BIJVOEGSEL MIDDELBURGSCHE COURANT. van de Maandag 7 September 1914. FEUILLETON. DE FRANSGHE HOEVE. No. 210. 1914 ,oo4- em reg«Pm«ar iuema*. befcraffaa4| («•Binn Tas den Haagschen Toren. In dezen tyd van algouiaaue depressie komen de seherpsfce tegenatellingen tegenover elkander te «taan. Zoo was liet verleden week op den 28Bten Augustus juist een jaar geleden, dat liet Vredespaleis met groote praal geopend werd. Poor het oorlogsgewoel, dat als een zware wolk bjjna geheel Europa vorduistort, ia het vredesbeginsel onzichtbaar geworden en nauwelijks durfde men gewagen van dezen eersten verjaardag, die onze Vredeshalle mocht vieren. Welk een verschil met het vorige jaar. Alle naties hebben zich toen bojjverd do kostbaar ste materialen van eigen bodem naar hier te zenden, om bewjjzen te geven van eendrachtig samenwerken tot den opbouw van een waur- digen zetel voor het Instituut, dat langs scheidsrechtelyken weg de geschillen der mo gendheden zou beslechten Nu staat dit gebouw, te midden van de sombere boomgroepen, als vergeten. Geheel verlaten is het echter niet. De deftige sup poosten geleiden thans vele bezoekers, uieeBt »gestranden" van verschillende nationalitoit, door de gangen en zalen, hier wjjzende op kostbare geschenken, welke Rusland, Duitsch- laud, Oostenrijk en Engeland toezonden, daar de plaats aanduidend voor de geschenken, welke nog verwacht worden en, voor het oogenblik althans, onder de »gestrande" goederen mogen gerekend worden. Met een handbeweging, zooals alleen de deftig gerokte Gids van het Vvedespaloia dit vermag te doen, wjjst lijj op de plek, waar nog de fontein ontbreekt, hot geschenk van Denemarken, dat de binnenplaats zal sieren, doch in de Sopenhaagsche faience- fabriek nog moet worden voltooid. Op het trapbordes zien de bezoekers de opengelaten ruimte, waar het geschenk van Amerika, een marmeren groep, de «triomph van den vrede» voorstellend, geplaatst zal worden. Nu ljjkt het als of hier met vooruitziend overleg gehandeld ia; de bon voor dit kunst werk eerst zal kunnen worden ingelost, als 't verdwaasde Europa tot den algeheelen vrede is teruggekeerd. Ook wordt achter de steeds leege zetels dor yrede-rechters in de «Kleine ROMAN NAAR HET DUITSGH. t TOU LOUISE WESTKIRCH. 58). Met groote stappen stormde hij naar huis terug. „Trina Döpke ik heb er over nage dacht. Als je mij in je dienst wilt nemen dan wil ik het graag, 'k Zal zoo goed als Ik kan je hoeve heslieren." „Dal weet ik, Enno Brinkmeier. Dan is dat lusschen ons in orde, als God wil. Maak hel je beliagelijk in je nieuwe tehuis." TWAALFDE HOOFDSTUK. Eilfto sliep dien najcliï le Slilliclilc in de bedslede voor hel eerst weer rustig en werd verkwikt wakker. Zoodra de morgen begon aan te breken, stond hij achter den ploeg. Hij had van een knecht een kiel geleend. Aan zijn slaap kameraad in Hemelingen zond hij geld en verzocht hem, zijn kostjuffrouw te betalen en hem zijn goed te zenden. Het weekloon jschonk hij de fabriek, waaruit hij zonder zijn Rechtzaal" de gobelin nog gemist, welke Frankrjjk in zjjn «fabrique nationalo" bezig was te voleindigen. Zou de groote schilderjj den Yrede gewjjd, waaraau Besuardtot voorkort zoo ijverig werkte, wel ooit op de voor haar bestemde plaats in de Groote Rechtzaal komen te hangon Ouwiilikeurig rjjst de vraag: zal de tegen woordige oorlog liet pacifisme doodon of zal die in tegendeel juist bijdragen, dit gebouw aan zjjn doel te doen beantwoorden Thans doet het uitsluitend dienst als be zienswaardigheid voor de vele vreemdelingen, die ons land mot Baedekers doortrekken, als afleiding voor al de «gestrande" Amerikanen die hier vooral in de eersto moeilijke dagen, met zulke bedrukte gezichten rondliepen, ook, omdat de too vermacht van hun handteekoning op een chéque of orodietbrief niet den qiin- sten invloed moer had by bankiers, noch hotelhouders. Zjj reisden toen niet meer op z'n «Amerikasnsch". Het bijna ongelooflijke ver haal doet hier de ronde, dat enkele van deze anders zoo haastige passanten, zelfs tot drie maal toe het Vredespaleis bezocht hebben. Sinds echter hot Amorikaansche gouvernement voor toevoor van contanten heeft gezorgd, sinds het schip vol klinkende munt aan de Maasmond lag te rinkolen, is de toestand dezer reizigers heel wat veranderd. Nu wacliton zy alleon nog mnar op een geschikte reisgelegen heid naar huis toe en op hun hier of daar achter gebleven bagage. Een gebeurtenis van zeer plnatseljjken aard, was hot gereedkomen van het vernieuwde schouwburggebouw. Na al die jaren van treuzelen, van 1901 af, nadat zelfs twee win ters het theater onverbiddelijk gesloten is geweest, werd er in de laatste maanden met koortsachtige haast gewerkt om den eersten September mot de werkzaamheden gereed te zjjn, opdat op dien datum het speelseizoen zou kunnen beginnen. Nu het zoover is, hebben echter de omstandigheden gewild.dat deze schouwburg althans de eerste maand nog niot bespeeld zal worden. Dit is toch wel «pech"Voorloopig is de opening bepaald op één October en zal de Franscho opera waarschynljjk met een spectacle coupée be- betrekking ,op te zeggen was verdwenen. Als hij maar,niet weer weg hoefde van den pittig geurenden bodem naai' het slof en de benauwde lucht van een indus- trieele ouderneming! Wal er ook met hem 'mocht gebeuren, dat, zoolang hij leefde, nooit, nooit weerl Hij werkte onvermoeid. En wat smaak te hem het zware hoeren brood heerlijk en de van oudsbekende boekweitengort! En wal was het genoegelijk als op vroege herfstavonden hij het haardvuur in. de schemerachtige keuken, de spin newielen van Trina en de meiden snor den, terwijl de tweede knecht en de koe jongen op de k'islen kousen zaten le breien, en de regen tegen de ruiten klet terde! Hij sloeg zijn nieuwe meesteres [nauwkeurig gade. Een boerin, zooals in boeken slaat; zjj gaf ieder wal hem toe kwam, wist ieder zijn arbeid toe le meten en zich zonder drukte gehoorzaamheid le verschaffen. Huis en erf waren keurig in lorde, alle kisten volgepropt met linnen, de tinnen schotels blonken, hel vee was met zorg onderhouden. Er viel nergens iets op aan te merken zoover de heer schappij der huisvrouw ging. Maar op de akkers, die mannenhanden eischlen, was sinds Sanders' vertrek veel verwaar loosd. Enno gaf zich alle moeite, die ginnen, doch het laat zich eerder aanzien, dat ook dit voornemen niet verwezenlijkt wordt, dat bedoelde uitvoering «gecoupeerd" wordt. Dan zullen de liefhebbers van uitgaan, waar onder bier vooral vele Oost-Indischgasten met verlof, die nu met hun ziel onder den arm loopen, daar als eonig amusement, de bioscopen slechts geopend zjjn, kunnen gaan genieten van de voorstellingen van het Nederlandsch Tooneel, dat den tweeden October hier in de Residentie mot spelen hoopt te beginnen. De trouwe bezoekers van den Haagschen schouwburg zullen er thans den weg niet meer terug kunnen vinden. Alle vroegere zoo hinderljjke hokjes, gangetjes en trapjes aan voorzjjde van het gebouw zijn nu opge ruimd. Zelfs do „Groote Foyer aan de straat- ijjde, waar de Haagsche damesclub zoo ge noeglijk schaak placht te spelen niet jonge dames en heoren als levende schaakstukken, hetgeen, naar men zeide, tot de meest ver fijnde «Airtjes', aanleiding gaf, is thans ver dwenen. Deze vorpozingsruimte is naar de eerste verdieping overgebracht Een groote vestibule, die werkelyk de alures heeft van een «salie dos pas perdus" zooalB die in een groote stadsschouwburg mag verwacht worden, is in do plaats gekomen voor alle voornoemde ongerechtigheden. Aan deze nieuwe foyer met aansluitend» rookkamer en damessalon alles natuurljjk voor do bezoekers der duri rangen zjjn geen bosten gespaard en marmerbekleeding, mozaikvloeren, bronzen ornamenten, peluche bespanningen, decoratiovo friezen wedyveren om het geheel een wol fraai, doch niet erg gezellig aanzien te geven. Do bezoekers der goedkoopere rangen die vroeger in een allerbedompst lokaal do pauze kondon doorbrengen, welk vertrek door de schellinkjes klanten daarom echter niet iuder werd bemind, vooral omdat langs de wanden in kosteljjke wanorao de beeltenissen van de heldinnen en helden van de planken waren gehangen, die tevens eigenhandig hun ne handteekeningen op de wanden plaatsten naast schoone dichtregelen deze bozoekers, zullen nti een riume, bebageljjke zaal vinden met voel wandvlakten waar de, in deze schouw- burgmisère zoo beroemd geworden «paradya- wecr in een onberispelijken toestand le brengen. Hij schreef nu aan zijn moeder en deelde haar mee, dat hij knecht bij Trina Döpke was. Zij moest zich daar bij niets in '1 hoofd halen. Trina en hij idachlen er verder ook uiels bij. Het werk in de stad was hem niet bevallen en Trina Döpke was verlegen geweest om een vertrouwd persoon voor hel be stieren van haar hoeve. Zoo was '1 en zoo was 'l goed. En hij was tevreden De brief aan Anne was moeilijker. Hij schreef ion slotle alleen, dat hij het in de fabriek niet langer had kunnen uithouden. Ilij was daarom weer naar hel vrije veld gegaan en wilde daar voor eerst blijven. Aan trouwen kon hij in, den eersten Lijd niet denken Maar hij, bleef haar trouw. En als zij hem haar schreef, moest zij schrijven Scharm- bcck, poste restante Dat hij bij Trina Döpke in dienst was, wilde hem loch nieL uil de pen. Hij vond echter van dag tol dag meer, dal hel besl was uit te houden onder den helderen, verslandigen blik van, Tri- na's oogen. Al lachte zij ook bijna nooit, zoo was er toch iets lichts, iets) helderg om haar heen, om haar en haar huis, wat Enno op. zijn vaders hoeve nooit had dichter" zeker gebruik van zal makau om zjja pennenvruchten op te bevestigen. Weldra zal dit vertrek dau ook uiterst geschikt blijken om weer als «galerie des artistes" dienst te doen. De operazaal zelve, boewei van vorm niet veranderd, is niet te herkennen. De traditio- neele roode bekleeding is vervangen dooreen goudgele stof on het plafond werd verrykt, behalve met een nieuwe electrische luster ter waarde van zevenduizend gulden, ook met een nieuwe beschildering, door den hier alom bekenden kunstschilder Heuricus zeer ver. dienstelyk uitgevoerd. Het behoeft geen be toog, dat tegen deze zoldering voorstellingen van treurspel en blijspel werden uitgebeeld zoo wel als van den dans, alles in kleurrjjke figuren. Jammer, dat deze nieuwe zoldering al bijzonder slecht past by de overigens slechts wat op gelapte oude meubileering der zaal. De geheimenissen achter de schermen zjjn vrywel onveranderd gebleven en het is op vallend, dat by de algeheele kosten, die zoowat vier ton bedragen hebben, hier een zuinigheid betracht is, die aan het ongelooflijke grenst. Zoo moeten de dames en heereu artiesten in hun kleedkamer het stellen zonder een gewoon fonteinbakje van warm of koud water is geen sprake, de bedienden moeton mot waschkom- rnen rond gaan, indien de kunstnaara de gelaatsbescbilderiug willen veranderen of verwijderen. Deze inrichting is even primitief gebleven, als de mecauiek der schermbeweging. Door het «handhalen", dat voel krachten en vooral veel tyd vordert, is het euvel besten digd, waarover de Hagenaars zoo slecht te spreken waren de lange eutre-actes. Misschien echter dat nu het wachten in de mooie, dure foyers hun nu niet zoo laug zal schynen als vroeger. Uw geitouwe Torenwachter. KUNST EN WETENSCHAPPEN. Gerard Hekkin g. Git Amsterdam wordt bericht, dat het gerucht als zou G. Hekking gean euveld zijn, geen gelooi verdient. gekend. Men kwam tot rust. Men werkte flink en had schik in zijn werk en ge- nooL van elk uur, want ieder uur vvas mooi. Men kende geen overhaasting en toch was men altijd druk bezig en dacht niet verder dan het oogenblik. Op een Zondag, toen hij zijn mees teres mei den wagen naar de kerk I» Grasdorf braclil, trof hij voor de kerk deur zijn ouders aan. Zijn moeders donkere oogen begroetten hem niet een van geluk slralenden blik. Ilinnerk Brink meier keek, mei zijn vierkante kin voor uitgestoken, strak over zijn oudsten zoon lie"ii Ook tijdens de godsdienstoefening verwaardigde hij hem niet met een blik Maar toen de Brinkmeiers wat eerder dan de Stel lichters uit het kerkportaal traden, liep de burgemeester zwijgend om het span. heen, dat zijn zoon bestuurde, be schouwde niet kritischen blik paarden en voertuig en vond er niets op aan le mer ken. Hij trok echter zijn schouders op. „Nu is de bengel knecht, waar hij boer had kunnen zijn Alhcid waagde het niet te antwoorden Hel was niet gemakkelijk mol Hinnerk Brinkmeier om te gaan sinds de vergade ring, waarin de Spreckholmers hem de gehoorzaamheid hadden opgezegd Al had- oebetrouwd. dan zal het 11c zijn plicht Das 'Volk in luitschers ge- kruit droog! Ylncle. vluchtelingen i te Vlissingen de vereenigde ihe vrouwen- eendrachtige unites aan de georganiseerd, laar aanwezig vluchtelingen met raad en u dat elk naar particulieren iiddelburg en of gewon- onden en dat wie het aan ontbreekt een doende is om te bereiken, satie in wer- gen, nu het iteeds grooter iel goed. Het e kosten van en al geven ng het voor- ogelijk terug de teruggave Iers, niet ge- i dan ook te 's eerstdaags .llen geraken, t. Mevr. Ver ders te Mid- van Raalte I gelden voor nemen. irzitterschap •st gehouden ig tot werk- nden" werd en toestand ichtingen in aan het vol- bleef statio- 3. Dockheer van f 1000 inkbanrheid intwoordde, debiet, vol- evolg hier- verhooging satiën kon céle regel! vijl zit hij :hter mij"., u-van ver- :hvacanlie n je toch nen, hé?" dde Euno amen trok na Döpke. condolee- Hïj hield niet van zijn oudsten zoon, die stug, hard en weerspannig was zooals hij zelf Maar iemand, die het huis in brand Stak en het kon zien branden zonder voor "het redden daarvan zijn leven te wagen —die deugde niet voor boer op de Brink- •meiershoevet De winter brak aan. De sneeuw, die ■een voet hoog op alle straten en wegen lag, hield de menschen dicht bijeen om •den verwarmenden gloed der haardvuren. Het zware werk rustte. Er waren allerlei feesten. Uitnoodigingen werden gedaan voor avondvisites en bijeenkomsten met doedelzakmuziek. Buren kwamen bij' bu ren, de vrouwen én meisjes om gezellig te kouten, dé mannen met lange pijpen ohi eindeloos kaart te spelen. Trina als een veer. Telkens als Trina in de keuken kwam, stale Enno haastig die briefjes in zijh kiel, tot onder zijn haar rood van schaamte. Toen Kerstmis naderde, brak hij er zich het hoofd over, wat hij de boerin toch wel zou geven. Doch in die dagen gelieurde het, dat op een bijzonder kou den dag bij het waterscheppen uit de put Trina de vorst in de liaud kreeg Enno had in zijn vallen een paar marters ge vangen Hij bracht de vellen naar Scliarm- beck en liet er een paar warme hand schoenen voor Trina van maken. Toen hij een paar dagen voor Kerstmis de handschoenen ging halen, kwam het hem met pijnlijk schuldbewustzijn in de gedachte, dat hij Anne toch ookwel iets daad noodig heeft, moeder Brinkmeier Hel is ide vraag, wie bij onze schikking meer wint, hij of ik." Die woorden deden Alheïd goed,. Zij voelde zich gedrukt. Toen zij alleen met haar zoon in zijn kamer was, deelde zij hem haai- bezorgdheid mee, die zij voor allen had verzwegen. Het stond er slecht bij met Enno's vader, zoowel wat zijn aanzien in het dorp betrof, als met zijn gezondheid. Hij had een paar malen lichte duizelingen gehad. Eens was hij op het land neergevallen en had bewusteloos gelegen, totdat <fe knecht heta yond Sedert was zijn rechterbeen stijf Hij schreide Het kwam door de ondankbaarheid der Spreck holmers, die haar Hinnerk langzaam het te sennjven Toen de sneeuw begon te smelten, de sneeuwklokjes in den tuin te voor schijn kwamen en dè wilgen hun katjes vertoonden, verscheen op zekeren dag Frits Overdiek te Stellichtc Enno had juist de nieuwe zaaimacliine voor het huis gereden, die de zaadkorrels veel dichter en regelmatiger in de vorens strooide, dan de hand van d(en meest geoefenaen zaaier dat vermocht te doen en bracht haar in gereedheid voor het zaaien van het zomerkoren, toen de jonr ge onderwijzer over de kanaalbrug kwam aanstappen. Brinkmeier voelde een steek in het h art. Voor het eerst in zijn leven zag hij zijn speelkameraad niet gaarne. „Eureka? Daar is hij?" riep Overdiek vroolijk. „Men moet den kerel als den gramstori- rriend zij- zich mooi t knoops- -07-T a—-—" •>-" ai nu cou vrijer. En hij beweerde, dat hij hem kwam zoeken? Die huichelaar! Neen, die kwam zeer, zeker niet om hem! Doch voordat hij een heftig woord kon zeggen, ver scheen Trina in de voordeur. EniijO boog zich dus zwijgend over de machine. „Juffrouw Döpke, u heeft mij op de Seplember-jaarmarkt uitgenoodigd", zei Ovei'diek, terwijl hij de vrouw des huizes begroette. „En u ziet, dat ik van uw vriendelijk© invitatie gebruik maak." „U is welkom, mijnheer Overdiek. Gaat u met uw vriend in de kamer. Ik zal dadelijk nieuwe koffie zetten Enno, wijs jij je landsman den weg." (Woedt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1914 | | pagina 5