Ingezonden Stukken.
moer dan een strategische structuur in go-
zien. Als één muur voor den vijand was
gevallen, zou een andore optorenen om
hom weer te weerstaan. Zij hebben zich
wèl verwonderd, dat Poking, in zulk een
dorre, onvruchtbare woestijn was gelegen,
op zulk oen weinig aantrekkelijke plaats.
Maar wie, die wel eens heeft gelezen van
de oude, heilige steden van Atlantis van
de „City of the Golden Gates" b.v., die ook
in drie concentrische deelen was gebouwd,
met eon ICeizer-Palejs in 't midden en
wio, die de occulte beteekenia heeft gevoeld
van do oudste, religieuso architecturen, zal
niet éénige intuïtie on met éénige gevoe
ligheid voor fijner trillingen dan gewone,
door Peking dwalend en droomend, niet
aanstonds om drio grooto inwijdingen, en 't
mystieke getal Drio denkon, en niet tot
hot besef komen, dat Peking's architectuur
oorspronkelijk niet strategisch, maar sym
bolisch moet zijn geconcipieerd
Niet dan na door drie donkere Poorten,
na drie lango, schier oindelooze alléeën
door drio steden te zijn gegaan, kwam de
pelgrim op don weg naar den heiligen
Keizer, don Zoon des Homels, althans zoo
hij daartoe ingelaten word.
Mon moet de grimmige, grauwe muren
Peking hebben gezien, men moet do
1 e, donkere tunnel-Poorten zijn doorge-
g i, men moet daar tusschen door de
sir eindolooze, breedo Boulevard-alléeën
zi langs geschreden, om oen idee te voe
len van do ontzetting en don eerbied,
dien een pelgrim of een afgezant moeten
bevangen hebben op zijn weg naar den
Keizer.
Zulke zware gangen doet men uiet naar
een gewoon, stoffelijk mcnsch toe, maar
naar een heilig wezen. En de geheele aan
leg van Peking is berekend op een waardig
omsluiten, een veilig, ongenaakbaar her
bergen van dit méér dan mensohelijke,
heilige schepsel, wiens vader de Hemel is.
Eigenlijk is geheel Peking één groote
tempel, omsluitend de nis, die de Ver
boden Stad is, on waarin de Godheid
woont, die Keizer is.
Zijn do drie buitenste muren, die van
de Cliineezen-Stad, van de Taitaren-stad,
en van do ICeizer-stad somber en grauw,
met eerbied ca ontzetting slaande, de
muur van do Verboden Stad, verre van
krijgshaftig, is van een liefelijk, bloesem-
kleurig lichtrood, dat bijna rose is, en
bedekt met heldere, goud-gele pannen, die
glorieus schitteren in de zon. Allo
gebouwen in de Verbodon Stad zijn met
die goudgele pannen-tegels bedekt, die hier
en daar, uit de verte in perspectief ge
zien, hoven den muur uitstoken, en op
iedereu hoek van den muur staat een mag
nifiek paviljoen, met die goudgele tegels.
De licht-rood-rose muur met die blin
kende gouden tegels is van een sprook-
jes-achtig effect. In het heldere transpa
rante zonlicht, dat bijna altijd klaar over
Peking wordt uitgestort uit wolkenloozen
hemel, staat die Verboden Stad te glan
zen als een oude sprookjes-stad uit gulden
eeuwen.
Hot zien er van is een telkens weer
even heerlijk-hevig terugkcerende emotie.
Het is het lang verloren Mahrchon mooi
uit kinderjaren teruggekomen, het is in
vollen, allorweelderigsten bloei de oude ro
mantiek, midden in do moderne tijden, het
is het wondere, nooit opengaande mysterie
in de eenvormige, banale rcalitoit.
Want mysterisch is het, in de meest
absolute bcteekenis. Niemand woont er dan
de Keizer, en keizerlijke vrouwen en we
duwen met euneuchen. Zelfs de Prins-
Regent woont buiten do Verboden Stad
en komt er alleen overdag voor Staatszaken.
Slechts zéér lioogo ministers en staatsraden
mogen er niet intreden dan met speciale
permissie.
Achter dien rosen wal met goud-geel,
in do sprookjesachtige ongozieno paleizen,
waarvan hier en daar achter dien muur
een schitterend goudgeel dak in de blïn-
kcud-blauwe lucht opstaat, wonen het fa
belachtige, kleine keizertje Süan Toung, an
do keizerin-weduwe van den sympathieken,
droomerigen keizer Kuang Sd, en de wedu
wen van keizer Tung Ohi, een gansche
Jceizer-familib van half-heilige afkomst.
Het innerlijke leven van China's aller-
„Maar elk zakenman zou weten, (Jat
bij zoo iets getuigen moeten zijh", ant
woordde hij grinnikend.
Toen de onderteekening was gescliied,
viel Churston inet een zucht van ver
lichting weer in de kussens. Hij keek zijn
dochter een paar minuten zwijgend aan
„Betty, ik vertrouw, dat jij je niet be
lachelijk zuil maken', zei liijl ernstig*
,,'k Zal altijd in de eerste plaats de be
langen der firma bp T oog hebben", ant
woordde zij bedaard.
Mogelijk was zij' er zich zelf niet van
bewust, maar toen zij den volgenden
morgen met Lendridge samenkwam voor
hun gewone confere-ntie, toonde zij in
haar optreden een zelfvertrouwen eii waf.
zij wat gedecideerder in de meeningen,
die zij verkondigde. Er Was een brief van
de „Lueh tvaart-Vereeniging" om te infor
meeren wanneer „Churstons" zou gereed
zijn voor de verdaagde proefneming' van
den nieuwen motor.
„Wij z'ijh nu gereed", merkte Len
dridge op.
„Ik zou hem gaarne zien werken. Wil
u aan Sylvester zeggen dat ik precies
om drie uur kom",
„Is dat bepaal i noodzakelijk?" vroeg
hij niet opgetrokken wenkbrauwen.
„Dat vind ik' wel. Wij meenden on
langs ook, dat wij gereed waren".
„U bedoelt ik dacht, dat we klanr
waren. Dat waren we ook'ongeluk
ken kunnen altijd plaats hebben. Nie
hoogste Regoering, al wat daar in die
Verboden Stad wordt gewikt en gewogen,
het eigenlijke intiemste binnen-Wezen van
het Rijk, met zijn verborgen, warmen hart
slag on zijn geheimste gedachten, blijft bin
nen die sprookjesachtige rose muren onge
naakbaar afgesloten, en niets er van gaat
uit.
De beste garde-troepen bewaken de poor
ten met geladen geweren, en mogen, op
straffe des doods, niemand binnenlaten, zon
der het keizerlijke zegel op een speciale
toelating, niemand komt er in of uit dan
onder speciale voorwaarden, en van heime
lijk binnensluipen of oinkooping der wach
ten is in de vorste verten geen sprake.
Do Verboden Stad is ondoordringbaar, en
ongenaakbaar troont er do Mandsjoe-dynas-
tio, veilig met baar innerlijkste leven en
innerlijkste gedachten voor de buitenlajid-
sche gezanten, voor de buitenlandsche pers,
De Chineescho Regcering in de Verboden
Stad achter hechte muren, door gardetroe
pen bewaakt, de Europeesche, Amerikoan-
soho en Japanscho gezanten achter hooge
muren in hun legatie-vestingen, door mi-
litaïro wachten bezetwelk een af
stand, wolk een geslotenheid, en hoe onmo
gelijk gemaakt alle intiem verkeer
Er is iets in die afgescheidenheid, in,
die ongenaakbare eenzaamheid van do hoog
ste Chineesehe Regeering binnen de Verbo
don Stad, dat subliem is van majo9toit-
vollo isolatie.
LONDENSCHE BRIEVEN.
(Vuil onzen Londenschen correspondent).
(Nadruk verboden).
De IC ran te h jongen.
Londen, 21 Juni 1923.
In de verbeelding hoor ik u Vragen:
wat kan zulk een man, die in de straten
van die grootste stad ter wereld zijn
kranten van de hand tracht te doen,
voor „interesse" voor mij hebben? En
'de keuze van het onderwerp voor een
Londenschen Brief lijkt u misschien niet
gelukkig.
Maar Londen is een rare stad; zo.
herbergt rare kostgangers en kent
rare beroepen. En hel beroep van kran-
tenventer liier is dat hoop ik u te
bewijzen een belangwekkend beroep;
en ook vaak een lucratief beroep.
De om'zet van dagbladen, en in hel
liijzonder van de sonsationeele avond
bladen, heeft zoo goed als uitsluitend
plaats door middel van den straatver
koop. Die straatverkoop begint 's mor
gens voor twaalven, wanneer de eerste
edities der avondbladen (waar volgens
het populaire geloof niets in staat) van
de persen komen en vliegensvlug per
auLo en motorfiets over Londen en zijn
voorsteden worden gedistribueerd.
De hevige concurrentie tusschen dc
verschillende avondbladen schept absur
de toestanden in dien straatverkoop. Ten
einde het publiek in den waan tc bren
gen, dat een blad bijzonder actief is
in Jijn distributie en in zijn verlangen
zijn lezers' zoo snel mogelijk mei liet
laatste nieuws op de hoogte te brengen,
prijkt de kop van een eerste editie van
voor twaalf uur, altijd met een vet ge
drukte aankondiging: „third 'edition",
soms zelfs „fourth edition". Maar dat is
alleen voor de geur gedaan. De derde ol de
vierde editie, 's morgens vóór twaalf
uur, is altijd en stellig de eerste van den
dag.
Deze suggestieve middelen om hel pu
bliek Ie doen beseffen hoe vlot, prompt,
snel en attent liet avondblad is, wor
den verder den lieelen dag voortgezet.
De edilies volgen elkaar op met snel
heid Er. zijn edities midden op den dag
(midday edition). Er zijn speciale edi
ties midden op den dag (midday spe
cials). Er zijn extra speciale edilies mid
den op den dag (extra midday specials).
Dan volgen series namiddag.edities. En
daarop de laatste edities, avond-edities,
late avond-edities, laatste avond-edities,
speciale laatste avond-edities, extra spe
ciale laatste avond-edities en tenslotte
de 7 o'clock.editie, welke zoo |om cn
mand kon zoo'n stilstand voorzien."
„Maar we kunnen alles in hel werk
stellen om zoo iels te voorkomen", zei
zij vriendelijk.
„Ik heb dal reeds gedaan".
„Ik wensch mij met eigen oogen te
overtuigen", ging zij nog vriendelijker
voort.
„Ik vind dat niet uoodig. Ik zal aan
de Luchtvaart-Vereeniging schrijven, dat
zij iemand kunnen zenden, zoo spoedig
hun dat goeddunkt
„Neen", zei zij "beslist.
Mark was verbaasd en keek haar ver
wonderd aan.
,.'t Wordt tijd, miss Churston, dal u
en ik eens openharlig met elkaar spre
ken'', zei hij en liet kostte hem 'moeite
zich le beheersJchen.
„Dat ben ik volkomen met u eens, mr.
Lendridge"', zei zij zoo innemend moge
lijk.
Betty amuseerde zich kostelijk.
„Naar mijn meening ben ik met het
beheer der fabriek belast, zoolang uw
vader afwezig is".
„Het zou wel zoo aardig zijn als u zei,
dal we er beiden mee belast zijn. Eigen
lijk ben ik er wettig mee belast."
„U", zei hij verschrikt.
„Ja, mijn vpder heeft mij' een vol
macht gegeven."
„Aan u, een vrouw?"
„Verbazingwekkend, maar Waar."
Dan is hier mijn plaats niet méér",
nabijhalf vijf van de pers komt.
Het bovenstaande moet u een denk
beeld geven van de koortsigheid en de
gejaagdheid waarmede de dagbladen hier
door de straten vliegen; en u iets bij
brengen van de sfeer, waarin hel avond
blad wordt verkocht. Dat is alles haas
ten en reppen en schreeuwen, telkens
wanneer er weer een nieuwe editie van
de pers is.
Nagenoeg elk uur van den middag
wordt de City, wordt het West End
dat zijn de districten van Londen, waar
het verlier en de drukte het grootst
zijn in rep en roer gebracht door de
nieuwste edities van de avondbladen,
welke door middel van auto's, motor
driewielers en motorrijwielen met zijr
spanbakken - alles in felle kleuren ge
schilderd in de handen der kranten
jongens worden gebracht.
Zoodra deze jongens liun kostbare
koopwaar in lnm bezit hebben, rennen
zij er mee weg door een drukke straat,
schreeuwend „at the lop ol" their voices".
Hun uitroepen dienen ook al weer omi
te suggereeren hoe buitengewoon belang
wekkend de inho ud van deze laats le van
de laatste edities van het blad is. Die
«itroepen zijn typisch Londensch, ten
deele .opgewekt, ten deele somber, uit
gehaald en uitge jankt bijna in een moor
dend dialect en meestal alarmeerend j
terrible murdcrrlflat tragedy... who's
the ladyof minder aiarmeerend
all the winners Ilatest news I Of spm1-
tijds alleen de namen der dagbladen,
welke de krantenjongen verkoopt4
Star, NeWs and Standard I!
Maar lang niet alle krantenjongens
rennen door de stralen. En uit eigen
waarneming meen ik Le mogen veronder
stellen, dat alleen de beginners in het
vak zich verplaatsen. De ervaren „news
vendor' of „news boy" zooals hij hier heel
heeft zijn vast plaatsje bij den ingang
van een station van de Ondergrondsclie
Spoor of op een hoek van drukke ver
keersstraten of op andere plaatsen, waar
veel menschep langs komen. En deze
stationaire krantenverkooper schreeuwt
ook niet druk maar mompelt maar wat
tusschen de tanden dooi'; hij heelt zijn
„gil" voor zich op zijn 'bnlc, in den voron
\an eeü reclamebiljet vpor de courant
welke hij verkoopt, waarop met reus
achtige letters de „stunt" van den dag
staat gedrukt en hetwelk hij bij wijze
van schort voor de 'bee'nen houdt.
Het aantal straalverkoopers va'n cou
ranten loopt in deze stad in de dui
zenden. De goede hoekjes, de plekje»,
de „vette" standplaatsen zijn wrel met
zes of zeven „news vendors" bezet. En
aangezien er zeker wel duizend „vette"
plaatsen zijn, miag men gerust conclu-
deeren, dat Jiue'n de leden van dit gilde
met tienduizend en meer kan tellen. De
collegialiteit en de gemoedelijkheid on
der dit violkje zijn groot. Al slaan zij
pok met hun zevenen in een rij bij el
kaar, van afgunst voor elkaar bij den
verkoop hunner producten is niets te
bemerken. En ofschoon hun beroepsge
heim hun 'natuurlijk verbiedt iets1 over
de usances in hun bedrijf uit te laten,
kan rmeh, geloof ik, wel aannemen, dat
zulk een groep van kr an ten verlco operts|
bij elkaar dc „lpoden pijpen samen
deelt."
Sommige „neWs boys" liebb'cn een min
pf meer officieele positie. Zij verkoopen
slechts één courant en dragen den naain
van die courant op hun pet. Ik geloof
niet dal zij de Welval'e'ud&ten zijh van
de soort, maar zij „voelen" zich meer.
Er zijn ook „news girls" of „news ladies"
zoo men wil. En haar aantal neemt
gestadig toe. Ook in dezen lak
van mannelijke werkzaamheid doet de
vreedzame indringing vpn de vrouw zich
gelden.
Ik heb hier herhaaldelijk gesproken,
van „krantenjongens". Maar de móeste
krantenjongens hier in Londen zijn zeer
volwassen mannen en velen hunner zijn
in hun bedrijf grijs geworden. Zij ken
nen vaak een groot aantal geregelde
klanten, die spnifc Rozijnen jaren den
riep hij' woest.
„Wat bedoelt u?"
„Mijn contract met uw vader loopt
deze week af. Hij heeft iets gezegd van
een compagnonslclmp, maar ik prefereer
mijn ontslag te nemen. Wil u 7.00 goed
zijn,nir. Churston te zeggen, dat ik Zater
dag heenga?"
Betty's «wangen werden een tintje
bleeker, maar het gelukte haar haar
verslagenheid te verbergen.
„Ik vrees, mr. Lendridge, dal gij u
door uw drift laat mcesleepen Ik heb
u geen reden gegeven een verbintenis le
verbreken, die reeds eenigen tijd heeft
bestaan Mijn vader is meer dfctn tevreden
over uw werk. Ik zal geen notitie nemen
van hetgeen gij hebt gezegd
„Dan zal ik het u op schrift geven)
„Zooals u wilt..... Mag ik vragen ofi
u deze onverzoenlijke houding aanneemt,
omdat ik een vrouw ben?"
„Ik wensch niet onder een wijsneus
van |een ftiteiMe te staan, dat alles
meent le weten en in werkelijkheid heel
weinig weet", zei hij woedend.
„Dank u, mr. Lendridge", zpi zij heel
bedaard
Mark besefte, dal hij te ver was ge
gaan. Bij slot van rekening was hel toch
een vrouw, die hij voor zich had eu het
was zwak zijn zelfbeheersching tc ver
liezen.
„Vergeef me, ik twris' heel grof en vraag
wel excuus", zei hij haastig.
„neWs vendor" hun clandisie hebben ge
geven. Uil zulk ee'n verstandhouding tus
schen verkooper én klant ontslaan dan
wel vriendschappelijke en vertrouweüjke
bandeh. Zoo hebben oude kranlenjongenfj
die een goede standplaats jaren en jaren
hebben bewaard, vaak een zee Van ken
nissen, onder wie groote mónjeeren, die
b.v. bij gelegenheden als de Derby
waarover ik u een vorige maal schreef
hun „'news vendor" in vertrouwen
nemen over het paard, waarop zij heb
ben gewed en die van hun krantenkoop
man den Derby-uitslag Vernemen, zon
der dat zij een krant behoeven te koo-
pen, watmeer iedereen een krant uit
de handen der verkoopers rukt.
Er is een verhaal van den jeugdigen
„news boy", die op eeü Zondagmiddag
wanneer het allerwege rustig is, in de
stad en er buiten, met een zwaar pak
couranlen ging venten, uitroepend:
dreadful swindle dreadful swindle
many people swindled
Iedereen kwam: naar buiten torn een
courant le koopen en le weten, waaruit
de „schandalige (Oplichting" bestond. De
jongen ventte verder en had gauw een
honderdtal couranten verkochtswin
dle swindle most awful swindle
hundred people swindled. En hij ver
kocht opnieuw eeh courant en ging voort
te rpepenswindle imost scandalous
swindle hundred and |one people
swindled I
Het verhaal leekent de bedriegelijke
manier, waarop het publiek tol koopen
•wordt geanimeerd.
Men zegt ook ,dat hel aantal „dubbele
levens" onder de fcourantenverkoopers
groot is. Wal zijn „dubbele levens"?
Londen is er rijk aan- In mijn buurt
Woont een behanger, een stille werker,
die met zijn bedrijf een goed stuk brood
verdient. Maar bij oefent zijn vak niet
uit liefde, maar alleen om den broodo
uit. Dat heb ik dezen schoonmaaktijd
geleerd. Ilij kwam bij mij behangen en
hij zag op mijn tafel een schrij mach ine,
drukproeven, copy en boeken on hij trok
de voor dc hand liggende conclusie. En
in een briefje, dat hij mij' na zijn be
zoek schreef, onthulde hij mij dat hij
ook „schrijver" was, dat hij short sto
ries" schreef voor de „Magazines", maar
dat hij ze meestal teruggestuurd kreeg
en of ik er wat aan kon doen! Deze
'behanger zal dus in zijn vrije avonduren
{s'chioonc (volzinnen te eonstrueeren en
leefde dim in een 'wereld der schoone
verbeelding, waar hij de liguren van zijn
korte verhalen liet leven.
Ik weet ook van een uitdragertje in
een onaanzienlijk straatje van een bui
tenwijk, die daar den keelen dag in den
schemer van zijn oude jassen en bottine?
en wormstekige meubelspullen vertoeft.
Maar wanneer het avond wordt, dan
sluipt hij zijn winkeltje uil met een wool
onder don arm cn zit hij wat later onder
de schittering van het licht in een con
certzaal in het West End; en speelt er in
het orkest een eerste viool.
Dat zijn dubbele levens; wel niet zoo
vorlledig als die vqn den legendarisclien
bedelaar cn den straatveger, die nu hun
„werk" pp de brug e* op hef kruispunt
naar hun villa's gingen en den avond iu
rijke weelde doorbrachten, jaren en ja
ren lang; m'aar toch ook dubbele levens.
Nu wil de mare, dat onder die liave-
lpoze „news vendors" van de Londeusche
stralen vele ,ydubbele levens" Voorkomen,
althans menschen, die niet graag zou
den willen, dat hun klanten wisten hoe
veel geld zij in de bank hadden; of hoe
zeer hun vacantie.leven van hun werk
leven verschilt in aspect, gerief cn
gemak.
Veel grond voor deze mare is er niet.
Vele „news vendors", de mieesten, zien
er pioover en lijdend uit. Maar op eejö
jaarvergadering van houders van cou
ranten-kiosken en tijdschrift-agenten,
„news agents" in het algemeen, werd
toch onlangs medegedeeld, dal er een
s'traatvcrkooper van dagbladen Was, die
meer dan 2000 pd. st. per jaar met
dezen verkoop Verdiende.
„Mogelijk Whs1 het "t beste alles - le ver
gelen wal wij hebben gezegd. Mijn vader
wenschl niet en ik wensch evenmin uw
diensten le missen."
„Ik vrees wel, dat ik bij mijn besluit
moet blijven* Wij zullen steeds twisten."
„Niet hls u redelijker was".
„Mag Ik voorstellen met de corres
pondentie voort te gaan", hernam hij
'(flijf. iv
Tijdens het verdere van het gesprek
waren zij uiterst beleefd jegens elkaar
en er viel niets onaangenatilns meer voor.
Maar toen Betty na den lunch op het
kantoor lcwarn, lag daar een brief ven
Lendridge op haar te wachten, waarin
hij vormelijk meedeelde, dat hij op hel
eind der week' zijn verbintenis met de
firma wensch le tc verbreken.
„Laai hem gaan", zei zij boos1 tegen
zichzelf.
Maar zij wist, dat Lendridge's vertrek
haar vader heel veel verdriet zou ver
oorzaken en dat moest, zoo het kon, ver
meden worden. Het stuitte haar echter
vreeselijk tegen de borst zich te moeten
verootmoedigen en hem- te Verzoeken le
blijven. Voo'rloopig wilde zij er thuis nog
niets1 van vertellen. Dien avond schreef
zij aan een ingenieur 'te Londen, oen
vriend van haar, of liij ook' een geschikt
persoon wist, die bedrijfsleider bij' de
„Cbursions" kon worden.
„Ik moet op elke gebeurlijkheid voor
bereid zijii", beredeneerde zij' bij zicli-
AUTO's EN MOTOREN.
Geachte Redactie.
Wanneer zal er eens een eind komenl aan
het woeste geren met auto's motoren
op den hoek Vlasmarkt on Kromme Wieele?
Het is gewoonweg schandalig. Zouden er
eerst ongelukken moeten plaats grijpen,
voordat hier eens streng op gelet wordt? Er
zijn er zelfs die voor het gemak maar
geen signaal geven en als bezetenen den
hoek omsnorren. Het roalct tijd dot hier
naar om wordt gezien.
Een bewoner van de
Vlasmark t.
Middelburg, 27 Juni 1923.
VEERCAM TE KORTGENE.
Mij'nheer de Redacteur.
Gaarne wilde ik voor ofnd-ersUiSjidei
een plaatsje in uw blad, waarvoor bij
voorhaal mijn dank.
In uw blad van 22 dezer lazen ve
len met mij met verbazing, dat het Col
lege van Gedeputeerde Slaten na kennis
name van onderscheidene andere vier*
zoeken, besloot aan de vergadering van
Provinciale Stalen voor te stellen, een
veracek van den kring Noord-Beveland
dei' Z.L AL, om den veerdam te Kort-
gene tc verhoogen en te vierlïrfeeden, in
te willigen.
Hel is mijn vaste overtuiging dat ik
spreek in hel belang van Noord-Beve-
land en zeker het overgrootste gedjaelte
oer inwoners het met mif eens zijn, dat
de zaak verkeerd wordt aangevat.
Ik vertrouw dan ook dat het bezoek
dor leaen \an Gedeputeerd© Stafyan gis
teren. vergezeld van den Minister van
Waterstaat, den Commissaris der Konin
gin en deuhoofd-ingenieur van rijks-en
provincialen waterstaat aanleiding zal ge
ven, om niet tot verhooging en verbree-
ding \an den veerdam over te gaan.
Wij allen hebben kunnen lezen, dal
hel \ecr ICortgene—Wolfaartsdijk van het
door ons te hoog b'eLaald tarief met een
1 altg saldo van plus minus f 6000 sloot
Om nu dat geld uit te gaan geven aan
boven omschreven werk, m. i. onnoodig
werk, noem ik een smijten met geld, wat
in den tegenwoordigen lijd als ongepast
kan worden beschouwd.
Dc dam waarvan hier sprake is, nomt
enkele keeren per jaar onder wadlor. De
dam zal reusachtig verhoogd moeten wor
den om dan nog niet onder te komen.
Wordt hij evenwel zoo hoog als den
zeedijk gelegd, dian brengt dit gevaa^i
vior liet verkeer met zich mede.
Wat hel argument betreft, dat «le be
slaande dam le smal is om nipt twee
voertuigen eikaar le passeeren, dit loan
men als waardeloos beschouwen.
Het gaal hier over een open terrein,
waar mcu alles lean zien aankomen en
hel voor niemand bezwarend kan zijn,
cm een klcip oogenblik te wachten
"Bovendien is de veerdienst op vasLo
uren en passeeren dus de voertuigen in
verband daarmede elkaar zelden op den
dam.
Neen. laat de heeren Provinciale Sta
ten leden kennis' nemen van het verzoek
aan Gedeputeerde SLalen, ingezonden-
door dc gemeente ICortgene, waaraan ook
de overige gemeenten op Noord-Bjevid
ian d adhaesie betuigden.
Dal verzoek houdt o. a. in, uitbreiding
van dc-11 dienst en verlaging van het
tarief.
Dat is hel waarmede wij', Noord-Beve
landers, rijn gebaat.
Gedeputeerde Staten gewaagden ook
ervan, dal de veerschippers na afloop
van den dieast, dus 's avonds na kwart
voor acht cn 'sztomers na half negen zo
mertijd. ook over willen varen.
Dal is nu wel zoo, doch het personeel
dat den gcheelen dag' werkte, vindt l£t
echter zec'r onplezierig om dap nog)
nog uil bed te worden gehaald.
Hoogachtend
I - Th. WOLSE.
Kort gene,- 26 Juni 1923.
zélf
Een paar dagen later kreeg zij ten
antwoord, dat er voor 't oogenbilk geen
enkele beschikbaar was.
„Elk bekwaam persoon in de wereld
der aviatiek wordt dadelijk 'weggekaapt,
'k Zal echter mijn oogen open houden
en het u laten weten als een geschikt
iemand mijn pad kruist. Maai- waarom
gaat Lendridge u verlaten? Hij is bijl-
zonder flink en u zou geen bekwamer
man (kunnen vinden. Indien het een
kwestie ,van geld is, geef hem dan wal hij
verlangt in billijkheid." De brief ein
digde hiermee en hel lezen daarvan had
haar niet vroolijker gestemd.
Vrijdagnamiddag^ verscheep Mark bij
haar in het particulier kantoor, maar
hij ging niet zitten.
„Dc motor" loopt prachtig. He ben juist
bezig aan de Luchtvaart-Vereeniging te
schrijven, dat wij Maandag voor hen
klaar zullen zijn", deelde zij' mee.
„Ik hoop, dat de proefneming een
succes zal worden.Maar er is nog
een zaak. die ik met u moet bespreken.
Ik had dit liever met uw vadergedaan.
Zijn houding was stïjif en hij aarzelde
een oogefnblik.
'(JViordi vervolgd).
Eléctr. Drukkerij G. W. den Boer, M'burg.