BUI TEN L A¥ D.
.ui
arbeidskracht, levensvreugd wordt in die
jaren vermorst. Familieverhoudingen
worden in zulke langdurige engagemen-
ten bedorven, waarmede de jonggetrouw
den nog jaren te worstelen hebben. En
dat alles niet ter wille van de liefde
dan was het ten slotte niet te veel
maar ter wille .van de publieke opinie.
Want als twee het eens zijn, dan eibcht
„men", vader en moeder ot' ootn en tan
tes ol' wie ook, dat die tfwee het ban
iedereen zullen zeggen.
En als zij het aan iedereen gezegd heb
ben, dan is de teerheid, de schuchterheid,
de schroom, de poëzie voor een ja|oed |deel
weg. Dan is het bovendien veel en veel
moeilijker om eer lijk tegen elkaar te zeg
gen: neen wij liooren toch niet samen,
laten we elk zijn eigen weg Igaan.
Het is misschien wel heel dwaas,
raair ik zou willen voorstellen: laten we
de publieke engagementen afschaffen. La
ten jonge menschen die elkaar waarach
tig liefhebben en vertrouwen, elkaar vrij
laten, totdat de een den ander een huis,
een levensonderhoud kan aanbieden. En
laten ze tot zoolang hun kracht, hun
tijd niet verspillen aan noodeloos ver
toon, maar werken en sparen en inner
lijk groeien. Als ze dan zelfstandig zijn,
zullen ze ook geestelijk rijp zijn voorde
ware taak van een goed huwelijksleven.
Het is toch belachelijk, düti in dezen
tijd, waarin ieder klaagt over hooge be
lastingen, nog telkens honderden guldens
verknoeid wordt aflli bloemen voor re
cepties van engagementen, die misschien
na drie maanden weer uit zijn of Izes
jaar duren; dat jongens en meisjes die
nog geen cent verdienen, allerlei uitgeven
voor bloemen en bonbons en presentjes
en sieraden en porto's en reisjes ter iwil-
le van hun engagement, dat voor hen
zelf èn voor h un omgeving een last is.
DE PLANNEN VAN STINWES.
Van goed ingelichte Berlijnsche zijde
wordt het bericht bevestigd dat de over
eenkomst tusjschen Slinnes en den mar
kies De Luberslac slechts een deel is van
een veel grooter program en dat de Stin-
nes-Konzern in overleg met andere com-
jbinfltie» van. Duitsche grootindustrieelen
een program voor den wederopbouw van
Rusland heeft ontworpen.
Daar het economisch leven van Rus
land volkomen is verwoest, wordt de
wederopbouw slechts met zeer aanzien
lijke middelen mogelijk geacht en het
voornemen bestaat thansj tot een gemeen
schappelijk optreden van Enigeland, Frank
rijk en Diiitschland. Aan de Fransehe in-
dustrieelen is reeds het verzoek gericht
met de Engelsche industrieelen voorbe
reidende besprekingen te openen. Ook
van Duitsche zijde worden de onderhan
delingen, dje reeds sedert geruimen lijd
met Engeland worden gevoerd, voortge
zet. Alen hoopt, dat reeds spoedig de toon
aangevende industrieelen zullen bijeen
komen ter beraadslaging over de Russi
sche kwestie.
In verband hiermee verluidt, dat Fehr-
mr.nn, de directeur der 'Russische afdee-
linu" van de Stinnes-Konzern, die wegens
de beperking dezer afdeelinig een andere
functie had gekregen, door Stpines in
zijn vroeger ambt als leider der Rus
sische afdeeling is hersteld.
o
BRIEVEN UIT BERLIJN.
Een vonkje hoop. Vertwij
felde stemming. Hooge prij
zen en oopwoede. De biui-
ténkmders en de Berlijnsche
zaken. Van de Leipziger
Messe. Markbiljeitenpolonai-
se. Wat helpt ei* tegen de
duurte
Berlijn, 1 Sept. 1922.
Eindelijke verademing1: Heel in de ver
te is een flauw lichtje zichtbaar, dat een
mist schijnsel in Diqtschland's duistere
in stilte de laan afkeken.
Tegenover haar, die door geen schok'
verplet WaA, waardoor de werkelijkheid
minder werkelijk scheen, was gedurende
deze slotseconden de vernedering v|ao
het gfcheele uur lot haar grootste dicht
heid gebracht. Uit de gestrengheid waar
mee die m'an aan haar zijde bleef, bleek
duidelijk zijn afkeer; en, vol Dilterheid
overdacht zij Wal zij1 had gedaan; hoe
ze zichzelve vernederd en zijn eerbied
verbeurd had, steeds koortsig verlangen
de om verlost te zijn van zijn verwijtende
tegenwoordigheid
Doodsbleek en zWijigfende, was hij er
zich nauwelijks van bewust, dat zij nog'
bij' hem fw'as. Zij1 sm'achtte naar liet ooigen-
blik, dat hij wegging. Op het grintpad
achter hen fluisterde een van de .groo-
tere meisjes een ander wal toe, waarop
ze beiden gichelden.
Ze maakte een lichte beweging en hij
antwoordde met iets, wat zij onmoge
lijk kon verstaan. Zij bood niet haar
hand, ze had niet onmiddellijk mede
lijden met hem1. Had een vreemde hem
dit v!an haar verteld, dan zou ze dit ge
voelen ook gekoesterd hebben, maar nu
zij bet hem zelve had medegedeeld, be
greep ze enkel maar dat ze veracht
werd
Ze scheidden met een werktuigelijk
„adieu"; kalm en Langzaam. De beide
meisjes ,die hen gadesloegen, met vroeg
rijpe belangstelling verdiepten er zich in
/.toekomst werpt. Het „begin van een
vleugje van hoop" .is ontwaakt, toen
gisteravond de berechten over de beslis
sing der Comintsjsie van Herstel uit Pa
rijs binnenkwamen. Meer mag1 men het
niet noemen. Nog steeds, staat Duitsch-
land voor èen berg van moeilijkheden,
maar er is geen twijfel imjoigelijk: voor het
«ogenblik zijn de ergste verwikkelingen
uit den weg geruimd. Wellicht echter
slechts uitgesteld maar ook dat mag
men reeds alsj winst besckoiuwen.
Het was echter de hoogste tijd. Toen
ik aclit dagen geleden van mijn vacantie-
reis in Tirol, waar men in de berglucht
zoo glsarne alle zorgen vergeet, naar
Berlijn terugkeerde, vond ik de stajd
-k ik kan het njiet anders besphrijVen
in een toestand van vertwijfeling. De
geheele bevolking' wias het temöede als
of zij in den zondvloed op een kledn
eiland gezeten was, midden in de klot
sende zee, waarvan de golven steeds
onbarmhartiger kwamen aanbrujsen en
spoedig, .alles vernietigen zouden. Voor
het Duitsche bedrijfsleven scheen nu
werkelijk het einde nabij' te zijn. Een
vreeselijke gedachte: vier jaar' na de
laatste 'kanonschoten zou de catsatro-
p'he, de ineenstorting, voor de deur
.staan!
1 Njérrand wist meer hoe hij zijn leven
zou inrichten. Alles, wat wij tot dusver
aan duurte beleefd hadlden, was belache
lijk in vergjelijkjinig met dat, wat nu
plaats gireep. Van uur tot uur stegen de
prijzen verder de hoogte in. Den familie
vaders liep het hoofd om, de huisvrou
wen waren radeloos. Eerst enkele we
ken geleden maakte ik melding van liet
zonderlinge verschijnsel, dat met elke
nieuwe markdaling en stijig'ingl der prijzen
een raadselachtige koopwoede zich van
't publiek meester miaakte, waardoor in
steeds voortdurende wisselwerking' de
w.aren steeds duurder werden. De stijging
nam nu phantastische afmetingen aan.
Een kooproes, ja een waanzin greep
de Berlijners aan. Ieder wilde voorraden
in vejligbeid brengen. De zaken had
den geen voorraden meer om af te ge
ven. Er hadden oplgtewonden looneelen
plaats. Elk bericht, dat ran de beurs
.ontvangen werd over een stijgende dol
larkoers, en dat als een loopend vuurtje
de stad doorging, bracht nieuwe ver
warring. f
Het is zeer merkwaardig, zooals het
publiek op de voorvallen op de devie-
sertmarkt reageert. Ik wil daarvan een
voorbeeld geven. Eergisteren waren dol
lar en gulden naar aanleiding' van de
.gunstige politieke berichten eeniigiszins
gedaald. Toen ik nu gisteren om1 liet
middaguur in liet „Kaufhaus des 'Wes-
tens", een der grootSjte en meest in trek
zijnde Berlijnsche warenhuizen kwam,
vond ik het reusachtige .gebouw bijna
leeg. De verkoopers stonden zonder be
zigheid achter de toonbanken. de
koopers waren verdwenen. „Wat is liier
gebeurd?" vroeg ik. „Ja, ziet u, mijn
heer". antwoordde de aardige verkoop
ster, „de dollar is een kleinigheidje ge
daald, en nu koopt niemand. Maar wij
vernamen zooeven uit de „Mplagszei-
tung", dat hij alweer begint te stijgen.
„Pas op, mijnheer, zoo dadelijk zullen
de koopers wel weer verschijnen. Daar
heb ie ze al!" En werkelijk, daar
lcw.cmen ze aan. Meer en meer vulden
zij de winkelruimten. Als bijl afspraak
kwamen de menschen door alle deuren
tegelijk binnen, en de winkel w.as weer
vol leven. Wie de psychologie van de wa
renmarkt bestudecren wil, kan thans in
Berlijn eiken dajg de verbazingwekkendste
verrassingen beleven.
Nu is weer een kleine ontspanning
ingetreden. Maar de familievaders en
huisvrouwen zijn van hun drukkende zor
gen nog lang niet bevrijd. Reeds nu
hoort inen, dat er voorioopig van oen
dalen der prijzen geen sprake kan zijn.
In de vorige week zeiden de kooplui
„Wij moeten duurder verkoopen, ook
de vroeger .goedkoop ingekochte waren,
omdat wij anders geen geld voor nieuwe
inkoopen hebben hij de te verwachten
hoe hun 'betrekking wel zou wezen.
De weg lag vóór hem, lang' en kaal;
en weinig opgewekt schreed hij verder
Hij hoorde maar steecis haar woorden'
„Er wias een andere man" maar Ijjj
w'isl niet ,dat hij ze hoorde; hij volg'de
met willekeurig' eenigen gedachtengang.
Hel w'aA slechts bij tusschenpoozen, dat
hij zich bewust werd, hoe hiji dacht
Die gevaarwording of ei' iels in hem' ver
doofd was, duurde nog steeds voort en
(ot nog loe was 'dit dus meer iets ge
voelloos. dan iets pijnlijks.
„Er 'wias een andere man". Dat zin
netje hoorde hij maar steeds' herhaald;
en, naarmate hij voortschreed, voelde hij1
zich getroffen door dat aanhoudend
weerklinken; in den geest begon hij het
Le herhalen, met moeite zich dwingend
de heteekenis -er van le vatten. Hij leed
loen zelfs niet heftig. Er wias niets hei
ligs in zijn gevoelens. Hij' vond het moei
lijk de heteekenis le vatten, ofschoon
hij er niet aan twijfelde. Zij was, wat
ze gezegd had dat ze was; dat wis|t hij
Maai" hij kon haar zóó niet zien; hij' kon
zich niel voorstellen dat zij ,de vrouw
was', die zij beweerd had te zijn. Hij
zag haar altijd zooals ze voor hemt ge
weest was, kaltn! en vol zelfbeheersching.
Die verhouding' was slechts een masker
geweest, dat zich toch hechten bleef aap
de gelijkenis van haar, zpoals hij die
kende, en daardoor de ware identiteit
voor hem verduisterde.
hoogere inkoopsprijzen.' Nu zeggen de
zakenlui: „Wij kunnen niet goedkooper
verkoopen, omdat ten eerste alles, nog
onzeker is, ten tweede omdat we
in de laatste dagen reeds inkoops
contracten afgesloten hebben tegen de
nieuwe hooge prijzen, en ten derde om
dat de waardedaling van het Duitsche
geld op de binnenlandsche markt nog
steeds niet de waardedaling van de mlark
in het bu(jftenLand bereikt heeft." De
arme koopers zitten tusjschen hamer en
aambeeld en weten niet, hoe zij er tus-
schenuit moeten komen.
De onzekerheid van den toestand blijkt
duidelijk uit de étalages der winkels,
waaruit de kleine prijsbriefjes verdwe
nen zijn. Het gevolg is algjemeene onrust.
Reeds hebben er, naar gemeld wordt, in
verschillende plaatsen des lands werke
lijke onlusten plaats gehad. Men gelooft
algemeen, dat het de buitenlanders zijn,
die alles voor den neus; der inwoners
weg'koopen, en in roentgen winkel vindt
men kennisgevingen, dat aan buitenlan
ders in het geheel niet meer verkocht
wordt. Dat is een onbillijke opvatting.
Want juist den talrijken buitenlanders,
die naar Berlijn komen, danken de koop
lui toch de goede zaken, en bovendien:
iioe kan men controleeren, of een Duit-
s'cher, die een wankel binnenkomt, niet
koopt in opdracht van een buitenlan
der V Uitzonderingsbepalingen van dien
aard zjjn steed's,'gevaarlijk en beantwoor
den met aan de grondslagen van het
koopm'ansleven.
Tot een merkwaardig besluit is de
Staatsopera te Berlijn gekomen. Men
heeft thans den prijs voor een parket
plaats op 1200 Mark vastgesteld wie
zich echter door een bewijs met piho-
togrsphie als Dujlsyher legitimeeren kan,
behoeft sléchts een derde deel, dus 100
Mark te betalen. Het is een proef, die
de General-intendant maakt, om' zich de
m'idoelen te verschaffen, om) "de phantas,-
tisch hoog gestegen uitgaven te dekken.
Maar het is een voor het publiek erg las
tig systeem, en men vraagt zich af of
deze methode op den duur wel door te
voeren is.
Ook over de Leipziger Herfstmesse,
die jk dezer dagen bezocht, viel de scha
duw van de plotselinge bedrijfscrisis. De
grossiers, dje daar hun waren aanvoer
den om met de detaillisten koopen af le
sluiten, verklaarden over het algemeen
dal zij slechts tegen buitenlandsche va
luta of, wat hetzelfde is, legen goudmark-
waarde verkoopen wilde: Daartefjen
gineón stormachtige protesten der
koopers op, en men zag! door de drukke
straten van de jaarmarktsjad demonstra
tie-optochten trekken, die luide protes
teerden tegen genoemde besluiten. Daar
op wijzigden de grossjers inderdaad hun
methode En ei* had ondanks alles een
'beteeke.nisvol zakenverkeer plaats, dat
veel sterker was dan in vorige jaren
en zelfs dan hij de laatste voorj.aarmesse.
De stemming! werd steeds beter en het
vroolijke .gedoe, dat geheel Leipzig op
de jaarbeursdagen speeds vervult, ging
weer zijn gang. Interessant was het om!
te consiateeren, hoe levendig zjch in net
bijzonder het handelsverkeer met Sakisens
nabuur, Tsjecho-Slowaki.je, ontwikkelde.
Werkelijk, als men de Leipziger drukte
mede aanzag, kreeg men het gevoel dat
Diuitschland toch nog njet op zijn einde
liep.
Om de verwarring in Berlijn nog te
doen toenemen, was de vorige week in
de landsdrukkerij een staking uitgebroken
zoodat de banknotenpers, die anders zoo
flink werkte, stil stond. Daardoor was
plotseling in de stad een gebrek aan
baar geld ontstaan, dat op onaangename
wijze voelbaar werd. De iranken konden
slechts kleine sommen uitbetalen. In vele
grootbedrijven moesten de loonen len
deele door cheque's betaald worden, wat
weer ontevredenheid bij de aangestelden
verwekte. Vandaag eindelijk kon de rijks
bank nieuwe du,izend-marktblljetten en
andere papiergeldsoorten afgeven, en van
af hel vroege morgenuur maakten de men
schen queue tot op straat om voor de za-
Hij trachtte zi'cli een 'beeld le vormen
van haar, zooals ze geweest was in het
leven dat achter haar lag .en hij! vond
het verachtelijk van zicliizfelven, dat bjij'
dit niet kon. Hij prentte zich in dat hij'
een vermomming' had liefgehad en wilde
die uit zijn herinnering verdrijven. Hel
feit, dat het al 'dien tijd een vermomming
'wias geweest en niet zij', was zoo moeilijk
te .aanvaarden. Hij' trachtte haar te be
schouwen eer loos, nYaar de voorstel
ling' wilde niel leven; ze .scheen onna
tuurlijk. Dit wias echter het begin van
zijn marteling: 'die gewaarwording, dat
hij haar mlaar zoo weinig had gekénd,
dat het haar eigen wtezen was, dat on
mogelijk scheen. En die andere mpn had
het "lies gekend; iedere stemlming van
haar gezien; haar bijlgewoond, in elke
phase
„Mary!" prevelde hij', en Was tóen
op eenmaal verdiept in jiet droevig! be
wustzijn, dal hij Mary feitelijk niet ge
kend had.
Hij1 merkte, dal: hij in gedachten voor
ooigen had een kleinen,'donkeren, Vrien-
delijk-uitzienden man en stond er over
versteld, Waar hij dit beeld zoo op een
maal! vandaan had. Hij had wel eens wil
len welen, hoe die er in Waarheid had
uitgezien. Het was te gauw, om' nu aj
te vragen, wie hij' was; hij! vroeg zich
enkel mét verw'onderiiitg' af, hoe hij1 er
uit zag, zich onbewust Verdiepende 'in
de persoonlijkheid, die zich om en 'bij'1
ken en banken geld te innen. Men zag
een ongewoon beeld voor de Rijksbank
de beroemde „Polonaises,", zooals in oor
oorlogstijd de wachtende menschenrijen
voor de levensmiddelenzaken genoemd
werden.
Steeds meer moeilijkheden! De verte
genwoordigers der t gjroote arbeiders
organisaties hebben zich tot de regeering
gewend, om maatregelen te verkrijgen,
welke de algemeene duurte zullen tegen
gaan. Men eischt een verbod van invoer
v.ajn buitenlandsche luxeartikelen. Men
vraagt verbod van gebruik van suiker,
dat in Bei-lijn thans bijna niet te krijgen
is, voor de vervaardiging van likeuren en
confituren. Men wil beperking van de
bierbrouwerij, omdat de gerst in gebran-
den toestand alsj ersatz kan dienen voor
de onbruikbaar geworden koffie, dat men
tenslotte den mensjchen niet alles kan af
nemen, wat hen genoegen doet, en dat,
daardoor de ontstemming maar verergerd
wordt Het móet werkelijk geen genoegen
zijn thans in Duitsichland minister te we
zen. De arme regeeringi! Zij wordt voor
alles verantwoordelijk gesteld; zij' moet
een uitweg iqt den ongfekenden chaos vin
den waarin de verloren oorlog nel land
gestort heeft. En toch kan ook de regee
ring njet tooveren.
Zoo ziet het er thans in Duilschland
en vooral in Beriijn weer treurig uil.
Ieder zit in zorgen. Ieder loopt rond met
een bedrukt gezicht. Maar toch moeten
we het kleine licht der hoo'pl, 'dat zicht
baar werd niet uit het oog verliezen. Het
is slechts een schuchter begjn, dat tot
verbetering' in den toestand lean leiden.
Möar het is een begin.
Dr. MAX. OSBORN.
o
BEKNOPTE HANDLEIDING DER PRAC-
TISCHE CULINAIRE-KUNST-
BEOEFENING.
(Van onzen Parijschen correspondent).
(Nadruk verboden).
De Academie Franyaise, die oude
dame, wier ietwat schimmelige eerwaar-
dighepl haar de verplichting scheen op le
legigen, steedsj onigbveer vijftig jaren ach
ter haar tijd aan te huppelen, doet deze
laatste maanden loffelijke pogingen om
zich op de hoogjte te loonen en 'weer „bij"
te zijn.
Na een roman van Carco te hebben
heeft ze thans den prijs» Furtado, als be
looning voor „een werk van openbaar
belang", bestemd, toegekend aan., het
bée.k van Bertrand Guégand: „La Fleur
de la Cuisjne francaise", aldus een genre
in eere herstellend, dat, na lang geschet
terd te hebben, leelijk in verval was ge
raakt: de gastronomische literatuur.
Sinds eenjgen tijd kraken de uits|lal-
L.fels der Parijsjche boekhandelaars on
der de werken over smiulpaperijSchrij
vers met en zonder valuta branden van
verlangen om hun pen en hun potlood in
dienst te stellen van een kunst, niet min
de#* 'achtbaar dan welke andere ook;
die van het goede eten. Frankrijk is
altijd voor alles eeii land van verfijning
en van luxe geweest, en zoo waren ook
zijn „cuisjniers" de grootste Ier wereld.
Trouwens waarom, in een lijd alsj de
onze, waar we meermalen een volk
trotsch hebben zien gaan op een zijner
renpaarden, op een zijner wielrijders of
oj) een zijner boksers... waarom, zou het
niet eervol vertegenwoordigd kunnen wor
den door een keukenmeester?
De Academie heeft gelijk gehad, „La
Fleur de la Cuisine frangaise" te bekro
nen. Het is een boek, dat het „livre de
obevet" behoort te zijn van alle gas
tronomen, alle koks en allen die van oor
deel zijn, dat eten nog iets anders is dan
voedsel naar binnen stouwen. Een boek,
dat in uw bibliotheek een plaats verdient
naast de encyclopedieën en standaarilwel
ken op hel gebied van kunst en weten
schap.
Encyclopedie is inderdaad het juiste
woord. De twee deelen bevatten zeer
vernuftig :gienanjg|schikt alle manieren van
toebereiden van alles Wat er gegeten
wordt, en de recepten zijn niet van den
eerste den beste Betrand Guégand heeft
zich kon gehad hebben. Zoodra hjij zich
echter van den indruk bewust werd, ver
dween die schijnvoorstelling' en miaakte
plaats voor de herinnering aan mannen,
die hij dikwijls ontmoette. De mlanieren
van doen en het heele optreden van die
genen, namen nu zijn gedachten in be
slag; het was niet geheel uit vrijen wil,
dat hij ze als zoodanig de revue liet
passeeren die persoonlijkheden hadden
zich als het ware aan hem opgedrongen.
Hij' veronderstelde niet, dat één van hen
haat* geliefde was geweest; hij, wist dat1
het een hersenschim' wias, om ze cA van
allen als zoodanig le beschouwen, maar'
in den geest had hij rondgekeken naar
een man en deze bekenden hadden toen
op eenmaal levendig voor hem gestaan.
De verschrikking Van haar onreinheid
nam eycliler steeds, stoffelijker vormen
aan, zoodat hel zweet hem' uitbrak. .De
'heteekenis van wat hij1 géhoord had,
drong in al haar afschuwelijkheid lol
hem door. In het overweldigende van
die conceptie leek mannelijkheid hemi
weerzinwekkend en hiji huiverde, als hij1
haar 'beeld daarmee verbond. De gedach
te, dat zij zich had willen leenen als
speeltuig voor een mlan in zijd vrijén tijd;
dat zij ten prooi was gevallen aan man
nelijke verwaandheid, deed zijn hart in
eenkrimpen.
Het massieve van het ziekenhuis dook
voor Mem op, vtmaf de helling, die Iifj'
was gaan beklimmen. Daar jn de laagte
de heele literatuur geraadpleegd welke cl
over dit onderwerp bestaat, nüet de ge-
gewone kookboeken, doch de werken
van de beroemde keukenmeesters en lek
kerbekken ,wier literaire roemi meetelt
ruder Fr,ankrijks .glories de „Almanach
des Gourmands" van Grimod de la Rey-
nière, de „Physiologie du Goül", ran
Brillat-Savarin, den „Grand Dictioiinaire
de Cuisine" van Alexandre Dumas, de
lettres gourmandes" en de „Almanacks
gourmands", van Monselet, enz., enz. De
tabel alleen voor de I9e en liet Ivegin.
der 20e eeuw bev3t meer dan honderd
titels en namen van letterkundigen /on
wel als profesjsionnals.
Het eerste deel is, meer retrospectief.
Ook hier natuurlijk vindt men zeer veel
eurieuse djngen in. Het bevat een aan
tel recepten uit de 18e en 17e eeuw, en
zelfs geeft Het een uittreksel uit een ver
handeling dje liet oudste culinarische do
cument van Frankrijk is en dagteekent
van omstreeks 129Ó. Bladerend in d;t
zware boek, ziet ge alle festijnen en
eetgelagen onzer voorouders oprijzen
voor uw verbeelding- En al verdient het
vour sommige dezer schotels mysschien.
geen aanbeveling ze eens te bestellen aan
uw keukenprinses,, toch zijn erbij die
nog zeer makkelijk uitvoerbaar zijn, zoo
als bijv. de boeut' Camargo. Bovendien is
het voor den waren fijnproever op zich
zelf al een genot, zielnauwkeurig inge
licht te zien over hetgeen de smaak was
der homerische etersi, van eertijds...,,.
Bond de twee lijvige deelen dezer
„Fleur de la Cuisine francaise" liggen op
de boekentafel een aantal kleinere, be
scheidener werkjes, welke eveneens hun
inhoud en bestaansreden ontleenden aan
de schoon-eterij.
In het labyrinth van Parijsche eethui
zen stond de vreemdeling, en zelfs de
Périjzenaar, tot dusver maar al te vaak
met... den mónd vol tanden. Wanneer ge
met vrienden hebt afgesproken om eens
gezellig en smakelijk in een restaurant te
gaan eten, komt telkens weer, juisd te
elfder ure, de h.allucineerende vraag:
waar zullen we gaan? op de proppen.
Er ziin eenige duizenden lokalen ;n de
ze stad waar een spijslijst voor de tea
men hangt en gedekte tafeltjes op a
wachten. Ge hebt maar voor het grijpen...
Een tiental kent ge ervan bij ervaring',
doch juist het onbekende trekt u aan.
De bekoring is voor een groot deel eraf,
indien ge al de platen aan den wand
kent, en tien tic van den kellner en zelfs
de blouse der juffrouw achter de kas
geen 'geheimen meer voor u heeft. Ge
dwaalt naar een etablissement ,d'at ge
nog niet kent... En negen op de tien l*eeX
wacht u een bittere ontgoocheling.
In die leemte is thans voorzien. Zelfs
dubbel voorzien, want njet minder dan
twee verschillende gastronomische gidsen
van Parijs zijn onafhankelijk van elkand-
der, dc-2er dagen verschenen. Des. (Ju
ten zamel?... Neen, want ge kunt nu den
eer. toetsen aan den ander (men kan niet
te voorzichtig zijn op dit gebied'), en
een eethuis dat zij allebei aanbevelen,
kimt ge met eenige gerustheid binnen
gaan.
Ook heeft elk zijn eigen indeeling. De
eene de beide Parijsche deeltjes van
„La France gastronomique", van mijn
collega's Curnonxky en Marcel Rouff,
deelt do door de auteurs aanbevolen res
taurants in volgens de. wijken waarin zij
liglgén: de ander „Le Guide du Gour
mand a Paris", door Robert B-urnand,
deelt ze in volgens den prijisj welken ge er
ongeveer betaalt en leert aan wie het
nog niet weten mocht, dat ge in Parijs
behoorlijk kunt eten ook met zeer 'be
scheiden beurs zooals ge er slecht kunt
eten voor een burgeriiians maandinko
men. f
Zoo vullen beide werkjes nuttig' elkan
der aan. En ieder die naar Parijs mocht
komen .doordrongen van de waarheid dat
de wijze waarop ge gegleten hebt van
invloed is op uw s,temlming, uw succes in
zaken cn uw gezondheid en dus op uw
geluk, raad ik met klem aan, in trein
en hotelkamer zoowel den gids van Bur-
sjManuawuutJuii.awi ■■■■mini
strekten zich een rij tuintjes, uit, sLaperig
in Sabbat hrust Temidden van de stilte
klonk het ongeduldig geblaf van een bond
uit een winkel en daarop het fluiten <van
iemand, die het dier riep. Dat waren Re
eenige geluiden. Toen triad hij binnen
Dien avond deelde Miss, Brettgn Mrs.
Kineaid mee, dat ze wegging-
De oude dame hoorde die tijding aan,
zonder blijk te geven ran eenige ver
rassing.
U weel zelf het best, wat u doen
mbct", zei ze peinzende, „maar het spijt
mij dat u gaat, het spijt mSj! erg
„Ja," zei Mary, „ik moet gaan. Het
spijt mij ook erg', u te verlatenmaar het
kan niet anders. Ik...."
„Ik had nog al zoo gedacht, dat u
altijd tjij mij blven zou; we konden het
samen zoo best vinden."
„U is meer dan vriendelijk voor tule
geweest; van den eersten dag at"; Tk fcal
nooit vergeten, hoe vriendelijk u is ge
weest. Als het maar eeiTigszins mógelijk
was... Maar dat is niet zoo.f. Ik. G" 1
Andermaal was dat vooraaaimlwoorïije
fiet struikelblok op kiesch gfondgebi*"
„Ik lean niet blijven," 'voegjde ze erMf.
met verstikte stem'. „Ik hoop, dat u ge
lukkiger 5?uit zijh met een volgende ge-
geKelschapsdatme
(Wordt vervolgd).
