Ingezonden Stukken. moer dan een strategische structuur in go- zien. Als één muur voor den vijand was gevallen, zou een andore optorenen om hom weer te weerstaan. Zij hebben zich wèl verwonderd, dat Poking, in zulk een dorre, onvruchtbare woestijn was gelegen, op zulk oen weinig aantrekkelijke plaats. Maar wie, die wel eens heeft gelezen van de oude, heilige steden van Atlantis van de „City of the Golden Gates" b.v., die ook in drie concentrische deelen was gebouwd, met eon ICeizer-Palejs in 't midden en wio, die de occulte beteekenia heeft gevoeld van do oudste, religieuso architecturen, zal niet éénige intuïtie on met éénige gevoe ligheid voor fijner trillingen dan gewone, door Peking dwalend en droomend, niet aanstonds om drio grooto inwijdingen, en 't mystieke getal Drio denkon, en niet tot hot besef komen, dat Peking's architectuur oorspronkelijk niet strategisch, maar sym bolisch moet zijn geconcipieerd Niet dan na door drie donkere Poorten, na drie lango, schier oindelooze alléeën door drio steden te zijn gegaan, kwam de pelgrim op don weg naar den heiligen Keizer, don Zoon des Homels, althans zoo hij daartoe ingelaten word. Mon moet de grimmige, grauwe muren Peking hebben gezien, men moet do 1 e, donkere tunnel-Poorten zijn doorge- g i, men moet daar tusschen door de sir eindolooze, breedo Boulevard-alléeën zi langs geschreden, om oen idee te voe len van do ontzetting en don eerbied, dien een pelgrim of een afgezant moeten bevangen hebben op zijn weg naar den Keizer. Zulke zware gangen doet men uiet naar een gewoon, stoffelijk mcnsch toe, maar naar een heilig wezen. En de geheele aan leg van Peking is berekend op een waardig omsluiten, een veilig, ongenaakbaar her bergen van dit méér dan mensohelijke, heilige schepsel, wiens vader de Hemel is. Eigenlijk is geheel Peking één groote tempel, omsluitend de nis, die de Ver boden Stad is, on waarin de Godheid woont, die Keizer is. Zijn do drie buitenste muren, die van de Cliineezen-Stad, van de Taitaren-stad, en van do ICeizer-stad somber en grauw, met eerbied ca ontzetting slaande, de muur van do Verboden Stad, verre van krijgshaftig, is van een liefelijk, bloesem- kleurig lichtrood, dat bijna rose is, en bedekt met heldere, goud-gele pannen, die glorieus schitteren in de zon. Allo gebouwen in de Verbodon Stad zijn met die goudgele pannen-tegels bedekt, die hier en daar, uit de verte in perspectief ge zien, hoven den muur uitstoken, en op iedereu hoek van den muur staat een mag nifiek paviljoen, met die goudgele tegels. De licht-rood-rose muur met die blin kende gouden tegels is van een sprook- jes-achtig effect. In het heldere transpa rante zonlicht, dat bijna altijd klaar over Peking wordt uitgestort uit wolkenloozen hemel, staat die Verboden Stad te glan zen als een oude sprookjes-stad uit gulden eeuwen. Hot zien er van is een telkens weer even heerlijk-hevig terugkcerende emotie. Het is het lang verloren Mahrchon mooi uit kinderjaren teruggekomen, het is in vollen, allorweelderigsten bloei de oude ro mantiek, midden in do moderne tijden, het is het wondere, nooit opengaande mysterie in de eenvormige, banale rcalitoit. Want mysterisch is het, in de meest absolute bcteekenis. Niemand woont er dan de Keizer, en keizerlijke vrouwen en we duwen met euneuchen. Zelfs de Prins- Regent woont buiten do Verboden Stad en komt er alleen overdag voor Staatszaken. Slechts zéér lioogo ministers en staatsraden mogen er niet intreden dan met speciale permissie. Achter dien rosen wal met goud-geel, in do sprookjesachtige ongozieno paleizen, waarvan hier en daar achter dien muur een schitterend goudgeel dak in de blïn- kcud-blauwe lucht opstaat, wonen het fa belachtige, kleine keizertje Süan Toung, an do keizerin-weduwe van den sympathieken, droomerigen keizer Kuang Sd, en de wedu wen van keizer Tung Ohi, een gansche Jceizer-familib van half-heilige afkomst. Het innerlijke leven van China's aller- „Maar elk zakenman zou weten, (Jat bij zoo iets getuigen moeten zijh", ant woordde hij grinnikend. Toen de onderteekening was gescliied, viel Churston inet een zucht van ver lichting weer in de kussens. Hij keek zijn dochter een paar minuten zwijgend aan „Betty, ik vertrouw, dat jij je niet be lachelijk zuil maken', zei liijl ernstig* ,,'k Zal altijd in de eerste plaats de be langen der firma bp T oog hebben", ant woordde zij bedaard. Mogelijk was zij' er zich zelf niet van bewust, maar toen zij den volgenden morgen met Lendridge samenkwam voor hun gewone confere-ntie, toonde zij in haar optreden een zelfvertrouwen eii waf. zij wat gedecideerder in de meeningen, die zij verkondigde. Er Was een brief van de „Lueh tvaart-Vereeniging" om te infor meeren wanneer „Churstons" zou gereed zijn voor de verdaagde proefneming' van den nieuwen motor. „Wij z'ijh nu gereed", merkte Len dridge op. „Ik zou hem gaarne zien werken. Wil u aan Sylvester zeggen dat ik precies om drie uur kom", „Is dat bepaal i noodzakelijk?" vroeg hij niet opgetrokken wenkbrauwen. „Dat vind ik' wel. Wij meenden on langs ook, dat wij gereed waren". „U bedoelt ik dacht, dat we klanr waren. Dat waren we ook'ongeluk ken kunnen altijd plaats hebben. Nie hoogste Regoering, al wat daar in die Verboden Stad wordt gewikt en gewogen, het eigenlijke intiemste binnen-Wezen van het Rijk, met zijn verborgen, warmen hart slag on zijn geheimste gedachten, blijft bin nen die sprookjesachtige rose muren onge naakbaar afgesloten, en niets er van gaat uit. De beste garde-troepen bewaken de poor ten met geladen geweren, en mogen, op straffe des doods, niemand binnenlaten, zon der het keizerlijke zegel op een speciale toelating, niemand komt er in of uit dan onder speciale voorwaarden, en van heime lijk binnensluipen of oinkooping der wach ten is in de vorste verten geen sprake. Do Verboden Stad is ondoordringbaar, en ongenaakbaar troont er do Mandsjoe-dynas- tio, veilig met baar innerlijkste leven en innerlijkste gedachten voor de buitenlajid- sche gezanten, voor de buitenlandsche pers, De Chineescho Regcering in de Verboden Stad achter hechte muren, door gardetroe pen bewaakt, de Europeesche, Amerikoan- soho en Japanscho gezanten achter hooge muren in hun legatie-vestingen, door mi- litaïro wachten bezetwelk een af stand, wolk een geslotenheid, en hoe onmo gelijk gemaakt alle intiem verkeer Er is iets in die afgescheidenheid, in, die ongenaakbare eenzaamheid van do hoog ste Chineesehe Regeering binnen de Verbo don Stad, dat subliem is van majo9toit- vollo isolatie. LONDENSCHE BRIEVEN. (Vuil onzen Londenschen correspondent). (Nadruk verboden). De IC ran te h jongen. Londen, 21 Juni 1923. In de verbeelding hoor ik u Vragen: wat kan zulk een man, die in de straten van die grootste stad ter wereld zijn kranten van de hand tracht te doen, voor „interesse" voor mij hebben? En 'de keuze van het onderwerp voor een Londenschen Brief lijkt u misschien niet gelukkig. Maar Londen is een rare stad; zo. herbergt rare kostgangers en kent rare beroepen. En hel beroep van kran- tenventer liier is dat hoop ik u te bewijzen een belangwekkend beroep; en ook vaak een lucratief beroep. De om'zet van dagbladen, en in hel liijzonder van de sonsationeele avond bladen, heeft zoo goed als uitsluitend plaats door middel van den straatver koop. Die straatverkoop begint 's mor gens voor twaalven, wanneer de eerste edities der avondbladen (waar volgens het populaire geloof niets in staat) van de persen komen en vliegensvlug per auLo en motorfiets over Londen en zijn voorsteden worden gedistribueerd. De hevige concurrentie tusschen dc verschillende avondbladen schept absur de toestanden in dien straatverkoop. Ten einde het publiek in den waan tc bren gen, dat een blad bijzonder actief is in Jijn distributie en in zijn verlangen zijn lezers' zoo snel mogelijk mei liet laatste nieuws op de hoogte te brengen, prijkt de kop van een eerste editie van voor twaalf uur, altijd met een vet ge drukte aankondiging: „third 'edition", soms zelfs „fourth edition". Maar dat is alleen voor de geur gedaan. De derde ol de vierde editie, 's morgens vóór twaalf uur, is altijd en stellig de eerste van den dag. Deze suggestieve middelen om hel pu bliek Ie doen beseffen hoe vlot, prompt, snel en attent liet avondblad is, wor den verder den lieelen dag voortgezet. De edilies volgen elkaar op met snel heid Er. zijn edities midden op den dag (midday edition). Er zijn speciale edi ties midden op den dag (midday spe cials). Er zijn extra speciale edilies mid den op den dag (extra midday specials). Dan volgen series namiddag.edities. En daarop de laatste edities, avond-edities, late avond-edities, laatste avond-edities, speciale laatste avond-edities, extra spe ciale laatste avond-edities en tenslotte de 7 o'clock.editie, welke zoo |om cn mand kon zoo'n stilstand voorzien." „Maar we kunnen alles in hel werk stellen om zoo iels te voorkomen", zei zij vriendelijk. „Ik heb dal reeds gedaan". „Ik wensch mij met eigen oogen te overtuigen", ging zij nog vriendelijker voort. „Ik vind dat niet uoodig. Ik zal aan de Luchtvaart-Vereeniging schrijven, dat zij iemand kunnen zenden, zoo spoedig hun dat goeddunkt „Neen", zei zij "beslist. Mark was verbaasd en keek haar ver wonderd aan. ,.'t Wordt tijd, miss Churston, dal u en ik eens openharlig met elkaar spre ken'', zei hij en liet kostte hem 'moeite zich le beheersJchen. „Dat ben ik volkomen met u eens, mr. Lendridge"', zei zij zoo innemend moge lijk. Betty amuseerde zich kostelijk. „Naar mijn meening ben ik met het beheer der fabriek belast, zoolang uw vader afwezig is". „Het zou wel zoo aardig zijn als u zei, dal we er beiden mee belast zijn. Eigen lijk ben ik er wettig mee belast." „U", zei hij verschrikt. „Ja, mijn vpder heeft mij' een vol macht gegeven." „Aan u, een vrouw?" „Verbazingwekkend, maar Waar." Dan is hier mijn plaats niet méér", nabijhalf vijf van de pers komt. Het bovenstaande moet u een denk beeld geven van de koortsigheid en de gejaagdheid waarmede de dagbladen hier door de straten vliegen; en u iets bij brengen van de sfeer, waarin hel avond blad wordt verkocht. Dat is alles haas ten en reppen en schreeuwen, telkens wanneer er weer een nieuwe editie van de pers is. Nagenoeg elk uur van den middag wordt de City, wordt het West End dat zijn de districten van Londen, waar het verlier en de drukte het grootst zijn in rep en roer gebracht door de nieuwste edities van de avondbladen, welke door middel van auto's, motor driewielers en motorrijwielen met zijr spanbakken - alles in felle kleuren ge schilderd in de handen der kranten jongens worden gebracht. Zoodra deze jongens liun kostbare koopwaar in lnm bezit hebben, rennen zij er mee weg door een drukke straat, schreeuwend „at the lop ol" their voices". Hun uitroepen dienen ook al weer omi te suggereeren hoe buitengewoon belang wekkend de inho ud van deze laats le van de laatste edities van het blad is. Die «itroepen zijn typisch Londensch, ten deele .opgewekt, ten deele somber, uit gehaald en uitge jankt bijna in een moor dend dialect en meestal alarmeerend j terrible murdcrrlflat tragedy... who's the ladyof minder aiarmeerend all the winners Ilatest news I Of spm1- tijds alleen de namen der dagbladen, welke de krantenjongen verkoopt4 Star, NeWs and Standard I! Maar lang niet alle krantenjongens rennen door de stralen. En uit eigen waarneming meen ik Le mogen veronder stellen, dat alleen de beginners in het vak zich verplaatsen. De ervaren „news vendor' of „news boy" zooals hij hier heel heeft zijn vast plaatsje bij den ingang van een station van de Ondergrondsclie Spoor of op een hoek van drukke ver keersstraten of op andere plaatsen, waar veel menschep langs komen. En deze stationaire krantenverkooper schreeuwt ook niet druk maar mompelt maar wat tusschen de tanden dooi'; hij heelt zijn „gil" voor zich op zijn 'bnlc, in den voron \an eeü reclamebiljet vpor de courant welke hij verkoopt, waarop met reus achtige letters de „stunt" van den dag staat gedrukt en hetwelk hij bij wijze van schort voor de 'bee'nen houdt. Het aantal straalverkoopers va'n cou ranten loopt in deze stad in de dui zenden. De goede hoekjes, de plekje», de „vette" standplaatsen zijn wrel met zes of zeven „news vendors" bezet. En aangezien er zeker wel duizend „vette" plaatsen zijn, miag men gerust conclu- deeren, dat Jiue'n de leden van dit gilde met tienduizend en meer kan tellen. De collegialiteit en de gemoedelijkheid on der dit violkje zijn groot. Al slaan zij pok met hun zevenen in een rij bij el kaar, van afgunst voor elkaar bij den verkoop hunner producten is niets te bemerken. En ofschoon hun beroepsge heim hun 'natuurlijk verbiedt iets1 over de usances in hun bedrijf uit te laten, kan rmeh, geloof ik, wel aannemen, dat zulk een groep van kr an ten verlco operts| bij elkaar dc „lpoden pijpen samen deelt." Sommige „neWs boys" liebb'cn een min pf meer officieele positie. Zij verkoopen slechts één courant en dragen den naain van die courant op hun pet. Ik geloof niet dal zij de Welval'e'ud&ten zijh van de soort, maar zij „voelen" zich meer. Er zijn ook „news girls" of „news ladies" zoo men wil. En haar aantal neemt gestadig toe. Ook in dezen lak van mannelijke werkzaamheid doet de vreedzame indringing vpn de vrouw zich gelden. Ik heb hier herhaaldelijk gesproken, van „krantenjongens". Maar de móeste krantenjongens hier in Londen zijn zeer volwassen mannen en velen hunner zijn in hun bedrijf grijs geworden. Zij ken nen vaak een groot aantal geregelde klanten, die spnifc Rozijnen jaren den riep hij' woest. „Wat bedoelt u?" „Mijn contract met uw vader loopt deze week af. Hij heeft iets gezegd van een compagnonslclmp, maar ik prefereer mijn ontslag te nemen. Wil u 7.00 goed zijn,nir. Churston te zeggen, dat ik Zater dag heenga?" Betty's «wangen werden een tintje bleeker, maar het gelukte haar haar verslagenheid te verbergen. „Ik vrees, mr. Lendridge, dal gij u door uw drift laat mcesleepen Ik heb u geen reden gegeven een verbintenis le verbreken, die reeds eenigen tijd heeft bestaan Mijn vader is meer dfctn tevreden over uw werk. Ik zal geen notitie nemen van hetgeen gij hebt gezegd „Dan zal ik het u op schrift geven) „Zooals u wilt..... Mag ik vragen ofi u deze onverzoenlijke houding aanneemt, omdat ik een vrouw ben?" „Ik wensch niet onder een wijsneus van |een ftiteiMe te staan, dat alles meent le weten en in werkelijkheid heel weinig weet", zei hij woedend. „Dank u, mr. Lendridge", zpi zij heel bedaard Mark besefte, dal hij te ver was ge gaan. Bij slot van rekening was hel toch een vrouw, die hij voor zich had eu het was zwak zijn zelfbeheersching tc ver liezen. „Vergeef me, ik twris' heel grof en vraag wel excuus", zei hij haastig. „neWs vendor" hun clandisie hebben ge geven. Uil zulk ee'n verstandhouding tus schen verkooper én klant ontslaan dan wel vriendschappelijke en vertrouweüjke bandeh. Zoo hebben oude kranlenjongenfj die een goede standplaats jaren en jaren hebben bewaard, vaak een zee Van ken nissen, onder wie groote mónjeeren, die b.v. bij gelegenheden als de Derby waarover ik u een vorige maal schreef hun „'news vendor" in vertrouwen nemen over het paard, waarop zij heb ben gewed en die van hun krantenkoop man den Derby-uitslag Vernemen, zon der dat zij een krant behoeven te koo- pen, watmeer iedereen een krant uit de handen der verkoopers rukt. Er is een verhaal van den jeugdigen „news boy", die op eeü Zondagmiddag wanneer het allerwege rustig is, in de stad en er buiten, met een zwaar pak couranlen ging venten, uitroepend: dreadful swindle dreadful swindle many people swindled Iedereen kwam: naar buiten torn een courant le koopen en le weten, waaruit de „schandalige (Oplichting" bestond. De jongen ventte verder en had gauw een honderdtal couranten verkochtswin dle swindle most awful swindle hundred people swindled. En hij ver kocht opnieuw eeh courant en ging voort te rpepenswindle imost scandalous swindle hundred and |one people swindled I Het verhaal leekent de bedriegelijke manier, waarop het publiek tol koopen •wordt geanimeerd. Men zegt ook ,dat hel aantal „dubbele levens" onder de fcourantenverkoopers groot is. Wal zijn „dubbele levens"? Londen is er rijk aan- In mijn buurt Woont een behanger, een stille werker, die met zijn bedrijf een goed stuk brood verdient. Maar bij oefent zijn vak niet uit liefde, maar alleen om den broodo uit. Dat heb ik dezen schoonmaaktijd geleerd. Ilij kwam bij mij behangen en hij zag op mijn tafel een schrij mach ine, drukproeven, copy en boeken on hij trok de voor dc hand liggende conclusie. En in een briefje, dat hij mij' na zijn be zoek schreef, onthulde hij mij dat hij ook „schrijver" was, dat hij short sto ries" schreef voor de „Magazines", maar dat hij ze meestal teruggestuurd kreeg en of ik er wat aan kon doen! Deze 'behanger zal dus in zijn vrije avonduren {s'chioonc (volzinnen te eonstrueeren en leefde dim in een 'wereld der schoone verbeelding, waar hij de liguren van zijn korte verhalen liet leven. Ik weet ook van een uitdragertje in een onaanzienlijk straatje van een bui tenwijk, die daar den keelen dag in den schemer van zijn oude jassen en bottine? en wormstekige meubelspullen vertoeft. Maar wanneer het avond wordt, dan sluipt hij zijn winkeltje uil met een wool onder don arm cn zit hij wat later onder de schittering van het licht in een con certzaal in het West End; en speelt er in het orkest een eerste viool. Dat zijn dubbele levens; wel niet zoo vorlledig als die vqn den legendarisclien bedelaar cn den straatveger, die nu hun „werk" pp de brug e* op hef kruispunt naar hun villa's gingen en den avond iu rijke weelde doorbrachten, jaren en ja ren lang; m'aar toch ook dubbele levens. Nu wil de mare, dat onder die liave- lpoze „news vendors" van de Londeusche stralen vele ,ydubbele levens" Voorkomen, althans menschen, die niet graag zou den willen, dat hun klanten wisten hoe veel geld zij in de bank hadden; of hoe zeer hun vacantie.leven van hun werk leven verschilt in aspect, gerief cn gemak. Veel grond voor deze mare is er niet. Vele „news vendors", de mieesten, zien er pioover en lijdend uit. Maar op eejö jaarvergadering van houders van cou ranten-kiosken en tijdschrift-agenten, „news agents" in het algemeen, werd toch onlangs medegedeeld, dal er een s'traatvcrkooper van dagbladen Was, die meer dan 2000 pd. st. per jaar met dezen verkoop Verdiende. „Mogelijk Whs1 het "t beste alles - le ver gelen wal wij hebben gezegd. Mijn vader wenschl niet en ik wensch evenmin uw diensten le missen." „Ik vrees wel, dat ik bij mijn besluit moet blijven* Wij zullen steeds twisten." „Niet hls u redelijker was". „Mag Ik voorstellen met de corres pondentie voort te gaan", hernam hij '(flijf. iv Tijdens het verdere van het gesprek waren zij uiterst beleefd jegens elkaar en er viel niets onaangenatilns meer voor. Maar toen Betty na den lunch op het kantoor lcwarn, lag daar een brief ven Lendridge op haar te wachten, waarin hij vormelijk meedeelde, dat hij op hel eind der week' zijn verbintenis met de firma wensch le tc verbreken. „Laai hem gaan", zei zij boos1 tegen zichzelf. Maar zij wist, dat Lendridge's vertrek haar vader heel veel verdriet zou ver oorzaken en dat moest, zoo het kon, ver meden worden. Het stuitte haar echter vreeselijk tegen de borst zich te moeten verootmoedigen en hem- te Verzoeken le blijven. Voo'rloopig wilde zij er thuis nog niets1 van vertellen. Dien avond schreef zij aan een ingenieur 'te Londen, oen vriend van haar, of liij ook' een geschikt persoon wist, die bedrijfsleider bij' de „Cbursions" kon worden. „Ik moet op elke gebeurlijkheid voor bereid zijii", beredeneerde zij' bij zicli- AUTO's EN MOTOREN. Geachte Redactie. Wanneer zal er eens een eind komenl aan het woeste geren met auto's motoren op den hoek Vlasmarkt on Kromme Wieele? Het is gewoonweg schandalig. Zouden er eerst ongelukken moeten plaats grijpen, voordat hier eens streng op gelet wordt? Er zijn er zelfs die voor het gemak maar geen signaal geven en als bezetenen den hoek omsnorren. Het roalct tijd dot hier naar om wordt gezien. Een bewoner van de Vlasmark t. Middelburg, 27 Juni 1923. VEERCAM TE KORTGENE. Mij'nheer de Redacteur. Gaarne wilde ik voor ofnd-ersUiSjidei een plaatsje in uw blad, waarvoor bij voorhaal mijn dank. In uw blad van 22 dezer lazen ve len met mij met verbazing, dat het Col lege van Gedeputeerde Slaten na kennis name van onderscheidene andere vier* zoeken, besloot aan de vergadering van Provinciale Stalen voor te stellen, een veracek van den kring Noord-Beveland dei' Z.L AL, om den veerdam te Kort- gene tc verhoogen en te vierlïrfeeden, in te willigen. Hel is mijn vaste overtuiging dat ik spreek in hel belang van Noord-Beve- land en zeker het overgrootste gedjaelte oer inwoners het met mif eens zijn, dat de zaak verkeerd wordt aangevat. Ik vertrouw dan ook dat het bezoek dor leaen \an Gedeputeerd© Stafyan gis teren. vergezeld van den Minister van Waterstaat, den Commissaris der Konin gin en deuhoofd-ingenieur van rijks-en provincialen waterstaat aanleiding zal ge ven, om niet tot verhooging en verbree- ding \an den veerdam over te gaan. Wij allen hebben kunnen lezen, dal hel \ecr ICortgene—Wolfaartsdijk van het door ons te hoog b'eLaald tarief met een 1 altg saldo van plus minus f 6000 sloot Om nu dat geld uit te gaan geven aan boven omschreven werk, m. i. onnoodig werk, noem ik een smijten met geld, wat in den tegenwoordigen lijd als ongepast kan worden beschouwd. Dc dam waarvan hier sprake is, nomt enkele keeren per jaar onder wadlor. De dam zal reusachtig verhoogd moeten wor den om dan nog niet onder te komen. Wordt hij evenwel zoo hoog als den zeedijk gelegd, dian brengt dit gevaa^i vior liet verkeer met zich mede. Wat hel argument betreft, dat «le be slaande dam le smal is om nipt twee voertuigen eikaar le passeeren, dit loan men als waardeloos beschouwen. Het gaal hier over een open terrein, waar mcu alles lean zien aankomen en hel voor niemand bezwarend kan zijn, cm een klcip oogenblik te wachten "Bovendien is de veerdienst op vasLo uren en passeeren dus de voertuigen in verband daarmede elkaar zelden op den dam. Neen. laat de heeren Provinciale Sta ten leden kennis' nemen van het verzoek aan Gedeputeerde SLalen, ingezonden- door dc gemeente ICortgene, waaraan ook de overige gemeenten op Noord-Bjevid ian d adhaesie betuigden. Dal verzoek houdt o. a. in, uitbreiding van dc-11 dienst en verlaging van het tarief. Dat is hel waarmede wij', Noord-Beve landers, rijn gebaat. Gedeputeerde Staten gewaagden ook ervan, dal de veerschippers na afloop van den dieast, dus 's avonds na kwart voor acht cn 'sztomers na half negen zo mertijd. ook over willen varen. Dal is nu wel zoo, doch het personeel dat den gcheelen dag' werkte, vindt l£t echter zec'r onplezierig om dap nog) nog uil bed te worden gehaald. Hoogachtend I - Th. WOLSE. Kort gene,- 26 Juni 1923. zélf Een paar dagen later kreeg zij ten antwoord, dat er voor 't oogenbilk geen enkele beschikbaar was. „Elk bekwaam persoon in de wereld der aviatiek wordt dadelijk 'weggekaapt, 'k Zal echter mijn oogen open houden en het u laten weten als een geschikt iemand mijn pad kruist. Maai- waarom gaat Lendridge u verlaten? Hij is bijl- zonder flink en u zou geen bekwamer man (kunnen vinden. Indien het een kwestie ,van geld is, geef hem dan wal hij verlangt in billijkheid." De brief ein digde hiermee en hel lezen daarvan had haar niet vroolijker gestemd. Vrijdagnamiddag^ verscheep Mark bij haar in het particulier kantoor, maar hij ging niet zitten. „Dc motor" loopt prachtig. He ben juist bezig aan de Luchtvaart-Vereeniging te schrijven, dat wij Maandag voor hen klaar zullen zijn", deelde zij' mee. „Ik hoop, dat de proefneming een succes zal worden.Maar er is nog een zaak. die ik met u moet bespreken. Ik had dit liever met uw vadergedaan. Zijn houding was stïjif en hij aarzelde een oogefnblik. '(JViordi vervolgd). Eléctr. Drukkerij G. W. den Boer, M'burg.

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1923 | | pagina 6