INDIEN uw mm U PIJN DOET, PROBEER DIT, ®ti kunst. Br waren oin slechts een greep te doen veertien Nederlandsche officieren, twee volksvertegenwoordigers (ook een ietwat curieuze verhouding) en niet één' hoogleeraar, ofschoon de Rector Magnificus der Amatordamsche Universiteit een geleer de is met een wereld-reputatie. In Rotterdam bij het noenmaal aan boord van de „Jacob van Heemskerk" was het niet anders. Men telde ettelijke hofdignitarissen, doch de Reotor Magnificus dor Handels- hoogeschool ontbrak. Om van kunstenaars maar te zwijgen. Toen H. M. de Koningin indertijd Parijs bezocht, weiden tientallen coryphaëon van het geestelijk leven der lichtstad, groote ar tiesten en geleerden, aan Haar voorgesteld; zij wist daar harten te winnen. Hier houden bekrompen, benepen protocol-slaven ,met an- ti-diluviaansohe opvattingen de beste Neder landers, winners van Nobelprijzen, en be roemde jubilarissen, gelijk Louis Couperus, verre. Hot is stellig niet do wonsch van de Koningin, het is de domheid van een deel barer omgeving. Moge die domheidsmacht vóór de aan staande jubileumfeesten overwonnen zijn! Im mers voor bot leven van een volk betoekent oen drager der cultuur honderdmaal meer, dan een drager van conventionoolo wanbe grippen. En gemeenlijk weten die dragers der cultuur ook wel, hoe zij zich moeten ge-dragen. IN EN OM m: HOOFDSTAD. XXXI. (Nadruk verboden). Hoe anderen ons zien. Het toeval heeft gewild, dat ik gedu rende do laatste dagen in aanraking kwam met landgenooten, die geruimen tijd bui tenslands hadden geleefd en nu reeds sedert enkele maanden in de hoofdstad verblijf hielden. De een had jareu lang in Indiö getoefd en was nu met verlof in het vaderland; de andere woont al sedert langen tijd te Londen, doch moest wegens zalcen-aangele- genhoden enkele maanden te Amsterdam verblijf houden beiden zijn Amsterdam mers van geboorte Ik vind het altijd belangwekkend te ver nemen ,,hoo anderen ons zien" en heb daarom beide mannen, die gowoon zijn geweest in de wereld rond te kijken en langen tijd bniten ons gewone Hollandsche leven ge staan hadden, gevraagd, wat zij van ons land in het algemeen en van Amsterdam in het bijzonder dachten. Hon meening wil ik hier weergeven, ook al was die ovor het geheel voor ons vaderland en voor do hoofd stad uiet erg vleiend, en hun opinies stem den vrijwel overeen. Mijn Indische vriend mopperde geweldig tegen het klimaat en over den ollendigen aomer, die tot dusverre geen zomer was, en dienaangaande kon ik hem slechte de ver- aekering geven, dat elke Nederlander het roerend eens met hem zou wezen en we te dien opzichte slechte konden hopen op ver andering ten beste! Yooi 't overige noemde hy het hier hij bedoelde Nederland in 't algemeen en Amsterdam in het bijzonder „een land van afzetters", waar staat en gemeente er op uit zijn iemand kaal te plukken in den vorm van belastingheffing en waar men in hotels eu restaurants de meest belachelijke prijzen durft vragen. Hij was dan ook niet voornemens zich dat langer te laten wel gevallen en zou zijn verloftijd eld&rs gaan doorbrengen, waai- hij dan in elk geval aan die belastingen zou ontkomen. Toen ik op merkte, dal de belastingheffing in Indië toch ook niet gering was, ontkende hij zulks niet, doch daar had hij dan in elk geval ook Indische verdiensten. De Indisohe mop peraar keert in geen geval mot aangename herinneringen naar Indië terug. De man uit Engeland was het ten aan zien van don zomer tot dusverre, natuurlijk •ens met den Indisch-man, doch berustte ge makkelijker in het slechte weer, aangezien het in Engeland al geen zier boter was dan bij ons in Holland. Voor hot overige was hij over hot vaderland en de hoofdstad ook al niet erg te spreken. van meel af begingen Hij gromde en jsij lachte vroolijk. „Maar het is ongerijmd Wat /tullen de ■werklui zeggen wat zal Lendridge zeggen. ,0. die achterblijver! Is hij1 nog' altijd bij u?" vroeg zij minachtend. „Lendridge is hoogst bekwaam Hij is mijn rechterhand en ik zou piel weten hoe ik het zou stellen zonder hew," zei Churston verwijlend. „Ik vraag u niet uw rechterhand af le snijden. Ilc vlei mij, dat ik in jrtait zal zijn met mr. Lendridge le werken of mei iemand mders, als hij maai- 'be kwaam is. I)al is hel eenige wat ilc vraag. Weet u. vader sinds ik met'mannen heb gewerkt zie ik niet meer zoo "legen lien op als voor dien tijd Zij zijn bijvoorbeeld niet half zoo grondig in hun werft als ■wij Hun eenig' idee schijnt te zijn lic'l werk maar af te krijgen en hun geld te inneu Wij vr.ouwen stellen meer be lang in het werk ter wille <v/ui 'liet werk zelf. Dn! is mijn ondervinding. be weerde zij eenig'szins uitdagend j,Zoo i& dut jou opinie r Tegenwoordig heelt u een aarilal vrouwen in 't we'rk voor liet l'asschen met behulp vah acetyleen en dergelijke dingen voldoen zij u niel „Jawel stemde hij foe. ,Goed. De tijd breekt aan, dat eénj vrouw met hersenen haar plaats in de' „Wij Hollanders in Engeland woonaohtig", zeide hij tot mij, „krijgen uit alles wat wij uit Nederland vernemen, in do Nederland sche bladen lezen en hier eenigen tijd toevende, om ons zien. van ons vaderland een eigenaardigen indruk. Bij ons in Enge land moppert men ook over de drukkende belastingen, doch zij zijn nog dragelijk in vorgehjking mot die, welke men hier heft, omdat men daar precies weet waar men mede af is en niet die verzameling heeft van rijksinkomstenbelasting en gemeente-in komstenbelasting, verdedigingsbelastingen, forensenlielastingen, enz,, waaruit geen ster veling wijs kan worden, en waaromtrent men eigenlijk nooit weet waar men mede af is. Wij kregen den indruk dat in Neder land met de millioenen veel te kwistig is omgesprongen door het invoeren van aller lei geweldig dure sociale „hervormingen" en door de schatten die tengevolge van de nieuwe onderwijswetten aan onderwijs wor den besteedik zou het, naar al hetgeen ik daarvan gehoord en gezien heb, willen noemen „verknoeid". „Evenwel", voegde hij er bij, „degenen, die in Holland moeten le ven, moeten maar zeiven weten of zij ge noegen kunnen blijven nemen met derge lijke belastingheffingen en die geldver- kwistingen op groote schaal. Voor ons, die, hier slechts tijdelijk terugkeeron, gelden andere overwegingen, die oorzaak zijn dat wij ons in het oude vaderland niet meer zoo thuis kunnen gevoelen." En toen ilc hem vroeg zich dienaangaan de wat nader te verklaren, zeide hij „De groote grief van den Hollander, die uit het buitenland "thuis komt, vooral in- dien hij gewoon was in Londen te loven, is het onbehagelijke gevoel dat men het hier overal op zijn portemonnaie gemunt heeft. Ik zal volstrekt niet boweren, dat alles in het buitenland goed is en in het vaderland niets deugt, evenmin dat alles in Londen goedkoop is en in Holland duur. Maar dit is tooli een feit dat men na den oorlog in Engeland geleidelijk alles beeft gedaan om do lioogo Oorlogsprijzen omlaag te brengen terwijl men daarvan in Holland nog niet veel bemerken kan. In Engeland is men al ge- ruimen tijd bezig de hooge spoorwegtarieven te verminderen - in Holland heb ik daar van, behalve dan bij de buurtverkecrrogeling op enkele baanvakken, nog niemendal kun- neu bemerken. De tavieven der openbare mid delen van vervoer in de Londonsche straten zijn bijna weder geworden hetgeon zij vóór don oorlog warente Amsterdam schrikt men er voor een taxi te nemen, te Londen rijn de tarieven daarvoor tot het redelijke teruggebracht. Wij zalcenmenschen ergeren er ons dage lijks over dat men voor een brief van Am sterdam naar Engeland moet betalen 20 cent porto, terwijl de man, die ons van daar schrijft, slechts 15 ct. behoeft te betalen, en dat een briefkaart van hier naar Londen kost 121/n cent, terwijl men van ginds naar hier slechte 7% cent te betalen heeftwaartoe moeten dergelijke tegenstrijdigheden bestaan en hoe komt het dat geen sterveling blijk baar in Holland in staat is een einde aan een dergelijke abnormaliteit to -maken? Ook de tarieven, die men hier nog voor maal tijden en kleine verteringen vragen durft, alsof mon nog in de eerste dagen na den oor log leefde, zijn voor ons, die hier tijdolijk toeven, onbegrijpelijk. Waarom men b.v. nog altijd in koffiehuizen en stationwachtkamers 20 cent in rekening brengt voor een ongeluk kig kopjo thee. dat in den regel half vol is en dikwerf met thee niet veel anders gemeen heeft dan den naam, is een raadsel. En dan de vaak onpractische manieren van doen bij openbare lichamen, waardoor men vreem delingen afschrikt. He beleefde daarvan on langs een prachtig staaltje. Ik kwam met een paar valiezen uit de richting Hilversum te Amsterdam aan en wilde die als passagiers- goed bevracht hebben naar Engeland via Hoek \au Holland. De eerste fraaiigheid was reeds dat bij aankomst van den trein op het perron let wel, het gebomde aan het Oentraal-Station te Amsterdam, niet op bet perron van een boerendorp geen kruier te zien was en het eenige minuten duur de vóór er oen opdook, maar het vervolg was nog mooier. Toen de man de valiezon had moest ik met hem den uitgang door. de hoogere branches der werktuigkunde zul innemein Ik ben een van hen" „Zoo, dus jij hebt hersenen. merkte hij met een (iïiralaeh op. Deze papieren bewijzen dat. Bo vendien, ben ik uw dochter niet?. Vader, u moei wat ik zeg als ernst be schouwen Hel is mij volkomen ernst Als u mij niet wilt nemen 'dan adverteer ik om eten betrekicing- Ilc wil wericen. Ilc heb er den smïaifk van weg'gekregen ten ik houd er van." „Je moeist liever trouwen.Apro pos, er is item and, die je 'wensclit te trouwen,zei Churston niet .een grijns en btegon te vertellen van het onder houd, dat hij met Crosby had gebed waarnaar Bettv met toenemende ergernis luisterde „Dal kleine verwaande ventje trou wen. iWe zullen hem verslaan, vjader- Ilc moet den nieuwen molor van ons zien vertel mij er van", zei ze Jgebitedendj f Hij gehoorzaamde en gebruikte bij zijn uitlegging de meest mogelijke technische termen, maai- zij scheen alles le be grijpen en knikte goedkeurend met haar hoofd „Hel lijkt mij goed", merkte zij op, toen hij met spreken ophield „Dan moei het igoed zijn. Als Wij er succes roete hebben, dan kómt de eer daarvan geheel aan den jongen Lendridge toe. De meeste verbeteringen Indien U lijdt aan dyspepsia, slechte .spijsvertering, pijn na liet gebruik van voedsel, maagonlsteking, harlbranding of atui welke andere maag-aajndocning ook, velke het gevolg is van aciditeit of van gisting van het voedsel ein meer dan negentig procent van alle maagaandoe ningen zijn het gevolg dezer oorzaken begeeft U dan naar Uw apotheker en schaft U een flacon zuiver Gebismu reerd Magnesium aan Wanneer U dan weder voedsel nuttigt of pijn in Uw maag opmerkt, gebruikt dan een half theelepeltje van dit middel in een beelje warm water en lel dan eens op hoe snel alle pijn en ongemak verdwij nen. Scheikundigen verklaren dal het bijna onveranderlijke succes van dit mid del te wijten is aan het feit dat door Ge- bismureerd Magnesium het overmatig zuur onmiddellijk onschadelijk wordt ge maakt en de gisting van het voedsel (on middellijk wordt .gestuit en zoodoende een gezonde, natuurlijke spijsvertering wordt bevorderd Daar het beslist on schadelijk en goedkoop is behoort dit eenvoudig geneesmiddel in voorraad le werden gehouden door alle personen die zuinigheid wenschen te vereenigen mét gpede gezondheid. Gebismureerd Magnet rium Depót, Nassaulcade 314, Amster dam. Verkrijgbaar bij1 alle goede Apothe kers en Drogisten. (Ingez. MecL) straat over on naar de westzijde van liet station om de valiezen te zien ingeschreven: 't Was dien dag toevallig niet regenachtig, anders was zoo'n wandeling buiten om nog prettiger geweest! Ziet ge, een dergelijke malligheid aan het hoofdstation van Nederland, noodzakelijk om dat men volgens dien stations-kruier de offi- cioele uitgangen moet volgen, om „netjes" naar den andoren ingang te komen* is voor een vreemdeling en zeker voor degenen; die uit Engeland komen waar men in elk geval weet wat. practisch handelen betoekent, op z'n minst belachelijk en bevordert niet de aantrekkelijkheid van het land voor vreemde lingen. „Comfort", zooals wij dat in Engeland noemen en waaronder wij daar verstaan al die kleinigheden, die het gewone dagelijk- sche leven veraangenamen en ergernis voor komen, is iete dat men in ons land nog niet genoeg kent. De Hollander in Holland be merkt dat niet zoo, doch de vreemdeling, die er komt, doet zulks wel en daarom is het m.i. in het belang van ons vreemdelingenverkeer goed dat, op dergelijke schijnbare kleinig heden, nu en dan de aandacht gevestigd wordt. Tot zoover de opmerkingen van Holland sche vrienden van elders, die ik eenvoudig neerschreof zonder dat ik er commentaar op geven wil. Maar, de tijd van het vreemde- lingenbezoek naai' Amsterdam en andere plaatsen van ons land is weder daarde komende IConinginnefeeston in September zullen velen uit de provinciën des lands naar do hoofdstad brengen, mogelijk ook voor vreemdelingen een aanleiding zijn 'lit jaar binnen onze grenzen te komen. Meer dan ooit is hot dus thans de tijd om aan degenen,/ die in ons land reizen door al die kleinig heden, die de Engelschman onder het woord „comfort" begrijpt, een aangenomen indruk le geven, dien hij met zich huiswaarts zal dragen en allicht een goede nawerking zal 1 hebben. Hoe anderen ons zien is lang niet zonder befceekinis. SINT SANA. VERKEERSWEZEN, POST EN TELEGRAFIE. Aut(O-verkeer in hol bezette gebied. De Nederlandsche Kaïnter van Ivoop- heefl hij ïiangtebraicht. Ik ben van pten hem hinnelnkort tol mijn. jonasten ven noot le maken." „O!" riep zij Ieleungtesleid „Ik dacht, dat 'ik dal zou worden. Churston. eln Itendridgte,Mij dunkt, dal klinkt niet goed Churston alleen klinkt veel foeter „Je moet het niet met hem aan den stok krijgen", zei hij waarschuwend. Ik maak nooit ruzie." ..Werkelijk, ik zou gaarne zien, dat je hem mocht lijden", drong hij aan. „Als de nieuwe molor het goed doet dan ben ik bereid zijn verstand le bte wonderen -.- maal- wal hel mogen dij den betreft - -" Zij zweeg en haalde haar -schou ders op „fleelt hij je in stenig' opzicht be. leedigti?'' vroeg Churston nieuwsgierig}., „Neem, I|k heb ternauwernood een half dozijn zinnen met heiu gewisseld. Ma-ar hij kwam mij voor zoo'n superieure per soonlijkheid le zijn. .Hij doet zoo 'ne- derbuigeind als hij met tóij spreeekl Lendridge heeft de vrouwen niel noo- digdus je moet het wel samen kunnen vindten," zei hij bij zich zelf lachend. „Goeden nacht, vader. Ik hen moe en kruip ondeir de dekens", zei zij plot seling'. Zij kuste haar vader hartelijk en toen zij de deur uitging, sloeg hij hahr gade ïciet een teedere uitdrukking in zijn handel voor Duitschland deelt Intedp, dat Nederlanders voortaan verplicht zijn aan de douanekantoren bij het binnenkomen van het bezette gebied een rijvergun ning aan te vragen, waarbij vier fotogra- fiën mloeten overgelegd worden. De bezetlingsautorjteiten hebben al leen den Algemeenen Ned- WielrijdetRS- BcncJ als officieele Nederlandsche orga nisatie erkend voor het afgeven van tripn tieken, en behandelen deze organisatie Op gelijken voet met de Fransche en Engelsche autoclubs. Wanneer mten zich per auto naar de bezette gebieden wenscht te (begeven, zal men, ter vermijding van teleurstel lingen, met het bovenstaande rekening \nuoelen houden. BUITENLAND. TIEN DAGEN IN BRETAGNE. (Van onzen Parysclien correspondent). (Nadruk verboden). Brest, 10 Juni. Eindelijk moest ik schrijven: I-'inistèrc. Want de „Semaine Touristique du Fini- stère", waar ik op het oogenblik midden in zit, bemoeit zich niet met igfeheel Bretagne, doch uilsluitend met die schilderachtige provincie, welke slechts één der vijf departementen is, die wij alle vijf te zamten la Bretagne noemen alle Finislère Ik gteloof trouwens, 'dat hel uit een oogpunt van toerisme, wel het meest complete is van de vijf Eigen lijkMaar „Bretagne" klinkt u be kender in de ooren. En dus zal ik dit niet geheele juiste opschrift maar laten Slaan. De naam finis leprae" duidt de ge ografische ligging aan. Dit departement is als een enorme klomp steen, gedron-' gen in het hart van den Atlanlistelfen Oceg.au, een granietblok door de natuur in zee geworpen als een ontzagllijke borstwering. Die klomp "deen, dat blok gpaniel, de golven, de jaren, de men- schen hebben erin gehouwen en gebei teldl3 tot hel werd als een reusachtig „Schilders-atelier", beschreven en be zongen door een plejade schrijvers en dichters, afgebeeld door een menigte „van kunstenaars uit SJle landen, die de groot- eche ruwheid zijner landscliappcu, het karakter zijner monumenten do behoor lijkheid en den moed zijner bevolking aan de wereld hebben onthuld. Het Finislère biedt den reiziger zulk een: overvloed van archeologische rijkdom men, prachtige natuurmonumenten, schilderachtige kleederdrachten en zeden.1 dat liet misschien wel de schoonste en ongetwijfeld de merkwaardigste provin cie van Frankrijk m£g worden genoemd. Djaarom heb ik gemeend de vriendelijke uilnoodiging die mij gewerd om (leze „Semaine T.ouristique du Finistère' mee le maken, te moeten aanvaarden, en op dit cogtenblik, nu de plannen voor de vaöantie weer worden gesmeed, u een en ander omtrent deze streek te vertél len. Ik zei u reeds de dagen welke wij hier doorbrengen zijn "hog niet om. Slechts de helft ligt achter ons van de rondwandeling.Doch mijn indrukken slapelen zich Op en ik profiteerde van de korte rustpoos welke deze Zondag mij, biedt om er maar vast enkele vast te; leg'getn- In deze provincie vindt ge vereenigd: het kostbare oude monument (kerken en kJasleielen), het schoone landschap, de boeiende, aangrijpende zeekust, hel ruwe gebergte, de pittoreske rivier, de eeuwen oude steen, een ras met superbe klce-, derdrachten en met een onvermengd be waard gebleven adel van zeden, tradities en karakter. Dit is het land, waar - als bloemen in het veld - jonigemeisjes dansen bij de muziek Van fluil, hor mon ïka en doedelzak, gehuld in de har monieuste, kleurige gewaden, welke haar grootmoeders droegen honderd jsaar ge- oogen, die loch tevens iets ootijks had den. HOOFDSTUK III. Om half vïjf den volgenden morgen sprong Betty uit haar bed en deed den wekker stil slaan ,die haar had Wakker gemaald. Na een bad, in water waar de kou af was, kleedde zij zich 'haastig in een donker cosluum van wollen stof. Een spiritusloesiel bracht water aan den (kook en zij zette 'daarop zeer hatnldig thee Haar .bewegingen waren vaardig en vlug en spoedig was zij Ic1aa(r. Eenige minuten later zal zij in een kleine auto en reed zij haastig naar Ferharapton. 't "Wan een mooie leutemor- g'cn en diep adembalejnd vond zij. dat hel toch heerlijk was om te leven De auto werd in de garage gezet en zij liep langzaam door de werkplaatsen en bleef nlu en dan staan om hiet de mannen, die ZU kende, gnoeleh te wis selen .Ilaar 00gen dwaalden in het rond en namen alles op en hetgeen zij zag sprak van een goede organisatie. Toen zij de afdeel in g voor de proefnemingen had bereikt, draaide zij' den kr.uk der deur om. „Natuurlijk op slot," zei bij zich zelf en klopte hard. Als antwoord keek de chef-monteur Sylvester haar verstoord aan „Wat is er?" vroeg hij' barsGh. „Ik wensch foinjnen te komeh, ant" woordde zij heel vriendelijk. leden. liet land, waar in tegenstelling met wat men maar al te vpak denkt, de zonnige hemel met een ouvergélijké- Iijke zachtheid de als voor dc eeuwigheid gebouwde steenen streelt; het Land waar als aan de Riviera, de mimosa "'bloeit, naast de laurier en den vijgeboom. en waar, de voetenomwolkt door gouden brem, de palmen groeien van het Verre Oosten; hel land waar de aardbeien, de jonge erwtjes en spersieboonljes het eersle rijpen in den vollen grond en men nooil sneeuw zjel of ijs; het land van boler, room en honig! En het is een land vol verrassingen. Nu eens is hel een wilde glooiing, waar over .als in Saint-Helrbot heel de desolaatheid ligt van den chaos zooals die geboren werd uit den zondvloed gigantische sfeienfolokken, ordeloos over en door elkpnder geworpen, opgestapeld iD gtillig gekartelde lijnen legen den he mel; oer-bosschen, waar onder de den nen het zilver-klare water lekt eil lispelt van een beekje. Dan weer ;üs in Sainl-Jean du Doigl is het, in een vallei omgeven door watervallen en snel vlietende bergistroomen, een dorpje mét huizen als forten, een eeuwen oude, doo- deniakker, sluimerend aan den voel van een subliem kerkje, een fontein, éen Calvaire, een knekelhuis, gn daarachter de zee, het meest romantische kader dal ge u denken kunt. Nog weer elders zooals langs de reede van -Brest zijn hel miniptuur- luinen ,die doen denken aan Japon, vol irissen, rozen en gebochelde dwergboo- raen, waar men, geleund op een steenen muurtje, drioomen kan tegenover dein Oceaan, wiens klaterend Licht en mur melende golven den nabij en oever s tree ten. Holen, in de flanken dei- hooge rotsen, langzaam uilgegraven door de gol ven als te Dinanl eh door den zeeman met beangstigende sprookjesha- men gedoopt, doen u aan met ceh bijna religie use verbazing door hun. enorme afmetingen en liuh kleurige wanden, fos- foresceerend achtergelaten door de eb'bfs. En weer enkele kilometers verder le Douameoez verrast u een stadje dat herinneringen opwekt aan Venetië, een paarsch stadje, in een l>ed van zwarte jmjnboomen onder een Oosiersch vlam- menden hemel, een stadje waai' hon derden bruine vissctiersseliuiten dobbe ren en drijven als zee-meeuwen op de golven. Woeste vlakten, waarboven, op een ontoegankelijke rots, een feodaal kasteel prijkt of een antiek calvarium, of een majestueuze vuurtoren, die jtt den avond haaf rustig draaiehdeu blik laat gaan over poepen sardine-visschers, dansend op hel havenhoofd bij schril- schreeuwig gezang Boomgaarden eh 'mollig gras-tapijt en akkers, waar de zware halmen wuiven en de handen' s tree ten der vrouwen, die er langs gaan, niel superbe gelaatstrekken en gekleed in kleurig costuum. wil kanten muts en kraag, een prachtige bont-zijdeu sjawl, een brokaat lijfje, een schorl van intense, verblindende felle lint F,en donker scba- du.ww.oiul, waarlangs de rivier meisjes dansen bij doedelzak- eli liorlepijp-muf ziek. Een prachtige processie, zooats we er, (vanmiddag een hebben gezien in Ptou- gastel, met rijke oude bannieren, iu ex tase ten hemel gewende gezichten, iuet- ligenbeelden, bedevaart-gangers an archa ïsche gewaden- voortschrijdend tusschen de met rozen-bestolcen beddelakeüs be- kleede huizen en de op de knieën geval len bevolking, terwijl boven in den lo ten van het povere kerkje de klokken luiden en hel vroom gezang scaudeerea in een apotheose vaïi licht en kleur 1 (Waarom zoudt ge u niet eens, iu de vacantie, het schouwspel betalen van dit alles en van nog veel meer nu de tfranc zestien centen kost, en ge bijna overal in Bretagne goed onderdak kunt komen voor 12 h ;16 frs. met volledig pension per dag? Woensdagochtend om kwart voor ne gen hebben wij te Parijs, aan het sta tion Montparnasse, den irejin genomen. In het restauratierijtuig gedejeuneerd, en Ivóór "het eten waren wij te Morlaix, „Dal kan u niel, ik ben bezig." „Ik ben miss Churston, en ik verlang binnen te komen," herhaalde zij en haar toon had iets gebiedends. „Niemand mag hier binnen komen zonder een geschreven vergunning. „Maai' ik ben miss Churston." „Ik kan er niels aan doen. miss. Ifc heb mijn orders." „Maar die hebben geen betrekking op mij" beweerde zij. „Ik weel zeker dat mijn vader „Het zijn de orders van mr. Lendrid ge'en ik durf die nfiet te veronachtza men, al was u de koningin in eigen [persoon „Heel goed Het verheugt mij te zien, dat jij' de gegeven orders zoo goed Weet uit te voeren Ik zal naar mr. Len dridge gaan Beth' was geërgerd, maar loch lag er- een glimlach op haar gezicht toen zijl het kantoor bereikte. „Is mr. Lendridge hier?" vroeg zij- Terwijl zij sprak ti'ad Ledridge het jrant/oor binnen Zij keek op de klok, liet was kwart over zeven. „Ik zou gaarne iu de afdeel ing voor de proefnemingen willen, mT. Lelndlüdge. Sylvester wil mij niet bfiiimen laten zon der uw toestemming Hij begreep niet precies (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1923 | | pagina 2