Club-House
CIGARETTES
M 242.
Zaterdag 13 October 1933
166' Jaargang
MIDDELBURGSCHE COURANT.
Dit nummer bestaat uit -TWEE Bladen,
EERSTE BLAD.
Abonnementsprijs per kwar-
:aah
op de buitenwegen om Middelburg, en
roor de andere gemeenten .p, post f 2.50;
voor Middelburg en agentschap Vlis-
singen i 2.30;
weekabonnementen in Middelburg 18
.-ent per week.
Advertentiën: 30 cent p. regel,
Ingezonden Mededeelingen; ,50 cent p,
regel. Bij abonnement veel lager.
Familieberichten en dankbetuigingen:
ïtn 17 regels f 2.10, elke regel meer
30 cent.
Kleine advertentiën niet
grooter dan vijf regels druks en waarbij
li aangegeven dat zij in deze rubriek
moeten geplaatst worden, 85 cent bij
vooruitbetaling. Advertentiën onder
brieven of bevragen bureau dezer cou
rant 10 cent extra.
Bewijsnummer 5 cent plus 2 cent voor
port per stuk.
Advertentiën moeten, willen ze nog in
ons blad van dienzelfden dag worden
opgenomen, uiterlijk 12 UUR en des
ZATERDAGS uiterlijk HALF ELF aan
ons Bureau bezorgd zijn.
BINNENLAND.
»N EN OM DE HOOFDSTAD.
XLVII.
Niets nieuws onder de zon.
Men kan in de'ze dagen geen dagblad
ter hand nemen, of men leest over onzen
post-chèque en girodienst; men kan
nergens praten over de dingen van den
dag of dezelfde dienst komt ter sprake.
De geheele geschiedenis van dit deel
van onze Staatsbemoeiingen vormt thans
door gansch het land een onderwerp van
gesprek; een onderwerp, dat werkelijk
een bron kan zijn van-genot en hilariteit,
ware het niet dat zoovele duizenden, die
hun gelden „voor hun gemak" aan het
beheer van deze instelling hadden toe
vertrouwd, door de aller-zonderlingste
men mag ook zeker gerust zeggen
aller-jammerlijkste wijze waarop men
den -laafsten tijd met dat beheer heeft
omgesprongen, danig gedupeerd zijn en,
wie weet hoe lang nog, gedupeerd zullen
blijven, 't Is heusch jammer, dat we niet
meer leven in den tijd toen „Revues" in
onze schouwburgen groote aantrekkelijk
heid hadden. De schepper van „De Doof
pot" en van „De groote Trom", die jaren
geleden door de komische wijze, waarop
hij in de eene revue het Dara-schandaal
van 1892, in de andere het water-gebrek
en de telefoon-naasting te Amsterdam
belachelijk wist te maken, zou, als hij
thans nog eens een dergelijk product van
zijn talent op de planken verkoos te
brengen, in den post-giro-dienst een heer
lijk onderwerp vinden, waarmede hij
zelfs de thans niet ten onrechte
hard-mopperende rekeninghouders van
dit Staatsbedrijf ongetwijfeld een aller-
aangenaamsten avond zou kunnen be
zorgen. In elk geval, er valt haast niet
aan te twijfelen of degene, die voor den
aanstaanden eersten Januari den „Brui
loft van Kloris ,en Roosje"-wensch zal
dichten, zal aan den „postklucht" dezer
dagen wel een paar hartige woordjes we
ten te wijden.
f fc UIIL
De Amsterdammers, die in deze dagen
het hoofdpostkantoor hebben te bezoe
ken, of zij, die hun weg hebben Ie nemen
door Spuistraat en Paleisstraat, zullen ze
ker onwillekeurig aan dezen giro-dienst
denken, wanneer zij daar achter zware
houten schuttingen zien staan dat reus
achtige beton-geraamte, dat voor het
nieuwe rijksgebouw, hetwelk ook voor
den girodienst bestemd is, verrezen is.
Men weet, dat daartoe voor schatten
geld tal van perceelen door het rijk wa
ren onteigend, o.a- het vroegere Nuts-
gebouw aan deu N.Z. Voorburgwal; liet
vroegere bekende hotel en café „Paleis
vroegere bekende hotel en café „Palais
straat en Spuistraat. Jlel grootste ge
deelte was al geruimen tijd geleden af
gebroken, er staan nog slechts een paar
huizen in de Paleisstraat en het Paleis
Royal, op wélks dak het ijzeren hekwerk
met de letters, die de vroegere bestem
ming van dit gebouw doen kennen, doch
het heet dat ook al diè perceelen be
stemd zijn om binnen korten tijd ook
tegen den grond te gaan.
Tènzij deze centralisatie van den giro
dienst blijvend zou zijn en de heeren in
Den Haag 't Palais Roy. althans vooreerst
maar laten zooals het is. Onmogelijk
schijnt zulks niet, nu men in de bladen
heelt kunnen lezen, dat de verdere ar
beid van het beton-gevaarte voorloopig
is gestaakt, omdat men tot de ontdek
king zou zijn gekomen, dat het nieuwe
gebouw niet vier verdiepingen zal be
hoeven, zooals aanvankelijk was bedoeld,
doch drie voldoende zullen zijn vanwege
de thans zoo „prachtig-werkende centra
lisatie". Tot men, wie weet, ten slotte
tot de wetenschap zou komen, dat de
oude toestand bij den giro moet worden
hersteld en dan toch vier verdiepingen
noodig zullen zijn. Waarom ook niet, gij
en ik en wij allemaal zijn er met onze
belasting-penningen goed voor!
De geheele geschiedenis, die thans zoo-
ecl stof doet opwaaien, doet mij terug
denken aan den bouw van ons Ainster-
damsch post- en telegraafkantoor, het
welk thans toevallig in zijn jubileum
periode is, want op 7 Augustus 1898 werd
de telegraafdienst er in geopend en op
13 Februari 1899 de dienst der posterijen,
weshalve dit gebouw aan den Voorburg
wal de Perenburg, zooals men het in
de eerste jaren van zijn bestaan vanwege
zijn peervormige torens noemde nu
vijf en twintig jaren dienst heeft gedaan.
Wie de geschiedenis van de wording
van dit gebouw kent, zal zich herinneren
dat men toen,„vijf en twintig jaar gele
den, al evenmin heldere begrippen om
trent centralisatie of decentralisatie van
grooten tak van dienst had, als men
thans toonde te hebben ten opzichte van
den post-chèque- en giro-dienst, waaruit
dus geconcludeerd mag worden, dat men
in de verloopen kwart-eeuw in dat op
zicht niet veel slimmer is geworden.
Wij leven zoo snel in onzen tijd; wij
krijgen dag in, dag uit zóóveel nieuwe
indrukken van buiten en van eigen land
te verwerken, dat wij spoedig het oude
vergeten, ook al ligt het nog niet eens
zoo héél ver achter ons, zoodat ik it
dit „jubel"-jaar van ons post- en tele
graafkantoor, die „oude" geschiedenis
hier wel eens even op durf halen, te meer
omdat zich daarbij zelfs een incident heeft
voorgedaan, precies van denzelfden aard
als in dit jaar heeft plaats gehad bij den
beton-bouw van hel nu in wording zijnde
gevaarte voor den giro- en andere
diensten.
Wie Amsterdam gekend heeft uit de
dagen k>en de plek, waar het hooid-post-
en telegraafkantoor staat, het oude ge
bouw stend, zal zich herinneren dat daar,
waar nu de Raadhuisstraat op den Voor-
j burgwal uitmondt, de Huiszittensteeg
laatstgenoemden verkeersweg met de
j Spuistraat verbond. De bouw voor het
nieuwe postkantoor heeft in dien tijd
ook de onteigening gevorderd van een
aantal perceelen aan Voorburgwal en
Spuistraat, ook omdat daarmede verband
hield de aanleg van den nieuwen ver
keersweg van Voorburgwal tot Keizers
gracht, die nu Raadhuisstraat heet en
waarmede samenhing de demping der
toenmalige Warmoesgracht, die nu het
gedeelte Raadhuisstraat is tusschen Sin
gel en Heerengracht.
Ik weet heel goed dat in dien tijd een
hoofdambtenaar der posterijen, nu niet
meer onder de levenden, mij herhaalde
lijk als zijn meening te kennen gaf, ,rdat
men in Den Haag blijkbaar geen kijk had
op de eischen, die men in den loop dei-
jaren aan post- en telegraafdienst zou
moeten stellen".
„Wat men nu gaat doen," zeide hij
vaak hoofdschuddend, „is half werk,
waarvan men later grooten spijt zal heb
ben. Hetgeen men thans voor post, tele
graaf en telefoon gaat neerzetten, zal
spoedig veel te klein blijken. Als ze in
Den Haag per sé het gebouw, hier willen
neerzetten, moet men thans het geheele
huizen-complex, staande tusschen Paleis
straat en Molsteeg, onteigenen. Wil mer
ze niet dadelijk allemaal tegen den grond
gooien, goed, maar laten ze er dan ten
minste de „Poord van Cleve" ook bij
nemen op dit oogenblik, dan kan men
later afbreken wat verder noodig blijkt
en de twee gebouwen, die aan weerszij
den der nieuwe Raadhuisstraat zullen
verrijzen, hoog boven die straat verbin
den. Maar Den Haag wil er niets van
weten, doch ik ben zéker, dat ze eens
het Nul en Palais Royal, enz. tóch zullen
moeten koopen voor duizenden meer dan
thans, 't Is al te zot dat ze in dit nieuwe
gebouw voor postspaarbank en voor
pakketdienst heelemaal geen plaats zul
len hebben!"
Die zegsman, aan wien ik later zoo
dikwijls heb gedacht, omdat hij reeds na
cenige jaren juist bleek tc hebben ge
zien, zou thans, als hij zag wat voor den
nieuwen bouw van thans onteigend
moest worden voor tonnen gouds en al
de decentralisatie op het gebied der pos
terijen, die tc Amsterdam noodig is ge
weest, en getuige had kunnen zijn van de
huidige post-chèque- en giro-dienst-
tragedie óf klucht, zoo ge dat woord
liever gebruikt terecht zeggen: „Ik
heb indertijd gewaarschuwd, maar Den
Haag wist het toen beter."
Het heeft in die dagen, vóór met den
bouw van het nieuwe post- en telegraaf
kantoor begonnen werd, ook heel wat
oeten in de aarde gehad. Het oude ge
bouw was reeds lang ontruimd en de
geheele dienst van posten telegraaf over
gebracht naar de tijdelijke loodsen, die
op het Damrak waren verrezen, terwijl
een ander deel van den dienst was ge
herbergd in een deel van het voorma
lige Commandanlshuis, ioen staande
waar nu de „beroemde" midden-Dam-
„vijver" zich bevindt, of in een paar per
ceelen in de Warmoesstraat, en toch
begon men maar niet met den afbraak,
evenmin was er sprake van aanbesteding
van het nieuwe gebouw.
Het heette, dat men in Den Haag toch
ook nog dacht over onteigening van de
„Poort van Cleve", maar ten slotte, toen
de oorspronkelijke bouwplannen ecnigs-
zins gewijzigd waren, begon 24 Januari
1894 de slooping en volgde in Augustus
de aanbesteding. Aannemers voor den
bouw waren toen de heeren Cerlijn en
De Haan voor f 794.860.dat vond men
25 jaar geleden een geweldig bedrag!
Eigenaardig \vas, dat in December 1893
in de directeurswoning van het leeg
staande oude postkantoor gehouden
werd. een tentoonstelling van schil
derijen, ten baie van hei ondersteunings-
fonds der „Nederlandsche Handelsreizi-
gersvereeniging". Als men nu eens eer- 1
lang, wanneer de bouw van het nieuwe i
giro-gebouw voorloopig stop blijft staan,
in het „Palais Royal" een tentoonstelling I
ging houden van den giro-warwinkel, om
zakenmensehen te laten zien hoe men i
niét adininistreeren moet!
En toen dan eindelijk de afbraak van j
het oude gebouw en de onteigende per- i
ceelen was begonnen, kwam het incident, 1
waarop ik boven doelde. In de Spuistraat
stond op den hoek der Huiszittensteeg
een huis, waarin een tapperij was geves
tigd. De kastelein daarvan verkoos het
gebouw niet te verlaten hij had nog
zóóveel maanden huur en wat men ook
deed, zijn leuze bleef „j'y suis, j'y reste"
De rijks-advocaat kwam er bij tc pas en
het dreigde naar een ernstig proces en
stagnatie in de uitvoering van het werk,
tot het eindelijk den man, wien het door
al dat sloopingswerk te machtig werd,
ging verdrieten en hij den strijd op gaf.
En eigenaardig genoeg, men herinnert
zich dat zich in het begin van dit jaar
precies eenzelfde geval heeft voorgedaan
bij den afbraak van het perceel hoek
Paleisstraat en Spuistraat, oók noodig
voor den betonbouw, die nu gaande is
Ook daar een onwillige tapper, die nog
huur had; ook daar afbraak om hem,
zelfs boven zijn hoofd tot het ook
hem te machtig en vermoedelijk te
„lekkig" werd en hij het maar op een
accoordje heeft gegooid en is verdwenen.
Of die man ook rekeninghouder is bij
den post-giro-dienst, voor welke hij het
veld heelt moéten ruimen wie weet!
Men ziet, juist in de dagen van het
zilveren „jubilé" van het \msterdam-
sche hoofd-post- en telegraafkantoor, is
er toevallig veel van vijf en twintig jaar
geleden, dat zich nu herhaalt ook
thans, als toen, een kwestie over cen
tralisatie of decentralisatie; ook thans de
vraag of het nieuwe gebouw te groot
of te klein zal wordenook thans een
incident tn verband met een onwillige
tapperij. Ook thans dus feitelijk niets
nieuws onder de zon behalve dan een
verwarden giro-dienst, misschien alleen
omdat we toen nog niet aan giro deden.
SINI SANA.
(luges Mei
KUNST EN WETENSCHAPPEN
- Morgen opent, de vereeaiginjj „Vooi
Kunst" alhier in de gewone zaal, du-
hot Schutterskofetraatje, oen tentoonstel
ling van schilderijen van \V. Kor teling; die
zoowel stillevens als dierenstudiee en lund-
ichappon brengt. Naast de schilderijen expo
seert de heer Korteling ook oenige teeke-
ningen. Op een on ander komen wijl volgende
week uitvoerig terug. Voor heden zij het- vol
doende te melden, dat het geëxposeerd"
en druk bezoek ton volle rechtvaardigt.
Zooals bekend, hebben de bezoeker- v an
tentoonstelling ook vrijen toegang tot
de andere zalen van het kunstmuseum, vva,t
ditmaal van buitengewone beteeken is is. om
dat het museum juist dezer- dagen verrijkt is
met 4 schilderijen, die door wijlen mevrouw
Jeras zijn gelegateerd. Speciaal een werk
Naar het Engelscli, door Berta Ruck.
13).
Maar in de geheele houding van die
twee menschen was iets dat 'mij terug
hield toen ik mij juist wou omdraaien om
weg te sluipen.
Fr trilde iets in de lucht, een tril
ling van opgewohdenheid en het gevoel
dat er iets was gebeurd.
Wat was het?
En wat was de beteeken is van 'lady
Meredith's aangrijpende breet ,,0 Dick
als bel eens niet waai' was?"
Misschien hadden ze over mij ge prut,
over het meisje dat zij' als lnm schoonf-
d och Ier beschouwden.
Kon hel wezen dat George's moeder
eindelijk, eindelijk begreep dal zijzich
daarin vergist had.
,Als het eens niet waar wast".
.Hel is duidelijk genoeg waar, lieve",
rei haai^echtgenoot's langzame, bekoor
lijke sleïn, 'merkwaardig trillend. „Nit-
luurlijk is het
Op dat oogenblik hief hij hel hoofd op
Ilij1 zag tegen de donkere paneclén van-
de bal, de verschijning van de lichtrose
peignoir en muiltjes en het haar in twee
1 echten.
,Mijn hemel!" riep hij op eens, rij na
op vroolijken toon. „Het mevrouwtje in
levenden lijVe! Daar slaat ze Megan
Zijn vrouw keerde zich dadelijk omi cp
haar stoel.
Haar knappe gezicht was zoo geagi
teerd als ik hel nog nooit had gezien.
Haar oogharen waren vochtig haar borst
zwoegde.
Ik zag dal zy opgeschrikt werd te
midden van een stortvloed van tranen!.
Arme lieve vrouw' O die arme lieve
vrouw! Want toen ik haar gezicht aan
schouwde meende ik le begrijpen wat er
gebeurd was. Na al haar dapperheid
en haar opgewekt gebabbel over baar
verleren zoon was de reactie eindelijk
gekomen. Het brak haar op het
maar al te natuurlijk!
Maar ik - een vreemJde - ik liad liet
recht niet zelfs van dat verdriet van een
moeder getuige te zijd. Ik mocht mij1 nie
indringen.
Ik stamelde iets, een onsamenhangende
verontschuldiging' en wou haastig; weg-
loopen.
Maar ik had geen twee schreden ge
daan ot George's moeder was opgestaan
Ik boorde een ritselend geluid lioicn haar
grijze japon langs een ineengefrommeld
couvert streek dal op den grond \vó
ge vullen. En loen op haar eigen
aardige gracieuse manier die haar eigen
was stond zij plotseling vlak bij mij. Zij
greep mij bij den arm.
„Vivie Rose wacht even", zei ze.
Haar zachte murmelende stem was nu
hee&ch door een met moeite onderdjukf-
ten snik „Ga niet weg, lieve, blijf hier"
.,0, ik kan niet. Ik wist niel dat uhïer
was stamelde ik heel ongelukkig. „Ver
geef het mij
.Lief kind' Vergeven? Wees zoo dvvaa-
niel Je je denkt dat ik overatuur
ben dat ben ik niet", gin,? George's
moeder voort, mij' nog steeds bij- den
arm vasthoudende Zij kuchte. Ze scheen
een uiterste poging le doen om te spre
ken mfel liaar gewone stem en op haar
gewonen toon. Maar ik vpelde dat zij"
«ver haar geheele lichaam beefde.
.Neen, dat is zoo niet, ik ben niet
overstuur!" herhaalde zij, „dat is het
niet" Zij glimlachte, een zonnigenglim
lach door haar tranen hjeen. En toen
scheen zSj zich zelf en Blaar eigen ver
driet vastberaden op zij' te zetten. Weder
zij geheel en al leedere zorg voow
do vreemdeling binden haar poort.
.Lieve Rose, wat is er? Je had niel
zbo uit je warme kamer moeten komen I"
zij ze haastig mtet haar h(and op de cachc-
mier mouw van zuster's peignoir. „Had
je iets noodig? Kon niemand je hooren?
Hoe schandelijkGing de bel niet over?"
Jawel neen' Ik heb niel gescheld
vun K. Brief. een van de juchü teruege
jager, van welke kunstenaar het ju
nog niet." bezat, verdient vermelding,
d. N, P. Rehoais, geb v Rooijf-u.
8 U f T E HL A H D,
LONDENSCIIE BRIEVEN.
onzen Londenscheu corre-pondet
(Nadruk verboden).
T h e
roadway
I-onden. S Ocftober
De voornaamste straal, de winkel
straat, de hoofdstraat van een f.onden-
sche voorstad of gemeente heel altijd
óf The Broadvvav óf The High Street.
Ik heb wel eens getracht uit te vinden,
wanneer de straat Broadway en w.tnncer
ze High Street heet Maar de miumsnan-
duiding schijnt niet aan regels gebonden
te zijn Het is een zaak van willekeur*
Wel schijnt men de meeste High Slreet\
inden in de gemeenten, welke het
dichtst 'bij hel centrum liggen en ook
schijnt de naam .High streel hel meest
le Zijn verbonden aan de dichtbevolkte
volkswijken, terwijl I lie. Jhoadwav als
naam meer voorkomt in de zuivere voor
leden welke jneo in een verzamelnaam
met Suburbia pleegt aan Ie duiden
En aangezien Suburbia en de hoofd
straten in de suburb:,'' onderwerp uit
maken van dezen brie)', heb ik vrijheid
mden alleen den naam „Broadvvav'
als titel te - gebruiken
Er is geen twijfel aan. De ih'ojdvvav
in tiaar aspect en haar vertier weer
spiegelen den aard. <lo status van een
iuburb Toen mij uw Broadway. Noor-
stad en ik zal u zeggen wie en wat
gij rij|U
F.llcen morgen van een weekdag prome-
neeren de Engelsehê huismoeder, ovcr
de trottoirs van haar Broadvvav. ui hu*'
beste spullen en met éen kleine heng
selmand aan den arm 7!ij doen ei" haar
inkoopen bij den kruidenier. den slager,
den groent en boer. Hoewel «Ie ..retailers"
.winkeliers, handeldrijvende midden stan
ders' wel bereid zijn om aan de deur
komen vragen-„of er iels u' en pok wel,
'oor zoover hel sómmige takken van den
kiemen handel betrelt met paard en v a
gen of per bestelauto hun klanten al-
rijden, is deze gewoonte toch maar ma-
lig ontwikkeld, daar de meeste hnisvion
en Cr de voorkeur aan geven zelf in
de overladen uitstallingen dei winkels te
zoeken naar wat haar flipt beste lijkt Bo
vendien is hel winkelen in deu ochtend
haar klaarblijkelijk een aangename plicht.
ia melde ik Toen pakte ik de koe irij de
horen Het was het eenigste wat ik doen
ken.
Ik zei „Ik ben naar beneden
om le trachten iets te stelen om'iop te
sell rij ven. Zuster wou mij niets geven En
en ik had een telegramformulier noodig"
ik keerde mij ohx naar de schrijftafel
„Ja, weet u, ik moest iels telegrafeerén
aan een vriendin", zei ik met een poging
flink te spreken, „om haar te melden dal
ik terug kom. Nu ik "bijna geheel heler
ben. moet ik natuurlijk heehgaan, vvèot u
D< Meredith's keken elkander boven
mijïi hoofd aan terwijl ik sprak.
Zonder haar stem te verheffen
George's moeder tot George's vader wiens
©ogen /coals gewoonlijk niel van hasj' af
geweest waren. „Zij zógt dat ze weg wil j
gaan en ons verlaten."
..Weggaan, wat zeg' je? O neen lieve,
neen, dat kah niet" zei sir Richard met
.een vroolijken glimlach tol mij. „Dal i-
in '1 geheel geen goed pUVn!"
Hij lachte even
,I>a! kan nu in 't geheel niet hield
hij vol. hel hloiofd schuddende „Wel neen
geen kwestie van' Wat ter wereld zouden
vrij zeggen tot
Zijn vrouw viel hem vlug in de rede
„Wal zouden vrij tegen den dokter zeg
gen als wij je Op reis! lieten gaan.
je er sterk genoeg voor bent?"
my» schouders en irok nrij naar een laffe
witte deur tegenover de schrijf tafel.
,,Ik wou van middag zoo graag eens
met je pralen. Wij zullen naar mijn hokje
gaan. vind je dat goed?' zei ze met liuu*
achle. haastige stem. „liet is daar wnr-
ner 'oor je, lieve, arm "kind jni muf
beneden lp komen in je pignoir irii
slofje
Je peignoir ou slofjes" hel was wat
moois)
.En daar worden we niel gestoord.
Kom Richard
Hel lieve hoofd boog zicli achterover
en knikte hem over haar schouder toe.
Het i> een familieraad
.Mooi zoo'" zei sir Richard vroolijk.
Hij bukte om iets op te rapen dat ap
den gi-ona bij de schrijftafel lag. liet
leek een briefje dal men had laten
vallen. IJij stak tiet in deli borstzak van
zijn wollig NorEolk-jasje. Tóen volgde hij
on- naar hol boudoir va'n zijn vrouw.
Wal oen aardig kamertje Achthoekig
met lichtgele -wanden en donker ge
beeldhouwde eikenhouten meubels, tiet
rook er heerlijk na-r Lady Heredities
eigenaardige geur van sandelhout en pot
pourri; alles in dal vertrek had iels edit
vrouwelijks, van de eroole breimand af
lol hel geborduurde vloeiboek op de
j schrijftafel toe
Boven die- schrijftafel was de. nüuur
Zij sloeg haar arm beschermend op dichter en voller behangen dan de wan-
