerika ten besle le kunnen geven. De Hollandschc vereenigingen die bier beslaan, voldoen niet aan hun wen- schen, en zijn ook Trouwens van wei nig beteekenis, wanneer men zo verge lijkt mei vereenigingen van andere na tionaliteiten, als bijvoorbeeld de Duit- sche, die een keer in hel jaar een groot en geanimeerd feesl hebben, die ele leden (ellen en dezeiv leden dê voordeden geven van een gratis dokter ten gratis plaatsingsbureau. Een van de voornaamste redenen waarom men dit gemis aan Hollandscbe eindelijk een uitweg hadden gevondenen het stemde haar kalmer nu zij ze langs haar wangen voelde druppelen. En' zij voelde zich zoo prettig, zoo veilig in zijn armen. Hijbegreep zeker, dat zij nog niet spreken zou want hij praatte vlug, luchthartig voort. „Ik had nooit gedacht," zei hij, ,dafc kolonel Scrape zoo'n man van eer was, dat hij nuj dit hemelsche uur met u zou schenken. Inderdaad dacht ik, dat hij heel hard was niets dan een gévoel- toos stuk metaal, gemaakt om zijn plicht te doen en noch tc denken noch te voe len. Maar voor dit zalige uur wil ik hem zegenen, zelfs terwijl ik den loop van de geweren zijner soldaten voor mij heb; en daar ik hoop weldra in het paradijs te zijn, zal ik hij mijn aan komst dadelijk aan den engel \Tagen, den naam van kolonel Scrape in het gulden boek le schrijven, omdat hij een ellendigen boosdoener hemelsch gelukkig maakte „Jim in hemelsnaam," riep zij wec- nend „kunt ge niet zien, dat ge mijn hart breekt?" Zij snikte krampachtig, en hield zich aan hem vast met haar hoofd tegen zijn schouder gedrukt. Hij hield haar dicht tegen haar aan en fluisterde zachte, tee- dere woordjes, zooals een moeder haar bedroefd kind troost. „Mijn lieveling," fluisterde hij feeder vereenigingen betreurt, is wel het ont breken van café's in New-York. De Hol lander uil de groote steden is gewend aan zijn café met strijkje, waar hij binnen komt loopen en een paar uur kan blijven zitten. Afgezien van het feit, dat men hier zijn port, sherry en an- gastura moet missen op het normale Hollandscbe bitteruur, beslaan er zelfs geen aardige, plaatsen waar men Ihee kan drinken. Wanneer men dorst heeft of moe is van het winkelen, kan men een lunchroom binnengaan, waar men nauw op elkaar zit en weggekeken wordt hls men niet na een kwartiter of twintig minuten weggaat. De reden hiervoor is het weinig loonende van de „thee en gebakjes" bestellingen in een plaats die maar een gelimiteerd aantal stoelen en tafeltjes bezit en bovendien gelegen is in een stadsgedeelte, waar de huur enorm hoog is, „Muziek" ontbreekt meestal, of is slecht en sporadisch. Al leen de holels hebben aardige thé-dan- sants, die echter tamelijk duur zijn en niet veel van onze café's hebben. Amuseeren in New-York lean men zich beter dan ergens anders. Maar het kost ook meer geld dan ergens anders. "Wan neer men het eenigszins behoorlijk wil taanleggen, aardig wil dineeren, een „show" zien, daarna wil dansen en na afloop een autoritje door het Central Park wil maken, legt men al gauw een 30 of 40 dollar per persoon neer, zon der nu bepaald extra uitgaven gedaan te hebben. Zelfs de jonge man, die zijn sleno-lvpisle-vriendin eens een pret tig avondje wil bezorgen, geeft zeker twintig dollar in een avond uit. In de eerste plaats betaalt men voor ieder i behoorlijk restaurant waar gedanst wordt i een entreegeld, de zoogenaamde „cover-1 charge", die in de plaats is gekomen van de winst die de eigenaar van het restaurant vroeger op zijn wijn en whis ky maakte; de prijs van deze cover- charge varieert al naar de reputatie van het restaurant. De „roadhouses", buiten New-York gelegen, waar men zich goed kan amuseeren en meestal alle drank kan krijgen, die men wenscht, zijn uit- teraard peperduur. Maar ook als men in een van de groote holels gaat, waar fvsoluul geen drank' verkocht worm, is men in een half uur lijd 10 dollar kwijt; mén wordt gedwongen om te eten, en waaneer men gegeten heeft staat er alweer een kellner in de buurt om 'de volgende bestelling af te wach- jlen of de plaats in het oog te houden voor nieuwe gasten. Een correspondent van cle „World", Karl K. Kitchen, die zijn zomer in Euro pa heeft doorgebracht en over deze reis reeds verschillende amusanle arlikeltjcs schreef gaf in een van deze 'n résumé van het grappigste, het beste, het vrien delijkste etc. wat hij in Europa gezien had. Nadal hij als „het meest welva rende land" Holland genoemd had, en de Ilollandsche zindelijkheid uitgemaakt had voor „een der grootste Europeesche overdrijvingen", zeide hij dat het treu rigste feil wat hij had meegemaakt was: ,Te trachten vroolijkhcid in Am sterdam te vinden." Hij had zich waar schijnlijk erg verveeld in deze stad. Dit is allemaal relatief: de Holander, die Amerika bezoekt en niet van zins is zijn i goede geld aan Amerikaansche verma ken te spendeeren, denkt met weemoed terug aan zijn Amsterdamsche of Haag- sehe café's, waar hij voor niet zoo heel veel geld eiken avond vóór het eten zijn apéritif dronk onder het hooren van den laatsteh „schlager" en in het ge zelschap van soortgenooten, die hij of persoonlijk, of bij geruchte kende, de laatste schandalen hoorde of zag, oude kennissen ontdekte, afspraken maakte. Voor dezen man zijn de amusementen beperkt lot een bioscoop. Maar Mn den anderen kant: wanneer men werkelijk ;uit wil gaan en het geld er voor over heeft, biedt New-Yorli duizend maal meer gelegenheid om zich te amuseeren dan een stad als bijvoorbeeld Amster dam. De getrouwde of huiselijke vreemde lingen zoeken hun heil meestal bin nenshuis de meer avontuurlijk aan- yw:;yvfnkelier verköopV KiNG PEPERMUNT ui Kr.bjo ve ns t o a nde Lét ér échter opjdat-Ww^yHti;- Vj-afgewagerrm zakjes,Wóa.r'öR'' duidelijk vermeld - - EXTRA STRON^- 5^Mi«E 5 '20 cent pet oris. Verkrijgbaar bij Uwen winkelier. (Ingez. Med.) gelegden of eenzamen ondernemen strooptochten door New-York óm plaat sen van hun gading te vinden, het liefst met een eenigszins Europeesch cachet. Op deze tochten worden soms wel merk waardige plaatsen ontdekt, die zelfs den geboren New-Yorker onbekend zijn. In de „East Side" van New York, lemidden van eén druk verjeeer, bevindt zich de eenige gelegenheid dje mij in New- York bekend is waar men voor het res taurant kan zitten. Het builenzitten is wel eenigszins il lusionair ,want men wordt door een soort traliehek van de straat gescheiden; toch was het voor New-York zoo iets ongewoons dat de opening van dit res taurant, een paar jaar geleden, dozijnen belangstellenden trok. Dit restaurant ligt in het zoogenaam-. Russische kwartier, waar zich meer Rus sisch aandoende restaurants bevinden, die tanielyk goedkoop zijn. Men kan ook 's avonds binnen komen loopen en een glas thee met gebak gebruiken. In een van deze restaurants, de „Russian. Bear", is een uitstekend balalaika orkest, bestaande uit eenige zeer muzi kale Russische jongelui, amateurs, dié in den tijd van twee jaar zoo'n goedj sa menspel hebben ontwikkeld dat zij on langs werdeu geëngageerd door een van de groote bioscooptlieaters. Dat er be hoefte bestaat aan restaurants van dit soort bewijst wel het feit, dal de Rus sian Bear zich in den korten tijd van zijn bestaan kolossaal heefl uitgebreid. Er is veel bezoek van Amerikanen, maar de stamgasten zijn Russen of artisten uit het naburige Greenwich Village, de artis- lenbuurt van New-York. Deze bohémien wijk, die graag wordt versleten voor in ternationaal, en in waarheid liet meest Amerikaansche stadsgedeelte van New- York moet zijn, bezit vele dure restau rants, benevens eenige goedkoopequasi- Europeesche Holen of Kelders, waar met houten banken, ongeverfde lafels en spaarzame verlichting heel wat bereikt wordt maai- waai- meestal de koffie het eenige goede van het menu is. New-York bezit 'talrijke restaurants, die gedreven en hoofdzakelijk bezocht worden door Duitschers. In New-Yer- sey is zelfs een soort „Garienrestau- ■ant", waar men zich niet veel van de Prohibition heeft aangetrokken, en waar het Duitsche publiek des Zondagsmid dags bij de muziek van piano en viool walsen en steppen danst. Duitsche dienst boden, Duitsche families uit den win kelstand met veel kinderen, Duitsche, kantoorbedienden domineeren daar, en af en loe ziet men eens liet dedaigneuze gezicht van een voormalig Duitsch stu dent, of de stramme houding van den ge- wezen officier. Wanneer men graag zijn kennis van „etenswaren" wil verruimeu iis New- Yord daar de geschikte plaats voor. „kijk me recht aan. Ik weet, dat ik u kan doen glimlachen, want ik hen zoo gelukkigzoo gelukkigdat ik het gevoel heb, dat ik geluk moét hitstralen. Tot van middag* voelde ik me ellendig, omdat ik dacht, dat ik u zou moeten verlaten en toch blijven leveneen ellendig bestaan moeten voortsleepen, heiast met het bewustzijn, dat gij mij al-1 tijd als den vijand van uw reik zoudt beschouwen, en als den vernietiger van uw verwachtingen. Maar, mijn lieve, de dood is voor mij slechts een gelukidge oplossing. Ik ga nu bijna niel verder dan ik eerst gegaan zou zijn, juist over de grens, dat is alles maar ik ga met de wetenschap ,dat niets mi uw liefde van mij zal wegnemen. In den loop der lijden zal zij misschiën ver anderen tot berustend verdriet 'wor den maar zij zal altijd van mij blijven; andere zullen in uw leven komen; ge zijt jongen buitengewoon schoon; maar niemand zal ooit geheel mijn plaats in uw hartf nnemeu. Gij zult den vagebond vergelen en u a'fleen den speelmaker Herinneren, den man, die u boven alle menschelijk weten aanbad, en, wat hij ook in zijn leven deed, zijn lief de voor u rein en onbevlekt, hield, en lrouw bleef tot den dood. Lie veling," smeekte hij, „laat ik u zien glimlachen.". Met zacht geweld hief hij haar hoofd op en maakte dat zij hem aankeek. Zijn oogen schitterden, zijn gelaat had een jeugdigen, volmaakt gelukkigen blik. Een paar seconden blikte hij iri haai- met |vlranen gevulde oogen ,toen drukte hij ziju tippen er op. „Ik wil je niet laten sterven, Jim," zei ze vastbesloten, zoodra hij haar los gelalen had; „ik wil niet. En ge kunt niet van mij heengaan. Hebt ge mij lief» Jim?" Op die vraag kon geen antwoord in woorden gegeven worden, en zij ging ernstig voort: „Jim, ge kunt niet van mij heengaan, omdat ik u liefheb, en omdat ik niet zonder u zou kunnen leven. Nu juist heb ik hij kolonel Scrape om uw le ven gesmeekt Wal een lief, maar dwaas ding w,as." „Neen, niet dwaas. Kolonel Scrape is, zooals ge zegt, een stuk metaal, maar maar hij is toch niet geheel zonder ge voel. Er is één gevoel bij hem, dat hij boven ieder van zijn gedachten en ieder van zijn dadeu stelt: zijn trouw aan den Koning. Luister naar mij, Jim," ging zij vlug voort, daar zij zag dat hij haar in de rede wilde vallen „kolonel Scrape heeft nu slechts één wensch in zijn leven: de brieven van den Koninng terug te krijgen." Zij keek Jim recht in de oogen ,toen zij dit zeide, en juist op dat o ogenblik waren de hare niet door tranen vem duisterd, zoodat zij zijn gelaat heel dui-, delijk zien kon. De jongensachtige lucht hartige blik was er geheel uit verdwe nen, maar de trekken om zijn mond wa- |ren op eens verhard en hadden den J glimlach verjaagd. En op eens wist zij, dal zjj nooit tegen Jim over kolonel Scrape's voorstel spreken, kon. Zij kon hem dien ruil niet aanbieden, die, nu zjj, hem van aangezicht tot aangezicht zag, zich aan haar in zijn schandelijksten vorm toonde. Hij had het natuurlijk reeds geraden, gelezen in tiaar snel af gewenden blik, loen hij in haar oogen naar haar diepste gedachten zocht. Maar zij wist nu, dat zij haar liefde bevlekken, zou, als zij er hem over sprak, en hem. le laten dénken dat zij er ooit op gere kend had, dut hij den ruil aan zou ne men, zou die groote bewondering voor haar doen tanen, die zijn schitterende oogen uitdrukten. En dus werden de woorden nooit tusr schen hen uitgesproken, ofschoon Zij wist dat bij ze geraden had,, omdat h.ij haar zeer dicht aan zijn hart drukte dichter misschien dan hij ooit te voren gedaan had en feeder fluisterde - „Mijn lieveling, zelfs een oogeublik geleden wist ik nog niet hoe lief ik u hadl" (Wordt verrolfÉ).

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1926 | | pagina 6