Buitenland.
Lord Salisbury's gezondheidstoestand is op
het oogenblik verre van bevredigend. Het heet
zelfs, dat het nog overblijvende werk dër zitting
zoo snel mogelijk wordt afgedaan, teneinde den
premier in staat te stellen de voor hem dringend
noodige rust te gaan nemen.
Er is te Chicago een man in hechtenis ge
nomen, die beschuldigd werd van bigamie, maar
die, zooals bij onderzoek bleek, niet minder dan 32
vrouwen heeft, in verschillende staten van de
Amerikaansche Unie.
Eenige dagen geleden kwam een tienjarige
knaap, vergezeld van een prachtig gekleed meisje
van acht jaren in een koffiehuis in Parijs en be
stelde champagne. Tegelijkertijd gaf de knaap
den kellner last, twee kaarten voor de komedie
te gaan halen. Den eigenaar van 't hotel kwamen
deze kleine gasten verdacht voor, hij nam een
politieagent in den arm en deze kwam te weten,
dat de kleinen uit Rome kwamen, dat papa en
mama naar eene badplaats waren gereisd en zij
beiden aan de gouvernante waren ontsnapt om
in Parijs eens plezier te hebben. Men vond in
't bezit van den knaap drie en twintig goudstuk
ken, naar hij verzekerde, de inhoud van zijn
spaarpot en die van zijn zusje.
Tengevolge van den inval, onlangs in het
territoir van Khama door den kommandant
Grobelaar met twee boeren gedaan, heeft de
gouverneur der Kaapkolonie bevel gezonden aan
den administrateur Schippard, om zich ter plaatse
te begeven teneinde een onderzoek in te stellen.
De president der Transvaal, Paul Kruger, is hier
van in kennis gesteld en door den gouverneur
uitgenoodigd een afgevaardigde van de Transvaal
te zenden, teneinde aan het onderzoek deel te
te nemen. Het Engelsche gouvernement heeft
den gouverneur de instructie gezonden, aan de
Transvaalsche regeering te doen weten, dat het
land van Malabele, Mashuna en Makaleka, zoo
wel als het noordelijk gedeelte van het territoir
van Khama tot aan de Zambesi, uitsluitend ligt
binnen den kring van Engelands invloed.
Zes weken op een onbewoond eiland. Dins
dag 11. kwamen te Liverpool twee matrozen aan
van een schip, dat op weg van Nieuw Zuid-
Wales naar San Francisco in de Stille Zuidzee
vergaan was. De bemanning en zes passagiers
bereikten in eene boot het onbewoonde eiland
Palmyris. De stuurman ondernam met vier ma
trozen in de open boot vandaar de reis naar
Samoa, dat 1300 mijlen verwijderd was. De stoute
tocht gelukte, en de achtergeblevenen werden,
na zes weken op het eiland van vogels en eieren
geleefd te hebben, door een schip, dat van Samoa
gezonden werd, verlost en naar Honolulu gebracht,
van waar zij verder naar San Francisco togen.
Een theebezoek by Sarah Bernhardt.
Een Engelsch schrijver geeft de volgende be
schrijving van een onderhoud met de groote
tragédienne, die zich op dit oogenblik te Londen
bevindt. Laat ons vooraf zeggen, dat de Engel-
schen een onbeschrijfelijke geestdrift voor de Fran-
sche kunstenares aan den dag leggen. Wie van
hen het genoegen had haar te spreken, roemt
om het zeerst haar geestige, frissche opmerkingen
en haar onweerstaanbare bekoorlijkheid, waar
mede zij aller harten stormenderhand inneemt.
Het is dan een van die enthousiasten, welke
met haar het volgende gesprek had. Hij wordt
door den heer Damala ontvangen.
»Bonjour. Kom binnen. Madame zal dadelijk
bij ons zijn." Mijnheer Damala, die deze woor
den sprak, is donker en lang, heeft een baard
en is zeer hupsch. Twee jaar was hij op school
in Engeland en niettegenstaande hij sedert dien
tijd weinig in de gelegenheid was spreekt hij de.
taal tamelijk goed. Hij heeft een geniaal en
vriendelijk uiterlijk en is zeer trotsch op zijn
vrouw.
Het was een groot en eenigszins somber ver
trek maar eenvoudig ingericht.
Ik informeerde naar Madamé's verkoudheid en
was bezig een paar geneesmiddelen op te no£
men toen de deur openging en Madame binnen
gleed. Ik zeg gleed, want er is geen beter woord
voor die bijzonder buigzame beweging ieder be
kend, die Sarah Bernhardt ooit zag spelenhet
is niet theatraal, het is haar gewone gang. Zij
droeg een oogenschijnlijk loshangend kleed van
roomkleurige kant met een zwaren zilveren gor
del en haar dik glanzend haar was gekapt in
dien piramidalen vorm ons van haar photogra-
phieën en caricatures welbekend.
Zij is slank meer niet en het is een feit, dat
nooit een eleganter figuur het tooneel betrad.
Als men haar op het tooneel ziet, vindt men haar
altijd jong, maar zij is 10 jaar jonger wanneer
men gezellig met haar zit té praten, en haar
teint, hoewel zij het rouge voor een honderd
rollen gebruikte, heeft noch door den oosten wind
van een Engelschen zomer noch door de tropische
zon van Zuid-Amerika geleden.
De eerste vraag, die Madame tot mij richtte,
betrof Boulanger en zijn duel, want zij is een
goede Boulangiste en denkt dat de zon van
le brav"' general nog lang niet onder is.
»Madame, blijft gij La Tosca geven, vroeg
ik haar. Boulanger toch was mij op dit oogen
blik geen cent waard.
«Wij zijn wezenlijk verplicht hier mee door
te gaan. Het succes is zoo bijzonder groot. Er
worden iederen avond meer plaatsen gevraagd,
dan wij kunnen geven."
«Dat is zeker aan uw genie te danken, want
gij weet dat velen onzer critici van het stuk zelf
niet meer goeds gezegd hebben dan uw eigen
Sarcey. Vertel mij eens, welke ontvangst ver
wachtte u er van
«Wel, ik was angstig. Het oogenblik, waarop
ik de twee kandelaars naast het lijk plaats, leek
mij kritiek, maar het geheele stuk ging prachtig
in Londen. En wat het gewaagde van sommige
passages betreft, gij moet het zelf bekennen dat
uw eigen Shakespeare nu en dan an pew fort is.
Deze geheele week en de volgende geven wij nog
La Tosca
»En na la T'osca
»Na la Tosca, geven wij twee voorstellingen,
van Francillon, een van Fedora en een van La
dame aux Camélias. Den 2en Augustus geven
wij onze laatste voorstelling in Londen."
»Neen het volgend jaar zal ik bier niet
kunnen komen, het is het jaar van onze groote
tentoonstelling, zooals gij weet, dan verlaat ik
Parijs in het geheel niet."
«Gij kunt verzekerd zijn, Madame, wanneer
gij niet naar Londen komt, dat een groot aantal
van ons zich naar Parijs begeeft. Maar wat zijn
nu uw verdere plannen
«Mijn eerstvolgende groote buitenlandsche
toer zal Australië en Indië tot doel hebben. Ik
verlang zoo Indië te zien en denk dat dit een
van mijn verrukkelijkste reizen zal zijn."
»In ieder geval kunt gij er zeker van zijn
in Indië van Engelsche zijde even hartelijk wel
kom geheeten te zullen worden als hier."
«Waarlijk het kan niet hartelijker zijn".
«Hebt gij nooit spijt gehad van uw vertrek
van de Comédie Franfaise
In het minst niet. Ik heb er geen reden toe.
Het is de waarheid dat men het er niet aan
genaam heeft als men zich boven het gewone
peil verheft. Zij houden daar niet van sterren.
Ze zijn jaloersch. En toen het publiek nu een
ster van mij wilde maken, kon ik dit wezenlijk
niet helpen".
«Zeker niet, mevrouw".
»Merci monsieur. Welnu, ik verliet de
Comédie Franfaise en ik heb er geen spijt van".
«Gij hebt immers met Monsieur Coquelin een
kleinen strijd in de couranten gevoerd
«Een strijd? Het was eigenlijk meer het
laatste restje van ouden wrok. Laat mij eens
zien, waarom was het ook weer O Ja. Monsieur
Coquelin schreef aan de couranten dat hij op zijn
reis naar Amerika een voorstelling aan boord
pad gegeven als benefiet voor de matrozen, waarbij
hij vrij wat meer geld had gekregen dan ik voor
hetzelfde doel op mijn overtocht naar Amerika.
Welnu, ik had niets daarmede te maken, om de
eenvoudige reden dat ik geen voorstelling had
gegeven. Dat schreef ik even aan de bladen,
anders niets".
«Is het nu geëindigd
»Je pense, glimlachte Madame. En ik ben
heel blijde dat ce cher Monsieur Coquelin veel
geld maakt.
«Doet gij hier ook iets aan het beeldhouwen?"
«Neen, hier niet, maar te Parijs heb ik
altijd een of ander werk onderhanden".
«Yan wien ontvingt gij uw opleiding in
deze kunst
«Ik heb er nooit eenige opleiding in gehad.
Het is iets dat men een ander niet kan leeren.
Schilderen, is iets anders, maar ik heb nooit het
nut hiervan ingezien. Ook heb ik van de kunst
zelf geen bepaalde studie gemaakt".
Deze verzekering acht de verteller niet zoo
vreemd, daar hij van meer éen Engelsch of Fransck
beeldhouwer van naam met lof over madame
Bernhardt heeft hooren spreken en volgens hem
werkten akademies nooit iets goeds uit bij artisten,
hetzij beeldhouwers, schilders, of tooneelspelers.
Wij spraken nu over haar lievelingen.
«Waar zijn de jonge leeuwenik had ge
hoopt ze hier te zien
O die lieve dieren. Ik heb ze in Parijs
gelaten., De arme kleine tijger is dood."
«Uw vrienden treuren zeker om hem
«Ik vrees niet zooveel als ik."
«En de beruchte doodkist met de satijnen
voering, hebt gij die nog
«Cte fameux cercueil Die is ook in Parijs."
»Is het waar dat gij er in slaapt
«Wel zeker sliep ik er in, maar niet altijd.
Het was nl. zoo. Toen mijn zuster ziek was en
zij mij 's nachts noodig had, bracht ik de kist in
haar kamer en sliep er in. Ik heb ze nog gehou
den, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat
ik er niet in begraven zal worden. Neen, ik wil
verbrand worden Ik veronderstel, Monsieur, dat
gij het verbranden ook verkiest
»Mais certainement Madame
En inderdaad, al had Madame Bernhardt haar
voorkeur gegeven voor dollen kervel, een adder-
beet, de galg, verworging, een langzaam braad-
vuur of wat ook en mij gevraagd, zoo eindigt
haar warme bewonderaar, juist zóo te denken,
ik geloof dat ik galant genoeg ware geweest
mijn goedkeuring voor elke van deze wijzen van
doodgaan, (altijd in theorie) te schenken.
Gedrukt bij D. G. Ivröber Jr., te Middelburg.
