4
DERDE BLAD
S>©
9
0
0
1
'ER
ORA'S
lo s ca EK^Siö'S
JOTHEEK
mHoe-siGWWfsEs
Zaterdag 21 Juni 1924.
No. 3026.
Binnenland.
Buitenland.
Uit de Pers.
Marktberichten.
FEUILLETON
1
Eilanden en
1 onthouden,
IENFABRIEK
lovenierstraat
DEI A1L
üENHOUWERU
5, Rotterdam
WEG
:onen -
Dordrecht
usmoopers gewaagd
IN
sscherij
5RECHT
4) In de Geslachten.
I
mm
Irzekering,
Ie controle
len U vol»
lERDAM
|TELEF. No.^1946
hdoelmatig Opfok»
Ivoor Uw kuikens
piken.
slechts éénmaal
zijt overtuigd
e s t e gevonden te
p. 5 K.G. 2'/2 K.G.
2-
1.05
1.90
1.-
1.50
0.80
:ten
de
Verlichting
ROTTERDAM
'C
en
EN
uw voordeel
:len beschikken,
bibliotheek te
men ontvangt
57en jaargang
;hten
1574.
dien jaargang
hriftoverdenkin»
Groot kwarto
4e deel
ENNING
voor gebonden
rage verkrijgbaar
NIJKERK
TWEEDE KAMER.
Invoering van het stelsel van
plaatselijke keuze.
°De heer Rutgers (A.»R.) heeft een wetsvoor»
stel ingediend tot wijziging der Drankwet (ins
voering van het stelsel van plaatselijke keuze).
Dit voorstel beoogt de bevoegheid van de
Kroon om voor bepaalde gemeenten bestaande
vergunningen vervallen te verklaren en nieuwe
te verbieden niet meer alleen te doen afhan»
gen van het initiatief van den gemeenteraad,
maar ook van het initiatief van stemgerechtigd
den. Wanneer 1/15 van deze kiezers een sterns
ming vragen, en daarbij blijkt dat driekwart
van degenen die gestemd hebben (en dezen
de meerderheid vormen van de stemgerechtigd
den) dit wenscht, wordt de Kroon geadviseerd
een verbod van verkoop van sterken drank
vast te stellen. In dat geval wordt aan houders
van vergunningen, voor 1 Mei 1904 verleend,
een schadeloosstelling toegekend voor de helft
te betalen resp. door het Rijk en door de ges
meente.
Het wetsontwerp werd in stemming gebracht
en aangenomen met 44 tegen 30 stemmen.
Tegen: de v.d., de v.b., de heeren Beumer
(a.r.) en de Monté Verloren (a r.) en de r.k.
Van Rijckevorsel, Engels, Fruytier, Stulemeijer,
Feber, Knigge, Van Voorst tot Voorst, Van
Rijzewijk, Van Sasse van IJselt, Van Dijk,
Bongaerts, Van Vuuren, Decker Michielsen,
Wintermans, Kooien en Mevr Bronsveld.
Voor: de s.d.a p., de c.h., de heeren Raves
steijn (c.p.) en Braat (p.b.) de a.r. behalve twee
en 8 r.k. leden.
Wij verblijden ons over dit succes van het
voorstel van den heer Rutgers en hopen dat
de Eerste kamer een gelijke beslissing nemen
zal.
Chr. Middenstand.
Woensdag en Donderdag heeft de vereen,
van den Chr. Handeldrijvenden en Industris
eelen Middenstand in Nederland haar zesde
jaarvergadering en Congres gehouden.
Woensdag was de jaarvergadering, waar de
pers geen toegang had.
Het Gemeentebestuur van 'ssGravenhage
heeft de Vereeniging in den namiddag van 18
Juni, te 5 uur ontvangen in het Kurhaus te
Scheveningen.
Te ongeveer 6 uur had, een gemeenschaps
pelijke maaltijd plaats in Hotel »De Witte
Brug« terwijl te 8 uur 'n gezellig zamenzijn
werd georganiseerd door de afd. 'ssGravenhage
van deze Vereeniging, eveneens in meerges
noemd hotel.
Donderdag 19 Juni werd het Congres ges
houden, waarvan de aanvang is bepaald op
10 uur 's morgens.
In de morgenvergadering was Dr. J. A. Nes
derbragt refeerde over; De economische moeis
lijkheden van den Middenstand.
In de namiddagvergadering sprak Ds. G.
W. C. Vunderink, Haarlem, over: Organisatie
en persoonlijkheid.
Dr. K. Dijk van 'ssGravenhage had zich
bereid verklaard het slotwoord te spreken.
De Koninklijke familie op reis.
Prins Hendrik wordt a.s. Donderdagavond
weder te 'ssGravenhage verwacht, vanwaar hij
Vrijdagavond ten 7 ure naar Apeldoorn zal
terugkeeren.
Bij aankomst te Apeldoorn zullen, naar wij
vernemen, H. M. de Koningin en de Prinses
in dienzelfden Dstrein bij den Prins plaats
nemen en wordt dan te ongeveer half tien
door de Koninklijke Familie de Zomerreis
naar Lapland aanvaard.
De trein zou rechtstreeks doorgaan naar
Rostock vanwaar verder via Malmö de reis
door Zweden naar Lapland zou worden voorts
gezet.
Wijlen Jhr. Lohman bij een debat.
Een lezer zendt aan de Rott. een schrijven,
waarin hij een herinnering uit lang vervlogen
dagen geeft, waaruit de groote scherpzinnigs
heid van wijlen Jhr. Mr. A. F. de Savornin
Lohman spreekt.
't Was in »de Geelvink« te Amsterdam dat
Lohman ik meen bij een Tweede Kamer»
verkiezing sprak over volksmacht en volks»
invloed.
Nadat hij geschetst had hoe in vroeger
eeuwen het volk van de stad met trommel»
slag op de markt werd saamgeroepen, om over
de belangen der stad te beraadslagen, kwam
hij aan de Fransche revolutie en merkte hoe
toen een door demagogen, opgezweepte massa
zelf meende te kunnen regeeren. De ellende
daaruit voortgesproten, schetste hij in schrille
kleuren, om tenslotte stil te staan bij het huis
dig constitutioneel bewind.
In het daarop volgend debat merkte een
liberaal spreker op, =dat vóór de Fransche re»
volutie adel en geestelijkheid de derde klasse
met alle geweld in de wieg hadden willen hou»
den als een onmondig kind, Lohman had n.l.
gezegd, dat de derde klasse toen nog niet
de capaciteit bezat om vruchtbaar mede werks
zaam te zijn tot bloei en groei van het vader»
land.)
Toen, aldus de liberale debater, toen is het
groot geworden kind, trots adel en geestelijk»
heid, uit de wieg gesprongen en heeft de ban»
den verscheurd, die het waren aangelegd.
»Ja«, antwoordde Lohman, dat is wel zoo,
maar bij die gelegenheid heeft het kind beide
beenen gebroken, en 'als de machtige hand
van Napoleon niet had ingegrepen, dan was
er van Europa niets terecht gekomen«.
Op mij heeft dit antwoord 't is nu mis»
schien 35 of 36 jaar geleden een blij venden
indruk gemaakt, en 't is zeker een middel ge»
weest, waardoor ik de Antirevolutionaire Staat»
kunde heb lief gekregen.
Moge dit historisch woord van den grooterl
staatsman, die ons nu ontviel, nog velen de
oogen openen voor het gevaar van alle revolutie
Niet in revolutie, maar in reformatie ligt
het heil Van volk en vaderland
De Rijksmiddelen.
De opbrengst der Rijksmiddelen over de
maand Mei bedroeg f 758.154,92 minder dan
die in de overeenkomstige maand 1923.
Herdenking Mobilisatie 1914.
Voor de herdenking van de Mobilisatie 1914
heeft het Nationaal Comité een eere»comité
gevormd, waarin o.m. zitting hebben geno»
men alle tegenwoordige ministers, de gewezen
opperbevelhebber van Land» en Zeemacht, de
oud»ministers uit het Kabinet»Cort van der
Linden, verscheidene commissarissen der Ko»
ningin en andere hooge autoriteiten.
Doumergue's boodschap.
De nieuwe president der Fransche Republiek
heeft aan het parlement een boodschap ge»
zonden waarin hij enkele beschouwingen geeft
die belangrijk zijn te weten.
Hij verklaart dat hij alle krachten zal in»
spannen om een onpartijdig arbiter te blijven
boven en buiten de partijen. Voorts herinnert
Doumergue er aan, dat Frankrijk pasgeleden
nog weer een schitterend bewijs heeft gegeven
van zijn innige aanhankelijkheid aan de de»
mocratische instellingen, w.elke het hielpen,
een nieuwen aanval zegevierend te weerstaan,
de beminde verloren gegane provincies te her»
winnen, en zich van de gevolgen van den
rampspoedigen oorlog te herstellen. De ruïnes
welke door dezen oorlog in Frankrijk zijn
achtergelaten, kunnen slechts hersteld worden
in rust, orde en vrede. Alleen dan zal zich
de bedrijvigheid op industrieel, handels» en
landbouwgebied kunnen ontwikkelen, en een
gezonde en voorspoedige financieele toestand
terugkeeren. De talrijke problemen, welke zicb
thans voordoen, zouden gemakkelijk op ie
lossen zijn, indien het mogelijk was, in een
zuiveren vredesatmosfeer te leven. Dat dit
nog niet zoo is, mag niet aan Frankrijk ver»
weten worden, dat geen enkele gevaarlijke
ambitie koestert, en slechts de betaling der
schadeloosstelling nastreeft, welke het plechtig
beloofd werd, en wezenlijke waarborgen voor
zijn veiligheid.
Het vraagstuk der schadeloosstelling schijnt
zich sinds de verschijning van het rapport
der experts in de richting van een jpoedige
oplossing te ontwikkelen doch intusschen moet
de schuldenaar evenals de crediteur het bewijs
leveren van goeden wil en goeden trouw, en
moet dat bewijs geleverd worden door, pre»
cieze feiten, en niet door enkele beloften,
waarvan de nakoming niet verzekerd is.
De verzoenende geest van Frankrijk, hoe
eerlijk ook èn onbetwistbaar, kan echter niet
zoo ver gaan, dat zijn waakzaamheid inslaapt,
en de lessen van het verleden vergeten wor»
den. En ook mag het niet afstand doen van
het door de vredesverdragen verleende recht
van controle bij den overwonnene, wanneer
deze, naar het Frankrijk toeschijnt, zich voor
een revanche voorbereidt, in plaats van de
Va
verplichtingen na te komen, welke hij teekende.
Parlement en land willen den vrede binnens»
lands en buitenslands, en zullen zich beijve»
ren dezen op solide basis te vestigen een der
meest stabiele basis is de rechtvaardigheid, gg
Het einde van Tsaar Nicolaas II
en zijn familie.
Naar de Matin meldt, berust het stoffelijk
overschot van tsaar Nicolaas II, de tsaritsa,
de tsarewitsj en de dochters van den tsaar,
met dat van twee dienaren, die mede te Je»
katerinaburg vermoord zijn, thans in Frankrijk.
Na den moord zijn de lijken naar een na»
burig bosch gebracht, waar zij ontkleed en
verbrand zijn. De ontkleeding schijnt zeer
gehaast te zijn geschied, want in de ashh zijn
nog verschillende voorwerpen gevonden. Uit
den aard der zaak kunnen uit de asch niet
de resten van de vermoorden afgezonderd
worden. Alleen een vrouwevinger heeft men
meenen te kunnen herkennen als een vinger
van de tsaritsa. De Fransche generaal Janin,
die den terugtocht van de Tsjechische legioenen
van het witte leger door Siberië heeft geleid,
heeft de overblijfselen in 1920 mee naar Frank»
rijk gebracht. Zij zijn thans onder berusting
van grootvorst Nicolaas, in afwachting dr-t
hun een waardige rustplaats zal worden bereid.
Ongeveer tegelijkertijd met den moord op
den tsaar en zijn gezin te Jekaterinaburg, zijn
in het naburige Alapaersk nog verschillende
bloedverwanten van den tsaar vermoord, in
het geheel, met een of twee dienaren mede,
zes of zeven personen. Hun overschot heeft
door de zorgen van Janin een waardige rust»
plaats gevonden op het orthodoxe kerkhof
te Peking.
Een relaas van generaal Janin.
De Parijsche »Matin« bevat een schokkend
relaas, uit den mond van generaal Janin, den
vroegeren chef der Fransche missie in Siberië
en overbrenger van het stoffelijk overschot
van de vermoorde tsarenfamilie naar Frank»
rijk, opgeteekend.
Van de resten van tsaar Nicolaas II, de
tsarin, tsarevitch Alexis, de jonge groot- vor»
stinnen en twee dienaren, welke resten niet
meer afzonderlijk te onderscheiden waren, was
slechts een vinger nog te herkennen. Deskun
digen houden dezen voor een vinger van de
keizerin.
Tusschen de resten bevonden zich overblijf»
selen van verbrande sieraden, verkoolde klee»
dingstukken, uniformknoopen en religieuse
voorwerpen.
Nu de gruwelijke slachting van de keizer»
lijke familie, die de gevangene was van de
sovjet van Jekaterinenbrug, waren de ver»
minkte lijken, volgens het verhaal van gene»
raai Janin, geheel gekleed naar een bosch ge
bracht, op zeer korten afstand van de laatste
huizen der stad. Daar werden ze ontkleed, in
stukken gehakt en verbrand. Met grooten
haat moeten de barbaren daarbij te werk zijn
gegaan.
Deze overblijfselen werden den generaal in
een kistje ter hand gesteld. Het graf der kei»
zerlijke familie van Rusland 1
Te Jekaterinenburg werden alleen degenen
omgebracht, waarvan het kistje de overblijfse»
len bevatte.
Het was te Alapaevsk, twintig kilometer ten
Noorden van Jekaterinenburg dat de andere
vorsten en vorstinnen van keizerlijken bloede,
door de rooden gevangen genomen, werden
afgeslacht.
Hun einde was niet minder vreeselijk. Gene»
raai Janin, die ter plaatje een onderzoek in»
stelde, vertelde daaromtrent het volgende
«Te Alapaevsk vielen minstens zes, misschien
zeven slachtoffers grootvorstin Elisabeth, we»
duwe van grootvorst Sergius; de jonge groot»
vorst Sergius Michaïlovich de beide zoons
van grootvorst Constantijn Igor en Dmitri
de zoon van vorstin Paleï, een religieuse, als
mede, naar men meent, een dienaar.
»Allen werden levend in een mijnput gewor»
pen. Daar werden balken op hen geworpen
en ook granaten.
«Grootvorst Dmitri, zoo vertelden getuigen,
stierf als een heiligehij bemoedigde zijn met»
gezellen in hun doodstrijd, vermaande hen om
goed te sterven, bad met luider stemme en
zong zelf orthodoxe gezangen.
«Serigus, die wat langer of met meer heftig»
heid weerstand bood, werd met pistoplscho»
ten afgemaakt.
»Ik heb«, zoo ging generaal Janin voort,
»aan de martelaren van Alapaevsk een begra»
fenis op het orthodoxe kerkhof van Peking
kunnen verzekeren. Alleen het lijk van groot»
vorst Sergius, die verwant was aan de Servi»
sche koningsfamilie, werd naar Belgrado ge»
zonden«
Ellende in Duitschland.
Dat de ellende in Duitschland nog niet over
is blijkt uit hetgeen den ooggetuige schrijft,
die een «noodkeuken® in Dresden bijwoonde
tot welker instandhouding ook Nederlanders
medewerken
Wie er kwamen Wie. er komen
Daar kwam om een gratis maal 'n heer
met een bontjas aan, die bijna «van zijn
stokje« ging, omdat hij in geen drie dagen
gegeten had.
Daar kwam een dame, die met haar zus»
ter saamwoonde. Vroeger hadden ze bui»
ten Dresden een groot huis met 9 kamers
gehad en veel personeel. De inflatie had
haar geruïneerdthans bewoonden beiden
een klein zolderkamertje.
Een tijd lang hadden zij geleefd door
het verkoopen van haar meubilair en sie»
raden, maar alles was ten slotte verkocht,
zoodat zij als het ware den dood voor
oogen hadden.
Het openen van deze keuken was een
lichtstar in haar troosteloozen lijdensnacht
geweest, zei'de zij. Toen zij halverwege haar
bord soep geledigd had, legde zij haar lepel
neer en greep uit een zakje een klein pan»
netje met 'n dekseltje, waarin zij het over»
geschotene wilde doen, om 't voor haar
zieke zuster mee te nemen. Natuurlijk kreeg
zij voor de zieke wat extra's mee.
Daar kwamen onderwijzeressen, die haar
brood verdiend hadden met het geven van
privaatlessen. Maar er werden geen
privaatlessen meer genomen. Die waren niet
meer te betalen. Door honger gedreven
kwamen deze dames van de gratis»keuken
gebruik maken.
Daar kwam een barones met haar drie
kinderen.
Daar kwamen een 81»jarige professor, pro»
fessorsvrouwen, een Justizrat, die 27 jaar
lang een drukke praktijk gehad had, thans
straatarm is geworden en voor zich en zijn
zieke vrouw was komen vragen om dagelijks
twee porties eten te mogen ontvangen.
Daar kwamen maar genoeg voor»
beelden om U een indruk te geven van
hen, aan wie hulp werd verleend, omdat
het zoo heel erg noodig was.
Ge ziet hen daar met ons zitten, elk met
zijn eigen tragische historie. Velen van hén,
waren eens welvarend, deden anderen wel
en nu, nu danken zij aan de saamwerking
van landgenoot en vreemdeling hun dage»
lijkschen gratis maaltijd. Nu ontvingen ze
weer eens een stukje vleesch, dat ze wellicht
in geen jaren geproefd hadden.
«Een groote zaal, een weinig laag van
verdieping, waar tafels en stoelen geplaatst
waren, benevens een afgesloten hoek, waar
een juffrouw stond bij een grooten ketel
geurige soep, een hoogen stapel witte bor»
den en een bak met lepels. Alles zag er
heel eenvoudig, maar netjes uit. Enkele
menschen waren reeds gezeten, anderen kwa»
men binnen. Die den vorigen dag geweest
waren, lieten hun kaartje met nummer zien
die voor 't eerst kwamen, moesten hun
naam en adres opgeven en werden inge»
schreven in een register, waarop zij ook
een kaart ontvingen. Alles werd dus nauw»
keurig gecontroleerd en van alles werd aan»
teekening gehouden.
Zij achten zich niet gebonden aan hun eed.
De communistische gemeenteraadsleden
hier ter stede, die met 19 mandaten op één
na de sterkste fractie vormen, hebben bij de
»beëediging« wel de vereischte belofte afge»
legd, maar daarna verklaard, dat zij zich door-
geen enkele formaliteit gebonden achten en
slechts verantwoording verschuldigd zijn aan
de arbeidersklasse en de communistische
partij.
Op grond van een thans uitgegeven be»
sehikking van den minister van Binnenland»
sche Zaken heeft het gemeentebestuur de le=
den van het communistische fractie, zoolang
zij hun houding na de afgelegde beëedigde
verklaring handhaven van alle zittingen uit
te sluiten. Uit de bewoordingen van deze be»
schikking maakt men op, dat dezelfde maat»
regel ook voor verschillende andere gemeen»
ten zal gelden.
Allerlei.
Onlangs werd bericht, dat de Moskousche
autoriteiten het glazen deksel van de kist,
waarin het gebalsemde lijk van Lenin wordt
bewaard, hebben afgesloten, omdat de balse»
ming blijkbaar niet met de noodige zorg had
plaats gehad, zoodat het lichaam niet tegen
bederf was gevrijwaard. De Roel weet nu
precies te vertellen, hoe de vork in den steel
zithet lijk was wel goed gebalsemd, maar er
was niet aan gedacht, het mousoleum en de
de kist waterdicht te maken, met het gevolg,
dat er water in de kist drong en het lichaam
zwart werd. Men heeft daarna het lijk een
langdurige formaline=bewerking doen onder»
gaan, waardoor de zwarte kleur aanvankelijk
verdween. Met het intreden van de warmte
is- het lijk echter door een chemisch proces
waarop men niet had gerekend, opnieuw zwart
geworden. Men heeft nu de verdere pogingen
maar opgegeven en de kist definitief afgesloten.
Te Berlijn»Siidende heeft een 19»jarige
jongen getracht zijn grootmoeder te vermoor»
den om haar te bestelen. Toen de oude dame
het bewustzijn verloor vluchtte de jongen
naar zijn kamer waar hij zelfmoord pleegde.
De jongen 'was onlangs uit zijn betrekking
ontslagen nadat hij zich aan verduisteringen
had schuldig gemaakt. Zijn grootvader, een
arts, had hem in huis genomen, in de hoop
hem weer op het goede pad te brengen.
Te Rosenhof, een dorpje in de nabijheid
van Wiitenberge aan de Elbe, heeft een 10»
jarige jongen een 8=jarig meisje dat hem voor
spitsboef had uitgescholden op straat afge»
wacht en vermoord. De jongen sloeg zijn
slachtoffer eerst neer en wurgde het vervolgens
met een touw. Daarna sleepte hij het lijkje
naar het Elbe strand waar hij het verborg.
De jeugdige moordenaar heeft volledige be»
kentenissen afgelegd.
De N. Haagsche Crt. driestart
Het spel verloren.
Hoezeer de moderne vakbeweging in het
droeve Twentsche conflict, nadat het was ge»
komen tot opheffing der uitsluiting, met de
belangen der arbeiders heeft gespeeld, wordt
thans openbaar.
Toen de christelijke organisaties meenden,
dat het bereikbare in den maandenlangen
strijd was verkregen en zij dus hun leden
raadden den arbeid te hervatten, werd door
de socialistische vakbeweging de strijd op
sommige plaatsen voortgezet. Er waren ook
fabrieken waar de modern»georganiseerden
den arbeid weer opnamen.
De bedoeling van deze halfslachtige tactiek
was duidelijk. Men bedoelde dus op deze
plaatsen waar de modernen sterk waren, de
christelijke vakorganisaties er onder te bren»
gen, door een brutaal doorzetten van den
strijd. Het economische conflict was ontaard
in een organisatorischen machtsstrijd.
De heer Stenhuis, die zich zoo ongeveer
inbeeldt, dat hij met zijn mannetjes het land
regeeren kan, begreep echter al spoedig, dat
hij zich leelijk in de vingers gesneden had,
al kwam hij er niet dadelijk rond voor uit.
Reeds voor een paar weken begon hij in
»Het Volk« zich te presenteeren voor nieuwe
onderhandelingen.
Maar er viel niets meer te onderhandelen
er was onderhandeld met gunstigen uitslag*
De uitsluiting was er niet meerde partieele
stakingen - waren niets dan vakvereenigings»
willekeur, waaraan door rood terrorisme ge»
poogd werd kracht bij te zetten.
Men liet den roekeloozen stakingsleider dus
praten. Niemand voelde zich geroepen de
eer te redden van dezen man, die de voort»
durende misère van enkele duizenden mis»
leide textielarbeiders op zijn geweten heeft.
Thans komt eindelijk de erkenning, dat de
staking gefaald heeft. Het getal werkwilligen
wordt te groot. De menschen beginnen te
begrijpen, dat het geen zin heeft om alleen
ter wille van den triomf van Stenhuis zich
nog langer met hun gezinnen aan de ellende
prijs te geven.
«We staan thans voor beslissende dagen«
verklaarde de heer Stenhuis gewichtig.
Dat is te begrijpen.
Die «beslissende dagen« beteekenen dat de
chr. organisaties niet de prooi zijn geworden
van den gier, die op haar ondergang aasde.
Die «beslissende dagen» stellen voor het
feit, dat bij hen, die zich hadden laten ver»
lokken om de staking te ondernemen, de
nuchterheid terugkeert.
Die «beslissende dagen« zullen doen zien,
dat het roekelooze machtsspel, waarvan een»
voudige arbeiders en hun gezinnen de slacht»
offers moeten worden, reddeloos en smadelijk
is verloren.
Met de stakers is naar veler overiuiging
ook gespeeld in dien zin, dat het N. V. V.
hen afscheepte met lage uitkeeringen, van zijn
millioenenbezit niets j afstond en dit eer ver»
meerderde door de reclame, die met de sta»
king werd gemaakt en waardoor de stakings»
ellende voor de N. V. V.skas een niet on»
aardig voordeeltje bracht.
Dat dit spel is verloren, wie zou er niet
over juichen
Hopen we, dat er de oogen door zullen
zijn geopend en begrepen zal worden, waar
de meest verantwoordelijke zorg voor de ar»
beidersbelangen wordt gevonden.
Ook nu weer komen de christelijke orga»
nisaties met de* eerepalm uit den strijd.
MIDDELHARNIS.
Centrale veiling voor Goeree en Overflakkee.
Veiling van Woensdag 18 Juni 1924.
Postelein f 6,50 tot f 21,70 per 100 K.G.
Peulen f 16,— per 100 pond.
Bloemk. Ie f 12,10 tot f 16,60 p. 100 stuks.
Bloemk. 2e f 6,60 tot f 10,50 p. 100 stuks.
Bloemkool 3e f 3,50 tot f 5,— p. 100 stuks.
Kropsla f 0,10 tot f 2,60 per 100 krop.
Radijs f 0,75 tot f 2,— per 100 bos.
Asperges f 54,— per 100 bos.
Sjalotten f 11,70 per 100 bos.
Peen f 2,80 tot f 5,— per 100 bos.
Aardbeien f 31,— per 100 pond.
Boereboter f 1,05 per pond.
ROTTERDAM, 17 Juni 1924
Op de heden in ons Veilingslokaal, Delft»
schestraat 43, gehouden Veiling, werden de
volgende prijzen besteed
Kipeieren5.80 tot 8.25
Idem (klein)tot
Idem extra zwtot
Eendeieren6.— tot 6.45
Ganseierentot
Kalkoeneieren tot
Kievitseierentot
Middenprijs f
Aanvoer 275000 stuks.
DE ROTTERDAMSCHE VEILING
t Is een regenachtige, windstille, druilige
namiddag, als Wim Vrugte z'n lange cape
omslaat en naar 't station wandelt, ter ver»
welkoming van «tante Klasien®.
Hij heeft zich met haar komst verzoend.
Vond zijn eerste houding, gister tegenover
grootma, bij nader inzien, min»correct, iets
wat hij zichzelf niet licht vergaf.
Na »mama«, was zij dan toch hem 't meest
»eigen«.
Ook had ze hem nooit 'n strootje in den
weg gelegd had hem van der jeugd aan ver»
wend met kostbare cadeaux oom Heering
kon 't trouwens dóén 1 en was in zijn pre»
sentie immers 'n overvloeiende fontein van
de grootste hartelijkheid.
En desalniettemin en evenwel nochtans
Zij, getweeën, en accordeerden niet 1
Je kon dat geen naam geven.
't Was iets, dat opkwam uit je aller»inner»
lijkst z ij n, waar de lyriek van de liefde en
klewangzang van den haat geboren worden
waar in embryo de sympathieën en de tegen»
stellingen dooreengestrengeld liggen daar in
de donkerte van het onderbewuste
«Bonjour, Wimklinkt plots 'n stem.
Wim Vrugte schrikt uit zijn gepeinzen op
't i s nogal de tijd en de plaats, om zich aan
zulke filosofische overleggingen overtegeven,—
bij lichten dag, hier op den-weg naar 't station
«Nicolaas! hé, jij ook thuis?®
Hartelijk schudden de jongelui elkaar de hand.
«Gister geslaagd heb je 'r nog niet van
gehoord? 'k Ben maar dadelijk naar huis
gekomen volgende week hebben we 'n'
afscheidsfuif, dan ga ik dit deel van m'n
leven afsluiten en 'k reis gelijk dóór, kamers
kijken in Delftwacht ik daar te lang mee,
dan visch ik soms achter 't net jij bent
óók geslaagd, 'k felisiteer je, hoor
«Ik jou insgelijks 1 we zien elkaar ze»
ker nogweleens 't is nog lang, eer 't Sep»
tember is
«Ja, zeker! ik heb wel plannen, maar ik
hoop toch ook 'n flink stuk van m'n vacan»
tie heerlijk «thuis® te zijn we moeten
toch ook weer es tegenover elkaar aan 't schaak»
bord zitten, als je 'r zin in hebt.«
«Graag maar neem me niet kwalijk
ik zou iemand afhalen en ik mis niet graag
den trein, 't zou al te onheusch zijn«.
«Nu, tot ziens
De ontmoeting met Nicolaas, een van zijn
jeugdvrienden, hier van de lagere school, 'n
leuke kerel, met wien hij steeds de kennis
heeft aangehouden, heeft aan Wim's ge»
dachten een gansch andere richting gegeven
en ze uit de diepten der filosofie doen op»
duiken tot het dagelijksch peil der realiteit.
Hij heeft 't makkelijk, die Nicolaas.
Altijd 'n besliste, resolute vent geweest.
Toen»ie nog maar eerste klas H.B.S »er Was.
had hij al met vaste hand de lijn voor zijn
toekomst getrokkeneindexamen doen, dan
naar Delft, afstudeeren en dan naar Indië
en van die lijn was hij ook nooit afgeweken.
Zoo was 't nooit peinzen of tobben.
«Ik houd koers«, was zijn devies.
Naar 't doel dat immers vaststond.
Was-h ij, Wim, ook maar zoover
Maar zelfs nu, aan 't eind van zijn gym»
nasiale studie, staat het wel vast, dat hij naar
de academie zal gaan, maar is nog altijd min
of meer de vraag in wat faculteit hij studee»
ren zal en die besluiteloosheid is feite»
lijk 't eenige, wat hem zijn vacantie vergalt
Als nu «mama® wat beslister sprak
Maar neen 1 h ij moet kiezen.
Grootmama heeft,gelijk, dat zij zich angst»
vallig wacht, ook maar eenige pressie op hem
uit te oefenen, zoo zelfs, dat hij waarlijk
niet zeggen kan, wat ze hem raden zou, als
ze zich nu es royaal uitsprak.
't Is min of meer 'n levenskeus.
Eenmaal op weg kan hij nog keeren als hij
luidelijk ziet dat hij verkeerd koos, maar
dat bréékt toch de eenheid van zijn acade»
mieleven.
Het is de veiligheidsklep
Maar zijn plicht»als»man is 't zoo te kiezen
dat die klep niet open hoeft.en d i e keuze,
juist valt hem zoo lastig.
Uit 'n eerste»klas komt de wapperende
veder van «tante Klasien«'s hoed, vervolgens
heur zwaar omlokt hoofd en eindelijk haar
gansche welgedaan lijf te voorschijn. Met drie
sprongen is Wim bij haar.
Hij kwam nog net op tijd kocht zich 'n
kaartje, terwijl de trein reeds binnen dreunde
en was 't perron opgevlogen, terwijl de conduc»
teurs hun eentonigen roep al begonnen waren.
Tante, die op haar toen nog niet voet»
vrijen rok trapte, grijpt met de eene hand
Wim's schouder en laat zich dan doorzakken,
zoodat ze in letterlijken zin door hem uit den
wagen getild wordt en hij haar uit zijn armen
op 't perron neerzetten moet.
Uit de coupé hoort Wim gronselend gelach
Maar wie tante afhaalt heeft geen tijd om
zich met iets anders bezig te houden dan.
met Haar Groot Edelheid zelf
Achtereenvolgens worden uit de coupé door
behulpzame hand aangereikt 'n paraplu, 'n
parasol, dames»handtaschje, kleine hoededoos,
handkoffertje en een nog opengeslagen boek
Wim, die zich gehaast heeft z'n eigen regen»
scherm boven tante's hoofd te houden en die
in één hand niet alles dragen kan, móét wel
wat neerzetten, doch naar jongensmanier mist
hij natuurlijk de rechte keus zet de hoede»
doos in den regen en legt het boek er op
«Wim jongen!.. kijk dan toch
Ja, Wim ziet genoeg
Den regen, die tegen de raampjes spettert,
'n paar onverschillige gezichten in de coupé's/
met 'n lichte verkneutering vanwege de iet
wat malle situatie, waarvan tante het middel»
punt is
«Dameschreeuwt-'n witkiel, die bij den
bagagewagen staat en uit zijn wanhopig ge»
baar is op te maken, dat zijn appèl op tante
slaat, de eenige die uit dezen trein gestapt
kan zijn met 'n koffer als bagage.
Tante begrijpt ditmaal snel.
Recu 1 zegt ze tot ,Wim rukt zenuw»
achtig de tasch open haalt er de portemon»
naie uit, die eerst niet open wil maar
heeft dan toch 't verlossend bewijs, waarmee
.Wim naar den bagagewagen rent ziezoo,
dat klopt.
Even later is de trein vertrokken.
Aan de andere zijde van despoorbaan, over
de sloot, staan drie koeien met lichtelijk ge»
bogen koppen en nattig glimmenden rug,
de domme oogen gericht naar de alléén=over»
gebleven groep op 't perron, van tante en
Wim, mét de koffer, de tasch, de doos en het
boek
't Is weer net, als grootma dacht
«Als tante voor 'n paar dagen op reis gaat,
neemt ze bagage mee, alsof ze voor 'n maand
naar 't buitenland moet®, had »mama« van»
morgen nog glimlachend gezegd.
Hier staan ze nu, op dezen regenmiddag
Gelukkig heeft tante 'n langen regenmantel
om alles heen geslagen, zoodat er tenminste
aan haar persoon niets bederven kan.
Witkiel wijst op den koffer.
«Zal ik 'n kruiwagen halen, m'neer
Inderdaad als hij zwaar is naar gelang de
grootte, dan i s 't bakbeest niet te dragen.
Snel neemt Wim 'n besluit.
«Och, Kees! weet je, wat je doet? Loop
even hierover bij van Slageren aan en vraag
of»ie zoo gauw mogelijk met de brik voor wil
zijn. Wij wachten dan even in 't station en
jij neemt de koffer wel voor je rekening, niet
Kees tikt aan de petall right 1
«Als u me nu 'n arm geeft, tante 1 dan breng
ik u zoolang in de wachtkamer
Twintig minuten later komen uit de brik
tante Klazien en Wim en met hen twee pa»
raplu's, parasol, tasch, boek enz. enz., alles
naarstig door Wim en den koetsier overge»
bracht en door Jan met rustige dienstbode»
kalmte aanvaard.
En Klasien, met groote hartelijkheid, valt
mama aan den hals.
(Wordt vervolgd).
•-'.v M
