HittllmfGonrant
SI
TWEEDE BLAD
nattelie.
FEUILLETON,
Onder vreemden invloed.
Ingezonden Mededelingen.
P. SLULS,
5tandbouiMromek
VARIA.
VAK DB
VAÏ1
Zaterdao 19 April 1913, ho. 93,
Schets uil het Zeeuwsch-VlaamSche
volksleven,
door F. DE SINCLAIR.
Una poenitentium (sonst
Grctchcn genannt.)
„Ah, dat hen dinge... dat ben toch dinge"
epi^k Perdans. ,,'k Zeg ik nog, Alle wies,
aog ik, veur wat mo je dienen goeie» jas
nou an in zukkle weer.... alia, trekt 'm uut....
seffensli''
„Neeë Perdans," zeedie en ie wier kwoad
eeia me gerust, 'k gaan-ik 'n keer zie»
bij de gaaipers...'t is schieling..
,,'kZiegge „alla, as 't dan moet....'.' en
te ging-ie
Ja, toen gong Allewies.
't Laatst hadden ze hem nog zien Ioopen
langs den waterkant't avond Wachtten Per-
dans on Nattelie deal man on vader ver-
geefs.... de nacht verstreek, geen Allewies.
den Volgendein dag, geen Allewies en zoo
verliepen de dagen, veertien achtereen.
Dat hij verdronken was, de sukkelaar, dal-
begrepen ze nu allemaal wel.
De sjampetter bad gezocht en Nattelie en
Perdans en 'n paar gasten uit 't dorp hadden
gezocht, maar gevonden hadden zo Allewies
niet.
Perdans berustte snel.
,,Alla, go kunt er nie achter blijve zeuke",
eprak „ze, „maar dienen gooien jas, die za
„d'r uut zien, as ze 'm optrékke, jb1"
en dan weer hoofdschuddend bij die gedachte
„Ah, dè bon dinge.... da ben toch dinge P
Allewies Werkte binst den pest op 't land
en anders was ie zoowat pensjager,
8treupte-n-ie keuntjesdoch nu die inkom
sten waren opgehouden, moest Nattelie gaan
dienen.
Nattelie wou Wel, maar de menschen wouen
Nattelie niet.
Van wege d'r slecht gedrag.
Altijd Imet jongens scharrelen en laat blijven
dansen in de stammenees.
Met de kennis was ze nog zat geweest,
mirakel zat en met de carnaval...
Oeje oeje oeje, met de carnaval.... dii was
dan toch-.... 1
„Ge zult geenen dienst krijgen, gij slets,
die ge zijt 1" schold Perdans nu, die pertan.
vroeger nooit niks van d'r neus miek, om'
al de slechtigheid, die Nattelie bedreef.
Doch Nattelie had een goed vertrouwen in
haar kwaliteiten en voornemens.
,,'n Keer zien", antwoordde ze lakoniek.
En ze miek d'r haar op met dikke valsche
doddpn en 'n schim rood strikske en al de
spelden en kammen, die ze had met glazen
schittersteenen en gouwe randjes, die stak
fee d'r in.
En d'r beste kleed dee ze an, 'n peers
met witte kant was dat en d'r oorbeüekes
en d'r zilveren bros en al d'r armbanden len
d'r oilozie met de lange ketting en d'r groene
kousen, met open gaatjes, waar ie d'r na
kende voet doorheen zag en d'r verlakte
schotenen piet hooge hakskes.
Dan» Sloeg ze haar witte Wollen doek om
en zoo, blootshoofds, ging ze de straat op.
Bij rmxLom Verschulle, die in dat schoon
kasteeltje woonde, effen buiten 't dorp, daar
z*ten Ze zonder meid, dat wist ze.
Medami dee er zelf open.
„Kom 'n keer h'ooren, of ge mij as meid
wil," spr,ak Nattelie.
„Komt' er 'n keer in", zei medam en
toen begosten ze d'r over te klappen.
Nattelie trok 'n gezicht en klapte krek zoo
of ze 'n echte duts was, maar medam Ver
schulle wist dan toch potdorie alles van
Nattelie.
„O go ma nie zeggen gij, dagge zoo braaf
zijl 1" zei ze. ,,'k Weet-ik meer, zulle
Roman naar het Duitsch van
C. CROME SCHWIENING.
llr
Een paar uren te voren had moeder Blasma
echter een ander paar menschen veel vriende
lijker ontvangen Zij kende Potter en zijn
bleeke gezellin van vroeger: toen hadden ze
ook langen tijd bij haar gelogeerd. In dien
tijd had Potter onder den naam van professor
Fergus spiritistische séances gegeven, en ook
gedaan aan gedachtenlezen. Het jonge meisje
was zijn nichtje naar hij zeide en zijn me
dium. Dit schuwe, bleeke meisje had ook op
het ruwe wijf diepen indruk gemaakt door
haar ontroerende schoonheid, die haar on
willekeurig boeide; zij had een haast moeder
lijke belangstelling voor hot jonge meisje op-
fjevat en voor haar oom koesterde zij de
hoogachting die een goed en nauwgezet beta
lend logeergast haar steeds afdwong. Toen
apstra, die ook tot de trouwe gasten van
weduwe Blasma behoorde, haar de "komst van
den professor had aangekondigd, bracht zij
dadelijk de voorkamer op de tweede verdie-
aj^areedhoid, dfl mooiste kamer die zij
Nattelie verschoot er van en ze begon, be-
fcans te schreeuwen.
Maar medam' Veischulle pedsde, dat 'tmiB
schien toch gong, Voor 't gevjaJ Nattelie kost.
besluiten om voortaan braaf te wezen, nooit
meer z»t te zijn, niet meer mot jongens te
loopen, niet meer to dansen in do stamme
nees, niet ntaar do kermis te gaan en.... vooral
geen carnaval te, hauw.
„Geen carnaval?" vroeg Nattelie verschrikt
en dop heel bedrukt door 't resolute gezicht
van medam Verschulle. „Dè hek anders toch
zoo'n lol jö.. ipag da nie?"
„Agge pertan wilt carnaval houeb, dan blijf
liever sebiet weg.. zei medam onverbid
delijk en met 'n schelle stapdjes-rtem.
Toen trok Nattelie seffens weer d'r gezicht
van 'n duts en zei onderworpen
„Awel medam, 't is goed.... ge meugt er
gerust (op zjjn
Over 't loon wppen ze 't eens, maar medam
moet 't er nog over spreken met meneer. Zou
't laten weten. Ze miek zelf de deur open en
liet Nattelie uit.
„D»t 's dan zoover zei ze.
„Alfa medam, zijt bedankt, merci, zulle'
sprak Nattelie en ze vertrok.
Den volgenden morgen liet medam weten
als dat ze 't 'n keer prebeeren zou met Nat
telie, omdat ,die d'r tenminste proper uitzag en
propere meiden, dié vvazze d'r bekans niet
moer te krijgien. Maandag kon ze komen Maar
Nattelie kreeg meteen de boodschap dat ze
'n Zondag sebiet achter de hoogmis bij den
paster most kommen
„Bij den paster?" raoeg Perdans verbaasd,
„wat's dè nou?"
,,'k Weet ik 't ook niet..." antwoordde Nat
telie. ,,'k Peize zoo wat flauwe kul over
carnaval
„En ge mot ouw Pascben nog houenl" riep
Perdans verschrikt, „Meid, meid... agge toch
maar had luusterem willen".
,Me Paschen vroeg Nattelie verachte
lijk. „Mot de paster nou nog praten over Pa
schen? 't Is al Februari.... seffens hè me Pa
scben weerom tcrugge."
„Maar agge 'tnou potdorie weer vergeel
nondeju, dan slaan ik ou de beene kapot!"
dreigde Perdans,
Nattelie gaf geen antwoord, wees naaf een
smoezelige scheefgezakte kartonnen kaart aan
den wand, waarop ecu groot oog was gedrukt
met stralen bundels omgeven en waaronder
stond: „Hier vloekt men niet."
Dan liep ze de straat op.
;s aanvaardde ze haar dienst op
't kasteeltje bij medam Verschulle. Ze was
gedwee en onderworpen als iemand, die ge
drukt wordt door 't besef van een igevlekt
verleden.
De boodschap van den paster bleek wel
t werk van Medam te zijn.
Nattelie most vertellen, hoe 't gegaan was.
'n Heel kort bezoek was 't geweest.
„De paster die zee, Nattelie zee die, ge
mö gij nie meer naar de carnaval gaan, da
mogge me nou belove me kind, 't is voor
uwes best."
„En 'k zegge ik: Joa-et, monier de paster,
ge meugt gerust zijn, 'k zal ik niewers meer
'n pekske anlrekke zulle!"
„Dan was 't goed en dan koste kik vort",
verhaalde Nattelie op zacbten teemtoon maar
dan meens met opvlammende oogen en 'n bree-
den lach
dat's ne schiinen veint die
nen paster, ne schiinen veint, jól"
Nattelie ontpopte zich als een model dienst
meid, ze stond op met de vogels en 't avond
om tien uur sling ze nog dikkols an de
waschtob.
En altijd zong ze maar, roerende liedjes van
bedrogen minnaars en verlaten meisjes. El-
ken Zondag; ging ze naaf do vxoegkerk omdat
medam en meneer naar de hoogmis gingen
en in de week liep ze naar 't lof, zooveel
't werk 't toeliet.
Als ze om 'n boodschap most, was ze se
biet weerom; naar jongens keek ze nog geen
eens ook al riepen die: „Ah Nattelie
dikke, kom 'n keer hier!" In heibergen kwam
zo niet meer en al d'r loon droeg ze af aan
Perdans, d'r moeder, die nou 'n stammenee
had en kostgangers hieuw, omdat 'n vrouw-
alleen toch ook niks was.
„D'r valt op dat meske nie da nie te zeg-
;enl" beweerde medam Verschulle.
„Nikske", beaamde meneer, ,,ze is broaf".
Carnaval ging komen.
klean donker kamertje met een raam, dat meln
door moest om in de voorkamer te komen,
deze zag] op de Jufferstraat uit. Het jonge
meisje, dat nergens belang in schee» te stel
len, op wier lief gezichtje nooit een lachje
verscheen, beschouwde zij even als zoovelen
als een zenuwzieke of krankzinnige, het on
schuldigste schepseltje dat op de wereld be
stend en waarvoor men niets anders dan me
delijden kon gevoelen.
„Daar zijn wij weder voor eenige dagen",
zeide Potter bij zijn aankomst. Lizzie viel da
delijk moedeloos op een stoel neder. „Ik ben
van plan weder een tournéo te doen door
Holland en blijf eerst een poosje in Rotterdam.
Ik zal je do eerste week vooruit betalen voor
kost en inwoning daar, moeder Blasma.
Wat ik je te veel geef is voor je goede
bediening. Ik zal dikwijls uren lang wegmoe
ten zijn, en. dan is het een rust voor mij
te weten dat er goed op het jonge meisje
gepast wordt. Je weet dat ik haar niet graag
alleen laat; zij is nu en dan geheel en a!
absent en het zou heel gevaarlijk wezen wan
neer zij in zulk een toestand alleen uit huis
ging. Dus ik kan weer op je rekenen, niet
waar
„Zooals altijd, professor Fergus. Jammer
van dat mooie, jonge kind, al moogt u voor
deel en nut van haar toestand hebben."
,Nut?" zed Potter, do schouders ophalende.
„Zjj ia veel meer een lastpost voor mij. Als
Voor de winkels hingen grjjnzende
en valsche baarden en prachtig goed lag over
al: gouddoorloverde tarlatan en groen met
zilveren franje.
„Dat's schóne veur 'n pekske jól" zei Nat
telie, die wat langer om haar boodschap was
uitgebleven dan ze te doen placht.
Dien avond zoog zo niet. Onder 't was-
schen monkelde en mopperde ze zoo wat bij
der eigen.
In de huizen was een bigde geheimzinnig-
ad en overal stopten ze haastig na ai goed
wqg als 't er éen onverwachts binnen kwam;
in de stammenees zate» clubjes van vier en
vijf bijeen en fluisterden met lachende gezich
ten als jolige samenzweerders
Sjuulma was an. de deur geweest bij medam
Verschulle om Nattelie te spreken, maar me
dam Verschulle miek zelf los en zee, dat Nat
telie d'r niet in was.
Nattelie was pertan boven a» de bedde en
ze begreep wel, dat Sjuulma d'r hebben most
voor 't carnaval.
Nattelie en Sjuulma gingen altjjd samen,
over 'n jaar nog, toen ze zoo'n.
„Zoo'ne sletse, dat 's toch geen omgang
veur 'n broaf meske as gij zijt", sprak Biedam
Verschulle.
,,'k Loop ik niet achter lieur.mokte Nat
telie.
(Slot volgt.)
VOGEL-EN PLUIMVEEVOEDER!
MEDEWBRKBB.
Boterbereiding in het klein
bedrijf.
We willen dit opstel wijden ftan het maken
v»ii boter.
Wel waarschijnlijk zullen we daarover niets
nieuws vertellen en toch zal het geen kwaad
kunnen het oude, het pjgemeen bekende nog
op deze wijze te herhalen, omdat het,
ofschoon d»» algemeen bekend, ofschoon de
noodzakelijke toepassing van het algemeen er-
kendo door niemand wordt betwist, de prac-
tijk nog zoo dikwijls lo wenscben overlaat.
De „Agriculture Gazette" een Engelsch blad,
dat zich beweegt op 't gebied van landbouw,
veeteelt, zuivelbereiding enz'., heeft een prijs
vraag uitgeschreven voor een verhandeling
over 't maken van boter in het kleinere
bedrijf(hetgeen wij daarover nu gaan (schrijven
is voor het grootste deel ontleend aan de ver
handeling, welke dien eersten prijs bekwaml.
"t Is voor onze boterboerinmen niet van
belang ontbloot om te weten hoe men in En
igeland over het botermaken denkt; misschien
kunnen zij daaruit nog iets leeren voor de
practijk.
Om van het maken van boter voordeel te
trekken en daarom is hot toch te doen
moet men met do kleinste kosten goede boter
weten Voort, te brengen en ze daarna onder
een aantrekkelijken vorm aanbieden aan den
fcooper, die dan doorgaans geneigd zal zijn
daarvoor een toonenden prijs te betalen.
Sommige boerinnen, die boter apn dc markt
brengen eh ook de groote voordeeion verkiezen
'boven de kleine, trachten die voordeelen te
bekomen door bedriegelijke handelingen. Een
van do meest gewone bestaat in het niet vol
doende uitkneden, zoodat men water, dat
men niet tooodig heeft, en dat bovendien waar
deloos is, moet beta'©"- tegen f 1.50 en meer
per liter, iaf ontzien zich niet een paar handjes
vol zoui dat 9 ct per Kg. kost, tegen hoo-
ger genoemden en nog hoogero prijzen aan
den man te brengen. Wel zijn zij dan ver
plicht haar boter als van mindere qualiteit
zijnde tegen een lageron prijs te verkoopen
dan de goede boerin bedingt, maar deze prij
zen zijn tengevolge van 't gepleegde bedrog
nofe zoo loonend, dat zij liever op den inge
slagen weg bleven voortgaan, dan tegen hoo-
ger© prijzen een goede qualiteit te leveren.
Bij de boerinnen, die zich van margarine
bedienen om daarmede bare natuurboter in
hoeveelheid te doen toenemen en dezen
zjjn er ook willen wij" niet stilstaan, even
min als bij de melkvjêrfco(o(psters, die zoo
buitengewoon zindelijk Éjn op piled, wat door
hare banden gaat, dat zij zelfs niet kunnen
nalaten de melk te waSschon.
't Is mogelijk dat enkele botermaakstera
bevreesd zijn, dat zij hare boter niet tegjen
behoorlijke prijzen kwijt zullen raken, wan
neer zij eerste qualiteit leveren en daarvoor
ook eerste-qualiteits prijzen vragen, maar het
pantal derzulkcn zal niet groot zijn, want ze
ker weten de meesten, dat goede, zuivere,
goedbewerkte boter altijd grage afnemers vindt.
Men behoeft slechts een paar maal in
:n veel gelezen blad bekend te maken, dat
men puike natuurboter levert, zuivere karne
melk, onverdunde zoete melk en al spoedig
zullen zich klanten voor deze waar opdoen
wanneer dezen dan door ondervinding geleerd
hebben, dat de aankondigingen de zuivere
waarheid mededeelden, blijven zij niet alleen
vaste klanten, maar zij doen het aantal daar
van door hunne aanbeveling onafgebroken toe
nemen.
Een eerste voorwaarde om goede boter te
leveren is da,t men goede koeien heeft, koeien
die veel en vette melk geven en dewijl het ge
ven van veel en van vette melk een erfelijke
eigenschap is, moet me» trachten koeien to
bekomen, die van van vaders- en moederszijde
van goede dieren afstammen. Verder moet
men alle koeien, die te magere melk, die te
kleine hoeveelheden melk voortbrengen, ver
koopen, want door het te weinige, dat zij
voortbrengen, berokkenen zij u daar haar
onderhoud doorgaans evenveel kost als van
een goede koe, onafgebroken scliade.
Bij gelijken graad van vetheid der melk ban
de een© koo jaarlijks 1000 liters meer melk
geven dan een andere. Wij behoeven bij zoo'n
feit baarlijk niet lang stil te staan om te
doen inzien van hoe groot bellang voor den
veehouder de keuze is van een goede koe
Maar heeft men eenmaal goede exemplaren
pp stal, dan moet men ook zorgen voor goed
voedervoeder, dat aan de melk noch aan
de boter een onaa|ng«namen Smaak geeft,,
terwijl als een der eerste voederrcgelen in
het oog moet gehouden worden, dat alle plot
selinge overgangen van het cene voeder op
het andere, al zijn beide ook even goed, moet
vermeden worden
Alles wat met de melkerij in aanraking'
komt moet zoo zuiver mogelijk worden gehou
den de handen, de kleeding, de emmers enz.
Is men gedwongen in den stal te melken, dan
moet de melk daaruit zoo spoedig mogelijk
verwijderd Worden om geen nadeel te lijden
van de stallucht.
Moet men de melk later afroomen met de
hand, dan giete men die onmiddellijk, nadat
de koe gemolken is, door een zeaf, die volgens
den bekroonden schrijver in de Agriculture
Gazette taet een lichte laag watten dient voor
zien te zijn, in ruime ondiepe teilen of
fcojmtoen. Gebruikt men den afroomer, dan
moet de melk gezeefd worden, vóór zij alle
dierlijke warmte verloren heeft.
lederen dag, even nadat de melk is afge
roomd, moet men den room goed vermengen
met wat room der vorige dagen en tweemaal
in de week kamen, zonder den room te go-
bruiken vpn den dag, waarop men kamt,
Omdat deze nog niet rijp genoeg is en door
n room te mengen met zoeten een ver
lies ontslaat aan boteropbrengst.
In het warme jaargetijde rijpt de room
al zeer spoedigmaar in den winter dient
men. hem den dag voor 't karnen te brengen
op een temperatuur van '27 C, welke tem
peratuur verkregen wordt door de roomteil te
plaatsen in een grootere kom met water van
30 tot 32° C en haar dan te laten afkoelen!
tot men den volgenden dag kamt. De room zal
daardoor volkomen rijp zijn.
In den zomer karnt men den licht gezuur-
den room qp een temperatuur van 12° C,
in den winter op 16 en na afloop van het
karnen moet de karn aan de binnenzijde af-
gewasschen worden met gezouten water, dat
van 4 6 C minder warm is dan de room.
Indien men in den zomer moeite heeft om
den room op de gewenschte temperatuur te
brengen, dat is voldoende af te koelen, kan
men de teil, waarin de room zich bevindt,
gedurende den nacht laten afkoelen in een
bak met water, die in den luchttrek staat
men kan de roomteil ook omgeven met een
natten doek, waarvaln de uiteinden in het wa
ter hangenhierdoor heeft men een onafge
broken verdamping, waardoor de warmte van
den room aanzienlijk daalt.
Bij het kamen moet: de lucht toegang tot de
karn hebben en zoodra de kleine korrels van
broeder, dan had ik haar al lang aan haar
lot overgelaten. Ook voor mijn séances is zij
mij van zeer weinig nut geweest. Maar dat
zal je waarschijnlijk minder kunnen schelen,
moeder Blasma."
Deze schudde heftig met hel hoofd, (haar
haren begonnen reeds grijs te worden) zij
zag den „professor" echter aan met een blik
die zeggen, wilde: „Jij zou de laatste wezen
om haar met je mee te slepen als je /geen
nut van haar hadt!" Die woorden dacht zij,
maar zij sprak ze niet uit, zij streek het geld
op en. liep de trap af om thee en een eenvou
dig avondeten te halen voor de nieuwe gastch.
Den volgenden morgen kwam Potter bij de
waardin in het half donkere keukentje, waar
zij aan het werk was met een half doove
dienstmeid, die zij reeds jaren lang in dienst
had. „Ik moet een paar uur weg], moeder
Blasma. Ik heb de deur boven op slot gedaan
misschien ga je wel eens bij haar kijken 1"
.Het zal gebeuren!" antwoordde zij kortaf;
maar door een menigte andere bezigheden was
zij verhinderd haar belofte te houden.
Onverschillig en suf zat het jonge meisje
voor het raam, met de oogen strak gevestigd
op haar handen, die onbewegelijk in haar
schoot lagen. Eindelijk scheen een zware zucht
haar to doen. ontwaken uit den toestand waar
zij verkeerde, zij keek om zich heen alsof
zij wakker werd uit haar droomenden toestand.
Toen zij met schuwen blik an de kamer
de boter zich' gevormd hebben, kan men deoi
warmtegraad in de karn verlagen door daarin
een weinig koud Wafer te gieten, daardoor
wordt de korrelige vorm van de boter behou
den. Zoodra do boterkorrela de grootte heb
ben vjan grove» jachthagel, laat men het
grootste gedeelte van de karnemelk wegloopen,
rerrgagt die door wafer om de boter te was-
schen, daarna door gezouten water, waarin
de boter ongeveer een kwartier blijft staan,
waarna men alles door een zeef laat gaan
Om de boter afzonderlijk to bekomen.
Het gezouten water bevat op 1 gallon van
1 tot 3 Engelsche ponden zout, d. i. y3 tot
li/a KG zout per 4i/a liter.
(Wordt vervolgd).
NIEUW LICHT OP 'T VERGAAN VAN DE
„TITANIC."
Belofte maakt schuld. Uit bet verhaal,
door den kapitein Rostron van de „Karpa-
thia" in Scribner's Magazine over de schip
breuk der „Titanic" gedaan, beloofden we
het voornaamste mee te deelen. Ziehier.
Den llden April 1912 lichtte de „Karpa-
thia" bij New-York het anker met bestem
ming naar Gibraltar en andere havens aan
de Middellandsche zee. Het wa9 mooi, helder
r, maar de scherpe kou deed voorzien,
dat de Oceaan in het. Noorden ijsschotsen
moest meevoeren. Toen Zondag tegen mid
dernacht kapitein Rostron nauwelijks den
slaap had gevat, werd de deur van zijn hut
geopend en zag hij den eersten officier en
den marconi-telegrafist voor zich. De laatste
had vernomen, dat de „Titanic" op een ijs
berg schipbreuk had geleden en onverwijld
hulp noodig had.
De kapitein beval daarop, van koers te
veranderen en naar de „Titanic" langs
draadloozen weg te seinen „wij komen zoo
spoedig mogelijk". Eerst gaf de kapitein zich
rekenschap van de plaats waar het reus
achtige Engelsche stoomschip zich moest
bevinden. Daarna deelde hij zijn orders uit,
flink en nauwkeurig, alsof het een gewone
manoeuvre gold. De kleinste details hield bij
daarbij in 't oog, zoodat toen het schip vier
uur later de plek zou bereiken, waar de
ontzettende ramp toen geschied was, de op
varenden slechts uit de reddingsbooten aan
boord van de „Karpathia" behoefden te
worden geheschen met evenveel rust en regel-
aat, al had men met gewone passagiers te
ten.
Maar eerst moesten de noodige maatre-
ilen worden getroffen om de plaate des
onheils zoo snel mogelijk te bereiken en de
schipbreukelingen te kunnen ontvangen.
Daartoe werd een versche ploeg stokers
aan de vuren gezet met last de snelheid van
de „Karpathia" zoo hoog mogelijk op te
voeren, werden verschillende personen, die
hulp moesten verleenen, met de ramp in
kennis gesteld, werden de geneesbeeren, die
reis meemaakten, over de verschillende
eetzalen verdeeld, nadat ze zich van het
noodige tot eerste hulp bij ongelukken had
den voorzien. Andere beambten ontvingen
bevel, om de schipbreukelingen, als ze eens
waren opgenomen, den weg te wijzen naar
de verschillende eetzalen en hun namen op
te teekenen, opdat die zoo spoedig mogelijk
konden worden overgeseind. Ook werd
natuurlijk gezorgd dat de opgenomenen een
hartversterking zonden vinden evenals dekens,
om zich in te wikkelen. Ook gelaste Rostron
mannen de passagiers gerust te stellen,
als die zich over het heen en weer geloop
bezorgd zouden maken.
De reddingsbooten werden in gereedheid
gebracht. Toen de marconi-telegrafist van
boord der „Titanic" de vraag ontving, wan
neer de hulp zou opdagen, werd geantwoord
„invier uur." Inderdaad legde de „Karpathia"
den afstand echter in drie en een halt uur at.
Voorts werden stoelen klaar gemaakt, die,
over katrollen bewegend, moesten dienen
om zieken en gewonden naar boven te
hijschen. Ook werden zakken om de kin
deren in te kunnen bergen, touwladders enz.
enz. voor de hand gelegd. Tevens moest de
bemanning, eens op de plaats van de schip
breuk gekomen, olie op het water storten,
om het innemen der schipbreukelingen te
vergemakkelijken. Elk kwartier werd een
vuurpijl opgelaten, om de opvarenden van
de „Titanic" gerust te stellen.
Om half twee ontving de marconi-tele-
zij verruimd adem, 't was of een zware last
va» haar schouders werd genome». Do angst
voor haar oom, dio haar haast lichamelijk
pij» deed, week langzaam ea haar geest, ge
drukt door den wil van ee» ander, begon
langzamerhand gedachte» te vormen. Bleeke,
klourlooze heelde» ontstonden voor haar geest;
heel langzaam slechts begonnen zjj een vasten
vorm aan te nemen, het was of een nevel
beeld zich voor haar vertoonde en liaai- groet
te, een gezicht met blonden baard, een open
hartig gelaat en trouwe, goedhartige oogen.
Zij deed do oogen toe en trachtte dit beeld
vast te houden; sneller haalde zij adem. Dit
gelaat, dat onlangs voor haar geest was ver
schenen, had in de duisternis, die haar ziel
omringde, het laatste vonkje licht geworpen.;
het was haar of van hem de verlossing moest
komen, de verlossing uil een toestand, dien
zij slechts vaag en dof als een ramp be
schouwde. In tegenwoordigheid van dien ver
schrikkelijke» man, wiens blik voldoende was
om haar wil te dooden, wiens aanraking haar
lichaam het vermogen ontnam een lid te ver
roeren, wiens wil haar ziel langzamerhand los
maakte uit haar lichaam, meer nog, ffie zelfs
haar lichaam dwong onbewust de wegen te
gaan, die hij haar voorschreef an tegen
woordigheid van dien vreeselijken man, waar
mede zjj daarenboven «loor banden des bloeds
was verbonden, waren zelfs haar gedachten
verstjjfd en zjj zelve was een machine gewor-
.djjjf.
kracht niet verleende. Soms had hjj haar uren
lang alleen gelaten zonder dat zij uit haar
gevoelloosheid ontwaakte het gelaat van
dien jongen man was de eerste indruk ge
weest dien zij sedert vier jaren had gehad,
van het oogenblik af aan dat die man, voor
wien zjj bang was, en aan wion zij toch ge
heel en al met lichaam en ziel was onder
worpen, haar had meegenomen van gene zijde
van den Oceaan, van het sterfbed van den
stilzwijgende» man, dien zij" van haar vroeg,
sto jeugd af aan vader genoemd had. En
alsof dat (gezicht met dien blonden baard de
sleutel was die tol haar geest toegang ver-
leende, verdrongen op eens allerlei andere en
nieuwe voorstellingen elkander voor haar
oogen. Het was alsof zij heel uit de verte naar
i haar toe kwamen, uit dichte nevelsluiers
J steeds duidelijker te voorschijn traden, het
beeld van een vrouw met vriendelijkon blik,
met een klein meisje op den arm, waarmee
zjj sprak in een vreemde taal, die bijna pre
cies dender klonk als de taal waarin die
oude ieeljjke vrouw gisteren hier in deze ka
mer met den broeder van haar vader gespro
ken had. Dit beeld werd steeds duidelijker fe»
het was of er tevens iets in haar wegsmolt,
dat haar met ijzeren banden gekluisterd gehou-
den had. En plotseling barstte het arme, onge
lukkige schepseltje uil in een vloed van tra
nen, zij snikte zoo hevig en zoo luid, dat haar
gehcele lichaam trilde.
Jfltatdt T-rTOlgd).