:to. 117. Zaterdag 19 Mei 1923 lööe Jaargangi BiNNENLANO. FEUILLETON. ZEVENGESTERNTE. MIDDEL •Dit nummter (bestaat uit TWJEE Bladen. EERSTE BLAD. •1AANDAG A.S., TWEEDEN PINKSTER (DAG ZAL DE MIDDELBiURSCIIE CRT. NIET VER&CIU.INEN. Abonnementspriji per kwar taai: op de buitenwegen om Middelburg, er voer de andere gemeenten p. post f 2.50 voor Middelburg en agentschap Vlis singen t 2.30; weekabonnementen in Middelburg 18 cent per week. Advertentiën: 30 cent p. regel ingezonden Mededeelingen: 50 cent p regel. Bij abonnement veel lager. Familieberichten en dankbetuigingen ran 17 regels f2.10, elke regel meer S0 cent. Kleine advertentiën niet grooter dan vijf regels druks en waarbij Is aangegeven dat zij in deze rubriek moeten geplaatst worden, 85 cent bi) vooruitbetaling. Advertentiën onder brieven of bevragen bureau dezer cou rant 10 cent extra. Bewijsnummer 5 cent plus 2 cent voor port per stuk. Advertentiën moeten, willen ze nog in ons blad van dienzelfden dag worden opgenomen, uiterlijk 12 UUR en des EA.TERDAGS uiterlijk HALF ELF aan ons Bureau bezorgd zijn. Aangesloten bij den Post-, Cheque- en Girodienst onder no. 43255. MOEIEND WANTROUWEN IN DEN VOLKENBOND, Wanneer tot voor korten tijd in offi cieel® lichamen in ons land gesproken} werd over den Volkenbond, was het heel duidelijk merkbaar, dat bijna al len zich opzettelijk ervan onthielden le' erg hun wönfrouwen uil te spreken in de handelingen vian den Volkenbond- Na tuurlijk werden de gebreken heel duide lijk waargenomen, maar men weidde er oiet over uit, om die teere schepping ;loeb maar niet te benaüfselen. S iMJaar daarin w!as een verandering te Gon&tafeeren, toen in de Kamerzitting van 9 dozer achtereenvolgens de hteeren Drcs- selhiiijs, Colijn en Scliokking zich erte gen verletten oim tegelijk met de deel neming aan de Volkenbondleening aan Oostenrijk ook het daaraan gehechte pro tocol goed te keuren, waarbij o.a. de ttopajuwen van het vredesverdrag vanj St. Germain nog eens werden 'bevestigd, wat het niet aansluiten van Oostenrijk bij andere staten betreft. De scherpste Woorden zijn daarbij! ge- löegld bij de replieken Nu is het een niet geheel te billijken gewoonte, dat in de verslapen der groote bladen de replieken zéér kort worden vermeld. Meestal leest men slechts - de heeren die en die repljj ceeren Dat was ook nu het geval. Maftr toen we ze in de Handelingen naï«uen0 bevonden we dat er door de drie genoemde heeren termen zijn gé- die bijzondere aandacht verdie. ■en Bel i(.ematigdste was nog de heer Dres selhuijs, bekend door ?.ijn ijveren vloor de Volkenbond-idee, en die ook nu ween zei, dat wij alles moeten doen wat wij kunnen om den Volken bund le verstevi gen Maar hij voegde eraan toe, dat wij er ook voor moeten zorgen „dat wij los blijven Van de verdragen, welke wij zoo gaarne van den Volkenbond zouden willen afscheuren. Verder ging de heel' Colijn, die open lijk uitsprak „ik moet tot mijn leedwe^ zen erkennen dat het vertrouwen in de beslissingen vtSh den Raad van den Vol kenbond bij mij niet zoo groot is, dat ik mij daaraan zonder meer zou wenschen te onderwerpen". En hel verste ging de l)jeer Schokking die na een herinnering aan de 'eenstem mige goedkeuring door de Kamer (be halve de communisten) van de aanslui ting bij den Volkenbond, liet volgen „Maar wij hebben niet meer enkel le doen met de gedachte, m,aar ook met de werkelijkheid en dan moet ik er op wijzen dat toen die aansluiting werd ge vraagd, wij onze instemming op grond van bepaalde onderstellingen hebben ge geven. Alleen wegens de formeele onmo gelijkheid van amendeering is 't gebleven bij de uitspraak, dat wij ons aansloten bij den Volkenbond onder de voorwaarde dat deze universeel zou zijn, en dat ook Amerika zou toetreden. jWianneer hu blijkt, dat ëen van de aanstichters van den Volkenbond afzijdig bljjft, en dat de hoofdparticipanten in den Volkenbond nog weinig geneigd zijn ik zal liet zacht "uitdrukken tot het latwerken Van de grondgedachte, dan gaat l$et niet van ons toetreding te vragen lot protocollen, wfciariiv, een bevestiging voorkomt, vsan het eenzijdig gevoelen v^n die partijen". Op zulk een wijze was er nog niet in ons Parlement gespro'ken over den Volkenbond, en zeker niet door drie partijleiders Waaraan die omkeer te wijten is? Er zijn er geweest die als oorzaak wezen op de stemming, hier te lande gewekt door de Roerbezetting, en die isi omgezet in een sterke ontstemming door hetgeen daar plaats beeft. Het is heel waarschijnlijk, dat deze factoren meewerkten tot het versterken van het vertrouwen in den o verheer,- schenden invloed van Frankrijk in den Raad van den Volkenbond. Maar er mag toch ook wel op gewezen worden, dat die kritiek op den Volken bondsraad slechts één van meerdere, uitingen van dien aard is in den laat- ,sten tijd In dit verband moet zelfs bijzondere aandacht geschonken worden aan de zeer scherpe woorden in het Engelsche Lan ger hu is gesproken naar aanleiding van de slaafachtige houding van den Volkeer bondsraad ten opzichte van de verorde ningen in het Saarbekken. Ter herinnering even dit Dat gebied wordt bestuurd door een commissie van den Volkenbond, maar die oommissie is een zuiver Fransche commissie gebleken, die onlangs een decreet uitvaardigde dat op zoo'n krasse wijze de politieke vrijheid aan banden legde, dat er alge- 'meene verontwaardiging do.cr werd opP ,ewekl. Om maar één voorbeeld te noep men een gevangenisstraf van max. 5 jaar en groote geldboeten werden be dreigd tegen ieder die zich afkeurend' mocht uitlaten over het verdrag van Ver sailles, over een van de ondertcekenaara daarvan of over den Volkenbond. Boven dien werd de vrijheid van vergadering} opgeheven, een speciale rechtbank in- gesteld, bladen verboden enz En het werd toegepast ookl Tezen dat decreet van een commissie van den Volkenbond heeft Branting be zwaren ingebracht bij den Raad van den Volkenbond. Heel begrijpelijkI Maar de Rai d lieert zich opnieuw heel gedwee neergelegd bij liet verzet van Frankrijk tegen 'n heroeping van dat decreet En daarover zijn in liet Engelsclie Lagerhus' harde woorden gevallen. Asquith noemde hel besluit van den Raad om zich niet met dat decreet in le laten verplett rend voor liet prestige van den Vólkern- bond. Alsde stemming zoo wordt, kon dat wel eens doodend voor den Volkenbond worden. We geven graag' aan Minister van Karnebcck toe, dnt het bestaan van den Volkenbond toenaderingen heeft mo gelijk gemaakt, die andere ondenkbaar zouden zijn geweest. Maai' als de zaken zoo voortduren en als Frankrijk zoo zijn overheersching laat geiden, hebben we er al heel weinig' vertrouwen in, dat de Volkenbond nog langen tijd in slaat zal zijn leiding te geven IN EN OM DE HOOFDSTAD. XXVII. "Nadruk verboden Een onaangenaam conflict. Er is reeds sedert enkele maanden een, op z'n zachtst uitgedrukt erg on aangename, kwestie hangende tussciuen de gemeente Amsterdam, Laat ik liever zeggen tusschen bet Stadhuis en een der hoogste gemeente-ambtenaren, den directeur van een der voornaamste lak ken \an dienst. Men heeft al lang gehoord en kun nen lezen, dat het tussclijcn den Wet houder van Openbare Werken en den directeur der handelsiïrricfylingen heele- maol niet „botert''. Deze hoofdambtenaar een civiel-ingenieur, die een goed jaar geleden nis nummer twee op de voor dracht vftn B en W. hpd gcitaan om den ingetreden functionaris le vervangen, werd door den raad, met voorbijgaan van nummer één, gekozen én benoemd. Na eenïge maanden in functie tc zijn geweest, werd in dc kringen der ge meente-diensten verluid, dat dc nieuwe directeur nog bij lange na niet was in gewerkt in zijn voor Amsterdam z!oo be langrijk (kmbt; dal hjj met de eischCn van de ha\en nog verre van vertrouwd was gerajakl ,en wal misschien nog erger was dat hij met de mannen uit den handel niet genoeg voeling fyield en meer dan eens blijken zou gegeven hebben zich onvoldoende voor hjetgeen in zijn bureau omging le inleressee"ren en met de onder hem werkende ambtenaren niet in die verstandhouding stond, welke voor een goede gang van, zaken in het belang der gemeente en "in dat van de Amislerdamsclie hfiven gewenscht mocht heeten. De wethouder, met die klachten in kennis gekomen, heeft, dus hfectle hel verder, een aantal ambtenaren, bij hel bedrijf der haven en handelsinrichlingen betrokken, gehoord en als gevolg van dien werden eenige nota's tot den di recteur gericht, welke door deze in een lang verweerschrift werden beantwoord, en in dal stuk, waarvan cèn groot ge. decile in de pers verscheen, hpeft dc directeur de legen hem ingebrachte be- Robmui door Margarctba Böbarf. Na*r het Buitscb door G. St. d* S9i. (Geautoriseerde vertaling) 7-1). Np en dan kwam een dokter of een pleegzuster binnen, luisterde en betastte den ziek», legde deü thermometer aan, ajaT een inspuiting, maakte aantcekenin glen op een leitje aan het hjoofdcinde van het bed en ging weer Veen. Maria mterkte nhuwelijks dat êr uren vooro'jj gingen, zij voelde geen honger ot doï»t. .Als een onophoudelijk wederkee renü refrein ging steeds weder dezelfde onwrikbare gedachte Moet dal zoo we- zen? God wtear zyt Ge9 Waar kan ik u vinden, dat mijn beden u bereiken? Ach er is geen God? Als Ge bestond, dan mbeW de schepping vobnftakter zijn Ach, wüPt is de wereld een belachelijke schep pibfcj.Wie erbarmt zich nu over te ij nu ik alles verlies, gteluk en levens mb«d en hel geloof aan een eeuwige goedheid tngc verluidde haar late vacantia, daar z# halve dagen met slapen doorbracht schuldigingen poglen te weerleggen wie dal stuk heeft gelezen, zal moeten toe ;cven, dat men hier te doen heeft met een zeer onverkwikkelijke geschiedenis, die zoo spoedig mogelijk, op welke wijze dan ook, uil de wekeld moet; in de aller eerste plants voor den betrokken ambtenaar, die ontegenzeggelijk in een aller onaangenaamste positie verkeert; in de tweede plaats in het belang der aan zijn beheer locverU'ouwde belangrijke ge ineenle-befnngen, omdat onmogelijk is arm le nemen, dat deze tak van dienst in alle opzichten voldoende l)cl«jtrligd k ANoraen, zoolang1 de chef, den wethouder} zorgen van een conflict tusschen hlem en zijn onmiddellijken clief, den wethouder der Openbare Werken, met zich draagt en dus wel in een scheeve verhoud in, lol zijn ondergeschikte ambtenaren moet staan, en in de derde plaats omdat deze geheetc geschiedenis in de Amsterdam sche ambtenaarswereld en allereerst on der de talrijke hoofd-leiders van Ue vele takken van gemeentelijke dienst uit den aard der zaait groote beroering heeft gewekt. En nu staat wel vast, dat de geheele kwestie spoedig op hel tapijt zal moéten komen, wellicht reeds in de deze week te houden zitting van den raad, want Dinsdagochtend kon men in de och; tendbladen lezen „dat B c*n W den Raad voorstellen aan M. 'J. W. Roegholt directeur der Handelsinrichlingen, 'met ingang van 1 Oct. 1923 eervol ontslag uil den gemeentedienst le verleenen De Commissie van Bijstand voor de Handelsinrichlingen hfeeft natuurlijk de gewisselde stukken ook onder oogen ge liad, mpar h|el lijkt zéér de vraag of deze voordracht voor ontslag zoo maar zonder verdere discussie door den Raad zal worden goedgekeurd. Vermoedelijk zal de geheele geschiedenis eerst in ge heime daarna in openbare zitting ran den Raad onder dc oogen worden gezien Volle openbaarheid dient in deze niet gesthuwd. want de burgerij hfeeft liet Sjolfe recht te weten, wit in deze gebeurd is, zulks te meer, omdat cv allerlei praatjes gaan, dat andere ambte naren den directeur, die Me hoofdper soon in dit geméentedrama is, om be paalde redenen den voet dwars hebben gezel en hem libt goed uitoefenen van zijn ambt onmogelijk zouden hebben ge inhakt Het ware weet de buitenwereld na" tuurlijk niet, doch zij heeft alle recht die te weten en zij heeft ook het recht te eijschen, dal iü deze geschiedenis eer lijk vonnis worde gewezen, indien von nissen noodig zouden zijn, en <Lnt anders deze hoofdambtenaar ten volle worde go- rchebililecrd Wie moet in deze met strik te rechtvaardigheid een oordeel vellen9 Mij dunkt zulks zou uitsluitend kunnen geschieden door een scheidsgerecht van hoogstaande mahnen, die tot oordcelen in een zoo delicate geschiedenis volkomen bevoegd kunnen worden geachl En nu juist het allerzonderlingste bestaan baar, dat een scheidsgerecht met betrek king tot dergelijke hoogstaande ambte naren n et bestaat- Dat is een leemte, die zekei" in deze eli in elke andere ge. meeule, waar zij beslaat, diént le worden aangevuld. Er is in onzen tijd heel wal geschreven en gesproken over de rechts^ positie van werklieden in de gemeente lijke bedrijven; zoodra er iets, hoe „fu tiel" ook, geschiedt met een gemeen lb- verlcman wordt er in den Raad honderd en zooveel over uitgepraat om dén man recht te doen en voor hem bestaat een scheidsgerecht Daar is niets op legeh, Integendeel, het is niet meer dan billijk, dat een gemeente .beambte zich tegen ver vermeend onrecht, hem aangedaan, ver weren kan en eerlijk over hem geoor deeld worde, doch men zou toch meenet», dat zulks even goed, méér nog, omdat in dc handen van de hoofdambtenaren zoo groote verantwoordelijkheid met be trekking lol gemeentebelangen is gelegd!, voor deze dienaren der gemeentelijke ge meenschap het geval moest wezch. Men behoeft dan ook, dunkt me, niet te lw\f- felen of in de thans hangende kwestie zal straks, bij dc behandeling daarvan in den Raad, dit gewichtige punt naar voren moeten worden gebracht. Het is volstrekt niet de eerste maal dal we hier met ernslig verschil van mce- ning tusschen 'l stadhuis en hoofdambte naren le doen hebben. Oudere Amster dammers herinneren zich natuurlijk het geschil, dat meer dan dertig jaren go- leden beslaan heeft tusschen de gemepiite en wijten den heer van Moock, die desr tajüs commandant der brandweer was De geschiedenis, die meh in de dagbladen* steeds behandeld vond onder bet hoofd „De brandweer-eommlandant en den Raad," heeft heel langen tijd de aan dacht gevraagd. Zij daleerde destijds van den brand van den Stadsschouwburg op 20 Februari 1890, toen over het beleid door den toenmaligen commandant der (brandweer bij het blusschingswerk be toond én diens optreden tegen den bur gemeester, den heer van Tienhoven, ern stige bedenkingen werden geopperd, waarvan hel aftreden van den brand weercommandant het gevolg is geweest Die geschiedenis heeft den Raad daarna maanden en maanden telkens weer bezig gehouden .want de lieer van Moock zorg de wel, dat zij herhaaldelijk in discussie moest komen. .ntlere ernstige geschillen van inec- ning hebben later bestaan tusschen den: directeur der gemeentelijke waterleiding den heer Pennink, en de Raad over de kwestie der watervoorziening en tus schen de gemeente en den toenmalige» directeur van den gemeentelijken genees- huidige oogenblik te vermeerderen. Dit -zinga. Het is niet noodïg hier do ge schiedenissen dezer conflicten weder W*t de archieven naar voren te brengen, doéh degenen ,die ?e pmdemankten, zullen (bl* ómen, dat het niet wenschël'/k kan we zen het aantal met een nieuw onverkwik kelijk langdurig incident als dat van het huidege ©Ogenblik te vermeerderen Dit pijnlijk conflict tusschen den direcleur der handelsinrichtingen en tic gemeente nioct hoe eer hoe beter, uit de wereld; Eoo spoedig mogelijk mbet voor ieder kunnen (blijken aan welke zijde het recht bestaat en daarnevens moet er een middel op gevonden worden onv soort gelijke conflicten, die nooit in hel be lang der gemeenschap zijn, zoo al niet te voorkomen - want dit zal wel onmoge lijk zijn doch dan toch in elk geval te zorgen, dat zij niet zulk een omvang) kunnen aanlnemen, dat ze ten gevolge hebben het wisselen van dergelijke pijnt Jijke nota's eb verweerschriften als die, welke bet publiek thans onder de oogen heeft gekregen Deze kwestie doet ook dc vraag rij"- zen of het benoemingsrecht van 'derge lijke hooggeplaatste ambftcnaren met ver antwoordelijkheid over belangrijke takken van dienst veilig is bij een lichaam als een gemeenteraad en of het niet bloter pou gelegd zijn ih de handen van het aan den Raad verantwoording schuldig- zijnd college van B en W Immers, hier hoeft men een geval, wnaibij de Raad Toen zij uit Lichtenfelde terug was, at zij' 's1 middags en ging d,aarna te bed liggen om den verzuimden slaap van djen nacht in te halen. Een weinig voor zevenen was zij we der in het ziekenhuis. Zuster Grethe (kwam haar in de gang te gemiöet. Zij hadden juist willen telefoneeren De heer Morrison was een uur geleden gestor ven en de zusters hadden genoeg met (juffrouw Braunberg te doen, die van dje jeene flauwte in de andere viel. Zoo juist was de dokter bij haar geweest en had haar een kamferinspuiting gege ven N,u was zij wat bijgekomen maar (zonder geleide kon men haar toch niet naar huis laten gaan „Dood?" herhaalde Inge werktuigelijk, ongeloovig. Haar knieën knikten In eerr plotselinge» aanval van zwakte greep zij als om steun te zoeken naar den muur. Zuster Grethe sloeg den arm om haar heen en bracht haar de gang door naar de kamer der zusters Daar stond Maria. (Onnatuurlijk groot zag zij er uit, loen troost, dien een fijngevoelig raensch op reld toch was Een schraal droevig lachje fzulk een oogenblik aan een andere ge- (speelde om haar lippen, die als fijne djon- ven kan: zij schreide met de sclireieudje kere strepen tegen hel doorschijnend wit De familie Morrison wilde dal de over-1 van haar gezicht uitkwamen Zij lieriii- ledene in het familiegraf begraven zou{nerde zich dat haar vadjer met den pre- worden. De senator kwam zelf naar Ber- isident van den Senaat hieuwjaarswen- tijn om voor hel overbrengen van het lijk te zorgen. Intusschen was Maria een 'weinig tot kalmte gekomten De koele, blauwe oogen van den lianzeatischen magistraal rust ten met onmiskenbaar welgevallen op 't wasbleeke meisje, dat diep treurig maar '.volkomen kalm tegenover hem zat Swen had zich in zijn lceuze niet verbist Het blonde, beschaafde meisje adlemide in haar geheele wezen distinctie en had voortreffelijk bij de familie gepast Jam" hier' ts'chen wisselde Zoo ging 'l yesprek langzaam 'n poosje voort in afgezaagde algemeenheden. Inge zat er bij en had haar eigen gedachten „God in den hemel! wat is Maria cor rect! Ze is toch echt het kind van haar vader. Hoe kan men zich zoo goed hou den als men zulk een reusachtig groot leed op de schouders déaagt Mijnheer de senator bekeek zijn vinger toppen. Ook hij w&s diep geschokt door het onverwachte doodsbericht, te meer daar hij zeer gelieerd was geweest met Hij begreep Maria's weigering de be- wen. Hij wist van zijn bl'oeder da( het graPenilsplechtigheid in Hamburg bij te j jonge meise om haar huwelijk met haar wonen. Maar later hoopte men haar j katholieke familie gebrouilleerd was, ook eens in Ham brug te zien. Zijn vrouw i dat juffrouw Braunberg slechts een klein had zicli reeds verheugd, een nieuwe Jvermogen herat en aangewezen "was op belloon zuster te krijgen. Een stiefdochter t hetgeen zij met haai' werk verdiende tfj hoog opgericht, het hoofd voorover, der oudst'e zuster van zijn trouw was j Hij zou haar gaarne te kennen geven gebogen, het gezicht groen van bleekheid, zich uit hel groepje pleegzusters los maakte en Inge tegemoet kwam De Weide meisjes stapten in een rijtuig Hat voor de deur stond Op den langen, eentonige rit werd geen woord gesproken Inge streelde Ma-1 kort geleden met een assessor Braun- dat de familie Morrison bereid was voor (bérg getrouwd ITet was de zoon van de verloofde van den overleden broeder, den president van den Senaat Braubergdie over enkele dagen zijn vrouw ge- J11. hamburg, wiens neef gepensioneerd worden zou zijn, zorg te dragen, zoodjat luitenant-kolonel, vroeger aan den Rijn j izij volgens haar stand kon leven, maar Woond had. j hij had te-veel tact om daarover te spre-1 het je aanqejnaam aandoen en eeir troost ,Ja, dat was haar Maria's vaderken „Mijh broer heeft mij geschreven 'ivoor je wez^en, al 'die dingen als souve- <legen(woprdige woning zou blijven.'' kei hij „Die woning, or liever alles wal et- in is, bezwaart inij. Noch mijn broeder Hellnmt noch ik kunnen er niels van 5?e (brinken Aan den anderen kant stuit het ons tegen de borst al de dingen die de overledene persoonlijk gébruikte, die hq gedeeltelijk evenals zijn verzamelingen met moeite bijeen vergaderd heeft, aan vreemde mteuschen te Verkoopen U zou ons groot genoegen doen juffrouw Braun berg, als u die zaklen wou overnemen. Ze zijn daarenboven zoo goed als uw eigendom, want als Swfen tijd gehad, had •beschikkingen te maken, zou hij zéker bepaald hebben, dat u zijn huishouding en de Iaboratoriuminricliüng 'mbjgst Ibc- (hotuden_4 Maria schudde bet hoofd „<Wïj zouden u zefefr dankbaar riin" ging het Senaalslid voort „Wij wfeten be paald niet wat wij met die dingen moe ten beginnen Beschouw het als een daad van piëteit, de dinëfcn over te nemen, waarin de geest van den overledjene nog loeft."' „Ik ka» niet. nu ten minste nog niet Maria snikte in haar tranfeta „Je hoeft ei' je iu 'I geheel uiet mee te bemoeien. Maria," zei "Inge „Ik zal Wel op het inpakkjen toezien Later «al -. -• QX.U .,"'•111 1/lUtl 11111 liraklllOCll iVUIM 1*7 VYOÜOU, til 1111 na* IrouUe handen en gaf den eemgen gefeest. Zonderling hoe lilein de we-'dat u tra uw huwelijk voorloopig in rijn 1 uirs om ie hesn te

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1923 | | pagina 1