f
Antirevolutionair
Orgaan
voor de Zuidhollandsche en Zeeuwsche Eilanden,
n nieuwe Jr
!Japon r 1
IN HOC SIGNO VINCES
FEUILLETON
No. 3527
WOENSDAG 10 APRIL 1929
44STE JAARGANG
Het huisje aan den Zeedijk
I
W. BOEKHOVEN A ZONEN
Het nadrukken van den inhoud van dit Blad is verboden overeenkomstig de Wet op het Auteursrecht.
Ter
Deputaten-vergadering
Eerst
kijken[
ROTTERDAM, Hoogstraat, hook Spui
DEN HAAG, Alléén „Modehuis"-Hofweg 6
Deze Courant verschijnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
ABONNEMENTSPRIJS per drie maanden franco per post t 1.- b| vooruitbetaling.
BUITENLAND b| vooruitbetaling f 8.50 per Jaar.
AFZONDERLIJKE NUMMERS 5 CENT.
UITGEVERS
SOMMELSDIJK
Telef. Interc. No. 202 Postbus No. 2
ADVERTENTIËN 20 cent, RECLAMES 40 cent, BOEKAANKONDIGING 10 cent per regel
DIENST AANVRAGEN en DIENSTAANBIEDINGEN f 1.- per plaatsing.
Groote letters en vignetten worden berekend naar de plaatsruimte die z| beslaan.
Advertentiën worden ingewacht tot DINSDAG- en VRIJDAGMORGEN 10 uur.
HOORT GIJ HET, OUDERS?
Het was te voorzien, dat de stichting van
een Christelijke U.L.O. School in vrijzinnigen
kring stof zou doen opjagen.
Er is geen reden om aan te nemen, dat het
„denkend deel der natie" in de laatste decen
niën veranderd zou zijn.
Dat het echter tot een uitgieting van haat
zou komen als „Onze Eilanden" van Zaterdag
j.l. vertoont, hadden we niet bevroed.
In twee ingezonden stukken wordt het vrij
zinnige vuil over de school die nog te stichten
staat uitgeworpen.
Niet dan met grooten tegenzin geven we een
kleine bloemlezing van de verdorvenheid en
onbeschoftheid der vrijzinigen, die zoo netjes
kunnen zijn als alles naar hun wensch gaat.
Wat zegt ge van het volgende
Zich beroepende op Gods Woord, hebben
Christenen de negerslavernij verdedigd en
Verdedigen ze nu nog de doodstraf, het ge-
'^Wöruik van gifgassen, onderzeeërs en bommen
gevuld met pestbacillen.
Zelf de kosten betalen Eischten de zonen
van het uitverkoren volk niet de gouden en
zilveren vaten der Egyptenaren Neen, de
kosten mogen de andersdenkenden betalen.
Waarvoor zouden die anders geschapen zijn
De handteekeningen zijn er, aldus de heer
Doornbos. Hoe ze er gekomen zijn, dat is
bijzaak. Want het is toch immers ter meer
dere eere Gods en dan is het zoo zalig in
het schoolbestuur te zitten en heerschertje
te spelen.
Neen geachte heer P. verwonder U niet,
dat de Christenen Christus verloochenen.
Petrus deed het zijn Heer drie malen en zou
een Christelijke schooloprichter de mindere
zijn van Petrus
De held, die op dusdanige wijze met gees
telijke pestbacillen de voorstanders van het
Christelijk onderwijs bestookt, durft zijn naam
niet noemen.
Frappant is z'n brutaliteit om over betaling
x kosten te praten„Die mogen anders-
,kenden betalen", zegt hij.
Wat een arrogante vrijzinnigheid
Of herinnert hij zich soms, dat de liberalen
tientallen jaren dit onrecht hebben toegepast
op andersdenkenden en vreest hij nu revanche
Laten wij hem mogen gerust stellen. Het is
ons om geen geld uit de vrijzinnige beurs te
doen, maar alléén om recht!
En dat recht heeft de wet van 1920 na een
80-jarigen strijd verschaft
Grootere haat spreekt echter nog uit een
ingezonden stuk van zekeren Dr. v. O. uit
's-Gravenhage. Drie kolom beslaat dit artikel
en het belooft nog een vervolg
Volgens dezen doctor telt Middelharnis
een H. B. S„ een Ambachtsschhool, een meisjes-
en jongensschool voor lager onderwijs, een
openbare U.L.O. en straks nog een Chr. U.L.O.
en een Chr. lagere school. En dan jammert hij:
„en dat op een bevolking van 4500 inwoners.
Acht scholen voor zoo'n kleine gemeente."
„Tegen domheid strijden de goden tever
geefs" roept hij een paar regels verder uit.
De domheid, die deze geleerde doctor bij dit
eenvoudige rekensommetje begaat, karakteriseert
z'n geheele artikel. En we vreezen, dat ook
wij er tevergeefs tegen strijden
Weet deze man, die zelf de H. B. S. te
Middelharnis gediend heeft, niet, dat deze school
en de Ambachtsschool en de openbare U.L.O.
en de te stichten Christelijke U.L.O. school,
onderwijsinrichtingen zijn voor het geheele
eiland, dat 32.000 zielen telt En dat zijn
jammerklacht, 8 scholen op 4500 zielen, kant
noch wal raakt?
We zullen zijn geschrijf maar niet gaan ont
leden. Dat is het niet waard. En het is blijkbaar
ook niet geschreven met de bedoeling om een
lans te breken voor het openbaar onderwijs,
daarvoor is 't in te weinig zakelijken en serieu-
zen toon gesteld. Deze man heeft behoefte ge
voeld om de fiolen van zijn haat eens uit te
storten over wat den Christen heilig en dierbaar
is, en den dolk van den laster en van den spot
is hem hiertoe dienstig.
Hij geeft den raad de Chr. U.L.O. school
met prikkeldraad af te zetten, hij vraagt de
toekomstige leerlingen met gasmaskers uit te
rusten. Hij kwam eens bij een openbare school.
Daar was alles in orde, nette, beleefde, be
schaafde kinderen, die in vrede met elkander
leefden. Hij kwam eens bij een Chr. school en
daar keken de kinderen hem allen verbaasd aan
als sommige dieren, wanneer men zoo onver
wacht in de weide komt.
Hier was ruzie, geniepigheid en onbeschoft
heid en handel in tekstkaartjes.
Men begrijpt, dat tegen zulk dom en lasterlijk
geklets niet te praten valt.
Trouwens, dat behoeft ook niet. Het stuk
spreekt voor zichzelf.
Slechts één ding is waard hier letterlijk
te citeeren.
Blijkbaar heeft deze geleerde heer doctor zich
hier in zijn blinden haat tegen het Christendom
even vergaloppeerd.
Hij schrijft het volgende
De geest op de openbare scholen is in het
algemeen heel goed en gezond. Er zijn wel
onderwijzers, die wat rood van kleur zijn,
maar dit heeft toch geen invloed op het
onderwijs. Natuurlijk staat het openbaar
onderwijs soms lijnrecht tegenover gods
dienstige tradities en bekrompenheden, die
reeds lang verrot zijn, en die zich als onwaar
of als niet juist hebben bewezen. Moet nu
een kind in dien geest worden opgevoed
Moet het maar altijd in die ongezonde atmos
feer blijven Mag het nooit de heldere zon
genieten Moet het kind maar steeds dom
worden gehouden Ik zou zeggen, dan maar
liever geen scholen, want later, als de kin
deren wat grooter zijn, komen ze er toch
wel achter, dat niet alles zoo is, zooals ze
op zondagsschool en in de christelijke leering
hebben geleerd.
Dit kleine stukje is alleszeggend 1
De schrijver geeft hier volmondig toe, dat
het openbaar onderwijs zich lijnrecht stelt te
genover de orthodoxe waarheid, want met
„godsdienstige tradities en bekrompenheden, die
reeds lang verrot zijn", wordt de Gereformeerde
waarheid, die naar het Woord Gods is, be
doeld.
Welnu, Christenouders, hoort gij
het?
De openbare school staat lijnrecht tegenover
hetgeen U heilig is en deze school zal uw kind
dat geloof ontrukken, want het moet opgevoed
worden in de heldere zon der ongodsdienstige
vrijzinnigheid, het moet geleerd worden in de
wijsheid van het ongeloof en de menschelijke
rede (de Christelijke school houdt uw kind dom
bij de orthodoxe waarheid).
De openbare school zal uw kind reeds in
z'n prille jeugd inlichten over God en gods
dienst, want later komen ze er toch wel achter,
dat het niet alles zoo is als op de Zondags
school en in de Christelijke catechisatie ge
leerd wordt
Niet w ij zeggen het
Maar deze doctor, deze man, die zijn ziel
verpand heeft aan het openbaar onderwijs, zegt
het.
Hoort gij het Christenouders
Hier wordt toegegeven dat de openbare school
„lijnrecht staat tegenover godsdienstige tradities
en bekrompenheden, die reeds lang verrot zijn".
Hoort ook gij dat, vele ouders, die uw
kinderen nog op de openbare school laat, hoe
wel ge voor U persoonlijk en uw gezin nog
wenscht vast te houden aan die gesmade gods
dienstige tradities en bekrompenheden, die in
de oogen der* voorstanders van de openbare
school reeds lang rot zijn?
Zult gij dulden, dat men langer uw heiligste
gevoelens vertrapt
En zult gij langer uw kinderen aan zulk on
derwijs toevertrouwen
De karakteriseering van het openbaar onder
wijs door dezen man gegeven, stelt de voor
standers van de school met den Bijbel voor de
volle 100 in 't gelijk.
Juist, omdat het openbaar onderwijs lijnrecht
staat tegenover de „godsdienstige tradities en
bekrompenheden", die in de oogen der verlichte
vrijzinnigheid reeds lang verrot zijn, begeeren
wij de Christelijke school, óók de Christelijke
U.L.O. school, want het is onze eere aan die
tradities en bekrompenheden vast te houden en
onze heilige roeping onze kinderen in deze
leer te doen onderwijzen
„De Vrije Westfries" schrijft
't Was vroeg uit de veeren Woensdagoch
tend. Even vijf uur ratelde de wekker en de
klok van zessen was nog niet koud, of we scho
ven al in een zuchtend bommeltreintje de grau
we weiden van Noord-Holland tegemoet, waar
over het voorjaar nog maar nauwelijks een
zweempje groen heeft kunnen leggen.
Het treintje was nagenoeg leeg: alleen onze
coupé had een bezetting van zeven menschen,
allen met Utrecht als reisdoel. Twee gingen de
vergadering van den Schoolraad medemaken en
vijf togen op ter Deputatendag.
Het bommeltreintje had een antirevolutionaire
coupé, maar de snel, die ons van Amsterdam
naar Utrecht heeft gebracht, was een anti-re
volutionaire trein geworden.
Honderden mannen-broeders uit alle streken
van Noord-Holland waren hier bijeen, en de
gesprekken hadden geen ander onderwerp dan
het jubileum der partij, de stembusstrijd die
komt en de te wachten rede van Colijn.
Het Utrechthsche station stond heelemaal in
het teeken van den Deputatendag. Uit alle
richtingen rolden de treinen binnen, en elke
trein bracht nieuwe honderdtallen voor den
toogdag. Aan het station wachtten ook de
vrienden, die reeds den dag te voren te Utrecht
waren aangekomen en toen vloeide de stroom
dwars Utrecht door naar „Tivoli".
Daar werd een uur voordat de samenkomst
aanvangen zou, reeds „queu" gemaakt. De
groote tuin van het hotel was een parkeerplaats
geworden van tientallen auto's en bussen.
Oranje-gestrikte controleurs loodsten de depu-
taten naar de plaatsen waarop hun kaarten
recht gaven, en in de zaal was het een druk
geroes.
Bij andere vergaderingen verstrijken vóór den
aanvang vaak vervelende minuten. Ter Depu-
tatenvergadering is dat anders. Daar zien oude
vrienden elkander vaak na jaren weer. Daar
komt geen einde aan het handdrukken en aan
al de korte haastige gesprekken. Daar tikt ons
iemand op den schouder met een: „Hé, weet je
nog, dat we samen in één schoolbank zaten in
de tweede klasse bij juffrouw Visser?" 't Was
meer dan twintig jaar geleden.
Maar als de zaal zoo omtrent volgeloopen
is, en het nog maar een half uur vóór den aan
vang is, dan verandert het in de zaal. Dan zet
het orgel Da Costa's strijdlied in, en nemen
sommigen aarzelend de eerste woorden over.
Maar voor de eerste regel nog is uitgespeeld
zingt heel de zaal reeds mee en met dreunenden
klank klinkt het
„Zij zullen het niet hebben
Ons oude Nederland."
Op het anti-revolutionaire krijgslied volgt sta
tig psalmgezang.
Dat zingen brengt de stemming er reeds in.
Men wordt aangevuurd en bemoedigd door dien
sterken samenzang van zooveel duizend man
nen, die één doel voor oogen hebben en door
één geloof gedragen worden.
Het podium vult zich. Men ziet er Kamer
leden en professoren van de Vrije Universiteit.
De zaal applaudiseert als professor H. H. Kuy-
per met zijn beide zusters binnenkomt. Een hul
de aan de kinderen van Dr. Abraham Kuyper.
Dan slaat de klok elf. Colijn wordt binnen
geleid. Luid handgeklap, dat overgaat in gejuich;
dan opnieuw handgeklap nog luider dan te vo
ren, en nauwelijks staat de heer Colijn in het
midden achter de groene tafel of het applaus
lost zich op in een machtig: „Dat 's Heeren
zegen op U daal".
Ontroerend moment. Er blinken tranen in
vele oogen.
Maar reeds roept Colijn's stalen stem op
tot psalmgezang. Hij gaat voor in gebed, en
na het lezen van een Bijbelhoofdstuk volgt de
begroeting van de afgevaardigden der Roomsch-
Katholieke Staatspartij, de partij, waarvan wij
in sommige opzichten ver verwijderd staan,
doch met welke wij eenige levensbeginselen ge
meen hebben en waarmee de samenwerking zoo
gemakkelijk is, omdat wij niet onder hun duiven
schieten noch zij onder de onze. Het krachtig
applaus na dit welkom bewees, dat de A.-R.
Partij den Roomschen geen kwaad hart toe
draagt.
Met gelijken nadruk reageerde de vergadering
op de begroeting van den Hongaarschen Cal
vinist, professor Sebestyen, en van den „on-
gedeelden Anti-Revolutionair", Mr. van Hels-
dingen, voorzitter der Christelijk Ethische partij
in Nederlandsch-Indië.
Er was even spanning als de Voorzitter me
dedeelde, dat de Christelijk-Historische Unie
in haar eigen jaarvergadering te Amsterdam een
beletsel had gevonden om naar het gouden ju
bileum der Anti-Revolutionare Partij een de
putatie te zenden, een spanning, die een
zeer bijzonderen inslag kreeg bij de voorlezing
van het hartelijk telegram der C.-H. Eerste
Kamerfractie, hetwelk gewaagde van dankbaar-
doof
H. ZEEBERG.
59)
„Ik geloof toch, Lia, dat papa gelijk heeft.
Zoo n buitenlandsch reisje, het is je eerste, zal
je heusch geen kwaad doen. Ik vermoed, dat
je met heel andere denkbeelden terug komt."
Lia glimlachte flauw. Het was immers vech
ten tegen de bierkaaiZij begrepen niets van
haar strijd, die haar zoo afmatte; die haar ner
veus maakte en haar goeddeels van haar slaap
beroofde.
„Je vergist je", zeide zij. „Daarvoor behoeft
waarlijk geen buitenlandsch reisje gemaakt te
worden. De eenzaamheid is veel beter."
„Dus toch een klooster", meende Annie.
„Enfin, het lijkt me daar nog zoo kwaad niet.
Goed beschouwd is het leven toch zoo'n pretje
niet. Hoe laat is het al
„Half tien. Wacht je Theo
„Theo Om half tien Kun je begrijpen,
'k Weet nooit, hoe laat hij thuis komt. Maar
'zeker diep in den nacht. Enfin, hij moet het
zelf maar weten. We leven nu eenmaal in een
vrij land."
De cynische toon, waarop deze woorden
werden uitgesproken, troffen Lia diep. Annie
meende er absoluut niets van. Op den man af
vroeg zij: „Ben jij wel gelukkig, Annie
Mevrouw van Zeggelen bloosde even, heel
even. Maar schier onmiddellijk daarop ant
woordde zij: „Wat kan ik meer verlangen,
kind Ik hen Mevrouw Van Zeggelen. Ik
woon in een pracht van een huis. 'k Weet niet
hoe rijk mijn man is. De dienstboden vliegen
op mijn wenken. Ik bedenk me daar, dat ik je,
door al je spreken, nog niets aangeboden heb,
het is een schandaal. Toe, druk eens even op
dat knopje daar. Er zal wel thee zijn. Of heb
je liever limonade met die warmte
Annie sprak op een opgewonden toon. Ze
nuwachtig ging zij half zitten, om spoedig
daarna haar liggende houding weer te her
nemen. Lia kreeg den indruk, dat zij het aan
gesneden onderwerp het liefst niet aanroerde.
Maar dat wilde zij nu juist wel eens doen.
Vandaar, dat zij opmerkte: „Laat nog maar
wat, Annie, 'k Had thuis al thee gedronken,
'k Heb geen behoefte."
„Maar ik wel, nu wij er over spreken. Toe,
laat maar even limonade komen."
Lia voldeed toen maar aan het verzoek en
belde het meisje, dat spoedig het gewenschte
bracht.
„Hè, daar knap ik werkelijk van op. Vertel
me eens wat van jullie reisplannen. Ik zou toch
wel mee willen. Maar het gaat niet. 't Is won
derlijk, zoo gauw moe als ik ben."
Lia doorzag de list: Annie wilde over iets
anders beginnen. Maar zij liet zich niet uit het
veld slaan.
„Daarover spraken wij nu niet", zeide zij.
„Kom, biecht nu eens op. Ik heb ook verteld.
Wij zien allen wel, dat er bij jou iets aan
schort. Ben jij wel gelukkig? Je hebt daareven
van alles opgenoemd, maar wat baat dat alles
Er is iets, dat je voor ons verbergt. Annie, dat
geloof ik vast."
„Me dunkt, dat er al heel weinig te verbergen
valt", meende Annie met schijnbaar groote open
hartigheid.
„Je bedoelt de verhouding tusschen jou en
Theo vroeg Lia.
„Kind," zei de ander opeens, „weet je nog
wel, hoe ik je uitgelachen heb toen je als je
meening verkondigde, dat men beter kon trou
wen met een arm man, dien men liefheeft, dan
met een rijk man, dien men niet liefheeft
„Natuurlijk, weet ik dat nog. Dat is nog
mijn meening."
„Welnu, dan zal het je wel een zekere vol
doening zijn, als ik zeg, dat ik het nu vol
komen met je eens ben. Mijn huwelijk is een
volslagen mislukking."
Lia zat ontzet. Niet over het feit der mis
lukking. Zij had dat voor zich zelf erkend.
Maar Annie's plotselinge openhartigheid. Even
wel kon zij niet nalaten op te merken: „Maar
Annie, je wist dat toch van te voren wel Je
zeide toen zelf, dat het voldoende was, dat
mama haar zin had en jij met een Van Zeg
gelen huwde, en een rijk leven van niets doen
hebben kon."
„O ja, kind. Je hebt gelijk. Ik verwijt niemand
iets. Alleen mij zelf. Ik zelf had verstandig be-
hooren te zijn. Ik dacht, dat het wel gaan zou,
maar zóó heb ik het mij niet voorgesteld.
„Wat bedoel je daarmee
Een vurig rood overtoog het gelaat der jonge
vrouw, maar zij gaf geen rechtstreeksch ant
woord: „Ik bedoel, dat het mij zoo moe maakt.
Als dat er niet was, zou het nog wel gaan. Er
zijn zooveel huwelijken, waarin man en vrouw
naast elkaar leven en dat het toch goed gaat.
Waarom ook niet? Maar zóó, neen, zoo had
ik het niet gedacht,"
„Ik begrijp waarlijk niet, wat je bedoelt,
moest Lia erkennen, die diep medelijden kreeg.
„Als je je niet wel gevoelt, ga dan naar den
dokter."
Annie schudde heftig met het hoofd.
„Een dokter kan daaraan niets veranderen,
kind. Geloof mij toch. Enfin, het is niet anders.
Ik neem het zelfs mama, die mij tot dit huwe
lijk heeft aangezet, niet kwalijk. Zij kon ook
niet weten, dat het zóó zou zijn. Laat mij nu
maar verder, Lia. Er is heusch niets meer aan
te veranderen- O, daar komt papa. Niets laten
merken, hoor. Het beteekent alles niets."
Het was voor Lia orakeltaal. Zij wilde nog
wat vragen, maar dat kon niet meer, omdat de
architect binnen trad. Annie was nu gaan
zitten in een fauteuil. En zij praatte het half
uur, dat haar vader bleef, zeer druk over alles
en nog wat.
Zelfs op zijn vraag, waar Theo was, kwam
er, zooals Lia had verwacht, geen bitter ant
woord.
„Ik vermoed op de sociëteit, papa. Hij sprak
ten minste van een heerenpartijtje."
„Hij was beter bij zijn vrouw thuis", merkte
papa op. Waarop gerepliceerd werd: „Een man
behoeft toch altijd niet thuis te zitten, papa
U bent toch ook wel eens weg
Lia was er stom-verbaasd van: Annie verborg
zich weer achter een masker. Van alles, wat
zij nu zeide, meende zij niets. Wat beteekende
dat toch allemaal
Hoe zij er ook het verdere van den avond,
ook in de eenzaamheid van haar kamer, over
peinsde, zij kon maar geen antwoord vinden.
Zij bezat alleen deze zekerheid, dat Annie
een meer dan ongelukkige vrouw was. Schat
rijk in schijn, maar doodarm in wezen.
En voor de zooveelste maal hunkerde zij naar
Grootmoeder, die arm was in schijn, maar
schatrijk in wezen. Omdat zij God en Jezus
Christus bezat.
Het gebed, dat zij dien avond uitsprak, was
meer dan een vorm. Het was een heftig ver-
langen, om zielehonger te kunnen stillen.
Met geen mogelijkheid kon zij den slaap vat
ten. Al maar zag zij voor zich het troostelooze
beeld van Annie op de sofa. Zij was ziek. Dat
kon niet anders. Hoe doodop was zij, toen
papa en zij vertrokken. Zij kon nauwelijks blij
ven staan en schelde een meisje, om ben uit
geleide te doen.
Er was in het groote huis op den Maliesingel
dat wel een paleis geleek, een raadsel, dat on
oplosbaar scheen. Dat kwam er nu van, als
een leven zonder God werd geleid en 'het geluk
in allerlei uitwendige genieting werd gezocht.
Het was een hollen naar het ongeluk. O, als
dat thuis toch eens werd ingezien Wat zou
het leven dan anders zijn. Hoe zou zij het dan
ook gemakkelijker hebben. De omstandigheden,
waarin zij verkeerde beletten haar, naar zij
meende, Jezus te bezitten.
Zij wist nog niet, dat het een dwaling was.
HOOFDSTUK VIII.
Hoewel Lia van de reis naar Duitschland geen
heil verwachtte voor haar verwarden gemoeds
toestand en liever niet had willen gaan, kon
zij zich, na een week toch niet ontveinzen, dat
het verblijf in het Beiersche Hoogwoud haar
goed deed.
Zij voelde als het ware de levenslust weer-
keeren. Op haar bleeke wangen kwam een ge
zonde blos en na enkele dagen kostte het haar
weinig in spanning de hoogten te beklimmen.
Het voornaamste was evenwel, dat zij nader
tot haar moeder kwam, en deze nader tot haar,
dan in jaren het geval was geweest.
Daar zij al den dag met hun tweeën op en
neer gingen, gezelschap niet alleen zoekend,
maar het instinctmatig vermijdend, kwam er tus
schen moeder en dochter een vertrouwelijke
sfeer, die Lia niet gaarne weer zou willen mis
sen.
Zij bespeurde, dat, ondanks alles, moeder toch
niet gelukkig was. Van haar vader wist zij het
nu geruimen tijd, maar dit was in zekeren zin
nieuw voor haar.
En weer dwaalden haar gedachten naar het
kleine dorpje, waar zij zoo gelukkig was ge
weest in die enkele maanden van haar verblijf.
Als een oase in haar warreling van dorre ge
dachten dook voor haar op het oude huisje aan
den zeedijk, waar grootmoeder woonde, die het
vrij arm had naar de wereld, maar die zulk een
rijk bezit had in haar kinderlijk geloof.
En zij dacht aan al die anderen, die zij er
ontmoet had: stoere menschen, die tevreden
waren en gelukkig leefden.
Zijn dacht aan de Meinema's. O, als thuis
maar een tiende part was van de verhouding,
die zij in de dorpspastorie had meegemaakt, wat
zou het dan heel anders zijn
Maar nu
Vader niet gelukkig Hij erkende het onom
wonden. Bij al zijn rijkdom en in zijn drukken
werkkring een gevoel van onvoldaanheid, dat
pijnlijk aandeed. Een man, die zijn vrouw niet
verstond; die vrijwel naast zijn vrouw leefde.
En die het toch zoo gaarne anders wilde zien.
Maar daartoe, Lia was er vast van overtuigd,
den verkeerden weg insloeg.
(Wordt vervolgd).
1'
