N°. 11 121e Jaargang. 1878. Maandag 14 Januari. Dit Wad verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen. Prijs per 3/m. franco 3,50. Afzonderlijke nommers zijn verkrijgbaar a 5 Cent. Advertentien: 20 Cent per regel. Geboorte-, Trouw-, Doodberichten enz,: van 17 regels 1,50 iedere regel meer 0,20. Groote letters worden berekend naar plaatsruimte. Hoofdagent voor België en Frankrijk: de firma Havas, Laffite G°. te Brussel en Parijs. BBRICHT. - Van den 9 dezer af is de prijslijst van effecten opnieuw aanmerkelijk vergroot. Tevens is de volgorde der effec ten in overeenstemming gebracht met die van de officieele prijscourant der Amsterdamsche beurs. Door deze uitbreiding en wijziging, welke geschied zijn in overleg met ver schillende effectenhandelaars, zoo hier als te Vlissingen en Goes, vertrouwen wij aan het ons gebleken verlangen van vele onzer lezers te voldoen. Middelburg, 12 Januari. Victor Emmanuel II. '\d V De Directie der Middelburgsche Courant. li. Victor Emmanuel, den 14™ Maart 1820 geboren, was de oudste zoon van Karei Albert, koning van Sardinië. Hij ontving eene hoofdzakelijk militaire opvoeding en huwde in 1842 de aarts hertogin Adelheid van Oostenrijk, die hem in 1855 door den dood ontrukt werd. Ziedaar al wat omtrent zijne eerste levensjaren te melden valt. Karei Albert is, door de schitterende loopbaan van zijn zoon en door de vlucht, die zijn land na zijn dood genomen heeft, in vergetelheid geraakt en wordt vaak verkeerd beoordeeld. Hij was geen vrijzinnig of constitutioneel vorst naar de begrip pen van onzen tijd; de invloed van Oostenrijken der Jezuïeten deed zich sterk bij hem gelden; in zijne buitenlandsche staatkunde klemde hij zich halstarrig vast aan het beginsel der legitimiteit. Maar hij was niet doof voor de zucht naar vrijheid, die uit de borst van het in Oosten- rijksche ketenen geklonken Italië opsteeg en hij bereidde, op zijn manier, de verlossing voor. Hij schiep een goed en sterk Sardinisch leger; hij bevorderde in zijn kleine land den handel, de nijverheid, de middelen van vervoer, hij zorgde voor eene goed gevulde schatkist. Toen het be proevingsjaar 1848 aanbrak, was Sardinië buiten tegenspraak het best bestuurde land van geheel Italië. Men waant thans te droomen, als men zich her innert dat in 1846 Italië als uit een slaap gewekt werd door de stem van den „bevrijder", Pius IX. Toch was het zoo. Toen hij in Juni den pause lijken stoel beklom, kondigde hij eene amnestie, opheffing der ergerlijkste misbruiken en eenige Vrijzinnige hervormingen in het bestuur van den Kerkelijken staat aan. Als een loopend vuur verspreidde dit bericht zich in de door Oostenrijksche vazallen despotisch geregeerde staatjes van Italië. Nauwelijks werd in Sardinië de beweging gevoeld of de koning, en ziedaar het bewijs dat Karei Albert ten onrechte als een blind bewonderaar van het oude régime be schouwd wordt de koning stond eene vrije- drukpersafschaffing der - voorrechten van adel en geestelijkheid, uitbreiding der ge meente- en provinciale vrijheden toe, ja gaf in 1848 zijne toestemming tot eene constitutioneele grondwet. Men schonk hem den bijnaam van „het zwaard van Italië" toen hij in Maart 1848 Oostenrijk den oorlog verklaarde. Maar het stond ge schreven dat Italië, op de slagvelden, slechts door nederlagen tot grootheid zou komen. Aan eigen kracht overgelaten, werd het Sardinische leger den 25™ Juli hij Custozza en den 23™ Maart 1849 bij Novara zoo volkomen verslagen, dat aan geen voortzetten van den oorlog te denken viel. Karei Albert, die na Custozza het zwaard reeds in de scheede had willen steken, doch door zijn opgewonden volk tot volhouden gedwongen was, gaf op het slagveld zijne kroon aan den kroonprins over en stierf drie maanden later als balling te Oporto. Onder die omstandigheden werd Victor Emma nuel koning van het uitgeputte, door partijschap pen verscheurde Sardinië. Twee wegen stonden voor hem open. Hij kon de grondwet, door zijn vader bezworen, intrekken de pas ontplooide vlag van het vereenigd Italië, het rood-wit- groen, oprollen en tot de blauwe banier van het Savooische huis terugkeerenhij kon, zijn gezichteinder tot den Tessino bepalend 'en de Italianen aan hun lot overlatend, zich een rustig en gemakkelijk leven, onder de vleugelen der Oostenrijksche bescherming, verschaffen. Maar hij kon óok aan de grondwet en de nationale driekleur vasthouden. Dat doende, verzwaarde hij den druk der vredesvoorwaarden die hem opgelegd zouden worden, schiep hij zich overal vijanden, ging hij in zijn eigen land een feilen strijd tegemoet tegen den adel en de geestelijkheid aan den eenen, de Mazzinisten en andere revolutie-mannen aan den anderen kant. Victor Emmanuel koos den moeilijksten weg. Hij is aan het ideaal, dat hij op het slagveld van Novara tot het zijne maakte, tot zijn dood getrouw gebleven. Ook later heeft het aan ver leiding naar den anderen kant niet ontbroken. Oostenrijk heeft hem Parma geboden, Napoleon III, zijn bondgenoot, hem met zijn toorn ge dreigd, Pius IX hem machtelooze banbliksems toegeslingerdom hem te bewegen zijn eed, de grondwet, zijn ideaal, het vereenigd Italië, in een of ander opzicht prijs te geven. Hij heeft steeds geweigerd. Daarom heeft zijn volk hem il re galantuomo genoemd en zal de geschiedenis dien naam be vestigen. Hem te volgen op den weg, die van Novara naar Rome leidde, zou ons te ver voeren. Stippen wij slechts eenige hoofdpunten aan. Na het sluiten van den vrede werd het hoofddoel der mannen, die de leiding der zaken in handen namen, de hulpbronnen van het kleine land tot ontwikkeling te brengen en Sardinië tot den model staat, tot de kern van het toekomstig Italië te maken. Victor Emmanuel's persoonlijke invloed trad daarbij op den achtergrond en bepaalde zich tot zijne keuze, als constitutioneel vorst, van de ministers die het werk, overeenkomstig de wen- schen des lands, moesten uitvoeren. In 1850 stelde de minister-president, d'Azeglio, hem het eerst voor, graaf Cavour tot minister van koophandel te benoemen. Deze had in Maart 1850, als lid der gematigd liberale partij, in de kamer deze profetische woorden gesproken, bij de beraadsla ging der wet tot opheffing van de voorrechten der geestelijkheid: „Vrees niet dat de constitutio neele troon door hervormingen aan 't wankelen gebracht zal worden; hij zal er zich door ver sterkt zien en zijne wortelen zoo diep in onzen bodem slaan dat hij, mocht de revolutie eenmaal weder het hoofd opsteken, die niet slechts zal beheerschen, maar ook alle krachten van Italië rondom zich verzamelen en de natie tot hare bestemming voeren zal." Ondanks het doorzicht, waarvan deze woorden getuigden, was Cavour destijds, nauwelijks 40 jaren oud, betrekkelijk nog een onbekend man. In zijne jeugd genie-officier, later landbouwer op groote schaal, ingenieur, waterbouwkundige, dagblad schrijver, was hij onder het publiek vooral bekend door wat men zijne anglomanie noemde, zijn be wondering voor de Engelsche geschiedenis en staatsinstellingen. Victor Emmanuel's scherpe blik had den man echter reeds doorgrond. „Ik heb niets tegen hem, antwoordde hij op het voorstel van d'Azeglio, maar pas op: over eenigen tijd zal hij u allen uwe portefeuilles af nemen." De tijd zou inderdaad komen, dat Cavour alleen bijna het gebeele Italiaansche ministerie uitmaken zou. Toen het land van de rampen van 1849 hersteld was, kwam het er op aan, voor het werk, dat men zich verder voorstelde, bondgenooten te krijgen. Daartoe voegde Sardinië zich in 1855 bij Frankrijk en Engeland in den oorlog tegen Rusland. Het zond een legerkorps naar de Krim, deed zijne soldaten en generaals op prijs stellen en kreeg het recht, op het congres der groote mogendheden, dat in 1856 te Parijs bijeenkwam, zijné stem te doen hooren. Victor Emmanuel werd aan de hoven van Napoleon en koningin Victoria als bondgenoot ontvangen en gevierd; Cavour bracht aan de congres-tafel den ondrage- lijken toestand van Italië ter sprake en mocht uit Napoleon 's morid deze vraag, het loon voor al zijn arbeid, hooren: „Wat kunnen wij voor Italië doen Het jaar 1859 gaf daarop het antwoord. Victor Emmanuel kon den 10™ Januari in zijne troon rede bij de opening der kamers zeggen: „Ons land, ofschoon klein in omvang, is groot door de gedachten welke het levendig houdt, door de sympathie welke het inboezemt. Die toestand is niet zonder gevaar, want hoewel wij de tractaten eerbiedigen, zijn wij niet ongevoelig voor de kreten van smart, die uit alle deelen van Italië tot ons opgaan." Op den Nieuwjaarsdag had Napoleon van zijn kant den Oostenrijkschen gezant te kennen gege ven, dat hij niet voornemens was den toestand van Italië langer lijdelijk aan te zien. In Juni van hetzelfde jaar maakten de veldslagen van Magenta en Solferino een einde aan Oostenrijk's overwicht in Italië en vereenigden zij Lombardije met het koninkrijk Sardinië. Toen wachtte echter Victor Emmanuel eene bittere teleurstelling. Na poleon had beloofd Italië vrij te maken „van de Alpen tot de Adriatische zee." Maar, gelijk bij dezen machtigen droomer zoo vaak gebeurde, toen het op de uitvoering aankwam, deinsde hij terug voor zijn werk. Zijne bedoeling was niet geweest, aan de grenzen van Frankrijk een mach tig rijk, een vereenigd Italië te stichten. Hij wilde den Oostenrijkschen invloed er uit, den Fransehen er in, zijn neef, prins Napoleon, sou- verein van Toskane, en Sardinië van Frankrijk afhankelijk hebben. Daarom sloot hij met over haasting den vrede van Villafranca, waarhij het werk half voltooid gelaten en het toekomstig Italië tot een bondgenootschap tusschen ver schillende kleine, doch onafhankelijke staten, gemaakt werd. Bij die gelegenheid toonde Victor Emmanuel eene zelfbeheersching, machtiger zelfs dan die van zijn grooten minister. In het hoofdkwartier te Valeggio kwam Cavour zich met eigen ooren overtuigen van hetgeen hij te Turijn nauwelijks had willen gelooven, dat namelijk zijn koning het vredestractaat mede onderteekend had. De koning zat er, op zijne gewone ongegeneerde manier, in zijne hemdsmouwen, op een bankje bij, terwijl een adjudant het tractaat voorlas. Toen viel Cavour op de heftigste manier uit. Maar Victor Emmanuel bewaarde, tegenover zijn minister dezelfde kalmte waartoe hij zich tegenover zijn bondgenoot, den keizer, gedwongen had. Hij wist dat hij zijn plicht gedaan had; dat hij niet anders had kunnen 'handelen. Cavour erkende het weldra zelf. Voor de eenheid kon men op het oogenblik niets meer doen. Italië moest ver der zich zelf helpen. De stroom was dan ook niet te keeren. Den 21™ Februari 1861 waren al de kleine staten van Italië, de Kerkelijke staat op den erfgrond van St. Petrus na, ingelijfd, waren Napels en Sicilië door Garibaldi veroverd en onder den schep- ter van Victor Emmanuel vereenigd. Eenige maanden later stierf Cavour. Zijn werk was vol tooid. Wat nog aan het geheel ontbrak, Venetië en Rome, zou jeeumaal onvermijdelijk komen. De oorlog van 1866, met Pruisen'tegen Oostenrijk gevoerd, bezorgde Italië nieuwe nederlagen op het veld en in zee, den koning andermaal gelegen heid om zijne dapperheid te toonen, maar scheurde Venetië van Oostenrijk af. De vernedering van Frankrijk in 1871, door Victor Emmanuel lijdelijk aangezien, gaf hem Rome, zijne hoofdstad. Geluk kiger dan zijn minister, heeft de koning zijn ideaal volkomen verwezenlijkt gezien en heeft hij de laatste jaren van zijn leven doorgebracht als souverein van een machtig, in vrijheid zich ont wikkelend, vereenigd Italië, in welks door de eeuwen geheiligde hoofdstad hij zelf de rol vervulde, welke hij zich zijn leven lang voor oogen gesteld had: die van een eerlijk, constitu tioneel koning. Eene historische herinnering Ten slotte. Den 1™ Juni 1861 stond Victor Emmanuel aan het sterfbed van Cavour. Persoonlijk had hij hem een bewijs willen geven van de pijnlijke belangstelling, die op dat oogenblik het hart van ieder Italiaan deed kloppen. Toen sprak de minister, helder van hoofd, vol hoop op de toekomst, als altijd, deze woorden: „Er zijn geen Lombardiërs, geen Piemonteezen, geen Toskaners, geenRomagneezen meer; er zijn slechts Italianen. Maar er zijn nog Napolitanen. Er is nog veel verkeerds in hun land. Hun schuld is het nietde arme lieden zijn te slecht geregeerd. Wij moeten hen beter makenmaar door hen te verbitteren zal men dat doel niet bereiken. Daarom, vooral geen staat van beleg! Geen van die middelen, die goed zijn voor dwingelanden. Met den staat van beleg kan ieder regeeren. Ik wil met de vrijheid regeeren en ik zal doen zien wat men met tien jaren Vrijheid doen kan. Geen staat van beleg; ik bezweer het u." Het is de onsterfelijke eer van Victor Emma nuel, dat hij zulk een minister waardig is geweest en dat hij met dien man een van de grootste werken onzer eeuw, de eenheid van Italië, heeft opgebouwd. Uit eene mededeeling, gisteren door den voor zitter aan de kamer van koophandel te Rotterdam gedaan, blijkt dat de kamer, vóórdat de staats commissie tot het instellen van een onderzoek omtrent den Rotterdamschen waterweg benoemd was, den minister van waterstaat heeft voorgesteld dit onderzoek te doen plaats hebben door middel eener commissie uit de kamer van koophandel, waarbij 's ministers medewerking verzocht werd. De minister verklaarde zich bereid zijne mede werking te verleenen, maar achtte toch de benoe ming eener staatscommissie doelmatiger. Nadat korten tijd daarna deze benoeming werkelijk plaats had, heeft de kamer van haar plan afgezien. De Staats courant van heden bevat de wetten van den 23™ December jl., houdende vaststelling der begrooting van uitgaven ten behoeve van de voltooiing van het vestingstelsel voor den dienst van 1878, en vaststelling van hoofdstuk X der staatsbegrooting voor het dienstjaar 1878. In de maand Maart a. zal te 's Gravenhage een vergelijkend onderzoek plaats hebben van perso nen, die wenschen te dingen naar de betrekking van klerk hij de rijks-telegraaf. De vereischten en voorwaarden zijn*omschreven in de Staats courant van heden. Naar wij vernemen heeft de heer van Lansberge wegens ziekte zijn ontslag als gouverneur-generaal van Ned.-Indië verzocht en zal de heer J. D. Fransen van de Putte tot die waardigheid be noemd worden. Men schrijft ons uit Rotterdam „De zaak der tramway's is eindelijk op een beteren weg. Nadat de gemeenteraad de voor- loopige overeenkomst, door burgemeester en wet houders met den heer de la Hault te Parijs gesloten, als onvoldoende voor de behoeften van het ver keer had afgekeurd, zijn met dien ondernemer opnieuw onderhandelingen gevoerd, en het gevolg is geweest, dat nu aan het oordeel van den raad kon worden onderworpen een gewijzigde overeen komst, waarbij het aantal aan te leggen lijnen belangrijk Is uitgebreid en andere groote voordee- len voor het publiek zijn verkregen. Komt deze overeenkomst tot stand, dan zal de zaak hier op eene alleszins voldoende wijze worden geregeld en zullen wij het volle genot hebben van dit nieuwe vervoermiddel, dat elders zooveel gemak geeft en zoo populair is. „Aan bet nieuwe plan zijn ook voor het verkeer buiten de tramway's om, belangrijke voordeelen verbonden. Sommige deelen der stad zullen eene groote verandering ondergaan. Zoo zal bijv. de Draai-Steeg een der ellendigste wegen in liet midden der stad, waar een zeer druk verkeer is worden uitgebroken en aanzienlijk verbreedbrug gen, die nu in een voor het verkeer zeer ongun- stigen toestand verkeeren, zullen worden vervan gen, enz. Kortom, met deze plannen zal Rotterdam eene herschepping ondergaan, die beantwoordt aan de eischeu van ontwikkeling, welke men aan eene groote stad mag stellen."

Krantenbank Zeeland

Middelburgsche Courant | 1878 | | pagina 1