Antirevolutionair
Orgaan
voor de Zuidhollandsche en Zeeuwsehe Eilanden.
de Beste!
IN HOC SIGNO VINCES
FEUILLETON
No. 3823
WOENSDAG 10 FEBRUARI 1932
46ste JAARGANG
liSTEL BATTERIJ
PRIJS 25 CENTS
Alle stukk@a voor de Redactie bestemd, Advertentiëaa ©as verdere üd^inlstratie, franse® toe te asetsdesa aan de Uitgevers
Overal verkrijgbaar
Brieven uit Amerika.
GEBROKEN BAKKEN
Deze Courant verschijnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
ABONNEMENTSPRIJS per' drie maanden franco per post f 1.— bij vooruitbetaling.
BUITENLAND bij vooruitbetaling f 8.50 per jaar.
AFZONDERLIJKE NUMMERS 5 CENT.
UITGAVEN.V. DRUKKERIJ EN UITGEVERIJ
v.h. W. BOEKHOVEN ZONEN
SOMMELSDIJK
Telef. Interc. No. 202 Postbus No. 2
ADVERTENTIE tf 20 cent, RECLAMES 40 cent, BOEKAANKONDIGING 10 cent per regel
DIENSTAANVRAGEN en DIENSTAANBIEDINGEN f 1.— per plaatsing.
Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die zij beslaan.
Advertentiën worden ingewacht tot DINSDAG- en VRIJDAGMORGEN 10 uur.
KLACHTEN OVER DE R. T. M.
Een Flakkeeënaar, die met „H." onderteekent,
schrijft het volgende aan de N. Rott. Ct.
PERMANENTE VERKEERSMISERE OP
GOEREE EN OVERFLAKKEE.
Nu de tram voorloopig weer tot half Febr.
blijft doorrijden, schijnt het, dat wij eiland
bewoners niet van dit vervoermiddel verlost
zullen worden. Of er nu eenige verbetering
in zal komen In vele artikelen is reeds op
den treurigen toestand gewezen, ten, eerste
wat betreft den dienst op het eiland zelf en
verder de verbinding met den vasten wal.
Vergaderingen zijn gehouden, waar die toe
standen gehekeld werden; tegenvergaderingen
namen moties aan tot het behoud der tram.
Wat zal echter de toekomst geven Het ver
langen van het reizend publiek is toch waar
lijk niet overdreven in den modernen tijd:
snel en goedkoop verkeerVan de tegen
woordige directie der R. T. M. is dit blijkbaar
niet te verwachten en wat zullen rijk of pro
vincie doen Ons kalm in afzondering laten
Wie nu van het eiland af wil moet tegen
moeite en kosten niet opzien ;over afstanden
van 20 en 30 K.M. rijdt de tram uren. Komt
daar nu geenerlei verbetering in Zijn alle
vergaderingen, alle publicaties alleen maar
storm in een glas water geweest en eindigt
het met een sisser Krijgen we geen beter
en goedkooper auto-veer Middelharnis—Hel-
levoetsluis, waar momenteel een enkele reis
luxe wagen 7—10 gulden kost?
Van Ooltgensplaat-steiger was vroeger een
goede verbinding naar Numansdorpj. Deze
steiger steekt tegenwoordig letterlijk in de
modder. Ook hier wordt niets ter verbetering
gedaan. Het zou hier eenvoudig zijn om goede
veerverbinding Dinteloord—Ooltgensplaat—
Numansdorp te maken, door den bestaanden
steiger ongeveer 600 meter te verlengen, ver
der de rivier in te brengen.
Het verkeers- en verbindingsvraagstuk met
Flakkee is zeer eenvoudig en kan met behulp
van rijk en provincie opgelost worden. Er
schijnt echter niet de minste aandacht aan het
eiland te worden besteed. H.
Het is inmiddels bekend geworden', dat de
tram niet tot half Februari a.s., maar zooals
van te voren uit te rekenen was tot Januari
1933 zal blijven rijden.
Wij hebben er ons geen oogenblik ongerust
om gemaakt.
De vraag is nu echter: wat zal er nu ge
beuren
De inzender, die hierboven aan het woord is,
overdrijft niet in zijn klachten. En de Sommels-
dijksche motie, die overal waar ze behandeld
werd in de Raden, met groote meerderheid van
stemmen of algemeene stemmen werd aange
nomen, vraagt behoud van de tram in ver
beterde conditie.
Of het helpen zal
DE OUDDORPSCHE KWESTIE.
Over de Ouddorpsche kwestie kregen we nog
verschillende ingezonden stukken, waarvan we
er nog één dat van een bestuurder van den
Ned. Chr. Landarbeidersbond zullen op
nemen.
Wij blijven overigens bij wat wij de vorige
week hebben geschreven.
Wij zijn het met den heer Krijgsman eens,
dat niet is uitgemaakt wie de daders der bal
dadigheid zijn geweest en het is daarom niet
geoorloofd er de Chr. Landarbeidersorganisatie
de schuld van te geven.
Maar daarom juist te meer was het nood
zakelijk, dat deze organisatie zich van die ge
weldpleging vrijmaakte, hetgeen verleden week
Dinsdag dan ook gelukkig is gebeurd.
Overigens blijven we voor de Ouddorpers
hopen, dat er een regeling getroffen kan worden,
die voor beide partijen bevredigend kan zijn.
Moge hiertoe beiderzijds bereidwilligheid en
samenwerking gevonden worden.
DE VERWORPEN PACHTWET.
Men heeft uit de loutere mededeeling van
de verwerping der Pachtwet in ons blad van
Vrijdag j.l. willen opmaken, dat wij dezen
gang van zaken toejuichten en verblijd waren,
dat de Pachtwet van de baan was.
Wel een beetje voorbarig geoordeeld.
Wie den gang van zaken goed gevolgd heeft,
weet dat de A.-R. Kamerleden slechts tegen een
bepaald onderdeel der Pachtwet zeer over
wegende bezwaren hadden.
Het groote struikelblok was het continuatie-
recht met de mogelijkheid van pachtbepaling
door den rechter, waarin een onredelijke dwang
ten aanzien van den grondeigenaar opgesloten
lag.
Om onredelijke pachtopzegging te bestrijden
werd de wenschelijkheid bepleit van recht op
schadeloosstelling bij onredelijke pachtopzegging.
Het ging er dus niet om om de Pachtwet van
de baan te hebben, zooals men ons schrijft, maar
men wilde al te ver ingrijpende bemoeiing in
het eigendomsrecht voorkomen.
En daar de Eerste Kamer het recht van amen
dement mist, moest men de wet verwerpen,
waarbij echter aan de Regeering duidelijk te
kennen is gegeven, dat wanneer in den geest
als door de Eerste Kamer uitgesproken, een ge
wijzigd ontwerp werd ingediend, zij de groote
meerderheid van ons Hooger Huis aan haar zijde
zou vinden.
Een soort van verkapt gebruik van het recht
van amendement, zooals onze parlementaire his
torie er meer kent.
Men wachte zich dus wel voor een scheeve
voorstelling, die van een zijde, waar men graag
op dezen gang van zaken wil speculeeren, maar
al te bereidwillig gegeven wordt.
EEN MULTIMILLIONAIRSDOCHTER
EN EEN TUINDERSZOON.
Beste Vriend!
Marionette, de dochter van een multimiiiio-
nair, wandelt in den vroegen morgen op Zondag
in haar prachtig aangelegden tuin. Achter, aan
een dwarsweg, staat het huis van den tuinman.
Het is nog schemer. De lichten bij den tuinman
zijn nog aan. Door het raam kan zij zien, dat
de jongens, die zij allen bij naam kent, aan het
oefenen waren voor hun koorzang, die zij straks
in de kerk moeten zingen. Ook een dochter, die
de piano speelt, doet in dit koor mede. Zij
zingen
„Work, for the nigth is coming,
Work through the sunny noon,
Til] brightest hours with labor.
Rest comes sure and Soon.
Work for the night is coming,
When man work no more.
Give every flying minute
Something to keep in store.''
Vrij vertaald
„Werk, want de nacht zal komen,
Werk van den morgen aan.
Laat niet in wufte droomen
't Ochtenduur vergaan.
Tijd weet van slaap noch rusten
Zie 't zonlicht op zijn baan,
En laat II niets gelusten
Voor gij hebt gedaan."
Van uit het prieëel, waar zij in dezen Sab-
bathmorgen heeft plaats genomen, kan zij 3e
activiteit van dit gezin gadeslaan. Zijn deze
menschen eigenlijk niet gelukkig Is de uiting
van hun leven niet 't bewijs, dat zij het doel van
hun leven verstaan zes dagen werken zij om
de groote residentie van haar vader als een
paradijs te onderhouden, en op den dag die hun
voor rust gegeven is, zijn ze in dezen vroegen
morgen al bezig om zich te oefenen, opdat ze
straks ook in hun Godshuis de schoone zang
kunst dienstbaar kunnen stellen aan den eere-
dienst. Werkelijk, deze menschen zijn gelukkig.
Moeder, die niet jong meer is, staat in de
keuken het ontbijt in orde te brengen. Ook zij
zingt mede, terwijl zij haar arbeid verricht. Zij
geniet er blijkbaar in, dat haar kinderen zich
in deze bezigheid verlustigen.
Daar kraakt iets in de verte. Het zijn de
doode takjes, die door den tuinman in zijn loop
breken onder zijn voet. Marionette staat op. Zij
wil niet in dit vroege uur opgemerkt worden,
maar 't is te laat, want haar hond, die altijd
bij haar is, verraadt haar tegenwoordigheid, en
springt kwispelstaartend tegen den tuinman op,
die hij even goed kent als zijn meesteres,
„Good morning, miss. Ik dacht wel: waar uw
hond was, zoudt ook gij zelf wel zijn
„Yes, sir. Good morning. Is 't geen heerlijke
morgen Ik vind den vroegen morgen de beste
tijd van den dag.
„Ja, miss, en vooral de Zondagmorgen", zei
hij.
Toen de tuinbaas weg was dacht zij: zou de
Zondagmorgen een andere zijn dan de andere
morgens Misschien wel voor die menschen.
want hun leven en levensopvatting is zoo ver
schillend van de onze. O, kon ik maar eens met
hun medeleven erl genieten wat zij genieten.
Toen zij naar huis wandelde, hoorde zij in de
nabijheid van het huis een geweerschot. Haar
broer, die niet door een woudduif in zijn slaap
wilde gestoord worden, had het beest van de
tweede verdieping door het raam neergeschoten.
Marionette raapte de duif, die zoo menigmaal
haar oor gestreeld had met zijn gekoer, op.
Arm dier gesneuveld, omdat hij zijn natuurlijk
leven leeft en daaraan uiting geeft. In de garage
was de chauffeur haar auto aan 't oppoetsen.
„Zeg Jan, ik wou eens naar de Emanuel Pres-
biterian Church om half elf. Je kunt dan daar
wel wachten, of mee de kerk ingaan. Het duurt,
geloof ik, zoowat een uur."
Jan dacht: wat zal er nu gebeuren Zal mijn
miss een kerkganster worden Het was niet
onmogelijk, want daar had ze precies aanleg
voor. Hij had een gemakkelijk leven bij haar
in vergelijking met de andere chauffeurs, die
alle nachten op de straat waren met haar broers
en de reeds getrouwde zusters. Zij was altijd
thuis. En als er een partijtje was, waar zij niet
buiten kon, dan was zij de eerste, die haar
chauffeur riep om naar huis te gaan. Marionette
had tegen de keukenmeid gezegd, die al zoo
lang bij haar ouders diende als zij oud was:
„Ik ga vanmorgen naar de Presb. Church, daar
gaat onze tuinman immers ook, is 't niet 7"
„Jawel, Marionette, ga maar eens, het zal je
geen kwaad doen. Ik kan mijzelf geen leven
voorstellen zonder de kerk, want ik ben daarin
grootgebracht, maar het leven zooals jullie dat
hebt, is geen leven, dat is de duisternis van
den doodv"
Marionette schrok: zoo had ze de keukenmeid
nog nooit hooren praten. Ze ging naar de kerk.
De dominee had tot tekst 1 Petrus 1 vers 24
en 25: „Want alle vleesch is als gras, en alle
heerlijkheid des menschen is als een bloem des
velds. Het gras verdort, en zijne bloem is af
gevallen, maar het woord des Heeren blijft in
der eeuwigheid. En dit is het woord, dat onder
U verkondigd is".
O ja, dit is het leven. Dit is het 'geheim van
hun gelukkig leven. Voor 't eerst bad Mario
nette: „O God, openbaar dit leven ook aan mij".
De kerk ging uit. Uit een zijdeur, waar haar
auto stond en de chauffeur reeds met het portier
in zijn hand op haar stond te wachten, kwamen
de koorzangers, ook de jongen van den tuinbaas,
de middelste van de drie, die Marionette een
bij uitstek lieve jongen vond. In haar oog was
er geen knapper verschijning op de wereld. Zij
hield hem even staande en zei: „Zeg tegen ;e
moeder, dat dk over een half uur even kom".
De chauffeur reed naar de villa. Marionette
ging naar haar kamer en overdacht het ge
hoorde in de kerk. En voor 't eerst ging er van
uit haar kamer een gebed op om meer licht.
Toen zij naar beneden ging om even den
tuinbaas een bezoek te brengen, vond zij haar
broers en haar vader nog in hun nachtslaap.
Zij verafschuwde dat ongeestelijke en zelfs on
natuurlijke leven.
Het was niet eer gebeurd, dat Marionette uit
eigen beweging een visite kwam brengen bij den
tuinman. Toen zij een klein meisje was, had ze
wel eens met de kinderen gespeeld, maar de
laatste 15 jaar was zij er niet in huis geweest.
Zij vond den tuinman met zijn Bijbel voor
zich. Daaruit onderwees hij zijn kinderen, die
naar de Zondagsschool gingen, en daar voorbe
reid moesten komen. Marionette vertelde den
tuinbaas haar begeerte om iets van dat leven
deelachtig te worden. Het gesprek werd intiem.
De tuinbaas deed hier het werk, dat eer een
Filippus deed 'bij den Kamerling.
George, de middelste van de drie jongens,
had zich inmiddels wat verkleed, want hij moest
de twee koeien, die hen en de villabewoners
van melk en boter voorzagen, hun voer gaan
brengen.
Marionette riep: „Wacht even, George, ik
ga mee met je."
Toen zij langs het prieëel liepen, liet Mario
nette hem den vogel zien, die in den vroegen
morgen gedood was om zijn liefelijk gekoer.
George zei: „Geef haar mij, ik zal haar voor
je opzetten, zij is weinig of niets gehavend".
Een maand later gaf George haar den vogel.
„George", zei Marionette, „dien morgen toen
dit dier gedood werd, heb ik het leven ge
vonden. Ja ik bezat het al, maar ik wist het
niet. Nooit heb ik het leven geleefd van mijn
mede-collegestudenten, maar ik had ook geen
kennis aan het leven van een Christen. Dit is
mij door genade geworden. En nu leeft er nog
een begeerte in mijn ziel en dat is, om nu ook
omgang te krijgen met dat volk, dat God kent
en in Zijn wegen wandelt."
Marionette, die erg vrij was met de keuken
meid, had haar veel verteld, en deze had veel
duisterheden voor haar helder gemaakt, ofschoon
ze niet erg thuis was in de H. Schrift, want
catechetisch onderwijs had ze niet gehad.
Reeds lang riep zij rond met een zaak, die
zij de keukenmeid niet durfde zeggen, maar op
een morgen, dat zij met haar in de keuken was,
kwam het er uit.
DOOR
H. ZEEBERG.
8)
„Ben je malNaar dat saaie dorp 't Is hier
in Rotterdam toch duizend procent prettiger
wonen. Je kunt hier je leven eens uitleven."
Elsa gaf weer geen antwoord. Stil liepen zij
naast elkaar voort, tot Dolf de stilte verbrak:
„Zet die gedachte uit je hoofd, Elsa. Moeder
is veel te blij, dat jij het hier zoo goed hebt."
t j n°® eens z'en 9a^ Elsa verstrooid
terug. Inderdaad zou het haar smarten en pijn
doen, wanneer zij Mevrouw Le Grand verlaten
moest. Toch had zij de afgeloopen dagen in
ernst er over nagedacht.
,,'t Wordt onze tijd, h3or, Dolf. Wij pakken
even een trammetje."
De trein, die even vóór half acht Rotterdam
verliet, stond, daar het Maasstation het begin
punt was, gereed, zoodat Dolf, die vergezeld
was van Elsa, een goede plaats kiezen kon en
zij nog even konden praten.
„Doe je moe de hartelijke groeten, als je
morgenavond thuis komt 7'
Eerst te half twaalf arriveerde de trein in
Meerstad, zoodat er voor Dolf geen denken meer
aan was, naar het dorp te gaan. En den volgen
den dag had hij zijn werk op het kleine handels
kantoor, dat hij nu met het groote in Rotterdam
ging verwisselen.
„Ik beloof het je plechtig, voogdes", zeide hij.
Er tintelde iets in zijn oogen. Elsa wist niet,
of het spot, humor of sarcasme was.
.,Je kunt soms verbazend onaardig doen,
Dolf."
„Trek het je niet aan, Elsje, 'k Heb vandaag
den indruk gekregen, dat je zoo'n weinig voogd
over mij spelen wilt. Maar begin daar niet aan,
want dan zal ik een weerbarstige pupil zijn.
Laat mij maar gerust mijn gang gaan. Ik loop
niet in zeven slooten tegelijk, al zal ik wel eens
denkbeelden hebben en verkondigden, die je schul
deloos zieltje kwellen. Laat mij begaan, zus.
Ik red mij wel. Moeder en jij denken minstens,
dat ik door en door goddeloos ben. Er zijn er
wel minder, hoor."
Elsa vond het het verstandigst, op déze op
merkingen niet te reageeren. Maar met pijn in
het hart staarde (zij den trein na, die spoedig
daarop vertrok. Dolf was geheel op den ver
keerden weg, wat niet alleen bleek uit zijn op
merkingen, die vlijmden door spot, maar ook uit
zijn dóen en laten.
„Ik red mij wel". Het klonk als een honen
van God Elsa in de ooren.
Wat was dat nu Was dat nu jeugdige over
moed? Of was het werkelijk een zuivere, op
rechte bekentenis van ongeloof
Zij kon op die vragen geen antwoord geven.
En met een bekommerd hart verliet zij het per
ron, om langzaam, het was kostelijk zomerweer,
naar huis te gaan.
Het voorwerp harer overdenking had zich be-
hagelijk in een hoek van een leege coupé ge
nesteld, genietend van een sigaar, maar méér
nog van het succes, dat hij dien dag had be
haald.
Maar zijn gedachten bepaalden zich toch ook
tot Elsa. Hij waardeerde het in haar. dat zij het
goed met hem meende en hem wilde helpen.
Maar van die hulo was hij juist niet gediend.
Hij kon zich niet meer vinden in de sfeer van
moeder en Elsa en al die anderen. Het beste
was maar, want hij wilde eerlijk blijven, dat bij
gelegenheid eens ronduit te zeggen.
Dan glimlachte hij plotseling: hoe was het
toch mogelijk, dat zij hem opeens zoo met an
dere oogen aanzagen Hij was naar hun idee
een volslagen ongeloovige; iemand, die maar
luk raak leefde. En wat konden zij eigenlijk op
hem aanmerken Leefde hij niet serieus Werk
te hij niet van dén morgen tot den avond
Leidde hij een zedeloos leven Was hij een
kroeglooper Niets van dat alles. Welnu, wat
hadden zij dan op hem tegen en waarom moest
hij als een onmondig kind behandeld worden
Hij was in hun oogen een ongeloovige. Maar
was hij dat wel Dolf, peinzend in de coupé
van den naar Utrecht snellenden trein, meende
van niet. Hij dacht niet precies als moeder en
Elsa en de anderen, dat moest hij toegeven,
't Zat, naar zijn meening, niet in het kerkgaan.
Hij kende de menschen, die zoogenaamd Chris
telijk waren, maar die de kat in het donker
knepen. Die menschen hadden hem aan het
wankelen gebracht. En nu meende hij, dat van
het leven genoten worden kon. Hij was jong.
En hij moest vooruit in de wereld. En dan kan
je, oordeelde hij, je niet laten neerdrukken door
allerlei sombere gedachten. Als hij wat ouder
was, kon hij daaraan wel eens gaan denken.
Het leven was toch al zoo kort. En als je dan
nog vervuld moest wezen van dingen, die je
van dat leven aftrekken-, zij moesten het hem
niet kwalijk nemen, hij paste er voorloopig voor.
Bovendien was er buiten de kerk ook veel goeds
en veel edels.
Hij dacht er nog aan, hoe teleurgesteld Elsa
was, toen hij verklaarde, reeds een kamer te
hebben. Hij had maar niet verteld, dat hij op
zettelijk alleen op stap was gegaan, om haar
daarna voor een voldongen feit te kunnen plaat
sen. Want hij had wel begrepen, welke richting
Elsa uit wilde: hem onderdak brengen bij men
schen, die naar haar meening nu eens juist ge
schikt waren; misschien wel een paar oude
vrouwen, bij wie er geen lachje op over kon
schieten.
't Was wel jammer voor Elsa, want zij meen
de het goed, maar hij was toch blij, dat hij zijn
eigen weg was gegaan. En dat zou hij blijven
doen, als hij in Rotterdam woonde. De ver
standhouding moest natuurlijk goed blijven, maar
Elsa behoefde geen toeziend voogdes over hem
te spelen. Hij was straks een en twintig en kon
best zijn eigen pad, dat ontdaan moest zijn van
alle traditie en alle dogma, wandelen.
Vervuld met die gedachten greep Dolf een
door hem gekochte courant en begon te lezen.
Elsa had graag gewild, dat Mevrouw Le
Grand iets van Dolf had gezegd, dat verband
hield met zijn karakter en zijn optreden. De oude
dame bepaalde er zich echter toe, slechts enkele
algemeenheden te plaatsen. Haar gezelschaps
juffrouw snakte echter naar een bemoedigend
woord. En daarom begon Elsa zelf met eenige
mededeelingen te doen.
„Wacht den tijd af, Elsalief. Wij kunnen dien
toch niet vooruitloop en. Het is best mogelijk,
dat je bange vermoedens bewaarheid worden,
wij weten het niet. Maar laat ons twee dingen
niet vergeten. Allereerst, dat je broer in Gods
Hand is en blijft. Alles geschiedt, zooals Hij het
wil. En in de tweede plaats, laat ons steeds
bedenken, dat wij, menschen, niet in Gods werk
kunnen komen. Wij hebben te bidden voor het
afgedwaalde, wij hebben te waarschuwen en te
vermanen. Maar verandering brengen kunnen
wij niet. Als het, wat de Heere moge verhoeden,
met je broer verkeerd gaat, dan moeten wij
daarin berusten, kind. Die berusting leeren wij
in de leerschool des levens, maar méér nog in
die van het gebed.
HOOFDSTUK V.
„Kerel, weet je wel, dat je met je neus in de
boter gevallen bent
„Wat bedoel je met deze raadselachtige taal?"
vroeg Dolf aan zijn buurman.
„Over twee weken groote fuif, man. Dan is
de chef hier vijf-en-twintig jaar. Nog niet ge
hoord
„Hoe zou ik dat weten Ik ben hier nauwe
lijks."
„Dat is waar. Maar het zou kunnen, dat je
al op de hoogte was. Er wordt hier waarlijk
genoeg over gepraat, 't Zal ook een feest van
belang zijn. Niet dat officieele gedoe natuurlijk.
Speeches en cadeaux en weet ik wat meer. Het
feest is 's avonds. In besloten kring. Muziek
en zang en tooneelspel. Het personeel van de
zaak heeft een tooneelclub gevormd. Jammer,
dat je niet een maand eerder hier bent gekomen.
Dan was er nog wel een rol voor je geweest.
Wij hebben twee mooie stukken. Het wordt een
pracht avond, die natuurlijk besloten wordt met
een dansje. Zeg ik te veel, als ik beweer, dat
je met de neus in de boter gevallen bent
„Neen. Het begint tenminste heel aardig.
Maar ik zal eerst eens rustig toezien. Het is
alles nog zoo vreemd", meende Dolf, die voor
dien morgen voor het eerst bij Smeetsman Co.
werkte.
„Als ik je nu 'een goeden raad geven mag,
houd je hier niet op een afstand. Dat kon wel
eens verkeerde gevolgen hebben. Want daar
van zijn wij hier niet gediend. Wij nemen, dat
is Rotterdamsche gewoonte, nieuwelingen on
middellijk in den kring op. Maar wie zich op
zettelijk afzijdig houdt, loopt de kans, absoluut
genegeerd te worden", zeide de ander.
Inderdaad moest Dolf toestemmen, dat hij gul
en zonder eenige gereserveerdheid ontvangen
was, wel in tegenstelling met de streek, waarin
hij steeds had gewoond en waar men tegenover
vreemdelingen altijd eenige terughoudendheid
aan den dag legde, zoodat velen het er niet
wennen konden.
„Ho, ho, ik bén niet van plan, mij op den
achtergrond te houden", lachte Dolf. „Er lijken
mij hier leuke jongelui te zitten."
„Respect voor je opmerkingsgave. Zóó is het.
Er wordt hier hard gewerkt, dat moet je trou
wens wel, anders maak je kennis met de straat
keien, maar op zijn tijd wordt er geschertst en
gelachen. Op een enkele uitzondering na is het
hier een gezellig, leuk stel. Kniesooren heb je
natuurlijk overal. Maar die laten wij vanzelf
links liggen."
„Dat is ook het verstandigst", gaf Dolf toe.
„Met een begrafenisgezicht behoeven1 we niet te
loopen."
„Dat doet zij, die daar komt, zeker niet",
lachte de ander,
