Orgaan
voor de Zuidhollandsche en Zeeuwsche Eilanden.
Antirevolutionair
IN HOC SIGNO VINCES
FEUILLETON
No. 3671
WOENSDAG 27 AUGUSTUS 1930
45STE JAARGANG
Gemeenteraad.
Fa. W. BOEKHOVEN 5SONEN
/Lil® stukken voor de Redactie bestemd, Advertentiën en verdere Administratie, franco toe te asenden aan de Uitgevers
Brieven uit Amerika.
Van een arm dorp
dat rijk werd
Deze Courant versch?nt eiken WOENSDAG en ZATERDAG,
ABONNEMENTSPRIJS per drie maanden franco per post f I,- b3 vooruitbetaling.
B J1TENLAND b| vooruitbetaling f 8.50 per jaar.
AFZONDERLIJKE NUMMERS 5 CENT.
UITGEEFSTER
SOMMELSDIJK
Telef. Interc. No. 202 Postbus No. 2
ADVERTENTIËN 20 cent, RECLAMES 40 cent, BOEKAANKONDIGING 10 cent per regel
DIENSTAANVRAGEN en DIENSTAANBIEDINGEN f li- per plaatsing.
Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die if beslaan.
Advertentiën worden ingewacht tot DINSDAG- en VRIJDAGMORGEN 10 uur.
DE ADMINISTRATIEKOSTEN.
Telkens hoort men, dat het Rijk duurder
.werkt dan particuliere instellingen.
Is dat steeds waar
Wie kennis neemt van cijfers en feiten komt
wel eens tot een tegenovergestelde conclusie.
Althans bij de uitvoering der sociale verzeke
ringswetten is gebleken, dat de Overheidsor
ganen voordeeliger werken dan organen, die op
particulier initiatief zijn ingesteld.
„Patrimonium" wijst daar op.
Overgaande tot behandeling van de vraag, of
bedoelde bewering juist is, wijst het blad er op,
dat de administratiekosten van Rijksverzeke
ringsbank en Raden van Arbeid, die nog belast
zijn met allerlei statistische en andere werkzaam
heden, die ook de kleinere en de niet regelmatig
betalende werkgevers moeten aannemen, voort
durend zijn
gedaald
en thans voor de ongevallenverzekering minder
dan 30 pet. van de premie bedragen.
Na vermelding van eenige cijfers van Cen
traal Beheer betreffende de Centrale Landbouw-
Onderlinge in 1928/'29, gaat de driestar als
volgt verder
„De vraag, of de Sociale Verzekeringen
slechts uitgevoerd zullen worden door Over
heidsorganen mag
niet allen met het oog op de kosten
onder de oogen gezien worden. Wij zouden
ons kunnen voorstellen, dat men onder bepaalde
omstandigheden Overheidsorganen zou prefe-
reeren met het oog op de rechtszekerheid, ook
al werkten zij iets duurder. Omgekeerd kunnen
wij er zeer wel inkomen, dat men bedrijfsorganen
wil, om daardoor de samenwerking tusschen
werkgevers en arbeiders te bevorderen, ook al
is daarvan het gevolg, dat men minder goed
koop administreert.
I „Maar men heeft, vooral in een vroegere
periode,
op een heel onbillijke wijze
afgegeven op die dure Rijksverzekeringsbank,
op de dure Raden van Arbeid, Overheidsbeheer
heette
per se duurder.
Thans blijkt evenwel al meer, dat een groote
particuliere instelling als Centraal Beheer
volstrekt niet goedkoop
is. De critiek op de Rijksverzekeringsbank is
allengs verstomt. Soms had het zelfs den schijn,
alsof men over haar premieverlagingen
ietwat verstoord
„Met oppervlakkige leuzen als: „wat de Over
heid doet is duur en slecht", komt men er ook
in casu niet.
„Vermoedelijk zou de uitvoering van de ver
schillende Sociale Verzekeringen door een pu
bliek orgaan
administratief het goedkoopst
zijn.
„Maar het onkostenpercentage alléén beslist
de zaak niet.
„Laat men zich evenwel wachten voor on
juiste voorstellingen."
Het is goed, dat er tegenover allerlei fabels,
die telkens weer opduiken, óók eens een keer
de waarheid gesteld wordt.
Beste Vriend 1
Ge zult wel begrijpen, dat in een land als de
Vereenigde Staten van Amerika met zijn circa
120 millioen inwoners geen week of liever geen
dag voorbij gaat of men leest van moord en
doodslag. En de automobiel-ongelukkên met
doodelijken afloop zijn zoo talrijk als in geen
ander land ter wereld. Men kan nooit een
courant ter hand nemen of het vermeld zulke
gevallen, soms komen geheele families om, va
der, moeder en kinderen; dan door den trein
aangereden, dan weer doordat twee auto's tegen
elkander botsten, enz. De statistiek zegt, dat
er in de Vereenigde Staten in een jaar meer
menschen om 't leven komen door automobiel
ongelukken dan dat er Amerikanen in den We
reldoorlog zijn gevallen
Er wordt dan ook vooral bij onze Amerikaan-
sche moeders veel angst uitgestaan als de kin
deren met den auto weg zijn, en soms wat over
tijd thuis komen. Gelukkig, dat het telephoon-
gebruik hier regel is, en de kinderen bij eenige
vertraging even opbellen, dan is er weer ge
rustheid en klopt het hart weer wat langzamer
Maar buiten die auto-ongelukken is er ook
geen land ter wereld waar moord en doodslag
zoo erg zijn dan bij ons. En ook dit is weer te
begrijpen. Amerika is een land van emigranten.
Uit alle landen der wereld zijn hier menschen.
En onder emigranten zijn alle soorten van
menschen. Het gehalte is er in de laatste jaren
niet beter op geworden. In de dagen van de
Pelgrims en later in 1830 emigreerde men om
godsdienstvrijheid. Dat was een geheel ander
volk, dan wat later de Staten binenkwam. Later
kwamen de meesten om „lotsverbetering". Ja
dit woord is eigenlijk niet goed, maar dan toch
om een betere levensverhouding. En het juist
dien eisch, om betere levensverhouding wat die
laatste emigranten zooveel doet verschillen van
de vroegere. Want dien eisch is onbegrensd. Als
men in Europa arbeider was, wil men hier
werkgever worden. En daar is op zichzelf niets
tegen, als dit in een ordelijken weg kan, maar om
dit te verkrijgen offert men dikwijls alles op.
Men is schier dag en nacht in de weer om dien
dollar machtig te worden. Vrouw en kinderen
worden geëxploiteerd op een soms onverant
woordelijke manier. Als het gouvernement geen
wetten stelde, zou er voor het kind geen tijd
zijn om naar de school te gaan. En dit alles
niet om een bestaan te hebben, maar zooals het
hier genoemd wordt „to make money", om geld
te maken. Ge zult wel begrijpen, dat de gees
telijke factoren hier schromelijk onder lijden,
en er in vele gevallen van de opvoeding der
kinderen niet veel terecht komt. Negentig pro
cent van die kinderen krijgt onderwijs in de
openbare scholen van Amerika, wat natuurlijk
geen inrichtingen zijn, waar aan de geestelijke
behoefte kan voldaan worden. 40 procent gaat
nooit naar een catechisatie of Zondagsschool.
Geen wonder, dat wij als natie achteruit gaan
en moord en doodslag hand over hand toenemen.
Dan hebben wij hier nog veel menschen, die
hier om de een of andere reden heen gevlucht
zijn. En velen van die komen ook hier dikwijls
met den strafrechter in aanraking.
Opmerkelijk is het, dat vele moorden
een gevolg zijn van onzedelijkheid. Koelbloedig
vermoord men het meisje, waarmede men even
van te voren hartstochtelijken omgang had. En
dit is ook niet te verwonderen. Zijn Eerw. wijlen
Ds. Pierson heeft in een boekje geschreven, dat
ongeoorloofde verhoudingen tusschen man en
vrouw in zijn wezen moord is. Men wil de
gevolgen van die ongeoorloofde verhouding niet,
en daarom moet men tot moord overgaan. Meer
dan ooit hebben wij in Amerika behoefte aan
voorlichting op sexueel gebied. Er wordt zoo
veel onwetend gezondigd. Zoovele jeugdigen
I zelfs van Christenouders volgen hier hun eigen
j weg. Vader en moeder schijnen blind te zijn
voor de groote gevaren, die hun kind omringen.
Vele moordenaars waren nooit op den electri-
schen stoel gekomen als hun ouders hun in hun
jeugd gewezen haden op hun heiligen plicht als
jongens en' meisjes. Maar zonde baart zonde.
Ook in dien weg is er een ontwikkeling, maar
het is een ontwikkeling, die op den dood uit
loopt. Een oude dominee kwam bij een grooten
Westerschen boer op visite, 's Avonds voor hij
naar huis ging vroeg de boer hem of de dominee
zijn veestapel eens wilde zien. Ja dat wilde hij
wel. En alles was daar up to date. Om het
hoekje van de groote schuur stond een groote
volbloed stier van een ton zwaar, een pracht-
dier. Al zijn koeien waren geregistreerd en van
het beste soort, tot zelfs zijn varkens en kippen
waren prachtdieren en glinsterden tegen het
electrisch licht in. Het kon niet beter Het was
dan ook de trotsch van dien boer.
Maar toen zij weer in huis kwamen zei de
dominee: „Nu heb ik alles gezien, behalve je
kinderen. Waar zijn die „Wel, die zijn al
groot, dominee, die moeten maar voor zichzelf
zorgen. Als zij een maal 17, 18 en 20 jaar wor
den, kun je ze niet meer in huis houden."
De dominee wees hem er op, hoe verschrik
kelijk het is wel te weten waar je varkens en
je kippen zijn, maar niet te weten waar je kind
is. Dominee zei: „Ook uw kind is geregistreerd,
en je hebt bij die registratie een belofte afge
legd, ze te doen en te helpen onderwijzen in
de leer, die naar de godzaligheid is." „Ja, do
minee, maar daar komt heel wat voor kijken.
Daar ben ik onbekwaam toe." „Geen wonder,
zegt de grijze leeraar, „je boekenkast staat vol
over jej stamboekvee, maar je hebt niet een
boekje wat je voorlichten kan hoe je kind den
weg des heils voor te houden. Blijkbaar houd
je je meer van je vee dan van je kinderen
De oude leeraar had gelijk. Duizenden en nog
eens duizenden menschen gaan verkeerd, omdat
vader en moeder hen het noodigste onthouden
hebben.
Tot de volgende week.
Je AMERIKAANSCHE VRIEND.
Openbare vergadering van den Raad der
gemeente SOMMELSDIJK op Vrijdag
22 Augustus 1930, n,m, 2.30 uur.
Tegenwoordig alle leden.
De Voorzitter, wethouder Mijs, opende bij
afwezigheid van den Burgemeester, die met ver
lof is, de vergadering met gebed. Hierna worden
de notulen der vorige vergadering gelezen en
onveranderd vastgesteld.
Mededeeling wordt gedaan van: een bericht
van Ged. Staten, houdende verdaging van de
beslissing op het raadsbesluit tot ondershandsche
aanbesteding verbouw woning Voorstraat A 210
tot woning voor het schoolhoofd.
De VOORZITTER deelt mede, dat dit ver
moedelijk in verband staat met door ingezetenen
bij Ged. Staten daartegen ingebrachte bezwaren.
De heer JOPPE (V.B.) vraagt of het be
zwaarschrift om advies is geweest.
De VOORZITTER antwoordt bevestigend en
zegt, dat B. en W. geantwoord hebben in over
eenstemming met de bedoeling van den Raad.
In geheime zitting zal hierover nog een en ander
worden gezegd.
Van de Nederlandsche Vereeniging tot Be
scherming van Dieren is eën verzoek ingekomen
tot het opnemen van een bepaling in de bouw
verordening om bij eventueel voorkomende bran
den in schuren de dieren zoo vlug mogelijk los
te kunnen maken.
B. en W. stellen voor op dit verzoek niet
in te gaan. Aldus wordt besloten.
Een verzoek om afschrijving van hondenbe
lasting kan eerst later in behandeling worden
genomen.
Van een comité, dat zich ten doel stelt een
kinderschoolfeestje te organiseeren is een ver
zoek ingekomen om een hoofdelijke bijdrage per
kind van 25 cent.
De VOORZITTER deelt mede, dat dit schrij
ven eerst kort geleden is ingekomen en B. enW.
zoodoende geen overleg meer hebben kunnen
plegen met het comité. B. en W. stellen evenwel
voor, eene bijdrage toe te kennen tot een maxi
mum bedrag van 200.—. Met de commissie
zal evenwel worden overeengekomen, dat de gel
den niet anders mogen worden besteed dan in
overleg met de hoofden van scholen.
De heer LE COMTE (S.G.P.) verklaart zich
tegen het houden van een schoolfeestje. Indien
het de bedoeling is de kinderen te trakteeren,
dan is hij voor het voorste.l. Het moet geen ver
kapte kermis worden.
De VOORZITTER zegt, dat hem het juiste
onderscheid ontgaat tusschen een schoolfeestje
en traktatie der kinderen.
Weth. DIJKERS (A.R.) merkt op, dat het
de bedoeling van B. en W. is om niet een
blanco crediet aan het comité te geven. Van
daar het overleg met de schoolhoofden.
De VOORZITTER merkt op, dat het school
feestje niet behoeft beperkt te blijven binnen de
schoolmuren. Er is niets geen bezwaar tegen,
dat de kinderen een optocht door de gemeente
houden. Het is ook de bedoeling van B. en W„
dat het tot een kinderfeestje beperkt blijft en
geen kermis wordt.
De heer BLOK (S.D.A.P.) zegt er niet op
tegen te zijn, dat den kinderen een aangenamen
dag zal worden bezorgd. Het moet evenwel geen
groot opgezetten dag worden tot propaganda
voor de Oranjeliefhebbers.
De VOORZITTER deelt mede, dat het niet
zonder meer een aangenamen dag moet zijn voor
de kinderen. De 50ste verjaardag van H. M. de
Koningin is voor het geheele Nederlandsche volk
een heuglijk feit. Er is een Oranjefeest bedoeld
voor de kinderen liefst in eenvoudigen vorm.
Weth. DIJKERS meent te moeten opmerken,
dat het inderdaad een dag moet worden om de
kinderen te wijzen op de groote voorrechten, die
Nederland geniet door het bezit van een Oranje
huis, zooals wij dat in Nederland mogen be
zitten. Het moet evenwel een kinderfeest blijven.
De heer BLOK wil hierover geen debat
voeren.
Weth. DIJKERS: „Dan hadt U uw mond
moeten houden
De heer KOOTE (S.D.A.P.) vindt de hou
ding van B. en \J/. erg zonderling. Toen hij
voorstelde aan de kinderen schoolpantoffeltjes
te geven, waar de kinderen een heelen winter
genot van konden hebben, is dit van de hand
gewezen. Om de kinderen nu één dag te ver
maken wordt wèl een crediet toegestaan.
De VOORZITTER zegt, dat daartusschen
een zeer groot verschil bestaat, doch wenscht
daarop niet nader in te gaan.
De heer LE COMTE merkt nog op, dat zijn
bezwaren andere zijn dan die van de heeren
Blok en Koote.
Met algemeene stemmen wordt besloten tot
aanvaarding van het voorstel van B. en W.
Van den autobusondernemer Th. van de Klun-
dert is wederom een verzoek ingekomen tot het
ontvangen van een subsidie uit de gemeentekas.
B. en W. nemen tegenover dit verzoek een
welwillende houding aan, omdat zij de autobus
dienst van genoegzaam belang achten voor het
eiland. Zij wenschen evenwel alleen dan subsidie
te verleenen, wanneer de onderneming staat of
valt met cle subsidie. Zij stellen voor op het
verzoek afwijzend te beschikken en er later
eventueel op terug te komen.
De heer JOPPE vermoedt, dat wanneer tot
later wordt gewacht, het dan wel eens te laat
kon worden.
De VOORZITTER zegt, dat B. en W. wel
subsidie willen geven, doch alleen dan, wanneer
deze werkelijk noodzakelijk is. Eerst moeten we
een exploitatie-rekening zien.
De heer SLIS (C.H.) is ook voor subsidie,
wanneer het winstsaldo eventueel niet groot ge
noeg is.
De heer BLOK zegt, dat door den onder
nemer reeds verschillende concessies aan ge
meentebesturen zijn gedaan, ten einde de subsidie
maar te bemachtigen. Hij is wel voor beperkte
Zondagsdienst, maar in verband met ziekenbe
zoek op Zondag vindt hij het niet goed, dat de
bus alsdan in het geheel niet zal rijden.
Weth. DIJKERS merkt op, dat de heer Blok
de zaken gaat verwarren. Bij onderscheiden ge
meenteraden werden bezwaren geopperd tegen
den Zondagsdienst. Het is zeer te prijzen, dat
van de Klundert deze dan ook in den vervolge
laat vervallen.
Het voorstel van B. en W. wordt met alge
meene stemmen aangenomen.
Ter kennis van den Raad wordt gebracht de
door
H. KINGMANS.
38)
„Ik ben blij, dat het geval niet erg is", ver
volgde hij. „Ik denk, dat ge vóór mijn vertrek,
over een week, weer klaar bent."
„Vertrekt u dan al vroeg Hertha ver
wonderd.
„Over vijf, zes dagen. Voor een maand komt
er dan een plaatsvervanger. Daarna word ik de
dokter van Zeeduin en Landdorp."
Hij zag bij deze mededeeling Hertha diep in
de oogen en bespeurde tot zijn vreugde, dat zij
het gelaat afWendde.
„Wordt u hier dokter vroeg Hertha nauw
hoorbaar. Het hart klopte haar tot in de keel.
„Verbaast u dat?" was de wedervraag. „Oom
heeft het steeds gewild. Het lijkt mij ook de beste
oplossing. Tenminste wanneer u er zich mee
vereenigen kunt", voegde hij er, met oogen,
tintelend van ondeugendheid, aan toe.
„Naar mijn oordeel zal wel niet gevraagd
worden meende Hertha.
„Dat moet u niet zeggen. Ik
Tot groote verlichting van Hertha verscheen
op dat oogenblik juffrouw Saaman in het ver
trek, zoodat hij het gesprek afbrak en met veel
tegenwoordigheid van geest over haar ziekte
sprak, om vervolgens spoedig afscheid te nemen.
Hertha kon zich niet herinneren, ooit zulk een
zwaren nacht te hebben gehad, als op dien
avond volgdeZij streed eën ongekend he-
vigen strijd, waarin Frederik van Binsbergen en
Alfred van Stralen een rol speelden. De grootste
rol speelde aanvankelijk evenwel de verleider
van den beginne. Tot nat van tranen, Her-
tha's oogen omhoog staarden en zij stamelde:
„O, Heere, laat mij U niet ontrouw worden."
Dan besefte zij ook de werkelijkheid: zij zou
niet lang meer in Zeeduin zijnEn dat
voelde zij bijna nog als de grootste smart
HOOFDSTUK XVIII.
De schipbreuk.
Het leven ging zijn gewonen gang. Het voor
jaar was verstreken. En de zomer, die zeer veel
pensiongasten in Zeeduin gebracht had, was
eveneens verstreken. Het gure jaargetijde, met
zijn ruwe vlagen, had intrede gedaan.
Het leven ging zijn gewonen gang. Het be-
teekende ook, dat het werk werd voortgezet.
Er mochten tijdens het zomerseizoen eens enkele
leerlingen zijn, die de Zondagsschool verzuim
den, over het algemeen was er zeer getrouw be
zoek, terwijl Hertha steeds even trouw op haar
post was en ook de opvolger van Van Bins
bergen meer en meer voor zijn taak berekend
werd.
Het leven ging zijn gewonen gang. En het
werk werd voortgezet. Geen enkele maal werd
verzuimd, één avond in de week, in het Evan
gelisatiegebouw een dienst te houden. En de
opkomst was boven verwachting.
Het leven ging zijn gewonen gang. De zware
grieptijd, die als een beklemming over de dorpen
had gelegen, was wel niet geheel in het vergeet
boek geraakt in gezinnen en families waren
leege plaatsen ontsfèan maar de gang van
het leven eischte de menschen toch op. En al
was de nieuwe dokter niet als de oude, zoodat
over dokter Van Leeuwen nog wel gesproken
werd, zeker was, dat ook dokter Van Stralen
langzamerhand een plaats in de harten der men
schen ging innemen.
Men kon het alleen slecht in hem dragen, dat
hij ongetrouwd was en bleef. Een dokter be
hoort getrouwd te wezen, zoo werd geoordeeld.
Even, heel even, was er een gerucht gegaan
men weet soms zelf niet, waar het vandaan
komtdat dokter Van Stralen en zuster
Van Landen wel eens een paar konden worden.
Misschien was de wensch ook de vader der
gedachte, want men zou zulk een verbintenis
gaarne gezien hebben. Maar het praatje stierf
weg. Want er gebeurde niets. Dokter en zuster
werden nooit samen op den weg gezien. Alleen
zoo nu en dan bij patiënten, maar daarna ging
elk zijns weegs. Eén patiënt wist later zelfs te
vertellen, dat de zuster, toen de dokter haar
voorstelde, met hem mee te gaan, had geant
woord, dat zij voorloopig nog werk had. Het
werk had bestaan in het maken van een praatje
van wel een kwartier lang
De patiënt had het goed opgemerkt.- Met
pijnlijke nauwgezetheid en nauwkeurigheid ver
meed Hertha elk samenzijn met den jongen
dokter, koesterende de stille hoop, dat hij zijn
liefde voor haar begraven zou; mogelijk wel een
ander tot vrouw zou nemen.
Nog tijdens haar ziekte in de dagen van den
grieptijd was zij begonnen met zich op een
afstand te houden, haar toch voor hem kloppend
hart als in een pantser gevat houdend. Met
veel tact had zij juffrouw Saaman verzocht,
steeds in het vertrek aanwezig te zijn, als de
dokter er vertoefde. Na haar herstel had zij een
week vacantie genomen, terwijl zij de zomer-
vacantie zóó had weten te schikken, dat zij eerst
drie weken vertrok en onmiddellijk daarop hij
drie weken, zoodat zij zes weken elkaar niet
ontmoetten. En ook daarna zorgde zij angst
vallig, dat er niet de minste toenadering kwam.
Tóch gevoelde Hertha levendig, dat dit spel
op den duur niet vol te houden was. Alfred
van Stralen zou niet een man zijn, wanneer hij
er op een gegeven moment niet een eind aan
maakte. Bovendien schold zij zichzelf voor laf,
om zóó te spelen met een achtenswaardig per
soon, op wien voor het uiterlijk niets aan te
merken viel. Zij kon haar eigen houding niet
goed verklaren. Zij begreep, dat het haar plicht
was, den dokter af te wijzen, indien hij zich
mocht verklaren. Maar dat beteekende, dat zij
een gevoelige snaar van haar hart brak, omdat
haar hart naar hem uitging. En a 1 s het eens
zoo ver kwam en zij hem afwees, dan was het
haar plicht, Zeeduin vaarwel te zeggen. Dan
zou samenwerking niet meer mogelijk zijn en zij
zou die ook niet begeeren. Dan zou zij moeten
verlaten het dorp, dat haar lief geworden was
en waar zij nog zooveel kon doen.
Al die overwegingen leidden Hertha er toe,
om nu al maandenlang schuilevinkje te spelen.
Nauwkeurig lette zij op de levensgewoonten van
dokter Van Stralen en op de tijden, waarop hij
zijn patiënten bezocht, voorkomend, met hem
samen te zijn. Als hij in Zeeduin was, bezocht
zij Landdorp en omgekeerd. Alleen in heel en
kele gevallen moesten zij sam'en bij een zieke
zijn. Maar dan was er steeds gezelschap, terwijl
Hertha er zorg voor droeg, dat zij altijd nog
iets te verrichten had, als de dokter vertrok.
Op den duur evenwel moest de strakgespan
nen draad breken. Steeds bespeurde Hertha met
welk een eigenaardigen blik hij haar aanzag;
een blik, waarin zich ook stille verwijten ver
toonden. Eenmaal, Hertha voelde het met wisse
zekerheid, zou het moment komen, waarop hij
zich verklaren zou. Al maar trachtte zij dat
oogenblik te verschuiven, willende, dat het niet
zou komen. Zij voelde het als een grenzenlooze
lafheid, geheel in strijd met haar krachtig ka
rakter.
Maar zij zag er tegen op hem pijn te doen.
Omdat zij hem liefhad met een sterke liefde.
En omdat zij het dorp en haar werk liefhad.
En stond zij wel geheel zuiver Met angst
dacht zij er wel eens aan. Was daar niet vaak
een stem, die haar toefluisterde, dat zij het toch
wel doen kon, al was de levensbeschouwing van
dokter Van Stralen dan een andere dan de
hare Had hij eigenlijk wel een positieve le
vensbeschouwing Was hij niet meer een twij
felaar Had hij niet gezegd: „a 1 s" Was het
dan niet mogelijk, dat zij hem op den rechten
weg bracht
Als zulke overleggingen in haar opkwamen,
stroomde het bloed haar naar de wangen. Dan
voelde zij ook onmiddellijk; dat zij niet op den
^rechten weg was
De zomer was verstreken. En met ruwe
vlagen had de herfst zijn intrede gedaan. Het
strand lag eenzaam en verlaten. De getrouwe
dagelijksche bezoekers van vroeger kwamen
niet meer: dokter Van Leeuwen lag op het kerk
hof en zijn vrouw had zich teruggetrokken in
een kleine woning in Landdorp; éénmaal per
week op een vasten dag, bezocht zij het graf
van haar man; maar zij was gelijk een schim.
Eenzaam en verlaten lag het strand. En de
zee beukte met haar golven, die hooger werden.
De wind stak op. Met steeds fellere hevigheid.
Hertha liep, de fiets aan de hand, door het
dorp. Zij had niet tegen den harden wind, die
recht uit zee kwam, op kunnen tornen.
„Gaat het niet, zuster?" vroeg Krijn Ver
meulen, die juist passeerde.
„Wat een wind, schipper. Wat een wind
„We krijgen dik storm, zuster".
Storm Hertha schrok er van. Zij had nog
nooit een storm meegemaakt aan de zeekust.
En hier zei de schipper van de reddingsboot
het kalmweg: „Wij krijgën dik storm."
„Kan het gevaarlijk worden, schipper vroeg
zij, wel wat naief.
Krijn Vermeulen nam het haar niet kwalijk.
„Het kan, zuster", antwoordde hij. „Voor
loopig moet elk schip hier maar uit de kust
blijven. Als dat niet gebeurt, zullen wij er wel
op uit moeten, 'k Heb het al tegen de vrouw
gezegd. En een paar van mijn mannetjes zitten
al met hun kijker op het duin achter de loods.
Gegroet, zuster, 'k Moet gaan telefoneeren. 't
Hoofdkantoor heeft me opgebeld. Aan den
„Hoek" moet het geducht spoken."
Wijdbeensch, als zeelieden plegen te doen,
liep Krijn Vermeulen verder, even nagestaard
door Hertha, die bewondering gevoelde voor
de kalmte, waarmede de schipper sprak: „Als
dat niet gebeurt, zullen wij er wel op uit moe
ten." Alsof hij ontbijten ging 1
(Wordt vervolgd).
