No. 88 FEUILLETON. De fiiizlchlharo hand. Zaterdag 12 April 1924 167° Jaargang hag de aenieur ■rijven Istratie pan de toen I recht- (actcur, burger onze heb de tinnen in die innin gen so- noe- I uitge- I ieder- 1 mede Scepter Basting |ak uit van Big of ISlede- f-ijs ik ver- feagent .,sla- n de Een I toren. Bpzich- Sbrick. Zee- s hel 1'geble- ■waar- |2 In- l klei- dat sla- heb- §5oneel pa- ont- fclburg a be- met pen- een met kvwcr- |k na- 1 voor fïeids- eet- hf dat wel I geeft I vroe- pners, ht ze laken. 1 toen I toch fei ze If 8as" pwarl i zou garni- Dit nummer bestaat uit DRIE bladen. EERSTE BLAD. Abonnementsprijs per kwar taal: op de buitenwegen om Middelburg, en voor de andere gemeenten p. post f 2.50; waor Middelburg en agentschap Vlis- tingea f2.30; weekabonnementen in Middelburg 18 cent per week. Advertentien worden berekend per regel plaatsruimte, met inbegrip van omranding. Gewoae advertentien: 30 cent per regel. Ingezonden Mededeelt n- g e n 50 cent per regel. Bi; abonnement voor beide veel lager. Familieberichten en dankbetuigingen: ran I7 regels f 2.10, elke regel meer 30 cent. Kleine advertentien niet grooter dan vijf regels druks en waarbij is aangegeven dat zij in deze rubriek moeten geplaatst worden, 85 cent bi; vooruitbetaling. Advertentien onder brieven of bevra gen bureau dezer courant 10 cent extra. Bewijsnummer 5 cent per stuk. Advertentien moeten, willen ze nog in ons blad van dienzelfden dag worden opgenomen, uiterlijk 12 UUR en des ZATERDAGS uiterlijk HALF ELF aan one Bureau bezorgd zijn. BIHHEHLAND. IN EN OM DE HOOFDSTAD. LXXÏII. Rcclame-makcn. Wie Amsterdam van het Centraal station binnenkomt,' heeft ongeveer el- ken dag de kans dat hem tussclien het stationsplein en den Dam eenige malen de een of andere reclame voor dit of dat doel wordt aangeboden. Soms worden hem in de handen geduwd meestal heel poovertjes gedrukte papie ren, waarop zijn aandacht wordt ge vestigd op een of andere te houden meeting, waar legen een of anderen door lands- of stadsregeering genomen of te nemen maatregel zal worden geprotes teerd dan weder zijn het stukken, pa- pier, waarin zijn tegenwoordigheid wordt verzocht altijd in zijn eigen belang bij ecu uitverkoop. Dergelijke pape rassen worden den voetgangers bijkans opgedrongen en meestal door degenen, die ze zich in de handen Jieten duwen, zonder ze nauwelijks een blik waardig te hebben gekeurd, dadelijk op straal gegooid, wat, vooral wanneer de open bare wegen toevallig nat en modderig zijn, het aestholisch schoon natuurlijk danig verhoogt! Maar - papier en druk inkt schijnen goedkoop en de straal- reinigingsdienst moet óók wat te doen hebben Daar zyn ook uitdeelers van ander drukwerk, die bezadigder te werlc gaan. Dezulken hebben in den regel in de hand pakjes gekleurde bedrukte kaar ten, adressen gevende van een of ander restaurant of lunchroom. Zij gaan met hun drukwerk bescheidener om dan de genen, die een protest-meeling aanbe velen. Zij loopen zeer plechtigreiken Door DOUGLAS VALENTINE. (Sóhrqver van De man met den Klompvoet). Geautoriseerde vertaling van W. E. P (Nadruk verboden). IS). „Mademoiselle is een beetje te knap geweest, hè", zei de kamenier met een valschen, zijdelingschen blik, „zij wou madame berooven, nietwaar? Zij wou voor spion spelen, hè? Eh bien ma pe tite, je zult hier blyven totdat je zegt, wat je met de doos van madame gedaan faebtl" „Wat praat je toch van de doos gesto len!" wierp Barbara tegen. „Als ik je nu zeg, dat ik er niets van af weet. De doos wei'd mij ontstolen door den man, die mijn vader doodde. Meer weet ik niet. Je zult toch zeker niet denken, dat ik mee geholpen zou hebben mijn vader" baar slem trilde le dooden, om een zilveren doosje in bezit le hebben, dat voor my hoegenaamd geen beteekenis heeft." Mario lachte cynisch. deugene, dien zij tegenkomeu en bin nen hun bereik langs hen gaat, zoo'n kaart toe wordt die niet aangenomen, goed, een volgende voetganger neemt haar wel en men ziet dat zulke recla me-kaarten meerendeels niet op straat gegooid worden, doch in den zak van de overjas van hen, die ze aannam^ verdwijnen of ze wel ooit gelezen" zullen worden en niet, straks binnens huis gekomen, door den „begunstigde" eenvoudig ten prullemand zullen wor den gedeponeerd, is een open vraag in elk geval de mééste dier kaarten komen niet op straat terecht, treffen misschien meer doel dan de ieelijkc strooibiljetten. Dezer dagen stapte ik op den Dam op een tramwagon terwijl die even sioptewierp een jongen eenige gratis reclame-krantjes op het balkon aan een paar volgende stopplaatsen stonden an- dere jongens, die op dezelfde wijze de zelfde soort blaadjes op het balkon wierpen - conducteur of passagiers mochten ze oprapen, of de straat op schoppen het laatste gebeurde meer dan het eerste. Alweer papier en inkt schijnen goedkoop - maar het geen ik juist neerschreef, bewijst reeds genoeg, dat goéd reclame-maken een kunst is en dat het langs den open baren weg „wegsmijten" van gedrukt pa pier blijkbaar maar matig doel treft. Reclame-maken moet nog door velen worden geleerd, en die leerschool heeft men deze maand te Amsterdam, in „duplo" zelfs, want we staan hier op dit oogenblik in het tééken van de Re clame twee reclame-tentoonstellingen een in het Paleis voor Volksvlijt, een" andere aan den rand der stad, ginder in het groote gebouw van de veree- niging voor automobiel-industrie aan het einde der Ferdinand Bolstraat. In laatstgenoemd gebouw wordt ge houden een Bern's, de vierde, opgezet door de uitgevers van een dames-week blad, aangekondigd als „de grootste ten toonstelling voor de vrouw", en waar winkeliers in alles en nog wat, dat de huismoeder dagelijks noodig lieell of in het huishouden van dienst kan zijn, hun beste /beentje voorzetten. De tentoon stelling of Beurs, zoo ge dat „nieu were" woord voor een dergelijke ex positie de voorkeur geeft heeft, ge lijk ook in de drie voorafgaande jaren het geval was, een enormen toeloop. Daar is meer dan een reden voor; in de eerste plaats de aangename inrich ting, die wel bewijst, dat hier vrou wen in den opzet hadden mede te spreken; in de tweede plaats dat onze bekende „conferencier" Pisuisse er met zijn gezelschap optreedt, en in de dorde en misschien wel de voornaam ste plaats „dat er zooveel weggegeven wordt." En dit laatste is werkelijk een eigenaardigheid van onzen zonderlingen tijd die gulheid van de neringdoen den en die stormloop van vrouwen en daaronder héél velen, die niet tot dc onbemiddeldeu gerekend kunnen wor den, naar tentoonstellingen of bijeen komsten „waar iets zal worden wegge geven." Er was aangekondigd, dat aan de be zoeksters van die damesbeurs pakketten zouden worden uitgereikt, voor niemen dal natuurlijk, 't Heeft er storm om geioopen en een dame, die bet uitreiken had bijgewoond, verleide me, dat het „op vechten af was geweest om zoo'n pakket machtig te worden Ik vroeg of de inhoud dan zoo merkwaardig was geweest. „Och neen, een stukje zeep, een tabletje van dit, een beschuitje van „Ma foi", riep zij uit, wie eenmaal spion is, staat voor uielst Maar tiens, daar is madame!" Nur-el-Din kwam voorzichtig de trap af, de man met hel gele gezicht achter haar. Hij had een pistool in de hand. De danseres zei enkele woorden in bet Fransch tegen haar kamenier, die het blad opnam en heenging. „Nu, mademoiselle", zei Nur-el-Din, „je ziel dit pistool. Rass hier zal hel ge bruiken, wanneer je een poging doet te ontsnappen. Je begrijpt me, nietwaar? Ik ben gekomen om je een laatsle kans te geven om mij te zeggen, waar je mijn doos hebt gelaten Barbara keek de. danseres wantrou wend aan. „Ik heb u al verteld, dat ik er niets van af weet. Als iemand er iets van weet, zou u het zelf moeten zijn „Quoi?" riep Nur-el-Din in ongeveins de verbazing uit, „comment?" „Omdat", ging Barbara voort, „een lange zwarte haar van u klaarblijke lijk werd gevonden die tusschen de touwen geraakt was, waarmee ik werd vastgebonden. „Tiens!" zei de danseres, en haar zwarte oogen werden groot van verba zing, „tiens!" Ben kórten tijd stond zij zwijgend in gedachten verdiept De man, Rass. luis terde plotseling scherp aan de irap en die fabriek, allemaal monsters van huis houdelijke artikelen." En daarvoor, en voor de kans als zóovcelste tenloon- stellingsbezockster een geschenk van groote waarde te krijgen, getroosten de vrouwen zich met genoegen een tocht naar dal tentoonstellingsgebouw, waar ze voor een pakket zelfs nog gaarne cenigo minuten in den tocht staan. Grappige wereld tocht Als de groente boer of de kruidenier aan de deur het dienstmeisje een versnapering toe stoppen, zegt „mevrouw", „dat die le veranciers daarmede hun bedoelingen hebben" en keurt dat „weggeven door leveranciers" af, maar als zij op een tentoonstelling kans heeft een pakket te ontvangen van allerlei leveranciers, „die ook hun bedoelingen hebben", vechl ze er desnoods om. En toch doen dc groen teboer aan de deur en de winkeliers met hun ten toonstellings-pakketten precies I hetzelfde - weggeven om reclame te maken. De tentoonstelling in het Paleis voor Volksvlijt is van geheel anderen aard. Zij werkt meer met „de groote trom", 1 is „up lo date"; heet opgezet met het doel „ieder in de gelegenheid te stel- len de moderne wijze van reclame-ma- ken in den uitgebrcidsten zin aan 1 le toonen." Lang te voren heeft men er van doen spreken en een zoo groot mogelijk eere-comité weten tc vormen van een aantal personen, wier namen een goeden klank in den lande hebben en die met het maken yan reclame van doen hebben of er belang bij heb ben en nu zij er is, tracht zij ook nog naar buiten allereerst de aandacht van het publiek tc trekken. De ingang j tot dc tentoonstelling aan den West einde Kant is zoo schreeuwend mo gelijk van kleur en zonderling van vorm 't is misschien een stuk zeer mo- derne en fraaie architectuur en in elk geval iets, dal de menschen even ver baasd als ontsteld doet staan, niet om dat ze het zoo mooi vinden, maar om dat hel geweldig de aandacht trekt door zijn buitenissigheid. Misschien zal men zeggen „bewijs dat het goed gevonden is als reclame voor een tentoonstelling, die het bevorderen der reclame beoogt" wel mogelijk, doch deze toegang-reclame doet mij le veel denken aan degene - wie was het ook weert die eens gezegd beeft „Spreek over me 't mag goed zijn, 't mag nog zoo slecht zijn maar in 's hemelsnaam spreek over me'" dat is óók reclame vrage slechts of zij is van de goede soort Evenwel, eenmaal dien ingang door en de tentoonstelling binnen getreden, zal toch den bezoeker over 't geheel tegenvallen datgene, wat daar binnen te zien is. Het is geen tentoonstelling, die lot de massa zal spreken, ook al heeft zij ongetwijfeld nut voor dege nen, die tot dusverre nog niet ten volle beseft hebben, wat in onzen lijd góede reclame te beteekeneu heeft en men schen, die hun artikelen wenschen aan le prijzen, kunnen zeker liier en daar leeren van de raadgevers op reclame- gebied en zien hoe Anderen de aandacht op hun zaken vestigen. De tentoonstellingszaal dezelfde waar den laalsten lijd meer exposities zijn gehouden is gedecoreerd op een even zonderlinge en druk-doende manier als de gevel aan den ingang, maar men heeft zich niet de moeite gegeven den vloer, waarover de bezoeker gaat, ook een aangenaam aanzien te geven men schuift voort over de leelijke plan- ken, terwijl eenige dikke en met stof- zuigers schoongehouden Ioopers de lee lijke zaal althans een beetje aanklee- diug zouden hebben gegeven opmer kelijk hoe bij dergelijke tentoonstellin gen aan de vloerbedekking in den re gel weinig of geen aandacht wordt ge schonken. Overigens een aantal „stands" van verschillende soorten artikelen en bo venal van voorwerpen, die voor recla me dienst kunnen doen, zooals was figuren, standaards, reclame-platen, éla- Lage-lampen, e. d.; drukkerijen, die proe ven laten zien van hun reclame-druk werk en fraai uitgevoerde kaarten, en kele dagolgden, die de aandacht vesti gen op hun advertentie-pagina's; ad vertentie-pagina's; advertentie- en recla me-ad viezen-b urea ux, die zich beschik baar stollen om degenen, die de groote trom willen roeren, den weg te wijzen, maar over het geheel niet veel, dat men ook zonder een tentoonstelling eiken dag in onze groote winkels en magazijnen zou kunnen zien zijn de winkelstra ten onzer groote steden eigenlijk niet dc béste, eiken dag weer zich toonende reclame-ten toonstellingen? Zyn onze groole steden niet op weg door licht reclames op de daken door electri- sche kleuren- en lelterverspringingen aan de gevels; door liclilwerpers, verbonden aan trampalen; door transparant-platen aan puilen en masten; door licht-an- nonces aan de electrische tramwagens en allerlei kleurige gravures op de tram wagen-ruiten, groote en door de veel heid van al die genoemde dingen tevens leelijke reclame-steden le wor den9 Het nevenzaaltje waar de Amster- damsclie Gemeentelijke Electriciteitswer- ken in samenwerking met groole fir ma's, die electrische lichtreclames be vorderen, toonen welk gebruik door het moderne licht met al de kleuren van glas en bolletjes gemaaktkan worden om op dit op dat artikel de aandacht te vestigen is wel het merkwaardigste der tentoonstelling - niet omdat wc dat alles ook al niet buiten de zaal hebben zien toegepast, doch omdat we hier weder eerbied leeren hebben voor dc techniek op dit gebied - wat goed is, aangezien wij, verwende stervelingen, al die dingen reeds zoo ^natuurlijk" hebben leeren vinden. Het meest interessante dezer heel© tentoonstelling heb ik gevonden do his torische verzameling op reclamcgebicd, welke door medewerking van musea en eenige particulieren is ingericht op een der gaanderijen. Jammer alweer, dat dat alles bijeen is in zoo'n foei-lcelijke. „on- aangekleede" omgeving hoeveel meer zou het alles lot zijn recht komen en aandacht trekken in een klein, intiem, aardig ingericht milieu Vorige eeuwen en vroegere generaties mogen dan al op minder opzichtige, minder kleurige., minder de oogen-vcrblindende wijze hun waren en hun bedrijf hebben aange prezen, zij deden het loch lang niet onaardig en misschien - - vaak met groo ter succes dan thans door middel van zooveel licht- en kleurgeschitler. Die eigenaardige uithangborden, be"- trekking hebbende op verschillende be drijven, uitgeoefend in de huizen, waar voor zij uithingen, zijn de bezichtiging waard en er zijn er een aantal zelfs een dat uithing aan het huis van de vroedvrouw en in beeld brengende een ferme jongen, zooals de natuur hem schiep, gezeten op de wereldbol en on der deze afbeelding een chirurgisch in strument stel u voor dat onze he- dendaagsche vrouwen-artsen hun gevel Verkoudheid, Lendenpij», Rheusïiatiek Snelle en gehele een- zinp De heer Jac. Fenijn, Schoulenstraal löa, Rotterdam, schrijft „Ik ben 33 jaar ©n van beroep stoker, waardoor ik dikwijl» lijd aan zware ver koudheden en lenden pijn Ik heb TOGAL- tabletteu gebruikt en was verrast over het snelle resultaat, te fr x, meer daar ik, loea ik andere middelen en smeerseltjes gebruik er altijd lang mee behept bleef." Duizenden vrijwillige dankbetuigingen, afkomstig uil alle landen der wereld, be vestigen dezelfde goede cu snelle resul taten van TOGAL-tahletten legen spicr- rheumatiek en een even gunstige uit werking tegen zenuwrheumatiek, ge- wrichtsrheumaliek, rheumatische knob bels. jicht, ischias, hoofd- en zenuwpij nen, verkoudheid, influenza, griep en slapeloosheid. Genezing en onschadelijk heid gegarandeerd Tegen billijken prij» bij alle Apothekers en Drogisten ver krijgbaar (ingez. Med.j zei iels legen Nur-el-Din in dezelfde vreemde taal, die Barbara hen al eerder had hooren spreken. Dc danseres maakte een gebaar om hem le beduiden stil te zijn „Dij heeft bij mijn toilettafel gestaan dien avond", mompelde zij in 't Fransch, meer in zichzelf dan tol de anderen, .dan was iiij het dus, die hel deed!" Snel zei ze tol Barbara „Die man, die je vastbond lieb je dien gezien?" Barbara schudde ontkennend 'l hoofd. „Ik kon niets zien; ik weel zelfs niet eens, of het een man was. Ilij pakte me j zoo onverwachts beet, dat ik in de duis- lernis niets kon onderscheiden hot j kan evengoed een vrouw geweest ziju i zodals u zelf bevoorbeeld, voor zoover ik weet I" i Nur-el-Din sloeg de handen in elkaar j „Dan was liij hel dus zelf", fluisterde |zij, „ik Iiad liet wel kunnen welen. En toch heeft hij het niet hier!" i Zware voetstappen' klonken in dc ka mer daarboven Rass riep haastig iets legen de danseres, duwde haar hot pi- stool in/dc handen en rende de trap op. Het volgende oogenblik klonk een luide knal, gevolgd door den plof van een zwaar lichaam dat neerviel. Ergens in een van de kamers boven gilde een vrouw Nur-el-Din liet het pistool vallen en sloeg de handen voor hel gezicht Twee i mannen verschenen hoven aan de kel- j dertrap De oene was Strangwise in uni- form, de auaer was Bellward. i „Ze zijn allebei hier", zei Strangwise over zijn schouder tot Bellward ,0. goddank, dat u gekomen is'" riep I Barbara en zij liep naar het ondereind van de trap. 1 Strangwise vloog langs haar heen en greep Nur-el-Din bij den arm. i „Breng haar naar boven", zei Dij snel tol Bellward, die achter hem aan kwam, „en sluit haar op in do kamer Ik zal wel voor de rest zorgen. Miss Mackwav- te", voegde hij er bij lot Barbara, ,u 'gaat met ons mee!" j Barbara staarde in verbazing Bellward laan. Zij had nooit kunnen denken, dal 'een vermomming zóó volkómen kon zijn; majoor Okewood ziet er uit als een to taal ander mcnsch, dacht zij. Maar Bellward had de danseres bij t beide armen vastgegrepen en duwde haar voor zich uit de trappen op Nur- el-Din scheen te veel overweldigd dan dal zij een woord kon uitbrengen. „O, wees niet zoo ruw met haai', ma joor Okewood!" zei Barbara smeckend. j „TT zult haar pijn doen!" Zij stond met den rug naar Strangwise, 'zoodat zij niet kon zien welk een merk- 1 waardige verandering er in diens trekken kwam bij die woorden. tooiden met een dergelijk leeken hun ner waardigheid' Natuurlijk, dc bekend» stok en scheerbekkens, die vroeger steeds thans nog hier en daar bij de barbiers uithingen het koperen bekken van den eerzamen stadsomroe per de vijzels van den apotheker en meer dergelijke attributen, ze ontbre ken hier niet, evenmin als de hoorn van „den bakker om den hoek", die over zijn onderdeur den buurtbewoner* kond deed, dat „de warme bollen" ge reed lagen. Hoogst merkwaardig zijn ook in vi trines de platen, waarop neeringen ra beeld werden gebracht en al die recla me-biljetten in dichlwoorden van bak ker, slager, lurfdrager, lantaarnopsteker en wie al niet, ze waren in hun lijd zeker méér de lezing waard dan thans de strooibiljetten van het Damrak en zijn zelfs nu nog waard gelezen te wor den als typische stukjes reclame-ge schiedenis Voor dengene, die iets voelt voor de geschiedenis onzer vroegere samenle ving, is de gaanderij van de reclame tentoonstelling in het Arosterdamsche Pa leis voor Volksvlijt nog héél wat belang rijker dan al dat moderne kleuren- en licht-gewriemel daar beneden. SIM SAN RECHTZAKEN. De zaak der Brusselse he Bank voor de Rechtbank te Middel burg. (Vervolg.) Bij de voortzetting van zijn requisitoir zei de officier dat de bedoeling om zich te be voordeden, vast slaat; en daarna ging hij de zaken nog eens na om vast le stellen, dal ook dó listige kunstgre pen vast staan cn de valsche voorspie gelingen en hel samenweefsel van ver dichtselen Spr. acht dan ook hel op zet van bekl aanwezig. Het is niet noodig dat men voordeeien „Okewood". fluisterde hij. maar zoo zacht, dat het meisje de woorden niet kon verslaan, .Okewood- Dal had ik kunnen vermoeden» Dat had ik kunne* vermoeden!" Toen tikte Dij Barbara zacht op de« schouder „Kom", zei hij, wij moeten naar bo ven. Er is nog veel te doen!" Hij dreef haar vriendelijk naai- de irap waarlangs Bellward en Nur-el-Din naar boven waren gegaan Bovengeko men ging hij voor en bracht Barbar* in de gelagkamer Een enkele kaars stond op tafel en wierp een fiets licht in de kamer Rass lag op zijn rug midden op den vloer, één arm dubbelgevouwen onder zich, een knie ©enigszins opgetrok ken. Barbara deed van schrik een slap te rug. „Is hij is hij stamelde zij. op de roerloozc gedaante wijzend Strangwise knikte. Een spion!" zei hij ernstig, „het Is goed, dat we van hem af zijn Ga daar maar in den lioek zitten, dan ziet u hem niet Blijf daar!" ging hij voort, ziende hoe bleek het meisje was gewor den. ik zal u wal brandewijn geven!" (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1924 | | pagina 1