N°. 10.
121e Jaargang.
1878
Zaterdag
12 Januari.
Dit Mad verschijnt dagelijks,
met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per 3/m. franco 3,50.
Afzonderlijke nommers zijn verkrijgbaar a 5 Cent,
Ad ver ten tien: 20 Cent per regel.
Geboorte-, Trouw-, Doodberichten enz,: van 1—7 regels 1,50
iedere regel meer 0,20,
Groote letters worden berekend naar 'plaatsruimte,
Hoofdagent voor België en Frankrijk: de firma Havas, Laffite C°. te Brussel en Parijs.
BERICHT.
Van den 9 dezer af is de prijslijst van
effecten opnieuw aanmerkelijk vergroot.
Tevens is de volgorde der effec
ten in overeenstemming gebracht met
die van de officieele prijscourant der
Amsterdamsche beurs.
Door deze uitbreiding en wijziging,
welke geschied zijn in overleg met ver
schillende effectenhandelaars, zoo hier
als te Vlissingen en Goes, vertrouwen
wij aan het ons gebleken verlangen van
vele onzer lezers te voldoen.
Middelburg, 11 Januari.
Victor Emmanuel II.
FEIJILLETOK.
JONKER PAUL.
De Directie der
Middelburgsche Courant.
RIJKSBELASTINGEN.
De burgemeester van Middelburg maakt bekend
dat bij hem ontvangen en aan dep ontvanger dei-
directe belastingen ter invordering is verzonden
het door den provincialen inspecteur der directe
belastingen enz. te Middelburg, den 8 Januari
1878, invorderbaar verklaarde kohier der grond
belasting voor het dienstjaar 1878, met uitnoodiging
aan ieder wien zulks aangaat, om na bekomen
kennisgeving van zijnen aanslag, ten spoedigste
het door hem verschuldigde te kwijten, met
herinnering tevens, dat de bezwaren, welke dien
aangaande mochten bestaan, binnen drie maanden
na heden behooren te worden ingediend.
Hiervan is heden afkondiging geschied waar
het behoort.
Middelburg, den 10 Januari 1878.
De burgemeester voornoemd,
SCHORER.
Drie mannen, Cavour, Victor Emmanuel en
Garibaldi, hebben het vereenigd Italië gesticht.
Van een vierden, Napoleon III, die in het werk
een bijna even groot aandeel genomen heeft,
doch van wiens leven Italië slechts eene épisode
uitmaakt, kan hiergezwegen worden. Om den
arbeid van Cavour, den grootste der drie, te be
Een vertelling van Hans Warring.
IV.
„De arme kerel is erg toegetakeld," ging Max
voort, „maar de dokter geeft toch lioop dat hij
hem in een paar weken weer op de been zal
helpen. Hij moet zich geweerd hebben als een
leeuw, voordat het hun gelukt is hem op den
grond te krijgen. Ten minste het stuk van de
zweep, dat hij nog krampachtig Vasthield, getuigde
van de kracht der slagen die hij uitgedeeld heeft.
Wie weet of wij niet door een of ander litteekcn,
dat hij aan de booswichten bezorgd heeft, op het
spoor gebracht worden waar wij hen moeten
zoeken."
„En al ontdekt gij die nu werkelijk, zijn uwe
machines toch reddeloos verloren," zei Marie
droevig. „En het ergste is dat na deze daad van
geweld alle veiligheid voor ons ophoudt. Het
geen eens gebeurd is, kan en zal zich dikwijls
herhalen. Wij moeten nu op alles, op het ergste
voorbereid zijn."
„Niet, indien we er in slagen om de misdadigers
te ontdekken en onschadelijk te maken," ant
schrijven, zijn thans, 17 jaren na zijn dood, houw-
stoffen genoeg-voorhanden, doch ér zou een lijvig
boekdeel voor noodig zijn. Het, leven van dhr.
'derde, Garibaldi, lijkt Op een roman, waarvan
het laatste hoofdstuk nog niet gesloten is. Dat
van den koning-eerlijk-man, den re-galantuomo,
zooals zijne onderdanen hem om zijne onwankel
bare trouw aan de grondwet genoemd hebben,
is eergisteren afgesneden, op een oogenblik dat
den Hinken, krachtvollen man, naar allen schijn,
nog jaren levens konden voorspeld worden. Van
zijn persoon in hoofdtrekken eene schets te ont
werpen, teneinde duidelijk te maken welk eene
figuur door zijnen dood aan de heelden-galerij
van het hedendaagsch Europa ontvalt, is het
doel van dit opstel.
Het is een eigenaardig en in veel opzichten
aantrekkelijk karakter, dat van Italië's eersten
koning. Men zou hem den Hendrik IV. van
onze eeuw kunnen noemen. Evenals .deze, de
eenheid van zijn land had te handhaven 'tegen
over Spanje 's kuiperijen, zoo had Victor Emma
nuel Italië te stichten tegenover Oostenrijk-s in
vloed en vijandschap. Evenals de Bearnees,
was hij een geweldig jagergeen jaar ging voorbij
waarin hij niet, in zijn stamland Piemont, zijn
tegen alle vermoeienissen gehard lichaam voor
de verweelielijking van het hofleven ging scha
deloos stellen. Zelfs moet deze te vergedre-
vene liefhebberij hem de ziekte op den hals ge
haald hebben, welke oorzaak van zijn dood ge
worden is. Hij was, als Hendrik IV, een
der moedigste mannen van zijn landzijn onstui
mige dapperheid, welke meer op die van den
vrij buiter dan op die van den veldheer geleek,
bezorgde hem in 1849, in het gevecht hij Goito,
een Oostenrijkschen kogel in het dijbeen en ver
loochende zich evenmin in den veldtocht Van 1859.
In liefde voor het schoone geslacht deed hij voor
den eerste der Bourbons even weinig onder, als
in eenvoud en gemeenzaamheid van manie
ren. Zijn morganatisch huwelijk met eene schoone
vrouw van burgerlijke afkomst, door hem tot
markiezin van Mirafiore verheven, was eene daad,
den galanten Hendrik waard en stelde hem bloot aan
menigen schimpscheut zijner vijanden. Wat zijne
manieren aangaat, geen vorst van onzen tijd heeft
hem geëvenaard in afkeer van alles wat naar
étiquette en hoofsche verfijning zweemt. Wie
ooit in Italië van een extra-trein gebruik maakte
Victor-Emmanuel nieteen coupé in een gewonen
trein was voor zijne reizen voldoende en toen hij,
na afloop der schitterende feesten, welke in No
vember 1873 te Turijn bij de onthulling van
Cavour's standbeeld gegeven waren, huiswaarts
keerde, kon men den koning het hoofd buiten
zijn rijtuig zien steken en den koetsier toeroepen,
woordde Max. „De wet straft dergelijke gewel
denarijen zeer zwaar en wanneer een paar dei-
hardste schreeuwers er slecht afkomen, zullen de
anderen bij tijds weder tot rust, orde en bezinning
komen. Ik zal terstond na het ontbijt-naar Elnis-
lehen rijden om het aan te geven en een streng
onderzoek te doen instellen."
„Max, laat de zaak rustenGij zult door uw
strenge handelwijs de gemoederen nog meer ver
bitteren."
„Kunt gij dit wezenlijk in ernst van mij ver
langen, mijn kind?" riep hij op een toon van
verbazing en verwijt. „Ik herken mijn moedig
zusje van vroeger bijna niet meer in u. Richt
het hoofd op, Marie. Wij zijn in ons recht;
recht en billijkheid zijn aan onze zijde. Het zou
zwakheid zijn om zich door ongunstige omstan
digheden, die binnen kort veranderen zullen, te
laten nederbuigen."
„Ik wenschte dat gij de fabriek verkoopen
kondt, Max. Ik zie hier geen heil voor ons.
Ach, konden wij samen weer naar het vaderland
terugkeeren
„Dat zou ik nu niet willen, zelfs al Icon ik het
zonder verlies doen," antwoordde hij vastberaden.
„Zou ik moeten vluchten, lafhartig in den steek
laten hetgeen ik begonnen ben, omdat ik moeilijk
heden op mijn weg vind Dat is juist de grootste
prikkel voor mij en ik zal al mijne krachten
inspannen om ze te overwinnen. Gij weet, ik ben
vasthoudend van a?.rd, en zoo ooit zal ik dat nu
bewijzen. Ik sta geen vinger breed van mijn
dat hij wat aan moest rijden, want dat paen anders
den trein naar Florence zou 'missen
Van Berlijn naar Rome reisde hij in zijn
gesloten salonwagen, aan éen stuk door en
liet zich nergens zienom aan de autori
teiten, op de plaatsen waar hij doortrok, geen
gelegenheid tot het afsteken van complimenten te
geven. In spijs en drank was hij eenvoudig als
een monnik. Zijn eigen kok trok op zijn reizen
naar vreemde hoven steeds met hem mede, om
de geliefkoosde nationale gèrechten, zonder welke
de koning niet leven kon, voor hem gereed te
maken. Aan de gastmalen der keizers van Oosten
rijk en Duitschland at hij geene hete, gebruikte
hij slechts een enkele beschuit als hij wat al te
flauw begon te worden, en beantwoordde hij de
uitgebrachte feestdronken met een champagneglas
vol water.
Als Hendrik IV had hij, hij schijnbare lichtzin
nigheid, een scherpen blik in het kiezen zijner
ministers en eene soort van instinct, dat hem
steeds deed inzien waar zijn eigen gevoelen of zijne
voorliefde voor die zijner raadslieden moesten
zwichten. Sully was vaak aan Hendrik IV on
aangenaam; maar wie meenen mocht dat de
stoutmoedige en onstuimige Cavour, de strenge
Ricasoli en in later jaren de mannen der Itali
aansche linkerzijde somtijds Victor Emmanuel
geen moeilijke oogenblikken bezorgd hebben, zou
zich vergissen.
Hendrik IV was mogelijk sluwer, misschien
minder oprecht godsdienstig dan Victor Emmanuel,
dien men in 1865 te Turijn uit zijn rijtuig zag
stappen en op de trede nêerlcnielen, op het oogenblik
dat een priester voorbijkwam, die een stervende
het laatste oliesel ging toedienen. Hij is dan ook,
in tijds voorzien van de genademiddelen zijner
kerk, overleden en de paus, die in 1869 reeds, hij
eene ziekte des konings, herhaaldelijk naar zijn
toestand liet vragen, heeft ook nu zijn „beroover"
niet uit deze wereld laten gaan, zonder hem
teekenen van hartelijke deelneming te geven.
Deze eerbied tegenover het katholieke geloof
en zijne priesters lag in de traditiën van het
Savooische vorstenhuis. Al zijne voorvaderen waren
óprechte geloovigensommige zijn zelfs in een
reuk van heiligheid gestorven of werkelijk heilig
verklaard; maar tevens lieten zij met kracht hun
rechten als wereldlijke heerschers gelden. Van
daar die eigenaardige verhouding, welke in het
buitenland zoo slecht begrepen is, tusschen Pius
IX en zijn vervolger. Het zachtzinnig gemoed
van den ouden kerkvorst kon zich niet geheel
afkeeren van den koning dien hij als een dei-
trouwste zonen zijner kerk kende, en het politiek
doorzicht van een Antonelli kon niet toelaten,
dat tusschen het Catholicisme en een zijner hechtste
recht af; en ik zal tot in het uiterste mijn best
doen dat elke onwettige handeling onverbiddelijk
gestraft worde. Dan zullen zij spoedig genoeg
inzien dat zij zickzelven en niet mij in het
verderf storten." Onder het spreken was hij
opgestaan en toen Marie naar hem opzag
ontwaarde zij op zijn- gelaat een uitdruk
king van vastberadenheid en wilskracht; de
laatste weken hadden wel de sporen van zorgen
op zijn ernstig, edel voorhoofd gegrift, wel had
zijn donker haar in den laatsten tijd aan de slapen
een zilveren glans gekregen, maar hij stond daar
pal en onwrikbaar voor haar, een steun in nood,
waarop zij, dat voelde zij vol vertrouwen
en gerustheid kon bouwen. Zij stond ook op en
ging aan zijn zijde staan, legde haar hoofd tegen
zijn schouder en omvatte met hare beide handen
zijn arm, met een gevoel van behoefte aan be
scherming, dat zij nooit te voren zoo sterk ge
kend had.
„Zult gij liet te hoven komen vroeg zij zacht.'
„Elk verlies dat gij lijdt vervult mij met angst en
schrik. Bij eiken nieuwen slag denk iknu is
het uit dat werpt hem reddeloos ter neder.
Zeg mij, Max is u door het vernielen uwer ma
chines groote schade toegebracht
„Zeker geen geringe schade, maar die zal ik
te hoven komen," antwoordde hij kalm. „Het
treft gelukkig voor mij dat mijn beide groot
ste schuldeischers een goede vriend en een lief
hebbende zuster zijn. Kayser al haalt gij
ook de schouders oVer hem op, omdat hij tus-
Telg van
tevens de
legitimiteit
tevens haar
steunpilaren, het huis van Savoije, eene onherstel
bare vijandschap zou ontstaan.
Gelijk Hendrik IV voortschreed van Navarre
tot Frankrijk; zoo bracht Victor Emmanuel het
van Piemont tot Italië. Niet door den dolk van een
tweeden Ravaillac zou de koning van Italië getroffen
worden, maar in de 57 jaren levens die hem, even
als aan Hendrik IV, geschonken werden, is hij
zeker door dezelfde vijanden, door Jezuïeten,
Oostenrijkers en Spanjaarden, niet minder heftig
verfoeid en ter dood gedoemd dan de overwinnaar
der Ligue.
een der oudste vorstenhuizen, maar
meest roekelooze schender aller
oprecht geloovig zoon der kerk en
ergste beroover; dapper soldaat en
voortdurend slag'enverliezerman van zijn woord,
re galantuomo, maar hij het wisselen van hond
genootschappen niets raadplegend dan zijn oogen-
blikkelijk belang; eenvoudig van manieren, tot
ongemanierdheid toe, maar aan alle hoven de
harten voor zich innemenderondborstig tot op
de grens der ruwheid, maar de moeilijke rol van
constitutioneel koning tegenover de Italiaansche
partijleiders, geboren diplomaten, onverbeter
lijk volhoudende; vervolger der Jezuïeten, maar
vereerder van den stelregel dat het doel de
middelen heiligtwaarlijk, op den overleden
koning van Italië zijn, meer dan op iemand anders,
de woorden ondoyrmt ei divers van toepassing,
waarmede Montaigne de geheele menschheid ken
schetst. Onwillekeurig aarzelt men in het oordeel
dat men over hem heett uit te spreken. Die
aarzeling zal echter niet bestaan bij den Italiaan,
die slechts bedenkt wat hij zijnen koning, naast
de andere stichters der nationale eenheid, te
danken heeft. Beschouwen wij daarom zijn leven
nader in bijzonderheden.
Wordt vervolgd.)
Men meldt ons:
„Aan de Veendamsche courant wordt uit Almelo
geschreven
„Het volgende feit heeft hier nog al de aan
dacht getrokken. De notaris V., resideerende te
Hengelo, heeft van den officier van justitie aan
zegging ontvangen, zich voortaan te onthouden
van te dezer stede op bepaalden tijd en plaats
zitting te houden. Deze aanschrijving geschiedde
naar aanleiding der wet op het notarisambt,
volgens welke aan iedere notaris een bepaalde
standplaats wordt aangewezen, waar hij verplicht
is niet alleen zijne woonplaats te hebben, zijn
kantoor te honden en zijne akten te bewaren,
maar ook daar zijn werkelijk en gestadig ver
blijf te houden {résider.) De notaris heriep zich
schenbeiden tegen de wellevende maatschappelijke
vormen zondigt Kayser heeft mij reeds meer
dan eens het bewijs zijner grootmoedige, oprechte
vriendschap gegeven en dat geeft mij gegronde
hoop dat hij geduld zal oefenen als het noodig
mocht zijn. En gij, Marie! Ik zou waarlijk on
dankbaar en dwaas zijn, als ik de zaken pessi
mistisch ging inzien. Hij die zulk een zuster, met
zulk een onveranderlijke goedhartigheid, zulk een
trouwe liefde als gij mij steeds bewezen hebt,
bezit, die zou zich aan zondige lafhartigheid
schuldig maken als hij niet geloofde aan het over
wicht van het goede en schoone in het leven, al
pakken zich ook eens donkere wolken boven zijn
hoofd samen."
Hij sprak met een warmte, die anders niet aan
zijn kalmën, koelen aard eigen was; hoogst zel
den werden er dergelijke woorden tusschen lien
gewisseld. Zij wisten dat zij in alle omstandig
heden des levens op elkander konden rekenen,
maar waren niet gewoon teerhartige gesprekken
te voeren.
„Daden, geen woordenDat was de leuze
van Max, en Marie wist dat hij die ook na
leefde.
„Hetgeen gij zegt klinkt geruststellend," zei zij,
„maar toch kan ik mijn vrees niet onderdrukken.
Ik kan zoo moeielijk aan uw gerustheid gelooven
en hen hang dat gij, om mij te sparen, den waren
stand van zaken voor mij verborgen houdt.
„Ik zou al heel lichtzinnig moeten wezen, indien
ik de zware verantwoordelijkheid, die op mij rust,
