HittllmfGonrant SI TWEEDE BLAD nattelie. FEUILLETON, Onder vreemden invloed. Ingezonden Mededelingen. P. SLULS, 5tandbouiMromek VARIA. VAK DB VAÏ1 Zaterdao 19 April 1913, ho. 93, Schets uil het Zeeuwsch-VlaamSche volksleven, door F. DE SINCLAIR. Una poenitentium (sonst Grctchcn genannt.) „Ah, dat hen dinge... dat ben toch dinge" epi^k Perdans. ,,'k Zeg ik nog, Alle wies, aog ik, veur wat mo je dienen goeie» jas nou an in zukkle weer.... alia, trekt 'm uut.... seffensli'' „Neeë Perdans," zeedie en ie wier kwoad eeia me gerust, 'k gaan-ik 'n keer zie» bij de gaaipers...'t is schieling.. ,,'kZiegge „alla, as 't dan moet....'.' en te ging-ie Ja, toen gong Allewies. 't Laatst hadden ze hem nog zien Ioopen langs den waterkant't avond Wachtten Per- dans on Nattelie deal man on vader ver- geefs.... de nacht verstreek, geen Allewies. den Volgendein dag, geen Allewies en zoo verliepen de dagen, veertien achtereen. Dat hij verdronken was, de sukkelaar, dal- begrepen ze nu allemaal wel. De sjampetter bad gezocht en Nattelie en Perdans en 'n paar gasten uit 't dorp hadden gezocht, maar gevonden hadden zo Allewies niet. Perdans berustte snel. ,,Alla, go kunt er nie achter blijve zeuke", eprak „ze, „maar dienen gooien jas, die za „d'r uut zien, as ze 'm optrékke, jb1" en dan weer hoofdschuddend bij die gedachte „Ah, dè bon dinge.... da ben toch dinge P Allewies Werkte binst den pest op 't land en anders was ie zoowat pensjager, 8treupte-n-ie keuntjesdoch nu die inkom sten waren opgehouden, moest Nattelie gaan dienen. Nattelie wou Wel, maar de menschen wouen Nattelie niet. Van wege d'r slecht gedrag. Altijd Imet jongens scharrelen en laat blijven dansen in de stammenees. Met de kennis was ze nog zat geweest, mirakel zat en met de carnaval... Oeje oeje oeje, met de carnaval.... dii was dan toch-.... 1 „Ge zult geenen dienst krijgen, gij slets, die ge zijt 1" schold Perdans nu, die pertan. vroeger nooit niks van d'r neus miek, om' al de slechtigheid, die Nattelie bedreef. Doch Nattelie had een goed vertrouwen in haar kwaliteiten en voornemens. ,,'n Keer zien", antwoordde ze lakoniek. En ze miek d'r haar op met dikke valsche doddpn en 'n schim rood strikske en al de spelden en kammen, die ze had met glazen schittersteenen en gouwe randjes, die stak fee d'r in. En d'r beste kleed dee ze an, 'n peers met witte kant was dat en d'r oorbeüekes en d'r zilveren bros en al d'r armbanden len d'r oilozie met de lange ketting en d'r groene kousen, met open gaatjes, waar ie d'r na kende voet doorheen zag en d'r verlakte schotenen piet hooge hakskes. Dan» Sloeg ze haar witte Wollen doek om en zoo, blootshoofds, ging ze de straat op. Bij rmxLom Verschulle, die in dat schoon kasteeltje woonde, effen buiten 't dorp, daar z*ten Ze zonder meid, dat wist ze. Medami dee er zelf open. „Kom 'n keer h'ooren, of ge mij as meid wil," spr,ak Nattelie. „Komt' er 'n keer in", zei medam en toen begosten ze d'r over te klappen. Nattelie trok 'n gezicht en klapte krek zoo of ze 'n echte duts was, maar medam Ver schulle wist dan toch potdorie alles van Nattelie. „O go ma nie zeggen gij, dagge zoo braaf zijl 1" zei ze. ,,'k Weet-ik meer, zulle Roman naar het Duitsch van C. CROME SCHWIENING. llr Een paar uren te voren had moeder Blasma echter een ander paar menschen veel vriende lijker ontvangen Zij kende Potter en zijn bleeke gezellin van vroeger: toen hadden ze ook langen tijd bij haar gelogeerd. In dien tijd had Potter onder den naam van professor Fergus spiritistische séances gegeven, en ook gedaan aan gedachtenlezen. Het jonge meisje was zijn nichtje naar hij zeide en zijn me dium. Dit schuwe, bleeke meisje had ook op het ruwe wijf diepen indruk gemaakt door haar ontroerende schoonheid, die haar on willekeurig boeide; zij had een haast moeder lijke belangstelling voor hot jonge meisje op- fjevat en voor haar oom koesterde zij de hoogachting die een goed en nauwgezet beta lend logeergast haar steeds afdwong. Toen apstra, die ook tot de trouwe gasten van weduwe Blasma behoorde, haar de "komst van den professor had aangekondigd, bracht zij dadelijk de voorkamer op de tweede verdie- aj^areedhoid, dfl mooiste kamer die zij Nattelie verschoot er van en ze begon, be- fcans te schreeuwen. Maar medam' Veischulle pedsde, dat 'tmiB schien toch gong, Voor 't gevjaJ Nattelie kost. besluiten om voortaan braaf te wezen, nooit meer z»t te zijn, niet meer mot jongens te loopen, niet meer to dansen in do stamme nees, niet ntaar do kermis te gaan en.... vooral geen carnaval te, hauw. „Geen carnaval?" vroeg Nattelie verschrikt en dop heel bedrukt door 't resolute gezicht van medam Verschulle. „Dè hek anders toch zoo'n lol jö.. ipag da nie?" „Agge pertan wilt carnaval houeb, dan blijf liever sebiet weg.. zei medam onverbid delijk en met 'n schelle stapdjes-rtem. Toen trok Nattelie seffens weer d'r gezicht van 'n duts en zei onderworpen „Awel medam, 't is goed.... ge meugt er gerust (op zjjn Over 't loon wppen ze 't eens, maar medam moet 't er nog over spreken met meneer. Zou 't laten weten. Ze miek zelf de deur open en liet Nattelie uit. „D»t 's dan zoover zei ze. „Alfa medam, zijt bedankt, merci, zulle' sprak Nattelie en ze vertrok. Den volgenden morgen liet medam weten als dat ze 't 'n keer prebeeren zou met Nat telie, omdat ,die d'r tenminste proper uitzag en propere meiden, dié vvazze d'r bekans niet moer te krijgien. Maandag kon ze komen Maar Nattelie kreeg meteen de boodschap dat ze 'n Zondag sebiet achter de hoogmis bij den paster most kommen „Bij den paster?" raoeg Perdans verbaasd, „wat's dè nou?" ,,'k Weet ik 't ook niet..." antwoordde Nat telie. ,,'k Peize zoo wat flauwe kul over carnaval „En ge mot ouw Pascben nog houenl" riep Perdans verschrikt, „Meid, meid... agge toch maar had luusterem willen". ,Me Paschen vroeg Nattelie verachte lijk. „Mot de paster nou nog praten over Pa schen? 't Is al Februari.... seffens hè me Pa scben weerom tcrugge." „Maar agge 'tnou potdorie weer vergeel nondeju, dan slaan ik ou de beene kapot!" dreigde Perdans, Nattelie gaf geen antwoord, wees naaf een smoezelige scheefgezakte kartonnen kaart aan den wand, waarop ecu groot oog was gedrukt met stralen bundels omgeven en waaronder stond: „Hier vloekt men niet." Dan liep ze de straat op. ;s aanvaardde ze haar dienst op 't kasteeltje bij medam Verschulle. Ze was gedwee en onderworpen als iemand, die ge drukt wordt door 't besef van een igevlekt verleden. De boodschap van den paster bleek wel t werk van Medam te zijn. Nattelie most vertellen, hoe 't gegaan was. 'n Heel kort bezoek was 't geweest. „De paster die zee, Nattelie zee die, ge mö gij nie meer naar de carnaval gaan, da mogge me nou belove me kind, 't is voor uwes best." „En 'k zegge ik: Joa-et, monier de paster, ge meugt gerust zijn, 'k zal ik niewers meer 'n pekske anlrekke zulle!" „Dan was 't goed en dan koste kik vort", verhaalde Nattelie op zacbten teemtoon maar dan meens met opvlammende oogen en 'n bree- den lach dat's ne schiinen veint die nen paster, ne schiinen veint, jól" Nattelie ontpopte zich als een model dienst meid, ze stond op met de vogels en 't avond om tien uur sling ze nog dikkols an de waschtob. En altijd zong ze maar, roerende liedjes van bedrogen minnaars en verlaten meisjes. El- ken Zondag; ging ze naaf do vxoegkerk omdat medam en meneer naar de hoogmis gingen en in de week liep ze naar 't lof, zooveel 't werk 't toeliet. Als ze om 'n boodschap most, was ze se biet weerom; naar jongens keek ze nog geen eens ook al riepen die: „Ah Nattelie dikke, kom 'n keer hier!" In heibergen kwam zo niet meer en al d'r loon droeg ze af aan Perdans, d'r moeder, die nou 'n stammenee had en kostgangers hieuw, omdat 'n vrouw- alleen toch ook niks was. „D'r valt op dat meske nie da nie te zeg- ;enl" beweerde medam Verschulle. „Nikske", beaamde meneer, ,,ze is broaf". Carnaval ging komen. klean donker kamertje met een raam, dat meln door moest om in de voorkamer te komen, deze zag] op de Jufferstraat uit. Het jonge meisje, dat nergens belang in schee» te stel len, op wier lief gezichtje nooit een lachje verscheen, beschouwde zij even als zoovelen als een zenuwzieke of krankzinnige, het on schuldigste schepseltje dat op de wereld be stend en waarvoor men niets anders dan me delijden kon gevoelen. „Daar zijn wij weder voor eenige dagen", zeide Potter bij zijn aankomst. Lizzie viel da delijk moedeloos op een stoel neder. „Ik ben van plan weder een tournéo te doen door Holland en blijf eerst een poosje in Rotterdam. Ik zal je do eerste week vooruit betalen voor kost en inwoning daar, moeder Blasma. Wat ik je te veel geef is voor je goede bediening. Ik zal dikwijls uren lang wegmoe ten zijn, en. dan is het een rust voor mij te weten dat er goed op het jonge meisje gepast wordt. Je weet dat ik haar niet graag alleen laat; zij is nu en dan geheel en a! absent en het zou heel gevaarlijk wezen wan neer zij in zulk een toestand alleen uit huis ging. Dus ik kan weer op je rekenen, niet waar „Zooals altijd, professor Fergus. Jammer van dat mooie, jonge kind, al moogt u voor deel en nut van haar toestand hebben." ,Nut?" zed Potter, do schouders ophalende. „Zjj ia veel meer een lastpost voor mij. Als Voor de winkels hingen grjjnzende en valsche baarden en prachtig goed lag over al: gouddoorloverde tarlatan en groen met zilveren franje. „Dat's schóne veur 'n pekske jól" zei Nat telie, die wat langer om haar boodschap was uitgebleven dan ze te doen placht. Dien avond zoog zo niet. Onder 't was- schen monkelde en mopperde ze zoo wat bij der eigen. In de huizen was een bigde geheimzinnig- ad en overal stopten ze haastig na ai goed wqg als 't er éen onverwachts binnen kwam; in de stammenees zate» clubjes van vier en vijf bijeen en fluisterden met lachende gezich ten als jolige samenzweerders Sjuulma was an. de deur geweest bij medam Verschulle om Nattelie te spreken, maar me dam Verschulle miek zelf los en zee, dat Nat telie d'r niet in was. Nattelie was pertan boven a» de bedde en ze begreep wel, dat Sjuulma d'r hebben most voor 't carnaval. Nattelie en Sjuulma gingen altjjd samen, over 'n jaar nog, toen ze zoo'n. „Zoo'ne sletse, dat 's toch geen omgang veur 'n broaf meske as gij zijt", sprak Biedam Verschulle. ,,'k Loop ik niet achter lieur.mokte Nat telie. (Slot volgt.) VOGEL-EN PLUIMVEEVOEDER! MEDEWBRKBB. Boterbereiding in het klein bedrijf. We willen dit opstel wijden ftan het maken v»ii boter. Wel waarschijnlijk zullen we daarover niets nieuws vertellen en toch zal het geen kwaad kunnen het oude, het pjgemeen bekende nog op deze wijze te herhalen, omdat het, ofschoon d»» algemeen bekend, ofschoon de noodzakelijke toepassing van het algemeen er- kendo door niemand wordt betwist, de prac- tijk nog zoo dikwijls lo wenscben overlaat. De „Agriculture Gazette" een Engelsch blad, dat zich beweegt op 't gebied van landbouw, veeteelt, zuivelbereiding enz'., heeft een prijs vraag uitgeschreven voor een verhandeling over 't maken van boter in het kleinere bedrijf(hetgeen wij daarover nu gaan (schrijven is voor het grootste deel ontleend aan de ver handeling, welke dien eersten prijs bekwaml. "t Is voor onze boterboerinmen niet van belang ontbloot om te weten hoe men in En igeland over het botermaken denkt; misschien kunnen zij daaruit nog iets leeren voor de practijk. Om van het maken van boter voordeel te trekken en daarom is hot toch te doen moet men met do kleinste kosten goede boter weten Voort, te brengen en ze daarna onder een aantrekkelijken vorm aanbieden aan den fcooper, die dan doorgaans geneigd zal zijn daarvoor een toonenden prijs te betalen. Sommige boerinnen, die boter apn dc markt brengen eh ook de groote voordeeion verkiezen 'boven de kleine, trachten die voordeelen te bekomen door bedriegelijke handelingen. Een van do meest gewone bestaat in het niet vol doende uitkneden, zoodat men water, dat men niet tooodig heeft, en dat bovendien waar deloos is, moet beta'©"- tegen f 1.50 en meer per liter, iaf ontzien zich niet een paar handjes vol zoui dat 9 ct per Kg. kost, tegen hoo- ger genoemden en nog hoogero prijzen aan den man te brengen. Wel zijn zij dan ver plicht haar boter als van mindere qualiteit zijnde tegen een lageron prijs te verkoopen dan de goede boerin bedingt, maar deze prij zen zijn tengevolge van 't gepleegde bedrog nofe zoo loonend, dat zij liever op den inge slagen weg bleven voortgaan, dan tegen hoo- ger© prijzen een goede qualiteit te leveren. Bij de boerinnen, die zich van margarine bedienen om daarmede bare natuurboter in hoeveelheid te doen toenemen en dezen zjjn er ook willen wij" niet stilstaan, even min als bij de melkvjêrfco(o(psters, die zoo buitengewoon zindelijk Éjn op piled, wat door hare banden gaat, dat zij zelfs niet kunnen nalaten de melk te waSschon. 't Is mogelijk dat enkele botermaakstera bevreesd zijn, dat zij hare boter niet tegjen behoorlijke prijzen kwijt zullen raken, wan neer zij eerste qualiteit leveren en daarvoor ook eerste-qualiteits prijzen vragen, maar het pantal derzulkcn zal niet groot zijn, want ze ker weten de meesten, dat goede, zuivere, goedbewerkte boter altijd grage afnemers vindt. Men behoeft slechts een paar maal in :n veel gelezen blad bekend te maken, dat men puike natuurboter levert, zuivere karne melk, onverdunde zoete melk en al spoedig zullen zich klanten voor deze waar opdoen wanneer dezen dan door ondervinding geleerd hebben, dat de aankondigingen de zuivere waarheid mededeelden, blijven zij niet alleen vaste klanten, maar zij doen het aantal daar van door hunne aanbeveling onafgebroken toe nemen. Een eerste voorwaarde om goede boter te leveren is da,t men goede koeien heeft, koeien die veel en vette melk geven en dewijl het ge ven van veel en van vette melk een erfelijke eigenschap is, moet me» trachten koeien to bekomen, die van van vaders- en moederszijde van goede dieren afstammen. Verder moet men alle koeien, die te magere melk, die te kleine hoeveelheden melk voortbrengen, ver koopen, want door het te weinige, dat zij voortbrengen, berokkenen zij u daar haar onderhoud doorgaans evenveel kost als van een goede koe, onafgebroken scliade. Bij gelijken graad van vetheid der melk ban de een© koo jaarlijks 1000 liters meer melk geven dan een andere. Wij behoeven bij zoo'n feit baarlijk niet lang stil te staan om te doen inzien van hoe groot bellang voor den veehouder de keuze is van een goede koe Maar heeft men eenmaal goede exemplaren pp stal, dan moet men ook zorgen voor goed voedervoeder, dat aan de melk noch aan de boter een onaa|ng«namen Smaak geeft,, terwijl als een der eerste voederrcgelen in het oog moet gehouden worden, dat alle plot selinge overgangen van het cene voeder op het andere, al zijn beide ook even goed, moet vermeden worden Alles wat met de melkerij in aanraking' komt moet zoo zuiver mogelijk worden gehou den de handen, de kleeding, de emmers enz. Is men gedwongen in den stal te melken, dan moet de melk daaruit zoo spoedig mogelijk verwijderd Worden om geen nadeel te lijden van de stallucht. Moet men de melk later afroomen met de hand, dan giete men die onmiddellijk, nadat de koe gemolken is, door een zeaf, die volgens den bekroonden schrijver in de Agriculture Gazette taet een lichte laag watten dient voor zien te zijn, in ruime ondiepe teilen of fcojmtoen. Gebruikt men den afroomer, dan moet de melk gezeefd worden, vóór zij alle dierlijke warmte verloren heeft. lederen dag, even nadat de melk is afge roomd, moet men den room goed vermengen met wat room der vorige dagen en tweemaal in de week kamen, zonder den room te go- bruiken vpn den dag, waarop men kamt, Omdat deze nog niet rijp genoeg is en door n room te mengen met zoeten een ver lies ontslaat aan boteropbrengst. In het warme jaargetijde rijpt de room al zeer spoedigmaar in den winter dient men. hem den dag voor 't karnen te brengen op een temperatuur van '27 C, welke tem peratuur verkregen wordt door de roomteil te plaatsen in een grootere kom met water van 30 tot 32° C en haar dan te laten afkoelen! tot men den volgenden dag kamt. De room zal daardoor volkomen rijp zijn. In den zomer karnt men den licht gezuur- den room qp een temperatuur van 12° C, in den winter op 16 en na afloop van het karnen moet de karn aan de binnenzijde af- gewasschen worden met gezouten water, dat van 4 6 C minder warm is dan de room. Indien men in den zomer moeite heeft om den room op de gewenschte temperatuur te brengen, dat is voldoende af te koelen, kan men de teil, waarin de room zich bevindt, gedurende den nacht laten afkoelen in een bak met water, die in den luchttrek staat men kan de roomteil ook omgeven met een natten doek, waarvaln de uiteinden in het wa ter hangenhierdoor heeft men een onafge broken verdamping, waardoor de warmte van den room aanzienlijk daalt. Bij het kamen moet: de lucht toegang tot de karn hebben en zoodra de kleine korrels van broeder, dan had ik haar al lang aan haar lot overgelaten. Ook voor mijn séances is zij mij van zeer weinig nut geweest. Maar dat zal je waarschijnlijk minder kunnen schelen, moeder Blasma." Deze schudde heftig met hel hoofd, (haar haren begonnen reeds grijs te worden) zij zag den „professor" echter aan met een blik die zeggen, wilde: „Jij zou de laatste wezen om haar met je mee te slepen als je /geen nut van haar hadt!" Die woorden dacht zij, maar zij sprak ze niet uit, zij streek het geld op en. liep de trap af om thee en een eenvou dig avondeten te halen voor de nieuwe gastch. Den volgenden morgen kwam Potter bij de waardin in het half donkere keukentje, waar zij aan het werk was met een half doove dienstmeid, die zij reeds jaren lang in dienst had. „Ik moet een paar uur weg], moeder Blasma. Ik heb de deur boven op slot gedaan misschien ga je wel eens bij haar kijken 1" .Het zal gebeuren!" antwoordde zij kortaf; maar door een menigte andere bezigheden was zij verhinderd haar belofte te houden. Onverschillig en suf zat het jonge meisje voor het raam, met de oogen strak gevestigd op haar handen, die onbewegelijk in haar schoot lagen. Eindelijk scheen een zware zucht haar to doen. ontwaken uit den toestand waar zij verkeerde, zij keek om zich heen alsof zij wakker werd uit haar droomenden toestand. Toen zij met schuwen blik an de kamer de boter zich' gevormd hebben, kan men deoi warmtegraad in de karn verlagen door daarin een weinig koud Wafer te gieten, daardoor wordt de korrelige vorm van de boter behou den. Zoodra do boterkorrela de grootte heb ben vjan grove» jachthagel, laat men het grootste gedeelte van de karnemelk wegloopen, rerrgagt die door wafer om de boter te was- schen, daarna door gezouten water, waarin de boter ongeveer een kwartier blijft staan, waarna men alles door een zeef laat gaan Om de boter afzonderlijk to bekomen. Het gezouten water bevat op 1 gallon van 1 tot 3 Engelsche ponden zout, d. i. y3 tot li/a KG zout per 4i/a liter. (Wordt vervolgd). NIEUW LICHT OP 'T VERGAAN VAN DE „TITANIC." Belofte maakt schuld. Uit bet verhaal, door den kapitein Rostron van de „Karpa- thia" in Scribner's Magazine over de schip breuk der „Titanic" gedaan, beloofden we het voornaamste mee te deelen. Ziehier. Den llden April 1912 lichtte de „Karpa- thia" bij New-York het anker met bestem ming naar Gibraltar en andere havens aan de Middellandsche zee. Het wa9 mooi, helder r, maar de scherpe kou deed voorzien, dat de Oceaan in het. Noorden ijsschotsen moest meevoeren. Toen Zondag tegen mid dernacht kapitein Rostron nauwelijks den slaap had gevat, werd de deur van zijn hut geopend en zag hij den eersten officier en den marconi-telegrafist voor zich. De laatste had vernomen, dat de „Titanic" op een ijs berg schipbreuk had geleden en onverwijld hulp noodig had. De kapitein beval daarop, van koers te veranderen en naar de „Titanic" langs draadloozen weg te seinen „wij komen zoo spoedig mogelijk". Eerst gaf de kapitein zich rekenschap van de plaats waar het reus achtige Engelsche stoomschip zich moest bevinden. Daarna deelde hij zijn orders uit, flink en nauwkeurig, alsof het een gewone manoeuvre gold. De kleinste details hield bij daarbij in 't oog, zoodat toen het schip vier uur later de plek zou bereiken, waar de ontzettende ramp toen geschied was, de op varenden slechts uit de reddingsbooten aan boord van de „Karpathia" behoefden te worden geheschen met evenveel rust en regel- aat, al had men met gewone passagiers te ten. Maar eerst moesten de noodige maatre- ilen worden getroffen om de plaate des onheils zoo snel mogelijk te bereiken en de schipbreukelingen te kunnen ontvangen. Daartoe werd een versche ploeg stokers aan de vuren gezet met last de snelheid van de „Karpathia" zoo hoog mogelijk op te voeren, werden verschillende personen, die hulp moesten verleenen, met de ramp in kennis gesteld, werden de geneesbeeren, die reis meemaakten, over de verschillende eetzalen verdeeld, nadat ze zich van het noodige tot eerste hulp bij ongelukken had den voorzien. Andere beambten ontvingen bevel, om de schipbreukelingen, als ze eens waren opgenomen, den weg te wijzen naar de verschillende eetzalen en hun namen op te teekenen, opdat die zoo spoedig mogelijk konden worden overgeseind. Ook werd natuurlijk gezorgd dat de opgenomenen een hartversterking zonden vinden evenals dekens, om zich in te wikkelen. Ook gelaste Rostron mannen de passagiers gerust te stellen, als die zich over het heen en weer geloop bezorgd zouden maken. De reddingsbooten werden in gereedheid gebracht. Toen de marconi-telegrafist van boord der „Titanic" de vraag ontving, wan neer de hulp zou opdagen, werd geantwoord „invier uur." Inderdaad legde de „Karpathia" den afstand echter in drie en een halt uur at. Voorts werden stoelen klaar gemaakt, die, over katrollen bewegend, moesten dienen om zieken en gewonden naar boven te hijschen. Ook werden zakken om de kin deren in te kunnen bergen, touwladders enz. enz. voor de hand gelegd. Tevens moest de bemanning, eens op de plaats van de schip breuk gekomen, olie op het water storten, om het innemen der schipbreukelingen te vergemakkelijken. Elk kwartier werd een vuurpijl opgelaten, om de opvarenden van de „Titanic" gerust te stellen. Om half twee ontving de marconi-tele- zij verruimd adem, 't was of een zware last va» haar schouders werd genome». Do angst voor haar oom, dio haar haast lichamelijk pij» deed, week langzaam ea haar geest, ge drukt door den wil van ee» ander, begon langzamerhand gedachte» te vormen. Bleeke, klourlooze heelde» ontstonden voor haar geest; heel langzaam slechts begonnen zjj een vasten vorm aan te nemen, het was of een nevel beeld zich voor haar vertoonde en liaai- groet te, een gezicht met blonden baard, een open hartig gelaat en trouwe, goedhartige oogen. Zij deed do oogen toe en trachtte dit beeld vast te houden; sneller haalde zij adem. Dit gelaat, dat onlangs voor haar geest was ver schenen, had in de duisternis, die haar ziel omringde, het laatste vonkje licht geworpen.; het was haar of van hem de verlossing moest komen, de verlossing uil een toestand, dien zij slechts vaag en dof als een ramp be schouwde. In tegenwoordigheid van dien ver schrikkelijke» man, wiens blik voldoende was om haar wil te dooden, wiens aanraking haar lichaam het vermogen ontnam een lid te ver roeren, wiens wil haar ziel langzamerhand los maakte uit haar lichaam, meer nog, ffie zelfs haar lichaam dwong onbewust de wegen te gaan, die hij haar voorschreef an tegen woordigheid van dien vreeselijken man, waar mede zjj daarenboven «loor banden des bloeds was verbonden, waren zelfs haar gedachten verstjjfd en zjj zelve was een machine gewor- .djjjf. kracht niet verleende. Soms had hjj haar uren lang alleen gelaten zonder dat zij uit haar gevoelloosheid ontwaakte het gelaat van dien jongen man was de eerste indruk ge weest dien zij sedert vier jaren had gehad, van het oogenblik af aan dat die man, voor wien zjj bang was, en aan wion zij toch ge heel en al met lichaam en ziel was onder worpen, haar had meegenomen van gene zijde van den Oceaan, van het sterfbed van den stilzwijgende» man, dien zij" van haar vroeg, sto jeugd af aan vader genoemd had. En alsof dat (gezicht met dien blonden baard de sleutel was die tol haar geest toegang ver- leende, verdrongen op eens allerlei andere en nieuwe voorstellingen elkander voor haar oogen. Het was alsof zij heel uit de verte naar i haar toe kwamen, uit dichte nevelsluiers J steeds duidelijker te voorschijn traden, het beeld van een vrouw met vriendelijkon blik, met een klein meisje op den arm, waarmee zjj sprak in een vreemde taal, die bijna pre cies dender klonk als de taal waarin die oude ieeljjke vrouw gisteren hier in deze ka mer met den broeder van haar vader gespro ken had. Dit beeld werd steeds duidelijker fe» het was of er tevens iets in haar wegsmolt, dat haar met ijzeren banden gekluisterd gehou- den had. En plotseling barstte het arme, onge lukkige schepseltje uil in een vloed van tra nen, zij snikte zoo hevig en zoo luid, dat haar gehcele lichaam trilde. Jfltatdt T-rTOlgd).

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1913 | | pagina 5