:to. 117.
Zaterdag 19 Mei 1923
lööe Jaargangi
BiNNENLANO.
FEUILLETON.
ZEVENGESTERNTE.
MIDDEL
•Dit nummter (bestaat uit TWJEE Bladen.
EERSTE BLAD.
•1AANDAG A.S., TWEEDEN PINKSTER
(DAG ZAL DE MIDDELBiURSCIIE CRT.
NIET VER&CIU.INEN.
Abonnementspriji per kwar
taai:
op de buitenwegen om Middelburg, er
voer de andere gemeenten p. post f 2.50
voor Middelburg en agentschap Vlis
singen t 2.30;
weekabonnementen in Middelburg 18
cent per week.
Advertentiën: 30 cent p. regel
ingezonden Mededeelingen: 50 cent p
regel. Bij abonnement veel lager.
Familieberichten en dankbetuigingen
ran 17 regels f2.10, elke regel meer
S0 cent.
Kleine advertentiën niet
grooter dan vijf regels druks en waarbij
Is aangegeven dat zij in deze rubriek
moeten geplaatst worden, 85 cent bi)
vooruitbetaling. Advertentiën onder
brieven of bevragen bureau dezer cou
rant 10 cent extra.
Bewijsnummer 5 cent plus 2 cent voor
port per stuk.
Advertentiën moeten, willen ze nog in
ons blad van dienzelfden dag worden
opgenomen, uiterlijk 12 UUR en des
EA.TERDAGS uiterlijk HALF ELF aan
ons Bureau bezorgd zijn.
Aangesloten bij den Post-, Cheque- en
Girodienst onder no. 43255.
MOEIEND WANTROUWEN
IN DEN VOLKENBOND,
Wanneer tot voor korten tijd in offi
cieel® lichamen in ons land gesproken}
werd over den Volkenbond, was het
heel duidelijk merkbaar, dat bijna al
len zich opzettelijk ervan onthielden le'
erg hun wönfrouwen uil te spreken in de
handelingen vian den Volkenbond- Na
tuurlijk werden de gebreken heel duide
lijk waargenomen, maar men weidde er
oiet over uit, om die teere schepping
;loeb maar niet te benaüfselen. S
iMJaar daarin w!as een verandering te
Gon&tafeeren, toen in de Kamerzitting van
9 dozer achtereenvolgens de hteeren Drcs-
selhiiijs, Colijn en Scliokking zich erte
gen verletten oim tegelijk met de deel
neming aan de Volkenbondleening aan
Oostenrijk ook het daaraan gehechte pro
tocol goed te keuren, waarbij o.a. de
ttopajuwen van het vredesverdrag vanj
St. Germain nog eens werden 'bevestigd,
wat het niet aansluiten van Oostenrijk
bij andere staten betreft.
De scherpste Woorden zijn daarbij! ge-
löegld bij de replieken Nu is het een niet
geheel te billijken gewoonte, dat in de
verslapen der groote bladen de replieken
zéér kort worden vermeld. Meestal leest
men slechts - de heeren die en die repljj
ceeren Dat was ook nu het geval.
Maftr toen we ze in de Handelingen
naï«uen0 bevonden we dat er door de
drie genoemde heeren termen zijn gé-
die bijzondere aandacht verdie.
■en
Bel i(.ematigdste was nog de heer Dres
selhuijs, bekend door ?.ijn ijveren vloor de
Volkenbond-idee, en die ook nu ween
zei, dat wij alles moeten doen wat wij
kunnen om den Volken bund le verstevi
gen Maar hij voegde eraan toe, dat wij
er ook voor moeten zorgen „dat wij
los blijven Van de verdragen, welke wij
zoo gaarne van den Volkenbond zouden
willen afscheuren.
Verder ging de heel' Colijn, die open
lijk uitsprak „ik moet tot mijn leedwe^
zen erkennen dat het vertrouwen in de
beslissingen vtSh den Raad van den Vol
kenbond bij mij niet zoo groot is, dat ik
mij daaraan zonder meer zou wenschen
te onderwerpen".
En hel verste ging de l)jeer Schokking
die na een herinnering aan de 'eenstem
mige goedkeuring door de Kamer (be
halve de communisten) van de aanslui
ting bij den Volkenbond, liet volgen
„Maar wij hebben niet meer enkel le
doen met de gedachte, m,aar ook met de
werkelijkheid en dan moet ik er op
wijzen dat toen die aansluiting werd ge
vraagd, wij onze instemming op grond
van bepaalde onderstellingen hebben ge
geven. Alleen wegens de formeele onmo
gelijkheid van amendeering is 't gebleven
bij de uitspraak, dat wij ons aansloten bij
den Volkenbond onder de voorwaarde
dat deze universeel zou zijn, en dat ook
Amerika zou toetreden. jWianneer hu
blijkt, dat ëen van de aanstichters van
den Volkenbond afzijdig bljjft, en dat
de hoofdparticipanten in den Volkenbond
nog weinig geneigd zijn ik zal liet
zacht "uitdrukken tot het latwerken
Van de grondgedachte, dan gaat l$et niet
van ons toetreding te vragen lot
protocollen, wfciariiv, een bevestiging
voorkomt, vsan het eenzijdig gevoelen
v^n die partijen".
Op zulk een wijze was er nog niet
in ons Parlement gespro'ken over den
Volkenbond, en zeker niet door drie
partijleiders
Waaraan die omkeer te wijten is? Er
zijn er geweest die als oorzaak wezen op
de stemming, hier te lande gewekt door
de Roerbezetting, en die isi omgezet in
een sterke ontstemming door hetgeen
daar plaats beeft.
Het is heel waarschijnlijk, dat deze
factoren meewerkten tot het versterken
van het vertrouwen in den o verheer,-
schenden invloed van Frankrijk in den
Raad van den Volkenbond.
Maar er mag toch ook wel op gewezen
worden, dat die kritiek op den Volken
bondsraad slechts één van meerdere,
uitingen van dien aard is in den laat-
,sten tijd
In dit verband moet zelfs bijzondere
aandacht geschonken worden aan de zeer
scherpe woorden in het Engelsche Lan
ger hu is gesproken naar aanleiding van
de slaafachtige houding van den Volkeer
bondsraad ten opzichte van de verorde
ningen in het Saarbekken.
Ter herinnering even dit Dat gebied
wordt bestuurd door een commissie van
den Volkenbond, maar die oommissie is
een zuiver Fransche commissie gebleken,
die onlangs een decreet uitvaardigde
dat op zoo'n krasse wijze de politieke
vrijheid aan banden legde, dat er alge-
'meene verontwaardiging do.cr werd opP
,ewekl. Om maar één voorbeeld te noep
men een gevangenisstraf van max. 5
jaar en groote geldboeten werden be
dreigd tegen ieder die zich afkeurend'
mocht uitlaten over het verdrag van Ver
sailles, over een van de ondertcekenaara
daarvan of over den Volkenbond. Boven
dien werd de vrijheid van vergadering}
opgeheven, een speciale rechtbank in-
gesteld, bladen verboden enz En het
werd toegepast ookl
Tezen dat decreet van een commissie
van den Volkenbond heeft Branting be
zwaren ingebracht bij den Raad van den
Volkenbond. Heel begrijpelijkI Maar de
Rai d lieert zich opnieuw heel gedwee
neergelegd bij liet verzet van Frankrijk
tegen 'n heroeping van dat decreet En
daarover zijn in liet Engelsclie Lagerhus'
harde woorden gevallen. Asquith noemde
hel besluit van den Raad om zich niet
met dat decreet in le laten verplett
rend voor liet prestige van den Vólkern-
bond.
Alsde stemming zoo wordt, kon dat
wel eens doodend voor den Volkenbond
worden. We geven graag' aan Minister
van Karnebcck toe, dnt het bestaan van
den Volkenbond toenaderingen heeft mo
gelijk gemaakt, die andere ondenkbaar
zouden zijn geweest. Maai' als de zaken
zoo voortduren en als Frankrijk zoo zijn
overheersching laat geiden, hebben we
er al heel weinig' vertrouwen in, dat
de Volkenbond nog langen tijd in slaat
zal zijn leiding te geven
IN EN OM DE HOOFDSTAD.
XXVII.
"Nadruk verboden
Een onaangenaam conflict.
Er is reeds sedert enkele maanden
een, op z'n zachtst uitgedrukt erg on
aangename, kwestie hangende tussciuen
de gemeente Amsterdam, Laat ik liever
zeggen tusschen bet Stadhuis en een
der hoogste gemeente-ambtenaren, den
directeur van een der voornaamste lak
ken \an dienst.
Men heeft al lang gehoord en kun
nen lezen, dat het tussclijcn den Wet
houder van Openbare Werken en den
directeur der handelsiïrricfylingen heele-
maol niet „botert''. Deze hoofdambtenaar
een civiel-ingenieur, die een goed jaar
geleden nis nummer twee op de voor
dracht vftn B en W. hpd gcitaan om den
ingetreden functionaris le vervangen,
werd door den raad, met voorbijgaan van
nummer één, gekozen én benoemd.
Na eenïge maanden in functie tc zijn
geweest, werd in dc kringen der ge
meente-diensten verluid, dat dc nieuwe
directeur nog bij lange na niet was in
gewerkt in zijn voor Amsterdam z!oo be
langrijk (kmbt; dal hjj met de eischCn van
de ha\en nog verre van vertrouwd was
gerajakl ,en wal misschien nog erger
was dat hij met de mannen uit den
handel niet genoeg voeling fyield en meer
dan eens blijken zou gegeven hebben
zich onvoldoende voor hjetgeen in zijn
bureau omging le inleressee"ren en met
de onder hem werkende ambtenaren
niet in die verstandhouding stond, welke
voor een goede gang van, zaken in het
belang der gemeente en "in dat van de
Amislerdamsclie hfiven gewenscht mocht
heeten.
De wethouder, met die klachten in
kennis gekomen, heeft, dus hfectle hel
verder, een aantal ambtenaren, bij hel
bedrijf der haven en handelsinrichlingen
betrokken, gehoord en als gevolg van
dien werden eenige nota's tot den di
recteur gericht, welke door deze in een
lang verweerschrift werden beantwoord,
en in dal stuk, waarvan cèn groot ge.
decile in de pers verscheen, hpeft dc
directeur de legen hem ingebrachte be-
Robmui door Margarctba Böbarf.
Na*r het Buitscb door G. St. d* S9i.
(Geautoriseerde vertaling)
7-1).
Np en dan kwam een dokter of een
pleegzuster binnen, luisterde en betastte
den ziek», legde deü thermometer aan,
ajaT een inspuiting, maakte aantcekenin
glen op een leitje aan het hjoofdcinde
van het bed en ging weer Veen. Maria
mterkte nhuwelijks dat êr uren vooro'jj
gingen, zij voelde geen honger ot
doï»t. .Als een onophoudelijk wederkee
renü refrein ging steeds weder dezelfde
onwrikbare gedachte Moet dal zoo we-
zen? God wtear zyt Ge9 Waar kan ik u
vinden, dat mijn beden u bereiken? Ach
er is geen God? Als Ge bestond, dan
mbeW de schepping vobnftakter zijn Ach,
wüPt is de wereld een belachelijke schep
pibfcj.Wie erbarmt zich nu over te ij
nu ik alles verlies, gteluk en levens
mb«d en hel geloof aan een eeuwige
goedheid
tngc verluidde haar late vacantia, daar
z# halve dagen met slapen doorbracht
schuldigingen poglen te weerleggen wie
dal stuk heeft gelezen, zal moeten toe
;cven, dat men hier te doen heeft met
een zeer onverkwikkelijke geschiedenis,
die zoo spoedig mogelijk, op welke wijze
dan ook, uil de wekeld moet; in de aller
eerste plants voor den betrokken
ambtenaar, die ontegenzeggelijk in een
aller onaangenaamste positie verkeert; in
de tweede plaats in het belang der aan
zijn beheer locverU'ouwde belangrijke ge
ineenle-befnngen, omdat onmogelijk is
arm le nemen, dat deze tak van dienst in
alle opzichten voldoende l)cl«jtrligd k
ANoraen, zoolang1 de chef, den wethouder}
zorgen van een conflict tusschen hlem en
zijn onmiddellijken clief, den wethouder
der Openbare Werken, met zich draagt
en dus wel in een scheeve verhoud in,
lol zijn ondergeschikte ambtenaren moet
staan, en in de derde plaats omdat deze
geheetc geschiedenis in de Amsterdam
sche ambtenaarswereld en allereerst on
der de talrijke hoofd-leiders van Ue vele
takken van gemeentelijke dienst uit den
aard der zaait groote beroering heeft
gewekt.
En nu staat wel vast, dat de geheele
kwestie spoedig op hel tapijt zal moéten
komen, wellicht reeds in de deze week
te houden zitting van den raad, want
Dinsdagochtend kon men in de och;
tendbladen lezen „dat B c*n W den
Raad voorstellen aan M. 'J. W. Roegholt
directeur der Handelsinrichlingen, 'met
ingang van 1 Oct. 1923 eervol ontslag
uil den gemeentedienst le verleenen
De Commissie van Bijstand voor de
Handelsinrichlingen hfeeft natuurlijk de
gewisselde stukken ook onder oogen ge
liad, mpar h|el lijkt zéér de vraag of deze
voordracht voor ontslag zoo maar zonder
verdere discussie door den Raad zal
worden goedgekeurd. Vermoedelijk zal
de geheele geschiedenis eerst in ge
heime daarna in openbare zitting ran
den Raad onder dc oogen worden gezien
Volle openbaarheid dient in deze niet
gesthuwd. want de burgerij hfeeft liet
Sjolfe recht te weten, wit in deze
gebeurd is, zulks te meer, omdat cv
allerlei praatjes gaan, dat andere ambte
naren den directeur, die Me hoofdper
soon in dit geméentedrama is, om be
paalde redenen den voet dwars hebben
gezel en hem libt goed uitoefenen van
zijn ambt onmogelijk zouden hebben ge
inhakt
Het ware weet de buitenwereld na"
tuurlijk niet, doch zij heeft alle recht die
te weten en zij heeft ook het recht te
eijschen, dal iü deze geschiedenis eer
lijk vonnis worde gewezen, indien von
nissen noodig zouden zijn, en <Lnt anders
deze hoofdambtenaar ten volle worde go-
rchebililecrd Wie moet in deze met strik
te rechtvaardigheid een oordeel vellen9
Mij dunkt zulks zou uitsluitend kunnen
geschieden door een scheidsgerecht van
hoogstaande mahnen, die tot oordcelen in
een zoo delicate geschiedenis volkomen
bevoegd kunnen worden geachl En nu
juist het allerzonderlingste bestaan
baar, dat een scheidsgerecht met betrek
king tot dergelijke hoogstaande ambte
naren n et bestaat- Dat is een leemte,
die zekei" in deze eli in elke andere ge.
meeule, waar zij beslaat, diént le worden
aangevuld. Er is in onzen tijd heel wal
geschreven en gesproken over de rechts^
positie van werklieden in de gemeente
lijke bedrijven; zoodra er iets, hoe „fu
tiel" ook, geschiedt met een gemeen lb-
verlcman wordt er in den Raad honderd
en zooveel over uitgepraat om dén man
recht te doen en voor hem bestaat een
scheidsgerecht Daar is niets op legeh,
Integendeel, het is niet meer dan billijk,
dat een gemeente .beambte zich tegen ver
vermeend onrecht, hem aangedaan, ver
weren kan en eerlijk over hem geoor
deeld worde, doch men zou toch meenet»,
dat zulks even goed, méér nog, omdat
in dc handen van de hoofdambtenaren
zoo groote verantwoordelijkheid met be
trekking lol gemeentebelangen is gelegd!,
voor deze dienaren der gemeentelijke ge
meenschap het geval moest wezch. Men
behoeft dan ook, dunkt me, niet te lw\f-
felen of in de thans hangende kwestie
zal straks, bij dc behandeling daarvan
in den Raad, dit gewichtige punt naar
voren moeten worden gebracht.
Het is volstrekt niet de eerste maal dal
we hier met ernslig verschil van mce-
ning tusschen 'l stadhuis en hoofdambte
naren le doen hebben. Oudere Amster
dammers herinneren zich natuurlijk het
geschil, dat meer dan dertig jaren go-
leden beslaan heeft tusschen de gemepiite
en wijten den heer van Moock, die desr
tajüs commandant der brandweer was
De geschiedenis, die meh in de dagbladen*
steeds behandeld vond onder bet hoofd
„De brandweer-eommlandant en den
Raad," heeft heel langen tijd de aan
dacht gevraagd. Zij daleerde destijds van
den brand van den Stadsschouwburg op
20 Februari 1890, toen over het beleid
door den toenmaligen commandant der
(brandweer bij het blusschingswerk be
toond én diens optreden tegen den bur
gemeester, den heer van Tienhoven, ern
stige bedenkingen werden geopperd,
waarvan hel aftreden van den brand
weercommandant het gevolg is geweest
Die geschiedenis heeft den Raad daarna
maanden en maanden telkens weer bezig
gehouden .want de lieer van Moock zorg
de wel, dat zij herhaaldelijk in discussie
moest komen.
.ntlere ernstige geschillen van inec-
ning hebben later bestaan tusschen den:
directeur der gemeentelijke waterleiding
den heer Pennink, en de Raad over de
kwestie der watervoorziening en tus
schen de gemeente en den toenmalige»
directeur van den gemeentelijken genees-
huidige oogenblik te vermeerderen. Dit
-zinga. Het is niet noodïg hier do ge
schiedenissen dezer conflicten weder W*t
de archieven naar voren te brengen, doéh
degenen ,die ?e pmdemankten, zullen (bl*
ómen, dat het niet wenschël'/k kan we
zen het aantal met een nieuw onverkwik
kelijk langdurig incident als dat van het
huidege ©Ogenblik te vermeerderen Dit
pijnlijk conflict tusschen den direcleur
der handelsinrichtingen en tic gemeente
nioct hoe eer hoe beter, uit de wereld;
Eoo spoedig mogelijk mbet voor ieder
kunnen (blijken aan welke zijde het
recht bestaat en daarnevens moet er een
middel op gevonden worden onv soort
gelijke conflicten, die nooit in hel be
lang der gemeenschap zijn, zoo al niet te
voorkomen - want dit zal wel onmoge
lijk zijn doch dan toch in elk geval
te zorgen, dat zij niet zulk een omvang)
kunnen aanlnemen, dat ze ten gevolge
hebben het wisselen van dergelijke pijnt
Jijke nota's eb verweerschriften als die,
welke bet publiek thans onder de oogen
heeft gekregen
Deze kwestie doet ook dc vraag rij"-
zen of het benoemingsrecht van 'derge
lijke hooggeplaatste ambftcnaren met ver
antwoordelijkheid over belangrijke takken
van dienst veilig is bij een lichaam als
een gemeenteraad en of het niet bloter
pou gelegd zijn ih de handen van het
aan den Raad verantwoording schuldig-
zijnd college van B en W Immers, hier
hoeft men een geval, wnaibij de Raad
Toen zij uit Lichtenfelde terug was, at
zij' 's1 middags en ging d,aarna te bed
liggen om den verzuimden slaap van djen
nacht in te halen.
Een weinig voor zevenen was zij we
der in het ziekenhuis. Zuster Grethe
(kwam haar in de gang te gemiöet. Zij
hadden juist willen telefoneeren De heer
Morrison was een uur geleden gestor
ven en de zusters hadden genoeg met
(juffrouw Braunberg te doen, die van dje
jeene flauwte in de andere viel. Zoo
juist was de dokter bij haar geweest
en had haar een kamferinspuiting gege
ven N,u was zij wat bijgekomen maar
(zonder geleide kon men haar toch niet
naar huis laten gaan
„Dood?" herhaalde Inge werktuigelijk,
ongeloovig. Haar knieën knikten In eerr
plotselinge» aanval van zwakte greep zij
als om steun te zoeken naar den muur.
Zuster Grethe sloeg den arm om haar
heen en bracht haar de gang door naar
de kamer der zusters Daar stond Maria.
(Onnatuurlijk groot zag zij er uit, loen
troost, dien een fijngevoelig raensch op reld toch was Een schraal droevig lachje
fzulk een oogenblik aan een andere ge- (speelde om haar lippen, die als fijne djon-
ven kan: zij schreide met de sclireieudje kere strepen tegen hel doorschijnend wit
De familie Morrison wilde dal de over-1 van haar gezicht uitkwamen Zij lieriii-
ledene in het familiegraf begraven zou{nerde zich dat haar vadjer met den pre-
worden. De senator kwam zelf naar Ber- isident van den Senaat hieuwjaarswen-
tijn om voor hel overbrengen van het
lijk te zorgen.
Intusschen was Maria een 'weinig tot
kalmte gekomten De koele, blauwe oogen
van den lianzeatischen magistraal rust
ten met onmiskenbaar welgevallen op 't
wasbleeke meisje, dat diep treurig maar
'.volkomen kalm tegenover hem zat Swen
had zich in zijn lceuze niet verbist Het
blonde, beschaafde meisje adlemide in
haar geheele wezen distinctie en had
voortreffelijk bij de familie gepast Jam"
hier'
ts'chen wisselde
Zoo ging 'l yesprek langzaam 'n poosje
voort in afgezaagde algemeenheden. Inge
zat er bij en had haar eigen gedachten
„God in den hemel! wat is Maria cor
rect! Ze is toch echt het kind van haar
vader. Hoe kan men zich zoo goed hou
den als men zulk een reusachtig groot
leed op de schouders déaagt
Mijnheer de senator bekeek zijn vinger
toppen. Ook hij w&s diep geschokt door
het onverwachte doodsbericht, te meer
daar hij zeer gelieerd was geweest met
Hij begreep Maria's weigering de be- wen. Hij wist van zijn bl'oeder da( het
graPenilsplechtigheid in Hamburg bij te j jonge meise om haar huwelijk met haar
wonen. Maar later hoopte men haar j katholieke familie gebrouilleerd was, ook
eens in Ham brug te zien. Zijn vrouw i dat juffrouw Braunberg slechts een klein
had zicli reeds verheugd, een nieuwe Jvermogen herat en aangewezen "was op
belloon zuster te krijgen. Een stiefdochter t hetgeen zij met haai' werk verdiende
tfj hoog opgericht, het hoofd voorover, der oudst'e zuster van zijn trouw was j Hij zou haar gaarne te kennen geven
gebogen, het gezicht groen van bleekheid,
zich uit hel groepje pleegzusters los
maakte en Inge tegemoet kwam
De Weide meisjes stapten in een rijtuig
Hat voor de deur stond
Op den langen, eentonige rit werd
geen woord gesproken Inge streelde Ma-1
kort geleden met een assessor Braun- dat de familie Morrison bereid was voor
(bérg getrouwd ITet was de zoon van de verloofde van den overleden broeder,
den president van den Senaat Braubergdie over enkele dagen zijn vrouw ge-
J11. hamburg, wiens neef gepensioneerd worden zou zijn, zorg te dragen, zoodjat
luitenant-kolonel, vroeger aan den Rijn j izij volgens haar stand kon leven, maar
Woond had. j hij had te-veel tact om daarover te spre-1 het je aanqejnaam aandoen en eeir troost
,Ja, dat was haar Maria's vaderken „Mijh broer heeft mij geschreven 'ivoor je wez^en, al 'die dingen als souve-
<legen(woprdige woning zou blijven.'' kei
hij „Die woning, or liever alles wal et-
in is, bezwaart inij. Noch mijn broeder
Hellnmt noch ik kunnen er niels van 5?e
(brinken Aan den anderen kant stuit het
ons tegen de borst al de dingen die de
overledene persoonlijk gébruikte, die hq
gedeeltelijk evenals zijn verzamelingen
met moeite bijeen vergaderd heeft, aan
vreemde mteuschen te Verkoopen U zou
ons groot genoegen doen juffrouw Braun
berg, als u die zaklen wou overnemen.
Ze zijn daarenboven zoo goed als uw
eigendom, want als Swfen tijd gehad, had
•beschikkingen te maken, zou hij zéker
bepaald hebben, dat u zijn huishouding
en de Iaboratoriuminricliüng 'mbjgst Ibc-
(hotuden_4
Maria schudde bet hoofd
„<Wïj zouden u zefefr dankbaar riin"
ging het Senaalslid voort „Wij wfeten be
paald niet wat wij met die dingen moe
ten beginnen Beschouw het als een daad
van piëteit, de dinëfcn over te nemen,
waarin de geest van den overledjene nog
loeft."'
„Ik ka» niet. nu ten minste nog
niet Maria snikte in haar tranfeta
„Je hoeft ei' je iu 'I geheel uiet mee
te bemoeien. Maria," zei "Inge „Ik zal
Wel op het inpakkjen toezien Later «al
-. -• QX.U .,"'•111 1/lUtl 11111 liraklllOCll iVUIM 1*7 VYOÜOU, til 1111
na* IrouUe handen en gaf den eemgen gefeest. Zonderling hoe lilein de we-'dat u tra uw huwelijk voorloopig in rijn 1 uirs om ie hesn te