Antirevolutionair
Orgaan
voor de Zuidhollandsche én Zeeuwsche Eilanden.
Hfl-JH'ILHEED
IN HOC SIGNO VINCES
No. 3578
ZATERDAG 5 OCTOBER 1929
44ste JAARGANG
EERSTE BLAD.
Uw kennisse Gods.
Op den Uitkijk.
PRUII
Fa. W. BOEKHOVEN A ZONEN
Het nadrukken van den Inhoud van dit Blad is verboden overeenkomstig de Wet op het Auteursrecht.
VIL
Als we iets van God weten, komt
dat, omdat de Heere zulks w i 1. Als
Hij ons niet de vermogens had
geschonken om te beseffen, om waar
te nemen, en niet de gave had inge
schapen van te kunnen kennen, wij
zouden zelfs van het bestaan Gods
niets afweten.
Al leefden we dan in een nog zoo
mooie schepping, omgeven van weelde
en pracht in dieren- en plantenrijk, we
zouden van Gods bestaan niets ver
moeden.
y Maar Hij zelf gaf ons oog en oor.
Jat is Z ij n daad. Daarmee gaf Hij ons
de vermogens om te zien en te
h o o r e n. Dit is zeer eenvoudig op
gemerkt, maar niettemin nuchtere
waarheid. En een waarheid, die
dóórgaatals God ons ziende
maakt, dan zien we en als Hij ons
hoorende maakt, dan hooren we.
En indien Hij dat niet doet, welnu,
het is duidelijk, dan blijft het zoowel
i n ons als o m ons stikdonkere nacht
en een stilte van het graf.
De Heere gaf ons oog en oor en in
verband daarmee het verstand om te
kunnen waarnemen. Dat vermogen heeft
Hij in ons gelegd. Buitengewone schit
terende gaven, bij des menschen schep
ping in hen ingeplant. De menschelijke
natuur bezit dan die gaven. Laat het
zijn ;thans door de zonde verzwakt,
maar toch bezit de mensch als mensch
de gave om te kennen, om waar te
nemen.
De mensch kan dus kennen,
waarnemen.
Dat is scheppingsordinantie.
Omdat die gave krachtens zijn schep
ping hem eigen is, is des menschen
verantwoordelijkheid zoo ont
stellend groot.
Bezit de mensch nu eenmaal de gave
van te kunnen kennen, dan komt
de vraag, of het wel mogelijk zou zijn.
God den Heere te kennen op een ma
nier, niet overeen komstig zijn
wil. Of dat het veeleer zóó staat, dat
God slechts kenbaar is, voor zoover
Hij Zich laat zien of laat hooren.
Als we deze tweeërlei „kennis" tegen
over elkaar plaatsen, maken we g e e n
vreemde tegenstelling. Ga zelf maar
naHoe dikwijls lust het u niet dingen
om u heen waar te gaan nemen, al
naar het u gevalt. Ge gaat uw grond
onderzoeken of laat dien onderzoeken,
om te weten, welke producten ge het
best telen kunt, of wat aan uw bodem
dient toegevoegd, teneinde voor het
door u gestelde doel geschikt te wezen.
Ge onderzoekt dat, ge hebt dat in uw
macht. Tegen uw onderzoek kan het
monster grond, dat onderzocht wordt,
zich niet verzetten. Trouwens, zoo is
het met velerlei stof, die door den
mensch kan worden onderzocht. Zoo
kunt ge ook de plantenwereld waar
nemen en tot op zekere hoogte geldt
dit ook van het dier. Zeer veel om ons
heen in Gods schepping valt onder de
waarneming van den mensch, onder het
bereik van zijn kennisse, zonder dat
de dingen zelf zich tegen het gekend-
worden door den mensch zich kunnen
verzetten. Zelfs het ruime hemelrond
met het starrenfirmament valt onder de
waarneming van den onderzoekenden
mensch, die mits geloovig het
hoort vertellen met blijden mond van
Gods heerlijkheid.
Maar nu de m e n s c h Och, zegt
ge, ook de mensch valt vrijwel onder
het bereik der menschelijke kennisse.
Bij eenig nadenken evenwel, zult ge
tot de conclusie komen, dat slechts in
geringe mate de kennisse van den eenen
mensch over den anderen aanwezig is.
Zeker, er zijn zulke naturen, die geen
geheimen kennen, en met heel hun
innerlijk-zijn te koop loopen. Maar de
meeste menschen doen dit niet. Zij
openbaren zich slechts in zeer intiemen
kring. Want de mensch heeft wel het
vermogen zich te doen kennen door
zijn medemensch, maar hij kan zijn
innerlijke wezen ook verbor
gen houden. Zelfs bewijzen de
veinsaards, dat de mensch in dit op
zicht zelfs zijn naaste rhisleiden kan.
En voor de rechtbank blijkt dikwijls
het vermogen van den mensch zich
verborgen te houden.
Neen, het valt niet mee den mensch
te kennenOok hij moet zich laten
kennenEn als hij dat niet doet, kunt
ge wel wanen, hem te kennen en poogt
ge zijn wezen misschien wel te be
schrijven, maar uw beschrijving berust
op f a n t a s i e en blijft roman. De
mensch moet zich aan uopenbaren,
wilt ge kennisse van hem opdoen.
Sterker is dit bij de engelen-
wereld.
We gelooven, dat er engelen zijn en
ook, dat ze hun werk hebben. Van
enkele engelen zelfs zijn we, wat hun
werk betreft, tamelijk goed op de hoogte.
Enkele toch kennen we bij nameMi
chael en Satan, bijvoorbeeld. Vooral
Satans arbeid kennen we uit de Heilige
Schrift en uit onze eigen levenspraktijk.
En voor zoover zich engelen aan men
schen hebben geopenbaard, zooals de
Bijbel ons enkele gevallen meedeelt,
bekwamen die menschen ook kennisse
der engelenwereld. Maar overigens
hebben wij, menschen, geen middel
om iets te weten te komen van de
engelen. De regel is, dat engelen zich
niet openbaren, maar zich verborgen
houden. En tegenover dat zich-ver-
borgen-houden staan wij machteloos.
Nu kunnen wij wel pogen toch tot die
wereld der engelen door te dringen,
maar, wijl ons daartoe alle vermogen
ontbreekt, berust alles, wat we daar
omtrent m e e n e n te weten te komen,
op fantasie. We moeten onze ver
beelding te werk stellen, om ons
zelve z.g. kennisse der engelen bij te
brengen. De kunst heeft op allerhande
manier gepoogd beeltenissen van en
gelen ons te vertoonen. Maar zeoals
van zelf spreekt alles ijdele fantasie.
Zoolang de engelenwereld zich voor
menschen verbergt, zich niet
openbaart, dringt onze kennisse
van die wereld niet verder door.
Maar wat we omtrent de kennisse
van den mensch en die van den engel
opmerkten, klemt in veel sterker mate
ten opzichte van het G o d d e 1 ij k e
Wezen.
Alle middel om Hem te kennen zou
ons ontbreken, als Hij, de Schep
per, ons dat middel niet schonk.
Hij moet het willen, dat wij Hem
kennen!
Van dien Souvereinen wil hangt
alles af
Ook onze Godskennis e.
Al uw keflnisse van God, uw we
tenschap van Hem, bezit ge, voor zoo
ver de Heilige dat w i 1.
Hij moet, |m.a.w., u Zelf deze kennisse
geven!
Nog anders Hij moet Zich dan niet
verborgen houden, maar Hij moet
Zich aan u openbaren!
De openbaring Gods schenkt
ons het middel Hem te kennen.
En in Zijn souvereiniteit heeft het
Hem behaagd Zich te openbaren.
Met die openbaring heeft de Heere
de bedoeling, d a t wij Hem kennen
zouden.
Van die openbaring heeft de mensch
dus wel notitie te nemen.
Laat hem die openbaring onver
schillig; ergert hij zich mis
schien aan die openbaring, de G o d
der openbaring zal eenmaal, ondanks
zijn onverschilligheid en ergernis, zijn
Rechter wezen.
Maar niet alleen, dat de mensch
schuldig is notitie te nemen van de
openbaring zijns Gods, maar hij heeft
die zelf-openbaring Gods ook te aan
vaarden, z o o a 1 s ze is. Hij moet
die openbaring Gods niet wonder
lijker willen maken, door ze met aller
lei menschelijke franje te omhangen
hij mag die openbaring Gods ook
niet geringer achten, dan ze wer
kelijk is. De openbaring Gods is nu
eenmaal G o d d e 1 ij ken alle men-
schelijk pogen, om daaraan t o e óf
daaraan a f te willen doen, is en blijft
majesteitsschennis.
God den Heere moet aanvaard, als
Hij zich openbaart als een God, die
met doornen en muren k a s t ij d t, of
den most en de wol en het vlas weg
rukt en ophouden doet alle vroo-
lijkheid op de sabaten en hoogtijden
en verwoest de wijnstok en vijge
boom(Hosea 2 5—12).
Maar ook Hem aanvaardend, als Hij
Zich openbaart als de 1 o k k e n d e,
die naar het hart spreekt, die Zijn
kind veilig leidt door de dorre
woestijn des levens, die w ij n g a a r-
d e n geeft en het dal Achors in een
deur der hope verandert, die z i n-
g e n doet na de uitleiding uit het
diensthuis, die een verbond sluit
met de Schepping ten genoege Zijner
bruid(Hosea 2 1319).
De openbaring Gods aanvaarden,
z o o a 1 s Hij die belieft te schenken.
Zóó alleen wordt L o-Ruchama, niet-
ontfermd, tot een R u c h a m a, ont
fermde en L o-Ammi, niet-mijn-volk,
tot A m m i, mijn volk.
Zóó betuigt het volk, dat Gods open
baring aanvaardtO, m ij n G o d
(Hosea 2 22). V
die wefen hef nog nief,
maar over den smaah van
fwisf men nief'
GROSSIER:
Firma A. L. VEftBftUGGE
MIDDELHARNIS.
Deze Courant verschjnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
ABONNEMENTSPRIJS per drie maanden franco per post f 1.- bl vooruitbetaling.
BUITENLAND bl vooruitbetaling f 8.50 per Jaar.
AFZONDERLIJKE NUMMERS 5 CENT.
UITGEEFSTER
SOMMELSDIJK
Teief. latere. No. 202 -ij Postbus No. 2
ADVERTENTIËN 20 cent, RECLAMES 40 cent, BOEKAANKONDIGING 10 cent per regel
DIENSTAANVRAGEN en DIENSTAANBIEDINGEN f 1.- per plaatsing,
Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die >1 beslaan,
Advertentiën worden Ingewacht tot DINSDAG- en VRIJDAGMORGEN 10 uur,
Onlangs ontmoette ik een jonge man en kwam
met hem in gesprek over verschillende dingen,
waarover men zooal in een trein in gesprek
kan raken.
Hij was nog al bereisd, was van huis uit een
Duitscher en wist over verschillende landen te
praten. Zoo tusschen e'en stroom van woorden
ving ik een opmerking op, waarover ik een
oogenblik nadacht. Hij zei zoo, dat hem daarom
Holland boven andere landen aanstond, omdat
hier „vrijheid" bestond.
Onder dat woord „vrijheid" verstond hij dan
alles mogen doen wat den mensch aanstaat,
zonder dat de overheid je op de hielen zit.
Toen ik hier wat dieper op inging bleek me
al spoedig, dat vrijheid en losbandigheid bij
hem zoo ongeveer hetzelfde beteekende.
Ik weet niet of het waar is wat hij zei, dat
men in andere landen meer gebonden is dan in
Nederland. Wanneer je zoo eens nagaat wat
de bladen over allerlei toestanden in het bui
tenland schrijven, dan krijg je wel eens den
den indruk, dat men in andere landen de men
schen zoo niet meer dan toch zeker ook niet
minder vrij laat in hetgeen ze doen en laten
willen dan in Holland. En bij ons wordt in de
linksche Pers telkens weer ach en wee ge
klaagd over de puriteinsche gebondenheid,
waarmee de regeering het volk aan allerlei be
palingen bindt.
Hoe dit zij, ik geloof zeker, dat we er niets
minder om zouden zijn wanneer de Overheid
in sommige opzichten wat strenger optrad en
aan sommige dingen wat beter paal en perk
stelde.
Zeker, we zijn het volk der „klassieke vrij
heid".
En we dragen dien naam met eere en zullen
er voor waken dat we dat blijven.
Maar bandeloosheid is geen vrijheid meer
Bandeloosheid is de ontaarding der vrijheid.
Nu is het zeker voor de overheid zeer moei
lijk om in de vrijheid der burgers in te grijpen.
De persoonlijke vrijheid van beweging, van doen
en laten is een teere zaak.
En de grens hoe ver de overheid mag gaan,
is dikwijls moeilijk aan te geven. Maar dat is
toch zeker, dat zij een dure roeping heeft ten
aanzien van het publieke leven.
En op dit terrein mag van haar meer ver
wacht worden dan zij doet.
Ik las pas nog, dat het boek, dat in ons land
zulk een opgang maakte, het oorlogsboek; „Van
het Westelijk front geen nieuws", door Mus
solini in Italië verboden is. Het was al gedrukt
en klaar om uitgegeven te worden, maar er
komt niets van.
Nu weet ik wel, dat we hier iets dergelijks
gehad hebben met dat beruchte boek van den
Eranschen schrijver Barbusse; onze regeering
verbood den verkoop van dat boek, maar men
zegt, dat wie het hebben wil, er heel gemak
kelijk aan kom'en kan. Dat is weer iets speci
fieks Hollandsch, een halve maatregel, die den
verkoop van dat boek in de hand gewerkt
heeft en dus het tegenovergestelde doel be
reikte.
Overigens is ons volk wel zoo vrij als een
vogeltje in de lucht.
De nieuwe bioscoopwet is tot nu toe niet veel
meer dan een mislukking. Van een strenge cen
suur is geen sprake. En zoo zijn er meer din
gen op te noemen, waarbij de lakschheid der
regeering schril aan den dag treedt.
Dezer dagen las ik een artikeltje, waar boven
stond: „Een Mussolini gevraagd". In dit artikel
werden rake ding'en gezegd. Uit het „Paedago-
gisch Tijdschrift" haalt de schrijver o.m. het
volgende aan„Voor sommige zaken, als
schouwvensters, spoorboekhandel en adverten
tiepagina's zou het m.i. niet nadeelig zijn, als
er een soort censuur-Mussolini was. Want de
dagelijksche suggestie van een advertentie van
een uitgestald boek of plaat oefent invloed uit
ten goede of ten kwade. Wie tegenwoordig
de straten der groote steden doorgaat, heeft
aanleiding genoeg om zich te ergeren en de
verzuchting te beamen. Overal etalage's met
producten van onze onvolprezen boekdrukkunst,
helaas van het minste allooi. Als paddestoelen
rijzen dergelijke zaakjes in allerlei stadswijken
uit den grond. Allerlei soort plaatwerken, tijd
schriften, schunnige weekblaadjes met veel heel
en half naakt hangen daar te kijk. Zou daar
niets tegen te doen zijn? Zulke zaken specu-
leeren op het laagste in den mensch, op wat
moreel neerhaalt en besmet. Die etalages trek
ken natuurlijk ook de aandacht van onze kin
deren. En 't gevaar is niet denkbeeldig, dat ze
er eens blijven kijken en eens lezen de dubbel
zinnigheden, die er bij de pikante plaatjes ge
drukt staan. Wat voor indruk moeten de kin
deren wel van ons, groote menschen krijgen,
als ze zien, dat zóó iets, zulke plaatjes voor
ons gedrukt worden en onder ons gangbaar zijn?
En als ze daar staan te kijken, misschien
laten we het hopen met nog iets anders in
het hart dan verwondering over 't rare, en ze
hooren dan eens van volwassen toeschouwers
opmerkingen, die hun ziel vergiftigen, hun ge-
dachtenwereld besmeuren
En laten we ook rekening houden met de
zondige neiging van 't menschenhart, die ook
in 't kinderhart reeds optreedt: de trek naar 't
verbodene; juist wat ze intuïtief voelen dat
slecht is, trekt ons. En dan kunnen ze er niet
meer voorbij komen zonder eens gauw even te
kijken. Ten slotte onze grootere jongens en meis-.
jes kunnen er toe komen iets van dien vuilen
rommel te koopen. Of aan te nemen van an
deren. Meisjes ook Ja, ook meisjes De er
varing leert het helaas. Op H.B.S.en zijn wel
eens de tasschen der leerlingen onverwachts
geïnspecteerd en de oogst van schunnige lec
tuur was bedroevend groot. We hebben toch
al zoo'n strijd om onze kinderen te bewaren
van de wereld en het bederf van onreinheid en
onzedelijkheid. We moeten bidden en waken.
We gevoelen het: er staat zooveel op 't spel.
Maar moeten we dit tolereeren Dat dit gif
zoo maar publiek wordt aangeboden Dat het
te kijk hangt voor de boekwinkels in onze
straten, die ze telkens pioeten passeeren Heb
ben we geen overheid, die waken kan en wil
voor onze jeugd en tegen de gevaren van de
straat? Want dit is een gevaar van de straat
geworden, veel erger dan de auto's. Een moreel
gevaar van ernstigen aard. Kan de overheid
dat niet verbieden? Ter wille van onze kin
deren Moet er een Mussolini komen Goed,
laat hijj dan maar komen. Desnoods in elke
stad. Een „stadsreiniger", die ons verlost van
't vuil, dat te pronk hangt en te koop wordt
aangeboden aan onze jeugd.
Dit woord is juist, volkomen juist.
De overheid heeft hier* een dure roeping.
Zouden wij op dit stuk soms niet al te veel
redeneerend te werk gaan.
Het is zeker waar, dat een volk moeilijk op
te voeden is van overheidswege. De moraal en
de zeden moeten er van huis uit in gebracht
worden. Verbeteren kan de overheid e'en volk
niet. Waar het gezin, de school en de kerk
hun opvoedende taak verwaarloozen, kan een
overheid zeker niet redden wat hierin verloren
ging. Het zou dan ook een hoogst gevaarlijk
waagstuk zijn, indien de overheid haar roeping
aldus ging opvatten, dat zij ook in huis en
school en kerk de lakens begon uit te deelen.
Haar terrein blijft beperkt tot het publieke
leven. Maar daar heeft zij dan ook een taak.
En we komen er niet mee af door te zeggen:
juist als de overheid gaat verbieden, zal een
volk er naar grijpen, en zal het kwaad toe
nemen. Al heeft de geschiedenis alle eeuwen
geleerd, dat men een zaak niet beter kan be
vorderen dan door er martelaars voor te ma
ken, dit feit mag een overheid niet doen terug
schrikken om haar roeping na te komen.
Een overheid moet regeeren, dat is iets an
ders dan leiding geven, regeeren wil zeggen:
doorzetten desnoods tegen den volkswil in, de
overheid draagt „het zwaard", wat beteekent,
dat zij desnoods met macht en geweld moet
optreden.
Dit is altijd het antirevolutionaire standpunt
geweest.
Zs is om van Ie smullen, CVfer/#
zoo tehUer^S T^d#1 "222-
In Ons Program heeft Dr. Kuyper het zoo
juist gezegd: „De roeping van de „dienaresse
Gods" is, om door de tucht der wet de bestia
liteit te keeren; het menschelijke in den mensch
als levens norm te stellen, en aldus den weg
te banen voor de openbaring van nog hooger,
d.i. goddelijke krachten in de consciëntie der
natie 'en in de consciëntie .van den enkele per
soon. Een bewijsgrond, die daarom te vaster
ligt, wijl, zonder dit, elk wettelijk onderscheid
van goed en kwaad zou wegvallen en er dus
zelfs voor geen rechtspleging plaats meer zou
zijn."
Ik geloof, dat hier wel wat meer op gelet
mocht worden.
Te weinig verstaat de overheid in onze dagen
in dit opzicht haar roeping. Ik weet wel, dat
het niet gemakkelijk is om tegen den stroom
op te roeien, wat hier ongetwijfeld het geval
zou zijn.
De breede massa onzer dagen wil er niet meer
aan. Zij eischt haar vrijheid om te doen en
te laten wat zij wil.
De meeste linksche bladen protesteeren heftig
tegen maatregelen, die de overheid soms neemt
wanneer de publieke onzedelijkheid wat al te
schandelijk aan het voetlicht komt.
Vooral in socialistische kringen kan m'en hef
tig te keer gaan wanneer de lands- of de plaat
selijke overheid verordeningen maakt, die ten
doel hebben de openbare zedeloosheid te keeren.
Men is er van dien kant gauw bij om 'Spot
tend van „zedelijkheidsapostelen" te spreken, al
wie het waagt om de zonde van dezen tijd tegen
te gaan in het publieke leven, heeten menschen
„die de kat in 't donker knijpen."
Het is dan ook wel te begrijpen, dat de
S. D. A. P. fen onzent van een regeering als
in Italië door Mussolini wordt uitgeoefend,
niets hebben moeten
Deze week stond in „Het Volk" een foto
van een gebouw, waar Mussolini zijn werk
kamers heeft. Het onderschrift, dat „Het Volk"
er onder plaatste, was veelzeggend. Er stond
onder: „Het broeinest van Mussolini's bloed-
regiem. Hoe lang zal hij er nog zijn heillooze
plannen kunnen uitdenken
We begrijpen het waarom „Het Volk" zóó
schrijft
Toch, als zijn we het met de politiek van
Mussolini lang niet eens, verscheidene maat
regelen, die hij getroffen heeft, juichen we van
harte toe, van een ordelooze en zedelooze troep
heeft hij Italië weer gemaakt tot een zedelijke
en e'en geordende staat. Zijn maatregelen mogen
soms draconisch geweest zijn, ze hebben Italië
gered van het hellend vlak naar den gewissen
ondergang, waarop het socialisme het gevoerd
had
En al verlangen we hier naar geen Musso
lini, een klein beetje meer van zijn geest zal
ons land geen kwaad doen.
Of het nieuwe Kabinet wat meer ruggegraat
zal toonen
Ik weet het niet, maar de Troonrede geeft
weinig moed.
Juist wat wij in ons antirev. program als
eisch van beginsel hebben neergeschreven, komt
er niet in tot uiting.
In dat opzicht is de Troonrede zeer zeker
teleurstellend.
Onze partij heeft ten dezen opzichte dan ook
een dure roeping. Gelukkig hebben we manrien
afgevaardigd, die zich deze roeping wel bewust
zijn.
En bij dit alles mogen we ook wel beden
ken, dat we er niet af zijn met onze regeering
in gebreke te stellen. Wij hebben zelf ook een
taak. Ik behoef er niet op te wijzen, waarin
deze taak ten aanzien van het kwaad, dat we
hier bespreken bestaat. Ieder onzer weet dat
heel goed.
En zoo lang we in ons persoonlijk leven,
in ons gezinsleven, in ons kerkelijk leven en
