INDIEN uw mm
U PIJN DOET,
PROBEER DIT,
®ti kunst. Br waren oin slechts een
greep te doen veertien Nederlandsche
officieren, twee volksvertegenwoordigers (ook
een ietwat curieuze verhouding) en niet één'
hoogleeraar, ofschoon de Rector Magnificus
der Amatordamsche Universiteit een geleer
de is met een wereld-reputatie.
In Rotterdam bij het noenmaal aan boord
van de „Jacob van Heemskerk" was het niet
anders. Men telde ettelijke hofdignitarissen,
doch de Reotor Magnificus dor Handels-
hoogeschool ontbrak. Om van kunstenaars
maar te zwijgen.
Toen H. M. de Koningin indertijd Parijs
bezocht, weiden tientallen coryphaëon van
het geestelijk leven der lichtstad, groote ar
tiesten en geleerden, aan Haar voorgesteld;
zij wist daar harten te winnen. Hier houden
bekrompen, benepen protocol-slaven ,met an-
ti-diluviaansohe opvattingen de beste Neder
landers, winners van Nobelprijzen, en be
roemde jubilarissen, gelijk Louis Couperus,
verre. Hot is stellig niet do wonsch van
de Koningin, het is de domheid van een
deel barer omgeving.
Moge die domheidsmacht vóór de aan
staande jubileumfeesten overwonnen zijn! Im
mers voor bot leven van een volk betoekent
oen drager der cultuur honderdmaal meer,
dan een drager van conventionoolo wanbe
grippen. En gemeenlijk weten die dragers
der cultuur ook wel, hoe zij zich moeten
ge-dragen.
IN EN OM m: HOOFDSTAD.
XXXI.
(Nadruk verboden).
Hoe anderen ons zien.
Het toeval heeft gewild, dat ik gedu
rende do laatste dagen in aanraking kwam
met landgenooten, die geruimen tijd bui
tenslands hadden geleefd en nu reeds sedert
enkele maanden in de hoofdstad verblijf
hielden.
De een had jareu lang in Indiö getoefd
en was nu met verlof in het vaderland; de
andere woont al sedert langen tijd te
Londen, doch moest wegens zalcen-aangele-
genhoden enkele maanden te Amsterdam
verblijf houden beiden zijn Amsterdam
mers van geboorte
Ik vind het altijd belangwekkend te ver
nemen ,,hoo anderen ons zien" en heb daarom
beide mannen, die gowoon zijn geweest
in de wereld rond te kijken en langen tijd
bniten ons gewone Hollandsche leven ge
staan hadden, gevraagd, wat zij van ons land
in het algemeen en van Amsterdam in
het bijzonder dachten. Hon meening wil ik
hier weergeven, ook al was die ovor het
geheel voor ons vaderland en voor do hoofd
stad uiet erg vleiend, en hun opinies stem
den vrijwel overeen.
Mijn Indische vriend mopperde geweldig
tegen het klimaat en over den ollendigen
aomer, die tot dusverre geen zomer was, en
dienaangaande kon ik hem slechte de ver-
aekering geven, dat elke Nederlander het
roerend eens met hem zou wezen en we te
dien opzichte slechte konden hopen op ver
andering ten beste!
Yooi 't overige noemde hy het hier
hij bedoelde Nederland in 't algemeen en
Amsterdam in het bijzonder „een land
van afzetters", waar staat en gemeente er
op uit zijn iemand kaal te plukken in den
vorm van belastingheffing en waar men in
hotels eu restaurants de meest belachelijke
prijzen durft vragen. Hij was dan ook niet
voornemens zich dat langer te laten wel
gevallen en zou zijn verloftijd eld&rs gaan
doorbrengen, waai- hij dan in elk geval aan
die belastingen zou ontkomen. Toen ik op
merkte, dal de belastingheffing in Indië
toch ook niet gering was, ontkende hij zulks
niet, doch daar had hij dan in elk geval
ook Indische verdiensten. De Indisohe mop
peraar keert in geen geval mot aangename
herinneringen naar Indië terug.
De man uit Engeland was het ten aan
zien van don zomer tot dusverre, natuurlijk
•ens met den Indisch-man, doch berustte ge
makkelijker in het slechte weer, aangezien
het in Engeland al geen zier boter was
dan bij ons in Holland. Voor hot overige
was hij over hot vaderland en de hoofdstad
ook al niet erg te spreken.
van meel af begingen
Hij gromde en jsij lachte vroolijk.
„Maar het is ongerijmd Wat /tullen de
■werklui zeggen wat zal Lendridge
zeggen.
,0. die achterblijver! Is hij1 nog' altijd
bij u?" vroeg zij minachtend.
„Lendridge is hoogst bekwaam Hij
is mijn rechterhand en ik zou piel weten
hoe ik het zou stellen zonder hew," zei
Churston verwijlend.
„Ik vraag u niet uw rechterhand af
le snijden. Ilc vlei mij, dat ik in jrtait zal
zijn met mr. Lendridge le werken of
mei iemand mders, als hij maai- 'be
kwaam is. I)al is hel eenige wat ilc vraag.
Weet u. vader sinds ik met'mannen heb
gewerkt zie ik niet meer zoo "legen lien
op als voor dien tijd Zij zijn bijvoorbeeld
niet half zoo grondig in hun werft als
■wij Hun eenig' idee schijnt te zijn lic'l
werk maar af te krijgen en hun geld te
inneu Wij vr.ouwen stellen meer be
lang in het werk ter wille <v/ui 'liet werk
zelf. Dn! is mijn ondervinding. be
weerde zij eenig'szins uitdagend
j,Zoo i& dut jou opinie r
Tegenwoordig heelt u een aarilal
vrouwen in 't we'rk voor liet l'asschen
met behulp vah acetyleen en dergelijke
dingen voldoen zij u niel
„Jawel stemde hij foe.
,Goed. De tijd breekt aan, dat eénj
vrouw met hersenen haar plaats in de'
„Wij Hollanders in Engeland woonaohtig",
zeide hij tot mij, „krijgen uit alles wat wij
uit Nederland vernemen, in do Nederland
sche bladen lezen en hier eenigen tijd
toevende, om ons zien. van ons vaderland
een eigenaardigen indruk. Bij ons in Enge
land moppert men ook over de drukkende
belastingen, doch zij zijn nog dragelijk in
vorgehjking mot die, welke men hier heft,
omdat men daar precies weet waar men
mede af is en niet die verzameling heeft
van rijksinkomstenbelasting en gemeente-in
komstenbelasting, verdedigingsbelastingen,
forensenlielastingen, enz,, waaruit geen ster
veling wijs kan worden, en waaromtrent
men eigenlijk nooit weet waar men mede
af is.
Wij kregen den indruk dat in Neder
land met de millioenen veel te kwistig is
omgesprongen door het invoeren van aller
lei geweldig dure sociale „hervormingen" en
door de schatten die tengevolge van de
nieuwe onderwijswetten aan onderwijs wor
den besteedik zou het, naar al hetgeen
ik daarvan gehoord en gezien heb, willen
noemen „verknoeid". „Evenwel", voegde hij
er bij, „degenen, die in Holland moeten le
ven, moeten maar zeiven weten of zij ge
noegen kunnen blijven nemen met derge
lijke belastingheffingen en die geldver-
kwistingen op groote schaal. Voor ons, die,
hier slechts tijdelijk terugkeeron, gelden
andere overwegingen, die oorzaak zijn dat
wij ons in het oude vaderland niet meer
zoo thuis kunnen gevoelen."
En toen ilc hem vroeg zich dienaangaan
de wat nader te verklaren, zeide hij
„De groote grief van den Hollander, die
uit het buitenland "thuis komt, vooral in-
dien hij gewoon was in Londen te loven, is
het onbehagelijke gevoel dat men het hier
overal op zijn portemonnaie gemunt heeft.
Ik zal volstrekt niet boweren, dat alles in
het buitenland goed is en in het vaderland
niets deugt, evenmin dat alles in Londen
goedkoop is en in Holland duur. Maar dit
is tooli een feit dat men na den oorlog in
Engeland geleidelijk alles beeft gedaan om
do lioogo Oorlogsprijzen omlaag te brengen
terwijl men daarvan in Holland nog niet veel
bemerken kan. In Engeland is men al ge-
ruimen tijd bezig de hooge spoorwegtarieven
te verminderen - in Holland heb ik daar
van, behalve dan bij de buurtverkecrrogeling
op enkele baanvakken, nog niemendal kun-
neu bemerken. De tavieven der openbare mid
delen van vervoer in de Londonsche straten
zijn bijna weder geworden hetgeon zij vóór
don oorlog warente Amsterdam schrikt
men er voor een taxi te nemen, te Londen
rijn de tarieven daarvoor tot het redelijke
teruggebracht.
Wij zalcenmenschen ergeren er ons dage
lijks over dat men voor een brief van Am
sterdam naar Engeland moet betalen 20 cent
porto, terwijl de man, die ons van daar
schrijft, slechts 15 ct. behoeft te betalen,
en dat een briefkaart van hier naar Londen
kost 121/n cent, terwijl men van ginds naar
hier slechte 7% cent te betalen heeftwaartoe
moeten dergelijke tegenstrijdigheden bestaan
en hoe komt het dat geen sterveling blijk
baar in Holland in staat is een einde aan
een dergelijke abnormaliteit to -maken? Ook
de tarieven, die men hier nog voor maal
tijden en kleine verteringen vragen durft,
alsof mon nog in de eerste dagen na den oor
log leefde, zijn voor ons, die hier tijdolijk
toeven, onbegrijpelijk. Waarom men b.v. nog
altijd in koffiehuizen en stationwachtkamers
20 cent in rekening brengt voor een ongeluk
kig kopjo thee. dat in den regel half vol is
en dikwerf met thee niet veel anders gemeen
heeft dan den naam, is een raadsel. En dan
de vaak onpractische manieren van doen
bij openbare lichamen, waardoor men vreem
delingen afschrikt. He beleefde daarvan on
langs een prachtig staaltje. Ik kwam met een
paar valiezen uit de richting Hilversum te
Amsterdam aan en wilde die als passagiers-
goed bevracht hebben naar Engeland via
Hoek \au Holland. De eerste fraaiigheid was
reeds dat bij aankomst van den trein op het
perron let wel, het gebomde aan het
Oentraal-Station te Amsterdam, niet op bet
perron van een boerendorp geen kruier
te zien was en het eenige minuten duur
de vóór er oen opdook, maar het vervolg was
nog mooier. Toen de man de valiezon had
moest ik met hem den uitgang door. de
hoogere branches der werktuigkunde zul
innemein Ik ben een van hen"
„Zoo, dus jij hebt hersenen. merkte
hij met een (iïiralaeh op.
Deze papieren bewijzen dat. Bo
vendien, ben ik uw dochter niet?.
Vader, u moei wat ik zeg als ernst be
schouwen Hel is mij volkomen ernst
Als u mij niet wilt nemen 'dan adverteer
ik om eten betrekicing- Ilc wil wericen. Ilc
heb er den smïaifk van weg'gekregen ten
ik houd er van."
„Je moeist liever trouwen.Apro
pos, er is item and, die je 'wensclit te
trouwen,zei Churston niet .een grijns
en btegon te vertellen van het onder
houd, dat hij met Crosby had gebed
waarnaar Bettv met toenemende ergernis
luisterde
„Dal kleine verwaande ventje trou
wen. iWe zullen hem verslaan,
vjader- Ilc moet den nieuwen molor van
ons zien vertel mij er van", zei ze
Jgebitedendj f
Hij gehoorzaamde en gebruikte bij zijn
uitlegging de meest mogelijke technische
termen, maai- zij scheen alles le be
grijpen en knikte goedkeurend met haar
hoofd
„Hel lijkt mij goed", merkte zij op,
toen hij met spreken ophield
„Dan moei het igoed zijn. Als Wij er
succes roete hebben, dan kómt de eer
daarvan geheel aan den jongen
Lendridge toe. De meeste verbeteringen
Indien U lijdt aan dyspepsia, slechte
.spijsvertering, pijn na liet gebruik van
voedsel, maagonlsteking, harlbranding of
atui welke andere maag-aajndocning ook,
velke het gevolg is van aciditeit of van
gisting van het voedsel ein meer dan
negentig procent van alle maagaandoe
ningen zijn het gevolg dezer oorzaken
begeeft U dan naar Uw apotheker en
schaft U een flacon zuiver Gebismu
reerd Magnesium aan Wanneer U dan
weder voedsel nuttigt of pijn in Uw
maag opmerkt, gebruikt dan een half
theelepeltje van dit middel in een
beelje warm water en lel dan eens op
hoe snel alle pijn en ongemak verdwij
nen. Scheikundigen verklaren dal het
bijna onveranderlijke succes van dit mid
del te wijten is aan het feit dat door Ge-
bismureerd Magnesium het overmatig
zuur onmiddellijk onschadelijk wordt ge
maakt en de gisting van het voedsel (on
middellijk wordt .gestuit en zoodoende
een gezonde, natuurlijke spijsvertering
wordt bevorderd Daar het beslist on
schadelijk en goedkoop is behoort dit
eenvoudig geneesmiddel in voorraad le
werden gehouden door alle personen die
zuinigheid wenschen te vereenigen mét
gpede gezondheid. Gebismureerd Magnet
rium Depót, Nassaulcade 314, Amster
dam. Verkrijgbaar bij1 alle goede Apothe
kers en Drogisten.
(Ingez. MecL)
straat over on naar de westzijde van liet
station om de valiezen te zien ingeschreven:
't Was dien dag toevallig niet regenachtig,
anders was zoo'n wandeling buiten om nog
prettiger geweest!
Ziet ge, een dergelijke malligheid aan het
hoofdstation van Nederland, noodzakelijk om
dat men volgens dien stations-kruier de offi-
cioele uitgangen moet volgen, om „netjes"
naar den andoren ingang te komen* is voor
een vreemdeling en zeker voor degenen; die
uit Engeland komen waar men in elk geval
weet wat. practisch handelen betoekent, op
z'n minst belachelijk en bevordert niet de
aantrekkelijkheid van het land voor vreemde
lingen.
„Comfort", zooals wij dat in Engeland
noemen en waaronder wij daar verstaan al
die kleinigheden, die het gewone dagelijk-
sche leven veraangenamen en ergernis voor
komen, is iete dat men in ons land nog niet
genoeg kent. De Hollander in Holland be
merkt dat niet zoo, doch de vreemdeling, die
er komt, doet zulks wel en daarom is het m.i.
in het belang van ons vreemdelingenverkeer
goed dat, op dergelijke schijnbare kleinig
heden, nu en dan de aandacht gevestigd
wordt.
Tot zoover de opmerkingen van Holland
sche vrienden van elders, die ik eenvoudig
neerschreof zonder dat ik er commentaar op
geven wil. Maar, de tijd van het vreemde-
lingenbezoek naai' Amsterdam en andere
plaatsen van ons land is weder daarde
komende IConinginnefeeston in September
zullen velen uit de provinciën des lands
naar do hoofdstad brengen, mogelijk ook voor
vreemdelingen een aanleiding zijn 'lit jaar
binnen onze grenzen te komen. Meer dan
ooit is hot dus thans de tijd om aan degenen,/
die in ons land reizen door al die kleinig
heden, die de Engelschman onder het woord
„comfort" begrijpt, een aangenomen indruk
le geven, dien hij met zich huiswaarts zal
dragen en allicht een goede nawerking zal
1 hebben. Hoe anderen ons zien is lang niet
zonder befceekinis.
SINT SANA.
VERKEERSWEZEN, POST EN
TELEGRAFIE.
Aut(O-verkeer in hol bezette
gebied.
De Nederlandsche Kaïnter van Ivoop-
heefl hij ïiangtebraicht. Ik ben van pten
hem hinnelnkort tol mijn. jonasten ven
noot le maken."
„O!" riep zij Ieleungtesleid „Ik dacht,
dat 'ik dal zou worden. Churston. eln
Itendridgte,Mij dunkt, dal klinkt niet
goed Churston alleen klinkt veel foeter
„Je moet het niet met hem aan den
stok krijgen", zei hij waarschuwend.
Ik maak nooit ruzie."
..Werkelijk, ik zou gaarne zien, dat
je hem mocht lijden", drong hij aan.
„Als de nieuwe molor het goed doet
dan ben ik bereid zijn verstand le bte
wonderen -.- maal- wal hel mogen dij
den betreft - -"
Zij zweeg en haalde haar -schou
ders op
„fleelt hij je in stenig' opzicht be.
leedigti?'' vroeg Churston nieuwsgierig}.,
„Neem, I|k heb ternauwernood een half
dozijn zinnen met heiu gewisseld. Ma-ar
hij kwam mij voor zoo'n superieure per
soonlijkheid le zijn. .Hij doet zoo 'ne-
derbuigeind als hij met tóij spreeekl
Lendridge heeft de vrouwen niel noo-
digdus je moet het wel samen
kunnen vindten," zei hij bij zich zelf
lachend.
„Goeden nacht, vader. Ik hen moe
en kruip ondeir de dekens", zei zij plot
seling'.
Zij kuste haar vader hartelijk en toen
zij de deur uitging, sloeg hij hahr gade
ïciet een teedere uitdrukking in zijn
handel voor Duitschland deelt Intedp, dat
Nederlanders voortaan verplicht zijn aan
de douanekantoren bij het binnenkomen
van het bezette gebied een rijvergun
ning aan te vragen, waarbij vier fotogra-
fiën mloeten overgelegd worden.
De bezetlingsautorjteiten hebben al
leen den Algemeenen Ned- WielrijdetRS-
BcncJ als officieele Nederlandsche orga
nisatie erkend voor het afgeven van tripn
tieken, en behandelen deze organisatie
Op gelijken voet met de Fransche en
Engelsche autoclubs.
Wanneer mten zich per auto naar de
bezette gebieden wenscht te (begeven,
zal men, ter vermijding van teleurstel
lingen, met het bovenstaande rekening
\nuoelen houden.
BUITENLAND.
TIEN DAGEN IN BRETAGNE.
(Van onzen Parysclien correspondent).
(Nadruk verboden).
Brest, 10 Juni.
Eindelijk moest ik schrijven: I-'inistèrc.
Want de „Semaine Touristique du Fini-
stère", waar ik op het oogenblik midden
in zit, bemoeit zich niet met igfeheel
Bretagne, doch uilsluitend met die
schilderachtige provincie, welke slechts
één der vijf departementen is, die wij alle
vijf te zamten la Bretagne noemen alle
Finislère Ik gteloof trouwens, 'dat hel
uit een oogpunt van toerisme, wel het
meest complete is van de vijf Eigen
lijkMaar „Bretagne" klinkt u be
kender in de ooren. En dus zal ik dit
niet geheele juiste opschrift maar laten
Slaan.
De naam finis leprae" duidt de ge
ografische ligging aan. Dit departement
is als een enorme klomp steen, gedron-'
gen in het hart van den Atlanlistelfen
Oceg.au, een granietblok door de natuur
in zee geworpen als een ontzagllijke
borstwering. Die klomp "deen, dat blok
gpaniel, de golven, de jaren, de men-
schen hebben erin gehouwen en gebei
teldl3 tot hel werd als een reusachtig
„Schilders-atelier", beschreven en be
zongen door een plejade schrijvers en
dichters, afgebeeld door een menigte „van
kunstenaars uit SJle landen, die de groot-
eche ruwheid zijner landscliappcu, het
karakter zijner monumenten do behoor
lijkheid en den moed zijner bevolking
aan de wereld hebben onthuld. Het
Finislère biedt den reiziger zulk een:
overvloed van archeologische rijkdom
men, prachtige natuurmonumenten,
schilderachtige kleederdrachten en zeden.1
dat liet misschien wel de schoonste en
ongetwijfeld de merkwaardigste provin
cie van Frankrijk m£g worden genoemd.
Djaarom heb ik gemeend de vriendelijke
uilnoodiging die mij gewerd om (leze
„Semaine T.ouristique du Finistère' mee
le maken, te moeten aanvaarden, en op
dit cogtenblik, nu de plannen voor de
vaöantie weer worden gesmeed, u een
en ander omtrent deze streek te vertél
len.
Ik zei u reeds de dagen welke wij
hier doorbrengen zijn "hog niet om.
Slechts de helft ligt achter ons van de
rondwandeling.Doch mijn indrukken
slapelen zich Op en ik profiteerde van de
korte rustpoos welke deze Zondag mij,
biedt om er maar vast enkele vast te;
leg'getn-
In deze provincie vindt ge vereenigd:
het kostbare oude monument (kerken
en kJasleielen), het schoone landschap, de
boeiende, aangrijpende zeekust, hel ruwe
gebergte, de pittoreske rivier, de eeuwen
oude steen, een ras met superbe klce-,
derdrachten en met een onvermengd be
waard gebleven adel van zeden, tradities
en karakter. Dit is het land, waar -
als bloemen in het veld - jonigemeisjes
dansen bij de muziek Van fluil, hor
mon ïka en doedelzak, gehuld in de har
monieuste, kleurige gewaden, welke haar
grootmoeders droegen honderd jsaar ge-
oogen, die loch tevens iets ootijks had
den.
HOOFDSTUK III.
Om half vïjf den volgenden morgen
sprong Betty uit haar bed en deed den
wekker stil slaan ,die haar had Wakker
gemaald. Na een bad, in water waar
de kou af was, kleedde zij zich 'haastig
in een donker cosluum van wollen stof.
Een spiritusloesiel bracht water aan den
(kook en zij zette 'daarop zeer hatnldig
thee Haar .bewegingen waren vaardig
en vlug en spoedig was zij Ic1aa(r.
Eenige minuten later zal zij in een
kleine auto en reed zij haastig naar
Ferharapton. 't "Wan een mooie leutemor-
g'cn en diep adembalejnd vond zij. dat
hel toch heerlijk was om te leven
De auto werd in de garage gezet en
zij liep langzaam door de werkplaatsen
en bleef nlu en dan staan om hiet de
mannen, die ZU kende, gnoeleh te wis
selen .Ilaar 00gen dwaalden in het rond
en namen alles op en hetgeen zij zag
sprak van een goede organisatie. Toen
zij de afdeel in g voor de proefnemingen
had bereikt, draaide zij' den kr.uk der
deur om.
„Natuurlijk op slot," zei bij zich
zelf en klopte hard.
Als antwoord keek de chef-monteur
Sylvester haar verstoord aan
„Wat is er?" vroeg hij' barsGh.
„Ik wensch foinjnen te komeh, ant"
woordde zij heel vriendelijk.
leden. liet land, waar in tegenstelling
met wat men maar al te vpak denkt,
de zonnige hemel met een ouvergélijké-
Iijke zachtheid de als voor dc eeuwigheid
gebouwde steenen streelt; het Land waar
als aan de Riviera, de mimosa "'bloeit,
naast de laurier en den vijgeboom. en
waar, de voetenomwolkt door gouden
brem, de palmen groeien van het Verre
Oosten; hel land waar de aardbeien, de
jonge erwtjes en spersieboonljes het
eersle rijpen in den vollen grond en
men nooil sneeuw zjel of ijs; het
land van boler, room en honig!
En het is een land vol verrassingen.
Nu eens is hel een wilde glooiing, waar
over .als in Saint-Helrbot heel de
desolaatheid ligt van den chaos zooals
die geboren werd uit den zondvloed
gigantische sfeienfolokken, ordeloos over
en door elkpnder geworpen, opgestapeld
iD gtillig gekartelde lijnen legen den he
mel; oer-bosschen, waar onder de den
nen het zilver-klare water lekt eil lispelt
van een beekje. Dan weer ;üs in
Sainl-Jean du Doigl is het, in een
vallei omgeven door watervallen en snel
vlietende bergistroomen, een dorpje mét
huizen als forten, een eeuwen oude, doo-
deniakker, sluimerend aan den voel van
een subliem kerkje, een fontein, éen
Calvaire, een knekelhuis, gn daarachter
de zee, het meest romantische kader
dal ge u denken kunt.
Nog weer elders zooals langs de
reede van -Brest zijn hel miniptuur-
luinen ,die doen denken aan Japon, vol
irissen, rozen en gebochelde dwergboo-
raen, waar men, geleund op een steenen
muurtje, drioomen kan tegenover dein
Oceaan, wiens klaterend Licht en mur
melende golven den nabij en oever s tree
ten. Holen, in de flanken dei- hooge
rotsen, langzaam uilgegraven door de gol
ven als te Dinanl eh door den
zeeman met beangstigende sprookjesha-
men gedoopt, doen u aan met ceh bijna
religie use verbazing door hun. enorme
afmetingen en liuh kleurige wanden, fos-
foresceerend achtergelaten door de eb'bfs.
En weer enkele kilometers verder le
Douameoez verrast u een stadje dat
herinneringen opwekt aan Venetië, een
paarsch stadje, in een l>ed van zwarte
jmjnboomen onder een Oosiersch vlam-
menden hemel, een stadje waai' hon
derden bruine vissctiersseliuiten dobbe
ren en drijven als zee-meeuwen op de
golven. Woeste vlakten, waarboven, op
een ontoegankelijke rots, een feodaal
kasteel prijkt of een antiek calvarium,
of een majestueuze vuurtoren, die jtt
den avond haaf rustig draaiehdeu blik
laat gaan over poepen sardine-visschers,
dansend op hel havenhoofd bij schril-
schreeuwig gezang Boomgaarden eh
'mollig gras-tapijt en akkers, waar de
zware halmen wuiven en de handen'
s tree ten der vrouwen, die er langs gaan,
niel superbe gelaatstrekken en gekleed
in kleurig costuum. wil kanten muts en
kraag, een prachtige bont-zijdeu sjawl,
een brokaat lijfje, een schorl van intense,
verblindende felle lint F,en donker scba-
du.ww.oiul, waarlangs de rivier meisjes
dansen bij doedelzak- eli liorlepijp-muf
ziek. Een prachtige processie, zooats we
er, (vanmiddag een hebben gezien in Ptou-
gastel, met rijke oude bannieren, iu ex
tase ten hemel gewende gezichten, iuet-
ligenbeelden, bedevaart-gangers an archa
ïsche gewaden- voortschrijdend tusschen
de met rozen-bestolcen beddelakeüs be-
kleede huizen en de op de knieën geval
len bevolking, terwijl boven in den lo
ten van het povere kerkje de klokken
luiden en hel vroom gezang scaudeerea
in een apotheose vaïi licht en kleur
1 (Waarom zoudt ge u niet eens, iu de
vacantie, het schouwspel betalen van dit
alles en van nog veel meer nu de
tfranc zestien centen kost, en ge bijna
overal in Bretagne goed onderdak kunt
komen voor 12 h ;16 frs. met volledig
pension per dag?
Woensdagochtend om kwart voor ne
gen hebben wij te Parijs, aan het sta
tion Montparnasse, den irejin genomen.
In het restauratierijtuig gedejeuneerd, en
Ivóór "het eten waren wij te Morlaix,
„Dal kan u niel, ik ben bezig."
„Ik ben miss Churston, en ik verlang
binnen te komen," herhaalde zij en haar
toon had iets gebiedends.
„Niemand mag hier binnen komen
zonder een geschreven vergunning.
„Maai' ik ben miss Churston."
„Ik kan er niels aan doen. miss. Ifc
heb mijn orders."
„Maar die hebben geen betrekking op
mij" beweerde zij. „Ik weel zeker dat
mijn vader
„Het zijn de orders van mr. Lendrid
ge'en ik durf die nfiet te veronachtza
men, al was u de koningin in eigen
[persoon
„Heel goed Het verheugt mij te zien,
dat jij' de gegeven orders zoo goed Weet
uit te voeren Ik zal naar mr. Len
dridge gaan
Beth' was geërgerd, maar loch lag er-
een glimlach op haar gezicht toen zijl
het kantoor bereikte.
„Is mr. Lendridge hier?" vroeg zij-
Terwijl zij sprak ti'ad Ledridge het
jrant/oor binnen Zij keek op de klok,
liet was kwart over zeven.
„Ik zou gaarne iu de afdeel ing voor
de proefnemingen willen, mT. Lelndlüdge.
Sylvester wil mij niet bfiiimen laten zon
der uw toestemming Hij begreep niet
precies
(Wordt vervolgd).